Σάββατο 30 Μαΐου 2009


Κυριακή των Αγίων Πατέρων.
(Ιωάννη κεφ. ιζ' στίχοι 1-13).


Α' ΕΙΣΑΓΩΓΗ


Το σημερινό Ευαγγέλιο μας παρουσιάζει την προσευχή, που Κύριος έκανε μετά από το Μυστικό Δείπνο στον κήπο της Γεσθημανή. Την ονομάζουμε αρχιερατική προσευχή του Κυρίου. Η Εκκλησία διαβάζει αυτή την ευαγγελική περικοπή, γιατί σήμερα γιορτάζει την ιερή μνήμη των Αγίων Πατέρων, που πήραν μέρος στην Α' Οικουμενική-Σύνοδο (325 μ.Χ.) Η Εκκλησία πανηγυρίζει σήμερα, γιατί επικράτησε η αλήθεια για τη Θεότητα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.


Κείμενο:
Τω καιρώ εκείνω επάρας ο Ιησούς τους οφθαλμούς αύτού εις τον ούρανόν είπεν· πάτερ, ελήλυθεν η ώρα· δόξασαν σου τον υιόν, ίνα και ο υιός σου δοξάση σε, καθώς έδωκας αυτώ εξουσίαν πάσης σαρκός, ίνα πάν ό δέδωκας αυτώ δώση αυτοίς ζωήν αιώνιον. Αύτη δε εστίν η αιώνιος ζωή, ίνα γινώσκωσί σε τον μόνον αληθινόν Θεόν και όν απέστειλας Ιησούν Χριστόν.
Εγώ σε εδόξασα επί της γης, το έργον ετελείωσα ό δέδωκας μοι ίνα ποιήσω· και νυν δόξασον με συ, πάτερ, παρά σεαυτώ τη δόξη ή είχον πρό του τον κόσμον είναι παρά σοί.
Εφανέρωσά σου το όνομα τοις ανθρώποις ους δέδωκας μοι εκ του κόσμου. Σοι ήσαν και εμοί αυτούς δέδωκας, και τον λόγον σου τετηρήκασι. Νυν έγνωκαν ότι πάντα όσα δέδωκας μοι παρά σου εστίν· ότι τα ρήματα ά δέδωκας μοι δέδωκα αυτοίς, και αυτοί έλαβον, και έγνωσαν αληθώς ότι παρά σου εξήλθαν, και επίστευσαν ότι συ με απέστειλας. Εγώ περί αυτών ερωτώ· ου περί του κόσμου ερωτώ, αλλά περί ων δέδωκας μοι, ότι σοι εισί, και τα εμά πάντα σα εστί και τα σα εμά, και δεδόξασμαι εν αυτοίς. Και ούκέτι είμι εν τω κόσμω, και ούτοι εν τω κοσμώ εισί, και εγώ προς σε έρχομαι. Πάτερ άγιε, τήρησον εν τω ονόματι σου ω δέδωκάς μοι, ίνα ώσιν εν καθώς ημείς.
Ότε ήμην μετ' αυτών εν τω κόσμω, εγώ ετήρουν αυτούς εν τω ονόματι σου· ους δέδωκάς μοι εφύλαξα, και ουδείς εξ αυτών απώλετο, ει μη ο υιός της απωλείας, ίνα η γραφή πληρωθή. Νυν δε προς σε έρχομαι, και ταύτα λαλώ εν τω κόσμω ίνα έχωσι την χαράν την έμήν πεπληρωμένην εν αυτοίς».


Μετάφραση:
Εκείνο τον καιρό σήκωσε ο Ιησούς τα μάτια του στον ουρανό και είπε· Πατέρα, ήλθε η ώρα. Δόξασε τον υιό σου και ο υιός σου θα σε δοξάσει. Γιατί του έδωσες εξουσία πάνω σ' όλους τους ανθρώπους για να δώσει σ' όλους αυτούς που του έδωσες ζωή αιώνιο. Και αυτή είναι η αιώνια ζωή, να γνωρίζουν εσένα, που είσαι ο μόνος αληθινός Θεός και τον Ιησού Χριστό, που απέστειλες στον κόσμο.
Εγώ σε δόξασα στη γη, τελείωσα το έργο που μου έδωσες να κάνω· και τώρα δόξασε με συ, Πατέρα, κοντά σου με εκείνη τη δόξα που είχα μαζί σου πριν από την κτίση του κόσμου.
Φανέρωσα το όνομα σου στους ανθρώπους που μου έδωσες από τον κόσμο· δικοί σου ήταν και τους έδωσες σε εμένα· αυτοί φύλαξαν το λόγο σου. Τώρα κατάλαβαν πως όλα όσα δόθηκαν σε μένα είναι από σένα· γιατί εγώ τα λόγια που μου έδωσες έδωσα σ' αυτούς, και αυτοί τα πήραν και κατάλαβαν στ' αλήθεια πως εγώ βγήκα από σένα, και πίστεψαν πως εσύ με απέστειλες. Εγώ γι' αυτούς παρακαλώ· δεν- παρακαλώ για τον κόσμο, αλλά γι' αυτούς που μου έδωσες, γιατί δικοί σου είναι. Και όλα τα δικά μου είναι δικά σου, και τα δικά σου δικά μου, και έχω δοξαστεί ανάμεσα τους. Και δεν είμαι πια στον κόσμο, αυτοί όμως βρίσκονται στον κόσμο και εγώ έρχομαι σ' εσένα. Πάτερ άγιε, αυτούς που μου έδωσες φύλαξε τους στο όνομα σου, για να είναι ένα, όπως εμεις.
Όταν ήμουν μαζί τους στον κόσμο, τους φύλαγα στο όνομα σου· αυτούς που μου έδωσες τους φύλαξα και κανένας απ' αυτούς δε χάθηκε, παρά μόνο ο υιός τηο απώλειας, για να εκπληρωθεί η Γραφή. Και τώρα έρχομαι σ' εσένα και λέγω αυτά, ενώ ακόμα βρίσκομαι στον κόομο, για να είναι γεμάτοι από τη δική μου χαρά.


ΑΝΑΛΥΣΗ
1. Η Εκκλησία, όπως είπαμε, έχει αφιερώσει τη σημερινή Κυριακή στους άγιους Πατέρες της Α' Οικουμενικής Συνόδου, που έγινε στη Νίκαια της Βιθυνίας το 325 μ.Χ. Με αυτοκρατορικό διάταγμα του Μεγάλου Κωνσταντίνου συγκεντρώθηκαν 318 Πατέρες της Εκκλησίας μας για να καταδικάσουν τη φοβερή αίρεση του Αρείου. Δεν μπορούσε με πίστη και ταπείνωση να δεχτεί το μυστήριο της Αγίας Τριάδας. Δηλαδή πως ο Θεός είναι στη φύση Του Ένας, αλλά Τριαδικός στα Πρόσωπα. Είναι ο Θεός Πατέρας, ο Θεός Υιός και ο Θεός ʼγιο Πνεύμα. Έλεγε τάχα τις, πως δεν μπορεί να υπάρχουν πολλοί θεοί, γι' αυτό και δεχόταν με τη μικρή και σφαλερή ανθρώπινη σκέψη του, πως ο Χριστός είναι κτίσμα του Θεού.
2. Αυτή η διδασκαλία ήταν φοβερή απειλή για τα μέλη της Εκκλησίας και τη σωτηρία όλου του κόσμου. Ο Χριστός μας λυτρώνει και μας σώζει από την αμαρτία, γιατί είναι αδιάσπαστα ενωμένος με τον Ουράνιο Πατέρα του. ʼλλωστε ο ίδιος μας βεβαιώνει στο Ευαγγέλιο: «εγώ και ο Πατήρ εν εσμέν» (=είμαστε ένα). Τέτοιοι σωσμένοι άνθρωποι υπήρχαν και υπάρχουν πάντα στην Εκκλησία μας. Οι άγιοι Απόστολοι, οι Πατέρες, οι άγιοι και οι μάρτυρες της Εκκλησίας μας είναι η τρανότερη απόδειξη της Θεότητας του Ιησού Χριστού.
3. Η Α' Οικουμενική Σύνοδος με επικεφαλής τον άγιο Αθανάσιο καταδίκασε την αιρετική διδασκαλία του Αρείου ως εσφαλμένη, ψεύτικη και γεμάτη από πλάνη. Η Εκκλησία μας ζει καθημερινά το θαύμα της εν Χριστώ σωτηρίας και αγιότητας των ανθρώπων. Όλα τα θαύματα των Αγίων μας εμψυχώνονται από τη θεϊκή δύναμη του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Η Εκκλησία μας ονομάζει τον Κύριο: «Χριστός ο αληθινός Θεός ημών», «ό Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού, αθάνατος υπάρχων... είς ων (=ένας υπάρχει) της Αγίας Τριάδος συνδοξαζόμενος τω Πατρί και τω Αγίω Πνεύματι». «Πατέρα Υιόν και ʼγιον Πνεύμα, Τριάδα ομοούσιον και αχώριστον».
4. Στην αρχιερατική του προσευχή ο Κύριος προσεύχεται στον επουράνιο Πατέρα του: α) για τους μαθητές του, β) για εκείνους τους ανθρώπους, που θα πιστέψουν στο όνομα του και θα είναι όλοι ενωμένοι στην Αγία Εκκλησία, γ) ζητεί να βρεθούν όλοι οι άνθρωποι κοντά του, στον Παράδεισο, ώστε να απολαμβάνουν τη δόξα που είχε ο Χριστός με τον Πατέρα του· πριν ακόμα κτιστεί ο κόσμος. Αυτό μας φανερώνει πολύ καθαρά την αλήθεια της Θεότητας του Ιησού Χριστού.


Δ' ΔΙΔΑΓΜΑ:


«Ομολογούμεν τον Κύριον ημών Ιησούν ριστόν, Θεόν τέλειον και άνθρωπον τέλειον» (Απόφαση της Γ Οικουμενικής Συνόδου, στην Έφεσο το 431 μ.Χ.).


Ε' ΚΕΙΜΕΝΑ ΕΚΚΛ. ΡΗΤΟΡΩΝ


«Τι θα πει να είμαστε μέσα στην Εκκλησία; θα πει να μην αφήνουμε τη θρησκεία μας και την πίστη μας. Θα πει να έχουμε ανάμεσα μας αγάπη, εκείνη την αγάπη, που μας διδάσκει ο Χριστός. Θα πει να μην λείπουμε από τη θεία Λειτουργία, να εξομολογούμαστε και να κοινωνούμε. Η Εκκλησία είναι ο Χριστός και όποιος είναι μέσα στην Εκκλησία είναι με το Χριστό».


(Μητροπολίτη Σερβίων και Κοζάνης ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ, Λόγος Παρακλήσεως, Κοζάνη 1967).

Τετάρτη 27 Μαΐου 2009


«ΑΝΕΛΗΦΘΗΣ ΕΝ ΔΟΞΗ ΧΡΙΣΤΕ Ο ΘΕΟΣ»


ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου - Καθηγητή


Η εορτή της Αναλήψεως του Κυρίου και Θεού μας Ιησού Χριστού αποτελεί έναν χαρμόσυνο εορτολογικό σταθμό μέσα στην όντως ευφρόσυνη αναστάσιμη περίοδο της Εκκλησίας μας. Με αισθήματα αγαλλιάσεως οι ορθόδοξοι πιστοί κατακλύζουμε την ιερή αυτή ημέρα τους ναούς για να αναπέμψουμε ευχαριστήριες ωδές στο Σωτήρα και Λυτρωτή μας Κύριο και να υμνήσουμε την αγία Ανάληψή Του στους ουρανούς, εκεί από όπου καταδέχθηκε να κατέβει, προκειμένου να επιτελέσει το σωτήριο έργο του ανθρωπίνου γένους (Ιωάν.3,13.Φιλιπ.2,6-11). Υμνούμε την επάνοδό Του στο θείο θρόνο της άφατης μεγαλοσύνης Του, στα δεξιά του Θεού Πατέρα, προς τον Οποίο θα είναι εσαεί ο μεγάλος και αιώνιος μεσίτης μας (Α΄Τιμ.2,5).
Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός μετά την λαμπροφόρο Ανάστασή Του από τους νεκρούς, δεν εγκατέλειψε αμέσως τον κόσμο, αλλά συνέχισε για σαράντα ημέρες να εμφανίζεται στους μαθητές Του (Πράξ.1,3). Αυτές οι μεταναστάσιμες εμφανίσεις Του προς αυτούς είχαν πολύ μεγάλη σημασία. Έπρεπε οι πρώην δύσπιστοι και φοβισμένοι μαθητές να βιώσουν το γεγονός της Αναστάσεως του Διδασκάλου τους και να αποβάλλουν κάθε δισταγμό και ψήγμα απιστίας για Εκείνον. Έπρεπε να αποβάλλουν κάθε ίχνος λαθεμένης μικροεθνικιστικής ιουδαϊκής αντίληψης για το Μεσσία. Να συνειδητοποιήσουν πλήρως τον πανανθρώπινο χαρακτήρα του απολυτρωτικού έργου του Σωτήρα και να ξεχάσουν κάθε σκέψη για «ανάσταση του βασιλικού θρόνου του Δαβίδ» και την κυριαρχία του κόσμου. Οι θαυμαστές μεταναστάσιμες εμφανίσεις Του και οι προχωρημένες πια και πνευματικού χαρακτήρα νουθεσίες αποτέλεσαν σημαντικό παράγοντα για τη διαμόρφωση νέας αντιλήψεως για το θείο πρόσωπο του Λυτρωτή Χριστού και το σωτήριο ιεραποστολικό έργο που είχαν ταχθεί από Εκείνον να επιτελέσουν στο εξής. « Διήνοιξεν αυτών τον νουν, αναφέρει ο ευαγγελιστής Λουκάς, του συνιέναι τας γραφάς και είπεν αυτοίς ότι ούτω γέγραπται και ούτως έδει παθείν τον Χριστόν και αναστήναι εκ νεκρών τη τρίτη ημέρα, και κηρυχθήναι επί το ονόματι αυτού μετάνοιαν και άφεσιν αμαρτιών εις πάντα τα έθνη, αρξάμενον από Ιερουσαλήμ. Υμείς δε εστε μάρτυρες τούτων. Και ιδού εγώ αποστέλλω την επαγγελίαν του πατρός μου εφ΄ υμάς» (Λουκ.24,45-49). Η πιο ελπιδοφόρα αναγγελία Του προς αυτούς ήταν η διαβεβαίωση πως «ιδού εγώ μεθ ' υμών ειμί πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος» (Ματθ.28,20) και «καθίσατε εν τη πόλει Ιερουσαλήμ έως ου ενδύσησθε δύναμιν εξ΄ύψους » (Λουκ.24,49), προαναγγέλλοντας την επιδημία του Παναγίου Πνεύματος προς αυτούς και την Εκκλησία Του.
Την τεσσαρακοστή λοιπόν ημέρα, σύμφωνα με το Ευαγγέλιο του Λουκά, «εξήγαγε δε αυτούς (τους μαθητάς ) έξω εις Βηθανίαν και επάρας τας χείρας αυτού ευλόγησεν αυτούς. Και εγένετο εν τω ευλογείν αυτόν αυτούς διέστη απ΄αυτών και ανεφέρετο εις τον ουρανόν . Και αυτοί προσκυνήσαντες αυτόν υπέστρεψαν εις Ιερουσαλήμ μετά χαράς μεγάλης και ήσαν δια παντός εν τω ιερώ αινούντες και ευλογούντες τον Θεόν » (Λουκ.24,50-53). Ο ευαγγελιστής Μάρκος, περιγράφοντας πιο λακωνικά το θαυμαστό και συνάμα συγκινητικό γεγονός, αναφέρει πως μετά από την ρητή αποστολή των μαθητών σε ολόκληρο τον κόσμο κηρύττοντας και βαπτίζοντας τα έθνη, «ανελήφθη εις τον ουρανόν και εκάθισεν εκ δεξιών του Θεού. Εκείνοι δε εξελθόντες εκήρυξαν πανταχού, του Κυρίου συνεργούντος και τον λόγον βεβαιούντος δια των επακολουθούντων σημείων» (Μαρκ.16,19-20).
Το μεγάλο γεγονός της Θείας Αναλήψεως έχει πραγματικά τεράστιες θεολογικές και σωτηριολογικές παραμέτρους για την Εκκλησία μας. Η Ανάληψη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού αποτελεί αναμφίβολα το θριαμβευτικό πέρας της επί γης παρουσίας Του και του απολυτρωτικού έργου Του. «Ανελήφθη εν δόξη » για να επιβεβαιώσει την θεία ιδιότητά Του στους παριστάμενους μαθητές Του. Για να τους στηρίξει έτι περισσότερο στον τιτάνιο πραγματικά αγώνα, που Εκείνος τους ανάθεσε, δηλαδή τη συνέχιση του σωτηριώδους έργου Του για το ανθρώπινο γένος.
Είναι αλήθεια πως και κατ' αυτήν τη θαυμαστή στιγμή οι απόστολοι δεν είχαν πλήρη συναίσθηση της αποστολής τους. Παρ' όλο ότι είχαν ζήσει συγκλονιστικά γεγονότα το τελευταίο διάστημα, τα άχραντα παθήματα του Διδασκάλου τους και βίωσαν την λαμπροφόρο Ανάστασή Του από τους νεκρούς, εν τούτοις δε μπόρεσαν να απαγκιστρωθούν από τη μικροεθνικιστική ιουδαϊκή περί Μεσσία αντίληψη. Γι' αυτό μπήκαν στον πειρασμό να πληροφορηθούν από Εκείνον, τη στιγμή που τους εγκατέλειπε για τον ουρανό, «Κύριε, ει εν τω χρόνω τούτω αποκαθιστάνεις την βασιλείαν τω Ισραήλ;» (Πραξ.1,6). Δεν είχαν συνειδητοποιήσει την παγκοσμιότητα του κηρύγματος του Ιησού, δεν αντιλήφθηκαν την πνευματική οικουμενική επανάσταση, που ήρθε να φέρει Αυτός στην ανθρωπότητα, απαλλαγμένη από κάθε μορφή κοσμικής εξουσίας, έχοντας χαρακτήρα αποκλειστικά διακονίας, προς τον πεσόντα άνθρωπο. Φαίνεται ότι λησμόνησαν την προτροπή του Διδασκάλου τους να αλλάξουν νοοτροπία και να μην σκέπτονται όπως ο εξουσιαστικός κόσμος «υμείς δε ουχ ούτως, αλλ' ο μείζων εν υμίν γινέσθω ως ο νεώτερος, και ο ηγούμενος ως ο διακονών. Τις γαρ μείζων, ο ανακείμενος ή ο διακονών; Ουχί ο ανακείμενος ; Εγώ δε ειμί εν μέσω υμών ως ο διακονών. Υμείς δε εστέ οι διαμεμενηκότες μετ ' εμού εν τοις πειρασμοίς μου» (Λουκ.22,26-27). Το παράδειγμα της διακονίας το έδωσε πλειστάκις ο Ίδιος ο Κύριος, ο Οποίος δεν ήρθε στον κόσμο « διακονηθήναι , αλλά διακονήσαι » (Μάρκ.10,45). Με λόγους τρυφερότητας, συμπάθειας και αγάπης προς αυτούς τους απάντησε πως « ουχ υμών εστι γνώναι χρόνους ή καιρούς ους ο πατήρ έθετο εν τη ιδία εξουσία» (Πράξ.1,7), θέλοντας να τους εμπεδώσει τη διαχρονική και σώζουσα παρουσία της Εκκλησίας Του στον κόσμο. Εκείνο που τους χρειάζονταν ήταν η άνωθεν δύναμη και ο φωτισμός για να μυηθούν πλήρως στο μυστήριο της σωτηρίας του κόσμου. Τους έδωσε την ελπιδοφόρα αγγελία πως θα λάβουν «δύναμιν επελθόντος του αγίου Πνεύματος» και έτσι θα δυνηθούν να γίνουν «μάρτυρες (Αυτού) εν τε Ιερουσαλήμ και εν πάση τη Ιουδαία και Σαμαρεία και εως εσχάτου της γης» (Πράξ.1,8).
Ο ιερός συγγραφέας του βιβλίου των «Πράξεων των Αποστόλων» αναφέρει και κάτι άλλο πολύ σημαντικό, περιγράφοντας το θαυμαστό γεγονός της εις ουρανούς αναλήψεως του Κυρίου. «Βλεπόντων αυτών (των μαθητών) επήρθη , και νεφέλη υπέλαβεν αυτόν από των οφθαλμών αυτών. Και ατενίζοντες ήσαν εις τον ουρανόν πορευομένου αυτού, και ιδού άνδρες δύο παρειστήκεσαν αυτοίς εν εσθήτι λευκή, οί και είπον΄ άνδρες Γαλιλαίοι, τι εστήκατε εμβλέποντες εις τον ουρανόν ; Ούτος ο Ιησούς ο αναληφθείς αφ' υμών εις τον ουρανόν , ούτως ελεύσεται , όν τρόπον εθεάσασθε αυτόν πορευόμενον εις τον ουρανόν » (Πράξ.1,9-11). Οι ουράνιοι διαμηνείς του θελήματος του Θεού άγγελοι βρέθηκαν για μια ακόμα φορά ανάμεσα σε ανθρώπους για να βεβαιώσουν το υπερφυσικό γεγονός της Αναλήψεως και να αναγγείλουν και κάτι άλλο: την επανέλευση του Κυρίου στη γη, η οποία θα γίνει τόσο ένδοξη και λαμπρή, όσο η Ανάληψη, όπως την βίωσαν οι παριστάμενοι απόστολοι.
Ο Κύριος Ιησούς Χριστός ανήλθε στους ουρανούς, αλλά δεν εγκατέλειψε το ανθρώπινο γένος, για το οποίο έχυσε το τίμιο Αίμα Του. Μπορεί να κάθισε στα δεξιά του Θεού στους ένδοξους ουρανούς, όμως η παρουσία Του εκτείνεται ως τη γη και ως τα έσχατα της δημιουργίας. ʼφησε στη γη την Εκκλησία Του, η οποία είναι το ίδιο το αναστημένο, αφθαρτοποιημένο και θεωμένο σώμα Του, για να είναι το μέσον της σωτηρίας όλων των ανθρωπίνων προσώπων, που θέλουν να σωθούν. Νοητή ψυχή του σώματός Του είναι ο Θεός Παράκλητος, «το Πνεύμα της αλήθείας» ( Ιωάν . 15,26), ο Οποίος επεδήμησε κατά την αγία ημέρα της Πεντηκοστής σε αυτό, για να παραμείνει ως τη συντέλεια του κόσμου. Η σωτηρία συντελείται με την οργανική συσσωμάτωση των πιστών στο θεανδρικό Σώμα του Χριστού. Αυτό εννοούσε, όταν υποσχόταν στους μαθητές Του: «ιδού εγώ μεθ ' υμών ειμί πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος» (Ματθ.28,20).
O απόστολος Παύλος θέλοντας να τονίσει εμφαντικά το γεγονός της εις ουρανούς αναβάσεως του Χριστού και της παρρησίας Του στο θρόνο του Θεού Πατέρα, έγραψε πως Αυτός «διαθήκης καινής μεσίτης εστί, όπως, θανάτου γενομένου εις απολύτρωσιν των επί τη πρώτη διαθήκη παραβάσεων, την επαγγελίαν λάβωσιν οι κεκλημένοι της αιωνίου κληρονομίας » (Εβρ.9,15). Λάβαμε την « οικονομίαν της χάριτος» (Εφεσ.3,2), ως υπέρτατη δωρεά της υψώσεως Αυτού. Ο φαεινός θρόνος Του στους ένδοξους ουρανούς είναι στο εξής το σημείο συνάντησης Θεού και ανθρώπων, διότι ο Ίδιος διαβεβαίωσε πως «ουδείς έρχεται προς τον πατέρα ει μη δι' εμού» (Ιωάν.14,6).
Μέσα λοιπόν στην χαροποιό αναστάσιμη περίοδο προβάλλει η μεγάλη εορτή της Αναλήψεως για να μας χαροποιήσει έτι περισσότερο και να μας υπενθυμίσει πως η δοξασμένη επάνοδος του Λυτρωτή μας Χριστού στο θρόνο της Θεότητας απορρέει άπειρες σωτήριες δωρεές για την ανθρωπότητα και ολόκληρη τη δημιουργία. Αυτός ως ο δοξασμένος Θεάνθρωπος μετέχει ταυτόχρονα του κτιστού και του ακτίστου , καθιστάμενος έτσι ο σωτήριος σύνδεσμος μεταξύ Δημιουργού και δημιουργημάτων. Αυτή είναι η πεμπτουσία της σωτηρίας και το κεντρικό νόημα της μεγάλης εορτής!

Δευτέρα 25 Μαΐου 2009



ΝΑ ΚΗΔΕΥΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΥΤΟΚΤΟΝΟΥΝΤΕΣ;

Με αφορμή την αυτοκτονία ενός 15ετούς μαθητού -λόγω αδίκου αποβολής από το σχολείο- και την άρνηση του ιερέως της ενορίας του να τελέσει την ακολουθία της κηδείας, εγράφησαν πολλά και διάφορα από πολλούς και ποικίλους. Και το ίδιο συμβαίνει όποτε έχουμε αυτοχειρία και άρνηση των εκκλησιαστικών αρχών να τελέσουν την νεκρώσιμη ακολουθία.
Έπρεπε ο ιερεύς να κηδεύσει τον αυτόχειρα μαθητή; Ασφαλώς δεν έπρεπε να τον κηδεύσει και να γιατί.
1. Κατ’ αρχάς είναι επιταγή των ι. κανόνων της Εκκλησίας η μη μνημόνευση του αυτόχειρα. Ο ΙΔ΄ κανών του Τιμοθέου Αλεξανδρείας απαγορεύει την εκκλησιαστική μνημόνευση του αυτόχειρα, εκτός βεβαίως εάν είναι ψυχοπαθής. Τον ιερό αυτόν κανόνα επικύρωσε και του προσέδωσε οικουμενικό κύρος ο Β΄ κανών της ΣΤ΄ Οικουμενικής Συνόδου. Μάλιστα ο κανών μνημονεύει, ότι στην απαγόρευση εμπίπτουν και οι αυτόχειρες που αυτοκτονούν από «επήρειαν» ανθρώπων ή «άλλως πως από ολιγωρίας» (Πηδάλιον, εκδ. «Αστέρος», Αθήναι 1976, σελ. 673). Δηλαδή, ακόμη και όταν η αυτοκτονία γίνεται από σκληρή και απάνθρωπη μεταχείριση του αυτόχειρα, και πάλι δεν συγχωρείται να μνημονευθεί. Συνεπώς, γιατί κατηγορούμε τους κληρικούς όταν αυτοί εφαρμόζουν τους κανόνες της Εκκλησίας; Μπορούμε να κατηγορήσουμε αστυνομικό ή δικαστικό, διότι εφαρμόζει τους νόμους της πολιτείας; Μα αυτό ακριβώς δεν ζητούμε όλοι; Και όταν οι νόμοι δεν εφαρμόζονται δεν επικρίνουμε την παρανομία;
2. Λένε μερικοί· «Και που ξέρουμε, εάν ένα δίλεπτο -πριν ξεψυχήσει- δεν μετανόησε;». Εάν μετανόησε, ο παντογνώστης και εύσπλαχνος και ελεήμων Κύριος δύναται να του παράσχει την σωτηρία. Δεν δεσμεύεται ο Θεός, εάν η Εκκλησία του -κρίνουσα κατά άνθρωπο και μη έχουσα άλλη πληροφορία- αρνηθεί να τον μνημονεύσει.
3. Γιατί να αυτοκτονήσει ένας νεαρός 15 ετών από μια ασήμαντη αιτία, από μια άδικη αποβολή από το σχολείο; Η ζωή είναι γεμάτη πιέσεις, διώξεις, συκοφαντίες, κατατρεγμούς, προπηλακισμούς, χλευασμούς, ειρωνείες. Δεν δικαιολογούμε βέβαια τις καταστάσεις αυτές, ούτε συμφωνούμε η κοινωνία να είναι «έρημος και χέρσος από ευγενή και φιλάνθρωπα αισθήματα», όπως θα έλεγε ο Παπαδιαμάντης. Αλλά σ’ ένα κόσμο, που λατρεύει το διάβολο και τα πάθη του, είναι αναπόφευκτο να έλθουμε αντιμέτωποι με την σκληρότητα, και επιβάλλεται -με την βοήθεια του Θεού, την προσωπική άσκηση και την κατάλληλη αγωγή- να χαλυβδώσουμε τον χαρακτήρα μας, ώστε να αντέχει σ’ αυτές τις δοκιμασίες. Συνεπώς η αυτοκτονία του νεαρού, αντί να προκαλέσει την επίθεση εναντίον του ιερέως που αρνήθηκε να τον κηδεύσει, θα έπρεπε μάλλον να οδηγήσει εις εργώδη αναζήτηση των αιτίων που η σημερινή οικογένεια, το σχολείο και η γένει κοινωνική αγωγή δημιουργεί λαπάδες, πλαδαρούς, μαλθακούς, κυριολεκτικώς ετοιμόρροπους και αναμένοντας την πρώτη ελαφρά ώθηση για να πέσουν, νεανίες. Παλαιότερα οι καθηγητές ήταν αυστηροί, άτεγκτοι, είρωνες, προσβλητικοί εις το έπακρον, και, δόξα τω Θεώ, δεν αυτοκτονούσε κανένας. Σήμερα το σύστημα εκτρέφει «μπούληδες»· και αντί να ανησυχήσουμε γι’ αυτό, τα βάζουμε με τους ιερείς. Όπως τα βάζουμε και με τους τροχονόμους, όταν παραβαίνουμε τους κανόνες οδικής κυκλοφορίας.
4. Ελέχθη ότι η ακολουθία της κηδείας δεν είναι μυστήριο αλλά μια απλή προσευχή, για καλή αποδοχή και ανάπαυση μετά των αγίων του αποβιώσαντος, και συνεπώς δεν είναι σοβαρή παράβαση το να τελεσθεί και σ’ έναν αυτόχειρα. Και όμως η κηδεία είναι μυστήριο και κανονικά τελείται μετά θείας λειτουργίας. Και αυτό διασώζεται και σήμερα ακόμη στις κηδείες κληρικών και μοναχών, οι οποίες γίνονται μετά θείας λειτουργίας. Το ίδιο συνέβαινε και με τον γάμο και με το βάπτισμα· ετελούντο μετά θείας λειτουργίας. Δυστυχώς όμως η φοβερά εκκοσμίκευση και η απομάκρυνση των Χριστιανών από την Εκκλησία κατάντησαν τον γάμο και την κηδεία απλές κοινωνικές κοσμικές τελετές, μ’ ένα ελαφρό επίχρισμα χριστιανικής προσευχής. Θα πρέπει η Εκκλησία να λάβει αυστηρά και αποτελεσματικά μέτρα, ώστε τα ιερά αυτά μυστήρια -του γάμου, του βαπτίσματος, και της κηδείας- να ξαναβρούν τον κανονικό τρόπο τελέσεώς τους. Άλλωστε μετά την κηδεία ακολουθούν ως γνωστό τα μνημόσυνα, που συνδέονται εξάπαντος με λειτουργία. Εάν κηδευθεί κάποιος που αυτοκτόνησε, έπεται ότι θα γίνει και μνημόσυνο, δηλαδή λειτουργία υπέρ αυτού, πράγμα που απαγορεύει ο ΙΔ΄ κανών του Τιμοθέου Αλεξανδρείας.
5. Συνεχώς αυξάνονται οι φωνές εκείνων που εξανίστανται και εξοργίζονται, διότι η Εκκλησία προσπαθεί να οδηγήσει τους νέους και τα σχολεία σε εκκλησιασμό, σε εξομολόγηση, σε θεία κοινωνία, σε χριστιανική κατήχηση. Φωνάζουν συνεχώς οι δαίμονες της κολάσεως, επιδιώκοντας την κατάργηση του μαθήματος των θρησκευτικών, τη μεταβολή του σε μάθημα θρησκειολογικό-ιστορικό, χωρίς κατηχητικό χαρακτήρα. Συνεχώς προτείνουν την διάρρηξη των σχέσεων κράτους και εκκλησίας κ.τ.λ. Ποιος όμως αντιδρά σ’ αυτές τις φασιστικές μεθοδεύσεις, που αφήνουν τη νεολαία μας ακαθοδήγητη και ανερμάτιστη, πλαδαρή και νωχελική, ετοιμόρροπη και ευάλωτη; Λείπει πλέον η σωστή, ρωμαλέα, ασκητική και νηπτική εκκλησιαστική αγωγή. Οδηγούμε τους νέους μας σε μόνιμη ακηδία, σε ψυχική αποχαύνωση, σε επικίνδυνη χαλάρωση και έλλειψη κάθε ηθικής αντιστάσεως· δηλαδή, στην πνευματική νέκρωση. Και μετά εξανιστάμεθα, γιατί η Εκκλησία, με την άρνηση ταφής των προ πολλού πνευματικά νεκρών, μας υπενθυμίζει την ευθύνη και την ενοχή μας για το κατάντημά τους. Αυτή είναι τελικώς η αιτία των αντιδράσεων αυτών. Να καθησυχάσουμε τη συνείδησή μας και ν’ αποσείσουμε την ενοχή για την ευθύνη που μας αναλογεί, μέσα στις ψαλμωδίες της εκκλησιαστικής κηδείας.


