Έλεγες ναι μα όχι φώναζε η ψυχή σου. Τρελές πυξίδες δείχναν όλες τη σιωπή. Που κάπου χάθηκε τη νύχτα σαν παιδί
Που αναζητούσε μόνο αλήθεια απ’ τη φωνή σου.
Άνετα κάθισες ζωή να ζωγραφίσεις. Θύμισες κι όνειρα πιασμένα σε χορό. Δεν ξεχωρίζει πια αλάτι απ’ το νερό. Θαρρείς μπορείς της γης τη ρότα να ορίσεις.
Μα δε βολεύεσαι κινείσαι συνεχώς. Κάτι στο έργο που κοιτάς σ’ αναστατώνει. Πάλι τα θέλω σου θα κρύψεις στο σεντόνι. Και περιμένεις τη ζωή στα προσεχώς…
Κοιταζεις γυρω και μιλας με το φεγγάρι. Πάλι σκαρώνει ο νους παράξενα παιχνίδια. Η σκέψη δίοδος προς τ’ αστρικά ταξίδια. Μα στη στροφή κόκκινο δείχνει το φανάρι.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
ΑΓΑΠΗ
Κάποια στιγμή αλλάζουν όλα, ξάφνου να τα παντα παίρνουν χρώμα ο ήλιος
δίνει τοις ποιο ζεστές του ακτίνες και τότε λες υπάρχω ακόμα ?
Που ήμουν τόσο καιρό γιατί δεν έβλεπα όλα τα ωραία?
Αγάπη λέξη πανευρωσυνη λέξη πανώρια γλυκό τ' άκουσμα μα πιο γλυκύ άγγιγμα σου.
Ω όμως βαριά πουσαι και αλήθεια τρυπάς σαν το αγκάθι μα είναι τρύπημα γλυκό και πιοτερο από το μέλι και το νέκταρ των Θεών και κατάπικρο φαρμάκι της κάτω γης, μα πιὀτερο προτιμώ όλα τούτα πάρα να καθουμαι νεκρός.
αγάπη δεν ξέρω τι να πω και τι να γράψω μόνον το όνομα που λέω φτάνει φτάνει και περισσεὐει για να γεμἰσει ο κὀσμος ρὀδα.
Δημοσίευση σχολίου