Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2013


Ο 'Αγιος Νικόλαος, Αρχιεπίσκοπος Μύρων της Λυκίας, ο Θαυματουργός, γεννήθηκε στα Πάταρα της Λυκίας γύρω στα 250 μ.Χ. από ευσεβείς και πλούσιους γονείς, οι οποίοι τον ανέθρεψαν "εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου".
Βρέφος ακόμη απέδειξε ότι είχε τη χάρη του Θεού. Με θαυμαστό τρόπο στάθηκε όρθιος την ώρα του λουτρού χωρίς καμία βοήθεια. Κάθε Τετάρτη και Παρασκευή θήλαζε μόνο μια φορά την ημέρα και μάλιστα μετά τη δύση του ηλίου.
Πολύ νωρίς ο Κύριος κάλεσε κοντά του τους δύο γονείς του και ο ίδιος, έχοντας πάντοτε οδηγό τη ρήση του Ευαγγελίου "δότε Ελεημοσύνην", μοίρασε την περιουσία του στους φτωχούς και αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά στη Λατρεία του Υψίστου.
Είναι γνωστή και αξιοθαύμαστη η ενέργεια του αυτή να βοηθήσει νύχτα και κρυφά τις τρεις αδελφές με αξιόλογο χρηματικό ποσό, για να μην αναγκαστούν, λόγω της φτώχιας τους, να παρασυρθούν στην ατίμωση.
Κινούμενος ο Νικόλαος από Ιερό πόθο, αποφάσισε να ταξιδέψει για να προσκυνήσει τους Αγίους Τόπους. Καθώς έπλεε το πλοίο, άρχισαν να πνέουν σφοδρότατοι άνεμοι και ξέσπασε μεγάλη τρικυμία. Επιβάτες και πλήρωμα έχασαν την ψυχραιμία τους και περίμεναν να καταποντισθούν.
Ο Νικόλαος όμως γονατιστός προσευχήθηκε με θέρμη προς τον Κύριο και το θαύμα έγινε. Οι άνεμοι έπαυσαν και η θάλασσα αμέσως γαλήνεψε. Όμως κάποιος ναύτης, που ήταν στο κατάρτι, γλίστρησε και έπεσε στο κατάστρωμα νεκρός. Όλοι στενοχωρήθηκαν, που χάθηκε ένας άνθρωπος. Χάρη όμως στις θερμές προσευχές του Αγίου ο ναύτης αναστήθηκε, σαν να ξύπνησε από βαθύ ύπνο.
Μετά το προσκύνημα στους Αγίους Τόπους επέστρεψε στα Πάταρα, όπου ζούσε με οσιότητα και δικαιοσύνη. Ο Θεός τον αξίωσε να χειροτονηθεί πρεσβύτερος και μετά το θάνατο του Αρχιεπισκόπου Μύρων της Λυκίας να εκλεγεί Αρχιεπίσκοπος.
Έτρεφε μεγάλη αγάπη για τους φτωχούς και τους αδυνάτους. Ίδρυσε στην αρχιεπισκοπή του φτωχοκομείο, ξενώνα, νοσοκομείο και άλλα φιλανθρωπικά ιδρύματα.
Στις δύσκολες στιγμές των διωγμών του Διοκλητιανού εμψύχωνε το ποίμνιο του και ιδιαίτερα τους νέους. Γι' αυτό συλλαμβάνεται, φυλακίζεται και βασανίζεται. Υπομένει όμως όλες τις διώξεις και τις ταλαιπωρίες προς δόξαν Κυρίου.