«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ» ΙΟΥΝΙΟΣ 2005


ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ

Κυριακή 24 Μαΐου 2009


Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ


ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

Θέλεις να μάθεις τη σημασία της αρετής;
Τα εξής παραγγέλνει ο Θεός στους ανθρώπους: «κανείς από σας ας μη διατηρεί στην καρδιά του κακία για τον αδελφό του» (Ζαχ. ζ΄10) και «κανείς ας μην συλλογίζεται την κακία του άλλου» (Ζαχ. η΄ 17).
Βλέπεις; Δεν λέει μόνο, συγχώρεσε το κακό του άλλου, αλλά μην το έχεις ούτε στη σκέψη σου, μη το συλλογίζεσαι, άφησε όλη την οργή, εξαφάνισε την πληγή. Νομίζεις, βεβαίως, ότι με την εκδικητικότητα τιμωρείς εκείνον που σε έβλαψε. Γιατί εσύ ο ίδιος σαν άλλο δήμιο εγκατέστησες μέσα σου το θυμό και καταξεσκίζεις τα ίδια σου τα σπλάχνα.
Έχεις αδικηθεί πολύ και στερήθηκες πολλά εξαιτίας κάποιου, κακολογήθηκες και ζημιώθηκες σε πολύ σοβαρά θέματά σου και γι’ αυτό θέλεις να δεις να τιμωρείται ο αδελφός σου; Και εδώ πάλι είναι χρήσιμο να τον συγχωρήσεις.
Γιατί, εάν θελήσεις, εσύ ο ίδιος να εκδικηθείς και να επιτεθείς εναντίον του είτε με τα λόγια σου, είτε με κάποια ενέργειά σου, ή με την κατάρα σου, ο Θεός όχι μόνο δεν θα επέμβει κατ’ αυτού –εφόσον εσύ ανέλαβες την τιμωρία του- αλλά επιπλέον θα σε τιμωρήσει ως θεόμαχο.
Άφησε τα πράγματα στο Θεό. Αυτός θα τα τακτοποιήσει πολύ καλύτερα απ’ ό,τι εσύ θέλεις. Σε σένα έδωσε μόνο την εντολή να προσεύχεσαι για τον άνθρωπο που σε λύπησε…
Εμάλωσες με κάποιον και κρατάς μέσα σου κακία; Μην προσέλθεις στη Θεία Κοινωνία!
Θέλεις να προσέλθεις; Συμφιλιώσου πρώτα και τότε να έλθεις να εγγίσεις τα Άχραντα Μυστήρια!
Αυτά δεν τα λέγω εγώ, αλλά ο ίδιος ο Κύριος. Αυτός για να σε συμφιλιώσει με τον Πατέρα, δεν αρνήθηκε ούτε να σφαγιασθεί, ούτε το αίμα Του να χύσει. Και συ, για να συμφιλιωθείς με τον συνάνθρωπό σου, ούτε μια λέξη δεν καταδέχεσαι να βγάλεις από το στόμα σου; Και διστάζεις να τρέξεις πρώτος; Άκουσε τι λέει για όσους κρατούν τη στάση αυτή: «Αν προσφέρεις το δώρο σου στο θυσιαστήριο και εκεί θυμηθείς ότι ο αδελφός σου έχει κάτι εναντίον σου… πήγαινε πρώτα να συμφιλιωθείς με τον αδελφό σου» (Ματθ. ε΄ 23-24).
Αν έβλεπες ένα μέλος του σώματός σου αποκομμένο, δεν θα έκανες τα πάντα για να το ενώσεις μα το σώμα σου; Αυτό κάνε και για τους αδελφούς σου. Όταν τους δεις να έχουν αποκοπεί από την αγάπη σου, τρέξε γρήγορα και περιμάζεψέ τους• μην περιμένεις εκείνους να έλθουν, σπεύσε εσύ πρώτος, για να λάβεις τα βραβεία!
Ένα μόνο εχθρό διαταχθήκαμε να έχουμε, τον διάβολο. Με αυτόν να μην συμφιλιωθείς ποτέ• προς τον αδελφό σου όμως ποτέ να μην έχεις βαριά καρδιά.
Κι αν ακόμη συμβεί κάποια μικροψυχία, ας είναι παροδική, ας μην υπερβαίνει το διάστημα της ημέρας. «Η δύση του ηλίου να μη σας προφθάνει οργισμένους», λέει ο Απόστολος (Εφεσ. δ΄ 26).
«…ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν…» (Ματθ. στ΄ 12).
Βλέπεις; Ο Θεός εσένα τον ίδιο έκανε κριτή της συγχωρήσεως των αμαρτημάτων σου. Αν συγχωρήσεις λίγα, λίγα θα σου συγχωρεθούν. Αν συγχωρήσεις πολλά, θα σου συγχωρηθούν πολλά. Αν τα συγχωρήσεις με ειλικρίνεια και με όλη σου την καρδιά, με τον ίδιο τρόπο θα συγχωρήσει και τα δικά σου ο Θεός.
Αν μετά την συγχώρηση, κάνεις φίλο σου τον εχθρό σου, έτσι θα διάκειται και ο Θεός απέναντί σου.
Ποιας, λοιπόν, τιμωρίας δεν είναι άξιος εκείνος, που ενώ πρόκειται να κερδίσει δέκα χιλιάδες τάλαντα, εάν χάσει εκατό μόνο δηνάρια, ούτε και τα λίγα δεν συγχωρεί, αλλά στρέφει εναντίον του τα ίδια τα λόγια της προσευχής;
Γιατί όταν λες στο Θεό «συγχώρεσέ μας, όπως και εμείς συγχωρούμε τους εχθρούς μας» και κατόπιν εσύ δεν συγχωρείς, για τίποτε άλλο δεν παρακαλείς το Θεό, παρά να σε στερήσει από κάθε απολογία και συγγνώμη…


(Απόσπασμα από την ομιλία Κ’ της σειράς «Εις τους Ανδριάντας)

Παρασκευή 22 Μαΐου 2009



Κυριακή του τυφλού.

Η Ευαγγελική περικοπή της Θείας Λειτουργίας.Κατά Ιωάννην Κεφάλαιον Θ. (1 – 38.)
Τω καιρώ εκείνω, παράγων ο Ιησούς, είδεν άνθρωπον τυφλόν εκ γενετής. και ηρώτησαν αυτόν οι μαθηταί αυτού λέγοντες, ραββί, τίς ήμαρτεν, ούτος η οι γονείς αυτού, ίνα τυφλός γεννηθή? απεκρίθη Ιησούς, ούτε ούτος ήμαρτεν ούτε οι γονείς αυτού, αλλ’ ίνα φανερωθή τά έργα του Θεού εν αυτώ. εμέ δεί εργάζεσθαι, τά έργα του πέμψαντός με έως ημέρα εστίν, έρχεται νύξ ότε ουδείς δύναται εργάζεσθαι. όταν εν τω κόσμω ώ, φώς ειμι του κόσμου. ταύτα ειπών έπτυσε χαμαί και εποίησε πηλόν εκ του πτύσματος, και επέχρισε τον πηλόν επι τους οφθαλμούς του τυφλού και είπεν αυτώ, ύπαγε νίψαι εις την κολυμβήθραν του Σιλωάμ, ο ερμηνεύεται απεσταλμένος. απήλθεν ούν και ενίψατο, και ήλθε βλέπων.Οι ούν γείτονες και οι θεωρούντες αυτόν το πρότερον ότι τυφλός ήν, έλεγον, ουχ ούτός εστιν ο καθήμενος και προσαιτών? άλλοι έλεγον ότι ούτός εστιν, άλλοι δέ ότι όμοιος αυτώ εστιν. εκείνος έλεγεν ότι εγώ ειμι. έλεγον ούν αυτώ, πώς ανεώχθησάν σου οι οφθαλμοί? απεκρίθη εκείνος και είπεν, άνθρωπος λεγόμενος Ιησούς πηλόν εποίησε και επέχρισέ μου τους οφθαλμούς και είπέ μοι, ύπαγε εις την κολυμβήθραν του Σιλωάμ και νίψαι, απελθών δέ και νιψάμενος ανέβλεψα. είπον ούν αυτώ, πού εστιν εκείνος? λέγει, ουκ οίδα.Άγουσιν αυτόν προς τους Φαρισαίους, τον ποτε τυφλόν. ήν δέ σάββατον ότε τον πηλόν εποίησεν ο Ιησούς και ανέωξεν αυτού τους οφθαλμούς. πάλιν ούν ηρώτων αυτόν και οι Φαρισαίοι πώς ανέβλεψεν. ο δέ είπεν αυτοίς, πηλόν επέθηκέ μου επι τους οφθαλμούς, και ενιψάμην, και βλέπω. έλεγον ούν εκ των Φαρισαίων τινές, ούτος ο άνθρωπος ουκ έστι παρά του Θεού, ότι το σάββατον ου τηρεί. άλλοι έλεγον, πώς δύναται άνθρωπος αμαρτωλός τοιαύτα σημεία ποιείν? και σχίσμα ήν εν αυτοίς. λέγουσι τω τυφλώ πάλιν, σύ τί λέγεις περι αυτού, ότι ήνοιξέ σου τους οφθαλμούς? ο δέ είπεν ότι προφήτης εστίν. ουκ επίστευσαν ούν οι Ιουδαίοι περι αυτού ότι τυφλός ήν και ανέβλεψεν, έως ότου εφώνησαν τους γονείς αυτού του αναβλέψαντος και ηρώτησαν αυτούς λέγοντες, ούτός εστιν ο υιός υμών, όν υμείς λέγετε ότι τυφλός εγεννήθη? πώς ούν άρτι βλέπει? απεκρίθησαν δέ αυτοίς οι γονείς αυτού και είπον, οίδαμεν ότι ούτός εστιν ο υιός ημών και ότι τυφλός εγεννήθη, πώς δέ νύν βλέπει ουκ οίδαμεν, η τίς ήνοιξεν αυτού τους οφθαλμούς ημείς ουκ οίδαμεν, αυτός ηλικίαν έχει, αυτόν ερωτήσατε, αυτός περι εαυτού λαλήσει. ταύτα είπον οι γονείς αυτού, ότι εφοβούντο τους Ιουδαίους’ ήδη γάρ συνετέθειντο οι Ιουδαίοι ίνα, εάν τις αυτόν ομολογήση Χριστόν, αποσυνάγωγος γένηται. δια τούτο οι γονείς αυτού είπον ότι ηλικίαν έχει, αυτόν ερωτήσατε. εφώνησαν ούν εκ δευτέρου τον άνθρωπον ός ήν τυφλός, και είπον αυτώ, δός δόξαν τω Θεώ, ημείς οίδαμεν ότι ο άνθρωπος ούτος αμαρτωλός εστιν. απεκρίθη ούν εκείνος και είπεν, ει αμαρτωλός εστιν ουκ οίδα, έν οίδα, ότι τυφλός ών άρτι βλέπω. είπον δέ αυτώ πάλιν, τί εποίησέ σοι? πώς ήνοιξέ σου τους οφθαλμούς? απεκρίθη αυτοίς, είπον υμίν ήδη, και ουκ ηκούσατε, τί πάλιν θέλετε ακούειν? μή και υμείς θέλετε αυτού μαθηταί γενέσθαι? ελοιδόρησαν αυτόν και είπον, σύ εί μαθητής εκείνου, ημείς δέ του Μωϋσέως εσμέν μαθηταί. ημείς οίδαμεν ότι Μωϋσεί λελάληκεν ο Θεός, τούτον δέ ουκ οίδαμεν πόθεν εστίν. απεκρίθη ο άνθρωπος και είπεν αυτοίς, εν γάρ τούτω θαυμαστόν εστιν, ότι υμείς ουκ οίδατε πόθεν εστί, και ανέωξέ μου τους οφθαλμούς. οίδαμεν δέ ότι αμαρτωλών ο Θεός ουκ ακούει, αλλ’ εάν τις θεοσεβής η και το θέλημα αυτού ποιή, τούτου ακούει. εκ του αιώνος ουκ ηκούσθη ότι ήνοιξέ τις οφθαλμούς τυφλού γεγεννημένου. ει μή ήν ούτος παρά Θεού, ουκ ηδύνατο ποιείν ουδέν. απεκρίθησαν και είπον αυτώ, εν αμαρτίαις σύ εγεννήθης όλος, και σύ διδάσκεις ημάς? και εξέβαλον αυτόν έξω. Ήκουσεν ο Ιησούς ότι εξέβαλον αυτόν έξω, και ευρών αυτόν είπεν αυτώ. Σύ πιστεύεις εις τον υιόν του Θεού? απεκρίθη εκείνος και είπε, και τίς εστι, Κύριε, ίνα πιστεύσω εις αυτόν? είπε δέ αυτώ ο Ιησούς, και εώρακας αυτόν, και ο λαλών μετά σου εκείνός εστιν. ο δέ έφη, πιστεύω, Κύριε, και προσεκύνησεν αυτώ.


Απόδοση.
Καθώς πήγαινε στο δρόμο του ο Ιησούς, είδε έναν άνθρωπο που είχε γεννηθεί τυφλός. Τον ρώτησαν, λοιπόν, οι μαθητές του: «Διδάσκαλε ποιος αμάρτησε και γεννήθηκε αυτός τυφλός, ο ίδιος ή οι γονείς του;» Ο Ιησούς απάντησε: «Ούτε αυτός αμάρτησε ούτε οι γονείς του, αλλά γεννήθηκε τυφλός για να φανερωθεί η δύναμη των έργων του Θεού πάνω σ΄ αυτόν. Όσο διαρκεί η μέρα, πρέπει να εκτελώ τα έργα εκείνου που μ΄ έστειλε. Έρχεται η νύχτα, οπότε κανένας δεν μπορεί να εργάζεται. Όσο είμαι σ΄ αυτόν τον κόσμο, είμαι το φως για τον κόσμο». Όταν τα είπε αυτά ο Ιησούς, έφτυσε κάτω, έφτιαξε πηλό από το φτύμα, άλειψε με τον πηλό τα μάτια του τυφλού, και του είπε: «Πήγαινε να νιφτείς στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ»-που σημαίνει «απεσταλμένος από το Θεό». Ξεκίνησε, λοιπόν, ο άνθρωπος, πήγε και νίφτηκε και, όταν γύρισε πίσω, έβλεπε. Τότε οι γείτονες κι όσοι τον έβλεπαν προηγουμένως ότι ήταν τυφλός, έλεγαν: «Αυτός δεν είναι ο άνθρωπος που καθόταν και ζητιάνευε;» Μερικοί έλεγαν: «Αυτός είναι», ενώ άλλοι έλεγαν: «Είναι κάποιος που του μοιάζει». Ο ίδιος όμως έλεγε: «Εγώ είμαι». Τότε τον ρωτούσαν:»Πώς, λοιπόν, άνοιξαν τα μάτια σου; Εκείνος απάντησε:»Ένας άνθρωπος που τον λένε Ιησού έκανε πηλό, μου άλειψε τα μάτια και μου είπε « πήγαινε στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ και νίψου». Πήγα λοιπόν εκεί, νίφτηκα και βρήκα το φως μου». Τον ρώτησαν λοιπόν «Πού είναι ο άνθρωπος εκείνος;» «Δεν ξέρω» τους απάντησε.Τον έφεραν τότε στους Φαρισαίους, τον άνθρωπο που ήταν άλλοτε τυφλός. Η μέρα που έφτιαξε ο Ιησούς τον πηλό και του άνοιξε τα μάτια ήταν Σάββατο. Άρχισαν λοιπόν οι Φαρισαίοι να τον ρωτούν πάλι πως απέκτησε το φως του. Αυτός τους απάντησε: «Έβαλε πάνω στα μάτια μου πηλό, νίφτηκα και βλέπω». Μερικοί από τους Φαρισαίους έλεγαν: «Αυτός ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι σταλμένος από το Θεό, γιατί δεν τηρεί την αργία του Σαββάτου». Άλλοι έλεγαν: «Πώς μπορεί ένας αμαρτωλός να κάνει τέτοια σημεία;» Και υπήρχε διχογνωμία ανάμεσά τους. Ρωτούν λοιπόν πάλι τον τυφλό; «Εσύ τι λες γι΄ αυτόν; Πώς εξηγείς ότι σου άνοιξε τα μάτια;» Κι εκείνος τους απάντησε: «Είναι προφήτης».Οι Ιουδαίοι όμως δεν εννοούσαν να πιστέψουν πως αυτός ήταν τυφλός κι απέκτησε το φως του, ώσπου κάλεσαν τους γονείς του ανθρώπου και τους ρώτησαν: «αυτός είναι ο γιος σας που λέτε ότι γεννήθηκε τυφλός; Πώς λοιπόν τώρα βλέπει;» Οι γονείς του τότε αποκρίθηκαν: «ξέρουμε πως αυτός είναι ο γιος μας κι ότι γεννήθηκε τυφλός. πώς όμως τώρα βλέπει, δεν το ξέρουμε, ή ποιος του άνοιξε τα μάτια, εμείς δεν το ξέρουμε. Ρωτήστε τον ίδιο’ ενήλικος είναι, αυτός μπορεί να μιλήσει για τον εαυτό του». Αυτά είπαν οι γονείς του, από φόβο προς τους Ιουδαίους. Γιατί, οι Ιουδαίοι άρχοντες είχαν κιόλας συμφωνήσει να αφορίζεται από τη συναγωγή όποιος παραδεχτεί πως ο Ιησούς είναι ο Μεσσίας. Γι’ αυτό είπαν οι γονείς του «ενήλικας είναι, ρωτήστε τον ίδιο».Κάλεσαν, λοιπόν, για δεύτερη φορά τον άνθρωπο που ήταν πριν τυφλός και του είπαν: «Πες την αλήθεια ενώπιον του Θεού. εμείς ξέρουμε ότι ο άνθρωπος αυτός είναι αμαρτωλός». Εκείνος τότε τους απάντησε: «Αν είναι αμαρτωλός, δεν το ξέρω. ένα ξέρω: πως ενώ ήμουν τυφλός, τώρα βλέπω». Τον ρώτησαν πάλι: «Τι σου έκανε; Πώς σου άνοιξε τα μάτια;» «Σας είπα κιόλας», τους αποκρίθηκε, «αλλά δεν πειστήκατε. γιατί θέλετε να το ξανακούσετε; Μήπως θέλετε κι εσείς να γίνεται μαθητές του;» Τον περιγέλασαν τότε και του είπαν: «Εσύ είσαι μαθητής εκείνου. εμείς είμαστε του Μωυσή. Εμείς ξέρουμε την προέλευση του». Τότε απάντησε ο άνθρωπος και τους είπε: «Εδώ είναι το παράξενο, πως εσείς δεν ξέρετε από πού είναι αυτός ο άνθρωπος, κι όμως αυτός μου άνοιξε τα μάτια. Ξέρουμε πως ο Θεός τους αμαρτωλούς δεν τους ακούει, αλλά αν κανείς τον σέβεται και κάνει το θέλημά του, αυτόν τον ακούει. Από τότε που έγινε ο κόσμος δεν ακούστηκε ν’ ανοίξει κανείς τα μάτια ενός γεννημένου τυφλού. Αν αυτός δεν ήταν από το Θεό, δε θα μπορούσε να κάνει τίποτα». «Εσύ είσαι βουτηγμένος στην αμαρτία από τότε που γεννήθηκες», του αποκρίθηκαν, «και κάνεις το δάσκαλο σε μας;» Και τον πέταξαν έξω.Ο Ιησούς έμαθε ότι τον πέταξαν έξω και, όταν τον βρήκε, του είπε: «Εσύ πιστεύεις στον Υιό του Θεού;» Εκείνος του αποκρίθηκε: «Και ποιος είναι , κύριε, για να πιστέψω σ’ αυτόν;» «Μα τον έχεις κιόλας δει», του είπε ο Ιησούς. «Αυτός που μιλάει τώρα μαζί σου, αυτός είναι». Τότε εκείνος είπε: «Πιστεύω Κύριε», και τον προσκύνησε.


