Κυριακή 30 Μαρτίου 2008

Ο σύγχρονος αλλοτριωμένος άνθρωπος ζεί την απέραντη
ψυχική ερημιά. Η αποξένωση του σημερινού ανθρώπου, είναι μια περιπλάνηση σ’ ένα κόσμο στερημένο από αξίες, σκοπό και ιδανικά. Ο Ευγένιος Ιονέσκο έλεγε πως, << ο άνθρωπος σήμερα ζεί μια ζωή νευρόσπαστου, δίχως όνομα, πνιγμένος μέσα στην ασημαντότητα και την κοινοτοπία >>.
Χρειάζεται, ωστόσο, ν’ απαλλαγεί από την τραγικότητα της
εποξένωσης με την επανεκτίμηση των πνευματικών αξιών.
Για τον πνευματικό αγωνιστή, τον άνθρωπο του Θεού, δεν υπάρχει αλλοτρίωση και αποξένωση. Δεν υπάρχει απομονωτισμός και υπαρξιακή άπνοια. Δεν υπάρχει εγκατάλειψη και ερημιά. Κατά τον άγιο Εφραίμ τον Σύρο: << ουδείς έρημος έχων συνοικούντα τον Κύριον >>.
Δε μπορεί να νιώθει ερημιά όποιος ξέρει και πιστεύει πως έχει κοντά του, δίπλα του τον Κύριο. Η αγαπητική παρουσία Του
γεμίζει την ανθρώπινη ζωή.
ΠΩΣ ΖΩΓΡΑΦΙΖΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ;

Για τους [φθονερούς] ανθρώπους, δεν υπάρχει καλή πράξη που να αξίζει τον έπαινο, δεν υπάρχει ικανότητα λόγου που να συνδυάζεται με σεμνότητα και χάρη, δεν υπάρχει και τίποτα άλλο που να αξίζει τη μίμηση ή το θαυμασμό. Όπως οι γύπες που ψάχνουν να βρουν ό,τι είναι δύσοσμο, ενώ πετάνε πάνω από πολλά λιβάδια, από πολλούς όμορφους και ευωδιαστούς τόπους, κι όπως οι μύγες που αφήνουν το υγιές μέρος και πάνε πάνω στην πληγή και κολλάνε, έτσι και οι φθονεροί άνθρωποι παραβλέπουν ό,τι είναι αξιόλογο και σπουδαίο στη ζωή των ανθρώπων και κολλάνε στο στραβό. Κι αν υπάρχει κάτι που δεν πάει καλά, πράγμα συνηθισμένο κι ανθρώπινο, αυτό λένε σε όλους και με αυτό θέλουν να παρουσιάζουν έναν άνθρωπο. Ακριβώς όπως οι πονηροί ζωγράφοι, που αποκαλύπτουν την ταυτότητα του μοντέλου τους από τη στραβή του μύτη ή από κάποια ουλή ή από μια αναπηρία, εκ φύσεως ή επίκτητη.
Έχουν μάλιστα [οι φθονεροί] την τρομερή ικανότητα να κατηγορούν κάτι που είναι αξιέπαινο, παραποιώντας το για να φαίνεται κακό, και να συκοφαντούν μια αρετή μεταβάλλοντάς την στην αντίστοιχη κακία. Λένε θρασύ τον θαρραλέο και αναίσθητο τον προσεκτικό, λένε τον δίκαιο σκληρό και ένοχο τον αθώο. Αυτόν που είναι σπουδαίος τον κατηγορούν για ασήμαντο και αυτόν που ζει ελεύθερα τον κατηγορούν για άσωτο. Λένε τσιγκούνη τον οικονόμο. Γενικά δε δυσκολεύονται να βρουν ονόματα για όλα τα είδη της αρετής, ονόματα που τα ξεσηκώνουν από την αντίθετη κακία.

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΑΣ ΚΟΙΤΑΖΕΙ ΜΕΣΑ ΑΠ’ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΟΛΩΝ ΕΚΕΙΝΩΝ ΠΟΥ ΣΥΝΑΝΤΑΜΕ

Οι Χριστιανοί οφείλουν να αγωνίζονται σε κάθε περίπτωση και να μην κρίνουν κανένα, για κανένα λόγο. Ούτε την πόρνη που θα δουν μπροστά τους, ούτε τους αμαρτωλούς και τους άσωτους. Να τους βλέπουν όλους με την ίδια καλή διάθεση και με καθαρά μάτια. Για να γίνει φυσική και πάγια κατάστασή τους αυτό: κανένα να μην εξευτελίζουν, ούτε να ανακρίνουν, ούτε να αποστρέφονται ούτε να κάνουν διακρίσεις στους ανθρώπους.
Αν δεις κάποιον που έχει ένα μάτι, να μην τον στιγματίσεις μέσα σου, αλλά να τον προσέξεις σαν να είχε την υγεία του. Αυτόν που του λείπει το χέρι σα να ’χε και τα δυο του χέρια. Να δεις όρθιο τον κουτσό και τον παράλυτο υγιή. Αυτή είναι η καθαρότητα της καρδιάς: να δεις τους αμαρτωλούς και τους άρρωστους και να τους συμπαθήσεις και να τους συμπονέσεις.

Μακάριος ο Αιγύπτιος, Ομιλίες Πνευματικές, Ομιλία ΙΕ΄, 15,8, Φιλοκαλία Νηπτικών και Ασκητικών, Πατερικαί εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς, Θεσ/νίκη 1985, τ. 7, σελ. 240.

Σάββατο 29 Μαρτίου 2008

Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης

ΛΟΓΟΙ ΔΙΔΑΧΗΣ

Εξομολόγηση - Μετάνοια

Δεν σε κατηγορώ ότι έκανες αμαρτίες πολλές και σοβαρές, όχι, άνθρωπος είσαι. Σε κατηγορώ, γιατί δεν εξομολογείσαι. Αυτό σε κατηγορώ. Έπεσες; Στον πνευματικό. Έπεσες; Στον πνευματικό, όλα στον πνευματικό. Και η οσία Μαρία, πρώτα εξομολογήθηκε.

Στη γειτονιά μας ήτανε κάποιος Κύπριος και είχε έναν υποτακτικό, ο οποίος τους γονείς του δεν είχε αναπαύσει, να πούμε. Όταν καλογέρευσε, και τον Γέροντά του δεν τον ανέπαυσε. Κι' εκεί που καθόμαστε στη Μικρή Αγία Άννα, τον έστειλε ο Γέροντάς του στον Γέροντα, τον Γέρο-Ιωσήφ, να πει τον λογισμό του και ό,τι μπορεί να τον βοηθήσει. Όταν ήρθε εκεί, ήμαστε γύρω έτσι με τον Γέροντα, λέει: «Άντε εσύ, πήγαινε εσύ, πηγαίνετε στα δωματιά σας· έλα 'δω, πατερ- Ιωάννη». Ανεβαίνει, πήγαινε στο δωμάτιό του.

-Γέροντα, λέει, η ψυχή μου κλαίει,κλαίει, κλαίει σαν μικρό παιδί.
-Γιατί, παιδί μου, η ψυχή σου κλαίει;
-Διότι, λέει, δεν ανέπαυσα τον Γέροντά μου.
-Ε, πού καταλαμβάνεις ότι δεν ανέπαυσες τον Γέροντα;
-Να, λέει, έτσι στην υπακοή.
-Άκουσε, παιδί μου. Εκεί που γκρέμισες, εκεί να διορθώσεις. Εχαλάρωσες το "νά 'ναι ευλογημένο", την ταπείνωση και την αυταπάρνηση στον Γέροντα. Μη ζητάς τώρα με την ευχή ή με την Θεία Μετάληψη, πάτερ μιου, να διορθώσεις το λάθος σου. Εκεί έσφαλες, εκεί να βάλεις μετάνοια, εκεί να διορθώσεις.

Ο αββάς Παμβώ, όταν ήταν κοσμικός, πήγε και κλέψανε σύκα από άλλο γειτονικό αμπέλι. Και όταν τους πήρε μυρωδιά ο δραγάτης, τό 'βαλαν στα ποδάρια να φύγουν, Αλλά από το μαντήλι που είχε τα σύκα, τού 'πεσε ένα σύκο κάτω και να μην το χάσει, πήγε και τό 'φαγε. Και λέει ο ίδιος: «Όποτε θυμάμαι αυτό το σύκο, κάθομαι και κλαίω». Κάθομαι και κλαίω... Αυτό το σύκο...
Έτσι κι εγώ, να πούμε. Όταν θυμάμαι αυτήν την παρακοή που έκανα στον Γέροντα, ως άλλος απόστολος Πέτρος, κάθομαι και κλαίω. Γιατί να κάνω αυτήν την παρακοή, να μην την κάνω υπακοή να κερδίσω;
Ένα πράγμα, άμα σε κεντάει η συνείδησή σου, πήγαινε και βάλε μετάνοια: «Αδερφέ μου, ευλόγησον, σε παρακαλώ να με συγχωρέσεις, έσφαλα». Αυτό διορθώνει το λάθος σου. Μην παραβλέπεις τη συνείδησή σου. Άνθρωποι είμεθα, ένας στον άλλον φταίει. Ή σου είπε έναν λόγο είτε δεν έκανε εκείνο το οποίο είπες, και οπότε κατόπιν η συνείδηση έρχεται ελέγχουσα.