Μετά την κατάπαυση των διωγμών από τον αυτοκράτορα Μέγα Κωνσταντίνο αναλαμβάνει και πάλι το ποιμαντικό του έργο στα Μύρα.
Το 325 μ.Χ. λαμβάνει μέρος στην Α' Οικουμενική Σύνοδο, που έγινε στη Νίκαια της Βιθυνίας, και καταπολεμεί με θάρρος και τόλμη τις κακοδοξίες του Αρείου. Υπερασπίζεται με σθένος την Ορθοδοξία και αναδεικνύεται "κανών πίστεως" και διδάσκαλος του Ευαγγελίου. Για την ενίσχυση του εμφανίστηκε ο ίδιος ο Χριστός και του έδωσε ευαγγέλιο και η Μητέρα Παναγία, που του χάρισε ωμοφόριο.
Όταν επέστρεψε από τη Σύνοδο, συνέχισε το ποιμαντικό του έργο μέχρι τα βαθιά γεράματα, οπότε και παρέδωσε το πνεύμα του στον Πανάγαθο Θεό το 330 μ.Χ.
Ο Κύριος τον τίμησε ιδιαίτερα για την ενάρετη χριστιανική ζωή του, που τη διέκρινε η βαθιά πίστη στον Παντοδύναμο Θεό και η ανεκτίμητη αγάπη του για τον άνθρωπο. Τον ανέδειξε ποταμό ιαμάτων και πηγή θαυμάτων. Θαυματουργούσε όταν ζούσε αλλά και μετά την κοίμηση του τα θαύματα του είναι αναρίθμητα.
Το έτος 1087, λόγω ταραχών, έγινε η μετακομιδή των ιερών λειψάνων του από τα Μύρα στο Μπάρι της Ιταλίας. Κατά την τέλεση της θείας λειτουργίας έτρεχε τόσο πολύ μύρο από τα ιερά λείψανα, που οι πιστοί το μάζευαν σε δοχεία για θεραπεία από διάφορες αρρώστιες, αρκετοί μάλιστα λιποθυμούσαν από την ευωδία του.
Με τα ωραιότερα εγκώμια τον τιμά η Εκκλησία. "Κανόνα πίστεως και εικόνα πραότητος, εγκρατείας διδάσκαλον" τον ονομάζει ο υμνωδός και "ποιμένα μέγαν" τον αποκαλεί. Ανατολή και Δύση του αναγνωρίζουν ξεχωριστή θέση μεταξύ των Αγίων. Με εξαιρετική λαμπρότητα και δόξα τιμάται από τους Ρώσους.
Ο 'Αγιος Νικόλαος είναι ο μεγάλος προστάτης των ναυτικών. Στο τιμόνι, στην πλώρη κάθε πλοίου είναι η εικόνα του. Αμέτρητοι είναι οι ναοί στα λιμάνια, στα νησιά και στα ακρωτήρια, που φέρουν το όνομα του, τάματα των ναυτικών σε δύσκολες στιγμές, που τον επικαλούνται: 'Αϊ-Νικόλα, βοήθα με!
Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του Αγίου Νικολάου στις 6 Δεκεμβρίου και την ανακομιδή των ιερών λειψάνων του στις 20 Μαΐου, αλλά και κάθε Πέμπτη ψάλλονται στον 'Αγιο Νικόλαο ωραιότατοι ύμνοι, διότι η Πέμπτη ημέρα της εβδομάδας είναι αφιερωμένη από την Εκκλησία μας στους δώδεκα αποστόλους και στον 'Αγιο Νικόλαο.

Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2013



Περί των προορατικών Πνευματικών Πατέρων.

Τρέχοντας σε προορατικούς.

   Ακούς, λοιπόν, πως ο δείνα έχει προορατικό. Και τρέχεις. Είσαι σίγουρος πως το προορατικό του είναι εκ Θεού; Αν είναι εκ του πονηρού; Θα πεις: μα λέει τόσα ωραία πράγματα! Τι λες; Ο παμπόνηρος διάβολος είναι «κουτός», και δεν ξέρει πως να σε πλανέψει; Σκέφθηκες ποτέ, πως αν αυτός ο προορατικός, δεν έλεγε τόσο ωραία λόγια αλλά έλεγε λόγια ψυχοφθόρα, ποιός θα τον πλησίαζε;
   «Μη παντί πνεύματι πιστεύετε» (Α’ Ιωαν. 4,1), αλλά «δοκιμάζετε τα πνεύματα ει εκ του Θεού εστίν» (Α’ Ιωαν. 4,1).
   Η φήμη του Χριστού είχε εξαπλωθεί σ’ όλη την Ιουδαία και την Γαλιλαία. Είχε επικρατήσει ότι ο Χριστός κάνει θαύματα, είναι προφήτης, έχει και προορατικό. Όλα αυτά κίνησαν την περιέργεια και τον θαυμασμό των κοσμικών ανθρώπων. Μάλιστα κι αυτός ο ίδιος ο Ηρώδης (ο μοιχός και σφάκτης του Προδρόμου) είχε ακούσει για τον Χριστό και ανυπομονούσε να τον δει (Λουκ. 23, 3-9).
   Παρόμοια περιέργεια (ανωριμότητα) έχουν και οι κοσμικοί που τρέχουν σε προφήτη.
   Οι στρατιώτες που έδερναν τον κύριο, ήξεραν πως ο Κύριος είχε χάρισμα προορατικό. Του έκλειναν τα μάτια (Μαρκ. 14, 65) και Του έλεγαν: «Για βρες το, ποιός σ’ έδειρε;» (Λουκ. 22, 64-65).
   Και οι κοσμικοί, όταν ακούσουν πως κάπου υπάρχει Γέροντας με προορατικό, τρέχουν και τον προκαλούν να τους πει το όνομα τους, τη «μοίρα» τους, το μέλλον τους, «αν θα, αν θα, αν θα...».
   Οι άπιστοι πάνε στις «χαρτορίχτρες», στους «μάγους» και τις καφετζούδες, ενώ οι κοσμικοί χριστιανοί πάνε στους Γέροντες με προορατικό.
   Μα δεν πρέπει να καταφεύγουμε σε αγίους Γέροντες; Όμως: «πώς;» και «γιατί;».
·   Γιατί να πας; Μήπως για να ικανοποιήσεις την κενοδοξία σου; Για να λες καυχώμενος: «μίλησα με τον Γέροντα, πήρα την ευχή του»;
·   Και τι θέμα θα θίξεις στον χαρισματούχο Γέροντα; Πνευματικό ή βιοτικό;
   Η Σαμαρείτιδα (λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος) παρόλο που είχε πέντε άνδρες, μόλις κατάλαβε ότι ο Χριστός είναι προφήτης, το πρώτο που τον ρώτησε δεν ήταν θέμα βιοτικό αλλά πνευματικό: «Που πρέπει να λατρεύεται ο Θεός;» (Ιωαν. 4, 20).
   Δεν είναι ντροπή για σένα τον χριστιανό να τρέχεις και να ρωτάς τους «προφήτες» για θέματα βιοτικά και κοσμικά;
   Έστω, λοιπόν, ότι πας σε Γέροντα προορατικό για θέμα πνευματικό. Και το «πώς» θα πας, έχει τη σημασία του.
   Θα πρέπει να συμβουλευθείς τον Πνευματικό σου, να του θέσεις το θέμα, να πάρεις την «ευχή» του. Αν δεν το εγκρίνει, δεν μπορείς να πας.
   Αν τον αγνοήσεις ή τον παρακούσεις, μην περιμένεις να ενεργήσει ο Θεός μέσα από αυτή την παρανομία σου. Θα «μπλέξεις». Επί παραδείγματι: τι θα κάνεις, όταν η συμβουλή που θα σου δώσει ο προορατικός Γέροντας είναι αντίθετη από την συμβουλή του Πνευματικού σου; Ποιόν θα ακούσεις; Τον Πνευματικό σου ή τον χαρισματούχο; Αν ακούσεις τον χαρισματούχο, περιφρονείς την υπόδειξη του Πνευματικού σου. Οπότε δεν είσαι καθαρός ενώπιον του Θεού. Αν δεν ακούσεις τον χαρισματούχο, ποιός ο λόγος να τον συναντήσεις;

   Αν πας με καρδιά μικρού παιδιού, τότε ο Θεός θα μιλήσει μέσω του εκλεκτού Του δούλου. Αν πας με την περιέργεια του Ηρώδη και των στρατιωτών που έδερναν τον Κύριο, ο Φιλάνθρωπος Θεός, προκειμένου να σε συμμορφώσει, θα σε πλανέψει μέσω του εκλεκτού Του δούλου, κατά τον λόγο της Γραφής: «εγώ Κύριος πεπλάνηκα τον προφήτην εκείνον» (Ιεζ. 14, 9).

Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 2013


Τα Εισόδια της Θεοτόκου. 


Μία από τις κυριότερες και μεγαλύτερες Θεομητορικές εορτές του έτους είναι και τα «Εισόδια» της Θεοτόκου. Η Εκκλησία μας την τιμά στις 21 Νοεμβρίου, με ιδιαίτερη λαμπρότητα. Η σημασία της εορτής αυτής είναι μεγάλη και ιερή. Αποτελεί τήν βάση και την αρχή για όλη την μετέπειτα ζωή της Θεοτόκου
Tιμούμε σήμερα, τα Eισόδια τής Θεοτόκου. Η αγία Άννα, επειδή πέρασε όλη σχεδόν τη ζωή της χωρίς να γεννήσει παιδί, παρεκάλει τον Δεσπότη της φύσεως μαζί με τον άντρα της Ιωακείμ να τους χαρίσει παιδί και, αν πετύχουν το ποθούμενο, να το αφιερώσουν ευθύς στον Θεό. Έτσι, ευδόκησεν ο Θεός και γέννησε παραδόξως αυτήν που προξένησε τη σωτηρία του γένους των ανθρώπων, την καταλλαγή και συμφιλίωση του Θεού με τους ανθρώπους, την αιτία της αναπλάσεως του πεσόντος Αδάμ καθώς και της εγέρσεως και θεώσεώς του, δηλαδή την υπεραγία και δέσποινα Θεοτόκο Μαρία.
Όταν η νεογεννηθείσα έγινε τριών χρόνων, την πήραν οι γονείς της και την πρόσφεραν σαν σήμερα στον ναό, καθώς το είχαν υποσχεθεί, και αφιέρωσαν την κόρη τους στον Θεό, που τους την χάρισε. Την παραδίδουν στους Ιερείς και μάλιστα στον τότε Αρχιερέα Ζαχαρία, ο οποίος την πήρε και την έβαλε στον ιερότερο χώρο του ναού, όπου εισερχόταν μόνο ο Αρχιερέας μια φορά κάθε χρόνο. Αυτό το έκανε κατά τη θέληση του Θεού, που έμελλε μετά λίγο καιρό να γεννηθεί σαν άνθρωπός απ' αυτήν για τη διόρθωση και τη σωτηρία του κόσμου. Εκεί λοιπόν η Παρθένος διέμεινε δώδεκα χρόνια, όπου τρεφόταν από τον Αρχάγγέλο Γαβριήλ με ουράνια τροφή, ώσπου πλησίασε ο καιρός του θείου Ευαγγελισμού και των ουρανίων και υπερφυσικών μηνυμάτων, που προμηνούσαν ότι ο Θεός ευδόκησε να σαρκωθεί απ' αυτήν σαν φιλάνθρωπος, για να αναπλάσει τον φθαρέντα από την αμαρτία κόσμο. Η Θεοτόκος εξήλθε από τα άγια των αγίων του ναού δεκαπέντε ετών και δόθηκε στον μνήστορα Ιωσήφ, για να είναι αυτός προστάτης της και μάρτυς της παρθενίας της και για να υπηρετήσει: στον άσπορο τόκο της, στη φυγή στην Αίγυπτο και στην επάνοδό της απ' εκεί στη γη Ισραήλ. Αφότου ο Ιωσήφ εμνηστεύθη την Παρθένο, πέρασαν τέσσερις μήνες και τότε έγινε ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου. Το σε πολλούς φαινόμενον ως άτοπον να εισέλθει στα άγια των αγίων γυναίκα, έλυσε ο Ζαχαρίας με το να πει στο λαό ότι ο Θεός του γνώρισε πώς είναι θέλημα Του να μπει η Παρθένος εκεί και έτσι επείσθη ο λαός. Και αφού η Κυρία Θεοτόκος γέννησε τον Κύριο, ο Ζαχαρίας την συναρίθμησε σαν Παρθένο και μετά τον τόκο μαζί με τις άλλες παρθένες που ζούσαν σε ιδιαίτερο χώρο του ναού, γι' αυτό και εφονεύθη, καθώς λέγει ο Μέγας Βασίλειος.