Αστερίου Επισκόπου Αμασείας


Ομιλία εις τον εκ γενετής τυφλόν(βασισμένη στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον, θ 1 – 38, που αναγιγνώσκεται την ομόνυμη Κυριακή)


Μόλις ακούσαμε τον υιό της βροντής, τον Ιωάννη, η μάλλον το Άγιον Πνεύμα, που από αλιέα και χειροτέχνη τον έκαμε συγγραφέα και κήρυκα θείων όντως και υψηλών υποθέσεων, να μας εκθέτει το θαύμα της σωματικής και πνευματικής αναβλέψεως του εκ γενετής τυφλού. Στο προηγούμενο κεφάλαιο ανέλυσε την πολλή και εκτεταμένη διάλεξη του Κυρίου με την οποία καθοδηγούσε τον απειθή και δύστροπο εβραϊκό λαό στη θεογνωσία του Πατρός και του Υιού, απομακρύνοντας το νου τους από την έννοια της μοναρχίας τους. Τους άνοιγε την πόρτα για να περάσουν από τη νομική παράδοση στη χάρη, οδηγώντας τους ομαλώς από την Παλαιά στην Καινή Διαθήκη, όπως κάποτε από την έρημο προς την πλούσια και εύφορη γη. Αλλά αν και εφανέρωνε ποικιλοτρόπως και τη δική του προΰπαρξη, ότι δηλαδή υπάρχει προαιωνίως και ευρίσκεται πάντοτε σε συνάφεια με τον Πατέρα, και εφώναζε με σαφήνεια στα ώτα των κωφών: πριν Αβραάμ γενέσθαι εγώ ειμί, εκείνοι δεν αντελήφθησαν τη δύναμη του λόγου, ούτε εκείνο που δεν παραδέχτηκαν το ήλεγξαν με κάποια επιστημονική αντίρρηση. Αλλά αντί των λόγων έπιασαν τους λίθους, και ενώ βρίσκονταν ακόμη μακριά από τον Σταυρό, γύμναζαν τα φονικά τους χέρια για τη δολοφονία. Εκείνος όμως που πάντοτε προέκρινε τη μακροθυμία μπροστά στον υβριστή και βλάσφημο λαό, απέφυγε την οργή και την οχλαγωγία τους. Απέδρασε, όχι όμως με τρόπο ταπεινό, αλλά θεϊκό. Στάθηκε μεταξύ τους τόσο κοντά ώστε να τον φτάνουν με τα χέρια τους, αλλά δεν τον έβλεπαν, και ενώ άγγιζε τους εξοργισμένους, δεν φαινόταν. Είχαν μείνει τότε εμβρόντητοι, φονεύοντας με την προαίρεση, χωρίς όμως να βρίσκουν τρόπο να εκτονώσουν την οργή τους. Όμοιοι με τους άπειρους κυνηγούς οι οποίοι, αν φοβίσουν και διώξουν το κυνήγι παράκαιρα, και το ελάφι βρει διέξοδο σε κάποιο δάσος και διαφύγει κρυφά, περιπλανώνται χωρίς λόγο στην κοιλάδα περιφέροντας τα δίχτυα ασκόπως, τραβώντας μαζί τους και τα σκυλιά ματαίως.
Εγώ δε, αν και κατά τα άλλα είμαι αχρείος, δεν λησμόνησα πως είμαι δούλος, και οφείλω να εξεγερθώ κατά των υβριστών, υποστηρίζοντας τον Δεσπότη μου. Γι’ αυτό και θα φωνάξω στους εβραίους, σαν να είναι σήμερα παρόντες και να έχουν καταληφθεί από μανία: λιθοβολείτε, ελεεινοί, τον Ευεργέτη; Και ποιος σας ξεδίψασε κάποτε από μια πέτρα; Πετάτε λίθους σ’ αυτόν που νομοθέτησε τη ζωή σας με τις λίθινες πλάκες; Στον λίθο τον εκλεκτό και πολύτιμο που προεφήτευσε ο Ησαΐας; Στον λίθο τον νοητό που απεσχίσθη από τον απότομο βράχο χωρίς ανθρώπινο χέρι, όπως ο θεσπέσιος Δανιήλ σας δίδαξε; Λιθοβολείτε τον λίθον τον ακρογωνιαίον, που συνένωσε τους δύο τοίχους, της Καινής και της Παλαιάς Διαθήκης; Και αν εσείς δεν πιστέψετε, δυνατός ο Θεός εκ των λίθων τούτων εγείραι τέκνα Αβραάμ, δηλαδή να συνάξει στον Χριστό λαόν περιούσιον, τους απερίτμητους εθνικούς. Αυτή την επαγγελία εδέχθη και ο Αβραάμ, όταν ο Θεός του είπε, ότι ευλογηθήσονται εν σοι πάντα τα έθνη. Διότι βλέποντας ο Θεός με την απόρρητο πρόγνωσή του το μέλλον, χάρισε στον αρχηγό της πίστεως ως τέκνα όλους εκείνους που επρόκειτο στο μέλλον να πιστέψουν. Επειδή προέβλεπε την επανάσταση των εβραίων, αλλά και τους λίθους έβλεπε, που θα σήκωναν εναντίον του τα ψευδώνυμα τέκνα του, τα είχε συμπεριλάβει στους αποκυρηγμένους. Και επειδή, κηρύττοντάς τους την αλήθεια, δεν τους έβλεπε να ευσεβούν, ενώ ήταν παρών, εκρύβη και καθώς τον έβλεπαν, εξηφανίσθη, ώστε με αυτή τη θαυματουργία του να τους κάνει να συγκατατεθούν, ότι πράγματι ήταν ο Χριστός και Θεός από τον Αβραάμ παλαιότερος.
Ακούστε λοιπόν, λέγω, τυφλοί αληθώς και ανόητοι. Ποιος είναι αυτός που βρίσκεται εμπρός σας χωρίς να φαίνεται; Μήπως είναι εκείνος που ομιλούσε στον Μωυσή χωρίς να φαίνεται; Γιατί και τότε φαινόταν φωτιά και βάτος, άφωνα και τα δύο. Αλλά όμως και φωνή ακουγόταν, και λόγια διδακτικά, και το μέλλον με ακρίβεια επροφητεύετο. Όποιος διαθέτει νου, πρέπει από τη συγγένεια των γεγονότων να αναγνωρίσει το πρόσωπο.
Έτσι παραλογίζονταν οι ανόητοι εβραίοι, και ο Κύριος και Σωτήρας μας σαν κάποιος ιατρός σοφός και επιμελής, αφού το πάθος δεν υπεχώρησε με την πρώτη επέμβαση, μεταχειρίζεται άλλον τρόπο Θεραπείας. Θέλει να θεραπεύσει τους διανοητικώς τυφλούς, διά μέσου ενός σωματικώς τυφλού, που έτυχε να ευρίσκεται εκεί. Ο οποίος δεν ετυφλώθη από κάποιαν αρρώστια, αλλά από λάθος της φύσεως είχε έλθει έτσι στη ζωή.Βλέποντας λοιπόν αυτόν τον άνθρωπο εστάθη, έτοιμος να τον θεραπεύσει με τρόπο που ξεπερνά την ανθρώπινη λογική και τέχνη. Επειδή η ιατρική και η θεραπευτική της ασχολείται με τα νοσήματα εκείνα τα οποία παρουσιάζονται όταν ήδη η φύσις έχει φέρει στο φως έναν άρτιο οργανισμό, και μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, δεν ασχολείται όμως με τη θεραπεία μιας σωματικής βλάβης η οποία έχει γεννηθεί μαζί με τον άνθρωπο, αλλά ούτε όλα τα νοσήματα που συμβαίνουν αργότερα μπορεί να θεραπεύσει, και το μαρτυρούν αυτό οι ακρωτηριασμένοι άνθρωποι, των οποίων ουδείς ιατρόςεπανώρθωσε τη στέρηση των μελών, γι’ αυτό ακριβώς και οι μαθηταί, συμπονώντας για το πάθημα, προσπαθούσαν να ανακαλύψουν την αιτία της κακώσεως αυτής. Ερώτησαν λοιπόν τον Κύριο με απλότητα, για να μάθουν εάν από δική του αμαρτία ή από ευθύνη των γονέων του ήλθε έτσι στη ζωή. Και τα δύο όμως σκέλη της ερωτήσεως έχουν κάτι το επιλήψιμο. Διότι δεν θα κατεκρίνετο εξαιτίας των γονέων του, αφού ο Θεός δεν τιμωρεί άλλον αντ’ άλλου. Ούτε βέβαια πλήρωνε για δικά του αμαρτήματα, αφού εγεννήθη τυφλός. Επειδή κανείς δεν αμαρτάνει πριν από τη γέννηση. Η ερώτησις λοιπόν δεν ήταν τόσο επιτυχής. Να δούμε όμως πώς απεκρίθη η Αλήθεια, ο Κύριός μας, στην ερώτηση. Αυτό το πάθος, μαθηταί μου, λέγει, δεν προήλθε από αμαρτίες, αλλά αποτελεί ετοιμασία μελλοντικής οικονομίας, ώστε αυτός που θεωρείται κοινός άνθρωπος να ενεργήσει υπεράνθρωπα, και ο Κτίστης των όλων, μετά την πρώτη να εύρη αφορμή για νέα δημιουργία. Έτσι από το μερικό να επιβεβαιώσει το γενικό, και ο σκληρός και δύστροπος λαός να πεισθεί να Τον προσκυνά αντί να Τον πετροβολά. Ας φωτισθούν λοιπόν οι οφθαλμοί που δεν βλέπουν, για να λάμψει στις ψυχές των ασύνετων ο ήλιος της δικαιοσύνης. Ας γίνει αυτό το παράδοξο, να πλασθούν οφθαλμοί, για να μάθουν οι επαναστάτες ότι ο λεγόμενος υιός του Ιωσήφ, εάν πράγματι είχε πατέρα τον ξυλουργό, θα ημπορούσε μεν να διορθώσει ένα σπασμένο σκαμνί ή να κολλήσει τα ξύλα που έχασαν την επαφή τους ή να στερεώσει κάποια σπασμένη δοκό. Αλλά δεν θα ημπορούσε να φτιάξει ένα μέλος ανθρώπου, και μάλιστα τον οφθαλμό, ο οποίος δημιουργείται από τη φύση με τον πιο πολύπλοκο, άλλος από αυτόν που έχει εξαρχής την εξουσία επάνω στη φύση. Και αν κάποιος θελήσει να ερευνήσει με προσοχή τα ανθρώπινα μέλη, ιδιαιτέρως σ’ αυτό το μέλος του σώματος, θα διαπιστώσει την παντοδύναμο και ποικίλη σοφία του Θεού, ο οποίος ετίμησε τη μικρή περιοχή που καταλαμβάνει αυτό το μέλος, επιδεικνύοντας τόσο μεγάλη τέχνη.Αξιοθαύμαστο κτίσμα λοιπόν ο οφθαλμός, και τώρα, σ’ αυτό το θαύμα εχτίσθησαν αυτοσχέδιοι οφθαλμοί, ώστε να απομακρύνουμε εμείς τις μικροπρεπείς έννοιες που μας προξενεί η σάρκα του Μονογενούς, αποβάλλοντας από την ψυχή με τη μεγαλειώδη αυτή ενέργεια, κάθε ταπεινή και γήινη υπόληψη περί αυτού. Και να μάθουμε ότι το μακάριον φως και το κάλλος της θεότητος το δέχθηκε ένα πήλινο σκεύος, διακονώντας όπως ο λύχνος διακονεί το φως. Πραγματοποιεί δε με τα ίδια Του τα χέρια τη θεραπεία ο Κύριος, και δεν χρησιμοποιεί τον λόγο μόνο για να ενεργήσει, αυτός που με πρόσταγμα μόνον εδημιούργησε όλον τον κόσμο, και με δύο μικρές λέξεις εθεράπευσε τον παράλυτο. Αλλά και με το στόμα και με τα χέρια και με πολλή φροντίδα θεραπεύει την τυφλότητα, ώστε από τις ενέργειέςΤου, να προξενήσει στους απίστους τη βεβαία πίστη. Έπτυσε στο έδαφος και με τον τρόπον αυτό έφτιαξε λάσπη, χρησιμοποιώντας και τη γή για τη θεραπεία, ώστε να δείξει πως με εκείνο το χώμα, από το οποίο είχε πλασθεί αρχικώς ολόκληρο το σώμα, δημιουργείται αυτή τη στιγμή και το μέρος αυτό που του λείπει. Το αναμιγνύει δε με σίελο και κολλά έτσι τους διάχυτους κόκκους, ώστε να έχουν συνοχή, για να μας δείξει φανερά ότι με τη δύναμη του στόματός του Λόγος κατόρθωσε τα πάντα. Επειδή, τω λόγω Κυρίου οι ουρανοί εστερεώθησαν, και τω πνεύματι του στόματος αυτού πάσα ηδύναμις αυτών. Αλλά και για έναν άλλο λόγο θεραπεύει με πτύσμα: για να συνεφέρει προς κατάνυξη και φόβο αυτούς που λίγο αργότερα, πρόκειται να τον υβρίζουν πτύοντάς Τον. Και όμως, δεν εμείωσε το θράσος των μαινομένων, αλλά υπέμεινε εμπτυσμούς πολλούς, εκείνος που τα κατόρθωσε όλα αυτά με το πτύσμα.
Με την πρώτη αυτή λοιπόν ενέργεια φανερώνει τη δημιουργική Του δύναμη. Και προστάζοντας τον τυφλό να πλυθεί στου Σιλωάμ την κολυμβήθρα, μας δεικνύει την δια του ύδατος σωτηρία, την οποίαν εχάρισε ο απεσταλμένος Σιλωάμ (Σιλωάμ ερμηνεύεται απεσταλμένος). Διότι τότε βλέπουμε αληθώς, όταν εξέλθουμε από το μυστικό ύδωρ του βαπτίσματος. Τότε μας λαμπρύνει το φως της χάριτος, όταν η δύναμις αυτού του μυστηρίου αποπλύνει την ακαθαρσία και τις κηλίδες των αμαρτιών. Και όλοι όσοι με την εντολή του Σιλωάμ λουζόμεθα, βλέπουμε το πνευματικό φως, το φωτίζον πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον. Ω του θαύματος και της μεγάληςευεργεσίας! Έφυγε από την κολυμβήθρα ο προ ολίγου τυφλός, στολισμένος στο πρόσωπο με την προσθήκη των οφθαλμών, και βλέποντας καθαρά τις ηλιακές ακτίνες.
Με έκπληξη είδαν οι γείτονες και οι γνωστοί το γεγονός. Εθορυβήθησαν από τον πρωτοφανή τρόπο της θεραπείας -περιεφέρετο στην πόλη ο άνθρωπος βλέποντας, για να βλέπεται από όλους το πρωτάκουστο και παράδοξον έργον Εκείνου που εγεννήθη στη Βηθλεέμ, του μικρού βρέφους το οποίο στην φάτνη ετυλίχθη με σπάργανα. Επειδή αυτά είναι που έκαναν τους ιουδαίους να απιστούν στην θεότητα.
Ω, σεις, λοιπόν, ανόητοι και παχυκάρδιοι, βάλτε στο νου σας όλους τους ανθρώπους των αιώνων. Αρχίστε από αυτόν, και ερευνήσετε όλους τους μεταγενεστέρους. Βρίσκετε να έγινε σε κάποιον άλλον αυτό που συνέβη τώρα; Υπάρχει στον κόσμο παράδειγμα παρομοίας θεραπείας; Αλλά σεις επιμένετε να διασύρετε τον Κύριό μου, και τον αποκαλείτε τέκνο του ξυλουργού —ουχ ούτος εστίν ο του τέκτονος υιός; — του όποίου γνωρίζετε τους αδελφούς και την κατοικία. Απαριθμήστε όλα τα ταπεινά, φιλονικήστε, υποτιμήστε Τον όσο θέλετε. Αν όμως τίποτε παρόμοιο δεν έγινε ποτέ από άνθρωπο, ούτε ο κόσμος εγνώρισε άλλο περιστατικό, τότε ανοίξτε τα μάτια σας, και αντικρίστε την αλήθεια, κατακρίνοντας την άγνοιά σας. Νιφθήτε και σεις στον Σιλωάμ για να μην αποθάνετε τυφλοί.
Αλλά, από ό,τι φαίνεται, καθόλου δεν συνήλθαν. Ούτε με τα λόγια ηθέλησαν να μάθουν, ούτε η πράξις τους εδίδαξε, ούτε τα θαύματα τούς προξένησαν σεβασμό. Αντιθέτως, από την υπερήφανον αχαριστία τους, επιχειρούσαν με μύριους τρόπους όλα να τα εξαφανίσουν και να τα διασύρουν. Αλλά η κακουργία αντεστρέφετο κατά του εαυτού τους, διότι όσον απιστούσαν, και με τις ερωτήσεις τους προσπαθούσαν να ανατρέψουν τα γεγονότα, τόσο περισσότερον εβεβαιώνετο η αλήθεια. Έπαθαν ό,τι και τα θηρία εκείνα τα οποία επληγώθησαν από κάποιον, αλλά επειδή δεν έχει εισχωρήσει βαθειά στα σπλάχνα τους το μαχαίρι, ορμούν εξαγριωμένα στον άνθρωπο εκείνο, αποτελειώνοντας μόνα τους τη σφαγή.
Την εριστικότιτά τους την έδειξαν κατ’ αρχήν, ψάχνοντας εάν τους επαρουσιάσθη ο ίδιος ο τυφλός, ή άλλος αντί για εκείνον. Γι’ αυτό σαφώς τους διαβεβαίωνε ο άνθρωπος, αναγγέλλοντάς τους και τη διαδικασία της θεραπείας, ότι δηλαδή το φάρμακο της τυφλώσεως ήταν ο πηλός, με τον οποίο τον έχρισε ο Ιησούς. Και όταν εξέπλυνε τον πηλό στην κολυμβήθρα, ευρήκε το φως του. Αυτά περιεργάζοντο οι γείτονες και τα έμαθαν. Τα αναζητούσαν και οι Φαρισαίοι και δεν επείθοντο.
Δεύτερο τέχνασμα με το οποίο απεπειράθησαν να διαστρεβλώσουν το γεγονός, ήταν η προσπάθειά τους να αποδείξουν ότι δεν ήταν ο Χριστός εκείνος που τον εθεράπευσε. Επειδή δε ο άνθρωπος ανεκήρυττε τον Σωτήρα, και με την ομολογία του κηρύγματος ανταπέδιδε την χάρη διαφημίζοντας τον ευεργέτη, εκείνοι του έκλειναν το στόμα, και με το μυαλό ζαλισμένο, επειδή δεν είχαν τι να κάνουν, επανέρχονται πάλι στην ίδια συζήτηση. Περιεργάζονται εάν ήταν τυφλός εκ γενετής, αναζητούν τους γονείς του ανθρώπου, και εξετάζουν το κάθε τι με ακρίβεια, όχι για να βεβαιώσουν το γεγονός, αλλά για να εύρουν κάποιαν αφορμή να διαψεύσουν το θαύμα, και κατασκευάζοντας κάποια ψεύτικη σκευωρία, να ανατρέψουν την ορμητικότητα του πλήθους που επίστευσε.
Τι υπερβολή κακίας! Να πολεμούν την αλήθεια και να διασύρουν, αντί να προσκυνούν τον ευεργέτη. Αντί να θαυμάζουν τη δύναμή του, προσπαθούν να παρουσιάσουν σαν ασήμαντα τα γεγονότα. Πεισθείτε και από τους γονείς, Φαρισαίοι, για το ότι ο άνθρωπος εγεννήθη μαζί με την τύφλωση. Τρέξτε πάλι στον τυφλό και δεύτερη και τρίτη φορά, για να σας αποκαλύψει εκείνος την κακία και την επιβουλή που κρύβουν αυτά τα επιχειρήματα. Αλλά σεις, όταν δοκιμάσετε την πρώτη απογοήτευση, προχωρείτε στη δεύτερη. Όταν δοκιμάσετε τη δεύτερη, στην τρίτη, και ούτω καθεξής. Ακολουθείτε την πορεία της κακούργας αλεπούς. Είστε από παντού περικυκλωμένοι με τα δίχτυα της αλήθειας. Αδυνατείτε να αρνηθείτε το θαύμα, δεν υπάρχει άλλη διέξοδος. Παρ’ όλα αυτά, δεν αμελείτε με κάθε τρόπο να περιπλέκετε το πράγμα, υφαίνοντας ιστόν αράχνης με όλη σας την τέχνη. Ανίσχυρος όμως και ανώφελος είναι η επιβουλή σας. Προγονική η αρρώστια σας. Απίστων πατέρων όμοια τέκνα. Έτσι αντιμετώπιζαν κι εκείνοι τα θαύματα της Αιγύπτου. Εσώζοντο από πολέμους παραδόξως και ανελπίστως, και απιστούσαν σ’ αυτόν που εχάριζε τη σωτηρία. Ετρέφοντο με τροφές που υπερέβαιναν τη φύση, και ήσαν πιο αχάριστοι κι από αυτούς που λιμοκτονούν. Υπεδέχοντο το μάνα που τους απεστέλλετο από τον ουρανό, και ποθούσαν τη δυσωδία των σκόρδων και των κρεμμυδιών της Αιγύπτου. Με στήλη νεφέλης εσκεπάζοντο την ημέρα για να μην ταλαιπωρούνται από το καύμα του ήλιου, και με στήλη φωτεινή εφωτίζοντο τη νύχτα, απολαμβάνοντας άλλον, νέο φωστήρα, εκτός από τη σελήνη. Και σαν να μην είχαν ευεργετηθεί με καμία θεϊκή ενέργεια, όταν ο Μωΰσής είχε ανεβεί στο όρος για να του δοθεί ο νόμος, και καθυστερούσε να επιστρέψει, αυτοί ζητούσαν και εύρισκαν νέους και ανυπάρκτους θεούς. Είστε όντως κληρονόμοι της αχαριστίας τους. Και το νόμο δεν αγαπήσατε, και την χάρη μισείτε. Σας χρειάζεται ράβδος φτιαγμένη όχι από καρυδιά, για επιστασία, αλλά από σίδηρο.
Βλέπετε έναν άνθρωπο, που αν και τον είδε το φως, αυτός ευρίσκεταιστο σκοτάδι. Σε μια στιγμή τον βλέπετε να θεραπεύετε και να αναβλέπει, όχι με συνδυασμό διαφόρων φαρμάκων, ούτε με χρήση χειρουργικών εργαλείων,αλλά μόνο με λάσπη, κι αυτή από πτύσμα. Και πώς δεν θαμβώνεσθε, δεν εκπλήττεσθε, δεν πίπτετε στη γη να προσκυνήσετε αυτόν που από τη γη έπλασε τους οφθαλμούς, σεβόμενοι τη Θεϊκή ενέργεια; Αντιθέτως, σεις κινδυνεύετε να διαρραγείτε από τον φθόνο, και ζηλεύετε τον Θεό σαν αντίζηλο, σαν δημιουργοί τον Δημιουργό, σαν κοινό άνθρωπο τον Θεάνθρωπο. Και διαβάζετε μεν της Παλαιάς Διαθήκης τα βιβλία, όσα εγράφησαν εκεί για να οικονομήσουν τον λαό, και όσα διδάσκουν περί των βασιλέων και της ιστορίας τους, πείθεσθε δε και παραδέχεσθε όσα γράφουν για τον καθένα. Ότι τον Μωυσή λίγο έλειψε να τον εκλάβουν ως Θεό, και τον Ελισαίο τον υπερεθαύμαζαν, και τον διδάσκαλό του τον Ηλία πολύ τον εξυμνούσαν. Και όλους τους αγίους κάθε γενεάς, οι οποίοι έλαβαν τιςενέργειες του Θεού, και πραγματοποίησαν τα μεγάλα και πασίγνωστα, τους τιμάτε σαν αγγέλους. Σε τίποτα δεν αμφισβητείτε τους αρχαίους, ούτε απιστείτε στις διηγήσεις των πατέρων σας, μολονότι οι άνθρωποι εκ φύσεως δίδουν λιγότερη πίστη στην ακοή. Αυτό όμως που συνέβη στις ημέρες σας με τους οφθαλμούς εκείνου, και το είδατε με τους οφθαλμούς τους ιδικούς σας, ημπορείτε δε και με τα δάχτυλα να το ψηλαφήσετε, και να ακούσετε με ακρίβεια την εξιστόρησή του, αυτό με τόσην απιστία και αχαριστία κακοτρόπως το επιβουλεύεσθε, καταπατώντας τις προφητείες, καιπροσπαθώντας να διαψεύσετε την εκπλήρωσή τους. Αφού όσα βλέπουμε τώρα να πραγματοποιούνται, είχε προφθάσει ο Ησαΐας να μας τα διδάξει λέγοντας: Ιδού Θεός ημών κρίσιν (δικαιοσύνη) ανταποδίδωσι, και ανταποδώσει, αυτός ήξει και σώσει ημάς. Τότε ανοιγήσονται οφθαλμοί τυφλών, και ώτα κωφών ακούσονται, τότε αλείται ως έλαφος ο χωλός, τρανή δε έσται γλώσσα μογιλάλων (δηλαδή, τότε θα πηδά ως έλαφος ο κουτσός, και τρανή θα γίνει η γλώσσα των κωφαλάλων). Αυτά δεν είναι λόγια του Πέτρου και του ‘Ιωάννου, ούτε κάποιου από τα πρόσωπα που υποπτεύεσθε, ώστε να απιστήσετε στην αλήθεια, υποθέτοντας ότι χαρίζονται στον Κύριο, και κάνουν διαφήμιση. Είναι λόγια της ιδικής σας προφητείας, εάν βέβαια αναγνωρίζετετους Προφήτες σας, και μάλιστα τον μεγαλύτερο από τους Προφήτες και διδασκάλους του Νόμου.
Τω δε Θεώ δόξα, κράτος, τιμή νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων.