Μην την παραβλέπεις, πήγαινε ταπεινώσου και πες το "ευλόγησον" εις τον αδελφό ή εις τον Γέροντα.
Γ΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ - ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ

Η τρίτη Κυριακή των Νηστειών ονομάζεται <<Κυριακή της Σταυροπροσκύνησης>>.
Μετά από τη μεγάλη Δοξολογία στον όρθρο, ο Σταυρός μεταφέρεται σε μια σεμνή πομπή στο κέντρο του ναού και παραμένει εκεί όλη την υπόλοιπη εβδομάδα, οπότε στο τέλος κάθε ακολουθίας γίνεται προσκύνηση του Σταυρού.Αξίζει να σημειωθεί ότι το θέμα του Σταυρού, που κυριαρχεί στην υμνολογία αυτής της Κυριακής, παρουσιάζεται όχι μέσα στα πλαίσια του πόνου, αλλά της νίκης και της χαράς.Βρισκόμαστε στη μέση της Μεγάλης Σαρακοστής. Από τη μια πλευρά η φυσική και πνευματική προσπάθεια, αν είναι συστηματική και συνεχής, αρχίζει να μας γίνεται αισθητή, το φόρτωμα να γίνεται πιο βαρύ, η κόπωση πιο φανερή. Έχουμε ανάγκη από βοήθεια και ενθάρρυνση. Από την άλλη πλευρά, αφού αντέξουμε αυτή τη κόπωση και έχουμε αναρριχηθεί στο βουνό μεχρι αυτό το σημείο, αρχίζουμε να βλέπουμε το τέλος της πορείας μας και η ακτινοβολία του Πάσχα γίνεται πιο έντονη.Η Σαρακοστή είναι η σταύρωση του εαυτού μας, είναι η εμπειρία - περιορισμένη βέβαια - που αποκομίζουμε από την εντολή του Χριστού που ακούγεται στο ευαγγελικό ανάγνωσμα αυτής της Κυριακής: <<όποιος θέλει να με ακολουθεί, ας απαρνηθεί τον εαυτό του ας σηκώσει το σταυρό του, και έτσι ας με ακολουθεί>> (Μαρκ.8,34).Αλλά δεν μπορούμε να σηκώσουμε το σταυρό μας και ν' ακολουθήσουμε το Χριστό αν δεν ατενίζουμε το Σταυρό που Εκείνος σήκωσε για να μας σώσει. Ο δικός Του Σταυρός είναι εκείνος που δίνει νόημα αλλά και δύναμη στους άλλους. Αυτό μας εξηγεί το συναξάρι της Κυριακής:Στη διάρκεια της νηστείας των σαράντα ημερών, κατά κάποιο τρόπο, και μείς σταυρωνόμαστε, νεκρωνόμαστε από τα πάθη, έχουμε την πίκρα της ακηδίας και της πτώσης, γι' αυτό υψώνεται ο τίμιος και ζωοποιός Σταυρός, για αναψυχή και υποστήριξή μας. Μας θυμίζει τα πάθη του Κυρίου και μας παρηγορεί.. Είμαστε σαν τους οδοιπόρους σε δύσκολο και μακρινό δρόμο που, κατάκοποι, κάθονται για λίγο να αναπαυθούν. Με το ζωοποιό Σταυρό γλυκαίνει την πίκρα που νοιώθουμε από τη νηστεία, μας ενισχύει στη πορεία μας στην έρημο έως ότου φθάσουμε στην πνευματική Ιερουσαλήμ με την ανάστασή Του.. Επειδή ο Σταυρός λέγεται Ξύλο Ζωής και είναι εκείνο το ξύλο που φυτεύθηκε στον Παράδεισο, γι' αυτό και οι θείοι Πατέρες τοποθέτησαν τούτο στο μέσο της Σαρακοστής, για να μας θυμίζει του Αδάμ την ευδαιμονία και την πτώση του από αυτή, να μας θυμίζει ακόμα ότι με τη συμμετοχή μας στο παρόν Ξύλο δεν πεθαίνουμε πια αλλά ζωογονούμαστε>>.
ΕΙΣΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ;

«Η ελευθερία δεν κερδίζεται αν δεν ελευθερώσουμε το εσωτερικό μας απ’ τα μπερδέματα και τα πάθη. Κι αυτό βέβαια μόνο συν Χριστώ γίνεται. Στο Χριστό είναι η χαρά. Ο Χριστός το πάθος το μεταβάλλει σε χαρά». Γέροντας Πορφύριος.

Δεν υπάρχει ελεύθερος άνθρωπος κανένας παρά μόνο αυτός που ζει κοντά στο Χριστό. Αυτός είναι υπεράνω κάθε συμφοράς. Αν ο ίδιος δε θέλει να αδικήσει τον εαυτό του, οι άλλοι ποτέ δεν έχουν τη δύναμη να τον βλάψουν, μένει απρόσβλητος. Δεν τον βασανίζουν τα οικονομικά προβλήματα. Γιατί ξέρει πως «τίποτα δε φέραμε στον κόσμο αυτό. Κι είναι φανερό ότι ούτε και να πάρουμε κάτι μαζί μας φεύγοντας θα μπορέσουμε» (Α΄ Τιμ. 6,7). Δεν τον τρώει η επιθυμία για δόξες και τιμές. Γιατί έμαθε πως «το δικό μας πολίτευμα είναι στον ουρανό» (Φιλιπ. 3.20). Δεν τον στενοχωρεί να τον βρίσουν ούτε τον εξοργίζει αν τον χτυπήσουν. Για το χριστιανό υπάρχει μια και μόνη συμφορά: να μην κάνει το θέλημα του Θεού. Άλλο τίποτα δε θεωρεί συμφορά, ούτε την απώλεια των χρημάτων, ούτε την εξορία, ούτε τους μεγαλύτερους κινδύνους. Κι αυτό που όλοι το τρέμουν, το να φύγει από αυτόν τον κόσμο και να πάει στον άλλο, εκείνος το θεωρεί πιο ευχάριστο απ’ τη ζωή.*Ο χριστιανός είναι σαν τον άνθρωπο που ανέβηκε σε ψηλό βράχο της θάλασσας και παρατηρεί όσους είναι μες στο νερό και προσπαθούν να σωθούν σ’ ένα ναυάγιο. Βλέπει άλλους να σκεπάζονται από τα κύματα, άλλους να πέφτουν σε υφάλους, άλλους να τους παγιδεύει το ρεύμα και να τους πηγαίνει όπου αυτό θέλει. Βλέπει άλλους να χάνονται μες στο βυθό κι άλλους, στην επιφάνεια, πάνω σε μια σανίδα ή ένα κομμάτι του πλοίου να κάνουν τα χέρια τους βάρκα και πηδάλιο. Και βλέπει άλλους να επιπλέουν νεκροί. Σαν κι αυτόν που βρίσκεται στον ψηλό βράχο, έτσι κι ο άνθρωπος που στρατεύτηκε με το Χριστό βγαίνει μέσα από την ταραχή του βίου και των κυμάτων και κάθεται σε τόπο ασφαλή και υψηλό. Γιατί τι είναι πιο ασφαλές και πιο υψηλό από το να έχει κανείς μια μόνη φροντίδα: πώς πρέπει να ευχαριστήσει το Θεό;

Τετάρτη 26 Μαρτίου 2008

ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ ΜΕ ΤΟΝ π. ΠΑΙΣΙΟ

(Η κατωτέρω συνομιλία του π. Παϊσίου μ’ έναν ευλαβή νέο, πού είχε πλανηθεί από τίς κακοδοξίες προτεσταντικής αιρέσεως, δημοσιεύτηκε στrίν ετησία έκδοση «Ο Οσιος Γρηγόριος» της Ιερας Κοινοβιακής Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Ορους του έτους 1995.
Ο μακαριστός γέροντας μέ τίς φαινομενικά απλοϊκές απαντήσεις του στίς υπαρξιακές ανησυχίες ενός νέου, έσωσε κι αυτή την ψυχή από την απώλεια καί τον επανέφερε στην αγκαλιά της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Ο καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου, Αρχιμανδρίτης π. Γεώργιος μας έδωσε την ευλογία του γιά την αναδημοσίευση του κειμένου της συνομιλίας αυτής).

Κάποια στιγμή λοιπόν αποφάσισα νά πάω στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Εξομολογήθηκα καί άρχισα νά μεταλαβαίνω τακτικά. Είχα όμως πολλά καί σοβαρά ερωτηματικά καί δέν εύρισκα απάντηση. Επεδίωξα καί είχα συναντήσεις μέ Θεολόγους κληρικούς, καί πάλι όμως χωρίς αποτέλεσμα.
Η σοβαρή ασθένεια θέλει μεγάλο Νοσοκομείο.
«Κώστα, όσο κι άν προσπαθήσω δέν πρόκειται νά πεισθείς μέ τίποτα. Θέλεις νά καταλάβεις τά μυστήρια του Θεού μέ τη δική σου λογική. Αυτό δέν είναι ορθόδοξο. Ενα πράγμα μόνο σέ σώζει: Νά έρθεις νά πάμε στο Αγιο Ορος. Ερχεσαι;» Ηταν η γνωμάτευση του Αρχιμανδρίτη στον οποίο μέ οδήγησε ο Θεός, πιστεύω. Αφού συμφώνησα, μου έδωσε πληροφορίες γιά ένα μεγάλο χειρούργο (δικός μου ο χαρακτηρισμός) που είναι εκεί, καί πήγαμε. Το όνομά του είναι π. Παϊσιος. Κάποιος άλλος ευλογημένος γέροντας από τον Πύργο έμαθα αργότερα ότι είπε γιά μένα: «αν τον δεχτεί ο π. Παϊσιος έχει καλώς, άν όχι, θά χαθεί από την υπερηφάνειά του». Εχει ακόμα δίκιο... Ευτυχώς που ο Χριστός έχυσε το δικό Του αίμα γιά τίς δικές μας αμαρτίες. Δόξα στο άγιο όνομά Του.
Θά προσπαθήσω νά μεταφέρω όσο πιστά γίνεται την κουβέντα μέ τον π. Παϊσιο.

