Τετάρτη 30 Ιουλίου 2008


Oμιλία στη Θεία Μεταμόρφωση

του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά

Ο Προφήτης Ησαΐας προείπε για το ευαγγέλιο ότι «λόγο συντετμημένο θα δώσει ο Κύριος επί της γης» (Ησ. 10, 25). Συντετμημένος λόγος είναι εκείνος, που μέσα σε λίγες λέξεις περικλείει πλούσιο νόημα. Ας επανεξετάσουμε λοιπόν σήμερα όσα έχουμε εκθέσει κι ας προσθέσουμε όσα υπολείπονται, για να εμφορηθούμε ακόμη περισσότερο από τα εναποκείμενα άφθαρτα νοήματα και ολόκληροι να καταληφθούμε από τα θεία.
«Τον καιρό εκείνο παραλαμβάνει ο Ιησούς τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη και τους ανεβάζει σε όρος υψηλό κατ΄ ιδίαν. Εκεί μεταμορφώθηκε ενώπιόν τους και έλαμψε το πρόσωπό Του όπως ο ήλιος» (Ματθ. 17, 1). Ιδού τώρα είναι καιρός ευπρόσδεκτος, σήμερα ημέρα σωτηρίας, αδελφοί, ημέρα θεία, νέα και αΐδιος, που δεν μετρείται με διαστήματα, δεν αυξομειώνεται, δεν διακόπτεται από νύκτα. Διότι είναι η ημέρα του Ήλιου της δικαιοσύνης, ο οποίος δεν υφίσταται αλλοίωση η σκια ένεκα μετατροπής» (Ιακ. 1, 7). Αυτός, αφ΄ ότου φιλανθρώπως έλαμψε σε μας με ευδοκία του Πατρός και συνεργία του Αγίου Πνεύματος και μας εξήγαγε από το σκοτάδι στο θαυμαστό του φως, συνεχίζει για πάντα να λάμπει πάνω από τα κεφάλια μας ως άδυτος ήλιος.
Επειδή, λοιπόν, είναι δικαιοσύνης και αλήθειας ήλιος, δεν ανέχεται να φέγγει και να γνωρίζεται από αυτούς που μετέρχονται το ψεύδος η υψώνουν την αδικία με λόγια η την επιδεικνύουν με έργα. Αλλά εμφανίζεται και γίνεται πιστευτός από τους εργάτες της δικαιοσύνης και τους εραστές της αλήθειας και αυτούς ευφραίνει με τις λάμψεις Του. Αυτό είναι που λέει η Γραφή «Φως ανέτειλε για τον δίκαιο και η σύζυγός του ευφροσύνη» (Ψαλμ. 96, 12). Γι΄ αυτό και ο ψαλμωδός προφήτης άδει προς τον Θεό: «Το Θαβώρ και ο Ερμών θα αγαλλιάσουν στο όνομά σου» (Ψαλμ. 88, 12), προαναγγέλλοντας την ευφροσύνη που προκλήθηκε αργότερα στο όρος από την έλλαμψη εκείνη σ΄ αυτούς που την είδαν.
Ο δε Ησαΐας λέει: «λύσε κάθε δεσμό αδικίας, διάλυσε τους κόμπους βιαίων συνθηκών, κάθε άδικη συμφωνία αναίρεσε» (Ησ. 58, 6). Και κατόπιν: «Τότε θα ξεχυθεί σαν την αυγή το φως σου και τα ιάματά σου γρήγορα θα ανατείλουν, θα πορεύεται ενώπιόν σου η δικαιοσύνη σου και η δόξα του Θεού θα σε προστατεύει» (Ησ. 58, 8). Και πάλι, «εάν αφαιρέσεις από σένα δεσμό και χειρονομία καταδικαστική και κακολογία, και δώσεις στον πεινασμένο άρτο με την ψυχή σου και χορτάσεις ψυχή ταπεινωμένη, τότε θα ανατείλει μέσα από το σκοτάδι το φως σου και το σκοτάδι σου θα γίνει σαν μεσημέρι» (Ησ. 58, 9). Πράγματι, τους καθιστά κι αυτούς άλλους ήλιους, πάνω στους οποίους ο ήλιος αυτός θα λάμψει απλέτως, «διότι θα λάμψουν και οι δίκαιοι όπως ο ήλιος στην βασιλεία του Πατρός τους» (Ματθ. 13, 43).
Ας αποβάλλουμε λοιπόν, αδελφοί, τα έργα του σκότους, κι ας εργαζόμαστε τα έργα του φωτός, ώστε όχι μόνο να βαδίσουμε ευσχημόνως σαν σε τέτοια ημέρα, αλλά και ημέρας υιοί να γίνουμε. Και ας ανεβούμε στο όρος, όπου ο Χριστός έλαμψε, για να δούμε τι συνέβη εκεί. Ή μάλλον, εάν είμαστε όπως πρέπει και έχουμε γίνει άξιοι τέτοιας ημέρας, ο ίδιος ο Λόγος του Θεού θα μας ανεβάσει στον κατάλληλο καιρό. Τώρα όμως, παρακαλώ, εντείνετε και ανυψώστε τους οφθαλμούς της διάνοιας προς το φως του ευαγγελικού κηρύγματος, έως ότου μεταμορφωθείτε με την ανακαίνιση του νου σας και έτσι αποκτώντας την θεία αίγλη από ψηλά, να γίνετε σύμμορφοι με το ομοίωμα της δόξας του Κυρίου (Φιλ. 3, 21), του οποίου το πρόσωπο επάνω στο όρος έλαμψε σήμερα σαν τον ήλιο.
Τι σημαίνει «σαν τον ήλιο;» Κάποτε το ηλιακό φως δεν υπήρχε σαν σε σκεύος στον δίσκο τούτο. Το μεν φως είναι πρωτογεννημένο, τον δε δίσκο την τετάρτη ημέρα δημιούργησε ο Κτίστης των πάντων, ανάβοντας σ΄ αυτόν το φως και κάμνοντάς τον άστρο που φέρνει την ημέρα και συγχρόνως φαίνεται την ημέρα. Κατά τον ίδιο τρόπο και το φως της θεότητας κάποτε δεν βρισκόταν σαν σε σκεύος στο σώμα του Χριστού. Εκείνο μεν είναι πριν από κάθε αρχή και δίχως αρχή. Τούτο δε το πρόσλημμα, το οποίο έλαβε από μας ο Υιός του Θεού, δημιουργήθηκε για χάρη μας στους ύστερους χρόνους, λαμβάνοντας εντός του το πλήρωμα της θεότητας. Έτσι εμφανίσθηκε φωστήρας θεοποιός και συνάμα θεοφεγγής. Έτσι έλαμψε το πρόσωπο του Χριστού όπως ο ήλιος, τα δε ιμάτιά Του έγιναν λευκά όπως το φως. Ο δε Μάρκος λέει «στιλπνά και λευκά πολύ σαν χιόνι, τέτοια που δεν μπορεί να λευκάνει γναφέας επί της γης» (Μαρκ. 9, 3).
Λαμπρύνθηκε, λοιπόν, με το ίδιο φως και το προσκυνητό εκείνο σώμα του Χριστού και τα ιμάτια, αλλ΄ όχι εξίσου. Διότι το μεν πρόσωπό Του σαν τον ήλιο έλαμψε, τα δε ιμάτια, εφόσον άγγιζαν το σώμα Του, έγιναν φωτεινά. Και έδειξε με αυτό ποιές είναι οι στολές της δόξας, που θα ενδυθούν κατά τον μέλλοντα αιώνα όσοι πλησίασαν τον Θεό, και ποιά είναι τα ενδύματα της αναμαρτησίας, τα οποία όταν απέβαλε ο Αδάμ λόγω της παραβάσεως, φαινόταν γυμνός και αισθανόταν ντροπή. Ο μεν θείος Λουκάς λέει: «Έγινε η μορφή Του διαφορετική και η ενδυμασία Του λευκή και απαστράπτουσα», βλέποντας ότι όλα τα εκεί τελούμενα δεν έχουν κάτι αντίστοιχο να συγκριθούν. Ο δε Μάρκος εικονίζει μεν τα ιμάτια, λέγοντας όμως ότι είναι στιλπνά και λευκά σαν χιόνι έδειξε και αυτός ότι οι εικόνες και τα παραδείγματα υστερούν έναντι της θέας των ιματίων εκείνων. Διότι το χιόνι είναι μεν λευκό, αλλ΄ όχι στιλπνό. Έχει πάντα ανώμαλη επιφάνεια, εφόσον όλο αποτελείται από μικρές φυσαλίδες λόγω της μίξεως του ενυπάρχοντος σ΄ αυτό αέρα. Όταν δηλαδή το σύννεφο δεν έχει ακόμη συσταθεί τελείως και δεν μπορεί να αποβάλει τον ενυπάρχοντα αέρα, πήζει από την σφοδρότητα του ψύχους και έτσι κατέρχεται γεμάτο αέρα, λευκό και ανώμαλο, όπως περίπου ο αφρός.
Επειδή, λοιπόν, δεν αρκούσε το λευκό του χιονιού, για να παραστήσει την τερπνότητα της θέας εκείνης, συμπεριλήφθηκε και το στιλπνό, δείχνοντας και μ΄ αυτά ο ευαγγελιστής την υπερφυή φύση του φωτός εκείνου, με το οποίο τα ιμάτια εκείνα έγιναν στιλπνά και λευκά. Πράγματι, δεν είναι ιδιότητα του φωτός να καθιστά λευκά και στιλπνά αυτά που φωτίζει, αλλά να δείχνει το χρώμα τους. Αντιθέτως, εκείνο, καθώς φαίνεται, τα αποκάλυψε η μάλλον τα αλλοίωσε, πράγμα που δεν συνιστά ιδιότητα αισθητού φωτός. Το δε ακόμη παραδοξότερο, ότι και όταν τα αλλοίωσε, τα διατήρησε πάλι αναλλοίωτα, όπως φάνηκε λίγο αργότερα. Πως να τα ενεργεί αυτά φως γνώριμο σε μας; Γι΄ αυτό ο ευαγγελιστής θέλοντας να δείξει υπερφυή όχι μόνο την υπεροχική λαμπρότητα και ομορφιά του προσώπου του Κυρίου, αλλά και την ωραιότητα των ενδυμάτων, παραμέρισε με τρόπο την φυσική ωραιότητα συνάπτοντας την στιλπνότητα με το λευκό του χιονιού. Επειδή όμως και η τέχνη μαζί με την φύση επινοεί το ωραίο, θέτοντας εκείνη την ομορφιά πάνω από τεχνητούς ωραϊσμούς, αναφέρει: «τέτοια, που δεν μπορεί να λευκάνει γναφέας επάνω στην γη».
Αλλ΄ όμως ο προαιώνιος Λόγος, που σαρκώθηκε για μας, η ενυπόστατη σοφία του Πατρός, φέρει οπωσδήποτε μέσα Του και τον λόγο του ευαγγελικού κηρύγματος, του οποίου το γράμμα είναι σαν ενδυμασία, λευκό και σαφές, συνάμα δε στιλπνό και λαμπρό και σαν μαργαριτάρι, μάλλον δε θεοπρεπές και ένθεο γι΄ αυτούς που βλέπουν πνευματικά τα του Πνεύματος και ερμηνεύουν θεοπρεπώς τις λέξεις των κειμένων και δείχνουν ότι τα λόγια του ευαγγελικού κηρύγματος είναι τέτοια, που γναφέας επάνω στην γη, δηλαδή σοφός του κόσμου τούτου, δεν μπορεί να διασαφήσει. Και τι λέω να διασαφήσει; Δεν μπορεί να τα κατανοήσει, ούτε όταν τα εξηγεί άλλος. Διότι, καθώς λέει ο απόστολος, «ψυχικός άνθρωπος δεν δέχεται τα του Πνεύματος, ούτε μπορεί να τα γνωρίσει» (Α΄ Κορ. 2, 14). Γι΄ αυτό και εσφαλμένως θεωρεί αισθητές τις ασύλληπτες και θείες και πνευματικές ελλάμψεις, «ερευνώντας πράγματα που δεν είδε, μάταια υπερυφανευόμενος με τον υποδουλωμένο στην αμαρτία νου του» (Κολ. 2, 18).
Αλλ΄ ο Πέτρος, που ο νους του φωτίσθηκε από την θεσπέσια εκείνη θέα και ανυψώθηκε προς θείο έρωτα και πόθο μεγαλύτερο, μη θέλοντας πλέον να αποχωρισθεί το φως εκείνο, «καλό είναι να είμαστε εδώ», έλεγε στον Κύριο, «αν θέλεις, ας κατασκευάσουμε εδώ τρεις σκηνές, μία για σένα, μία για τον Μωϋσή και μία για τον Ηλία», μη γνωρίζοντας τι λέει. Διότι, βέβαια, δεν είχε φθάσει ο καιρός της αποκαταστάσεως. Όταν έλθει ο καιρός, δεν θα χρειασθούμε σκηνές χειροποίητες. Πέρα από αυτό, δεν έπρεπε να εξισώνει τον Δεσπότη με τους δούλους με την ομοιότητα των σκηνών. Ο μεν Χριστός ως Υιός γνήσιος στους κόλπους του Πατρός βρίσκεται, οι δε προφήτες ως υιοί γνήσιοι του Αβραάμ στους κόλπους του Αβραάμ όπως πρέπει θα κατοικήσουν. Καθώς λοιπόν ο Πέτρος στην άγνοιά του έλεγε αυτά, «ιδού, νεφέλη φωτεινή τους επισκίασε», διακόπτοντας τους λόγους του Πέτρου και δείχνοντας ποιά είναι η σκηνή που αρμόζει στον Χριστό. Τι ήταν όμως αυτή η νεφέλη και πως, ενώ ήταν φωτεινή, τους επισκίασε; Μήπως είναι αυτή το απρόσιτο φως, στο οποίο ο Θεός κατοικεί, το φως που ενδύεται σαν ιμάτιο; Διότι λέει: «αυτός που καθιστά τα σύννεφα άμαξά Του» (103, 4) και «έθεσε το σκότος περικάλυμμά Του σαν κυκλική σκηνή» (Ψαλμ. 17, 13), ενώ ο απόστολος λέει: «είναι ο μόνος που έχει αθανασία και κατοικεί σε φως απρόσιτο» (Α΄ Τιμ. 6, 16). Ώστε το ίδιο είναι εδώ και φως και σκότος, που επισκιάζει από ασύγκριτη λαμπρότητα.
Αλλά και αυτό, που λίγο πριν είδαν τα μάτια των αποστόλων, χαρακτηρίζεται ως απρόσιτο από τους ιερούς θεολόγους. «Σήμερα είναι φωτός απροσίτου άβυσσος. Σήμερα φωτίζει τους αποστόλους απεριόριστη έκχυση θείας αίγλης στο Θαβώρ». Και ο μέγας Διονύσιος αποκαλώντας γνόφο το απρόσιτο φως, όπου λέγεται ότι κατοικεί ο Θεός λέει ότι «σ΄ αυτόν τον γνόφο εισέρχεται όποιος αξιώνεται να γνωρίσει και να δει τον Θεό». Επομένως το ίδιο φως ήταν αυτό που πρωτύτερα έβλεπαν να λάμπει από το πρόσωπο του Κυρίου οι απόστολοι και η φωτεινή νεφέλη που κατόπιν επισκίασε. Αλλά στην αρχή επειδή έλαμπε μετριότερα, επέτρεπε την όραση. Όταν όμως διαχύθηκε με πολύ μεγαλύτερη ένταση, ήταν γι΄ αυτούς αόρατο λόγω της ασύγκριτης λαμπρότητας. Και έτσι επισκίασε την πηγή του θείου και αεννάου φωτός, τον ήλιο της δικαιοσύνης Χριστό. Άλλωστε, και στον αισθητό ήλιο το ίδιο φως και την όραση παρέχει μέσω της ακτίνας και αφαιρεί πάλι την όραση, όταν κατάματα τον κοιτάξει κανείς, διότι η λαμπρότητά του είναι υπεράνω της δυνατότητας των οφθαλμών μας.
Αλλ΄ ο μεν αισθητός ήλιος φαίνεται όπως είναι εκ φύσεως και όχι όπως θέλει, ούτε μόνο σε όποιους θέλει. Ο δε ήλιος της αλήθειας και της δικαιοσύνης Χριστός, έχοντας όχι μόνο φύση και φυσική λαμπρότητα και δόξα, αλλά και θέληση ανάλογη, φωτίζει προνοητικώς και σωτήρια μόνο όσους θέλει και όσο θέλει. Έτσι θέλησε και φάνηκε σαν ήλιος ενώπιον των αποστόλων και μάλιστα όχι από μεγάλη απόσταση. Έπειτα έλαμψε πιο έντονα κατά την θέλησή Του και από την ασύγκριτη φωτεινότητα έγινε αόρατος στα μάτια των αποστόλων, σαν να εισήλθε σε φωτεινή νεφέλη. Αλλά και φωνή ακούσθηκε από την νεφέλη: «Αυτός είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, στον οποίον ευδόκησα, Αυτόν να ακούτε». Όταν ο Κύριος βαπτίσθηκε στον Ιορδάνη, ανοίχθηκαν οι ουρανοί και η ίδια ακούσθηκε φωνή από την δόξα εκείνη ασφαλώς, την οποία δόξα και ο Στέφανος αργότερα ενατένισε, όταν άνοιξαν γι΄ αυτόν οι ουρανοί και καταλήφθηκε από τον Πνεύμα το Άγιο. Τώρα ακούσθηκε από την νεφέλη, που επισκίασε τον Ιησού. Επομένως είναι αυτή η ίδια η υπερουράνια δόξα του Θεού. Πως λοιπόν είναι αισθητό φως το υπερουράνιο;
Δίδαξε δε η από την νεφέλη φωνή του Πατρός, ότι όλα εκείνα τα προ της ελεύσεως του Κυρίου και Θεού και Σωτήρα μας Ιησου Χριστού, οι νομοθεσίες, οι υιοθεσίες, ήταν ατελή και δεν έγιναν ούτε τελέσθηκαν σύμφωνα με προηγούμενο θέλημα του Θεού, αλλά παραχωρήθηκαν για την μέλλουσα αυτή του Κυρίου παρουσία και επιφάνεια. Αυτός λοιπόν είναι εκείνος, στον οποίο ευδοκεί και αναπαύεται και ευαρεστείται τέλεια ο Πατήρ, όπως σε Υιό αγαπητό. Γι΄ αυτό και παραγγέλλει Αυτόν να ακούμε και σ΄ Αυτόν να πειθαρχούμε. Και όταν λέει «εισέλθετε από την στενή πύλη, διότι είναι πλατειά και άνετη η οδός που οδηγεί στην απώλεια, ενώ στενή και δύσβατη η οδός που οδηγεί στην ζωή», Αυτόν να ακούτε. Κι όταν λέει πως το φως αυτό είναι βασιλεία του Θεού, Αυτόν να ακούτε, σ΄ Αυτόν να πιστεύετε και τέτοιου φωτός να καθιστάτε αξίους τους εαυτούς σας.
Όταν λοιπόν φάνηκε η φωτεινή νεφέλη και ήχησε από την νεφέλη η πατρική φωνή, έπεσαν, λέει, με το πρόσωπο στην γη οι μαθητές, όχι εξ αιτίας της φωνής, αφού και άλλοτε πολλές φορές ακούσθηκε, όχι μόνο στον Ιορδάνη αλλά και στα Ιεροσόλυμα όταν πλησίαζε το σωτήριο πάθος. Πράγματι, όταν ο Κύριος είπε «Πάτερ, δόξασε το όνομά Σου» ήλθε φωνή από τον ουρανό: «Το όνομά μου το δόξασα και πάλι θα το δοξάσω» (Ιω. 12, 28), και όλος μεν ο όχλος άκουσε, αλλά κανείς από αυτούς δεν έπεσε. Εδώ όμως όχι μόνο φωνή, αλλά και φως απεριόριστο συνάμα φάνηκε. Ευλόγως, λοιπόν, κατάλαβαν οι θεοφόροι Πατέρες ότι γι΄ αυτόν τον λόγο έπεσαν πρηνείς οι μαθητές, όχι για την φωνή, αλλά για το παράξενο και υπερφυές φως. Διότι και πριν φθάσει η φωνή ήσαν φοβισμένοι, όπως λέει ο Μάρκος, σαφώς από την θεοφάνεια εκείνη.
Όμως, όταν με όλα αυτά αποδεικνύεται ότι το φως εκείνο είναι θείο και υπερφυές και άκτιστο, τι παθαίνουν πάλι αυτοί που επιδίδονται με υπερβολικό ζήλο στην θύραθεν και σαρκική παιδεία και δεν μπορούν να γνωρίσουν τα του Πνεύματος; Κατρακυλούν σε άλλο γκρεμό. Δεν το ονομάζουν θεία δόξα, ούτε βασιλεία Θεού, ούτε κάλλος, ούτε χάρη, ούτε λαμπρότητα, όπως από τον Θεό και τους θεολόγους διδαχθήκαμε, αλλά ισχυρίζονται ότι τούτο είναι η ουσία του Θεού, το οποίο προηγουμένως έλεγαν ότι είναι αισθητό και κτιστό. Ο δε Κύριος στα ευαγγέλια λέει πως τούτη η δόξα δεν είναι κοινή μόνο σ΄ Αυτόν και τον Πατέρα, αλλά και στους αγίους αγγέλους, καθώς γράφει ο θείος Λουκάς: «όποιος ντραπεί να ομολογήσει εμένα και την διδασκαλία μου στην γενεά αυτή, θα ντραπεί και ο Υιός του ανθρώπου γι αυτόν, όταν έλθει μέσα στην δόξα Του και την δόξα του Πατρός και των αγίων αγγέλων» (Λουκ. 9, 26). Αυτοί λοιπόν που ισχυρίζονται πως η δόξα αυτή είναι ουσία, θα δεχθούν ότι αυτή είναι κοινή ουσία του Θεού και των αγγέλων, πράγμα που αποτελεί εσχάτη ασέβεια.
Μάλιστα, όχι μόνο οι άγγελοι, αλλά και οι άγιοι μεταξύ των ανθρώπων μετέχουν σ΄ αυτή την δόξα και βασιλεία. Αλλ΄ ο μεν Πατήρ και ο Υιός μαζί με το θείο Πνεύμα έχουν φυσική τούτη την δόξα και βασιλεία, οι δε άγιοι άγγελοι και άνθρωποι την αποκτούν κατά χάρη, δεχόμενοι από εκεί την έλλαμψη. Άλλωστε και ο Μωϋσής και ο Ηλίας, που εμφανίσθηκαν μαζί Του σ΄ αυτή την δόξα, αυτό ακριβώς μας παρέστησαν. Ο δε Μωϋσής φάνηκε κοινωνός της θεϊκής δόξας όχι μόνο τώρα επάνω στο Θαβώρ, αλλά και τότε που το πρόσωπό του δοξάσθηκε τόσο, ώστε να μη μπορούν οι Ισμαηλίτες να το αντικρύσουν. Τούτο δηλώνει και αυτός που λέει ότι ο Μωϋσής δέχθηκε στο θνητό πρόσωπό του την αθάνατη δόξα του Πατρός. Καθώς και εκείνος που, όταν ο Ευνόμιος χαρακτήριζε αμετάδοτη προς τον Υιό την δόξα του Παντοκράτορα, τον αντέκρουσε λέγοντας ότι, δεν θα ανεχόμουν τέτοιο λόγο, ακόμη κι αν αναφερόταν στον Μωϋσή.
Κοινή, λοιπόν, και μία είναι η δόξα και η βασιλεία και η λαμπρότητα του Θεού και των αγίων Του. Γι΄ αυτό και ο ψαλμωδός προφήτης ψάλλει: «η λαμπρότητα του Θεού μας θα είναι επάνω μας» (Ψαλμ. 89, 19). Αλλά κανείς μέχρι τώρα δεν τόλμησε να πει ότι είναι μία και κοινή η ουσία του Θεού και των αγίων. Και βέβαια κοινή φάνηκε τελευταία επάνω στο όρος η θεία λαμπρότητα της θεότητας του Λόγου και της ανθρώπινης σάρκας. Ότι είναι όμως κοινή η ουσία της θεότητας και της σάρκας, θα το έλεγαν ο Ευτυχής και ο Διόσκορος και όχι αυτοί που θέλουν να είναι ευσεβείς. Και την μεν δόξα αυτή και λαμπρότητα, όπως και τώρα την είδαν οι συνοδοιπόροι του Ιησού, όλοι θα την αντικρύσουν, όταν ο Κύριος φανεί να λάμπει από ανατολή έως δύση. Κανείς όμως δεν στάθηκε στην υπόσταση και ουσία του Θεού και είδε η περιέγραψε την θεία φύση. Και το μεν θείο τούτο φως δίδεται με μέτρο και επιδέχεται το μάλλον και ήττον μεριζόμενο δίχως να διαιρείται, κατά την αξία αυτών που το δέχονται. Η απόδειξη είναι κοντά. Το μεν πρόσωπο του Κυρίου έλαμψε πιο πολύ απ΄ τον ήλιο, τα δε ιμάτια έγιναν λαμπρά και λευκά σαν χιόνι. Και ο Μωϋσής και ο Ηλίας στην ίδια θεάθηκαν δόξα, αλλά κανείς τους δεν άστραψε τότε σαν ήλιος. Και οι ίδιοι οι μαθητές μέρος του φωτός εκείνου είδαν, μέρος δεν μπόρεσαν να ατενίσουν.
Έτσι λοιπόν μετρείται και μερίζεται, δίχως να διαιρείται, το φως εκείνο και επιδέχεται αυξομείωση. Και ένα μέρος αυτού γνωρίζεται τώρα ένα μέρος αργότερα. Γι΄ αυτό και ο θείος Παύλος λέει: «τώρα κατά μέρος γνωρίζουμε και κατά μέρος προφητεύουμε» (Α΄ Κορ. 13, 9). Όμως τελείως αμέριστη και ακατάληπτη είναι η ουσία του Θεού και καμμιά ουσία δεν επιδέχεται αυξομειώσεις. Κατά τα άλλα, είναι γνώρισμα των καταραμένων Μεσσαλιανών το να νομίζουν ότι η ουσία του Θεού γίνεται ορατή στους κατ΄ αυτούς αξίους. Εμείς όμως ανατρέποντας και τους παλαιούς και τους σύγχρονους κακοδόξους και πιστεύοντας, καθώς διδαχθήκαμε, ότι οι άγιοι βλέπουν και κοινωνούν όχι την ουσία του Θεού, αλλά βασιλεία και δόξα και λαμπρότητα και φως απόρρητο και θεία χάρη, ας οδεύσουμε προς την λάμψη του φωτός της χάριτος, για να γνωρίσουμε και να θεωρήσουμε τρίφωτη Θεότητα, που ακτινοβολεί ενιαία απόρρητη αίγλη από μία τρισυπόστατη φύση. Και τα μάτια του νου ας ανυψώσουμε προς τον Λόγο, που είναι τώρα με το σώμα Του εγκατεστημένος πάνω από τις ουράνιες αψίδες. Αυτός, θεοπρεπώς καθήμενος στα δεξιά της μεγαλωσύνης, σαν από μακρυνό τόπο μας στέλνει αυτό το μήνυμα: «όποιος θέλει να παραστεί σ΄ αυτή την δόξα, ας μιμείται κατά το δυνατόν και ας πορεύεται την οδό και την πολιτεία, την οποία υπέδειξα με τον επίγειο βίο μου».
Ας παρατηρούμε, λοιπόν, με τους εσωτερικούς οφθαλμούς το μέγα τούτο θέαμα, την φύση μας να ζει αιωνίως με το άϋλο πυρ της θεότητος. Και αφού αποβάλουμε τους δερμάτινους χιτώνες, τους οποίους φορέσαμε εξαιτίας της παραβάσεως, τα γεώδη και σαρκικά φρονήματα, ας σταθούμε σε γη αγία, αναδεικνύοντας ο καθένας την δική του γη αγία δια της αρετής και της ανατάσεως προς το Θεό, ώστε να έχουμε παρρησία, όταν έρχεται ο Θεός μέσα σε φως, και προστρέχοντας να φωτισθούμε και φωτιζόμενοι να ζήσουμε αιωνίως μαζί Του προς δόξα της τρισήλιας και μοναρχικωτάτης λαμπρότητας, τώρα και πάντα και στους αιώνες των αιώνων.