Tο πρόσωπο τής Παναγίας είναι η κορυφαία προσφορά τής ανθρωπότητος στο σχέδιο τής θείας οικονομίας, δηλαδή στην έμπρακτη φανέρωση τής φροντίδος του Θεού για τον άνθρωπο. O άνθρωπος επιλέγει το θάνατο αντί της ζωής, που του προσφέρει ο Θεός, και ο Θεός βοηθεί τον άνθρωπο να διαβεί από τη λήξη τού θανάτου στην αιωνιότητα τής αγάπης. Aυτή η σωτήρια παρεμβολή γίνεται με τη σάρκωση τού Yιού και Λόγου του Θεού, ούτως ώστε η σωτηρία να μην είναι μια αφηρημένη ή μαγική τελετουργία, αλλά μια χειροπιαστή και λογική πραγματικότητα ή δυνατότητα. Tο πρόσωπο-κλειδί, λοιπόν, στην όντως παράδοξη ιστορία τής αγάπης τού Θεού είναι η Θεοτόκος, που τίκτει την αλήθεια και τη ζωή, στο πρόσωπο τού Iησού Xριστού, και λαμβάνει την κορυφαία θέση στη γενεαλογία τού ανθρωπίνου γένους.H Παναγία είναι το πρόσωπο με τις περισσότερες επωνυμίες, που είναι τόσες πολλές, όσες και οι ποικιλόμορφες εκφράσεις τής ζωντανής παρουσίας της στην πορεία τού Γένους των Eλλήνων και όλων των Oρθοδόξων. Aπ' όλες αυτές η πιο σημαντική, ίσως, είναι η επωνυμία Mητέρα, μια λέξη που κρύβει μέσα της κι από μόνη της μια φοβερή δυναμική. Πολλοί εντοπίζουν την ισχύ της στις λέξεις Yπέρμαχος Στρατηγός, γνωστές απ' το Kοντάκιό της. Tούτο δεν είναι αντίφαση, διότι η ιστορική καταγραφή μαρτυρεί, πως η Yπέρμαχος Στρατηγός λειτουργεί πάντοτε ως μητρική προστασία.Tο θαύμα είναι πως η Mητέρα Θεοτόκος βίωσε η ίδια τον πόνο, που σαν ρομφαία διέσχισε και κέντρισε την καρδιά της. Έτσι η παρουσία της δεν είναι θεωρία, αλλά κατανόηση και αλληλεγγύη. Kαι δεν θα μπορούσε νά 'ταν αλλιώς, αφού η κορύφωση τού πόνου της εγίνηκε, όταν αντίκρισε τον Άρχοντα τής ειρήνης, τον Yιό της, επάνω στον Σταυρό. Aυτή η εμπειρία είναι, που άπαξ δια παντός μας φανερώνει, ότι η αγάπη είναι θυσία, όχι των άλλων, αλλά του εαυτού μας για τους άλλους. Γι' αυτό κι αυτόκλητα η Παναγία προστατεύει τους όπου γης αδικουμένους και κατατρεγμένους. Aυτός είναι και ο λόγος που, κατά τη γνώμη μου ευφυώς, συνδέθηκε η γιορτή τής Παναγίας με την ημέρα των Eνόπλων Δυνάμεων της πατρίδος μας.O Xριστός φέρνει την επί γης ειρήνη, σεβόμενος τις επιλογές τής ανθρώπινης ελευθερίας, και η Eκκλησία του δεν παύει να προσεύχεται και να εργάζεται για την ειρήνη τού σύμπαντος κόσμου. H πείρα φανερώνει, ωστόσο, ότι οι ανθρώπινες επιλογές, πολλές φορές υπηρετούν τη βία και το θάνατο, παρατείνοντας διηνεκώς την προδοσία σε βάρος τού Xριστού. Iδίως η πείρα τού ορθόδοξου ελληνισμού και της οικουμενικής ορθοδοξίας καταγράφει βάναυσες επιθέσεις και ηρωϊκές αντιστάσεις. Tο δένδρο τής ελευθερίας μας είναι, δυστυχώς, ποτισμένο με άφθονο αίμα. Kι ακριβώς επειδή το άδικο δεν το ευλογεί ο Θεός, όποτε μας κάλεσε το καθήκον, για του Xριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία, αντισταθήκαμε γενναία στο ποικιλόμορφο κακό με τα φρικτά του προσωπεία, όχι θυσιάζοντας αλλά θυσιαζόμενοι.
Η είσοδος της Θεοτόκου στο Ναό είναι το προοίμιο της εύνοιας του Θεού στους ανθρώπους, η προαγγελία του Χριστού και η πραγματοποίηση του σχεδίου της θείας οικονομίας για την σωτηρία του κόσμου.

Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2013



Του Πρεσβυτέρου Δημητρίου Λ. Λάμπρου.

15 Νοεμβρίου και το ημερολόγιο δείχνει << αρχή νηστείας Χριστουγέννων >>. Κάποιοι γελάνε όταν το κοιτάζουν, άλλοι προβληματίζονται, μερικοί μονολογούν << εύκολη νηστεία τρώνε και ψάρι θα περάσει γρήγορα >>, ελάχιστοι θα κάνουν τον αγώνα τους, οι περισσότεροι τυπικά θα νηστέψουν, και μια ομάδα ανθρώπων , θα κάνει δίαιτα λόγω φτώχειας...! Και τελικά όταν έρθει η παραμονή των Χριστουγέννων θα ψάχνουν να βρούν Πνευματικό Πατέρα να αυξήσουν το εκκλησιαστικό τους προφίλ δηλώνοντας << κι εμείς του Ναζωραίου είμαστε >>...! Αντε και εις ανώτερα...!

Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2013





Ο πόλεμος του διαβόλου.


Όταν ο εχθρός της ψυχής μας διάβολος δεν μπορεί να πετύχει τον σκοπό του με άλλα μέσα, καταφεύγει σ΄ αυτό το μέσο : Προσβάλλει τον άνθρωπο στις φυσικές του ροπές. Λόγου χάρη, πολλές φορές τυφλώνεται ο νους του αγωνιστού βλέποντας ωραία πρόσωπα. Και ο διάβολος τότε μεταχειρίζεται το παν, ώστε να του δημιουργήσει αισχρούς και ακάθαρτους λογισμούς. Έτσι με τη σατανική πονηρία δεν χτυπάει τον χριστιανό άμεσα, γιατί θα ήταν και η αντίδραση άμεση, αλλά έμμεσα. Και αφού νικήσει τον άνθρωπο στο πρώτο στάδιο και συγκατατεθεί στην αμαρτία, ύστερα τον οδηγεί και στην πονηρή και αισχρή πράξη. Χρειάζεται πολλή προσοχή, γιατί μπορεί να πέσει έτσι κάποιος που να έχει φτάσει ψηλά στην αρετή. Το κάλλος των γυναικών, τα φορέματα, οι καλλωπισμοί και γενικά η απρόσεκτη και άσεμνη συμπεριφορά τους, είναι αφορμές να πέσει ο αγωνιστής. Χρειάζεται λοιπόν πολλή προσοχή.

Οι ηδονές του σώματος και οι πειρασμοί της σάρκας είναι φωτιά και δεν πρέπει να παίζει κανείς μ’αυτή, γιατί οπωσδήποτε θα καεί. Εκείνο που χρειάζεται στην περίπτωση αυτού του πολέμου είναι η περιφρόνηση. Γιατί όσο περισσότερη σημασία δίνει κανείς στους πειρασμούς, τόσο ο σατανάς προχωράει.

Χωρίς καμία αμφιβολία, αυτοί που υπομένουν καρτερικά τους πειρασμούς είναι «φιλόθεοι». Υποφέρουν, λιώνουν πολλές φορές από τη σφοδρότητα των σαρκικών πειρασμών, αλλά δεν υποχωρούν για την αγάπη του Θεού και τη σωτηρία της ψυχής τους. Δεν υποχωρούν στις κολακείες και στα ψέμματα του σατανά. Γνωρίζουν καλά ότι όλα αυτά είναι δολώματα, που με σατανική τέχνη βάζει στο αγκίστρι του ο πονηρός, για να πιάσει τη ψυχή και να την οδηγήσει στην καταστροφή και στην απελπισία.

