ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ (Μαρκ. 15, 43-47 και 16, 1-8)

†ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ

(Διασκευή ομιλίας στο Ριζοβούνι, στις 21/4/1991)

Η ανθρωπιά του Καντ

Ένας από τους μεγαλύτερους ανθρώπους του κόσμου τούτου, ήταν ο μεγάλος Γερμανός φιλόσοφος Εμμανουήλ Κάντιος. Δεν ήταν μόνο φιλόσοφος, αλλά ήταν και πνευματικός άνθρωπος. Όταν έφτασε στα ογδόντα τέσσερα αρρώστησε. Και πήγε ο γιατρός να τον δει. Και καθώς είδε τον γιατρό να μπαίνει, ενώ ήταν άρρωστος, ξαπλωμένος στο κρεββάτι, κατέβηκε και στάθηκε όρθιος για να τον χαιρετήσει, κάνοντάς του και μια υπόκλιση.

Έκπληκτος ο γιατρός τον ρωτά:

-Τι είναι αυτά που κάνεις και σηκώνεσαι πάνω άρρωστος άνθρωπος;

Εκείνος του απάντησε:

-Ανθρωπιά είναι γιατρέ μου, ανθρωπιά. Αλλοίμονό μου αν σ’ αυτή την ηλικία χάσω την ανθρωπιά μου.

Το περιστατικό αυτό αναφέρεται σαν ένα από τα μεγαλύτερα πνευματικά μεγαλεία αυτού του φιλοσόφου. Και ίσως από όλες τις φιλοσοφίες που είπε, αυτά τα λόγια του να είχαν πιο μεγάλη αξία. Γιατί έδειχναν το βάθος μιας καρδιάς, η οποία δεν ήθελε ποτέ και για καμιά αφορμή, να του επιτρέψει να μην εκδηλώσει τιμή και καλωσύνη στον κάθε άνθρωπο που ευρίσκετο απέναντί του. Και έχει δίκιο ο κόσμος που τον θαυμάζει γι’ αυτό το γεγονός.

Η ανθρωπιά των αποστόλων

Αλλά τι είναι αυτό το γεγονός μπροστά σ’ εκείνο που εορτάζουμε σήμερα; Σήμερα είναι η Κυριακή των Μυροφόρων γυναικών κατά την οποία τιμούμε την μνήμη των αγίων γυναικών που πήγαν να αλείψουν το σώμα του Ιησού με μύρα. Και την μνήμη του αγίου Ιωσήφ του από Αριμαθαίας και του αγίου αποστόλου Νικοδήμου, οι οποίοι κήδευσαν τον Κύριο ημών Ιησού Χριστόν.

Γιατί έχει τόσο μεγάλη σημασία αυτή η εορτή; Ας το εξηγήσουμε. Ο Χριστός δεν πέθανε σαν τον Κάντιο ήσυχα στο σπιτάκι του. Σταυρώθη. Και ο νόμος έλεγε: «Σταυρώνονται κακούργοι. Εκείνος που σταυρώνεται είναι καταραμένος. Και δεν επιτρέπεται να ταφεί. Δεν είναι άξιος ευσπλαγχνίας. Το σώμα του πρέπει να το πετάνε στο σκουπιδότοπο. Να το φάνε τα σκυλιά και τα κοράκια».

Μέσα σε τέτοιες συνθήκες ο Ιωσήφ και ο Νικόδημος, άνθρωποι από την ανώτερη τάξη των Εβραίων, κρυφοί μαθητές του Χριστού, στα κρυφά πίστευαν, «για τον φόβον των Ιουδαίων», είδαν αυτόν τον κίνδυνο, να πεταχτεί το σώμα του Χριστού στο σκουπιδότοπο, όταν θα το κατέβαζαν από τον Σταυρό. Γι’ αυτό πήγαν στον Πιλάτο και τον παρακάλεσαν να τους χαρίσει το σώμα του Ιησού. Εκείνος τους το χάρισε.