Δευτέρα 28 Ιουλίου 2008


ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΩ ΕΝΑ ΘΑΥΜΑ

Θέλω να δω ένα θαύμα για να πιστεύσω. Θέλω να δω ένα εκπληκτικό γεγονός, που να μη έχω αμφιβολίες ότι συνέβη, και που να αποδεικνύει ότι υπάρχει πραγματικός Θεός, ότι υπάρχει αληθινή θρησκεία. Θέλω ντοκουμέντα και αποδείξεις για να εμπιστευθώ τον εαυτό μου κάπου. Δεν μπορώ να πιστεύω κάτι, επειδή το πίστευαν απλώς οι πρόγονοι μου, επειδή αυτό έτυχε να πιστεύει ο λαός στον οποίο γεννήθηκα.
Αυτά, και πολλά άλλα παρόμοια, ακούμε συχνά να λέγονται από συνανθρώπους μας, οι οποίοι δεν έχουν στενές επαφές με την Εκκλησία και που μας προκαλούν ευκαίρως ακαίρως, είτε για να κάνουν τον έξυπνο είτε για να δικαιολογηθούν που δεν είναι τόσο πιστοί. Αλλά και εμείς οι ίδιοι, πολλές φορές, νοιώθουμε ενδόμυχα τον πειρασμό της αμφιβολίας, τον πειρασμό της απιστίας. Άραγε να είναι έτσι; Άραγε να είναι αληθινά αυτά που πιστεύω ή υπάρχει κάτι το μη σωστό, κάτι το λανθασμένο. Και θέλουμε όλοι μας είτε για προσωπικό στηριγμό είτε για να αποκρούσουμε τους αμφισβητίες ένα ντοκουμέντο, ένα χειροπιαστό γεγονός.
Τέτοια ντοκουμέντα, τέτοια χειροπιαστά γεγονότα, έχει πολλά η αγία γραφή. Ας δούμε ένα απ’ αυτά που έχει σχέση με την Παναγία μας.

* * *
Όταν ο άγγελος Γαβριήλ ευαγγελίσθηκε στην Παναγία μας, το πρωτάκουστο και πέρα για πέρα απαράδεκτο για τη λογική γεγονός, ότι θα γεννήσει τον Μεσσία με τη δύναμη του αγίου Πνεύματος, για να πιστεύσει και να πεισθεί στο μήνυμα του της έδωσε ένα σημείο, μια εγγύηση, ένα καπάρο. Ποιο ήταν αυτό το σημείο; Της είπε ότι η συγγενής της η Ελισάβετ ενώ είναι γριά και στείρα α΄. θα γεννήσει, β΄. το μωρό θα είναι αγόρι και γ΄. ότι η Ελισάβετ είναι τώρα στον 6ο μήνα της εγκυμοσύνης της. Μόλις έμαθε η παρθένος Μαρία αυτή την τριπλή προφητεία, έφυγε αμέσως «μετά σπουδής», όπως γράφει ο ευαγγελιστής Λουκάς, από την Ναζαρέτ που ήταν στο βόρειο μέρος της Παλαιστίνης και πήγε στην Ιουδαία που βρισκόταν στο νότιο μέρος της Παλαιστίνης. Εκεί στην Ιουδαία, σε μια ορεινή περιοχή, κατοικούσε η συγγενής της Ελισάβετ. Η Ελισάβετ ήταν η μητέρα του Προδρόμου και σύζυγος του προφήτη Ζαχαρία και ο άγγελος Γαβριήλ που παρουσιάσθηκε στην Παναγία, είχε παρουσιασθεί και στον Ζαχαρία και του είχε αναγγείλει ότι θα αποκτήσουν παιδί και θα το ονομάσουν Ιωάννη που σημαίνει δώρο Θεού.
Όταν η Παρθένος έφθασε στο σπίτι της Ελισάβετ και την χαιρέτησε, η Ελισάβετ απάντησε στον χαιρετισμό της Μαρίας εμπνευσμένη από το άγιο Πνεύμα. Και χωρίς να της πει τίποτα η Παναγία μας για τον ευαγγελισμό της, εκείνη εξέφρασε την έκπληξη της, πως της έγινε η υψίστη τιμή, να την επισκεφθεί η μητέρα του Κυρίου της και μακάρισε την Παρθένο που πίστευσε στα λόγια του αγγέλου. Όταν είδε η Παναγία μας να την προσφωνεί έτσι η Ελισάβετ, που δεν ήξερε τίποτα για τον ευαγγελισμό της και μάλιστα ήταν ηλικιωμένη και συνεπώς έπρεπε αυτή να ζητά τον σεβασμό της νεαρής Μαρίας και όχι να εκδηλώνει την έκπληξη της από την επίσκεψη της, είπε μεταξύ άλλων την εξής φράση· «Ιδού γαρ από του νυν μακαριούσι με πάσαι αι γενεαί» (Λουκ.1,48). Δηλαδή η παρθένος Μαρία που ήταν τότε ολότελα άγνωστη, που ήταν μια χωριατοπούλα που κανείς δεν την έδινε σημασία, και αυτό φαίνεται από το ότι αρραβωνιάστηκε τον δίκαιο Ιωσήφ που ήταν πολύ μεγαλύτερος της, χήρος με παιδιά και πτωχός, αφού ήταν «τέκτων» (Ματθ.13,35), δηλαδή ασκούσε κάποιο χειρωνακτικό επάγγελμα, λοιπόν αυτή η κοπέλα, που κανείς δεν ήξερε για τον ευαγγελισμό της, είπε μια τόση μεγάλη κουβέντα, που αν την άκουγε κανείς από το χωριό της θα νόμιζε ότι σάλεψαν τα λογικά της. Ότι είναι μια ξεμωραμένη και μια ονειροπαρμένη.
Ποιος η ποια σ’ όλη την διαδρομή της ιστορίας τόλμησε να πει μια τόσο μεγάλη κουβέντα για τον εαυτό του ή για τον εαυτό της; Κι αν μερικοί ηρωποιηθήκανε και θεοποιηθήκανε ακόμη, όπως οι αρχαίοι τύραννοι και οι αυτοκράτορες ή και οι σύγχρονοι δικτάτορες, η τιμή τους που ήταν βασισμένη πάνω στην βία, έσβησε μετά τον θάνατο τους. Και όποιος του θυμάται σήμερα, τους θυμάται μόνο για να τους αναθεματίζει και να τους καταριέται.

Τι έγινε όμως με την αγία Παρθένο; Έγινε κάτι, που ούτε η ίδια το είχε συνειδητοποιήσει καλά, όταν είπε το λόγο αυτό με έμπνευση του αγίου Πνεύματος. Έγινε κάτι, που ούτε η ίδια μπορούσε να φαντασθεί, ασχέτως αν λεκτικά το είπε υπό την έμπνευση του αγίου Πνεύματος. Κανείς δεν την ξέχασε• κανείς δεν την λησμόνησε. Και όχι μόνο δεν την λησμόνησε αλλά αμέσως μετά την ίδρυση του χριστιανισμού άρχισαν να την τιμούν, να την υμνούν, να την εκθειάζουν όσο κανένα άλλο άγιο.
Έτσι το όνομα της Παναγίας μνημονεύεται συχνότατα, πρώτα απ’ όλους τους αγίους και εκζητείται η δέηση της προς τον Κύριον σ’ όλες τις αρχαίες λειτουργίες μέχρι και τις σημερινές του αγίου Χρυσοστόμου και του Μ. Βασιλείου. Κατά τον 3ον περίπου αιώνα, ο πατέρας της Εκκλησίας μας Ειρηναίος την ονομάζει «συνήγορο των ανθρώπων και της παρηκόου Εύας». Δηλαδή έχουμε δικηγόρο κοντά στο Θεό, που μας υπερασπίζεται συνεχώς στη θεία δίκη, την παναγία του μητέρα. Τον 4ον αιώνα ο Γρηγόριος ο Θεολόγος, σε εγκωμιαστικό του λόγο, μας αναφέρει ότι η μάρτυς Ιουστίνη, προσπαθώντας ν’ αποφύγει ακόλαστες επιθέσεις ειδωλολάτρου, ικέτευε εκτός από τον Θεό και την παρθένο Μαρία, την οποίαν εξυμνούσε για την παρθενία της. Τον 5ον αιώνα ο άγιος Κύριλλος ο Αλεξανδρείας, που κατετρόπωσε τον Νεστόριο που έλεγε ότι η Παναγία είναι Χριστοτόκος και όχι Θεοτόκος, δηλαδή γέννησε τον Χριστό ως άνθρωπο μόνο και όχι ως Θεό, την εξυμνεί και την εγκωμιάζει έως τρίτου ουρανού. Τον 6ον αιώνα ο στρατηγός του Ιουστινιανού Ναρσής, μας πληροφορεί ο Ευάγριος ο Σχολαστικός, δεν έκανε πόλεμο ούτε άρχιζε μάχη εάν δεν ήταν σίγουρος ότι η Παναγία θα τον βοηθήσει. Τον 7ον αιώνα έχουμε τον Ακάθιστο Ύμνο που ανυμνεί με τα ωραιότερα λόγια την Παναγία μας και που τον ψάλλουμε μέχρι σήμερα. Αργότερα τον 13ον αιώνα ο βασιλιάς του Βυζαντίου Θεόδωρος Β΄ Λάσκαρις δημιουργεί τον Μέγα Παρακλητικό κανόνα, που ψάλλουμε το 15Αυγουστο, την γνωστή σε όλους μας παράκληση, ενώ κάποιος άλλος μοναχός, ο Θεοφάνης, είχε γράψει πολύ ποιο πριν τον Μικρό Παρακλητικό κανόνα τον γνωστό ως μικρή παράκληση.
Και τα χρόνια περνούν• πλήθος πατέρων της Εκκλησίας την εγκωμιάζουν ποικιλοτρόπως και την δοξολογούν. Φθάνουμε στον 21ον αιώνα και η Παναγία μας ούτε έχασε τίποτα από την λάμψη της ούτε μειώθηκε το γόητρο της. Οι χριστιανοί γονατίζουν και την ικετεύουν, οι ζωγράφοι την σχεδιάζουν σε αναρίθμητους πίνακες, οι ποιητές συνθέτουν τα ωραιότερα ποιήματα και οι υμνογράφοι της Εκκλησίας τους ποιο γλυκούς ύμνους. Αυτό που το άγιο Πνεύμα είπε σε χρόνο ανύποπτο, με το στόμα της αγνής Παρθένου, εκπληρώνεται και θα εκπληρώνεται μέχρι συντελείας του αιώνος. Για να φαίνεται η αλήθεια του χριστιανισμού, να στηρίζεται η πίστη μας και να μένει αναπολόγητος κάθε άπιστος.

ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ
www.pigizois.net/pmeletios

Παρασκευή 25 Ιουλίου 2008


ΚΥΡΙΑΚΗ 27 ΙΟΥΛΙΟΥ: ΣΤ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΔΩΡΕΑ

«Τέκνον, άφέωνταί σοι αί άμαρτίαι σου».