Επιμέλεια κειμένων: Νίκη Παπαρδάκη, Δημήτριος Δημουλάς.

Δευτέρα 18 Μαΐου 2009


Αρχιμ. Παύλου Νικηταρά


Ο Γέροντας Αμφιλόχιος Μακρής


Από το βιβλίο «Ο γέροντας Αμφιλόχιος Μακρής.

Μια σύγχρονη μορφή της Πάτμου», έκδοση Επτάλοφος,

www.eptalofos.gr

Προσευχή


Όταν καλλιεργήσετε την ευχή, δέν σας πειράζουν οι άνεμοι του πειρασμού. Εξασθενεί η δύναμή του, δε μπορεί να σας κάνει τίποτε.
Η προσευχή ας σου είναι τείχος,ασπίδα και θώρακας.
Εμείς πρέπει να έχουμε υπομονή και προσευχή
Το τέλος της ζωής μου εγγίζει. Σας παρακαλώ όλοι να ζήσετε βίον άγιον, να βαδίσετε σε γραμμές άγιες για να βοηθήσετε την Εκκλησία και την Ελλάδα μας. Οι καρδιές σας να γίνουν θυμιατήρια, που θα ανεβαίνει η προσευχή σας στο θρόνο του Θεού.

Ερώτησις: Όταν, Γέροντα σας πλησιάση πρόσωπο ταραγμένο και σας εκτοξεύσει υβριστικούς λόγους τί κάνετε εκείνη τη στιγμή;
Απάντησις: Όταν κάθομαι σε υψηλό βράχο προσευχής, όσα κύματα και να έλθουν δε μου προξενούν τίποτε. Όταν όμως με βρούν χαμηλά με περιλούουν

Η Νοερά προσευχή αφομοιώνει, συνδέει, αγιάζει.
Όταν στη ψυχή ανάψη η πυρκαϊά της ευχής όλα τα ξηρά καίγονται και εξαφανίζονται.
Η νοερά προσευχή είναι η βάση της τελειότητος.
Η πρώτη βαθμίδα της πνευματικής ανυψώσεως είναι η νοερά προσευχή.
Στην αρχή της ευχής αισθάνεσαι χαρά, έπειτα γλυκύτητα και στο τέλος σαν καρπός έρχονται τα δάκρυα. Διότι αισθάνεσαι πλέον την παρουσία του Ιησού.
Όταν θα καλλιεργήσετε την ευχή δε θα κουράζεστε, δε θα ταράζεστε, δε θα νυστάζετε στις ακολουθίες, διότι το σώμα σας θα είναι πλέον ένδυμα. Το φόρεμα ούτε λυπάται, ούτε κρυώνει, ούτε κουράζεται... Όσες ώρες και να στέκομαι δε κουράζομαι
Βρισκόμαστε σ’αυτή τη κατάσταση, διότι ο Μοναχισμός έχασε το χρωματισμό του, τη νοερά Προσευχή.
Εμπρός παιδιά, να καλλιεργήσετε την ευχή. Αυτή γέμισε τον Παράδεισο απο τόσους αγίους ανθρώπους.
Δεν υπάρχει άλλος τρόπος καθαρισμού και αγιασμού απο τη νοερά προσευχή. Καλοί είναι και οι ψαλμοί (οι εκκλησιαστικοί ύμνοι), αλλ’αυτούς τους λέμε για να ελκύουμε και να συγκινούμε τον κόσμο. Εμείς πρέπει να μιλάμε στον Βασιλέα μυστικά στο αυτί του. Αυτοί που ψάλλουν μοιάζουν με ανθρώπους, που βρίσκονται έξω απο το παλάτι του Βασιλέως και φωνάζουν διάφορα άσματα για να δείξουν τον ενθουσιασμό τους. Ευχαριστείται βέβαια ο Βασιλιάς και απο αυτά, αφού γίνονται για το πρόσωπό του, αλλά ευφραίνεται και προσέχει περισσότερο τους μυστικούς της αυλής του, αυτούς που του μιλούν στο αυτί Του
Η υπακοή όταν της αφαιρέσει την κρυφή εργασία, την ευχή, δεν έχει αξία. Και ο κομμουνισμός υπακούει στην ιδεολογία του, αλλά τί είναι;
Η ευχή είναι το σωσίβιο της ψυχής και του σώματός μας. Και στον ωκεανό ακόμα να βρεθείς με βάρκα να ταξιδεύεις άφοβα.
Δια της ευχής γίνεται ο άνθρωπος σαν παιδί. Τον επαναφέρει στην απλότητα και την αθωότητα που είχε ο Αδάμ στον Παράδεισο πρίν την πτώση. Παύει τη διαφορά του άλλου φύλου. Αποκτά ακατανόητη για τους κοσμικούς την ευλογημένη αγία απάθεια.
Με την ευχή αγιάζεις τον τόπο που κάθεσαι και το έργο που κάνεις.
Πρόσεξε τώρα ο διάβολος στενοχωριέται που τον πολεμάς με την ευχή. Θα προσπαθεί να σου αποσπά το νού σου με διάφορες σκέψεις.
Όλοι οι πειρασμοί σου πρέπει να ξέρεις, είναι για να σε εμποδίσουν απο την προσευχή του Ιησού
Μεταλαμβάνετε συχνά, προσεύχεστε θερμά με την καρδιά σας, υπομένετε και θα δείτε χέρι δυνατό να σας κρατάει.
Όταν θα καλλιεργήσετε τη νοερά προσευχή θα γίνετε πλέον παιδιά του παλατιού. Θα ξέρετε τη γλώσσα του Βασιλιά και τους βασιλικούς τρόπους. Τότε μόνο με ένα νεύμα θα έχει άγια σκιρτήματα η καρδιά σας.
Καλλιεργήστε την ευχή. Αυτή θα σας οδηγήσει στον Παράδεισο. Θα βλέπετε τη χάρη του Θεού οφθαλμοφανώς, θα αποκτήσετε τη χαρά του Ουρανού.
Παρεκάλεσα τον Κύριο να σας δώσει το χάρισμα της ευχής. Δεν έχω άλλο δώρο να σας δώσω. Θέλω αυτό που θεωρώ το πιο πολύτιμο να σας το παραδώσω.
Η χάρις του Παναγίου Πνεύματος κάνει τον άνθρωπο να εκπέμπει ακτίνες... θα πρέπει όμως ο άλλος να έχει καλό δέκτη για να το καταλάβει, για να πάρει είδηση τη θερμότητα των ακτίνων.
Ο άνθρωπος δια της προσευχής του Ιησού είναι πάντα χαρούμενος, γεμάτος και φωτισμένος.
Δια της ευχής θα κερδίσεις το πάν. Καθαρίζεται ο άνθρωπος, λαμπρύνεται, αγιάζεται. Προσπάθησε κάθε στιγμή να αναπνέεις τον καθαρό αυτόν αέρα της προσευχής του Ιησού.
Τότε ο Μοναχός έχει την πραγματική χαρά, όταν έχη δια της ευχής τον Χριστό στην καρδιά του.
Να προσεύχεστε να μου δίνει ο Θεός υπομονή, θερμή προσευχή και αναβάσεις προς τον Χριστό μας.
Θα λεπτύνετε και θα πετάτε με την ευχή. Θα αισθάνεστε ζωντανή την παρουσία του Χριστού μας μέσα και γύρω σας
Είναι βασιλικός ο άνθρωπος που ενώνεται με το Θεό. Είναι τότε πολύ προσεκτικός στους λόγους του. Επιθυμεί να μη διακόπτει τη μυστική συνομιλία του Βασιλιά και όσες φορές οι άλλοι, που τον πλησιάζουν δε τον καταλαβαίνουν τον κουράζει πολύ.
Επιθυμώ να ιδρύσετε σταθμούς προσευχής στα νησιά μας.
Θέλω ν’ακούσω μέσα σας τη φωνή του Κυρίου. Απο την καρδιά σας να μιλάει ο Κύριος. Να είστε θρόνοι Κυρίου, δια της ευχής.
Η πνευματική ζωή έχει χαρές μεγάλες. Πετάς, φεύγεις απ΄τον κόσμο, δε λογαριάζεις τίποτε... Γίνεστε παιδιά που κατοικεί ο Θεός στην καρδιά σας.
Η προσευχή όλα τα τακτοποιεί. Τη θάλασσα μπορεί να την περπατάς. Εκμηδενίζει τις αποστάσεις. Τις βουλήσεις των ανθρώπων μεταβάλλει. Δίνει θάρρος, πίστη και υπομονή στη ζωή μας πάντοτε.
Την ένωση της ψυχής σας μετά του Θεού να φροντίσετε.
Όταν θα βαδίσετε στις γραμμές της προσευχής, της σιωπής και της μελέτης, θα δείτε να κατοικεί ο Χριστός στην καρδιά σας
Η Παναγία να σε διαφυλάει, ο Χριστός να κατοικήσει στην καρδιά σου. Αυτο είναι παιδί μου η τελειότητα.
Θέλω όταν σε πλησιάζω να μου μιλάει ο Χριστός απο την καρδιά σου και εσύ πάλι να ακούς τον Νυμφίο σου να μιλάει μέσα απο τη δική μου ψυχή και τότε είναι το πραγματικό μυστικό πανηγύρι
Η χάρη του Θεού, η πνευματική ένωση τον μεταμορφώνει, γίνεται άλλος άνθρωπος, φεύγει ο φόβος. Με την απεριόριστη χάρη δε φοβάται τον θάνατο. Θεωρεί τη ζωή αυτή, όσο καλή και άν φαίνεται σκλαβιά.
Υπομονή χειάζεται και προσευχή, για να μη πέφτουμε σε λάθη.
Για να απολαύσεις τις χαρές του Μοναχισμού, της πνευματικής ζωής, πρέπει να καλλιεργήσεις με όλη τη δύναμη της ψυχής σου την προσευχή, την υπομονή και την σιωπή. Χωρίς την προσευχή δεν είναι εύκολο να υπομένεις, ούτε να σιωπάς. Με τη χάρη του Θεού, αυτά εφάρμοσα στη ζωή μου. Μας βοηθούν να έχουμε τον Χριστό κάτοικο στην καρδιά μας.