Και πού το κήδευσε ο Ιωσήφ; Στο μνημείο που είχε φτειάξει για τον εαυτό του και ήταν λαξευμένο σε βράχο. Πράγμα που σημαίνει δουλειά και δαπάνες. Γιατί ο Ιωσήφ έφτειαξε τον τάφο του πριν πεθάνει; Γιατί δεν την άφησε την φροντίδα στα παιδιά του; Ο άνθρωπος που πιστεύει ότι έχει ψυχή, ότι υπάρχει Θεός, την φροντίδα για την ψυχή του δεν την αφήνει στα παιδιά του, αλλά φροντίζει ο ίδιος. Και η καλύτερη φροντίδα είναι να έχει «μνήμη θανάτου». Και μνήμη της κρίσεως. Μνήμη της αιωνίου ζωής. Αλλά και μνήμη του κινδύνου αντί να πάει στην αιώνια ζωή να πάει στην αιώνια κόλαση.

Ο Ιωσήφ λοιπόν θυμόταν ότι θα πεθάνει. Και αγωνιζόταν να είναι ευάρεστος στον Κύριο. Και σαν υπενθύμιση της μνήμης τού θανάτου και της αιώνιας ζωής, έφτειαχνε τον τάφο του, περιμένοντας να μεταβεί από τα «ψεύτικα» στα αληθινά. Γι’ αυτό και ο Ιωσήφ και ο Νικόδημος έδειχναν μια ανθρωπιά χίλιες φορές μεγαλύτερη από τον Κάντιο, γιατί η ανθρωπιά τους σκοπό είχε να γλυτώσει από την βεβήλωση το σώμα όχι οποιουδήποτε ανθρώπου αλλά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

Ο άνθρωπος ο οποίος έχει ευλάβεια στο Θεό, αποκτά και αγάπη για τους ανθρώπους. Γιατί εκείνος που αγαπάει τον Πατέρα, αγαπάει και τα παιδιά Του. Και καθένας που πιστεύει στο Θεό Πατέρα, ξέρει ότι ο κάθε άνθρωπος που ζει δίπλα του έστω και αν τον πικραίνει, είναι αδελφός του. Και όπως ανέχεται με καλωσύνη τον αδελφό του που τον γέννησε ο πατέρας του και η μητέρα του -έστω και αν τσακώνεται καμιά φορά μαζί του- έτσι ακριβώς έχει την διάθεση να αγαπάει τα τέκνα του ουρανίου Πατέρα μας και του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

Τι είπε ο Χριστός; «Αγαπάτε αλλήλους». Όταν θα προσεύχεσθε να λέτε: «Πάτερ ημών», Πατέρα μας, όλων μας. Κάθε άνθρωπος που βάζει στην καρδιά του το μήνυμα ότι ο Πατέρας ο ουράνιος είναι Πατέρας όλων μας και ότι εντολή του είναι «Αγαπάτε αλλήλους», όσο μπορείτε περισσότερο, αγωνίζεται να σέβεται τον κάθε άνθρωπο και να του εκδηλώνει καλωσύνη. Και όποιος εκδηλώνει καλωσύνη για τον άλλο, δεν χάνει τον μισθό του ποτέ.

Ευσπλαγχνία. Ασφαλής οδός θεογνωσίας

Διαβάζουμε στην Αγία Γραφή. Ήταν ειδωλολάτρης αλλά έκανε πολλές καλωσύνες. Λεγόταν Κορνήλιος. Μια ημέρα καθώς προσευχόταν, είδε άγγελο που του είπε:

-Κορνήλιε, εισακούστηκαν οι δεήσεις σου ενώπιον του Θεού. Τα καλά σου έργα έγιναν δεκτά. Μετά από λίγο έρχεται εδώ ο απόστολος Πέτρος. Ό,τι σου πει να το κάνεις.

Πραγματικά πήγε ὁ απόστολος Πέτρος και τον βάπτισε και έγινε χριστιανός.

Ο πλούτος τού ανθρώπου δεν είναι στην τσέπη. Είναι στην καρδιά του. Και μεγαλύτερος πλούτος από αυτόν που υπάρχει μέσα στην καρδιά, ούτε υπήρξε, ούτε θα υπάρξει. Κάθε άλλος πλούτος θα ‘ρθει μία ημέρα που θα μας εγκαταλείψει. Και τότε ξυπνάει περισσότερο από ό,τι άλλες φορές η συνείδηση που λέει: «Και τι κατάφερες ταλαίπωρε στη ζωή σου, που σκοτώθηκες να φας, να πιείς, να διασκεδάσεις, να γλεντήσεις και να αποκτήσεις; Μηδέν από μηδέν, μηδέν». «Πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα, όσα ουχ υπάρχει μετά θάνατον». Γιατί τότε, την ώρα του θανάτου, τα αφήνεις και σε αφήνουν. Ζεις μόνο με ένα πλούτο, τον πλούτο των καλών έργων, της πίστης και του φόβου του Θεού. Αυτή είναι η αξία της αρετής.