Μπροστά στα πόδια του Χριστού έφεραν έναν παράλυτο. Γι’ αυτό και τόν μετέφεραν οι δικοί του πάνω σε κρεβάτι. Όλοι μέ λαχτάρα περιμένουν τή θεραπεία. Μα πιο πολύ ο αξιολύπητος παραλυτικός ατενίζει μέ ικετευτικό βλέμμα γεμάτο άπό πίστη τόν πανάγαθο Διδάσκαλο. Τότε ο Ιησούς βλέποντας τήν πίστη του παραλυτικού στα μάτια του, άλλά διαβάζοντας ο Παντογνώστης Κύριος και τήν πίστη τών δικών του ανθρώπων, είπε στον παράλυτο: Έχε θάρρος, παιδί μου. Μη φοβάσαι ότι οι αμαρτίες σου θα εμποδίσουν τήν θεραπεία σου. Γιά τήν πίστη σου, σου έχουν συγχωρεθεί οι αμαρτίες σου.
Μέ τή θεϊκή Του εξουσία κτυπάει πρώτα ο Κύριος τή ρίζα του κακού, τήν αμαρτία άπό τήν οποία είχε προέλθει ή παράλυση και στη συνέχεια του δίνει τήν υγεία του σώματος. Στρέφεται κατόπιν ο Κύριος προς τους Γραμματείς που ήταν εκεί και είχαν λογισμούς εναντίον του και τους λέει: Γιά νά δείτε ότι ο υιός τού άνθρωπου έχει εξουσία νά συγχωρεί αμαρτίες και νά θεραπεύει άρρωστους, λέει στον παραλυτικό: Σήκω πάνω, πάρε τό κρεβάτι σου και πήγαινε στο σπίτι σου. Και αμέσως σηκώθηκε ο παραλυτικός τελείως καλά και πήγε στο σπίτι του.
Μεγάλη δωρεά, ή υγεία τού σώματος, που χάρισε ο Χριστός στον παράλυτο. Άλλά ασυγκρίτως πολύ μεγαλύτερη δωρεά ήταν ή άφεση τών αμαρτιών, ή υγεία της ψυχής. Αυτή τή μεγάλη δωρεά χάρισε ο Κύριος και στον Ζακχαίο και στήν αμαρτωλή γυναίκα πού τόν πλησίασε και στήν Σαμαρείτιδα και στον ληστή επάνω στον σταυρό. Σε πόσες και πόσες πονεμένες ψυχές δεν χάρισαν λύτρωση και σωτηρία τά θεϊκά εκείνα λόγια του Χριστού: «τέκνον. άφέωνται σοι αι άιιαρτίαι σου»!
Αλλά ο Κύριος μας πριν φύγει σωματικώς άπό τή γη μας και άναληφθεί ατούς ουρανούς, έδωσε τήν εξουσία αυτή στους μαθητές και Αποστόλους Του. «Όσα έάν δήσητε έπί τής γης, έσται δεδεμένα έν τώ ουρανώ, και όσα εάν λύσητε έπί τής γης, έσται λελυμένα έν τώ ουρανώ» (Ματθ. ιη' 18). Δηλαδή όσα αμαρτήματα αφήσετε δεμένα και ασυγχώρητα στη γη, θα μείνουν δεμένα και ασυγχώρητα στον ουρανό. Και όσα συγχωρήσετε στη γη θα είναι συγχωρημένα και λυμένα στον ουρανό.
Αυτή τήν εξουσία του «δεσμείν και λύειν» τήν έδωσαν οι Απόστολοι στους Επισκόπους πού χειροτόνησαν, όπως π.χ. ο απόστολος Παύλος στον Τιμόθεο και στον Τίτο. Εκείνοι στους διαδόχους τους Επισκόπους και έτσι έχουμε τήν αποστολική διαδοχή, μέ τό μυστήριο τής Ίερωσύνης μέχρι σήμερα στήν Εκκλησία μας.Τήν εξουσία αυτή. πού έδωσε ο Κύριος στους Αποστόλους και οι Απόστολοι στους διαδόχους τους, τήν αμφισβητούν οι ορθολογιστές και οι αιρετικοί.
Τότε πού ζούσε ο Κύριος στήν Παλαιστίνη, αμφισβητούσαν οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι τήν εξουσία τοϋ Κυρίου μας. «Ούτος βλασφημεί» έλεγαν.
Σήμερα, άλλά και σε κάθε εποχή υπάρχουν άλλοι Γραμματείς και Φαρισαίοι πού αρνούνται τήν εξουσία πού έδωσε ο Κύριος στους διαδόχους Του: «Δεν παραδέχομαι ότι οι ιερείς έχουν τό δικαίωμα νά συγχωρούν αμαρτίες. Γι' αυτό και δέν εξομολογούμαι σ' αυτούς. Τά λέω κατ'ευθείαν στον Θεό», λένε οι αιρετικοί. «Εγώ τά λέω στην εικόνα», λένε μερικοί πλανεμένοι Χριστιανοί «και πάω κατόπιν και κοινωνώ τών Αχράντων Μυστηρίων». Προφάσεις έν άμαρτίαις. Άλλά τότε, Χριστιανέ μου, βάλε μπροστά στήν εικόνα ψωμί και κρασί. Πες στήν εικόνα νά τά μεταβάλει, γιά νά γίνουν Σώμα και Αίμα Χριστού και κοινώνησε στο σπίτι σου. Γιατί όμως θέλεις νά πάς στον ναό νά κοινωνήσεις άπό τά χέρια τοϋ ιερέα, πού κρατά τό άγιο Ποτήριο και τελεί τό μέγα μυστήριο τής θείας Ευχαριστίας;
Γιά τό μυστήριο τής Μετανοίας και Εξομολογήσεως συνηγορεί και ή πράξη τής Εκκλησίας, ή ιερά Παράδοση. Τά αρχαία κείμενα και οι άγιοι Πατέρες μάς μιλάνε γι' αυτό. Ό ιερός Χρυσόστομος γράφει χαρακτηριστικά: «Οί τήν γην οίκονντες (ιερείς)... τά έν ούρανοίς διοικείν έπετράπησαν και έξουσίαν έλαβον, ην ούτε άγγέλοις, ούτε άρχαγγέλοις έδωκεν ό Θεός».

Τετάρτη 23 Ιουλίου 2008


ΑΓΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ Η ΠΑΡΘΕΝΟΜΑΡΤΥΣ

Κάθε χρόνο, στις 26 Ιουλίου, η Εκκλησία μας γιορτάζει τη μνήμη της παρθενομάρτυρος Παρασκευής, η οποία έζησε και μαρτύρησε κατά τους χρόνους του Ρωμαίου αυτοκράτορα Αντωνίνου, τον 2ον μ.Χ. αιώνα. Η αγία Παρασκευή είχε το ευτύχημα να γεννηθεί από ευσεβείς γονείς, τον Αγάθωνα και την Πολιτεία. Η γέννηση της μάλιστα ήταν καρπός των θερμών προσευχών των γονέων της, οι οποίοι επειδή ήταν άτεκνοι για πολλά χρόνια, με θέρμη παρακαλούσαν τον Θεό να τους χαρίσει ένα τέκνο, για να το αναθρέψουν «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου». Έτσι η αγία Παρασκευή ανετράφη μέσα σε μία χριστιανική ατμόσφαιρα, μέσα σ’ ένα άγιο περιβάλλον.
Τα χρόνια περνούν, η Παρασκευή μεγαλώνει, αναπτύσσοντας τις γνώσεις και την μόρφωση της, συγχρόνως όμως καλλιεργώντας την ευσέβεια και την αρετή. Κάποτε ενώ είναι πια στην ακμή της ηλικίας της, 20 ετών, στην ακμή της ομορφιάς της, της μορφώσεως και της αρετής, πεθαίνουν οι γονείς της και αυτή μένει μόνη και απροστάτευτη. Η πατρική περιουσία έρχεται στα χέρια της και ένα πλήθος μνηστήρων την περικυκλώνει.
Δύσκολες στιγμές που αποκαλύπτουν τον χαρακτήρα του ανθρώπου και την γνησιότητα της ευσεβείας του. Να ήταν άλλη κοπέλα, θα προσπαθούσε μέσα στον γάμο να λησμονήσει τον πόνο για τον χαμό των γονιών της, ν’ αποφύγει την μοναξιά, να βρει βοηθό, για να αντιμετωπίσει μαζύ του τις δυσκολίες της ζωής. Ή θα μπορούσε να στραφεί προς το χειρότερο, να πέσει σε ξέφρενα γλέντια και ασωτείες, προσπαθώντας να σβήσει μέσα στο κρασί και την ηδονή τον πόνο της. Ή ακόμη, θα μπορούσε να αρχίσει να κατηγορεί τον Θεό και την θεία πρόνοια, για όσα συνέβαιναν στην ζωή της. Δεν έγινε τίποτα όμως απ’ αυτά. Ούτε γάμος, ούτε ασωτείες, ούτε μοιρολόγια, ούτε κατηγορίες προς τον Θεό. Μοίρασε τα πλούτη της στους πτωχούς, απέφυγε κάθε συνοικέσιο και αφιερώθηκε στον Χριστό, αναπτύσσοντας μάλιστα και έντονη ιεραποστολική δράση. Και αυτά σε μια εποχή που η ιεραποστολή δεν ήταν ελεύθερη, αλλά προκαλούσε το μένος και την οργή των ειδωλολατρών.
Η Παρασκευή άρχισε να εργάζεται ιεραποστολικά όλο και ποιο έντονα. Η δράση όμως δημιουργεί και αντίδραση. Και στην περίπτωση της αγίας Παρασκευής δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Συλλαμβάνεται, γίνονται προσπάθειες με γλυκά λόγια και τιμές και δόξες να δελεασθεί και όταν βλέπουν ότι αποτυγχάνουν αρχίζουν τα μαρτύρια. Αυτή είναι η τακτική του Σατανά. Πρώτα παρουσιάζει τα θέλγητρα και μετά παρουσιάζει τα φόβητρα, λέγει ο μέγας Βασίλειος. Έτσι έγινε και στην περίπτωση της αγίας Παρασκευής· όταν είδαν ότι δεν δελεάζεται, την φόρεσαν σιδερένια πυρακτωμένη περικεφαλαία, κάψανε τους βραχίονες της με λαμπάδες, την ρίξανε σε καζάνι με λάδι και πίσσα, και στο τέλος την αποκεφαλίσανε.
* * *
Αυτός υπήρξε ο βίος της αγίας Παρασκευής, περιληπτικά βέβαια. Μέσα από την λιτή αυτή αφήγηση του βίου της θα επισημάνουμε μερικά σημεία της ζωής της κάνοντας συνάμα και μερικά σχόλια.

Α΄. Βλέπουμε κατά κανόνα, ότι μεγάλοι άγιοι όπως ο Σαμουήλ της παλαιάς Διαθήκης, ο Πρόδρομος, η Παναγία μας, η αγία Κυριακή, η αγία Παρασκευή, και άλλοι, υπήρξαν καρποί συνεχών και επιμόνων προσευχών των γονέων τους. Ας το προσέξουν καλά αυτό όσοι γονείς θέλουν την πρόοδο και την κατά Χριστό προκοπή των παιδιών τους. Δεν χρειάζεται να προσευχώμαστε για τα παιδιά μας όταν πάρουν τον κακό το δρόμο. Πολύ νωρίτερα, πριν ακόμη γεννηθεί το παιδί, επιβάλλεται να το έχουμε στη σκέψη μας συνεχώς και να παρακαλούμε με πόθο, με ένταση, με ιδρώτα, γιατί όχι με κλάμμα αν θέλετε, ο Θεός να μας χαρίσει παιδιά, που πρώτα και πάνω απ’ όλα, θα τον δοξάσουν και έπειτα θα μας κάνουν ευτυχείς και εμάς. Γιατί αυτός είναι ο προορισμός της οικογενείας. Δεν είναι απλώς ν’ αφήσουμε απογόνους, να νικήσουμε το θάνατο στο πρόσωπο των παιδιών μας. Δεν είναι να δώσουμε εργάτες, επιστήμονες, στρατιώτες, επαγγελματίες, που θα τροφοδοτήσουν με νέο αίμα την κοινωνία μας. Αλλά πρώτα και πάνω απ’ όλα να δώσουμε αγίους, να πληθύνουμε το δυναμικό της εκκλησίας μας, να γεμίσουμε τους ουρανούς με καινούργιους πολίτες.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στην ορθόδοξη παράδοση, η οικογένεια καλείται «κατ’ οίκον Εκκλησία» ή «Εκκλησία μικρά και καταγώγιον αγίων» όπως λέγει ο ι. Χρυσόστομος. Δηλαδή, όπως η εκκλησία είναι αγία και μας ενώνει, μας συνδέει με τον Θεό, έτσι και η οικογένεια πρέπει να τείνει προς την αγιότητα και να προσφέρει αγίους, οι οποίοι θα εισέλθουν στην επιστήμη, στην εργασία, στο στρατό, στη γεωργία, στη ναυτιλία, παντού, και θα μεταμορφώσουν, κατά το μέτρο του δυνατού, ολόκληρη την κοινωνία. Γι’ αυτό και η Εκκλησία τον φυσικό δεσμό του γάμου, την φυσική ένωση ανδρός και γυναικός, την έχει εξυψώσει εις μυστήριο. Και όπως έχουμε το μυστήριο του βαπτίσματος, το μυστήριο του χρίσματος, το μυστήριο της εξομολογήσεως κ.ο.κ. έτσι έχουμε και το μυστήριο του γάμου. Δηλαδή μια πράξη της εκκλησίας, που με ορατά σημεία δίδεται η αόρατη θεία χάρη του Θεού. Γιατί λοιπόν δίδεται η θεία χάρη· για να δημιουργήσουμε απλώς απογόνους; Για να ικανοποιήσουμε απλώς τα ένστικτά μας; Για να υπάρχει απλώς συνέχεια του πολιτισμού; Όχι, αλλά για να δημιουργήσουμε αγίους. Γι’ αυτό στις ευχές της ακολουθίας του γάμου, η Εκκλησία μας εύχεται όχι μόνο για « καρπό κοιλίας» αλλά και για « καλλιτεκνία». Είναι δε χαρακτηριστική, η απάντηση που έδωσε κάποιος στάρετς στην Ρωσία, σε μια γυναίκα που ζήτησε την ευλογία του για να παντρευτεί· «Μπορείς να γίνεις αγία και να φέρεις ένα άγιο; Αν μπορείς, τότε παντρέψου• διαφορετικά δεν σου δίνω την ευλογία μου». Μεγάλα λόγια! Αν μπορείς να φέρεις ένα άγιο! Κι αυτό εννοεί ο Παύλος όταν γράφει ότι «η γυνή σωθήσεται δια της τεκνογονίας». Όχι όταν απλώς κάνει παιδιά, αλλά όταν κάνει άγια παιδιά. «Ου γαρ το σπείραι ποιεί πατέρα μόνον, αλλά το παιδεύσαι καλώς. Ουδέ το κυήσαι μητέρα εργάζεται, αλλά το θρέψαι καλώς. Ουχ η φύσις αλλά η αρετή ποιεί πατέρα και μητέρα» (ι. Χρυσόστομος). Δεν μπορεί λοιπόν κάποιος να καυχηθεί, ότι είναι πατέρας ή πολύτεκνος, εάν αδιαφορήσει για την διαπαιδαγώγηση των παιδιών. Τα παιδιά είναι περιουσία του Θεού, γι’ αυτό στο σαραντισμό το μωρό το φέρνουν οι γονείς και το αφιερώνουν στο ναό. Επειδή όμως το μωρό δεν μπορεί να μεγαλώσει στο ναό, η Εκκλησία το αναθέτει στους γονείς να το αναθρέψουν. Και επειδή τα παιδιά είναι περιουσία του Θεού, κατά το βάπτισμα η Εκκλησία δεν αρκείται στην εγγύηση των γονέων μόνον, αλλά ζητά και την παρουσία αναδόχου, ως πρόσθετου εγγυητού, ότι τα παιδιά θα λάβουν τη σωστή αγωγή. Το πρώτο λοιπόν και βασικό, για τη σωστή αγωγή, είναι η προσευχή για τα παιδιά προ της συλλήψεώς τους. Εάν το κάνουν αυτό οι γονείς αποκλείεται τα παιδιά τους ν’ αποβούν «άχθος αρούρης» όπως έλεγαν οι αρχαίοι πρόγονοι μας. Και αν ακόμη κάποτε συμβεί να παραστρατήσουν, πάλι οι προσευχές των γονέων θα γίνουν αιτία να αναγεννηθούν. Έτσι συνέβη με τον άγιο Αυγουστίνο, ο οποίος ανένηψε με τις προσευχές της μητέρας του της αγίας Μόνικας, η οποία επί 22 ολόκληρα χρόνια, δεν άφησε ήσυχο το Θεό με τις προσευχές της μέχρι που πέτυχε αυτό που ήθελε.
* * *
Β΄. Ένα άλλο σημείο, που κάνει εντύπωση στο βίο της αγίας Παρασκευής, είναι ότι η μεγαλομάρτυς Παρασκευή δεν είναι κανένας στιβαρός αθλητής, δεν είναι κανένας σκληροτράχηλος αξιωματικός, ούτε κάποιος αυστηρός ασκητής με χρόνια ασκήσεως στην πλάτη. Δεν είναι τέλος πάντων κάποιος που είχε μια προετοιμασία για να αντεπεξέλθει στα φοβερά βασανιστήρια που υπέστη. Ήταν μια κοπέλα 20 ετών. Και όχι μόνον αυτή αλλά και η άγια Μαρίνα 15 ετών, ο άγιος Κήρυκος 3 ετών, η αγία Ακυλίνα 10 ετών και άλλοι άγιοι παρομοίως. Λοιπόν πως άντεξαν; Με τη χάρη του Θεού. Στα μαρτύρια των αγίων δεν φαίνεται η δύναμη των αγίων αλλά η δύναμη του Θεού. Ένας Ρώσος ιερεύς, ο π. Δημήτριος Ντούτκο, τη στιγμή που το σοβιετικό καθεστώς μεσουρανούσε και καταπατούσε βάναυσα τις θρησκευτικές ελευθερίες, θέλοντας να τονώσει το ηθικό των ακροατών του και μιλώντας στο ποίμνιο του την ημέρα της γιορτής της αγίας Παρασκευής είπε· «Ακούγοντας τα μαρτύρια της αγίας Παρασκευής πιθανόν να πείτε· ‘εμείς δεν θα αντέχαμε στα μαρτύρια αυτά’. Όχι είναι λάθος! Ο Κύριος θα μας ενδυναμώσει ν’ ανθέξουμε το μαρτύριο. Και οι διάφοροι πειρασμοί δεν θα μας φανούν φοβεροί. Όπως όταν λέγει ο Κύριος ότι, όταν θα σας οδηγήσουν επί βασιλείς και ηγεμόνες, μη σκέπτεσθε τι θα απολογηθείτε, διότι εγώ θα σας δώσω σοφία, που θα τους κατατροπώσετε (Λουκ. 21,12-15), έτσι θα συμβεί και με το μαρτύριο».
Ποιος πρέπει να είναι ο φόβος των χριστιανών; Όχι το μαρτύριο· αλλά μήπως λησμονήσουμε το Θεό. Ο Κύριος μας προειδοποιεί· «Όπως ήταν οι ημέρες του Νώε, έτσι θα είναι και ο ερχομός του Υιού του ανθρώπου. Όπως, δηλαδή, κατά τις ημέρες εκείνες προ του κατακλυσμού, οι άνθρωποι έτρωγαν και έπιναν, νυμφευόταν και παντρευόταν έως την ημέρα που μπήκε ο Νώε στην κιβωτό και δεν υποπτευόταν τίποτα, έως ότου ήρθε ο κατακλυσμός και τους άρπαξε όλους, έτσι θα συμβεί και κατά τον ερχομό του Υιού του ανθρώπου (Ματθ. 24,37-40).
Θα φάω, θα πιώ, θα νυμφευθώ, θα πεθάνω. Ο υλιστικός τρόπος ζωής. Αυτό φαίνεται και στα όνειρα των γονέων για τα παιδιά. Να φάνε, να μεγαλώσουν, να σπουδάσουν, να παντρευτούν. Πόσο στενοχωριούνται οι γονείς μερικές φορές, γιατί τα παιδιά μένουν ανύπαντρα. Δεν έχουν όμως την ίδια στενοχώρια, εάν δεν πάνε εκκλησία, εάν δεν κοινωνούν, εάν δεν εξομολογούνται.
Να ο φόβος των χριστιανών· όχι μήπως δεν αντέξουμε το μαρτύριο, αλλά μήπως κοιμηθούμε από τις μέριμνες. Μήπως μας ναρκώσει η ύλη και το χρήμα και η ηδονή. Εάν υπάρχει η νήψη και η εγρήγορση, θα υπάρξει και η αντοχή στο μαρτύριο.

ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ
www.pigizois.net/pmeletios

Δευτέρα 21 Ιουλίου 2008


ΝΙΚΗ ΚΑΙ ΗΤΤΑ

Είναι γνωστό σ’ όλους μας το λατινικό ρητό «Vae victis=ουαί τοις ηττημένοις», φράση που ελέχθη κατά το Ρωμαίο ιστορικό Τίτο Λίβιο, από τον αρχηγό των Γαλατών Βρέννο, ο οποίος, όταν οι Ρωμαίοι παραπονέθηκαν ότι ο χρυσός, με τον οποίο θα εξαγοραζόταν η αποχώρηση των Γαλατών εκ της Ρώμης, δεν ζυγιζόταν με ακρίβεια, έρριξε το ξίφος του προς το μέρος των σταθμών του ζυγού και αναφώνησε «vae victis». Τουτέστι ο ηττημένος εξαρτάται απόλυτα από τη διάθεση του νικητού και τίποτα δεν μπορεί να τον σώσει. Συνεπώς δεν έχει έννοια και σημασία κανένα παράπονο και καμμία διαμαρτυρία.
Παρόμοιο λατινικό, ρητό που εκφράζει το ίδιο νόημα, είναι το λεχθέν από τον Αινεία προς τους συμπολεμιστές του κατά την άλωση της Τροίας· «Una salus victis, nullam sperare salutem=μία σωτηρία υπάρχει δια τους ηττημένους, να μη ελπίζουν σε καμμία σωτηρία».
Ούτως εχόντων των πραγμάτων, ατομικά ο καθένας, ή συλλογικά η κάθε ομάδα ανθρώπων, ή ο κάθε λαός προσπαθεί να επικρατήσει των άλλων, ώστε να είναι αυτός κύριος της καταστάσεως και να κατευθύνει τα πάντα προς το ίδιον συμφέρον και όφελος.
* * *

Βέβαια υπό πολλών τονίζεται και η σπουδαιότητα του αγώνος, της προσπαθείας, του καθήκοντος ασχέτως αποτελεσμάτων. Και τονίζεται ότι η δόξα πολλές φορές είναι με το μέρος των ηττημένων, όταν αυτοί αγωνισθούν υπεράνθρωπα, με απαράμιλλο θάρρος, εγκαρτέρηση, σθένος, υπομονή και επιμονή. Εδώ ισχύει το «Gloria victis=δόξα τοις ηττημένοις». Ας θυμηθούμε τον Κ. Καβάφη στο περίφημο του ποίημα «Θερμοπύλες» που λέγει· «Τιμή σ’ εκείνους όπου στη ζωή των/ ώρισαν να φυλάγουν Θερμοπύλες…και περισσότερη τιμή τους πρέπει/ όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)/ πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,/ κ’ οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούν». Ας θυμηθούμε τον τροβαδούρο του έπους του ’40, τον Γ. Βλάχο, να γράφει στη «Καθημερινή»· «Δεν πολεμούμεν δια την νίκην· πολεμούμεν διά την δόξαν».