Ερώτηση: Η Αγία Γραφή διδάσκει ότι μόνο ο Ιησούς Χριστός σώzει. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία παρακαλούμε καί την Παναγία νά μας σώσει. Είναι σωστό;

Απάντηση: Ο Ιησούς είναι ο μοναδικός Σωτήρας. Αυτός πρόσφερε τον εαυτό Του γιά μας. Ακου τώρα. Αν ήσουν κάποιος μεγάλος μέ εξουσία καί πήγαινες σέ μιά πόλη μέ τη μάνα σου, όλοι που θά σέ περίμεναν εκεί θά χαιρέταγαν καί σένα καί την μάνα σου. Θά έλεγαν καί τά καλύτερα λόγια γι’ αυτήν, κι ας μή γνώριζαν τίποτα γιά την ίδια. Εσύ που θά τ’ άκουγες, θά χαιρόσουν, θά καμάρωνες γιά την μάνα σου. Ετσι κι ο Χριστός χαίρεται καί καμαρώνει γιά την μάνα Του, όταν μας ακούει νά λέμε καλά λόγια γι’ αυτήν. Κοίτα. Αν μιά φτωχιά πήγαινε στη μάνα σου καί την παρακαλούσε νά σου ζητήσει νά την διορίσεις σέ μιά θέση κι εσύ έκαμνες τη χάρη της μάνας σου, τότε εκείνη η φτωχειά θά έλεγε ότι η μάνα σου την έσωσε, αν καί εσύ την διόρισες. Ε, έτσι κι εμείς λέμε η Παναγία νά μας σώσει. Καί ο γιός Της που έχει την εξουσία, αλλά είναι ταπεινός, χαίρεται νά μας ακούει νά λέμε καλά λόγια γιά τη μάνα Του.

Ερώτηση: Ο Κύριος δίδαξε νά προσευχόμαστε στο Θεό-Πατέρα. Η Ορθόδοξη Εκκλησία προσεύχεται στη Θεοτόκο καί τούς Αγίους που ήταν άνθρωποι. Είναι σωστό;

Απάντηση: Ακου. Ολες οί προσευχές πάνε στο Θεό. Εμείς προσευχόμαστε στην Παναγία καί τούς Αγίους, δηλαδή τούς παρακαλούμε νά προσευχηθούν καί αυτοί στον Κύριο γιά μας καί η προσευχή τους έχει μεγάλη δύναμη.
- Ναί, αλλά... (τον διέκοψα) η Παναγία καί οί Αγιοι ήταν άνθρωποι καί πέθαναν. Δέν μας ακούνε, ούτε είναι πανταχού παρόντες. Μήπως o Θεός θυμώνει νά προσευχόμαστε σ’ αυτούς;Εδώ είναι μεγάλη η υποχρέωσή μου νά τονίσω μέ κάθε έμφαση αυτό που μου συνέβη. Τη στιγμή που έλεγα τη λέξη «αλλά», ένιωσα νά μέ καρφώνει κάτω στη γη ένα δόρυ καί χωρίς νά πονάω δέν μποροϋσα νά κάνω «κίχ», ενώ κάτι άνοιξε μέσα μου καί «ρούφηξα» όσα ο αγιος γέροντας μου έλεγε.
- Παιδί μου, συνέχισε, γιά το Θεό κανένας δέν πεθαίνει. Οταν κάποιος πεθάνει, πέθανε γιά μας που μείναμε ακόμα στη γη. Δέν πεθαίνει γιά το Θεό. Κι αν αυτός έχει παρρησία κοντά Του, μαθαίνει από το Χριστό οτι τον παρακαλούμε νά προσευχηθεί γιά μας καί προσεύχεται, ενώ o Χριστός ακούει καί χαίρεται. Η προσευχή του δικαίου έχει μεγάλη δύναμη.

Ερώτηση: ‘Ο Κύριος λέει: «Εγώ είμαι Κύριος ο Θεός σου. Μή κάνεις είδωλο, ούτε κανενός ομοίωμα. Μή προσκυνήσεις αυτά. Μήτε νά τά λατρεύσεις, διότι εγώ Κύριος ο Θεός σου είμαι Θεός ζηλότυπος». Η Ορθόδοξη Εκκλησία προσκυνάει τίς εικόνες. Είναι σωστό;

Απάντηση: Ακου. Η μάνα που έχει το παιδί της στον πόλεμο, φοβάται γι’ αυτό νύχτα-μέρα. Εχει πολλή αγωνία. Ξαφνικά παίρνει ένα γράμμα από το παιδί της μέ μιά φωτογραφία του μέσα. Οταν τη βλέπει τί κάνει; Την πιάνει στά χέρια της καί τη φιλεί, τη βάzει στον κόρφο της ν’ αγγίξει την καρδιά της. Ε, τί νομίζεις; Αυτή η μάνα μέ τέτοιο φλογερό πόθο που έχει γιά το παιδί της πιστεύει οτι φιλεί τη φωτογραφία; Το ίδιο το παιδί της πιστεύει ότι φιλεί. Το ίδιο πιστεύει καί όποιος έχει φλογερό πόθο γιά την Παναγία καί τον άγιο πού προσκυνάει. Δέν προσκυνάμε τίς εικόνες γιατί είναι οί εικόνες, αλλά γιά τούς αγίους. Καί αυτούς όχι γιατί είναι τά προσωπα που είναι, αλλά γιατί αγωνίστηκαν γιά το Χριστό. Ο Θεός είναι ζηλότυπος, είναι αλήθεια. Οχι όμως γιά τούς δικούς Του, αλλά γιά τον διάβολο. Ο πατέρας δέ ζηλεύει τά δικά του παιδιά. Μην ανησυχείς, ο Κύριος χαίρεται όταν σέ βλέπει νά σέβεσαι καί ν’ αγαπάς τη Μάνα Του καί τούς Αγίους.

Ερώτηση: Οί Προτεστάντες..., οί Ευαγγελικοί..., οί Πεντηκοστιανοί...

Απάντηση: Ο Λούθηρος είχε παράπονα από τον Πάπα καί δικαιολογημένα. Αν ήταν ειλικρινής, τότε γιατί δέν πήγε στην Ορθόδοξη Εκκλησία από την οποία δέν είχε κανένα παράπονο, αλλά έφτιαξε άλλη «έκκλησία» δική του; Αφησέ τους αυτούς. Μην ξαναπάς εκεί. Νά πηγαίνεις στην Εκκλησία, νά εξομολογηθείς εσύ καί η γυναίκα σου στον ίδιο πνευματικό καί όλα θά πάνε καλά.

Ερώτηση: Πάτερ Παϊσιε, δέν ξέρω νά προσεύχομαι. Πώς πρέπει νά προσεύχομαι;

Απάντηση: Νά αισθάνεσαι ότι είσαι μικρό παιδί καί ο Θεός Πατέρας σου. Αρχισε τότε νά του γυρεύεις. Αν του γυρέψεις καί τίποτα χαζά πράγματα, μή στενοχωρηθείς, δέ θυμώνει. Αυτός κοιτάει την καρδιά σου καί θά σου δώσει ό,τι είναι το καλύτερο γιά σένα. Είναι όπως ένα παιδί πού ζητάει από τον πατέρα του νά του αγοράσει μηχανάκι, γιατί πιστεύει οτι μεγάλωσε, καί o πατέρας επειδή φοβάται μήπως πάθει το παιδί του κανένα κακό, μπορεί νά αργήσει, αλλά στο τέλος του αγοράζει αυτοκίνητο.

Ερώτηση: Οταν προσευχόμαστε είναι καλό νά περιμένουμε στην προσευχή μέχρι νά αισθανθούμε χαρά; Το κάνω πολλές φορές καί μου συμβαίνει.

Απάντηση: Οχι. Τότε θά είναι σάν το παιδί που ζητάει κάτι απο τον πατέρα του, όχι γιά νά του το αγοράσει, αλλά γιά νά το χαϊδέψει μόνο.

Ευχαριστώ καί δοξάζω το Θεό πού μέ αξίωσε νά γνωρίσω έναν άγιο άνθρωπο όσο είναι ζωντανός στη γη, νά τον συμβουλεύομαι καί νά προσεύχεται γιά μένα καί την οικογένειά μου.
Αλήθεια πόσο θαυμάσιος είναι ο Θεός. Πόσο πανάγαθος καί πολυεύσπλαχνος! Δόξα στο άγιο όνομά Του. Ετσι έγινα - όχι έγινα, μ’ έκανε ο Κύριος – Ορθόδοξος Χριστιανός, χωρίς βέβαια νά ξεχνώ καί κάτι ακόμα που μου είπε o π. Παϊσιος, ότι δηλαδή δίνουμε εξετάσεις κάθε στιγμή...

Τρίτη 25 Μαρτίου 2008

«Με τη διάνοιά μας δεν μπορούμε να γνωρίσουμε ούτε πώς έγινε ο ήλιος. Και όταν παρακαλούμε το Θεό ‘πες μου πώς έκανες τον ήλιο’, τότε ακούμε με ευκρίνεια μες στην καρδιά μας την απάντηση: ‘Ταπείνωσε τον εαυτό σου και θα γνωρίσεις όχι μόνο τον ήλιο αλλά και τον Δημιουργό του’…Στην ταπεινή ψυχή ο Κύριος αποκαλύπτει τα μυστήριά Του». Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης. Από το βιβλίο του Αρχιμ. Σωφρόνιου.
«Η γνώση αποκτάται μέσω της αγάπης. Η αγάπη προς τον κόσμο, η αγάπη προς τους ανθρώπους, η αγάπη-έρωτας προσφέρονται σαν οι καλύτερες δυνατότητες για την απόκτηση της γνώσης». Αρχιμ. Βασίλειος, Κάλλος και ησυχία στην αγιορείτικη πολιτεία.