Πέταξε τη μάσκα

Όμως τι συμβαίνει; Όλοι ξέρουμε ότι κάθε άνθρωπος θέλει να είναι καλός. Και κανένας δεν θέλει τον φίλο του, το γείτονά του, τα παιδιά του, να είναι παλιάνθρωποι. Αλλά παρότι όλοι θέλουμε το καλό, αντί να φροντίζουμε να γινόμαστε «μέσα» καλοί, κάνουμε κάτι άλλο. Μη θέλοντας δηλαδή να μπούμε στο δρόμο του Θεού φοράμε μία μάσκα καλωσύνης και ευσεβείας.

Γράφει μία περίφημη σύγχρονη συγγραφέας: «Εδώ και μερικά χρόνια όπου και να πάω, ό,τι και να κάνω, φοράω μια μάσκα. Είναι για μένα ένα δεύτερο πρόσωπο. Έμαθα να κρύβω τις αδυναμίες μου και να παρουσιάζω αλλιώς τα συναισθήματά μου. Γελάω. Μα το γέλιο μου, δεν είναι γνήσιο. Κάνω σαν τάχα να τα είχα όλα εκείνα που κάνουν τον άνθρωπο χαρούμενο και ευτυχή. Μα όταν είμαι μόνη μου, αυτό το προσωπείο πέφτει. Ω, να ερχόταν κάποιος τότε και να μου έλεγε: «Έτσι σε θέλω, όπως είσαι. Πέταξε την μάσκα. Μην την ξαναφοράς πια».

Τι θέλει να πει η σοφή αυτή γυναίκα; Θέλει να πει ότι η μάσκα τής υποκρισίας που φοράμε είναι και καταδίκη. Γιατί; Γιατί μας φέρνει την χειρότερη εσωτερική αντίθεση.

Προφύλαξε το σκεύος του Χριστού από την βεβήλωση

Στο σπίτι μας έχουμε το λουτρό και πλενόμαστε. Και έτσι το «ποτήρι», δηλαδή το σώμα, απ' έξω το πλένεις καλά. Και το φροντίζεις καλά. Από μέσα πώς το πλένεις αδελφέ μου το «ποτήρι» σου; Κάθε πόσο κάνεις έλεγχο του εαυτού σου να δεις «πώς πηγαίνεις»; Κάθε πόσο εξομολογείσαι και κοινωνείς, για να καθαρίσει το «ποτήρι» από μέσα; Αν δεν το κάμουμε πώς θα μιμηθούμε τον άγιο Νικόδημο και τον άγιο Ιωσήφ, που πήγαν να προφυλάξουν το σώμα του Χριστού από την βεβήλωση; Αυτό το σκεύος το οποίο σου έδωσε ο Χριστός, σώμα και ψυχή, πώς θα το προφυλάξεις εσύ από βεβήλωση; Και από το να πεταχτεί στη γέεννα του πυρός;

Ένας από τους πιο μορφωμένους ανθρώπους του κόσμου είναι ο Θεόδωρος Ντοστογιέφσκι. Ρώσος συγγραφέας, του περασμένου αιώνος. Και πολύ καλός χριστιανός. Γράφει: «Ο κάθε άνθρωπος όσο βαθειά και αν έχει πέσει, έχει την αξίωση να σέβονται την τιμή του και την υπόληψή του και την προσωπικότητά του οι άλλοι άνθρωποι».