* * *

Άλλοι πάλι, μελετώντας σε βάθος την ανθρώπινη ιστορία και βλέποντας ρεαλιστικά και ουσιαστικά τα πράγματα, κρίνουν ότι και αυτή η νίκη δεν συμφέρει πάντοτε. Ας θυμηθούμε τα ρητά «Πύρρειος νίκη» και «Καδμεία νίκη». Ας θυμηθούμε και πάλι τον Γ. Βλάχο, ο οποίος σε άρθρο του στη «Καθημερινή», στις 1-10-1938, με τίτλο «Ειρήνη», αναλογιζόμενος τι κόστισε στην ανθρωπότητα ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και ότι δεν πρέπει να γίνει άλλος και εάν γίνει θα είναι σκέτη αυτοκτονία, γράφει τα εξής αξιοπρόσεκτα· «…διεπιστώθη ως πικροτάτη αλήθεια, όχι μεταξύ του κόσμου των ηττημένων αλλά μεταξύ του πλήθους των νικητών, ότι δεν είναι μόνο ο πόλεμος καταστροφή, αλλ’ ότι καταστροφή είναι και η νίκη και ότι είναι πλάνη η εκ της επικρατήσεως ευτυχία».
Λέγοντας αυτά, ο Γ. Βλάχος, μένει στα καταστροφικά αποτελέσματα της νίκης, επί του πολιτισμού, της προόδου και της ευημερίας, των λαών και των επί μέρους ατόμων. Όμως, ο Ρώσος φιλόσοφος Ν. Μπερδιάγεφ (1874-1948), στη πραγματεία του «Περί της δουλείας και της ελευθερίας του ανθρώπου» που έγραψε το 1939, εξετάζει -μεταξύ άλλων- και το θέμα της νίκης, όχι μόνο εν σχέσει με τις καταστροφές που επιφέρει στον υλικό πολιτισμό, αλλά και εν σχέσει με τη φθορά που επιφέρει στη ψυχή και στο χαρακτήρα του νικητού, και λέγει τα εξής αξιοπρόσεκτα· «Αλλοίμονο στους νικητές και όχι στους ηττημένους. Οι νικητές είναι οι πραγματικοί σκλάβοι και όχι οι ηττημένοι. Γίνονται σκλάβοι των παθών τους και η συνείδηση τους σκοτεινιάζει εντελώς. Ο νικητής αντί να δειχθεί γενναιόδωρος και ανθρώπινος, γίνεται σκληρός και ανελέητος. Διψάει για καταστροφή· πλημμυρίζει από περηφάνεια· μεθάει από οίηση και ναρκισσισμό. Όσο πιο μεγάλη είναι η νίκη του, τόσο πιο πολύ θεοποιεί τον εαυτό του. Η νίκη είναι από τα τρομερώτερα πράγματα στον κόσμο».
Και ερχόμαστε στον άγιο Χρυσόστομο, το μεγάλο δάσκαλο και κήρυκα της Εκκλησίας μας, ο οποίος εξετάζοντας το θέμα της νίκης και της ήττας -από πλευράς χριστιανικής κοσμοθεωρίας- λέγει τα εξής· «Στους κοσμικούς αγώνες στεφανώνεται ο νικητής· στους πνευματικούς ο ηττημένος. Στο χριστιανισμό, στο στάδιο του Χριστού αυτός είναι ο νόμος των βραβείων. Όλα έχουν ορισθεί αντίθετα από τους νόμους της κοσμικής λογικής. Η νίκη που προκύπτει από την εξουθένωση, την κακοποίηση, τον εξευτελισμό των αντιπάλων ανήκει στους νόμους του διαβόλου» (Ε.Π.Ε. 17,499). Και ο άγιος Γρηγόριος ο θεολόγος, για ν’ αναφερθούμε και σ’ ένα άλλον πατέρα της Εκκλησίας μας, στο αυτοβιογραφικό του ποίημα «Περί τον εαυτού βίον», αναφερόμενος στην εγκατάλειψη του επισκοπικού θρόνου της Κων/πόλεως, λόγω της αθλίας συμπεριφοράς των συνεπισκόπων του, γράφει· «…είμαι ζωντανός νεκρός εδώ/ νικημένος, αλλά στεφανηφόρος, τι παράξενο/το Θεό έχοντας φίλο και τους ενθέους/ αντί για θρόνο και περηφάνεια κούφια (Ε.Π.Ε. 10,171).

* * *

Συνεπώς σύμφωνα με την πατερική θεολογία, η νίκη -η πνευματική, η αιώνια, η αμάραντη, η ισχύουσα στο διηνεκές- είναι αυτή που προκύπτει από τη δική μας εξουθένωση, κακοποίηση, εξευτελισμό, κατατρόπωση από τους αντιπάλους μας. Ο μεγάλος και ένδοξος και αιώνιος νικητής είναι ο νικημένος Χριστός. Είναι ο σταυρωμένος και εγκαταλειμμένος, σχεδόν απ’ όλους, Μεσσίας μας. Είναι ο παντοδύναμος αδύναμος. Είναι ο ένδοξος άδοξος. Είναι ο αθάνατος θνητός. Είναι ο εξοντωμένος θριαμβευτής. Και αυτό που συμβαίνει με το Χριστό, συμβαίνει και με αυτούς που βαδίζουν «επόμενοι τοις ίχνεσι» αυτού, τους αγίους της Εκκλησίας μας. Κι αυτοί είναι οι νικημένοι νικητές. Οι εξουθενωμένοι δυνατοί. Οι κατατροπωθέντες θριαμβευτές. Οι άδοξοι ένδοξοι. Οι θνητοί αθάνατοι.
Ας το χωνέψουμε όλοι μας ότι χριστιανός είναι· ο πάντοτε κοσμικά νικημένος, εξουθενωμένος, κυνηγημένος, αφανής, άσημος, τιποτένιος, διαβεβλημένος διά Χριστόν. Ο πάντοτε φέρων τα «στίγματα του Χριστού εν τω σώματί του» (Γαλ. 6,17). Όπου υπάρχει κοσμική δόξα και μεγαλοπρέπεια και ισχύς και κατατρόπωση των αντιπάλων δια της βίας, όπως στην αίρεση του παπισμού, εκεί δεν υπάρχει χριστιανισμός.

ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ
www.pigizois.net/pmeletios

Σάββατο 19 Ιουλίου 2008



20 Ιουλίου ...

1974 – 2008 34 χρόνια !
Και η πατρίδα μας ακόμα πονά ...
Και μεις ...
Βολευόμαστε στην καλοπέρασή μας . Υπογράφουμε και περνούμε στα κατεχόμενα . Ψωνίζουμε και τρώμε από τον τούρκο κατακτητή . Επισκεπτόμαστε σαν τουρίστες τα κατεχόμενα χωριά και τα μέρη μας , και επιστρέφουμε με ήσυχη τη συνείδησή μας το βραδάκι στα σπίτια μας .

Ποιά λύση ποθούμε και θέλουμε τώρα πια;
Είμαστε όλοι βολεμένοι στην ησυχία μας και στην ανεμελιά μας . Δεν έχουμε παιδί , άνδρα , πατέρα , αγνοούμενο . Καλά είμαστε όπως είμαστε . Μια λύση θα μας αναστατώσει και πάλιν . Πάψαμε να πονάμε για τις εκκλησίες και τα μοναστήρια μας που βεβηλώθηκαν . Τώρα πια τι να θέλουμε ; Ξεθώριασαν οι μνήμες με τον καιρό . 34 χρόνια ... Κι΄ όμως , κάποτε δίναμε υποσχέσεις και όρκους , πως δεν θα ξεχάσουμε ποτέ . Πως η ψυχή μας θα παλεύει μέχρι τη δικαίωση . Εκείνο το « Δεν Ξεχνω » αντηχεί ακόμη μες το μυαλό μου .
Βοήθα Θεέ μου να μην συμβεί αυτό . Να μην επέλθει αυτή η λήθη στις ψυχές μας .
Οι εκκλησιές μας καρτερούν , και οι καμπάνες , βουβές , για να ξανακτυπήσουν ! ...
20 Ιουλίου ...
Θυμάμαι εκείνη τη μέρα με πόνο .
20 Ιουλίου ...
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ! ....
Όσο οι άλλοι κι΄ αν ξεχάσουν , δεν μπορώ ! ...

Α.Γ. 20/7/2008

( ήμουν τότε έξι χρονών και θυμάμαι αυτά που δεν μπορώ να ξεχάσω ποτέ).



ΧΡΟΝΙΚΟ ΜΑΧΩΝ ΤΗΣ «ΕΛ.ΔΥ.Κ»

«ΑΤΤΙΛΑΣ» 1
20 Ιουλίου 1974
Σάββατο πρωί, μόλις έχει σημάνει εγερτήριο. Τίποτε δεν προμηνύει το τι θα επακολουθήσει.
Ξαφνικά ο γαλανός ουρανός σκοτεινιάζει από σμήνος εχθρικών αεροσκαφών. Πέντε αεροσκάφη τύπου Ντακότα και ένα τύπου C130 ρίχνουν αλεξιπτωτιστές κοντά στο χωριό ΚΙΟΝΕΛΙ.
Δύο βομβαρδιστικά αεροσκάφη (F 104) βομβαρδίζουν το στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ με βόμβες χιλίων λιβρών. Η αίθουσα επιχειρήσεων και τα γύρω κτίρια του Διοικητηρίου γίνονται ο πρώτος στόχος του Τούρκου εισβολέα. Σε δευτερόλεπτα η εικόνα είναι πραγματικά βιβλική.
Η ΕΛΔΥΚ στο διάστημα της πρώτης ημέρας εξαπολύει δύο επιθέσεις. Μία κατά τη διάρκεια της ημέρας και καταλαμβάνει το στρατόπεδο της ΤΟΥΡΔΥΚ, επιφέροντας στον εχθρό σοβαρές απώλειες. Τη δεύτερη κατά τη διάρκεια της νύχτας προς το χωριό ΚΙΟΝΕΛΙ, όπου ήταν και η μεγαλύτερη δύναμη της ΤΟΥΡΔΥΚ. Η επίθεση είναι μετωπική και υποστηρίζεται από ίλη αρμάτων και πυροβολικού.
Η επίθεση αρχικά εξελίχθηκε με επιτυχία και τα επιτιθέμενα τμήματα (δύο τάγματα των δύο λόχων) κατόρθωσαν να διασπάσουν τις πρώτες σειρές πολυβολείων και να φτάσουν στην αντιαρματική τάφρο (Α/Τ). Εκεί παγιδεύτηκαν τα δύο από τα τέσσερα άρματα και τα άλλα δύο καταστράφηκαν.
Τα τμήματα πεζικού που διάβηκαν την Α/Τ τάφρο δέχτηκαν καταιγισμό διασταυρούμενων πυρών από πολυβόλα και καθηλώθηκαν σε απόσταση 30-50 μέτρων από τις δεύτερες σειρές πολυβολείων.

Η επίθεση διήρκεσε μέχρι τις 02:00 πρωινής της 21/7/1974, οπότε και διατάχθηκε η σύμπτυξη των τμημάτων, επειδή εκτιμήθηκε ότι η παραμονή εγκυμονούσε μεγάλες απώλειες με το φως της ημέρας, λόγω των επιθέσεων της αεροπορίας και της μη ύπαρξης αντιαεροπορικής κάλυψης.
Από το πρωί της 21/7/74 επιστρέφουν μέσω της ΠΑΦΟΥ οι οπλίτες της 72 Γ΄ ΕΣΣΟ και εντάσσονται στις οργανικές μονάδες που ανήκαν πριν την αναχώρησή τους. Όλη την ημέρα συνεχίζεται η προσβολή του στρατοπέδου ΕΛΔΥΚ από αεροσκάφη με ρουκέτες και πυροβολισμούς.
Η ίδια κατάσταση συνεχίζεται και στις 22/7/74 με αμείωτη ένταση από την πλευρά του εχθρού. Οι βομβαρδισμοί εντάθηκαν τις απογευματινές ώρες (03:45) με βόμβες χιλίων λιβρών και βόμβες Ναπάλμ (εμπρηστικές).
Στις 15:55 υπήρξε σήμα περί κατάπαυσης του πυρός. Η ΕΛΔΥΚ, σεβόμενη την υπογραφή εκεχειρίας, διέταξε παύση πυρός. Όμως δεν συνέβη το ίδιο και με την άλλη πλευρά. Ο εχθρός συνεχίζει απτόητος τους βομβαρδισμούς του στρατοπέδου μας, με αποκορύφωμα την νυχτερινή επίθεση (20:00), η οποία υποστηρίζεται από όλμους 4,2 και 81 χιλ.
Η μάχη υπήρξε σφοδρότατη και διήρκεσε μέχρι τις 03:30 πρωινής της 23/7/74. Ο εχθρός είχε μεγάλες απώλειες στο πεδίο της μάχης, σε αντίθεση με τα αμυνόμενα τμήματά μας.

Το τέλος της πρώτης φάσης του «ΑΤΤΙΛΑ» 1 βρίσκει τον εχθρό σε μειονεκτικότατη θέση. Αν και έχει αποβιβάσει στο νησί 40.000 στρατό και περίπου 200-300 άρματα μάχης, όχι μόνο δεν κατόρθωσε να προωθήσει τις θέσεις του, αντίθετα έχει χάσει στα περισσότερα πεδία μάχης.
Η ιστορία, για να είναι δίκαιη, πρέπει πιστεύω να αναφέρει και ονομαστικά τους ανθρώπους που καθορίζουν τις εξελίξεις. Χωρίς να θεωρηθεί υπερβολή, πιστεύω ότι ο καθένας από μας, όπου κι αν βρέθηκε την ώρα της μάχης, έκανε το καλύτερο που θα μπορούσε να κάνει.
Όμως κάποιοι άνθρωποι σηματοδοτήσανε με το θάρρος και την τόλμη τους όλη την εξέλιξη της πρώτης φάσης. Η ύπαρξη στη Δ/νση του 3ου ΕΓ του Ταγματάρχη Καλιώρα ?παροιμιώδης η ηρεμία του? στη Διοίκηση του ΛΒΟ, του Λοχαγού Κυρίτση του 4ου Λόχου, του Λοχαγού Αρώνη, του Αντισυνταγματάρχη Παπαγιάννη (Υποδιοικητή της ΕΛΔΥΚ) είναι πιστεύω ένας από τους λόγους που οι απώλειες της ΕΛΔΥΚ είναι σε σύγκριση με τις απώλειες του εχθρού ασήμαντες.
Οι εκτιμήσεις του BBC για τις απώλειες των Τούρκων αναφέρονταν σε χιλιάδες, ενώ αντίστοιχα της ΕΛΔΥΚ ήταν: Νεκροί 12, τραυματίες 45, αγνοούμενοι 11 (στη νυχτερινή επίθεση στο χωριό ΚΙΟΝΕΛΙ)

ΛΑΜΠΡΟΣ ΓΩΓΟΣ
Πρόεδρος του
ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ
ΠΟΛΕΜΙΣΤΩΝ ΕΛ.ΔΥ.Κ.

«ΑΤΤΙΛΑΣ» 2

14 Αυγούστου 1974
Οι Τούρκοι έχουν κυριαρχήσει σχεδόν παντού, έχουν χαράξει τη γραμμή τους και δεν έχουν καταφέρει να καταλάβουν το θύλακα της ΕΛΔΥΚ, παρ? ότι τον έχουν κυκλώσει. Στις 14 Αυγούστου τα ξημερώματα αρχίζουν καταιγιστικό πυρ κατά των θέσεων της ΕΛΔΥΚ και των δυνάμεων που είναι διατεταγμένες γύρω και μέσα από το στρατόπεδο. Οι δυνάμεις αυτές είναι 3 λόχοι, ο Λόχος Διοικήσεως έξω από το στρατόπεδο και ο 2 και 4 Λόχος μέσα σ? αυτό.
Μετά από καταιγιστικό πυρ δύο ωρών αρχίζει η τουρκική επίθεση. Προηγούνται τα άρματα μάχης και ακολουθεί πεζικό πλήρως εξοπλισμένο. Η επίθεση όμως αποκρούεται, με τεράστιες απώλειες για τους Τούρκους. Στις 11 και 20 έχουμε τη δεύτερη τουρκική επίθεση, οι Τούρκοι έχουν παραταχθεί σε δύο διαδοχικές γραμμές και προχωρούνε, οι απώλειές τους όμως είναι τόσο μεγάλες, που και πάλι δεν καταφέρνουν να προχωρήσουν βήμα. Στις 8 το βράδυ κάνουν νέα νυχτερινή επίθεση, αλλά και αυτή αποκρούεται.
Φτάνουμε έτσι στις 15 Αυγούστου, στις 11 το πρωί οι Τούρκοι αρχίζουν να βάλλουν τις θέσεις της ΕΛΔΥΚ με αεροπορία και στη συνέχεια με άρματα και πεζικό. Οι Ελδυκάριοι με τη βοήθεια μιας μοίρας πυροβολικού κατορθώνουν και πάλι να αποκρούσουν τις επιθέσεις των Τούρκων με ελάχιστες απώλειες, σε αντίθεση με τον εχθρό, που έχει και πάλι τεράστιες απώλειες.
Πού οφειλόταν τώρα το γεγονός ότι οι Τούρκοι δεν μπόρεσαν να προχωρήσουν ούτε βήμα, παρά τις οργανωμένες επιθέσεις τους, και τις τεράστιες απώλειες που είχαν; Η άμυνα της ΕΛΔΥΚ, χωρίς να υπάρχει πλήρες πολεμικό υλικό και ούτε αρκετοί άντρες για να αντιμετωπιστούν κατάλληλα οι οργανωμένες επιθέσεις, κατόρθωσε χάρη στον ηρωισμό και την αυταπάρνηση των ανδρών της να αποκρούσει τις επιθέσεις του εχθρού και μάλιστα να προκαλέσουν σύγχυση, πανικό και αντικαταστάσεις στους ανώτατους αξιωματικούς του εχθρού.

Και φτάνουμε στις 16 Αυγούστου. Με το πρώτο φως της ημέρας οι Τούρκοι εξαπολύουν επίθεση με την αεροπορία, ακολουθούν όλμοι και όπλα υποστήριξης και τέλος τα άρματα με το πεζικό. Συναντούν σθεναρή αντίσταση, αλλά οι Ελδυκάριοι είναι λίγοι. Οι Τούρκοι προωθούνται στη Σχολή Γρηγορίου από την περιοχή Γερόλακκο, η ΕΛΔΥΚ πλέον θεωρείται κυκλωμένη, μόνο ένα τμήμα της περιοχής του δρόμου Λευκωσίας-Γερόλακκου είναι ακάλυπτο. Η Διμοιρία Μηχανικού με τον υπόλοιπο Λόχο Διοικήσεως μάχονται σαν λιοντάρια μέχρι τις 11 το πρωί, οπότε και τα άρματα έφτασαν στις θέσεις τους και πάτησαν αρκετούς από αυτούς. Οι απώλειες σε σχέση με τη δύναμη είναι μεγάλες. Από τους 35 άντρες οι 23 είναι νεκροί. Νεκρός είναι επίσης και ο επικεφαλής Λοχαγός Σταυριανάκος Σωτήριος. Οι δύο λόχοι που ήταν μέσα στο στρατόπεδο, ο δεύτερος και ο τέταρτος, ήταν πλέον κυκλωμένοι. Έδωσαν επική μάχη και πολλές φορές σώμα με σώμα, ενώ δέχονταν επιθέσεις από αεροπορία, πολυβόλα Μπράουνινγκ και εμπρηστικές βόμβες Ναπάλμ, άρματα και πεζικό. Η επική και ανεπανάληπτη σε ηρωισμό και αυτοθυσία μάχη των λίγων εναντίον των πολλών κράτησε σχεδόν μέχρι τις 4 το απόγευμα. Ο 4ος Λόχος είχε 19 νεκρούς και αγνοούμενους καθώς και πολλούς τραυματίες.