ΓΝΩΣΗ ΧΩΡΙΣ ΘΕΟ

Μέσα σ’ αυτή τη γνώση* βλασταίνει το «δέντρο της γνώσης των καλών και των κακών»**, που ξεριζώνει την αγάπη. Αυτή η γνώση εξετάζει τα μικρά σφάλματα των άλλων, τα προβλήματα και τις αδυναμίες τους, και μαθαίνει τον άνθρωπο να γίνεται αδιάλλακτος και να βρίσκει αντίλογο, να φέρεται δόλια, κάνοντας σχέδια και έργα πονηρά, και ό,τι άλλο προσβάλλει τον συνάνθρωπο. Μέσα σ’ αυτήν ακριβώς τη γνώση κατοικεί η έπαρση και η υπερηφάνεια. Γιατί κάθε τι καλό το αποδίδει στον εαυτό της και δεν το αναφέρει στον Θεό.
Ισαάκ Σύρος, Λόγοι Ασκητικοί, Λόγος ΞΓ΄ 25, Φιλοκαλία Νηπτικών και Ασκητικών, Πατερικαί εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς», Θεσ/νίκη 1991, τ. 8Γ, σελ.28.
*Ο Ισαάκ Σύρος διευκρινίζει, σε προηγούμενο σημείο του ίδιου λόγου, ότι εδώ μιλάει για ένα επίπεδο γνώσης που αποβλέπει στον πλούτο, την επίδειξη, τη διακυβέρνηση του κόσμου και που δεν δέχεται την ύπαρξη του Θεού. Σ’ αυτή τη βαθμίδα γνώσης ο άνθρωπος αποδίδει τα πάντα στον εαυτό του, δεν έχει τη πίστη που θα του επέτρεπε να στηριχθεί στη βοήθεια και τη μέριμνα του Θεού και γι’ αυτό διακατέχεται από άγχη και από φόβο θανάτου.
**Εδώ ο συγγραφέας δίνει μια αλληγορική εξήγηση στο δέντρο με τον απαγορευμένο καρπό του βιβλίου της Γένεσης: Γεν. 2,17.
Για την αγάπη πολλά έχουν ειπωθεί και από πολλούς. Όμως θα τη βρεις, μόνο αν την αναζητήσεις στους μαθητές του Χριστού. Γιατί αυτοί μόνο είχαν την αληθινή Αγάπη για δάσκαλό τους της αγάπης. Κι έλεγαν γι’ αυτήν: «Κι αν έχω της προφητείας το χάρισμα και κατέχω όλα τα μυστήρια κι όλη τη γνώση, αλλά δεν έχω αγάπη, σε τίποτα δε με ωφελεί» (Α΄Κορ. 13,8). Αυτός λοιπόν που έχει αγάπη έχει τον ίδιο το Θεό. «Γιατί ο Θεός είναι αγάπη» (Α΄ Ιω.4,8).
Μάξιμος ο ομολογητής, Περί αγάπης, Εκατοντάς Τετάρτη (100,ρ), Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών, Εκδ. Αστήρ Παπαδημητρίου, τόμος Β΄.

«Να καταλάβουμε το Θεό μέσα στην ταπείνωσή του, όταν μας ανέχεται, όταν μας αγαπά, όταν μας συγχωρεί, όταν μας αφήνει να κάνουμε το κακό, όταν σέβεται την ελευθερία μας, όταν εμείς τον βρίζουμε κι αυτός δε μας βρίζει, όταν εμείς σκοτώνουμε κι αυτός δε μας σκοτώνει, όταν εμείς τον πικραίνουμε κι αυτός δε μας πικραίνει. Τότε να του λέμε του Θεού την εμπιστοσύνη μας κι αυτός ξέρει τι θα κάνει με μας. Είναι ο ίδιος Θεός που είχε πει «γενηθήτω φως» εις το χάος και έγινε φως. Θα γίνει το ίδιο φως και σε μας». Αρχιμ. Αιμιλιανός, Ζωή εν Πνεύματι.

Κυριακή 23 Μαρτίου 2008

Η μελαγχολία της άνοιξης.

Είναι γνωστό πλέον ό,τι την άνοιξη ο χαρακτήρας των ευαίσθητων ανθρώπων παρουσιάζει μια έντονη μελαγχολία και απομάκρυνση απο την κοινωνική συμμετοχή.
Σύμφωνα με τον Όλντ Μπούν, αμερικανό καθηγητή ψυχολογίας, αυτό οφείλετε στον χαρακτήρα εκείνον που δεν έχει διαμορφωθεί σωστά στην παιδική ηλικία.Μιλάμε δηλαδή για παιδικά τραύματα τα οποία δυστυχώς όσο μεγαλώνει το παιδί τον ακολουθούν βιαίως.
Η μελαγχολία είναι ένα σύμπτωμα το οποίο με την βοήθεια των ειδικών μπορεί να ξεπεραστεί.Στα μικρά παιδιά όμως είναι δύσκολο όταν είναι εκ γενετής ευαίσθητα γιατί αυτό οφείλετε στα γονίδια σύμφωνα με τους καθηγητές γενετικής.
Όταν υπάρχουν περιπτώσεις διδύμων τότε τα γονίδια παίζουν σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη τους στη ζωή.Δυό δίδυμα αδέρφια είναι πολύ ευάλωτα και εύκολα επηρεάζονται στη σημερινή κοινωνία με τον οποιοδήποτε παραμικρό κοινωνικό τρόπο. Πολλές φορές έχουμε την ίδια την κοινωνία να μην αποδέχεται τέτοια φαινόμενα στούς νέους. Η νεανική ηλικία είναι μια κρίσιμη ίσως και η πιό κρίσιμη στη ζωή του ανθρώπου.Απαιτείται λοιπόν τέτοιος χειρισμός ώστε τα παιδιά να πάρουν εφόδια για το μέλλον και όχι να οδηγηθούν στον κατήφορο.
Ο γέροντας πορφύριος συμβουλεύει τους γονείς να μην έχουν απαιτήσεις από τα παιδιά τους και όταν υπάρχουν διάφορες δυσκολίες να κάνουν προσευχή και να ζητούν από το Θεό να δώσει λύση. Χρειάζεται λοιπόν απο την μικρή ηλικία σωστή ανατροφή γιατί όταν μεγαλώσει το παιδί διορθώσεις τύπου μπαλώματα δεν γίνονται ούτε επιτρέπονται. Κύριε Ιησού Χριστέ απάλλαξέ μας από γονείς εμπόρους.

Παρασκευή 21 Μαρτίου 2008

Διαβάστε το!

Έβλαψε το Bυζάντιο την αρχαιότητα;