Όταν έχεις την αξίωση να σέβονται την τιμή σου, την υπόληψή σου και την προσωπικότητά σου οι άλλοι, αλλά δεν την σέβεσαι εσύ, φροντίζοντας να καθαρίζεις το «ποτήρι» του εαυτού σου από μέσα, αλλά το αφήνεις βρώμικο από μέσα, δεν φοράς μάσκα; Και έτσι πρώτος εσύ δεν σέβεσαι τον εαυτό σου. Γιατί έχεις αξίωση να σε σέβονται οι άλλοι;

Είναι πολύ απλό να το καταλάβουμε πόσο τραγική είναι η θέση εκείνων που δεν φροντίζουν για τον έσω άνθρωπο, για την καθαρότητα της ψυχής τους, για την καλωσύνη, για την ευαρέστηση στον Θεό. Γι’ αυτό οφείλουμε να προσέχουμε τα λόγια του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού που είπε: «Μη πλένετε το ποτήρι και το πιάτο απ’ έξω. Από μέσα να τα πλένετε». Και όταν φύγει η μάσκα και το ποτήρι πλυθεί από μέσα, θα είναι και απ’ έξω για πάντα εντελώς καθαρό. Αμήν.-

Αυτά τα δύο έγγραφα αποδεικνύουν ότι ο Άγιος Νεκτάριος ως Μητροπολίτης Πενταπόλεως υπηρέτησε ιεροκήρυκας των δύο νόμων Φθιώτιδος και Φωκίδος και μάλιστα κήρυξε από την Ωραία Πύλη και τον Άμβωνα του Ενοριακού ναού Αγίου Αθανασίου Αμφίσσης την περίοδο 1893-1894.

https://youtu.be/AFkba2PlTHM

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ (Ιω. 1, 1-17)

†ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ

(Διασκευή Εγκυκλίου, έτους 2004)

Η χαρά της Ανάστασης!

Στις πασχαλινές ακολουθίες το λέμε και το επαναλαμβάνουμε πολλές φορές. «Αύτη η ημέρα, ην εποίησεν ο Κύριος!». Δηλαδή: Η επισημότερη ημέρα του χρόνου είναι η ημέρα της Ανάστασης. Η Κυριακή της Αναστάσεως. Γιατί Κυριακή, έπλασε ο Θεός τον κόσμο. Και Κυριακή, τον ανάστησε και τον ανάπλασε.

«Αύτη η ημέρα, ην εποίησεν ο Κύριος!». Θέλετε απόδειξη;

Δείτε, τι χαρά που βασιλεύει στον κόσμο την ημέρα αυτή! Όλοι μαζί! Όλοι ενωμένοι. Όσο ποτέ άλλοτε! Όλοι γεμάτοι χαρά! Αλήθεια. Τι χαρά τα τροπάρια του Πάσχα! Χριστός Ανέστη. Πάσχα ιερόν ημίν, σήμερον αναδέδεικται. Αναστάσεως ημέρα, λαμπρυνθώμεν λαοί. Πάσχα, Κυρίου Πάσχα!...

Τι χαρά, η ανάμνηση! Τι χαρά, να θυμάται κανείς, τι υπέφερε ο Χριστός για μας! Και προ παντός, να θυμάται και να ζη την ανάστασή Του, την χαρά και την ελπίδα της αιώνιας ζωής.

Και αν τώρα, που απλά επιτελούμε ανάμνηση, αν τώρα απλά που κάνουμε μια γιορτή, - παίρνουμε τόση χαρά, γεμίζει ο κόσμος χαρά, - φαντασθείτε, - τι χαρά θα πάρουμε τότε, που ο Κύριος θα έλθει. Τότε, που θα γίνει η κοινή Ανάσταση.

«Αύτη η ημέρα Κυρίου. Αγαλλιασώμεθα και ευφρανθώμεν εν αυτή». Σήμερα, απλά θυμόμαστε την Ανάσταση. Και γιορτάζουμε. Και γεμίζουμε χαρά. Και την εκφράζουμε με ύμνους εκκλησιαστικούς· με τροπάρια, με τραγούδια, με ευχές, με γλέντι και πνευματικό και ανθρώπινο και οικογενειακό. Και γι’ αυτό, είτε είμαστε πνευματικά ψηλά, είτε όχι, - η Ανάσταση μας φέρνει ενθουσιασμό ασυνήθιστο. Και βιώνουμε κάτι το ανέκφραστο κάτι το θεϊκό. Κάτι, που είναι ανταύγεια της χαράς, που θα φέρει στον κόσμο η κοινή Ανάσταση.