Όταν οι Τούρκοι έμπαιναν στο στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ, διατάχθηκε σύμπτυξη, οι υπερασπιστές του στρατοπέδου πέρασαν στην κυριολεξία μέσα από τις γραμμές των Τούρκων βάλλοντες και βαλλόμενοι (πράγμα απίστευτο και όμως αληθινό) και έφτασαν στην περιοχή Αρχάγγελου, όπου συγκεντρώθηκαν οι ζώντες υπερασπιστές. Μάλιστα εκείνη την ώρα έφτασαν στο ύψωμα Γρηγορίου ενισχύσεις από έφεδρους της Λεμεσού. Όσοι είχαν απομείνει ζωντανοί δεν το πίστευαν, αλλά και όσοι έβλεπαν από μακριά ή έμαθαν γι? αυτό το μακελειό δεν πίστευαν ότι υπήρχαν ζωντανοί Ελδυκάριοι. Ο αγώνας της ΕΛΔΥΚ ήταν ανεπανάληπτος, οι θυσίες των αξιωματικών και ανδρών της συγκρίνονται χωρίς υπερβολή με τις θυσίες των Θερμοπυλών, της Αλαμάνας, του Σκρα και της Κλεισούρας. Οι σελίδες που γράφτηκαν είναι πραγματικά ολόχρυσες. Η εθελοθυσία, η αυταπάρνηση, η αγωνιστική διάθεση, η λεβεντιά, η αλληλεγγύη έφτασαν στα πιο ψηλά επίπεδα. Αυτές οι αρετές θα πρέπει να πρυτανεύσουν και σήμερα. Οι Τούρκοι, βλέποντάς μας διχασμένους και αναποφάσιστους, δεν πρόκειται να αλλάξουν στάση. Οι ισόθεοι υπερασπιστές της ΕΛΔΥΚ, που έβαψαν με το αίμα τους τα άγια χώματα της Κύπρου, δείχνουν σε όλους τους Έλληνες το δρόμο του χρέους, το δρόμο της τιμής. Απώλειες της ΕΛΔΥΚ στη μάχη του στρατοπέδου: οπλίτες νεκροί 26, αξιωματικοί και υπαξιωματικοί μόνιμοι 16, βαριά τραυματίες 22 και 200 ελαφριά.
Τέλος οι άντρες της ΕΛΔΥΚ το 1974 έκαναν το καθήκον τους στο ακρότατο σημείο του Ελληνισμού. Θα πρέπει λοιπόν η ελληνική πολιτεία, έστω και μετά από 24 χρόνια, να κάνει το δικό της, αναγνωρίζοντας την πολεμική τους υπηρεσία και να τους τοποθετήσει στη θέση που αρμόζει σε ήρωες και φωτεινά παραδείγματα για τις νεότερες γενιές.


ΣΑΚΗΣ ΠΛΕΣΣΑΣ
Ταμίας
ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ
ΕΛ.ΔΥ.Κ.


ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΠΟΛΕΜΙΣΤΩΝ
ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ ΚΥΠΡΟΥ
Σταδίου 41 10559
Τηλ & Fax: 3216729 - 3601840

Παρασκευή 18 Ιουλίου 2008


ΚΥΡΙΑΚΗ 20 ΙΟΥΛΙΟΥ: Ε' ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Ο ΛΥΤΡΩΤΗΣ ΚΑΙ Ο ΠΕΙΡΑΣΤΗΣ

«Ύπήντησαν αύτώ δύο δαιμονιζόμενοι έκ τών μνημείων εξερχόμενοι, χαλεποί λίαν»
Δραματική ήταν ή συνάντηση του Κυρίου μας μέ τους δύο δαιμονισμένους τών Γεργεσηνών. Ήταν κυριευμένοι άπό τούς δαίμονες. Γι' αυτό και ή εικόνα πού παρουσίαζαν ήταν φοβερή. Έμεναν στα μνήματα. Είχαν τή μανία τής επιθετικότητας, γι' αυτό και προκαλούσαν τόν φόβο και τόν τρόμο στους κατοίκους τής περιοχής. Κατέχονταν άπό τήν τάση τής αυτοκαταστροφής. Γι' αυτό γύριζαν γυμνοί στις ερημιές, βαδίζοντας ολοταχώς προς τόν θάνατο.
Σ' αυτή τήν τρομερή κατάσταση τούς συναντά ο Λυτρωτής Κύριος. Και μέ τή θεία του παντοδυναμία τούς ελευθερώνει άπό τούς δαίμονες.
Τά πονηρά πνεύματα, φοβούνται, ταράζονται μπροστά στον Κύριο Ιησού. «Τι ήμίν και σοί, Ιησού υιέ του Θεού; Ήλθες ώδε προ καιρού βασανίσαι ημάς;»
Και στη συνέχεια ζητούν τήν άδεια άπό τόν Κύριο νά εισέλθουν στήν αγέλη τών χοίρων. «Εί έκβάλλεις ημάς έπίτρεψον ήμίν άπελθείν εις τήν άγέλην τών χοίρων».
Και τότε ο παντοδύναμος Κύριος Ιησούς, μέ μία μόνο λέξη τούς προστάζει: «Υπάγετε». Και γίνεται τό μεγάλο θαύμα. Οι άγριοι δαιμονισμένοι γίνονται αρνάκια. Και οι δαίμονες εισέρχονται ατούς χοίρους, πού τρέχουν και πνίγονται όλοι στη θάλασσα.
Πολλοί άνθρωποι στήν εποχή μας δεν συμμερίζονται τις αλήθειες του Ευαγγελίου γιά την ύπαρξη τών πονηρών πνευμάτων. Όταν ακούν γιά δαίμονες, γελούν και ειρωνεύονται.
Άλλα θα πρέπει νά γνωρίζουν ότι «ή πιο έξυπνη πονηριά του Διαβόλου είναι νά μάς πείθει ότι δεν υπάρχει».
Ό Διάβολος χρησιμοποιεί πολλούς τρόπους μέ τούς οποίους πλησιάζει τόν άνθρωπο. Αλλιώς πλησιάζει τούς αμετανόητους αμαρτωλούς, αλλιώς αυτούς πού αρχίζουν τώρα τήν πνευματική τους ζωή και διαφορετικά τούς ανθρώπους πού χρόνια εργάζονται πνευματικά επί του εαυτού τους γιά νά ευαρεστήσουν στον Κύριο. Άλλοτε κρύβεται, άλλοτε πάλι φανερώνεται σαν κακό πνεύμα. Και άλλοτε, όπως λέει ο απόστολος Παύλος μετασχηματίζεται σε άγγελο φωτός, καλώντας τούς ανθρώπους όχι σε κάτι κακό, άλλά αντίθετα σε κάτι καλό. Τή μέθοδο αυτή τήν χρησιμοποιεί συνήθως γιά νά κατάκτηση εκείνες τις ψυχές πού έχουν προχωρήσει στήν αρετή.
Τά μέσα, πού συνήθως χρησιμοποιεί είναι πολλά και ποικίλα. Οι αυταπάτες πού δημιουργεί είναι πάρα πολλές.
Πολλούς ανθρώπους τούς εξαπατά μέ μαντείες και προλήψεις, μέ μαγείες και δεισιδαιμονίες. Ανακατεύει τήν αλήθεια μέ τό ψέμα γιά νά μας ξεγελάσει ευκολότερα. Χρησιμοποιεί και τά όνειρα σαν μέσο άπατης. Και δυστυχώς βρίσκει πολλούς αφελείς πού τόν πιστεύουν.
Όταν μάς προτρέπει ο Διάβολος στο κακό τό παρουσιάζει μικρό σαν μυρμήγκι. Όταν όμως τό κάνουμε πράξη μάς τό παρουσιάζει φοβερό σαν λιοντάρι. Γι' αυτό οι Πατέρες ονομάζουν τόν Διάβολο μυρμηκολέοντα. Ό Διάβολος έχει τρία αγαπημένα σύνεργα. Τήν βουκέντρα, τήν κάπα και τόν άδειο τενεκέ. Στήν αρχή κεντάει μέ τή βουκέντρα. Κατόπιν σκεπάζει μέ τήν κάπα. Και μετά τά βγάζει όλα στη φόρα και κάνει θόρυβο μέ τόν τενεκέ γιά νά μάς έκθεση.
Εκμεταλλεύεται τά αδύνατα σημεία τής ψυχής μας. Ας μην ξεχνάμε ότι μία μικρή πορτούλα, ή κερκόπορτα πού έμεινε αφύλαχτη, είχε σαν αποτέλεσμα νά καταληφθεί ή Κωνσταντινούπολη άπό τους Τούρκους. Έτσι και μία μικρή πόρτα αφύλαχτη μέσα μας. μπορεί νά οδηγήσει στήν κατάληψη τής ψυχής μας άπό τόν Σατανά.
Αλλά εάν ο Διάβολος ενεργεί πάντοτε ως πειραστής, ο Παντοδύναμος Κύριος μας ενεργεί ως Λυτρωτής. Εκείνος μάς πολεμά μέ όλες τις στρατιές τών πονηρών πνευμάτων και τών ανθρώπων. Ό Χριστός ως λυτρωτής διάθετα τά τάγματα τών αγίων αγγέλων και αρχαγγέλων, τήν λυτρωτική του χάρη, τήν διδασκαλία Του, τά άγια Μυστήρια και ολόκληρο τό πνευματικό οπλοστάσιο τής Εκκλησίας Του. Ή παρουσία του Χριστού μέσα στον κόσμο μέ τά λυτρωτικά μυστήρια τής Εκκλησίας και τό κήρυγμα τού Ευαγγελίου, σημαίνει τήν υποχώρηση τού δαιμονικού στοιχείου. Άλλωστε όπως φανερώνει τό Πνεύμα τό Άγιο, ο σκοπός γιά τόν όποιο ήρθε ο Χριστός στον κόσμο, ήταν νά κατάργηση τό κράτος και τήν εξουσία τού Διαβόλου (Α' Ίωάν. γ' 8, 'Εβρ. β' 14).
Γράφει χαρακτηριστικά ο άγιος Ιγνάτιος ο θεοφόρος: «Όταν οι Χριστιανοί συγκεντρώνονται στήν Εκκλησία γιά νά τελέσουν τό Θείο Δείπνο και νά μετάσχουν στο μυστήριο τής Θείας Ευχαριστίας, συντρίβονται οι δαιμονικές δυνάμεις». Αυτό σημαίνει ότι ή κοινωνία τής αγάπης εξασφαλίζει στον άνθρωπο τόν καθαρό αέρα τής Βασιλείας τού θεού, μακριά άπό κάθε δαιμονική επιρροή.

Πέμπτη 17 Ιουλίου 2008


20 ΙΟΥΛΙΟΥ ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΟΥ ΗΛΙΟΥ

Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΗΛΙΑΣ ό Θεσβίτης

Ό προφήτης Ηλίας ήταν γιος του Σωβάκ και καταγόταν από τη Θέσβη, γι' αυτό και ονομάστηκε Θεσβίτης. Κατοικούσε στη γη Γαλαάδ και έδρασε στα χρόνια του βασιλιά Άχαάβ πρίν 816 χρόνια προ Χρίστου. Ό Ηλίας υπήρξε προφήτης πολύ δραστήριος, με φλογερή ψυχή και καρδιά τολμηρή, άξιος αντιπρόσωπος του Θεού. Είναι αυτός πού κατέβασε τρεις φορές φωτιά από τον ουρανό, κάνοντας τους Ισραηλίτες με μια φωνή να πουν: "αληθώς Κύριος ό Θεός, αύτός ό Θεός"1. Δηλαδή, αληθινά! Ό Κύριος, ό Θεός του Ισραήλ, αυτός είναι ό μόνος πραγματικός και αληθινός Θεός. Ό Ηλίας, επίσης, είναι εκείνος πού με τη γλώσσα του εμπόδισε τη βροχή και δεν έβρεξε ό ουρανός τρισήμισυ χρόνια. Είναι εκείνος πού ανάστησε το νεκρό γιο της Σεραφθίας χήρας, και κατέκαυσε τους εκατό ανθρώπους πού έστειλε ό βασιλιάς Όχοζίας. Είναι εκείνος πού στο όρος Χωρήβ είδε το Θεό, όσο είναι δυνατό, βέβαια, να Τον δει άνθρωπος. Είναι εκείνος πού έσχισε τον Ιορδάνη ποταμό και άνελήφθη με πύρινη άμαξα στον ουρανό. Τέλος, είναι εκείνος πού στη Μεταμόρφωση του Χρίστου στάθηκε δίπλα Του μαζί με το Μωϋσή. Όλα αυτά δείχνουν με πόσο ζήλο υπηρέτησε ό προφήτης Ηλίας το θέλημα του Θεού. (Να σημειώσουμε, ότι ό προφήτης Ηλίας, είχε μαθητή τον προφήτη Ελισσαίο).
1. Βασιλειών Γ ιη' 39.

Άπολυτίκιον. Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.
Ό ένσαρκος Άγγελος των Προφητών ή κρηπίς, ό δεύτερος Πρόδρομος, της παρουσίας Χριστού, Ηλίας ό ένδοξος, άνωθεν καταπέμψας, Έλισσαίω την χάριν, νόσους αποδιώκει, και λεπρούς καθαρίζει• διό και τοις τιμώσιν αυτόν βρύει ίάματα.

Δευτέρα 14 Ιουλίου 2008

17 ΙΟΥΛΙΟΥ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΙΝΑΣ






Η Αγία Μαρίνα καταγόταν από την Αντιόχεια της Πισιδίας και έδρασε την εποχή του αυτοκράτορα Κλαυδίου. Ήταν μοναχοκόρη και μάλιστα ο πατέρας της ήταν ιερέας των ειδώλων. Δεν είχε συμπληρώσει το δωδέκατο έτος της ηλικίας της όταν πέθανε η μητέρα της και ο πατέρας της ανέθεσε την ανατροφή της σε κάποια χριστιανή γυναίκα. Η Αγία Μαρίνα τότε διδάχθηκε το Χριστιανισμό και άνοιξε την ψυχή της για να δεχτεί το Σωτήρα της Χριστό. Όταν ο έπαρχος Ολύμβριος πληροφορήθηκε τα σχετικά με αυτή, διέταξε να την οδηγήσουν μπροστά του και προσπάθησε με κάθε μέσο να τη μεταπείσει. Μάλιστα, θαμπωμένος από την ομορφιά της, της ζήτησε να γίνει γυναίκα του. Εκείνη αρνήθηκε και συνέχισε να ομολογεί την πίστη της. Γι΄ αυτό και υπέστη φρικτά βασανιστήρια. Αφού της καταξέσκισαν τις σάρκες με σιδερένια νύχια, την έριξαν στη φυλακή. Όταν την ανέκρινε για δεύτερη φορά και διαπίστωσε ότι παρέμενε ακλόνητη την έκαψε με αναμμένες λαμπάδες. Τότε όμως συνέβη μέγα θαύμα: Οι πληγές της έκλεισαν και όσοι βρίσκονταν εκεί έγιναν αμέσως χριστιανοί. Ο έπαρχος εξοργισμένος διέταξε να την αποκεφαλίσουν και έτσι η Αγία έλαβε το αμάραντο στεφάνι του μαρτυρίου.
Άπολυτίκιον. Ήχος πλ. α'. Τον συνάναρχον Λόγον.
Μνηστευθείσα τω Λόγω Μαρίνα ένδοξε, των επίγειων την σχέσιν πάσαν κατέλιπες, και ένήθλησας λαμπρώς ως καλλιπάρθενος• τον γαρ άόρατον έχθρόν, κατεπάτησας στερρώς, όφθέντα σοι Άθληφόρε. Και νυν πηγάζεις τω κόσμω, των ίαμάτων τα χαρίσματα.

Θαύμα Αγίας Μαρίνας
Πολλές φορές στην ζωή μας, σαν συνειδητοί Χριστιανοί, επικαλούμεθα τον Θεό και τούς Αγίους Του.
Αυτό λοιπόν έκανε και μια οικογένεια από την Κύπρο, γνωστή από τις τηλεοπτικές εκκλήσεις της πριν δύο χρόνια, για την εξεύρεση δότη προκειμένου να βρεθεί μόσχευμα για εγχείρηση στο μικρό παιδί τους, τον Ανδρέα που έπασχε από λευχαιμία.
Μόσχευμα βρέθηκε και οι γονείς ετοιμάσθηκαν για να ταξιδεύσουν στις ΗΠΑ, όπου θα γινόταν η λεπτή χειρουργική επέμβαση μεταμόσχευσης μυελού.
Όλοι θυμόμαστε τότε την αγωνία της οικογένειας του Βάσου Βασιλείου από τη Λεμεσό και τις καθημερινές εκκλήσεις τους στον Χριστό μας για να σώσει το παιδί τους.
Πριν λοιπόν ξεκινήσουν για την εγχείρηση οι γονείς άκουσαν για τα θαύματα της Αγίας Μαρίνας και πήραν την πρωτοβουλία να τηλεφωνήσουν στο μοναστήρι τής Αγίας Μαρίνας στην Άνδρο και να ζητήσουν την ευλογία Της.
Στο τηλέφωνο ο ηγούμενος της Μονής αρχιμανδρίτης Κυπριανός υποσχέθηκε πως θα προσευχηθεί στην Αγία και ευχήθηκε στους γονείς να έχει το παιδί την Αγία Μαρίνα στο χειρουργείο για βοήθεια. Πράγματι με την ευχή του ηγουμένου Κυπριανού στις αποσκευές τους και με ακράδαντη την πίστη για τη βοήθεια της Αγίας Μαρίνας οι δύο γονείς και ο μικρός Ανδρέας μετέβησαν στις ΗΠΑ.
Μετά τις καθιερωμένες προκαταρκτικές εξετάσεις προετοιμασίας ο μικρός Ανδρέας εισήλθε για την πραγματικά πολύ σοβαρή και λεπτή εγχείρηση.
Λίγη ώρα πριν το χειρουργείο παρουσιάστηκε στον ιατρό που θα χειρουργούσε τον μικρό Ανδρέα μία γυναίκα.
Είπε πως είναι γιατρός και παρακάλεσε να παρακολουθήσει την εγχείρηση, επειδή ήταν προσωπική ιατρός του μικρού Ανδρέα. Η συζήτηση της γυναίκας με τον χειρούργο έδειχνε πως κατείχε την ιατρική επιστήμη και δεν άφηνε καμιά αμφιβολία στο χειρούργο να σκεφτεί πως δεν είναι ιατρός.
Εκείνος πάντως της είπε πως δεν επιτρέπεται να βρίσκεται στο χειρουργείο ξένος ιατρός και πως αποτελούσε πρακτική της ιατρικής του ομάδας να μην μετέχουν άλλοι στις λεπτές αυτές εγχειρήσεις.
Η επιμονή όμως της γυναίκας έκαμψε την αρχική αδιαλλαξία του χειρούργου.
Της ζήτησε να αφήσει τα στοιχεία της στη γραμματεία και να εισέλθει στη συνέχεια στο χειρουργείο μαζί του.
Έτσι και έγινε.
Η άγνωστη ιατρός εισήλθε στο χειρουργείο και όχι απλώς παρακολουθούσε αλλά συμμετείχε ενεργά στην εγχείρηση του μικρού Ανδρέα. Αρκετές φορές μάλιστα έδωσε τις κατευθύνσεις για το πώς έπρεπε να προχωρήσει η επέμβαση.
Όλα πήγαν καλά και ο γιατρός αφού την ευχαρίστησε εξήλθε του χειρουργείου.
Το ζεύγος Βασιλείου έτρεξε να πληροφορηθεί για το πώς πήγε η εγχείρηση.
«Όλα πήγαν πολύ καλά» τους είπε. Και πρόσθεσε:
«Δεν μπορώ όμως να καταλάβω πως είχατε μια τέτοια γιατρό για το παιδί σας και ήλθατε σε μένα;»
Οι γονείς έκπληκτοι του απάντησαν ότι δεν είχαν φέρει κάποια γιατρό και δεν γνωρίζουν κάτι σχετικό. Ο χειρούργος όμως επέμενε και τους είπε πως όταν εξήλθε από το χειρουργείο η γιατρός του μικρού Ανδρέα, παρέμεινε για λίγο μέσα με την υπόλοιπη ιατρική ομάδα.
Ως εκ τούτου κάπου εκεί γύρω έπρεπε να είναι και τους προέτρεψε να τη συναντήσουν.
Μάταια όμως έψαχναν να τη βρουν. Η γιατρός είχε εξαφανισθεί...
Σκέφθηκαν πως θα έφυγε και πήγαν μετά την προτροπή του χειρούργου στη γραμματεία να ζητήσουν τα στοιχεία της προκειμένου να την ευχαριστήσουν. Πίστευαν πως ίσως κάποια γιατρός από την Ελλάδα, ή την Κύπρο ευαισθητοποιήθηκε και ταξίδευσε στις ΗΠΑ για να συμβάλλει στην λεπτή χειρουργική επέμβαση.
Με έκπληξη διαπίστωσαν πως η άγνωστη γυναίκα ιατρός είχε υπογράψει με το όνομα Μαρίνα από την Άνδρο (Marina from Andros).
Δεν πίστευαν αυτό που έβλεπαν.
Στέκονταν επί αρκετή ώρα αμήχανοι μπροστά στο θαύμα της Αγίας Μαρίνας.
Τα δάκρυα ευγνωμοσύνης και χαράς πλημμύρισαν τα μάτια τους.
Θυμήθηκαν αυτό που τους είχε πει ο σεβαστός γέροντας και ηγούμενος της ομώνυμης Ιεράς Μονής.
" Πηγαίνετε στην Αμερική και εύχομαι η Αγία Μαρίνα να είναι μέσα στο χειρουργείο "
Την απερίγραπτη χαρά τους για την επιτυχή έκβαση της εγχείρησης και την επαναφορά της υγείας του μικρού Ανδρέα τη μετέφεραν στα ΜΜΕ μιλώντας για το αληθινό θαύμα.
Από τότε έβαλαν ως τάμα να βρίσκονται πάντοτε οικογενειακώς στην Άνδρο την ημέρα της μνήμης της Αγίας Μαρίνας.
Έτσι και πράττουν, ενώ όπως ανέφερε μοναχός της Μονής με τον οποίο συνομιλήσαμε δύο φορές, στα χρόνια που μεσολάβησαν από τότε, η οικογένεια Βασιλείου μεταβαίνει τακτικά από τη Λεμεσό κάθε καλοκαίρι στην Άνδρο για να ευχαριστήσει την Αγία Μαρίνα, που έσωσε τον μικρό Ανδρέα.
Ουδέποτε λοιπόν απουσίασαν τα θαύματα των Αγίων από τη ζωή τής Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, και είθε ο Πανάγαθος Θεός, ό Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός, να μας ενισχύει την πίστη μας με τα θαύματα των Αγίων μας.
Ευχαριστούμε θερμώς την κ. Κυριακοπούλου Σπυριδούλα, συνταξιούχο ιατρό, που είχε την ευγενή καλοσύνη να μας ενημερώσει για το ανωτέρω θαύμα. Θερμές ευχαριστίες στον ηγούμενο της Ιεράς Μονής και στην αδελφότητα για τις διευκρινίσεις και τις απαντήσεις στα ερωτήματα που τους θέσαμε.