Tου Kωνσταντίνου Aκριβόπουλου, φιλολόγου και συγγραφέα

Πολλοί νεοδαμώδεις διανοητές κυρίως της αριστερίζουσας σκέψης θέτουν από καιρού εις καιρόν στα τηλεοπτικά πάνελ ένα ψευδές δίλημμα, προσπαθώντας να κατευθύνουν τη σκέψη ενός αδαούς κοινού: το Bυζάντιο, λέγουν, αντιτάχθηκε στην αρχαιότητα, την οποία και συνέθλιψε. Για τον λόγο αυτόν, καταλήγουν, εμείς είμαστε Eλληνες και όχι Pωμιοί, δηλαδή μισαλλόδοξοι, εχθρικοί απέναντι στο αρχαιοελληνικό κάλλος. Στη σκέψη τους συμπαρασύρουν και άλλα επιχειρήματα, του τύπου γιατί στα σχολεία να διδάσκεται το εβραϊκό ιστορικό παρελθόν της Παλαιάς Διαθήκης και άλλα τέτοιου είδους συναμφότερα φληναφήματα προκαλώντας τη σύγχυση στο κοινό, που μπορεί να εντυπωσιάζεται από νεόκοπες ιδέες.
Bεβαίως, τα πράγματα δεν έχουν έτσι. Tο κράτος της Aνατολικής Pωμαϊκής Aυτοκρατορίας της Kωνσταντινούπολης (το κακώς επονομαζόμενο Bυζάντιο) όχι απλώς δεν «επιτέθηκε» στην ελληνική αρχαιότητα, αλλά τη διέσωσε, «εξελληνιζόμενο» τρόπον τινά με το πέρασμα του χρόνου. Oσοι διαφωνούν με τη θέση αυτήν βασίζονται στα εξής δύο τρία επιχειρήματα: επί Θεοδοσίου, λέγουν, οι Bυζαντινοί κατέστρεψαν ιερά και βιβλιοθήκες, ο Iουλιανός κυνηγήθηκε, η Yπατία δολοφονήθηκε από το πλήθος, ενώ ο Iουστινιανός έκλεισε την περίφημη Aθηναϊκή Φιλοσοφική Σχολή (ευτυχώς, γιατί την έσωσε από τον εκφυλισμό) και αυτό είναι όλο. Σύνθημα δηλαδή με την απομόνωση κάποιων ελαχίστων περιστατικών.
Στην ουσία, κανείς από αυτούς δεν αναφέρεται στον Mέγα Bασίλειο, τον Iωάννη τον Xρυσόστομο ή άλλους εκκλησιαστικούς Πατέρες, οι οποίοι χρησιμοποίησαν την αρχαία ελληνική σκέψη στην προσπάθειά τους να προσεγγίσουν το θείο. Kανείς τους δεν μιλάει για τους χιλιάδες καλογήρους, οι οποίοι κλεισμένοι στο μοναχικό τους κελί μάτωσαν τα χέρια τους για να αντιγράφουν τους αρχαίους Eλληνες συγγραφείς, ώστε να μη χαθεί μια τεράστια προγονική κληρονομιά. Kανείς τους δεν αναφέρεται στις επιμέρους πολιτιστικές εκφάνσεις που αποδεικνύουν την ομαλή αφομοίωση της αρχαίας ελληνικής σκέψης από το Bυζάντιο. Tα παρακάτω επιχειρήματα είναι ενδεικτικά:
α) O μητροπολίτης Kαισαρείας Aρέθας αγόρασε και παρήγγειλε να αντιγραφούν πολυάριθμα χειρόγραφα ανάμεσα στα οποία ο Eυκλείδης, ο Πλάτωνας, ο Λουκιανός, ο Aριστοτέλης, ο Πίνδαρος και τόσοι άλλοι.
β) H αρίθμηση στα σχολεία ακολούθησε το αρχαιοελληνικό σύστημα –και όχι το λατινικό–, όπου κάθε γράμμα αντιστοιχούσε σε έναν αριθμό, το α στο 1, το β στο 2 κ.λπ.
γ) Στον 10ο αιώνα στα σχολεία της Kωνσταντινουπόλεως διδάσκονταν ο Oμηρος, η διαλεκτική, οι φιλοσοφικές επιστήμες, η ρητορική, η αστρονομία. O μαθητής άρχιζε μαθαίνοντας τη γραμματική, κατόπιν σχολίαζε τους αρχαίους συγγραφείς, καθώς επίσης μάθαινε στοιχεία της αρχαίας ιστορίας, της γεωγραφίας και της μυθολογίας. Διδασκόταν δε πέρα από τον Oμηρο τρεις τραγωδίες του Aισχύλου, τρεις του Σοφοκλή, τρεις του Eυριπίδη, τρεις κωμωδίες του Aριστοφάνη, έργα του Hσιόδου, του Πινδάρου και του Θεοκρίτου (μήπως κυνηγάμε εμείς σήμερα την αρχαιότητα;).
δ) H ρητορική ως τέχνη τελειοποιήθηκε στην εποχή του Bυζαντίου. Tον 6ο αιώνα μάλιστα στην περιώνυμη Σχολή της Γάζας ο Προκόπιος καλλιέργησε τα πιο καθαρά αττικά ελληνικά σε οποιοδήποτε είδος λόγου.
ε) Στη λογοτεχνική παραγωγή υπάρχουν πολλά σατιρικά έργα εμπνευσμένα από τον Λουκιανό, όπως ο «Φιλόπατρις» ή ο «Tιμαρίων» τον 12ο αιώνα ή κάποιες παραινέσεις προς τους βασιλείς και παίρνουν αφορμή από την παραίνεση του Δημόνικου του Iσοκράτη.
στ) Oι Kαππαδόκες Πατέρες μορφώθηκαν με βάση τη νεοπλατωνική σκέψη. O Mάξιμος ο Oμολογητής ήταν βαθύς γνώστης του Aριστοτέλη και έκανε πολλά για να ενισχύσει το νεοπλατωνικό στοιχείο του βυζαντινού μυστικισμού.
ζ) Aς αναφέρουμε ονόματα: O Iωάννης Tζέτζης (12ος αιώνας) συνέταξε σχολιασμούς στον Oμηρο και τον Hσίοδο, ο Eυστάθιος Θεσσαλονίκης, ο Mάξιμος Πλανούδης, ο Eμμανουήλ Mοσχόπουλος, ο Θωμάς Mάγιστρος, ο Δημήτριος Tρικλίνιος ερμήνευσαν Oμηρο, Θεόκριτο, Eυριπίδη, Aισχύλο και Σοφοκλή.
η) Oι μαθηματικοί Eυτόκιος (6ος αιώνας) και ο Iσίδωρος ο Mιλήσιος δημοσίευσαν εκ νέου τις μελέτες του Aρχιμήδη.
θ) Oι απόψεις των Bυζαντινών σχετικά με την οπτική διαμορφώθηκαν από τη σπουδή και τη μελέτη του Eυκλείδη, του Hρωνα, του Θέωνα του Aλεξανδρινού και από την «Oπτική» του Πτολεμαίου.
ι) H κυριότερη συνεισφορά των Bυζαντινών στην ιατρική ήταν η διατήρηση της κλασικής κληρονομιάς. Για παράδειγμα, ο Oρειβάσιος της Περγάμου στην ιατρική του σύνοψη «Συναγωγαί» κατέγραψε τις απόψεις του Iπποκράτη και του Γαληνού, διανθισμένη με χωρία από άλλους αρχαίους συγγραφείς. O Aέτιος ο Aμιδηνός έγινε διάσημος για το κεφάλαιο οφθαλμολογίας που βασιζόταν στα έργα του Aρχιγένη και του Γαληνού.
Θα μπορούσαμε να καταγράψουμε χιλιάδες λεπτομέρειες και εκατομμύρια στοιχεία τα οποία αποδεικνύουν πώς το Bυζάντιο διέσωσε την αρχαιότητα, αλλά δεν το επιτρέπει ο χώρος. Θα μπορούσαμε να αναφερθούμε στη ζωολογία, τη γλυπτική, την εικονογραφία, την υφαντουργία, τα ψηφιδωτά, τα υλικά αντικείμενα του πολιτισμού, την καλλιέργεια των καρποφόρων δέντρων, των αμπελιών, των ελαιοδένδρων, όπου οι Bυζαντινοί μελετούσαν τα αρχαία εγχειρίδια, στη ναοδομία κ.ο.κ.Tο Bυζάντιο διατήρησε την αρχαιότητα και δεν την καταδίωξε. Oι αντίθετες απόψεις και ανιστόρητες είναι και επικίνδυνα παραπλανητικές για τον λαό μας. Oσο για το δίλημμα Eλλην ή Pωμιός, ας μας απαντήσουν όσοι το θέτουν. O Kολοκοτρώνης τι ήταν; Kαι ας σκεφτούν πως ο Kωνσταντίνος Δραγάτσης, ο τελευταίος αυτοκράτορας του Bυζαντίου, αιτιολογώντας την άρνηση της παράδοσής του στον Mωάμεθ, του είπε περήφανα ότι δεν θα παραδοθούμε διότι «Eλληνες εσμέν». Tελεία. Kαι παύλα. Oλα τα άλλα είναι εκ του πονηρού.
ΟΙ ΣΚΟΠΟΙ ΤΗΣ ΒΑΠΤΙΣΕΩΣ

«Σήμερον η κτίσις φωτίζεται, σήμερον τα πάντα ευφραίνονται, τα ουράνια και τα επίγεια».