Παρασκευή 15 Μαΐου 2009


Αγίου Γρηγορίου Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης του Παλαμά
Ομιλία επί του Ευαγγελίου του Χριστού περί της Σαμαρείτιδος


Όλη αυτή την περίοδο που διανύουμε τώρα, επεκτεινόμενη σε πενήντα μέρες, εορτάζομε την από τους νεκρούς ανάσταση του Κυρίου και Θεού και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού, δεικνύοντας με αυτή την παράταση την υπεροχή της απέναντι στις άλλες εορτές.Πραγματικά όλοι όσοι αναστήθηκαν από τους νεκρούς, αναστήθηκαν από άλλους και, αφού πέθαναν πάλι, επέστρεψαν στη γη. Ο δε Χριστός, αφού αναστήθηκε από τους νεκρούς, δεν κυριεύεται πλέον καθόλου από το θάνατο, γιατί δεν επέστρεψε πάλι στη γη, αλλά ανέβηκε στον ουρανό, καθιστώντας το φύραμά μας, που είχε λάβει ομόθρονο με το Πατέρα, ως ομόθεο.Είναι ο μόνος που έγινε αρχή της μελλοντικής αναστάσεως όλων και πρωτότοκος από τους νεκρούς και πατέρας του μέλλοντος αιώνος.Και όπως όλοι, αμαρτωλοί και δίκαιοι, πεθαίνουν στον Αδάμ, έτσι στοn Χριστό θα ζωοποιηθούν όλοι, αμαρτωλοί και δίκαιοι, αλλά ο καθένας στην τάξη του. Όταν καταργήσει κάθε αρχή και εξουσία και δύναμη, και θέσει όλους τους εχθρούς του κάτω από τα πόδια του, τελευταίος εχθρός που θα καταργηθεί είναι ο θάνατος, κατά την κοινή ανάσταση.Ο Κύριος, κηρύττοντας το ευαγγέλιο της βασιλείας πριν από το πάθος, δεικνύει στους μαθητές ότι η εκλογή των αξίων της πίστεως δεν θα γίνει μόνο ανάμεσα στους Ιουδαίους, αλλά και ανάμεσα στους Εθνικούς, στην σημερινή περικοπή του ευαγγελίου.
Έρχεται ο Κύριος σε μια πόλη της Σαμάρειας που λέγεται Σιχάρ. (Σαμάρεια ονομάσθηκε η πόλη που έκτισε το 880 π.Χ. ο βασιλιάς του Ισραήλ, Αμβρί, έπειτα το όρος Σομόρ, που ήταν η ακρόπολή της, και τέλος όλο το βόρειο βασίλειο του Ισραήλ, που καταλύθηκε από τους Ασσυρίους το 721 π.Χ. και ο ηγεμόνας τους εγκατέστησε εκεί εθνικούς από πολλά μέρη).Εκεί ήταν η πηγή του Ιακώβ, το πηγάδι που εκείνος είχε ανοίξει. Κουρασμένος ο Κύριος από την οδοιπορία κάθισε μόνος του δίπλα από το πηγάδι και κάτω, γιατί οι μαθητές του πήγαν να αγοράσουν τροφές. Έρχεται εκεί μια γυναίκα από τη Σαμάρεια να πάρει νερό και ο Κύριος διψώντας, ως άνθρωπος, της ζήτησε νερό.Αυτή αντελήφθη από την εμφάνισή του ότι ήταν Ιουδαίος, και θαύμασε πώς ένας Ιουδαίος ζητά νερό από την εθνική Σαμαρείτιδα. Αν γνώριζες, της είπε, τη δωρεά του Θεού, ποιός είναι αυτός που σου ζητά να πιει νερό, εσύ θα του ζητούσες, και θα σου έδινε ζωντανό νερό. Ο Κύριος επιβεβαίωσε ότι αν γνώριζε, θα γινόταν μέτοχος πραγματικά ζωντανού νερού, όπως έπραξε και απόλαυσε αργότερα όταν το έμαθε, ενώ το συνέδριο των Ιουδαίων, οι οποίοι έμαθαν σαφώς, εσταύρωσαν έπειτα ωστόσο τον Κύριο της δόξης. Δωρεά του Θεού είναι, επειδή θεωρεί αγαπητούς όλους, ακόμα και τους μισητούς από τους Ιουδαίους εθνικούς, και προσφέρει τον εαυτό του και καθιστά τους πιστούς σκεύη δεκτικά της Θεότητός του.
Η Σαμαρείτιδα δεν κατάλαβε το μεγαλείο του ζωντανού νερού, απορεί πού θα βρει νερό χωρίς κουβά σε ένα βαθύ πηγάδι. Έπειτα επιχειρεί να τον συγκρίνει με τον Ιακώβ, που τον αποκαλεί πατέρα, εξυμνώντας το γένος από τον τόπο, και εξαίρει το νερό με τη σκέψη ότι δεν μπορεί να βρεθεί καλύτερο. Όταν όμως άκουσε ότι το νερό που θα σου δώσω θα γίνει πηγή που τρέχει προς αιώνια ζωή, άφησε λόγο ψυχής που ποθεί, και οδηγείται προς την πίστη, και ζήτησε να το λάβει για να μην ξαναδιψάσει. Ο Κύριος, θέλοντας να αποκαλύπτεται λίγο λίγο, της λέγει να φωνάξει τον άνδρα της, γνωρίζοντάς της πόσους άνδρες είχε, και ότι αυτός που έχει τώρα δεν είναι δικός της. Εκείνη όμως δεν στενοχωρείται από τον έλεγχο, αλλά αμέσως καταλαβαίνει ότι ο Κύριος είναι προφήτης και του ζητά εξηγήσεις σε υψηλά ζητήματα.
Βλέπετε πόση είναι η μακροθυμία και η φιλομάθεια αυτής της γυναίκας; Πόση συλλογή και γνώση είχε στη διάνοιά της, πόση γνώση της θεόπνευστης Γραφής; Και αμέσως τον ρωτά πού πρέπει να λατρεύεται σωστά ο Θεός, εδώ σ’ αυτόν τον τόπο ή στα Ιεροσόλυμα; Και τότε παίρνει την απάντηση, ότι έρχεται η ώρα οπότε ούτε στο όρος αυτό ούτε στα Ιεροσόλυμα θα προσκυνήτε τον Πατέρα. Της γνωρίζει μάλιστα ότι η σωτηρία είναι από τους Ιουδαίους, δεν είπε θα είναι, στο μέλλον, γιατί ήταν αυτός ο ίδιος. Έρχεται ώρα και είναι τώρα, που οι αληθινοί προσκυνητές θα προσκυνούν τον Πατέρα κατά Πνεύμα και αλήθεια.Γιατί ο ύψιστος και προσκυνητός Πατέρας, είναι Πατέρας αυτοαληθείας, δηλαδή του μονογενούς Υιού και έχει Πνεύμα αληθείας, το Πνεύμα το άγιο, και αυτοί που τον προσκυνούν, το πράττουν έτσι διότι ενεργούνται δι’ αυτών. Ο Κύριος απομακρύνει κάθε σωματική έννοια τόπο και προσκύνηση, λέγοντας: Πνεύμα ο Θεός και αυτοί που τον προσκυνούν πρέπει να τον προσκυνούν κατά Πνεύμα και αλήθεια. Ως πνεύμα που είναι ο Θεός είναι ασώματος, το δε ασώματο δεν ευρίσκεται σε τόπο ούτε περιγράφεται με τοπικά όρια. Ως ασώματος ο Θεός δεν είναι πουθενά, ως Θεός δε είναι παντού, ως συνέχων και περιέχων το παν. Παντού είναι ο Θεός, όχι μόνο εδώ στη γη αλλά και υπεράνω της γης, Πατήρ ασώματος και κατά τον χρόνο και σε τόπο αόριστος.Βέβαια και η ψυχή και ο άγγελος είναι ασώματα, δεν είναι όμως σε τόπο, αλλά δεν είναι και παντού, γιατί δεν συνέχουν το σύμπαν αλλά αυτά έχουν ανάγκη του συνέχοντος.
Η Σαμαρείτιδα, καθώς άκουσε από τον Χριστό αυτά τα εξαίσια και θεοπρεπή λόγια, αναπτερωμένη, μνημονεύει τον προσδοκώμενο και ποθούμενο Μεσσία, τον λεγόμενο Χριστό, που όταν έρθει θα μας τα διδάξει όλα. Βλέπετε πώς ήταν ετοιμότατη για την πίστη; Από πού θα γνώριζε τούτο, αν δεν είχε μελετήσει τα προφητικά βιβλία με πολλή σύνεση; Έτσι προλαβαίνει περί του Χριστού ότι θα διδάξει όλη την αλήθεια. Μόλις την είδε ο Κύριος τόσο θερμή, της λέγει απροκάλυπτα: Εγώ είμαι ο Χριστός, που σου μιλώ. Εκείνη γίνεται αμέσως εκλεκτή ευαγγελίστρια και αφήνοντας την υδρία και το σπίτι της τρέχει και παρασύρει όλους τους Σαμαρείτες προς τον Χριστό, και αργότερα, με τον υπόλοιπο φωτοειδή βίο της (ως Αγία Φωτεινή), σφραγίζει με το μαρτύριο την αγάπη της προς τον Κύριο.
Από το βιβλίο Πατερικόν Κυριακοδρόμιον, σελίς 71 και εξής.


Επιμέλεια κειμένου Δημήτρης Δημουλάς.
Υμνολογική εκλογή.
Δόξα των Κεκραγαρίων του εσπερινού. Ήχος πλ. β’
Παρά το φρέαρ τού Ιακώβ, ευρών ο Ιησούς την Σαμαρείτιδα, αιτεί ύδωρ παρ’ αυτής, ο νέφεσι καλύπτων την γήν. Ω του θαύματος! Ο τοις Χερουβίμ εποχούμενος, πόρνη γυναικί διελέγετο, ύδωρ αιτών, ο εν ύδασι την γήν κρεμάσας, ύδωρ ζητών, ο πηγάς και λίμνας υδάτων εκχέων, θέλων ελκύσαι όντως αυτήν, την θηρευομένην υπό τού πολεμήτορος εχθρού’ και ποτίσασθαι ύδωρ ζωής, την φλεγομένην εν τοις ατοπήμασι δεινώς” ως μόνος εύσπλαγχνος και φιλάνθρωπος.


όταν συνάντησε ο Ιησούς τη Σαμαρείτιδα, κοντά στο πηγάδι του Ιακώβ, ζήτησε από αυτήν να πιεί νερό, Αυτός που με σύννεφα γεμάτα νερό καλύπτει τη γη. Ωθαύμα που συμβαίνει! Ο μεταφερόμενος στα Χερουβίμ, να συζητά με μια αμαρτωλή γυναίκα, παρακαλώντας την για νερό, Αυτός που κρέμασε πάνω στα νερά την γη! Ζητά νερό Αυτός που χύνει τα νερά των πηγών και των λιμνών, θέλοντας να προσελκύσει κοντά Του αυτήν που έιχε συλλάβει ο εχθρός διάβολος, για να ποτίσει με το νερό της Ζωής, αυτήν που φλέγοταν από τα αμαρτήματα της” Αυτός ο μόνος εύσπλαχνος και φιλάνθρωπος.


Κοντάκιον ήχος πλ. δ’
Πίστει ελθούσα εν τω φρέατι, η Σαμαρείτις εθεάσατο, το της σοφίας ύδωρ Σε, ώ ποτισθείσα δαψιλώς βασιλείαν την άνωθεν εκληρώσατο, αιωνίως η αοίδιμος.


Όταν ήλθε στο πηγάδι του Ιακώβ η Σαμαρείτιδα γυναίκα, είδε και γνώρισε με την πίστη της Εσένα Κύριε, Το νερό της ζωής. Αφού λοιπόν ποτίσθηκε άφθονα και δροσίσθηκε με αυτό το Άγιο και αστείρευτο ύδωρ, πήρε σαν κληρονομιά για τον εαυτό της την αιώνια βασιλεία. Με την πίστη της, τη ζωή της και το μαρτύριό της στη συνέχεια, έμεινε για πάντα στην μνήμη των ανθρώππων.


Ο Οίκος
Των σεπτών μυστηρίων ακούσωμεν, Ιωάννου ημάς εκδιδάσκοντος, τα εν τη Σαμαρεία γινόμενα, πώς γυναικί ωμίλει ο Κύριος, ύδωρ αιτήσας, ο τα ύδατα εις τας συναγωγάς αυτών συνάξας, ο Πατρί και τω Πνεύματι σύνθρονος’ ήλθε γάρ εκζητών την εικόνα αυτού, αιωνίως, ως αοίδιμος.


Ας ακούσουμε τον άγιο ευαγγελιστή Ιωάννη που μας διδάσκει τα άγια και σεβάσμια μμυστήρια, τα οποία συνέβησαν στη Σαμάρεια” πώς δηλαδή ο Κύριος συνομιλούσε με μια γυναίκα, και ζητούσε από αυτή νερό να πιει, Αυτός που έχει κλείσει τα νερά του σύμπαντος στις θέσεις τους, Αυτός που είναι σύνθρονος με τον Πατέρα και το Αγιο Πνεύμα. Γιατί ο Κύριος ήλθε για να ζητήσει και να σώσει τον άνθρωπο, την δική Του εικόνα, και να του χαρίσει την αιωνιότητα, αφού μόνος Αυτός υπάρχει και θα υπάρχει για πάντα.


Συναξάριον
Τη αυτή ημέρα, Κυριακή πέμπτη από του Πάσχα, την της Σαμαρείτιδος εορτήν εορτάζομεν.
Κατά την πέμπτη Κυριακή από το πάσχα εορτάζουμε την εορτή της Σαμαρείτιδος.
Στίχοι• Ύδωρ λαβείν ελθούσα το φθαρτόν, γύναι,• Το ζών απαντλείς, ώ ρύπους ψυχής πλύνεις.


Ενώ ήλθες να πάρεις το φθαρτό νερό, γυναίκα, αντλείς το ζωντανό και αθάνατο νερό, τον Χριστό, με το οποίο μπορέις να πλύνεις κάθε αμαρτία, που ρυπαίνει την ψυχή σου.
Ταις της σής Μάρτυρος Φωτεινής πρεσβείαις, Χριστέ ο Θεός, ελέησον ημάς.Αμήν.


Με τις πρεσβείες της μάρτυρός Σου Φωτεινής, Χριστέ ο Θεός μας, ελέησε και σώσε μας.
Εξαποστειλάριον της Σαμαρείτιδος. Γυναίκες ακουτίσθητε.


Σαμάρειαν κατέλαβες, Σωτήρ μου παντοδύναμε, και γυναικί ομιλήσας, εζήτεις ύδωρ του πιείν, ο εκ πέτρας ακροτόμου, πηγάσας ύδωρ, Εβραίοις, ήν προς πίστιν σην έλαβες” και νύν ζωής απολαύει, εν ουρανοίς αιωνίως.


Κύριε, Συ ο παντοδύναμος Σωτήρας μας, κάθισες στη Σαμάρεια και συνομιλούσες με μια γυναίκα, ζητώντας της νερό να πιεις, Σύ που από έναν απόκρημνο βράχο πήγασες νερό για τους Εβραίους. Αυτήν λοιπόν την γυναίκα την έφερες στην δική Σου πίστη, και τώρα απολαμβάνει αιωνίως στους ουρανούς κοντά Σου.


Της Μεσοπεντηκοστής Όμοιον
Μεσούσης παραγέγονας, της εορτής φιλάνθρωπε, εν ιερώ και ελάλεις’ οι δίψης έμπλεοι προς με, έλθετε και αρύσασθε, ύδωρ ζών και αλλόμενον, δι’ ού τρυφής και χάριτος, ζωής τε της αθανάτου, επαπολαύσετε πάντες.


Ενώ η εορτή βρισκόταν στο μέσο της, Κ΄΄υριε, ΄έφθασες και στάθηκες στο ιερό, και φώναξες: Οσοι είναι γεμάτοι από πνευμματική δίψα, ας έλθουν κοντά μου και ας αντλούν το ύδωρ της ζωής, που πηγάζει και πηδά και δεν το εμποδίζει κανείς, από το οποίο θα απολαύσετε όλοι ευφροσύνη, χαρά, Θεία Χάρη και αιώνια ζωή.


Δόξα των αίνων. Ηχος Πλ. Β.
Η πηγή της ζωαρχίας, Ιησούς ο Σωτήρ ημών, επί την πηγήν επιστάς του Πατριάρχου Ιακώβ, πιείν εζήτει ύδωρ, παρά γυναικός Σαμαρείτιδος. της δέ το ακοινώνητον των Ιουδαίων προσειπούσης, ο σοφός δημιουργός μετοχετεύει αυτήν, ταις γλυκείαις προσρήσεσι, μάλλον προς αίτησιν του αϊδίου ύδατος” ό και λαβούσα, τοις πάσιν εκήρυξεν ειπούσα, Δεύτε, ίδετε των κρυπτών γνώστην και Θεόν, παραγενόμενον σαρκί, δια το σώσαι τον άνθρωπον.