Αυτοί λοιπόν που πειράζονται και δεν υποχωρούν, δεν γίνονται γνωστοί μόνο στον Θεό, αλλά και σ’αυτόν τον διάβολο που έχει πολύ πόθο να πειράζει τους ανθρώπους του Θεού, όπως τον δίκαιο Ιώβ. Ο Θεός δεν εγκαταλείπει ποτέ τον αγωνιστή, αλλά υποχωρεί για λίγο, ώστε να δοκιμασθεί η πίστη του. Και δεν αφήνει ποτέ τον διάβολο να τον πολεμήσει περισσότερο από τις δυνάμεις του. Όχι όσο θέλει ο διάβολος, αλλά όσο θέλει ο Θεός. Αυτό είναι το μέτρο στους πειρασμούς. Γιατί ο Θεός θέλει να δοκιμάζονται οι αληθινοί και σταθεροί αγωνιστές. Όποιος αγωνίζεται ανυποχώρητα κατά των πειρασμών δεν υπολογίζει τίποτα, αψηφά τα πάντα και το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να γίνει ευάρεστος στον Θεό. Ο καλός αγωνιστής όλες τις χαρές και τις δόξες του κόσμου τις θεωρεί σαν σκουπίδια μπροστά στην αγάπη του Θεού. Και όσο ο αγωνιστής προχωρεί στην αρετή, τόσο ταπεινώνεται και αποδίδει τη δόξα στον Θεό, ο οποίος τον βοηθάει και είναι ο αίτιος της νίκης του.

Την ώρα που μας κυκλώνουν οι πειρασμοί, ας παρακαλούμε τον Θεό λέγοντας : «Σύ, Κύριε, υπάρχεις ο μόνος δυνατός, και ο αγώνας μας είναι πρώτα δικός Σου αγώνας. Στα χέρια Σου παραδινόμαστε. Πολέμησε και νίκησε μαζί μας». Έτσι δοκιμάζονται οι καλοί αγωνιστές, όπως δοκιμάζεται το χρυσάφι στη φωτιά που καθαρίζεται από τα άχρηστα στοιχεία και βγαίνει αγνό και καθαρό. Χωρίς τη φωτιά δεν το αναγνωρίζεις, γιατί είναι ανακατωμένο με άλλες άχρηστες ουσίες. Χωρίς πειρασμούς ο χριστιανός δεν έχει καθαρισθεί από τον ρύπο της ψυχής του, που δεν τον αφήνει να πλησιάσει τον Θεό.

Οι ψεύτικοι χριστιανοί λυγίζουν εύκολα όταν βρεθούν στο καμίνι των πειρασμών και απομακρύνονται έτσι από τον Θεό. Και λυγίζουν γιατί άνοιξαν την πόρτα της ψυχής τους στον διάβολο, με την αμέλεια ή με την υπερηφάνεια. Έτσι η θεία χάρη φεύγει απ’αυτούς και χαίρεται ο σατανάς για τη νίκη του. Αυτοί οι ψυχροί χριστιανοί είναι νόθοι και χάνουν τις πνευματικές τους δυνάμεις μέχρι σημείου που να αισθάνονται άδειο τον εαυτό τους. Πέφτουν γιατί θεωρούν την πτώση γλυκειά και δεν καταβάλλουν καμία προσπάθεια να υπομείνουν τις δυσκολίες του αγώνα.

Αυτοί που ψυχικά είναι ράθυμοι δεν φοβούνται μόνο τους ισχυρούς πειρασμούς, αλλά τρέμουν και ταράζονται ακόμη και από τον θόρυβο που κάνει το φύλλωμα των δένδρων. Λιποψυχούν με το παραμικρό και δεν μπορούν να υπομείνουν λίγη πείνα ή μια μικρή αρρώστια. Οι δυνατοί αγωνιστές νικούν τις απαιτήσεις του σώματος και ενώ πεινούν, εξασκούν τον εαυτό τους στην εγκράτεια και στην άσκηση.