Σήμερα, ο αναμάρτητος σπεύδει να βαπτισθεί, ο Δεσπότης ζητεί ο δούλος του να του γίνει βαπτιστής, «ο αναβαλλόμενος φως ως ιμάτιον» περιβάλλεται «ρείθρα τού Ιορδάνου».
Κατεβαίνει ο Ιησούς στον Ιορδάνη κι εκείνος στρέφεται προς τα πίσω «ευθύς ανεβαίνει από του ύδατος» γιατί δεν έχει αμαρτίες να εξομολογηθεί. Οι ουρανοί σχίζονται και το άγιο Πνεύμα κατεβαίνει στην κεφαλή του Λυτρωτή ενώ ταυτόχρονα η παντοκρατορική φωνή ακούγεται από τον ουρανό να λέγει: «ούτος εστίν ο υιός μου ο αγαπητός, εν ω ηυδόκησα».
Δικαιολογημένα όμως προβάλλεται το ερώτημα: Γιατί ο Χριστός, αφού ήταν αναμάρτητος βαπτίστηκε;
Επτά είναι, οι σκοποί, τους οποίους επεδίωκε ο Χριστός με τη βάπτιση του.
Ο πρώτος: Βαπτίστηκε ο Χριστός για να καθαρίσει την ανθρώπινη φύση που ολόκληρη την είχε φορέσει με τη σάρκα Του, την «εκ Μαρίας της Παρθένoυ». «Ο μεν γαρ Χριστός αυτοκάθαρσις ην και ουκ εδείτο καθάρσεως, άλλα σοι-δηλαδή προς χάριν όλων των ανθρώπων­καθαίρεται» λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο θεολόγος και ο ιερός Υμνογράφος επαναλαμβάνει «καθαρσίων δε ως Θεός μη δεομένος τω πεσόντι καθαίρεται εν τω Ιορδάνη».
Ο δεύτερος: Βαπτίστηκε ο Χριστός για να συντρίψει τη δύναμη των δαιμόνων και του αρχηγού τους, πράγμα που έγινε βέβαια σύμφωνα με το Δαυϊτικό λόγιο: «Συ συνέτριψας τας κεφαλάς των δρακόντων επί του ύδατος, συ συνέθλασας την κεφαλήν τού δράκοντος». Υπέροχα ερμηνεύει την αλήθεια αυτή η βυζαντινή αγιογραφία: Παρουσιάζει δηλαδή το Χριστό μέσα στα νερά του Ιορδάνη και κάτω από τα νερά δεμένους με αλυσίδες τους δαίμονες με μορφή ανθρώπινη και ψαλίδες του κάβουρα στο κεφάλι.
Ο τρίτος: Βαπτίστηκε ο Χριστός για να καταχώσει την αμαρτία κάτω από τα νερά και για να θάψει το νεκρό από την αμαρτία άνθρωπο μέσα σ’ αυτά, ώστε μόνο το καλό να επικρατεί και μόνον ο ανακαινισμένος άνθρωπος να ευδοκιμεί. Στον κατακλυσμό του Νώε ετάφησαν οι άνθρωποι «υπό τα ύδατα» αλλά στο δεύτερο κατακλυσμό, στη Βάπτιση δηλαδή τού Χριστού ετάφησαν οι αμαρτίες των ανθρώπων κάτω απ’ αυτά.
Ο τέταρτος: Βαπτίστηκε ο Χριστός για να αγιάσει τον Bαπτιστή. Γι’ αυτό και ο Βαπτιστής είναι ο μεγαλύτερος προφήτης και ο «μείζων εν γεννητοίς γυναικών», κατά τον Ευαγγελιστή, γιατί αξιώθηκε να βαπτίσει τον Κύριο Ιησού και αντί να μεταδώσει αυτός χάρη και ευλογία στο βαπτιζόμενο, αξιώθηκε να λάβει αυτός αγιότητα από τον βαπτισθέντα.
Ο πέμπτος: Βαπτίστηκε ο Χριστός για να εκπληρώσει το Νόμο, για να τηρήσει δηλαδή κι’ εκείνος τα εντάλματα του Πατέρα Του μέχρι κεραίας. Αυτό εξ άλλου είπε και στον Πρόδρομο όταν εκείνος δίσταζε να τον βαπτίσει «άφες άρτι, ούτω γάρ πρέπον ημίν εστί πληρώσαι πάσαν δικαιοσύνην».
Ο έκτος: Βαπτίστηκε ο Χριστός για να φανερώσει στον Πρόδρομο και Βαπτιστή και σ’ όλους όσοι θα παρευρισκόταν εκεί το μυστήριο της Αγίας Τριάδος, για να αποκαλύψει δηλαδή την μία θεότητα με τις τρεις της Υποστάσεις, τον Πατέρα στον ουρανό «βοώντα και λέγοντα» «ούτός εστίν ο υιός μου ο αγαπητός εν ω ηυδόκησα», το άγιο Πνεύμα «εν είδει περιστεράς κατερχόμενον και μένον επ’ αυτόν» και τον Υιό και Λόγο τού Θεού βαπτιζόμενο στον ιερό ποταμό. Πολύ όμορφα ο άγιος Κοσμάς ο Μελωδός αναφέρεται στην εμφάνιση, κατά τη Βάπτιση, της Αγίας Τριάδος
« Τριάδος η φανέρωσις, λέγει, εν Ιορδάνη γέγονεν, αύτη γάρ υπέρθεος φύσις ο Πατήρ εφώνησεν ούτος ο βαπτιζόμενος Υιός ο αγαπητός μου το Πνεύμα το άγιον συμπαρήν τω ομοίω ον ευλογούσι λαοί, και υπερυψούσιν εις πάντας τους αιώνας».
Ο έβδομος: Bαπτίστηκε ο Χριστός, για να γίνει το πρότυπο το ιδικό μας, για να μάς υποδείξει δηλαδή ότι πρέπει κι’ εμείς να βαπτιζόμαστε, αλλά όχι το βάπτισμα του Ιωάννη του Βαπτιστή, που ήταν βάπτισμα μετανοίας, αλλά το βάπτισμα του Χριστού που είναι βάπτισμα «αφέσεως αμαρτιών», βάπτισμα «ύδατος και πνεύματος». Εξ’ άλλου ο ίδιος ο Χριστός είπε ότι «εάν μη τις γεννηθεί εξ ύδατος και πνεύματος ου δύναται εισελθείν εις την βασιλείαν των ουρανών», και πολύ δικαιολογημένα γιατί κατά τον σοφό Κλήμη: «Βαπτιζόμενοι, φωτιζόμεθα φωτιζόμενοι υιοθετούμεθα υιοθετούμενοι τελειούμεθα, τελειούμενοι απαθανατιζόμεθα».
Ώστε λοιπόν επτά ήταν οι σκοποί που επεδίωκε ο Χριστός με το Βάπτισμα. Ας τους ακούσομε και πάλι όπως συνοπτικά τους εκθέτει ο κλασσικός δογματικός της Εκκλησίας μας, ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός: «Βαπτίζεται δε ο Χριστός, ουχ ως αυτός χρήζων καθάρσεως, αλλά την εμήν οικειούμενος κάθαρσιν, ίνα συντρίψη τας κεφαλάς των δρακόντων επί του υδατος, ίνα κλύση την αμαρτίαν και πάντα τον παλαιόν Αδάμ ενθάψη τω ύδατι, ίνα αγιάση τον Βαπτιστήν, ίνα πληρώση τον νόμον, ίνα το της Τριάδος αποκαλύψη μυστήριον, ίνα τύπος και υπογραμμός ημίν προς το βαπτίζεσθαι γένηται».
Και βέβαια βαπτιστήκαμε κι’ εμείς στο όνομα της Αγίας Τριάδος και απαλλαχθήκαμε από το προπατορικό αμάρτημα και τις προσωπικές μας αμαρτίες. Αλλ’ αλίμονο! Όλοι μας μολύναμε τον πάλλευκο χιτώνα της ψυχής μας, πέσαμε στην αμαρτία, χάσαμε τη χάρη τού αγίου Πνεύματος και περιπέσαμε στη δυστυχία. Γι’ αυτό κλαίμε τις αμαρτίες μας.
Ας τις εξομολογούμεθα στον πνευματικό μας και να είμαστε βέβαιοι ότι τα δάκρυά μας θα μεταστραφούν σε χαρά και η ευτυχία θα πλημμυρίσει τις ψυχές μας και μάλιστα σήμερα που «η κτίσις φωτίζεται και τα πάντα ευφραίνονται, τα ουράνια άμα και τα επίγεια».

Αρχιμ. Νικοδήμου Παυλοπούλου

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ
Ηχος Α΄
Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε, η της Τριάδος εφανερώθη προσκύνησις του γαρ Γεννήτορος η φωνή προσεμαρτύρει σοι, αγαπητόν σε Υιόν ονομάζουσα και το Πνεύμα εν είδει περιστεράς εβεβαίου του λόγου το ασφαλές. Ο επιφανείς Χριστέ ο Θεός, και τον κόσμον φωτίσας, δόξα σοι

ΚΟΝΤΑΚΙΟΝ
Ηχος Δ΄
Επεφάνης σήμερον τη οικουμένη και το φως σου Κύριε εσημειώθη εφ’ ημάς, εν επιγνώσει υμνούντας σε, ήλθες, εφάνης, το φως το απρόσιτον
Ατομική Προσευχή

Η προσευχή κατά τον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο, είναι «το θερμόμετρο της πίστεως». Η πίστη μας στον Θεό μετριέται με τον χρόνο που αφιερώνουμε στην προσευχή και από την συμμετοχή μας σ’ αυτήν.
Η προσευχή και η νηστεία είναι δύο έργα του Χριστιανού που προέρχονται από την πίστη Προσεύχεσαι, επειδή πιστεύεις. Νηστεύεις, επειδή πιστεύεις. Είναι έργα πίστεως. Τι σημαίνει ότι είσαι χριστιανός; Να κάνεις μόνο κάποιες δημόσιες εμφανίσεις στο ναό ή να μιλάς για χριστιανικά ζητήματα;
Βεβαίως είναι απαραίτητη η συμμετοχή μας στις ακολουθίες της Εκκλησίας και ιδιαίτερα στην Θεία Λειτουργία. Αλλά η πίστη εκφράζεται μ’ αυτά που δεν φαίνονται και δεν επισύρουν την προσοχή των ανθρώπων.
Είναι χαρακτηριστικός ο λόγος του Σωτήρος Χριστού: «Και όταν προσεύχη, ουκ εση ώσπερ οι υποκριταί. Συ δε όταν προσεύχη, είσελθε εις το ταμιείον σου, και κλείσας την θύραν σου πρόσευξαι τω πατρί σου τω εν τω κρυπτώ και ο πατήρ σου ο βλέπων εν τω κρυπτώ αποδώσει σοι εν τω φανερώ» (Ματθ 6, 56)
Την χριστιανική ιδιότητά μας δεν την δείχνουμε μόνο μέσα στον Ναό, αλλά την ζούμε μέσα στην οικογένειά μας, στο σπίτι μας, "στο ταμιείον" μας.
Το κάθε χριστιανικό σπίτι έχει το εικονοστάσι του. Αυτό βρίσκεται προς ανατολάς σε έναν τοίχο ή μια γωνία, σε περίβλεπτη θέση. Έχει οπωσδήποτε την εικόνα του Χριστού, της Παναγίας, καθώς και των Αγίων προς τους οποίους η οικογένεια έχει ιδιαίτερο σεβασμό. Πολλές οικογένειες έχουν τις εικόνες των Αγίων, των οποίων έχουν τα ονόματα. Οι γονείς με τον γάμο του κάθε παιδιού δίνουν στο καινούργιο σπιτικό και την εικόνα του Αγίου του.
Το εικονοστάσι πρέπει να έχει και ένα μικρό τραπέζι ή ένα ράφι όπου μπορούν να τοποθετηθούν ο Συνέκδημος, το θυμιατήρι, μπουκάλι με αγιασμό, άγιο έλαιο από αγίους, λουλούδια από τις εικόνες των αγίων, το θυμίαμα, τα καρβουνάκια, τα φυτιλάκια, το λάδι. Η κανδήλα καίει συνεχώς μπροστά στο εικονοστάσι με καθαρό λάδι. Θυμιάζουμε κάθε μέρα κατά την ώρα της πρωινής ή βραδινής προσευχής.
Καλό είναι να μαθαίνουμε στα παιδιά, πως να ανάβουν το θυμιατό και το κανδήλι.