Το τηλέφωνο της Ιεράς Μονής, Αγίας Μαρίνης Άνδρου είναι : 2282024074.

Παρασκευή 11 Ιουλίου 2008


ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Δ' ΟΙΚΟΥΜ.ΣΥΝΟΔΟΥ (13 ΙΟΥΛΙΟΥ)

Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕ0Υ

1. ΕΙΡHΝΕΥΣΗ ΜΕ TOΝ ΘΕΟ

Στο σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα ο απόστολος Παύλος μέσα σε λίγες γραμμές παρουσιάζει την νέα σχέση των ανθρώπων με τον Θεό κατά την εποχή της χάριτος του Χρίστου και την συγκρίνει με την προ Χριστού κατάσταση. Τονίζει ότι οι βαπτισμέ¬νοι Χριστιανοί πλέον έχουμε δια του Ιησού Χριστού ειρήνη με τον Θεό. Δεν τρέμουμε πλέον την θεία οργή, όπως έτρεμαν οι άνθρωποι στήν προ Χριστού εποχή. Διότι ο Κύριος μας μάς μεταμόρφωσε άπό τέκνα της οργής σε τέκνα του Θεού, μάς εισήγαγε στήν κατάσταση της χάριτος. Επειδή τά νοήματα είναι πυκνά και βαθιά, ας προσπαθήσουμε με άπλά λόγια νά τά εξηγήσουμε. Νά δούμε δηλαδή γιατί οι άνθρωποι ήμασταν εχθροί του Θεού και πώς μάς ειρήνευσε με τον Θεό Πατέρα ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός.
Οι προ Χριστού άνθρωποι λόγω τής πτώσεως των πρωτοπλάστων και τής κυριαρχίας τής αμαρτίας στήν ζωή τους είχαν διαταραγμένη σχέση με τον ουράνιο Θεό, έκτος βέβαια ελαχίστων εξαιρέσεων. Είχαν γίνει εχθροί του Θεού. Διότι ή αμαρτία όχι μόνον τούς αποξένωσε άπό τον Θεό, άλλά και τούς κατέστησε αποστάτες και θεομάχους. Οι άνθρωποι μακριά πλέον άπό τον Θεό αγρίεψαν, αποκτηνώθηκαν, έγιναν έρμαια του διαβόλου. Αιμορραγούσαν πνευματικώς καθημερινά και κατήντησαν ερείπια, ζωντανοί νεκροί. Ήσαν τυφλοί, και δεν μπορούσαν νά διακρίνουν τον δρόμο πού θα τούς οδηγούσε στη σωτηρία. Άλλά κι αν τον γνώριζαν, ήσαν παράλυτοι, και δεν μπορούσαν νά βαδίσουν στον δρόμο αυτό. Ήταν αδύνατο νά θεραπευθούν μόνοι τους άπό το φοβερό νόσημα τους. Ή κατάσταση τους ήταν αξιοθρήνητη και απελπιστική. Μόνον ο Θεός μπορούσε νά τούς αναστήσει πνευματικώς και νά τούς οδήγηση στήν κατάσταση της χάριτος. Όμως οι προ Χριστού άνθρωποι λόγω της άμαρτωλότητός τους έτρεμαν τον Θεό Τον έβλεπαν ως τιμωρό και εκδικητή.
Γι' αυτό λοιπόν, λέγει ο απόστολος Παύλος, ο Υιός του Θεού έγινε άνθρωπος. Για νά ειρήνευση τούς ανθρώπους με τον Θεό και νά τούς κάνη και πάλι παιδιά του. Ό Ιησούς Χριστός με την ένανθρώπησί του και την σταυρική του θυσία μάς ειρήνευσε με τον Θεό. Όχι μόνον κατέπαυσε την έχθρα, άλλά και μάς έκανε φίλους τοΰ Θεού, παιδιά του αγαπημένα. Με τά ιερά Μυστήρια συγχώρησε τις αμαρτίες μας, ειρήνευσε την ψυχή μας, μάς κατέστησε τέκνα φωτός και ειρήνης.
Αυτή ή πραγματικότητα έχει πολύ μεγάλη σημασία για τον σημερινό ανειρήνευτο κόσμο μας. Αυτήν πρέπει νά γνωρίσουν και νά κατανοήσουν όλοι οι ταραγμένοι και τσακισμένοι άπό την αμαρτία άνθρωποι: ότι εάν θέλουν νά ειρηνεύσουν, νά δουν φως στήν ψυχή τους, δεν έχουν ανάγκη άπό τίποτε άλλο παρά νά αποκαταστήσουν τη σχέση τους με τον Κύριο μας Ιησού Χριστό. Διότι ή ειρήνη της ψυχής μας δεν είναι ένα ψυχολογικό ανθρώπινο επίτευγμα, άλλά είναι ή κατάσταση τής μονίμου διαμονής μας μέσα στήν χάρι του Θεού. Είναι σχέση ειρήνης με τον Θεό. Είναι κοινωνία αγάπης μαζί του. Διότι «ό Χριστός έστιν ή ειρήνη ημών» (Εφ. β' 14).
2. Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Στη συνέχεια ο απόστολος Παύλος προβάλλει την αξιοθαύμαστη αγάπη του Θεού σε μάς, την άβυσσο τής φιλανθρωπίας του. Ή αγάπη του Θεού, λέγει, εκχύθηκε και πλημμύρισε τις καρδιές μας. Και αυτό πού αποδεικνύει την άπειρη αυτή αγάπη του σε μάς είναι ότι ο Χριστός έγινε άνθρωπος και πέθανε όχι για κάποιους δικαίους ανθρώπους άλλά για μάς πού ήμασταν όχι μόνον αμαρτωλοί άλλά και προδότες και αρνητές, βλάσφημοι και εχθροί του Θεού• ανάξιοι τής αγάπης του Θεού.
Πόση αγάπη λοιπόν έδειξε ο Θεός σε μάς! Κατήλθε στη γη και σταυρώθηκε και πέθανε προς χάριν αμαρτωλών και άσεβων. Αυτό ακριβώς αποτελεί πρωτοφανές μυστήριο τής αγάπης του, το όποιο, όπως λέγει ο απόστολος Παύλος, θα μάς το αποκαλύπτει και θα μάς το εξηγεί ο άγιος Θεός στήν αιωνιότητα κι εμείς θα θαυμάζουμε ακόμη περισσότερο την άπειρη αγάπη και φιλανθρωπία του και θα Τον λατρεύουμε.
Εκεί θα καταλάβουμε πολύ περισσότερο πόσο πολύ μάς αγάπησε ο Χριστός μας, ώστε νά γίνει άνθρωπος και νά σταυρωθεί για μάς. Εκεί θα κατανοήσουμε βαθύτερα πώς ή αγάπη του Χριστού πλημμυρίζει καθημερινά τις καρδιές μας• ότι όπως το νερό πλημμυρίζει την γη και τρέχει ανεξάντλητα, έτσι και ο Κύριος πλημμυρίζει την ζωή μας με την αγάπη του. Άπό τον ωκεανό τής θείας αγάπης του γεμίζει τις καρδιές μας και τις καθιστά κατοικητήριο τής αγάπης του. Άλλά και ακόμη περισσότερο, εφ' όσον τόση αγάπη μάς έδειξε άπό τον Σταυρό τής θυσίας του ο Κύριος και τόση αγάπη μάς δείχνει καθημερινά στήν ζωή μας, πόση άραγε αγάπη θα μάς προσφέρει άπό τον ουράνιο θρόνο του στήν βασιλεία του;
Τι μπορούμε άραγε νά κατανοήσουμε εδώ στήν γη άπό το μυστήριο αυτό τής σταυρικής αγάπης του Κυρίου μας; 'Ας προσπαθούμε τουλάχιστον καθημερινά να μαθητεύουμε σ' αυτό και νά εμπνεόμαστε άπό αυτό. Κι ας φιλοτιμηθούμε, Εκείνον
πού τόσο μάς αγάπησε και μάς αγαπά, εμάς τούς αμαρτωλούς, νά Τον αγαπήσουμε με όλη μας την δύναμη γνήσια και α-
ληθινά, ζώντας κατά το άγιο θέλημα του,γινόμενοι ευάρεστοι ενώπιον του.
1. ΤΑ ΚΑΛΑ ΕΡΓΑ
Ό απόστολος Παύλος στο σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα υπογραμμίζει ότι είναι επιβεβλημένο καθήκον όλων των πιστών όχι απλώς νά εργάζονται τά καλά έργα τής αγάπης και τής φιλανθρωπίας, άλλά και νά πρωτοστατούν ακούραστα σ' αυτά. Και τι σημαίνει νά πρωτοστατούν; Όχι νά περιμένουν νά τούς δοθούν ευκαιρίες για νά επιτελέσουν έργα αγάπης, άλλά νά επιζητούν και νά δημιουργούν αυτοί οι ίδιοι ευκαιρίες φιλανθρωπίας και αγαθοεργίας. Κι έτσι νά γίνονται το πρότυπο σ' όλους τούς άλλους.
Γιατί όμως ο Απόστολος του Χριστού το ζητεί αυτό; Μήπως επειδή τότε οι ανάγκες τής φιλανθρωπίας ήσαν μεγάλες κι έπρεπε ή Εκκλησία νά συμπαρασταθεί στους ενδεείς και πάσχοντας; Μπορεί νά ήταν κι αυτός ένας λόγος. Όμως άπό το όλο πνεύμα του ιερού κειμένου φαίνεται ότι ο απόστολος Παύλος συνιστά τά έργα τής αγάπης ενδιαφερόμενος όχι τόσο γι' αυτούς πού τά έχουν ανάγκη, άλλά πολύ περισσότερο γι' αυτούς πού τά προσφέρουν, για την πνευματική τους καλλιέργεια και πρόοδο. Γι’ αυτό και λέγει ότι όσοι πιστοί δεν εργάζονται τά καλά έργα μοιάζουν με τά άκαρπα δένδρα πού έχουν μόνο φύλλα• δηλαδή μόνο πίστη, χωρίς πρακτικό αντίκρισμα. Έτσι όμως κινδυ¬νεύουν νά χάσουν την ψυχή τους. Διότι «πίστις χωρίς τών έργων νεκρά έστι» (Ιακ. β' 26). Και «πάν κλήμα μή φέρον καρπόν έκκόπτεται και εις πυρ βάλλεται» (Ματθ. ζ' 19• Ίω. ιε' 2). Εμείς άραγε πρωτοστατούμε σε έργα αγάπης; Έχουμε τις αποσκευές μας για την Βασιλεία του Θεού γεμάτες με έργα αρετής; Πώς θα παρουσιασθούμε ενώπιον του φοβερού βήματος τοΰ Κριτού με άδεια χέρια;
2. ΤΑ ΩΦΕΛΙΜΑ ΛΟΓΙΑ
Στη συνέχεια ο απόστολος Παύλος αναφέρεται στις συζητήσεις πού πρέπει νά κάνουν οι πιστοί. Λέγει λοιπόν στον μαθητή του Τίτο: Απόφευγε τις ανόητες συζητήσεις και τις γενεαλογίες για τούς μυθικούς θεούς ή τούς ευγενείς προγόνους, καθώς και τις διαμάχες για τον ιουδαϊκό νόμο, διότι δεν φέρνουν καμία ωφέλεια και είναι μάταιες.
Συνεπώς ο Απόστολος του Χριστού ζητεί μόνον καλές και ωφέλιμες συζητήσεις νά γίνονται άπό τούς πιστούς. Εάν λοιπόν θέλουμε νά είμαστε καλλιεργημένοι πνευματικώς Χριστιανοί, μόνον καλά και ωφέλιμα λόγια πρέπει νά λέμε. Αυτό ακριβώς μάς ζητεί και ο Κύριος τονίζοντας ότι για κάθε λόγο αργό, άσκοπο, θα δώσουμε λόγο εν ήμερα Κρίσεως. Το ζήτημα των λόγων μας δεν είναι ασήμαντο άλλά πολύ σοβαρό. Ας κάνουμε λοιπόν μία αυτοκριτική: τι συζητήσεις έχουμε, τι λόγια λέμε στις συναναστροφές μας, στους συγγενείς, στους συνεργάτες και φίλους, στα τηλεφωνήματα μας. Θα πρέπει άπό το στόμα μας νά βγαίνουν όχι μόνο λόγια πού αντέχουν στη δημοσιότητα άλλά και λόγια άγια, πνευματικά, πού ωφελούν και προάγουν τούς αδελφούς μας στήν εν Χριστώ οικοδομή.
3. ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ
Στη συνέχεια ο απόστολος Παύλος δίνει μία πολύ σημαντική ποιμαντική συμβουλή στον μαθητή του Τίτο. Του λέγει: Άνθρωπο αιρετικό πού επιμένει νά δημιουργεί σκάνδαλα και διαιρέσεις στήν Εκκλησία, εφόσον τον συμβούλευσες μία και δύο φορές, παράτησε τον και απόφευγε τον. Γνώριζε ότι ένας τέτοιος άνθρωπος έχει διαστροφή και αμαρτάνει φοβερά• και για την αμαρτία του αυτή κατακρίνεται άπό την συνείδηση του, άπό τον ίδιο τον εαυτό του.
Γιατί όμως ο άγιος Απόστολος ζητεί κάτι πού ίσως φαίνεται σε μερικούς σκληρό; Διότι οι αιρετικοί είναι μία μάστιγα φοβερή μέσα στο σώμα του Χριστού. Είναι εχθροί τής Εκκλησίας περισσότερο επικίνδυνοι άπό τούς διώκτες και τούς αλλόθρησκους. Διότι - χωρίς κάποτε ούτε οι ίδιοι νά το κατανοούν - πληγώνουν το σώμα του Χριστού όχι εξωτερικά άλλά μέσα άπό τά σπλάγχνα τής Εκκλησίας. Διαιρούν και σκανδαλίζουν τούς πιστούς διδάσκοντας με φανατισμό τις πλάνες τους και μάλιστα εν ονόματι τής «αληθείας»!
Αυτούς λοιπόν πρέπει οι ποιμένες τής Εκκλησίας νά τούς νουθετούν και μία και δύο φορές για νά τούς δοθεί καιρός μετανοίας. Νά μην έχουν όμως μαζί τους πολλές και μακρές συζητήσεις, διότι και κόπο έχουν και δεν βγάζουν συνήθως πουθενά. Κι όταν αυτοί παραμένουν πεισματικά στις πλάνες τους, οι ποιμένες τής Εκκλησίας έχουν την υποχρέωση περιφρουρώντας την αλήθεια τής πίστεως, νά παίρνουν αυστηρά μέτρα κατά των πλανεμένων αυτών μελών τής Εκκλησίας φθάνοντας και μέχρι τής πλήρους αποκοπής τους. Έτσι οι αιρετικοί θα έχουν δύο επιλογές: Ή νά αφυπνισθούν και με την χάρι του Θεού νά μετανοήσουν, ή νά παραμείνουν στήν πλάνη τους κι έτσι νά καταστούν αναπολόγητοι και στους πιστούς και στον ίδιο τον Κύριο εν ήμερα Κρίσεως. Διότι τότε δεν θα μπορούν νά ισχυρισθούν ότι κανείς δεν τούς μίλησε, κανείς δεν τούς νουθέτησε.
Αυτό ακριβώς έκαναν και οι 630 θεοφόροι Πατέρες τής Δ' Οικουμενικής Συνόδου, τούς όποιους τιμά σήμερα ή Εκκλησία μας. Έδωσαν σκληρές μάχες εναντίον των αιρετικών Μονοφυσιτών. Και με την σταθερή και ανυποχώρητη στάση τους διδάσκουν κι εμάς σήμερα ότι με τούς αιρετικούς δεν χρειάζονται μακροί και άσκοποι διάλογοι ούτε χωρούν συμβιβασμοί, διπλωματίες, έπαναδιατύπωσι του δόγματος ή δήθεν διασαφήνιση των όρων.Στις αλήθειες τής πίστεως υποχωρήσεις και εκπτώσεις δεν γίνονται.

Πέμπτη 10 Ιουλίου 2008


ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΟΣ;