Αν λοιπόν, εδώ στην γη, η ημέρα του Κυρίου, η εορτή της Ανάστασης, δίνει σε όλους μας, σε αγίους και σε αμαρτωλούς, τέτοια χαρά, - φαντασθείτε, τι χαρά θα ζήσουμε τότε, που ο Σωτήρας μας Ιησούς Χριστός θα φανερωθή και σε μας και θα απλώσει τα χέρια Του σε μας και με την αγάπη Του για μας, - θα μας φωνάξει: Δεύτε οι ευλογημένοι του Πατέρα μου, ελάτε να κληρονομήσετε την αιώνια ζωή, την βασιλεία που ετοίμασα για σας.

Αν εδώ στην γη, τώρα, γεμίζει η ψυχή μας χαρά, μόνο που Τον θυμόμαστε, τον Σωτήρα μας, φαντασθείτε, τι χαρά θα πάρουμε τότε, που θα Τον δούμε: Εκείνον, να μας ανοίγει την αγκαλιά Του και, γύρω Του, τους αγίους και τόσους γνωστούς και φίλους, να μας περιμένουν, σε μια χαρά, σε μια επικοινωνία ζεστή, που δεν θα κρυώνει ποτέ.

Όλα εκεί θα είναι χαρούμενα. Αλλά, να, ξεφυτρώνει μέσα μας ένα παράξενο ερώτημα! Μα δεν θα πλήξουμε; Δεν θα κουραστούμε; Δεν θα το χορτάσουμε; Δεν θα το βαρεθούμε; Όχι! Ποτέ! Θα πει κανείς: Μα, πως ποτέ; Εδώ στην γη, όλα κάποια στιγμή μας κουράζουν. Όλα τα βαριόμαστε. Και τα αηδιάζουμε. Πώς εκεί, την χαρά του Παραδείσου δεν θα την χορταίνουμε ποτέ;

Υπάρχει κάτι ανάλογο εδώ στην γη, που να μας δώσει θάρρος, να μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε αυτή την σκέψη; Υπάρχει. Και αυτό λέει πολλά. Για παράδειγμα. Είναι βασική ανάγκη το φαΐ! Αλλά και το καλύτερο φαΐ, όταν το τρώμε συνεχώς, το χορταίνομε, το αηδιάζουμε, το σιχαινόμαστε! Το ίδιο ισχύει και με το ποτό και με το θέατρο και με όλα. Αλλά κανείς ποτέ δεν χόρτασε την υγεία του! Αλλά ποτέ κανείς δεν σιχάθηκε την υγεία. Ποτέ κανένας δεν βαρέθηκε την υγεία!

Εδώ λοιπόν, σ’ αυτήν την ζωή, παρ’ ότι είναι τόπος θανάτου και φθοράς, γεμάτος πίκρες και ταλαιπωρίες πολλές, δεν την χορταίνει ποτέ κανένας την υγεία. Επιτρέπεται, να αφήνω εγώ τον εαυτό μου, να φαντάζεται, ότι εκεί, στον κόσμο της αφθαρσίας, στον κόσμο του Θεού, θα βαρεθώ και θα σιχαθώ την αγάπη, την αθανασία, την αιώνια ζωή, την ζωή μαζί με τον Σωτήρα μας Ιησού Χριστό;

Ο Χριστός νίκησε τον θάνατο. Και αναστήθηκε. Για μας αναστήθηκε. Απαρχή των κεκοιμημένων. Πρωτότοκος εκ των νεκρών.

Πίστη στον Χριστό σημαίνει, πίστη στην ανάσταση, πίστη στην αιώνια ζωή κοντά Του και μαζί Του.

Να δώσει ο Θεός να είναι η ζωή μας γεμάτη με το φως, με την χαρά, με την δύναμη της ανάστασης του Χριστού. Αμήν.-

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΙΩΝ (Ιω. 12, 1-18)

†ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ

(Διασκευή Εγκυκλίου, έτους 2011)

Δακρύζει ο Θεός μας!

Χθες εορτάσαμε την Ανάσταση του φίλου του Χριστού Λαζάρου.