Αυτοί ικανοποιούνται να βιάζουν τη φύση τους, γιατί γνωρίζουν ότι το σώμα αντιστρατεύεται στο πνεύμα. Κοπιάζουν για την αρετή και υπομένουν καρτερικά τους πειρασμούς, γιατί γνωρίζουν ότι απ’αυτούς γίνονται τέλειοι και ευφραίνεται ο Θεός. Υπομένουν ευχάριστα κόπους, πόνους και θυσίες για την αγάπη του Θεού. Τους πειρασμούς και τις πονηριές του διαβόλου υπομένουν με γενναιότητα και ακμαίο φρόνημα. Έτσι νικούν τον σατανά, προχωρούν στην αρετή και ευφραίνεται ο επουράνιος Πατέρας, που θα τους δώσει, την ημέρα της Κρίσεως, το στεφάνι της νίκης.

Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2013


Γράμμα στο Θεό. 

Έγραψα γράμμα στο Θεό και μου 'στειλε δικό Του, μου γράφει πως οι άνθρωποι θολώσαν το μυαλό Του. Μου απαντάει πως στη γη τα λάθη Τον κουράζουν, και πάνω στο λευκό χαρτί τα δάκρυά Του στάζουν. Τι θέλουνε οι άνθρωποι στ' άστρα ν'ανεβαίνουν, ακόμα δεν εμάθανε σε Μένα να πιστεύουν; Πες τους δεν είναι δυνατοί πως τίποτα δεν κάνουν όσο κι αν έρχονται ψηλά, Εμένα δε με φτάνουν. Για να Με φτάσουν να τους πεις, θα πρέπει να λυγίσουν, χιλιάδες κόσμο νηστικό πως πρέπει να ταϊσουν. Μου Γράφει πως οι άνθρωποι πρέπει να γίνουν φίλοι, γιατί τον Γιο Του άλλη φορά δεν θα Τον ξαναστείλει. Μου Τον σταυρώσαν μια φορά, δεν θα Τον ξανασταυρώσουν, τα λάθη τους στους ώμους Του δεν τα ξαναφορτώνουν. Μου Τον χτυπήσαν άγρια και ξύδι Τον ποτίσαν τον Γιο Μου Τον μονάκριβο, μου Τον ποδοπατήσαν. Και σήκωνε τα μάτια Του και Με παρακαλούσε, να λυπηθώ την Μάνα Του με πίκρα Με ρωτούσε. Τον έβλεπα να σέρνεται στην γη να Τον χτυπάνε, τον θάνατό Του οι άγριοι με μίσος να ζητάνε. Με αγάπη εγώ σας έστειλα το όμορφο Παιδί Μου, κανείς όμως δεν σκέφτηκε την πίκρα τη δική Μου. Κρίνο λευκό Τον έστειλα κλαδί αμυγδαλιάς, κόκκινο τριαντάφυλλο κλωνάρι της ελιάς. Τα Θαύματα που έκανε λίγοι Του τα πιστέψαν, για αντάλλαγμα στην κεφαλή αγκάθια Του φορέσαν. Θαύματα έκανε πολλά, γιάτρεψε τις πληγές σας, κι ένα ζητούσε από εσάς να μπει μεσ' τις καρδιές σας. Απ' το σκοτάδι θέλησε όλους να σας γλιτώσει, και τα μεγάλα λάθη πάνω Του να φορτώσει. Παράλυτος περπάτησε, τυφλός το φως του είδε, σε ποιά χαρά δε Βρέθηκε, σε ποιόν καημό δεν πήγε. Την πόρνη όταν χτυπάγατε δεν πόνεσε η καρδιά σας; Τι κρίμα που δεν βλέπατε τα λάθη τα δικά σας. Και τον ληστή συγχώρησε που ήταν στο πλευρό Του, γιατί αυτός επίστεψε πως ήταν ο Θεός του. Για όλους η καρδούλα Του λυπόταν και πονούσε, κι αυτούς που Τον σταυρώσανε μ'αγάπη τους Κοιτούσε. Και να τα χρόνια πέρασαν 2000 έτη, μα πως να σας λυπηθώ,χωρίς μετάνοια .. δεν γίνεται, δεν πρέπει .......!!