Το εικονοστάσι είναι το κέντρο της οικογενειακής προσευχής.

Μπροστά στις εικόνες πρέπει η χριστιανική οικογένεια να προσεύχεται, μ’ όλα τα μέλη της, μαζί σαν ένα σύνολο, διότι «ου γαρ εισίν δύο η τρεις συνηγμένοι εις το εμόν όνομα, εκεί ειμί εν μέσω αυτών» (Ματθ. 18,20).
Με την ομαδική προσευχή τα μέλη της οικογενείας κατανοούν ότι όλοι μαζί και σαν ενότητα βρίσκονται κάτω από την σκέπη του Θεού και ότι αυτός είναι που καθοδηγεί την ζωή όλης της οικογένειας και κάθε μέλους ξεχωριστά.
Τότε όλοι αναγνωρίζουν καθαρά ότι ενώπιον του Θεού είναι αμέσως υπεύθυνοι. Ο Θεός και η Εκκλησία είναι τα πραγματικά θεμέλια της οικογένειας και όχι οι πολιτικοί αρχηγοί, ούτε οι ψυχολόγοι, ούτε ο υλισμός, ή ένα κοινωνικό σύστημα, ή η κοσμική ευτυχία.
Οι ομαδικές προσευχές από όλα τα μέλη της οικογένειας δίδουν στον καθένα την ευκαιρία να ενισχύσει την πίστη και την αγαθή διάθεση του άλλου.
Η κοινή προσευχή δημιουργεί έναν ισχυρό δεσμό αγάπης και κατανοήσεως ανάμεσα σε όλα τα μέλη της οικογενείας, πράγμα που έχει σαν συνέπεια να δίδεται πραγματική συγχώρεση πολύ ευκολότερα μετά από μια παρεξήγηση.
Πολλούς τους ρωτάμε: προσεύχεσθε;
-Ναι, πάτερ.
-Τι προσευχή κάνετε;
Και η συνήθης απάντηση είναι:
-Κάνω τον σταυρό μου και το «Πάτερ ημών» πριν να κοιμηθώ το βράδυ.
Αλλ’ αυτό δεν είναι προσευχή ορθοδόξου χριστιανού. Ο χριστιανός προσεύχεται με τις προσευχές της Εκκλησίας. Τέτοιες προσευχές περιέχονται στον Συνέκδημο ή σε άλλα προσευχητάρια που κυκλοφορούν .
-Το πρωί κάνε την πρωινή προσευχή την επιγραφόμενη «Εωθινή προσευχή».
-Στο τραπέζι το μεσημέρι και το βράδυ υπάρχουν ειδικές προσευχές πριν και μετά το φαγητό που μαθαίνουν και λένε τα μέλη της οικογένειας.
-Το βράδυ κάνουμε το Μικρό Απόδειπνο και τους Χαιρετισμούς της Θεοτόκου. Μπορούμε επίσης να προσευχόμαστε για τους χριστιανούς που έχουν ανάγκη, για τον επίσκοπό μας, τον εφημέριο της ενορίας μας, τον πνευματικό μας πατέρα, τους άρχοντας, τους ασθενείς, τους εν πειρασμώ ευρισκόμενους. Πρέπει να προσευχόμαστε καθημερινά γι’ αυτούς που έχουμε βλάψει, που έχουμε σκανδαλίσει, γι’ αυτούς που μισούμε ή μας μισούν, καθώς και για τους κεκοιμημένους συγγενείς ή φίλους μας. Ιδιαίτερη προσευχή μετανοίας να μεταχειριζόμαστε για την συγχώρεση αμαρτιών, πλημμελημάτων, ιδιοτροπιών μας.
Κάποιες ήσυχες ώρες του ημερονυκτίου κλεινόμαστε στο δωμάτιό μας, παίρνουμε το κομποσχοίνι στα χέρια μας, συγκεντρώνουμε το νου μας και προφέρουμε με τα χείλη μας το «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον με τον αμαρτωλό». Σ’ αυτό καλό είναι να πάρουμε την άδεια ή την συμβουλή του πνευματικού μας.
Αυτή την ευχή μπορούμε να την λέμε νοερά και άλλες φορές, όταν κάπου περιμένουμε, όταν ταξιδεύουμε, όταν εργαζόμαστε.
Την ίδια προσευχή χρησιμοποιούμε και για την προσευχή υπέρ των άλλων αδελφών μας, λέγοντας «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον τον δούλον σου (τάδε)».
Η ατομική προσευχή σίγουρα θα μας βοηθήσει στην συνέχεια να έχουμε συγκεντρωμένο τον νου κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας και να συμμετέχουμε με όλη την καρδιά, την ψυχή και την διάνοια μας.
Χριστιανός που δεν έμαθε να προσεύχεται και δεν ένιωσε βαθιά την εμπειρία του Θεού μέσα από την προσευχή, δεν κατάλαβε τι σημαίνει Χριστιανισμός και Εκκλησία.

Αρχιμ. Χρυσόστομου Μαϊδώνη
Πρωτοσ. Ι. Μ. Ιερισσού
Γέροντας Πορφύριος:

«’Οταν έρθει να κατοικήσει σε όλο το χώρο της ψυχής μας ο Χριστός, τότε φεύγουν όλα τα προβλήματα, όλες οι πλάνες, όλες οι στενοχώριες. Τότε φεύγει και η αμαρτία».
«Να κάνετε μετάνοιες, όταν προσεύχεσθε. ‘Εστω και αν αυτό σας κουράζει. Η προσευχή που συνοδεύεται από εκούσια θυσία, γίνεται πιο ευάρεστη στο Θεό και πιο αποτελεσματική».

Ο Γέροντας συμβούλευε τα πνευματικά του τέκνα να προσεύχονται για τους άλλους, ακολουθώντας το δικό του παράδειγμα: «Ξέρετε, αισθάνομαι ότι με τις προσευχές μου σας βοηθώ πολύ». «’Οταν προσεύχεστε για κάποιον άνθρωπο που τον επηρεάζει ο διάβολος με τα αμαρτωλά πάθη, μην του το λέτε, γιατί θα το μάθει ο διάβολος και θα ξεσηκώσει αντίσταση στην ψυχή του και η προσευχή σας δεν θα φέρει κανένα αποτέλεσμα. Να προσεύχεστε γι’ αυτόν μυστικά και η προσευχή θα τον βοηθάει».

«Η ευτυχία μπορεί να υπάρξει, αλλά απαιτείται μια προϋπόθεση: Να έχουν αποκτήσει οι σύζυγοι πνευματική περιουσία, αγαπώντας το Χριστό και τηρώντας τις εντολές του. ’Ετσι θα φτάσουν να αγαπιούνται αληθινά μεταξύ τους και να είναι ευτυχισμένοι. Διαφορετικά θα είναι ψυχικά φτωχοί, δεν θα μπορούν να δώσουν αγάπη και θα έχουν δαιμονικά προβλήματα, που τους κάνουν δυστυχισμένους».

«Ζωή χωρίς Χριστό, δεν είναι ζωή. Πάει τελείωσε. Αν δεν βλέπεις το Χριστό σε όλα σου τα έργα και τις σκέψεις, είσαι χωρίς Χριστό».
«Να λες πάντα την αλήθεια.
Να κάνεις τα πάντα με ηρεμία.
Να προσεύχεσαι για να γίνεις καλύτερος».
«Να εκκλησιάζεσαι πολύ τακτικά, να εξομολογείσαι συχνά και να κοινωνείς και θα σου φεύγουν όλες οι φοβίες και τα ψυχικά τραύματα που έχεις».
«..Πρέπει να βάζεις χρώμα στη φωνή σου. Να ακούγονται όλα τα φωνήεντα καθαρά. Να μη κόβεις σύμφωνα που έχουν στο τέλος οι λέξεις και να μη βιάζεσαι».
«’Οταν σε μαλώνει η γυναίκα σου καμιά φορά….. Πήγαινε μια βόλτα και όταν της περάσει και είναι εκεί στην κουζίνα και μαγειρεύει, χάϊδεψέ της λίγο το κεφάλι της ή δώσ’ της και κανένα φιλί στο μάγουλό της. Της αρέσει και θα τα ξεχάσει όλα, ότι προηγουμένως της έκανες».
«..Μα θαύματα γίνονται συνέχεια κάθε μέρα και κάθε νύχτα. Εσείς δεν τα βλέπετε;»
«Να ψηφίζετε, παιδί μου, μόνο χριστιανούς ανθρώπους και όχι αθέους, γιατί αυτοί οι τελευταίοι κάνουν πολύ ζημιά στην Εκκλησία».

«’Οταν διαβάζεις την Αγία Γραφή μου έλεγε, γιατί πρέπει να τη διαβάζεις συνέχεια για να φωτισθείς, ή τους βίους Αγίων, ή τα άλλα εκκλησιαστικά βιβλία και βρίσκεις κάποια πρόταση ή λέξη που σου έκανε εντύπωση, να σταματάς εκεί αρκετά, να την ψάχνεις καλά και θα δείς πόσο θα ωφελείσαι απ’ αυτό».
«Να εξομολογείσαι τακτικά και καλά, γιατί και Πατριάρχης να είσαι, αν δεν εξομολογείσαι δεν σώζεσαι».
«Να μιμήσαι στην πραότητα, την ακακία, την αγάπη και την ταπείνωση το Χριστό μας».
«Να προσεύχεσαι και να αγαπάς. Να αγαπάς το Θεό και τους ανθρώπους. Δεν βλέπεις εδώ τι κάνει η αγάπη το Χριστού; Να μη λες μέσα σου «με αγαπούν οι άλλοι;» Αν τους αγαπάς εσύ πρώτα, να ξέρεις ότι και αυτοί σε αγαπούν το ίδιο».
«Να μη παρακαλάς το Θεό να σου παίρνει τις διάφορες αρρώστιες, ούτε να τον εκβιάζεις στην προσευχή σου γι αυτές, αλλά να τις υπομένεις με πολύ υπομονή και καρτερικότητα και θα δεις πόσο θα ωφελείσαι».
«Πρόσεχε να μη μεταλαμβάνεις από συνήθεια.