Ο Χριστός - ίσως για πρώτη και τελευταία φορά στην επί γης ζωή Του - έρχεται σε ένα νεκροταφείο. Στο νεκροταφείο της Βηθανίας. Και πλησιάζει στον τάφο ενός από τους πιο στενούς Του φίλους, στον τάφο του Λαζάρου. Ο νεκρός έχει πλέον αρχίσει να αναδίδει την αφόρητη δυσοσμία της φθοράς, αφού η κηδεία του έγινε πριν τέσσερεις μέρες. Η Μάρθα και η Μαρία, οι αδελφές του, μαζί με όλη την Βηθανία, είναι πάλι εκεί και κλαίνε. Ο Χριστός συγκλονίζεται από τους θρήνους τους. Πονάει για τον θάνατο του φίλου Του. Και δακρύζει...

Ναι, δακρύζει ο Χριστός! Δακρύζει ο Θεός μας!

Επί τέλους, ο Θεός κατέβηκε στα νεκροταφεία μας, και δακρύζει!

Επί τέλους, ο Θεός δεν είναι τόσο απόμακρος! Ήλθε για να κλάψει στο τάφο κάποιου, που τον ονόμασε «φίλο» Του!

Επί τέλους, ο Θεός ενώνει τα δάκρυά Του με τα ποτάμια των δακρύων μας, που χύνουμε δίπλα στους τάφους των προσφιλών μας!

Ήλθε για να σταματήσει τα δάκρυα

Όμως, ο Κύριος της Δόξης δεν κατέβηκε μόνο γι’ αυτό στην «κοιλάδα του κλαυθμώνος» μας. Δεν έκανε ένα τόσο μεγάλο ταξίδι, απλώς για να μοιραστεί τα δάκρυά μας. Δεν άφησε τον θρόνο Του, απλώς για να επιτελέσει ένα κοινωνικό καθήκον, και να έλθει να μας συλλυπηθεί στα μνημόσυνα των συγγενών μας!

Ήλθε για να σταματήσει τα δάκρυα, όχι μόνο της Μάρθας και της Μαρίας, αλλά και τα δάκρυα όλου του κόσμου! Έτσι μας λέει ένα τροπάριο της εορτής: «Επί φίλω δακρύσας, το της Μάρθας δάκρυον έπαυσας, Οικτίρμον, και πάθει εκουσίω, αφείλες παν δάκρυον εκ προσώπου του λαού Σου!».

Την μια ημέρα ο Χριστός σταμάτησε της Μάρθας και της Μαρίας τα δάκρυα, δίνοντας πάλι την ζωή στον τετραήμερο Λάζαρο. Και την άλλη επήγε στα Ιεροσόλυμα, όπου με το εκούσιο Πάθος Του σταμάτησε δικά μας και όλου του κόσμου τα δάκρυα! Ναι! Για να πάθει, έρχεται ο Βασιλιάς μας! Για να σφαγεί, έρχεται στα Ιεροσόλυμα! Και το ξέρει καλά! «Επί σφαγήν έρχεται θελήσει»! Όχι μόνο το ξέρει, αλλά και το θέλει! Το λαχταράει! Και γι’ αυτό, όχι μόνο «έρχεται» αλλά «σπεύδει»! «Επείγεται»! Έρχεται τρέχοντας! «Επί πώλου καθήμενος ΣΠΕΥΔΕΙ ελθείν επί το Πάθος»!

Οι περισσότεροι δεν κατάλαβαν, δυστυχώς, για πού τρέχει! Και ίσως Του ετοιμάζουν χρυσοστόλιστο θρόνο! Τον πίστεψαν μάλλον σαν επίγειο βασιλέα! Ο Χριστός όμως ξέρει ότι αυτοί οι ίδιοι, μετά από λίγες ημέρες, θα Τον συλλάβουν, για να Τον καρφώσουν πάνω στον «Θρόνο» του Σταυρού! «Μετά κλάδων υμνήσαντες πρότερον,μετά ξύλων συνέλαβον ύστερον...»! Σήμερα Τον υμνούν και Τον δοξάζουν κρατώντας τα βάγια. Μεθαύριο θα Τον βλασφημούν και θα Τον δικάζουν, γιατί τόλμησε – λέει – να κάνει τον Εαυτό Του Θεό!