Ο Χριςστός και Θεός μας, η πηγή και αρχή πης πραγματικής ζωής, αφού έφθασε και κάθισε στην πηγή του πατριάρχου Ιακώβ, ζητούσε νερό να πιεί, από μ΄ία γυναίκα Σαμαρείτιδα. Και όταν αυτή του είπε πως οι Ιουδαίοι δεν έχουν επικοινωνία με τους Σαμαρείτες, οΚύριος, ο σοφός δημιουργός, την κατευθύνει με γλυκά λόγια ώστε να ζητήσει το αιώνιο και αθάνατο Νερό. Και όταν εκείνη έλαβε αυτό το νερό, εκήρυξε σε όλους τους συμπατριώτες της: Ελάτε να δέιτε Αυτόν που γνωρίζει όλα τα κρυφά των ανθρώπων, Αυτόν που ως Θεός και ως άνθρωπος ήλθε στον κόσμο, για να σώσει τον άνθρωπο.


Της Μεσοπεντηκοστής” δόξα. και νύν. Ήχος πλ. β’
Της εορτής μεσούσης, της σής Χριστέ Αναστάσεως, και θείας παρουσίας του Αγίου Σου Πνεύματος, συνελθόντες, των θαυμάτων σου ανυμνούμεν τα μυστήρια” εν ή κατάπεμψον ημίν το μέγα έλεος.


Ενώ βρισκόμαστε στο μέσον της εορταστικής περιόδου μεταξύ της Αναστάσεώς Σου και της παρουσίας του Αγίου Σου Πνεύματος, Κύριε, έχουμε συγκεντρωθεί και ανυμνούμε τα μυστήρια των θαυμάτων Σου. Σε αυτή την εορτή, στείλε μας, Κύριε, το μέγα Σου έλεος.


Απόδοση, Ιωάννης Τρίτος.

Τετάρτη 13 Μαΐου 2009


Το Πρακτορείο Εκκλησιαστικών Ειδήσεων «Romfea.gr», μετέφρασε για όλους τους αναγνώστες του, την πρώτη συνέντευξη του Αγιώτατου Πατριάρχη Μόσχας και Πάσης Ρωσίας κ. Κύριλλου Α'
ο οποίος στις 11 Μαΐου 2009 συμπλήρωσε 100 μέρες διακονίας, στον Πατριαρχικό Θρόνο της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Την Δευτέρα 11 Μαΐου έκλεισαν ακριβώς 100 μέρες από την ενθρόνιση του νέου Προκαθήμενου της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας Πατριάρχη Κύριλλου.

Παραδοσιακά είναι μια ημερομηνία όπου συνοψίζονται τα πρώτα προκαταρκτικά αποτελέσματα, για τα προβλήματα και τις επιτυχίες της Εκκλησίας, για αυτά που έχουν ήδη πραχθεί και αυτά τα οποία ακόμα πρέπει να πραχθούν, ποιά είναι η γνώμη της Εκκλησίας πάνω στο θέμα των σχέσεων της με την κοινωνία, το κράτος και τον κόσμο, για όλα αυτά μας απαντά προσωπικά ο Αγιώτατος Πατριάρχης Μόσχας και πάσης Ρωσίας κ. Κύριλλος Α΄. (ΙΖΒΕΣΤΙΑ)

Πατριάρχης Μόσχας κ. Κύριλλος Α΄: «Η εκκλησιαστική ζωή πρέπει να είναι διακονία».

Αγιώτατε, ποιές είναι η μεγαλύτερες δυσκολίες και η μεγαλύτερες χαρές που ζήσατε μετά την πατριαρχική σας εκλογή;

ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ: Η μεγαλύτερη δυσκολία ήταν ότι αισθάνθηκα πως πολλαπλασιάστηκε η ευθύνη, και το πιο χαρούμενο γεγονός, τη βοήθεια δια λόγου και έργου που αισθάνομαι ανά πάσα στιγμή. Ιδιαιτέρως όμως ευγνωμονώ, όλους τους ορθοδόξους χριστιανούς που με στήριξαν με τις προσευχές τους, αυτό είναι και το κυριότερο απ΄ όλα!


Η Τοπική Σύνοδος ανακήρυξε ως βασικό στόχο τη γεφύρωση του χάσματος μεταξύ χριστιανισμού γνήσιου και ψευδούς. Πόσο μεγάλο είναι αυτό το χάσμα και πως δημιουργήθηκε; Το καθεστώς της αθεΐας κατέρρευσε εδώ και χρόνια, και πάνω από 20 χρόνια οι κληρικοί προσκαλούνται στην τηλεόραση και στον τύπο. Τι μας λείπει για ένα επιτυχές κήρυγμα;

ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ: Δεν πρέπει να λησμονούμε, ότι η καταστροφή της Εκκλησίας επικρατούσε στην χώρα μας για σχεδόν έναν αιώνα, όμως η αναγέννηση πάντοτε είναι πιο δύσκολη διαδικασία παρά η καταστροφή.

Σύμφωνα με διάφορες δημοσκοπήσεις, το 60 με 80% αυτοαποκαλούνται ορθόδοξοι χριστιανοί, όμως μόνο το 10 με 12% (εκκλησιάζονται και κοινωνούν τακτικά), για τους υπόλοιπους η ορθοδοξία είναι μια μορφή πολιτιστικής ταυτότητας.

Δεν νομίζω ότι είναι κακό κάθε αυτό, αλλά όποιος αποδέχεται την ορθοδοξία ως μια πολιτιστική παράδοση, θα πρέπει να αποδεχτεί την πνευματική και ηθική της αρχή. Να στραφεί από τα εξωτερικά χαρακτηριστικά, στα εσωτερικά χαρακτηριστικά της Ορθοδοξίας.

Φυσικά, έχουμε μπροστά μας ένα πολύ δύσκολο έργο. Μαζί με τους υποκειμενικούς παράγοντες που εμποδίζουν την εμφάνιση του σύγχρονου ανθρώπου στην εκκλησία, καθώς υπάρχουν ορισμένες ιδιαιτερότητες στην σημερινή εκκλησιαστική ζωή, οι οποίες απαιτούν μεγάλη προσοχή και ενδεχομένως κάποιες αλλαγές.

Ωστόσο ο αριθμός των ατόμων, που έρχονται προς την αληθινή πίστη ολοένα και αυξάνεται.

Έτσι, εκπληρώνεται ο κύριος στόχος της Εκκλησίας, το κήρυγμα του ευαγγελίου και ερχομός των ανθρώπων στους Ιερούς Ναούς, όχι όμως σαν να είναι ιστορικά μνημεία και έργα τέχνης, αλλά για τον ίδιο τον Χριστό.


Συνεπώς, να αναμένουμε κάποιες αλλαγές από την πλευρά της εκκλησίας; Εάν ναι, ποίες θα είναι αυτές;

ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ: Όσον αφορά την μεταρρύθμιση της πίστεως, δεν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο, διότι ο Θεός μας, είναι αμετάκλητος και αναλλοίωτος.

Ένα άλλο θέμα, το οποίο είναι ένας από τους στόχους των σύγχρονων ιεραποστόλων και θεολόγων, ειναι να μάθουμε να μιλάμε και να εκφραζόμαστε με μια σύγχρονη γλώσσα για τα αιώνια προβλήματα, να ανακαλύψουμε την παρουσία του Χριστού στην σύγχρονη ζωή, βασιζόμενοι στις συνθήκες της σημερινής εποχή.

Πρόσφατα, στον Τύπο εμφανίζονται όλο και περισσότερα θετικά δημοσιεύματα για Το έργο της Εκκλησίας, και αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό βήμα.

Ωστόσο, το μεγαλύτερο μέρος των δημοσιευμάτων αφορούν τα εξωτερικά της εκκλησιαστικής ζωής, όμως το να μιλά ένας δημοσιογράφος με την σύγχρονη γλώσσα, σχετικά με τα νοήματα της Χριστιανικής Πίστεως δεν συμβαίνει πάντοτε.

Γι΄ αυτό υπάρχει μια σύγκρουση των μορφών, διότι δεν μπορεί ο δημοσιογράφος να μεταφέρει τα νοήματα της πίστεως ακριβώς.

Για παράδειγμα, θα σας εξηγήσω εν συντομία ποια είναι τα κύρια πράγματα για ένα χριστιανό. Για ένα χριστιανό, βασικό είναι η αιώνια ζωή και η ελευθερία από την αμαρτία, την οποία μπορεί να αποκτήσει ο καθένας μόνο όταν ενωθεί με Τον Θεό.

Αλλά, γιατί η εκκλησία πιστεύει έτσι, και τι σημαίνει αυτό; Για να απαντήσουμε σε τέτοια ερωτήματα, δεν αρκεί μια συνέντευξη αλλά ούτε μια ολόκληρη εφημερίδα.

Όμως μέσα στην σύγχρονη αυτή κοινωνία της πληροφορίας, πρέπει να μάθουμε να μιλάμε σαφή και προσιτά, ώστε να μην χάνονται οι βασικές έννοιες και αξίες. Είμαι βαθιά πεπεισμένος, ότι αυτό σύντομα θα επιτευχθεί.

Ακριβώς για αυτό τον σκοπό, δημιουργήθηκε ένα Τμήμα μέσα στο Πατριαρχείο Μόσχας, που ασχολείται με την πληροφορία. Όλες αυτές οι αλλαγές, αποβλέπουν στο να καταστεί η εκκλησία πιο ανοιχτή, και πιο κοντά στον σύγχρονο άνθρωπο.

Δεν πρέπει να δημιουργήσουμε για τον εαυτό μας, ένα βολικό «περιβάλλον», αλλά είμαστε υποχρεωμένοι με την ζωή μας και την αγάπη μας, να παραδειγματίζουμε τους ανθρώπους.


Οι κληρικοί σήμερα έρχονται ακόμη και σε ρόκ συναυλίες. Εσείς τι λέτε για την αγωγή της σημερινής νεολαίας, έχει πολλά ελαττώματα; Πως πρέπει η εκκλησία να προσελκύσει σήμερα τους νέους;

ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ: Και για την Εκκλησία, και για την Ρωσία σήμερα χρειάζεται μια νεολαία που μπορεί να λαμβάνει αποφάσεις, και να αντιλαμβάνεται όλα εκείνα με τα οποία μας βομβαρδίζει ο σύγχρονος κόσμος. Αλλά αυτό δεν μπορεί να καταστεί δυνατό, χωρίς την ποιότητα εκπαίδευσης – μόρφωσης.

Η νεολαία μας περνάει μια κρίση, είναι σαφές ότι στερείται αξιών και προσανατολισμών. Η εκκλησία όμως, έχει αυτές τις κατευθυντήριες γραμμές.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η ιστορία των ρώσων νεομαρτύρων, η οποία δείχνει καθαρά την δύναμη και την αλήθεια της Εκκλησίας. Μόλις 70 χρόνια πριν, χιλιάδες άνθρωποι έχασαν την ζωή τους για τον Χριστό, διατηρώντας για εμάς τον λόγο και την εκκλησία του Χριστού.

Πείτε μου ποίος σήμερα από την νέα γενιά αλλά και από την παλιά γενιά, γνωρίζει για την τοποθεσία (Μπούτοβσκυ), όπου μέσα εκεί στο χώμα βρίσκονται εκατοντάδες άγιοι νεομάρτυρες; Αυτός ο τόπος δεν είναι ο μοναδικός στην χώρα μας, ο οποίος πρέπει να γίνει ένας τόπος μνήμης, ο οποίος συνδέει το παρελθόν με το μέλλον.

Επίσης, μας ανησυχεί πάρα πολύ το ηθικό περιβάλλον που επικρατεί στα σχολεία, τα σχολεία τα οποία καλούνται να διαμορφώσουν την ανθρώπινη προσωπικότητα, και τις αντιλήψεις σχετικά με το καλό και το κακό. Ακριβώς αυτό, είναι μια από τις φροντίδες μας, παρότι μερικές φορές κάποιοι ασκούν πίεση για αυτό το ξεχωριστό αντικείμενο σπουδών.

Εμείς, ανησυχούμε για την ηθική εκπαίδευση των μαθητών, και τασσόμαστε υπέρ μιας ηθικής αγωγής, και αυτή η αγωγή να είναι υποχρεωτική, αλλά για διάφορες ιδεολογικές ομάδες, και σύμφωνα με τις αντιλήψεις και το πνεύμα του πιστεύω τους, δηλ. οι Ορθόδοξοι – στο ορθόδοξο πνεύμα, οι μουσουλμάνοι – στο πνεύμα του Ισλάμ, οι άπιστοι μέσα στο πνεύμα της κοσμικής ηθικής και ούτω καθεξής.

Ωστόσο στην χώρα, όπου ο πολιτιστικός κώδικας έχει διαμορφωθεί από την Ορθοδοξία, οι νέοι δεν μπορούν να μην έχουν την βασική αντίληψη για τον ορθόδοξο πολιτισμό. Για την αγιογραφία, την εκκλησιαστική αρχιτεκτονική καθώς και την ιστορική πορεία της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Όσον αφορά τώρα, τις ρόκ συναυλίες, είμαστε έτοιμοι και σε θέση να μιλάμε με τους εκπροσώπους των διάφορων υποπολιτισμών, συμπεριλαμβανομένης και της νεολαίας, και μάλιστα να μιλάμε στην γλώσσα που καταλαβαίνουν.

Ωστόσο η εκκλησία είναι ένα φαινόμενο ευρύτερο και βαθύτερο οποιουδήποτε υποπολιτισμού, αποτελεί βάση του εθνικού πολιτισμού του λαού μας.

Τέλος για να μιλάμε την γλώσσα της νεολαίας πρέπει να έχουμε κατά νου μας, τον σκοπό για το οποίο το κάνουμε, και όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος « εγενόμην τοις ασθενέσιν ως ασθενής, ίνα τους ασθενείς κερδίσω, τοις πάσι γεγονότα τα πάντα , ίνα πάντως τίνας σώσω» (1Κορ. 9:22).


Εσείς, αμέσως μετά την εκλογή σας στον Πατριαρχικό Θρόνο ανακηρύξατε ως αρχή της εκκλησιαστικής ζωής: «Ως κύριο στόχο να έχουμε την ενότητα και ως δευτερεύοντα την ελευθερία, αλλά και στα δύο να επικρατεί η αγάπη». Ποίο είναι το βασικό και ποιο δευτερεύουσας σημασίας;

ΠΑΤΡΙΑΧΗΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ: Στην πραγματικότητα αυτό είναι μια πολύ αρχαία χριστιανική φόρμουλα, ο βασικός σκοπός της εκκλησίας, είναι η πίστη στον Χριστό, η δική μας ευχαριστιακή κοινωνία, και γι΄ αυτό το λόγο οποιαδήποτε σχίσματα εκλαμβάνονται από μας, πρωτίστως ως μεγάλη τραγωδία, ως νίκη της αμαρτωλής ανθρώπινης ύπαρξης κατά αυτών όσα ενετείλατο ο Κύριος.

Ωστόσο πολλά θέματα μέσα στην εκκλησία απαιτούν διάλογο, και εμείς χαιρετίζουμε οποιαδήποτε συζήτηση, αν όμως είναι σοβαρή και διεξαχθεί σε κλίμα σεβασμού.

Πρόσφατα η Ιερά Σύνοδος του Πατριαρχείου Μόσχας, ανακοίνωσε την σύγκληση ενός ιδιαίτερου συμβουλευτικού οργάνου, στο οποίο θα συμμετάσχουν όχι μόνο κληρικοί αλλά και λαϊκοί, οπού εκεί θα συζητηθούν σημαντικά προβλήματα για την εκκλησία.

Τέλος, θα παρακαλούσα να μην ξεχνάμε το τελευταίο και ποιο σημαντικό στοιχείο της άνω φόρμουλας – για την αγάπη. Αυτή η αγάπη όχι απλά ως ένα συναίσθημα, αλλά ως μια θεμελιώδης αρχή στην σχέση μεταξύ Θεού και ανθρώπου, την αγάπη αυτή που το ευαγγέλιο ονομάζει τον ίδιο Τον Θεό.

Χωρίς αυτή την αγάπη, η ενότητα και διαφωνίες ποτέ δεν μπορούν να σμίξουν.


Υπό την καθοδήγηση σας, έχουν συνταχθεί έγγραφα που αφορούν την ορθόδοξη κατανόηση της ελευθερίας. Περί αυτού, όπως οι «Βασικές έννοιες της κοινωνίας της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας», και οι «Βασικές διδασκαλίες, για την αξιοπρέπεια, την ελευθερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα». Πρόκειται, για το ότι η ελευθερία πρωτίστως είναι η ελευθερία από την αμαρτία. Όντως χρειάζονται για ένα ορθόδοξο πολιτικές ελευθερίες, ελευθερία λόγου, συνελεύσεων και εκλογών;

ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ: Η πολιτική ελευθερία, είναι ασφαλώς σημαντική, αλλά πάνω απ΄ όλα πρέπει να έχουμε υπόψη μας, τις δύο αυτές έννοιες, σχετικά με τα έγγραφα που αναφέρατε.

Η εκκλησία μιλάει για την ελευθερία από την αμαρτία, και κανείς δεν μπορεί να το αποκτήσει μόνο μέσα από τον Χριστό, καθώς και την ελευθερία της επιλογής , το οποίο είναι σε κάθε άνθρωπο ως θείο δώρο.

Αξίζει να θυμάται ο άνθρωπος, ότι κάνοντας επιλογή υπέρ του κακού καθίσταται σταδιακά δούλος, και σε τελική ανάλυση ο ίδιος στερεί την ελευθερία του.

Χωρίς πνευματική και ηθική καθοδήγηση, οποιαδήποτε πολιτική ελευθερία είναι επιζήμια για τον άνθρωπο.

Ακόμη ένα επίκαιρο θέμα σήμερα, είναι η σχέσεις της Εκκλησίας με το Κράτος. Μιλώντας πάνω σ΄ αυτό το θέμα, εσείς έχετε χρησιμοποιήσει τον όρο «Συμφωνία», μια φράση που χρησιμοποιούνταν μόνο στο Ορθόδοξο Βυζάντιο.

ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ: …Αλλά ποτέ δεν εφαρμόσθηκε σε όλη την ιστορία της Εκκλησίας, διότι η συμφωνία προέβλεπε την ανεξαρτησία της κοσμικής εξουσίας από την πνευματική και αντίστροφα, και σε καμία περίπτωση την συγχώνευση τους.

Όταν όμως ο Μεγάλος Πέτρος κατήργησε τον Θεσμό του Πατριαρχείου και κατέστησε την Εκκλησία Υπουργείο του Κράτους, δεν μπορούσε να γίνει λόγος, για καμία συμφωνία και αρμονία. Το ίδιο ακριβώς αφορά, και για την Σοβιετική Ένωση….


Κατά την γνώμη σας, μπορούμε αυτό τώρα να το διορθώσουμε;

ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ: Εν μέρει ναι… όμως στον δικό μας χαλασμένο από την αμαρτία κόσμο το ιδεώδες είναι πάντοτε ακατόρθωτο, αλλά σήμερα έχουμε την δυνατότητα να το πλησιάζουμε κατά το maximum.

Με όλες τις δυσκολίες που υπάρχουν, η εκκλησία σήμερα διατηρεί μια πλευρά ανεξαρτησίας, και από την άλλη τις φιλικές σχέσεις με το κράτος. Θα πρέπει όμως να χρησιμοποιήσουμε αυτό το δυναμικό, σε διάφορους τομείς. Για παράδειγμα στον τομέα της Παιδείας και στην προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Θεωρώ πολύ σημαντική την ιδέα που εκφράστηκε πρόσφατα, στο να συμμετάσχουν ορθόδοξοι κληρικοί για την αντιμετώπιση του θέματος με επιείκεια. Όποιος επισκέπτεται χρόνια τον χώρο των φυλακών, εξομολογεί τους φυλακισμένους, γνωρίζει τις ψυχές αυτών των ανθρώπων, καθώς και τις ιδιαιτερότητες της ζωής μέσα στην φυλακή, έτσι θα μπορούσε να γίνει μεσίτης, διότι σ΄ αυτόν έχουν εμπιστοσύνη και οι δύο πλευρές: Τόσο των αιτούντων όσο και του κράτους.

Η εκκλησία σ΄ αυτό τον τομέα έχει πολύ μεγάλη ιστορική εμπειρία. Ανέκαθεν, η εκκλησία είχε το δικαίωμα της «επιείκειας» δηλαδή της μεσολάβησης για τους ανθρώπους στο κράτος.

Έτσι και σήμερα, η εκκλησία είναι σε θέση να υπερασπιστεί τα συμφέροντα του λαού της, καθώς και να βοηθήσει το κράτος στις ευσεβείς επιδιώξεις του.

Έχουμε ακούσει, ότι ο Μητροπολίτης Κιέβου και Πάσης Ουκρανίας κ. Βλαδίμηρος με πολύ πόνο παρακάλεσε, να προσευχόμαστε για την θεραπεία του σχίσματος στην Ουκρανία. Αγιώτατε, πείτε μας πως αξιολογείτε εσείς την κατάσταση στην Ουκρανία;

ΠΑΤΡΙΑΧΗΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ: Η κατάσταση στην Ουκρανία είναι περίπλοκη, πρωτίστως επειδή στο θεμέλιο του σχίσματος ετέθη ο πολιτικός υπολογισμός, η επιθυμία ορισμένων παραγόντων να εκμεταλλευτούν την Εκκλησία και την πίστη των ανθρώπων για τους δικούς τους σκοπούς, οι οποίοι εν τέλει δεν έχουν καμία σχέση με τον Χριστιανισμό.

Αυτό είναι μια ακόμη απόδειξη, το πόσο προσεκτικοί πρέπει να είναι οι πολιτικοί με τα θέματα της Θρησκείας. Αλλά και πόσο επικίνδυνο είναι, όταν κάποιος καταβάλει προσπάθειες για τους δικούς του πολιτικούς σκοπούς, να παίζει το «εκκλησιαστικό χαρτί».

Εμείς θεωρούμε το Κίεβο, ως την νότια πρωτεύουσα της Ρωσικής Ορθοδοξίας. Οι δύο χώρες είναι ενωμένες με μια κοινή θρησκεία, ιστορία και πολιτισμό». Και σήμερα περισσότερο από ποτέ, η Ορθόδοξη Ρωσία, Ουκρανία και Λευκορωσία έχουν επίγνωση της πνευματικής ενότητας της Ιστορικής Ρωσίας, η οποία χωρίζεται από πολιτικά σύνορα.

Εσείς, συχνά έχετε διάφορες συναντήσεις με Κρατικούς παράγοντες. Γιατί έρχονται σε εσάς; Ζητούν την υποστήριξη σας, για δικές τους πρωτοβουλίες, για να σας συμβουλευτούν, για να παραπονεθούν για τα δυσβάσταχτα βάρη της εξουσίας στην κυβέρνηση;

ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ: Η σημερινή κοινωνία δικαίως ονομάζεται «μεταεκκοσμικευμένη », και αισθάνομαι μεγάλη προσοχή εκ μέρους διαφόρων πολιτικών στον Χριστιανισμό.

Μετά την κατάρρευση των ιδεολογιών του εικοστού αιώνα – φασισμού, κουμμουνισμού και του φιλελευθερισμού, οι άνθρωποι συμπεριλαμβανομένων και των πολιτικών, δείχνουν πολύ προσεχτική στάση απέναντι στις αξίες, που η απόρριψη τους οδήγησε τον κόσμο σε μια εποχή παγκοσμίων πολέμων και του αιματηρού εμφυλίων πολέμων. Και αυτές οι αξίες είναι οι Χριστιανικές…


Επί τη ευκαιρία της οικονομικής κρίσης, θα δημιουργηθεί καμία καινούργια επιχειρηματική ηθική, για μια καινούργια κατανόηση του ρόλου των elite στη Ρωσία, όχι ενός επιχειρηματία-καταναλωτή πολυτέλειας αλλά έναν οικοδόμο μιας δίκαιης κοινωνίας;

ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ: Στην πραγματικότητα, αυτή η νέα αντίληψη έχει ήδη προταθεί από την εκκλησία και με μια σειρά κοινωνικών παραγόντων από το 2004, όταν η Παγκόσμια Ρωσική Παν-λαϊκή Σύνοδος, ψήφισε «κώδικα ηθικών αρχών και κανόνων οικονομίας».

Αυτό είναι ένα αρκετά εκτενή έγγραφο, αλλά θα ήθελα να υπογραμμίσω μια από τις έννοιες της διακονίας. Ο ίδιος ο Χριστός, μίλησε για την αποστολή του στην γη ως διακονία, και δέχθηκε σταυρικό θάνατο για όλους εμάς. Η Εκκλησιαστική ζωή, πρέπει να γίνει μια τέτοια διακονία.

Θα ήμουν ευτυχής, εάν αυτή η μέθοδος θα την αποδεχόταν και η κοινωνία μας: Από την ελίτ μέχρι τον κάθε απλό πολίτη. Διότι αν θα διακονούμε ο ένας τον άλλον, υποστηρίζουμε ο ένας τον άλλον και σηκώνουμε τα βάρη του άλλου, τότε θα επιτευχθεί μια ζωτικής σημασίας για εμάς ενότητα, για την αντιμετώπιση της τρέχουσας κρίσης.

Εν κατακλείδι, θα ήθελα να υπενθυμίσω για ακόμη μια φορά, για το δυναμικό που έχει η Εκκλησία για την αντιμετώπιση της κρίσης, διότι κατέχει από παλιά την τεχνογνωσία για το πώς να βγάλει τις ανθρώπινες ψυχές από την κρίση.

Τέλος όπως έλεγε και ένας άγιος ομολογητής της πίστεως του Κ΄ αιώνα ο Ρωμανός Μεντβγιέντ, εμείς πρέπει "να δώσουμε μια τέτοια αγωγή στη ψυχή ώστε να μπορέσει από μόνη της να σταθεί μπροστά στο Θεό, και εκεί εντελώς ελεύθερα και συνειδητά να επιλέξει καλό".


Μετάφραση από τα Ρωσικά, για το Πρακτορείο Εκκλησιαστικών Ειδήσεων «Romfea.gr»: Anatoly Churyakov

Τρίτη 12 Μαΐου 2009

Οι Παπαροκάδες απαντούν στον adiakrito για τον Γέροντά τους Αρχιμανδρίτη Νεκτάριο Μουλατσιώτη. (Απάντηση 2η)

1ον Λυπούμαστε αλλά πλανάστε πλάνη οικτράν! Που, πότε και πως σας συκοφάντησε ο πατήρ Νεκτάριος και τον αποκαλείται στον τίτλο του άρθρου σας συκοφάντη; Αντί να φωνάζει ο νοικοκύρης φωνάζει ο "κλέφτης";

2ον Ουδέποτε ο Γέροντάς μας έχει πιει καφέ στην πλατεία της Ηλιούπολης με φοιτητές της Γυμναστικής Ακαδημίας.

3ον Ουδέποτε απέκτησε προσωπική περιουσία και ουδέποτε απέκτησε δικό του Ι.Χ., πολύ δε περισσότερο Chrysler. Άρα ψεύδεστε.

4ον Ουδέποτε αγόρασε πλακάκια από το εξωτερικό! Άρα ψεύδεστε.

5ον Ουδέποτε πήγε Ιταλία και έκανε πλαστική επέμβαση, για ελιές κτλ. Άρα ψεύδεστε.

6ον Ουδέποτε απεκάλεσε ο ίδιος τον Μητροπολίτη πρώην Πειραιώς Καλλίνικο "φούστη". Αντιθέτως ο ίδιος έλεγε ότι είναι ντροπή να λένε κάποιοι ένα Μητροπολίτη 80 ετών "φούστη". Άρα κι εδώ ψεύδεστε.

7ον Ουδέποτε η Πέγκυ Ζήνα τον προσκάλεσε στο μαγαζί της, αλλά και ουδέποτε πήγε να την ακούσει. Άρα ψεύδεστε.

8ον Τις δήθεν "καταγγελίες" του πρώην μοναχού Παντελεήμονα τις διέψευσε δημόσια, σε δύο τηλεοπτικές εκπομπές. Άρα κι εδώ ψεύδεστε.

9ον Με χαρά να τις υπογράψετε και να στείλετε ότι εις βάρος του έχετε στον Αρχιεπίσκοπο, αντρικές κουβέντες εάν ξέρετε από αυτές. Διότι ο Γέροντάς μας, Αρχιμανδρίτης Νεκτάριος Μουλατσιώτης θα αποδείξει ότι ψεύδεστε. Να δούμε εσείς πως θα αποδείξετε τις ύβρεις και τις συκοφαντίες σας.

10ον Οι αντρικές κουβέντες λέγονται με αληθινό όνομα και επώνυμο και όχι με ανωνυμία και κρυμμένος πίσω από τη λέξη adiakritos που μπορεί να γράφετε ανεξέλεγκτα ότι θέλετε. Ο Γέροντάς μας είναι γνωστός. Εσείς είστε ο άγνωστος και με αυτόν τον τρόπο νομίζετε ότι είναι εύκολο να συκοφαντείτε. Ο ψεύτης και ο κλέφτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται.

11ον Σας τρομάζει το γεγονός ότι είναι υποψήφιος Δεσπότης; Γιατί τόσο πανικός; Ασχοληθείτε με τις δικές σας υποψηφιότητες γιατί αλλιώς φοβούμεθα ότι θα χάσετε στο τέλος. Η Γκαιμπελική μέθοδός σας, δηλαδή το ρίξε λάσπη και κάτι θα μείνει δεν πιάνει στην δική του περίπτωση.
Τι τρόμος τελικά και τι πανικός μπροστά στην υποψηφιότητά του, δεν θα ασχοληθούμε άλλο μαζί σας, το λόγο έχουν πια οι δικαστικές αίθουσες.


Παπαροκάδες
Τρίκορφο 12/5/2009

Πηγή: www.freemonks.gr
ΟΙ ΠΑΠΑΡΟΚΑΔΕΣ ΑΠΑΝΤΟΥΝ ΣΤΟΝ adiakrito.blogspot.com

ΓΙΑ ΤΟΝ π. ΝΕΚΤΑΡΙΟ ΜΟΥΛΑΤΣΙΩΤΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΗΛΙΑΔΗ

Αγαπητοί κύριοι από το blog σας το Troktiko πληροφορηθήκαμε τα όσα συκοφαντικά και υβριστικά αναφέρει ο adiakritos, τα οποία και δημοσιεύσατε χωρίς τον έλεγχο της αλήθειας.
Εμείς ως πνευματικά παιδιά του π. Νεκταρίου Μουλατσιώτη σας ενημερώνουμε για τα εξής:

1ον Ο Γέροντάς μας Αρχιμ. Νεκτάριος Μουλατσιώτης είναι πνευματικό ανάστημα του αγωνιστή πρώην Μητροπολίτη Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτη. Είναι τέτοιος δε ο σεβασμός που τρέφει προς τον πρώην Φλωρίνης Αυγουστίνο Καντιώτη που την μία από τις δύο Μονές την αφιέρωσε στον Άγιο Αυγουστίνο Επίσκοπο Ιππώνος.
Ο Γέροντάς μας σας πληροφορούμε ότι ως λαϊκός αλλά και ως κληρικός ουδέποτε επισκέφθηκε καφετέριες, disco, night club, θέατρα, νυχτερινά κέντρα για την προσωπική του διασκέδαση.

2ον Μετά την εκλογή του Μακαριστού πλέον Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Χριστοδούλου, και στα πλαίσια του ανοίγματος που ο ίδιος ο Μακαριστός Χριστόδουλος έκανε προς τη νεολαία, δημιούργησε με την Ευλογία Του, τους γνωστούς "Παπαροκάδες" επισκεπτόμενος τα στέκια της νεολαίας, με στόχο την προσέλκυσή τους στην Εκκλησία.
Προσπάθεια που απέδωσε κατά γενική ομολογία καρπούς, αφού πάρα πολλοί νέοι άνθρωποι, φιλοτιμούμενοι από το γεγονός ότι ένας κληρικός τους επισκέφθηκε στους χώρους τους, ήρθαν αυτοί εν συνεχεία στην Εκκλησία, ερχόμενοι έτσι σε επαφή με την Αλήθεια του Χριστού και της Εκκλησίας, που ήταν και ο στόχος αυτής της προσπάθειας. Με αυτό το στόχο λοιπόν και όχι για την προσωπική του διασκέδαση, επισκέφθηκε, όχι περισσότερες από δέκα φορές, κατόπιν προσκλήσεως είτε της UNESCO είτε άλλων φορέων, μουσικά στέκια, συναυλιακούς χώρους, γήπεδα και θέατρα.
Η "επίθεση" αυτή της Εκκλησίας στους χώρους της νεολαίας απέδωσε και μάλιστα αμέσως καρπούς και άρχισαν οι νέοι να επισκέπτονται αυτοί τον χώρο της Μονής μας και της Εκκλησίας γενικότερα και δεν χρειαζόταν πλέον να πάει ο πατήρ Νεκτάριος Μουλατσιώτης στους χώρους τους. Γι’ αυτό και από το 2004 δεν έχει επισκεφτεί πλέον κανέναν τέτοιο χώρο.
Πώς λοιπόν ο adiakritos τον συκοφαντεί ισχυριζόμενος ότι βρίσκεται πρώτο τραπέζι στα νυχτερινά κέντρα κάθε εβδομάδα;

3ον Μπορεί ο κύριος adiakritos να μας ενημερώσει ποια είναι τα τεκνά που περιστοιχίζεται ο Γέροντάς μας; Δίπλα του στέκουν και τον ακολουθούν πάντοτε κληρικοί, ιερομόναχοι, αρχιμανδρίτες και μάλιστα πτυχιούχοι και καταξιωμένοι στο χώρο της Εκκλησίας μας. Την απορία μας θα κληθεί να την απαντήσει ο adiakritos στις αίθουσες δικαιοσύνης, που σύντομα θα φιλοξενηθεί.

4ον Πώς αποκαλεί "αγύρτη παπά" τον π. Νεκτάριο Μουλατσιώτη, έναν αγωνιστή κληρικό της εκκλησίας μας; Έναν κληρικό που έχει διαθέσει όλη του την περιουσία στην δημιουργία δύο Μοναστικών Καθιδρυμάτων και άλλων φιλανθρωπικών ιδρυμάτων; Πώς αποκαλεί "αγύρτη" έναν κληρικό ο οποίος έχει βραβευθεί επανειλημμένως από δημόσιους και ιδιωτικούς φορείς για την προσφορά του στην Εκκλησία και στην κοινωνία; Πώς αποκαλεί "αγύρτη" έναν κληρικό που ακόμα και τον μισθό του διαθέτει σε φιλανθρωπικούς σκοπούς; Σε όλα αυτά οι υπεύθυνοι του άρθρου θα κληθούν να απαντήσουν.

5ον Πολύ σωστά λοιπόν η Αγγελική Ηλιάδη αλλά και πολλοί άλλοι γνωστοί και άγνωστοι, ανώνυμοι και επώνυμοι, μικροί και μεγάλοι, έχουν επιλέξει ως πνευματικό τους τον Γέροντά μας, πατέρα Νεκτάριο Μουλατσιώτη. Μάρτυρες της αγίας ζωής του, είμαστε όλοι εμείς και όλοι αυτοί που τον γνωρίζουν και μπορούν να μιλούν και θα μιλήσουν για το ήθος, την ζωή, τον χαρακτήρα του, την ακτημοσύνη του, και την ιεραποστολή του στον σύγχρονο κόσμο και ιδιαίτερα στους νέους.

"Παπαροκάδες"
Τρίκορφο Φωκίδος 9/5/2009
Πηγή: www.freemonks.gr