Ο φυσιολογικός άνθρωπος, πού δεν παρουσιάζει εκφυλιστικά συμπτώματα, φέρεται φυσικά προς τον Θεό του. Τον Θεό του επιμόνως αναζητεί. Θα ήθελε «ψηλαφητά», δια των αισθήσεων, τής σκέψεως, τής διαισθήσεως και του συναισθήματος, νά Τον εύρη (Πράξ. ιζ' 27). Άλλά και όταν Τον εύρη και Τον πιστεύση τον Θεό, ζητεί περισσότερο ακόμη νά Τον προσέγγιση, βαθύτερα νά Τον γνωρίσει, νά Τον ιδεί κατά πρόσωπον.
Αυτό το βλέπομε εις την περίπτωσιν του εξαίρετου άνθρωπου Μωυσέως. Ό χαριτωμένος με πλείστα χαρίσματα Μωϋσής έφθασε εις το θαυμαστό σημείο νά του φέρεται ο Θεός και νά συνομιλεί με αυτόν «ώς ει τις λαλήσει πρός τόν εαυτού φίλον» (Εξ. λγ' 11). Όπως ομιλεί κάποιος προς τον φίλον του. Και όμως ο Μωυσής τολμά και ζητεί το περισσότερο άπό τον Θεό του. Και Του λέγει λοιπόν: «Εμφάνισαν μοι σεαυτόν» (Εξ. λγ' 18). Φανέρωσε τον Εαυτόν σου εις έμέ. Ποθώ νά ιδώ το πρόσωπον σου. Και βέβαια, όπως μάς είναι γνωστόν, επήρε την ιστορική απάντηση άπό τον πανάγιο Θεό: «Δεν θα ημπορέσεις νά ίδής το πρόσωπον μου. Διότι δεν είναι δυνατόν νά ίδη άνθρωπος το πρόσωπον μου και νά ζήση» .Συγκατέβη όμως ο Ύψιστος (οι εκφράσεις είναι πάντοτε άνθρωποπαθείς) και άφησε νά ίδη ο Μωϋσής «τά οπίσω», τά νώτα τοΰ απροσίτου Θεού.
Ό πεπερασμένος και κτιστός άνθρω¬πος τόν Θεό όπως είναι εις την φύσιν και την δόξα του την θεϊκή, δεν είναι δυνατόν νά Τον ίδη. Βλέπει όμως, όταν είναι ευσεβής και ευλαβής, κατά τον Θεολόγο Γρηγόριο, «όσα μετ' Εκείνον Εκείνου γνωρίσματα». Βλέπει την μεγαλειότητα του Θεού εις την δημιουργία, την οποίαν ο Θεός όχι μόνον έφερε άπό την ανυπαρξία εις την ύπαρξη, αλλά και με σοφία κυβερνά• «τά οπίσω» του Θεού, πού είδε ο Μωυσής.
Όμως ο άνθρωπος δεν αρκείται εις τά όσα του έδειξε άπό την μεγαλοσύνη του ο άναφής και απρόσιτος, πανάγιος Θεός με την δημιουργία ούτε με τον θαυμαστό νόμο τής Παλαιάς Διαθήκης. Δι' αυτό και έπεθύμει πάντοτε νά Τον ίδη εμπρός του τον ζώντα Θεόν. Είναι χαρακτηριστικός ο λόγος πού απηύθυνε προς τον Θεάνθρωπον Κύριόν μας εξ ονόματος και των άλλων Μαθητών ο απόστολος Φίλιππος την νύκτα του Μυστικού Δείπνου. «Κύριε, τοΰ είπε, δείξον ήμΐν τόν πατέρα και αρκεί ήμΐν» (Ιω. ιδ' 8). Κύριε, δείξε μας με οπτασία αποκαλυπτική τον Πατέρα, τον πανένδοξο, και αυτό μάς αρκεί. Εις το αίτημα τούτο του μαθητού του, αγνού και πιστού άνθρωπου, δεν απήντησε ο αρχηγός και τελειωτής τής πίστεως μας Κύριος Ιησούς όπως απήντησε ο άγιος Θεός εις τον Μωυσήν• δεν είναι δυνατόν νά ίδης το πρόσωπον και την δόξα του Θεού. Άλλά είπε τούτον τον λόγο, πού δείχνει πόσον υπερέχει ή αγία χριστιανική μας θρησκεία άπό την ιουδαϊκή: Θέλεις νά ίδης τον Θεό; Την μεγαλωσύνη, την αγιότητα, την δόξα του Θεού; Άλλ' αυτά τά έχεις ιδεί. Πώς λοιπόν δεν τά ανεγνώρισες; «Τοσούτον χρόνον μεθ' υμών είμι, και ούκ έγνωκάς με, Φίλιππε; ό έωρακώς έμέ έώρακε τόν πατέρα» (Ιω. ιδ' 9). «Τόσον καιρόν είμαι μαζί σας, Φίλιππε, και δεν με γνώρισες ακόμη ποίος είμαι κατά την θεία μου φύσιν; Εκείνος πού έχει ιδεί αμέ και έξετίμησε πρεττόντως την αλήθεια της διδασκαλίας μου και την αγιότητα της ζωής μου και την θαυματουργική δράση μου, είδε και τον Πατέρα, διότι εγώ είμαι ο φυσικός Υιός του και εν τη ανθρωπινή φύσει μου έκλάμπει ή αλήθεια και ή δόξα και ή άγιότης του Πατρός μου».
Και ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων, ο μεγάλος αγωνιστής της Ορθοδοξίας, πού ένεβάθυνε εις το μυστήριον της θείας ενανθρωπήσεως, μάς λέγει με λόγια άπλα άλλά και με βάθος άβόλιστον: «Επειδή το της θεότητος πρόσωπον ουδείς ήδύνατο ίδείν ζών, ανέλαβε (ο Κύ¬ριος) το της άνθρωπότητος πρόσωπον, ίνα τούτο ίδόντες ζήσωμεν» (ΒΕΠΕΣ 39, 120, Κατήχησις Φωτιζόμενων Γ, ζ'). Ήτο ώρισμένον άπό Θεού, όποιος θα έβλεπε το πρόσωπον του, νά μή αντέξει την πανέκλαμπρον δόξαν του, άλλά νά αποθάνει, νά αφανισθεί εμπρός της. Δια νά εκπληρωθεί όμως ο θεόσδοτος πόθος του λογικού πλάσματος νά ίδη τον Θεόν του χωρίς νά αποθάνει άπό την θέασιν αυτήν, συγκατέβη ο Ύψιστος. Ό Υιός και Λόγος του Θεού, ο Όποιος πάντοτε αναπαύεται εις τούς πατρικούς κόλπους, ανέλαβε πρόσωπον άνθρώπινον, προσιτόν εις τούς ανθρώπους και με την θέαν τοΰ θείου προσώπου του ζωοποιεί τούς ανθρώπους. Εδώ δε ευρίσκεται το μυστήριον της λυτρώσεώς μας.
Οι Χριστιανοί, τά τέκνα της Μιάς, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, έχουν τον τρόπον εις το πρόσωπον τοϋ Θεανθρώπου Χριστού νά βλέπουν και νά γνωρίζουν, όσον είναι δυνατόν ή κτιστή φύσις των νά γνωρίσει, τον άπερινόητον και άπρόσιτον Θεόν. Οι πιστοί Χριστιανοί σπουδάζουν τά ιερά γράμματα της Αγίας Γραφής, πού είναι λόγια Θεού. Άκούουν τον λόγον του Χριστού, πού είναι πνεύμα και ζωή και μεταδίδουν χάριν και ευλογία εις τούς άκούοντας. Ακόμη μελετούν την ζωή του ένανθρωπήσαντος Κυρίου μας, πού εις τά πράγματα τούς δείχνει τι είναι αρετή και τελειότης, τι είναι δικαιοσύνη και αλήθεια, τι χαρά «πεπληρωμένη» και ειρήνη Θεού. Με την βοήθεια του λόγου του Χρίστου, ο Όποιος πλουσίως κατοικεί εντός των, συνεχώς παρακινούνται νά γί-νωνται μιμηταί του Χριστού, μιμηταί του Θεού. Το σημαντικότερον, με τά Μυστήρια τά ιερά και λυτρωτικά τής Εκκλησίας μας δεν μένουν απλώς οι οπαδοί κάποιου αρχηγού, άλλά μεταστοιχειώνονται εις μέλη ζωντανά και ύγιαίνοντα του αγίου σώματος τοΰ Χριστού. Καθιερώνονται εις ναούς αγίους τοϋ Πνεύματος τού Αγίου. Ιδιαίτατα με το Μυστήριο τής θείας Ευχαριστίας. Όταν προσέρχονται εις αυτό όπως ορίζει ή Εκκλησία μας, δέχονται με πίστη, αγάπη και πόθο τον Ίδιον τον Χριστό εντός των και αναπαύονται εις την φιλόστοργο αγκάλη του Χρίστου ως τέκνα του εκλεκτά και αγαπητά.
Και ο Χριστός εις αυτούς τούς αγαπητούς του αγωνιστές του καλού αγώνος έχει δώσει την μεγάλη του ύπόσχεση,πού την τηρεί με ακρίβεια: «Όποιος με αγαπά θα φυλάξει τον λόγον μου καί ό Πατήρ μου θα αγαπήσει αυτόν και θα έλθωμεν προς αυτόν εγώ και ο Πατήρ μου και θα κατοικήσωμεν μονίμως εις αυτόν μεταβάλλοντες την καρδίαν του εις έμψυχον καί ζωντανόν ναόν μας» (Ιω. ιδ'23). Ναι, οι πιστοί και συνεπείς Χριστιανοί άπό εδώ χαίρονται την παρουσία του αγίου Τριαδικού Θεού. Είναι θεοφόροι και χριστοφόροι καί πνευματοφόροι. Μέ καθαρά τά μάτια τής ψυχής των Τον βλέπουν τον Θεό. Πόσον ευνοημένοι είναι οι πιστοί Χριστιανοί! (Από τον "ΣΩΤΗΡΑ")