Τι άλλο θέλατε, ταλαίπωροι, να ιδείτε, για να πιστέψετε ότι είναι ΚΑΙ Υιός του Θεού; Ποιός άλλος ανέστησε νεκρό, που τέσσερες μέρες στον τάφο έχει αρχίσει να μυρίζει; Τι άλλο πρέπει να κάνει ο Νικητής τού Θανάτου, για να σας βγάλει από τους τάφους της απιστίας σας; Να γιατί ο Χριστός, πάνω στο γαϊδουράκι, μπαίνοντας σήμερα στα Ιεροσόλυμα, συνεχίζει... να κλαίει! Ο λαός μπορεί να Τον επευφημεί και να Τον δοξάζει, αλλά Αυτός μέσα Του συνεχίζει τον θρήνο, που ξεκίνησε χθες στον τάφο του Λαζάρου. Μόνο που σήμερα δεν κλαίει για τους νεκρούς, που είναι μέσα στα μνήματα! Κλαίει για τους νεκρούς, που περπατάνε δήθεν «ζωντανοί» έξω από τα μνήματα!

Κλαίει γι’ αυτούς, που δεν πίστεψαν στην θεότητά Του!

Κλαίει γι’ αυτούς, που Τον βλέπουν μόνο σαν δάσκαλο της αγάπης και κοινωνικό αναμορφωτή!

Κλαίει γι’ αυτούς, που θεωρούν ότι είπε απλώς κάποιες αλήθειες και απάλυνε κάπως τον πόνο των ανθρώπων!

Κλαίει και για μας, που μόνο στις μπόρες Τον θυμόμαστε, και στις λιακάδες Τον ξεχνάμε!

Κλαίει και για μας, που την μια του δίνουμε υποσχέσεις... αιώνιας πίστης, και σε λίγο Τον «πουλάμε» για κάτι που μας γυάλισε στο μάτι! Ίσως και για λιγότερο από... τριάντα αργύρια!

Η ανάσταση της ψυχής μας, δεν μπορεί να γίνει με το ζόρι!

Ο Χριστός ήλθε και νίκησε τον θάνατο, χωρίς... να μας ρωτήσει!

Ο Χριστός άδειασε τον τάφο του Λαζάρου και θα αδειάσει κάποτε και τα δικά μας μνήματα, χωρίς... να μας ρωτήσει! Η ανάσταση των νεκρών σωμάτων μας θα γίνει... είτε το θέλουμε είτε όχι!

Η ανάσταση όμως της ψυχής μας, το ολόκαρδο ΝΑΙ στο κάλεσμα του Χριστού, δεν μπορεί να γίνει με το ζόρι! Ο Χριστός στέκεται στην πόρτα και μας χτυπάει. Όποιος Του ανοίξει, Του ανοίγει ΕΛΕΥΘΕΡΑ! Του ανοίγει, επειδή πίστεψε ΕΛΕΥΘΕΡΑ, ότι ο Χριστός έρχεται «εν ονόματι Κυρίου»! Τον έστειλε ο Θεός Πατέρας Του, για να μας σώσει από το ψέμα, την φθορά και τον θάνατο!

Δεν ήλθε απλώς, για να σκουπίσει ή για να μοιραστεί τα δάκρυά μας στα νεκροταφεία μας. Ήλθε για να μας χαρίσει την Μόνη Αληθινή Ζωή, την αιώνια Ζωή. Και αληθινή Ζωή είναι να Τον γνωρίσουμε, και να πιστέψουμε και να νιώσουμε με όλη μας την ύπαρξη, ότι Αυτός είναι ο Μόνος Αληθινός Θεός, η Μόνη Αληθινή Πηγή της Ζωής, της Αλήθειας και της αναφαίρετης Χαράς!

 Ας ενώσουμε, λοιπόν, κι εμείς σήμερα την δοξολογία μας μαζί με τις αγνές φωνές των παιδιών, που Τον επευφημούν στα Ιεροσόλυμα!

Ας φωνάξουμε με βαθειά πίστη: «Ωσαννά! Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου!»

Ας Τον καλέσουμε, κι ας Τον καλούμε ΕΛΕΥΘΕΡΑ κάθε μέρα, να γίνεται ο Βασιλιάς της ζωής μας!

Και ας πανηγυρίζουμε κάθε Κυριακή μέσα στην Εκκλησία την Ανάστασή μας. Την ανάσταση της ψυχής μας, που εγγυάται και την ανάσταση του σώματός μας, όχι «εις κρίσιν» αλλά «εις ζωήν αιώνιον»!