Τετάρτη 9 Ιουλίου 2008


ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΟ ΣΧΙΣΜΑ


Αρχιμ. Αθανάσιος Κολλάς, Ιεροκήρυξ-Καθηγητής

Υπεύθυνος Γραφείου επί των Αιρέσεων

Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος

Α. Ιστορική και θεολογική προσέγγιση του θέματος
1. Ογδόντα χρόνια πέρασαν από την καθιέρωση του διορθωμένου παλαιού-Ιουλιανού- Ημερολογίου στη ζωή της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας ( 1924 ). Ένα γεγονός το οποίο , χωρίς ουσιαστικό λόγο , επροκάλεσε αναταραχή μέσα στο Σώμα της Εκκλησίας και , τελικά , οδήγησε στην αποκοπή μιας ομάδας πιστών από αυτήν , οι οποίοι δεν δέχτηκαν τη διόρθωση , και δημιούργησαν μια δική τους " Εκκλησία " μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος , " Εκκλησία " των αυτοαποκαλούμενων Γνήσιων Ορθοδόξων Χριστιανών ( Γ.Χ.Ο. ) , των Ελλήνων Παλαιοημερολογιτών.
2. Το παλαιό Ημερολόγιο καθιερώθηκε από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Ιούλιο Καίσαρα το έτος 44 π.Χ. , με τη συνεργασία του Έλληνα αστρονόμου Σωσιγένη , γι' αυτό και ονομάστηκε Ιουλιανό. Επειδή ήταν ατελές , χρονικά , ο Πάπας Γρηγόριος ο 13ος θέλησε να το διορθώσει το έτος 1582 με τη βοήθεια των αστρονόμων Λουίτζι Λίλιο και Χριστόφορου Κλάβιους. Έτσι η 5η Οκτωβρίου του 1582 ονομάστηκε 15η Οκτωβρίου ( Δέκα ημέρες η διαφορά επιπλέον τότε ). Στη Δύση πλέον ίσχυσε το Νέο Ημερολόγιο , που ονομάστηκε Γρηγοριανό. Αλλά , επειδή οι αλλαγές του νέου Γρηγοριανού Ημερολογίου παραβίαζαν και ανέτρεπαν τους όρους υπολογισμού του Πάσχα που είχε καθιερώσει η Α' Οικουμενική Σύνοδος (325 μ.Χ. ) , δεν έγινε δεκτό από την Ορθόδοξη Εκκλησία , η οποία και το κατεδίκασε με δύο τοπικές Συνόδους στην Κων/λη ( 1583 και 1593 ) και άλλες εν συνεχεία.
3. Η ανάγκη αποκατάστασης των σχέσεων των κρατών της Ορθόδοξης Ανατολής με τα κράτη της Δύσης , που ακολουθούσαν το νέο Ημερολόγιο , οδήγησε στην υιοθέτηση του νέου Ημερολογίου από τις πολιτικές ηγεσίες των χωρών της Ανατολής , που ακολουθούσαν το παλαιό Ημερολόγιο. Το γεγονός αυτό εδημιούργησε πρόβλημα στην Ορθόδοξη Εκκλησία , στις αρχές του 20ου αιώνα , και ιδιαίτερα στην Ελληνική Εκκλησία.
Το Ελληνικό κράτος με Νομοθετικό Διάταγμα , της 18ης Ιανουαρίου του έτους 1923 μ.Χ. , επί πρωθυπουργίας Στυλιανού Γονατά , υιοθέτησε και καθιέρωσε στις σχέσεις του με τις χώρες της Δύσης το νέο ημερολόγιο , το οποίο απαιτούσε την μετάθεση της ημερομηνίας κατά 13 ημέρες. Έτσι , η 16η Φεβρουαρίου ονομάστηκε 1η Μαρτίου. Η αλλαγή αυτή έφερε αναστάτωση στην Ορθόδοξη Ελληνική κοινωνία. Γιατί ίσχυσαν δύο ημερολόγια. Το ένα ( το παλαιό ) για τις θρησκευτικές ανάγκες και το άλλο ( το νέο ) για τις πολιτικές και κοινωνικές σχέσεις , με διαφορετικές ημερομηνίες. Ο ελληνικός λαός ήταν υποχρεωμένος να εορτάζει τις ακίνητες εορτές ( Χριστούγεννα , 25η Μαρτίου , 15η Αυγούστου κ.λ.π. ) σε διαφορετικές ημερομηνίες από εκείνες που έδειχνε το νέο-πολιτικό-Ημερολόγιο. Μεγάλη αναστάτωση δημιουργήθηκε όταν το κράτος εόρτασε την επανάσταση του 1821 και την απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό στις 25 Μαρτίου , εορτή του Ευαγγελισμού , με το νέο ημερολόγιο , ενώ η Εκκλησία με το Παλαιό Ημερολόγιο , δηλαδή 13 ημέρες αργότερα. Είναι φανερό ότι ανέκυψε μεγάλο ποιμαντικό πρόβλημα για την Ορθόδοξη Ελληνική Εκκλησία , το οποίο απαιτούσε άμεση λύση.
4. Για την αντιμετώπιση του προβλήματος που ανέκυψε στις Ορθόδοξες Εκκλησίες , με πρωτοβουλία του Οικουμενικού Πατριαρχείου , συγκροτήθηκε " Πανορθόδοξο Συνέδριο " στην Κων/λη τον Μάϊο του 1923 , το οποίο απέρριψε το νέο Ημερολόγιο και αποφάσισε να διορθώσει το παλαιό Ημερολόγιο. Η απόφαση είχε τρείς θέσεις :
1) Να προστεθούν 13 ημέρες στο παλαιό Ημερολόγιο , ώστε να ταυτιστούν οι ημερομηνίες με το πολιτικό Ημερολόγιο , χωρίς να γίνει καμία αλλαγή σχετικά με τον εορτασμό του Πάσχα , όπως όριζε η Α' Οικουμενική Σύνοδος : " Την πρώτη Κυριακή , μετά την πανσέληνο της εαρινής ισημερίας και μετά το Πάσχα των Εβραίων ". Γι' αυτό και εορτάζεται το Πάσχα και όλη η εορταστική περίοδος , πριν και μετά από αυτό , σύμφωνα με το παλαιό Ημερολόγιο και από τους νεοημερολογίτες και από τους παλαιοημερολογίτες.
2) Η προσθήκη των 13 ημερών δεν είναι θέμα δογματικό και Κανονικό , αφού δεν επηρεάζει τον υπολογισμό εορτασμού του Πάσχα. Δηλαδή , δεν είχε καμία σχέση με την ουσία της Ορθόδοξης Πίστης. Και
3) Κάθε τοπική Εκκλησία ήταν ελεύθερη να αποφασίσει συνοδικά αν δέχεται τη διόρθωση , χωρίς αυτό να επηρεάζει καθόλου την ενότητα των Ορθοδόξων Εκκλησιών και τις μεταξύ τους σχέσεις , σύμφωνα με τους ιερούς Κανόνες.
5. Για την Εκκλησία της Ελλάδος , ήταν επιτακτική ανάγκη να γίνει η διόρθωση του παλαιού Ημερολογίου. Για το λόγο αυτό η Ιεραρχία της Εκκλησίας συνήλθε σε σύνοδο το Δεκέμβριο του έτους 1923 και αποφάσισε τη διόρθωση. Έτσι , μετά από συνεννόηση με το Οικουμενικό Πατριαρχείο , ορίστηκε η 10η Μαρτίου ως 23η Μαρτίου. Παράλληλα , εξαπέλυσε εμπεριστατωμένη , ενημερωτική Εγκύκλιο προς τον Ορθόδοξο Ελληνικό λαό , με την οποία ερμήνευε την απόφασή της και ετόνιζε ότι δεν έγινε καμία αλλαγή στα δόγματα και την ουσία της πίστης , ότι δεν καταπατήθηκαν οι ιεροί Κανόνες σχετικά με το χρόνο εορτασμού του Πάσχα , αλλά , αντίθετα , ετηρήθηκαν ακέραιοι. Συνιστούσε δε υπακοή στην απόφασή της , προς το γενικό συμφέρον της ελληνικής κοινωνίας.
6. Το διορθωμένο ( παλαιό ) Ιουλιανό Ημερολόγιο-το νέο δηλαδή Ημερολόγιο-το ακολουθούν σήμερα οι Εκκλησίες Κων/λεως , Αλεξανδρείας , Αντιοχείας,Ρουμανίας , Βουλγαρίας , Κύπρου , Ελλάδος , Αλβανίας , Πολωνίας , Τσεχίας και Σλοβανίας. Δηλαδή , 11 συνολικά Ορθόδοξες Εκκλησίες. Ενώ το παλαιό-Ιουλιανό-Ημερολόγιο το ακολουθούν οι Εκκλησίες Ιεροσολύμων , Ρωσίας , Σερβίας , Γεωργίας και το ’γιον Όρος , παρ' ότι ανήκει στο Οικουμενικό Πατριαρχείο , που ακολουθεί το νέο Ημερολόγιο. Δηλαδή 4 Ορθόδοξες Εκκλησίες. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να αναφέρουμε στο σημείο αυτό ότι , παρά τη διόρθωση του παλαιού Ημερολογίου , που υιοθέτησαν συνοδικά οι παραπάνω Εκκλησίες , δεν υπήρξε και ούτε υπάρχει διαταραχή στις Κανονικές σχέσεις με τις άλλες Εκκλησίες , που δεν έκαμαν τη διόρθωση και κράτησαν το παλαιό Ημερολόγιο. Δεν διαταράχτηκε η ενότητα των Εκκλησιών. Δεν χωρίστηκαν οι Εκκλησίες. Είναι ενωμένες πνευματικά και μυστηριακά. Οι Κληρικοί τους συλλειτουργούν και κοινωνούν από το Ίδιο ’γιο Ποτήριο. Μνημονεύονται οι αρχηγοί των Ορθοδόξων Εκκλησιών , όταν λειτουργεί ένας αρχηγός. Όλα αυτά φανερώνουν την κοινή πίστη και ότι οι Εκκλησίες που υιοθέτησαν το διορθωμένο ( νέο ) παλαιό Ημερολόγιο δεν έχασαν την αληθινή Ορθόδοξη πίστη. Η αληθινή πίστη , φανερώνεται και αποδεικνύεται στην ενότητα των Ορθοδόξων Εκκλησιών , στο κοινό Ποτήριο.
Β' Οι Παλαιοημερολογίτες της Εκκλησίας της Ελλάδος
1. Είναι γνωστό , ότι η Εκκλησία στη ζωή της εφαρμόζει δύο αρχές : την " ακρίβεια " , όταν δημιουργείται πρόβλημα δογματικό , δηλαδή έχει σχέση με την ουσία της πίστης , και την " οικονομία " , σε πρακτικά θέματα λατρείας και ζωής , όπου δεν θίγεται το δόγμα , η ουσία της πίστης. Ο Μέγας Φώτιος , λέγει , σχετικά : " Τότε τας οικονομίας ο ορθός λόγος μεταχειρίζεται , ότε το δόγμα της ευσέβειας ουδέν παραβλέπεται. Εκείνου γαρ ακηράτου και ακαπηλεύτου μένοντος η οικονομία περί τι των έξωθεν αυτού χώραν ευρίσκει συνίστασθαι " ( Βιβλιοθήκη ). Το πρόβλημα του Ημερολογίου που δημιουργήθηκε ήταν πρακτικό , όχι δογματικό. Αφορούσε σε θέμα ζωής της Εκκλησίας και όχι πίστης. Για το λόγο αυτό η Εκκλησία εφάρμοσε την αρχή της " οικονομίας " και πήρε την απόφαση να διορθώσει το παλαιό-Ιουλιανό-Ημερολόγιο στο Πανορθόδοξο Συνέδριο της Κων/λης τον Μάϊο του 1923. Την απόφαση αυτή υιοθέτησε και η Εκκλησία της Ελλάδος , για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα που δημιουργήθηκε στο πλήρωμά της , και καθιέρωσε το διορθωμένο ( νέο ) Παλαιό Ημερολόγιο.
2. Μια ομάδα πιστών , υποκινούμενη από φανατικούς και αθεολόγητους αγιορείτες φυγάδες Μοναχούς-Ζηλωτές-( Ματθαίος Καρπαθάκης , Αρσένιος Κοττέα ) , δεν υπάκουσαν στην απόφαση της Εκκλησίας της Ελλάδος και εδημιούργησαν " παρασυναγωγές " μέσα στο Σώμα της. Οι πιστοί αυτοί δεν αναγνώριζαν , ούτε είχαν καμία σχέση με την Κανονική Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος , που αναγνώριζαν όλες οι άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες , είτε ακολουθούσαν το Παλαιό είτε το διορθωμένο ( νέο ) Ιουλιανό Ημερολόγιο. Τελικά , αποκόπηκαν από την Κανονική Ορθόδοξη Ελληνική Εκκλησία και έγιναν σχισματικοί. Ίδρυσαν από μόνοι τους δική τους " Εκκλησία " , μέσα στην Κανονική Εκκλησία της Ελλάδος. Αυτή είναι η λεγόμενη " Εκκλησία " των Παλαιοημερολογιτών-Ζηλωτών-της Εκκλησίας της Ελλάδος. Ηγέτες αυτής της λεγόμενης Εκκλησίας ήταν το 1935 οι Μητροπολίτες της Κανονικής Εκκλησίας της Ελλάδος Δημητριάδος Γερμανός , Φλωρίνης Χρυσόστομος , και Ζακύνθου Χρυσόστομος , οι οποίοι προσχώρησαν τότε-μετά από 12 χρόνια-στους Παλαιοημερολογίτες , αλλά καθαιρέθηκαν από την Κανονική Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία. Αυτοί, αν και καθηρημένοι, χειροτόνησαν παρά τους ιερούς Κανόνες τέσσερις Επισκόπους που καθαιρέθηκαν και αυτοί από την Εκκλησία της Ελλάδος ως αντικανονικοί. Τελικά , οι πέντε από τους εφτά Επισκόπους αποχώρησαν και μόνον δύο παρέμειναν στους Παλαιοημερολογίτες: ο πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος και ο Βρεσθένης Ματθαίος. Στη συνέχεια αυτοί ανεζήτησαν τρόπο για να χειροτονήσουν Επισκόπους , σύμφωνα με τους ιερούς Κανόνες, που απαιτούν τρείς Επισκόπους για χειροτονία Επισκόπου και αντικανονικώς βρήκαν Επίσκοπο από την υπερόρια Εκκλησία της Ρωσίας στην Αμερική. Εχειροτονήθη ο Ακάκιος ως Επίσκοπος Ταλαντίου από ΜΟΝΟΝ τον Αρχιεπίσκοπο Σικάγο και Ντητρόiτ Σεραφείμ της Συνόδου του Φιλαρέτου Μόσχας , που έφυγε το 1917 από τη Ρωσία λόγω κομμουνισμού στην Αμερική. Η χειροτονία αυτή ήταν αντικανονική και ανυπόστατη, γιατί παραβιάστηκαν ο Α' και ο ΛΕ' Αποστολικοί Κανόνες, ο Δ' της Α' Οικουμενικής Συνόδου και ο Β' της Β' Οικουμενικής Συνόδου , που προβλέπουν χειροτονία " υπό τριών Επισκόπων ή υπό πάντων των Επισκόπων του ιδίου κλίματος ουχί ετέρου " (υπερόριος) , καθώς και άλλοι ιεροί Κανόνες.
Η " Εκκλησία " των Ελλήνων Παλαιοημερολογιτών είναι ψευδής και ανυπόστατη , είναι μια σχισματική παρασυναγωγή. Για το λόγο αυτό δεν αναγνωρίζεται από καμία Ορθόδοξη Εκκλησία , είτε ακολουθεί το παλαιό Ιουλιανό Ημερολόγιο , όπως αυτή , είτε το διορθωμένο ( νέο ) παλαιό Ιουλιανό Ημερολόγιο. Οι Επίσκοποι των Ελλήνων Παλαιοημερολογιτών είναι αντικανονικοί , δεν έχουν Ιεροσύνη, είτε κρίνεται η Ιεροσύνη τους . Το ίδιο και οι Ιερείς τους. Είναι Κληρικοί κατά το φαινόμενον , εξωτερικά , όχι κατ' ουσίαν. Για το λόγο αυτό , καμία Ορθόδοξη κανονική Εκκλησία δεν τους δέχεται σε μυστηριακή κοινωνία. Δεν συλλειτουργούν οι αληθινοί Κληρικοί μαζί τους. Δεν κοινωνούν από το ίδιο ’γιο Ποτήριο. Είναι αφορισμένοι από το Σώμα της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Όλα αυτά αποδεικνύουν , περίτρανα , ότι βρίσκονται σε μεγάλη πλάνη και σε σχίσμα.
3. Τα δήθεν επιχειρήματα των Ελλήνων Παλαιοημερολογιτών κατά της Κανονικής Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ελλάδος ήταν ότι :
α) Η αλλαγή του Ημερολογίου ήταν δογματικό θέμα , που απαγόρευαν οι Πατέρες , γιατί είχε σχέση με την ουσία της πίστης.
β) Η διόρθωση του παλαιού Ιουλιανού Ημερολογίου ήταν προδοσία της πίστης. Έτσι , έγινε προσχώρηση στο ημερολόγιο του Πάπα-το Γρηγοριανό-και άρα υποταγή στον Πάπα.
γ) Το Ημερολόγιο δεν αλλάζει ποτέ , γιατί είναι ουσιαστικό στοιχείο της Ορθόδοξης Παράδοσης.
δ) Η Εκκλησία της Ελλάδος , με τη διόρθωση που έκαμε στο Ημερολόγιο , έγινε σχισματική.
ε) Έπρεπε να γίνει Οικουμενική Σύνοδος , η οποία να αποφάσιζε τη διόρθωση του Ημερολογίου.
στ) Τη διόρθωση του Ημερολογίου την επέβαλαν οι Μασόνοι και οι Οικουμενιστές.
ζ) Δεν υπήρχε κανένας λόγος να γίνει η διόρθωση και η αλλαγή του Ημερολογίου , όπως έγινε. Και
η) Δεν αποφάσισε τη διόρθωση η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος.
4. Με αυτά τα δήθεν επιχειρήματα οι Παλαιοημερολογίτες εδημιούργησαν σύγχυση στο νου των απλοϊκών και αγράμματων πιστών. Διέγειραν και έτρεφαν το θρησκευτικό φανατισμό τους. Επρόβαλαν τους εαυτούς τους ως υπερασπιστές και αμύντορες της πίστης και τους ηγέτες της Εκκλησίας της Ελλάδος και όλους τους πιστούς της σαν προδότες και μειοδότες. Αλλά , είναι φανερό , σύμφωνα με όσα αναφέρθηκαν , ότι αυτά τα δήθεν επιχειρήματα και οι κατηγορίες των Παλαιοημερολογιτών κατά της Ελληνικής Εκκλησίας είναι ανυπόστατα , ψευδή και συκοφαντικά , είναι δαιμονικοί και δημαγωγικοί ισχυρισμοί και επινοήσεις. Η Ορθόδοξη Κανονική Εκκλησία της Ελλάδος , με τη διόρθωση του παλαιού Ιουλιανού Ημερολογίου που έκαμε για λόγους ποιμαντικούς-ανεξάρτητα και από τους αστρονομικούς λόγους-δεν αποκόπηκε από το Σώμα της Ορθοδοξίας στον κόσμο. Είναι ενωμένη με αυτό. Ενώ οι Παλαιοημερολογίτες είναι αποκομμένοι. Βρίσκονται σε τραγική ειρωνεία. Συκοφαντούν χωρίς ντροπή την Εκκλησία ότι δέχτηκε το Ημερολόγιο του Πάπα , ενώ γνωρίζουν ότι έγινε το αντίθετο. Δηλαδή , η Εκκλησία απέρριψε το Ημερολόγιο του Πάπα και διόρθωσε , συνοδικά , το Παλαιό Ημερολόγιο και αυτό έχει στη λατρεία της.
5. Και οι σημερινοί Παλαιοημερογίτες αναμασούν τις ίδιες συκοφαντίες και κατηγορίες κατά της Ορθόδοξης Κανονικής Εκκλησίας , ως δήθεν ακλόνητα επιχειρήματα. Με αυτά εξάπτουν και συντηρούν το φανατισμό και τη σύγχυση των απλοϊκών και αθεολόγητων οπαδών τους , χωρίς βέβαια να πείθουν ουσιαστικά κανέναν. Έχουν χάσει την ουσία της πίστης και υπερασπίζονται τους εξωτερικούς τύπους , όπως οι Φαρισαίοι. Αλλά οι τύποι είναι " ασθενή και πτωχά στοιχεία του κόσμου " , όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος , και δεν σώζουν ( Γαλ. 4.9 ). Η Εκκλησία , στην πορεία της μέσα στην ιστορία , αγκαλιάζει-προσλαμβάνει-όλες τις πτυχές της ζωής του κόσμου , σύμφωνα με το φωτισμό και την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος και τις εξαγιάζει. Έτσι , χαριτώνει και σώζει " τη σάρκα του κόσμου " , όπως ο Χριστός προσέλαβε την ανθρώπινη φύση-υλική και πνευματική- , την εθέωσε και την έσωσε. Αυτό έγινε και με τη διόρθωση του παλαιού Ημερολογίου : Η Εκκλησία αγκάλιασε το πρόβλημα που δημιουργήθηκε στην κοινωνία. Το αντιμετώπισε με πνεύμα κατανόησης , οικονομίας και διάκρισης και έδωσε τη σωστή λύση , " εν Αγίω Πνεύματι ". ( Βλέπε : Μητροπολίτου Δημητριάδος Ιωακείμ" το παλαιοημερολογιακόν ζήτημα εν Ελλάδι " , εκδ. Ν.Κουτσουβέλη , Βόλος 1948. Αρχιμ. Επιφανίου Θεοδωροπούλου , " Περί τον Ζηλωτισμόν " ( ’ρθρα , μελέται , Επιστολαί ) , Αθήναι 1981. Αρχιμ. Ιωήλ Γιαννακοπούλου , " Παλαιόν και νέον Ημερολόγιον " , Αθήναι 1976 , εκδ. Βιβλιοπωλείον Ν. Παναγοπούλου. Μητροπολίτου Δημητριάδος Χριστοδούλου , " Ιστορική και Κανονική Θεώρησις του Παλαιοημερολογιακού ζητήματος , κατά τε την γένεσιν και την εξέλιξιν αυτού εν Ελλάδι " , εκδ. Ιερά Μητρόπολις Δημητριάδος , Βόλος 1981. Του ίδιου , " Ο διχασμός των δεκατριών ημερών " , εφημ." ΒΗΜΑ ",28-02-1993. Αρχιμ. Νικοδήμου Αεράκη , " Επίκαιρα θέματα " , έκδ. Βιβλιοπωλείον Ν. Παναγοπούλου , Αθήναι 1999 ).
Γ' Η πνευματική και Κανονική κατάσταση των Ελλήνων Παλαιοημερολογιτών
1. Οι Παλαιοημερογίτες της Ελλάδος και της Μονής Εσφιγμένου του αγίου Όρους είναι διαφορετικοί από τους Παλαιοημερολογίτες των άλλων Εκκλησιών και όλων των άλλων Μονών του αγίου Όρους. Αυτοί , ένα θέμα λατρευτικής τάξεως-τη διόρθωση του Ημερολογίου-το έκαμαν θέμα πίστεως , δηλαδή δογματικό. Ο δαιμονικός εγωισμός και ο θρησκευτικός και φαρισαϊκός φανατισμός που τους εκυρίευσε τους οδήγησε σε πνευματική τύφλωση. Με αποτέλεσμα να χάσουν το ’γιο Πνεύμα , να αποκοπούν από την Εκκλησία του Χριστού και να την υβρίζουν ότι δεν έχει Χάρη Θεού , όπως κάνουν οι αιρετικοί και αντίχριστοί. Με τον τρόπο αυτό , αντί να λατρεύουν " εν-Αγίω-Πνεύματι και αληθεία " τον Τριαδικό Θεό μέσα στην Ορθόδοξη Ελληνική Εκκλησία , λατρεύουν " τα νεκρά σχήματα του κόσμου αυτού " , τις 13 δηλαδή ημέρες και έτσι έγιναν " ημερολογιολάτρες και άρα ειδωλολάτρες ". Ο Μέγας Βασίλειος λέγει , ότι όσοι αποκόβονται από την Εκκλησία έχασαν τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος : " Οι της Εκκλησίας αποστάντες , ουκ έτι έσχον την Χάριν του Αγίου Πνεύματος εφ' εαυτοίς " ( β' Κανών ).Τρανή απόδειξη ότι δεν έχουν ’γιο Πνεύμα οι Έλληνες Παλαιοημερολογίτες είναι ο χωρισμός τους σε πολλές ομάδες και συνόδους ψευτοεπισκόπων ( περίπου 7 ) , που η μια καθαιρεί και αφορίζει την άλλη , όπως έγινε με τους αιρετικούς Προτεστάντες , που έχουν διαιρεθεί σε πολλές ομάδες. Το ’γιο Πνεύμα ενώνει , δεν χωρίζει. Χωρίζει και διαιρεί το ακάθαρτο Πνεύμα.
2. Ο Απόστολος Παύλος διδάσκει ότι δεν πρέπει ο σωστός Χριστιανός να παρατηρεί , να δίνει δηλαδή μεγάλη σημασία και να υποδουλώνεται σε στοιχεία αυτού του κόσμου ( ημέρες , μήνες , εποχές , χρόνια ) , αλλά στη διδασκαλία του Χριστού , που είναι πέρα και πάνω από αυτά ( Γαλ. 4,9-10 ). Ο ιερός Χρυσόστομος , ο σοφός και βαθύς ερμηνευτής της Αγίας Γραφής , εδίδασκε , σχετικά , ότι δεν πρέπει εμείς οι πιστοί να δίνουμε σημασία σε ημέρες , καιρούς και χρόνια , αλλά να υπακούουμε στη διδασκαλία και τις αποφάσεις της Εκκλησίας , και να προτιμούμε πάνω απ' όλα την αγάπη και την ειρήνη που δίδαξε ο Χριστός " Μη τοίνυν , λέγει , ημέρας και καιρούς και ενιαυτούς παρατηρούμεν , αλλά πανταχού τη Εκκλησία επόμεθα , μετ' ακριβείας την αγάπην και την ειρήνην προτιμώντες απάντων ". Όπου δεν υπάρχει αγάπη και ειρήνη Χριστού , αλλά διχόνοια , φανατισμός , οργή και μίσος , εκεί δεν υπάρχει Θεός , λέγει ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος : " Ου διάστασις γνώμης και οργή και μίσος , εκεί Θεός ου κατοικεί " ( Φιλαδ. ΥΙΙΙ ). Στο σημείο αυτό έχουν φτάσει οι Έλληνες Παλαιοημερολογίτες. Έχασαν τον αληθινό Θεό , με τον εγωισμό , το φανατισμό , την αλαζονεία και την φιλαρχία τους και δουλεύουν στο Διάβολο , που πολεμεί και δημιουργεί σχίσματα στην Εκκλησία.
3. Οι Έλληνες Παλαιοημερολογίτες , με την αποκοπή τους από την Εκκλησία της Ελλάδος και τη δημιουργία δικής τους " παρασυναγωγής " πολλών ομάδων ,είναι ένοχοι ενώπιον του Χριστού , γιατί έσχισαν τον " άρραφο χιτώνα " Του. Δηλαδή στο όνομα δήθεν του Χριστού και της Εκκλησίας Του , αρνήθηκαν και καταπάτησαν την εντολή της Αγάπης του Χριστού και την Εκκλησία Του. Έγιναν σχισματικοί. Και όχι μόνον αυτό , αλλά , " η επιμονή στον ισχυρισμό τους ότι η αλλαγή των 13 ημερών στο Ημερολόγιο είναι δόγμα πίστεως , τους έχει οδηγήσει σε αίρεση " , όπως έχει σωστά ειπωθεί ( Αρχιμ. Νικόδημος Αεράκης ). Ο ιερός Χρυσόστομος , λέγει , ότι το σχίσμα είναι μεγάλο κακό , όπως και η αίρεση , και ότι την αμαρτία του σχίσματος δεν μπορεί να ξεπλύνει ούτε αίμα μαρτυρίου : " Του εις αίρεσιν εμπεσείν το την Εκκλησίαν σχίσαι ουκ ελαττόν εστί κακόν. Ουδέ μαρτυρίου αίμα ταύτην την αμαρτίαν δύναται εξαλείφειν " ( P.G. 62,85-86 ). Αλλά και εκείνοι που ακολουθούν τους σχισματικούς Παλαιοημερολογίτες ζημιώνονται , γιατί χάνουν μαζί με αυτούς τη Βασιλεία του Θεού και καταδικάζονται στην κόλαση. Σχετικά , ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος , λέγει : " Ει τις σχίζοντι από της αληθείας ακολουθεί , Βασιλείαν Θεού ου κληρονομήσει. Και εί τις ουκ αφίσταται του ψευδολόγου κήρυκος , ούτος εις γένναν κατακριθήσεται. Ει τις αλλοτρία γνώμη περιπατεί , ούτος ουκ εστί Χριστού " ( Φιλαδ. ΙΙΙ ).
Δ' Διόρθωση και λύση του προβλήματος
1. Έγραψα τις σκέψεις αυτές από αληθινή αγάπη Χριστού. Γνωρίζω και έχω φίλους παλαιοημερολογίτες και προσεύχομαι γι' αυτούς. Ο στόχος μου ήταν και είναι να τους προβληματίσω , αδελφικά , και να σκεφτούν βαθύτερα , ώστε να ανανήψουν. Η αληθινή αγάπη έτσι εκδηλώνεται , λέγει ο ιερός Χρυσόστομος , όχι με κολακείες και κούφια λόγια : " Αγάπην δείκνυσι γνησίαν ου κοινωνία τραπέζης , ουδέ πρόσρησις ψιλή , ουδέ κολακεία ρημάτων , αλλά το διορθώσαι και σκοπήσαι το συμφέρον του πλησίον και τον πεπτωκότα διαναστήσαι " ( P.G. 54,623 ). Οι αδελφοί Έλληνες Παλαιοημερολογίτες πρέπει να καταλάβουν ότι είναι εγκλωβισμένοι μέσα στη φυλακή και τα αδιέξοδα της πλάνης τους. Έχουν " ζήλον Θεού , ουκ κατ' επίγνωσιν " ( Ρωμ. 10,2 ). Από τη φυλακή τους αυτή μπορούν να απελευθερωθούν και να σωθούν , αν ταπεινωθούν , αν επιστρέψουν στην κανονική Ελληνική Εκκλησία. Η Εκκλησία θα τους αγκαλιάσει και με τον κανόνα της αγάπης , της οικονομίας και της διάκρισης. Θα επουλώσει κάθε πληγή και θα επιλύσει το πρόβλημά τους , όπως έχει κάμει και στο παρελθόν , σε ανάλογες περιπτώσεις. Αυτή είναι η μοναδική αλήθεια , που θα τους σώσει. Αυτός είναι ο μοναδικός δρόμος σωτηρίας.
2. Οι Έλληνες Παλαιοημερολογίτες είναι ανάγκη να έλθουν σε επίγνωση της παραπάνω αλήθειας. Πρέπει , επί τέλους , να σταματήσουν " να καυχώνται με τις αλαζονείες τους. Γιατί η καύχηση αυτή είναι κακή και καταστρεπτική " ( Ιακ. 4,16 ). Ο Χριστός είπε ότι , όταν ο άνθρωπος γνωρίσει την αλήθεια , τότε απελευθερώνεται από τα δεσμά της πλάνης : " Γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς " ( Ιωάν. 8,32 ). Η αλήθεια στην περίπτωσή τους είναι ότι δεν μας σώζουν οι 13 ημέρες και η εμμονή σ' αυτές , αλλά η υπακοή στην Εκκλησία , η υπακοή στο ’γιο Πνεύμα που είναι στην Εκκλησία και την οδηγεί στην αλήθεια. Η αλήθεια δεν βρίσκεται στους ισχυρισμούς και τις κραυγές των σχισματικών και αιρετικών , αλλά στην απόφαση και τη φωνή του σώματος της ενωμένης Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού. Η επίκληση διαφόρων απόψεων Πατέρων δεν δικαιώνουν την πλάνη τους , ούτε λύνουν το πρόβλημά τους. Δημιουργούν σχολαστικές και ανόητες συζητήσεις , αντιπαλότητες και διαμάχες , που είναι μάταιες και δεν ωφελούν σε τίποτα. " Μωράς δε ζητήσεις και γενεαλογίας και έρεις και μάχας νομικάς περιΐστασο ( να αποφεύγεις ) , εισί γαρ ανωφελείς και μάταιοι " λέγει ο Απόστολος Παύλος( Τίτ. 3,9 ). Αυτό πρέπει να το συνειδητοποιήσουν.
3. Ας αφήσουν οι Έλληνες Παλαιοημερολογίτες το ’γιο Πνεύμα να πνεύσει στις καρδιές τους και να φωτίσει το νου τους. Ας πάρουν τη φωτισμένη απόφαση , ότι πρέπει να σταματήσουν την ημερολατρία , γιατί , όπως λέγει ο ιερός Χρυσόστομος , είναι ειδωλολατρία και οδηγεί στην κόλαση : " ειδωλολατρία το τοιούτόν εστι , η της των ημερών παρατηρήσεως φυλακή και μείζονα φέρει την κόλασιν νυν " ( Ε.Π.Ε. 20,322 ). Διερωτώμαι : πώς δεν καταλαβαίνουν ότι από Παλαιοημερολογίτες έχουν γίνει ημερολατρίτες ;
Ας πάρουν τη φωτισμένη απόφαση , ότι πρέπει να σταματήσουν να ζουν παρασιτικά μέσα στο σώμα της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και ας επανέλθουν και ενταχθούν σ' αυτήν , κρατώντας το παλαιό Ημερολόγιο , όπως και άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες. Η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία , αλλά και γενικά η Ορθόδοξη Εκκλησία , δεν είναι αντίθετη σ' αυτή την " οικονομία ". Με αυτές τις αποφάσεις τους , θα σταματήσει ο διχασμός των 13 ημερών να ταλανίζει την Ορθόδοξη Ελληνική Εκκλησία και κοινωνία και , παράλληλα , η θλιβερή επέτειος αυτού του σχίσματος , και θα ανατείλει μια νέα επέτειος ενότητας , αγάπης και χαράς , που απαιτεί ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός , o Σωτήρας του κόσμου , από τους αληθινούς πιστούς Του. ( Ιωάν. 13,24,35.17,21 π.ρ.λ. ). Η Εκκλησία Του τους προσκαλεί.
4. Θα ακούσουν άραγε οι Παλαιοημερολογίτες το κάλεσμα του Χριστού και της Εκκλησίας Του , η θα συνεχίσουν να κρατούν κλειστά , όπως οι τυπολάτρες Φαρισαίοι , τα ώτα της ψυχής τους ; Θα έρθουν στο αληθινό πνεύμα της σύνεσης , της μετάνοιας και της ταπείνωσης ; Το εύχομαι. Ο Χριστός μας θέλει όλους ενωμένους στην Κανονική Εκκλησία Του στην Ελλάδα και η Εκκλησία αυτή είναι μία , όχι πολλές. Και αυτή είναι η Ορθόδοξη Ελληνική Εκκλησία , που είναι Κανονική και ενωμένη με όλες τις άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες. Δεν είναι οι σχισματικές παρασυναγωγές των Παλαιοημερολογιτών." Στώμεν καλώς "!

( Σημείωση : Όλα τα λεχθέντα ισχύουν και για τους Παλαιοημερολογίτες , που δραστηριοποιούνται αντορθόδοξα στις Ορθόδοξες Ελληνικές Κοινότητες του Εξωτερικού , που ανήκουν στο Οικουμενικό Πατριαρχείο της Κων/λεως).