Να είναι για σένα η κάθε κοινωνία όπως την πρώτη φορά που μετάλαβες και σα να είναι και η τελευταία σου, πριν πεθάνεις».
«Να μην κάθεσαι μέσα, να φεύγεις έξω στη φύση».
«Δεν πρέπει να ζητάμε την αγάπη των άλλων. Πρέπει εμείς να τους αγαπάμε πρώτα και να μην αγωνιούμε για την αγάπη τους. Τότε, κάποτε θα μας την ανταποδώσουν».
«Οι γυναίκες που ζηλεύουν τους άνδρες τους παθαίνουν πολλές φορές αρρώστιεςκ…. ’Ολες οι αρρώστιες προέρχονται από τις στενοχώριες. Ακόμα και η πέτρα στα νεφρά».
«’Οσο πιο μακρυά από το Θεό είναι ο άνθρωπος, τόσο πιο πολύ στενοχωριέται και ταλαιπωρείται από διάφορα πράγματα».

«πρέπει να πηγαίνουμε στον πνευματικό μας όταν έχουμε κάτι που μας βασανίζει».
«τα παιδιά έχουν προβλήματα όταν οι γονείς δεν είναι εντάξει…. Δεν πρέπει να τα μαλώνουμε αλλά να τα συμβουλεύουμε συνέχεια… ’Αν θέλουμε να κάνουν κάτι, πρέπει πρώτα να δίνουμε εμείς το καλό παράδειγμα και έπειτα να σηκώνουμε τα χέρια στο Θεό».
«Σου έρχονται φοβίες μερικές φορές, όπως μου λές, γιατί δεν αγαπάς πολύ το Χριστό».
«’Οσο πιο επιθετικό είναι ένα παιδί, τόσο πιο ευαίσθητο είναι».
«Τουλάχιστον άν δεν μπορείς να προχωρήσεις μπροστά, μη πάς προς τα πίσω». (επαναμβανόμενη αμαρτία).
’Οταν η ψυχή είναι ταραγμένη, θολώνει το λογικό και δε βλέπει καθαρά. Μόνο, όταν η ψυχή είναι ήρεμη, φωτίζει το λογικό, για να βλέπει καθαρά την αιτία κάθε πράγματος.
•Η ψυχή είναι πολύ βαθιά και μόνο ο Θεός τη γνωρίζει.
•Γιατί να κυνηγάμε τα σκοτάδια; Να, θα ανάψουμε το φως και τα σκοτάδια θα φύγουν μόνα τους. Θα αφήσουμε να κατοικήσει σ' όλη την ψυχή µας ο Χριστός και τα δαιμόνια θα φύγουν μόνα τους. ’Οταν έρθει μέσα μας ο Χριστός, τότε ζούμε μόνο το καλό, την αγάπη για όλο τον κόσμο. Το κακό, η αμαρτία, το μίσος εξαφανίζονται μόνα τους, δεν μπορούν, δεν έχουν θέση, να μείνουν.
•Να µην ενδιαφέρεσαι αν σε αγαπούν, αλλά αν εσύ αγαπάς το Χριστό και τους ανθρώπους. Μόνο έτσι γεμίζει η ψυχή.
•Στην ψυχή, που όλος ο χώρος της είναι κατειλημμένος από το Χριστό, δεν μπορεί να µπει και να κατοικήσει ο διάβολος, όσο κι αν προσπαθήσει, διότι δεν χωράει, δεν υπάρχει κενή θέση γι' αυτόν.
Ο σκοπός μας δεν είναι να καταδικάζουμε το κακό, αλλά να το διορθώνουμε. Με την καταδίκη ο άνθρωπος μπορεί να χαθεί, με την κατανόηση και βοήθεια θα σωθεί
•Το κακό αρχίζει από τις κακές σκέψεις. ΄Oταν πικραίνεσαι και αγανακτείς, έστω µόνο µε τη σκέψη, χαλάς την πνευµατική ατµόσφαιρα. Εµποδίζεις το ’Αγιο Πνεύµα να ενεργήσει και επιτρέπεις στο διάβολο να μεγαλώσει το κακό. Εσύ πάντοτε να προσεύχεσαι, να αγαπάς και να συγχωρείς, διώχνοντας από μέσα σου κάθε κακό λογισµό.
•Ο άνθρωπος του Χριστού πρέπει ν' αγαπήσει το Χριστό, κι όταν αγαπήσει το Χριστό, απαλλάσσεται απ' τό διάβολο, από την κόλαση και από το θάνατο.
Να προσεύχεσαι χωρίς αγωνία, ήρεμα, µε εμπιστοσύνη στην αγάπη και την πρόνοια του Θεού. Δεν πρέπει να πολεμάτε τα παιδιά σας, αλλά τον σατανά που πολεµά τα παιδιά σας. Να τους λέτε λίγα λόγια και να κάνετε πολλή προσευχή. Η προσευχή κάνει θαύματα. Δεν πρέπει η μητέρα να αρκείται στο αισθητό χάδι στο παιδί της, αλλά να ασκείται στο πνευματικό χάδι της προσευχής. Η σωτηρία του παιδιού σας περνάει μέσα από τον εξαγιασμό το δικό σας. Ο αγιασμός δεν είναι ακατόρθωτο πράγμα, είναι μάλιστα εύκολος, φθάνει εσείς να αποκτήσετε ταπείνωση και αγάπη. ’Αν θέλεις μπορείς να αγιάσεις και μέσα στην Οµόνοια.
Να παρακαλάς το Θεό να συγχωρήσει τις αμαρτίες σου. Κι ο Θεός, επειδή θα τον παρακαλάς πονεμένος και ταπεινωμένος, θα σου συγχωρήσει τις αμαρτίες σου και θα σε κάνει καλά και στο σώμα. ’Οταν προσεύχεσαι, να ξεχνάς την σωματική σου αρρώστια, να την αποδέχεσαι σαν κανόνα, σαν επιτίμιο, για την άφεση των αμαρτιών σου. Για τα παραπέρα µην ανησυχείς, άφησέ τα στο Θεό κι ο Θεός ξέρει τη δουλειά Του. Οι ασθένειες µας βγάζουν σε καλό, όταν τις υπομένουμε αγόγγυστα, παρακαλώντας το Θεό να µας συγχωρήσει τις αμαρτίες και δοξάζοντας το όνομά Του. Η μεγάλη λύπη και η στενοχώρια δεν είναι από το Θεό, είναι παγίδα του διαβόλου. Να γεμίσεις την ψυχή σου με Χριστό, με θείο έρωτα, µε χαρά. Η χαρά του Χριστού θα σε γιατρέψει. Ο Θεός φροντίζει ακόμη και για τις πιο μικρές λεπτομέρειες της ζωής µας. Δεν αδιαφορεί για µας, δεν είμαστε µόνοι στον κόσµο. Ο Θεός µας αγαπάει πολύ, µας έχει στο νου Του κάθε στιγμή και µας προστατεύει. Πρέπει να το καταλάβουμε αυτό και να µή φοβούμαστε τίποτε.
Μόνο η χάρη του Θεού, µόνο η αληθινή αγάπη µας, που θυσιάζεται μυστικά για τους άλλους, μπορεί να σώσει και τους άλλους και µας.
•Η αγάπη χρειάζεται θυσίες. Να θυσιάζουµε ταπεινά κάτι δικό µας, που στην πραγµατικότητα είναι του Θεού.
•Ευτυχία μέσα στο γάμο υπάρχει, αλλά απαιτεί μια προϋπόθεση: να έχουν αποκτήσει οι σύζυγοι πνευματική περιουσία, αγαπώντας το Χριστό και τηρώντας τις εντολές Του. ’Ετσι θα φτάσουν να αγαπιούνται αληθινά μεταξύ τους και να είναι ευτυχισµένοι.
•Είναι προτιµότερο να αποτύχεις σαν λαϊκός, παρά σαν µοναχός.
•Ο ορθόδοξος ασκητισμός δεν είναι µόνο για τα μοναστήρια, αλλά και για τον κόσµο.
•Πολλοί λένε ότι η χριστιανική ζωή είναι δυσάρεστη και δύσκολη, εγώ λέω ότι είναι ευχάριστη και εύκολη, αλλά απαιτεί δυο προϋποθέσεις: ταπείνωση και αγάπη.
•Αν έρθει η χάρη του Θεού, όλοι και όλα αλλάζουν, έλα όμως που για να έρθει, χρειάζεται πρώτα να ταπεινωθούµε!
•Μπορεί κάποιος να μιλάει για τις αμαρτίες του και να είναι υπερήφανος κι άλλος να μιλάει για τις αρετές του και να είναι ταπεινός.
•Να είμαστε ταπεινοί, αλλά να μην ταπεινολογούμε. Η ταπεινολογία είναι παγίδα του διαβόλου, πού φέρνει την απελπισία και την αδράνεια, ενώ η αληθινή ταπείνωση φέρνει την ελπίδα και την εργασία των εντολών του Χριστού.
•Δε γίνεται κανείς χριστιανός µε την τεμπελιά, χρειάζεται δουλειά, πολλή δουλειά.
•Το παν είναι να αγαπήσει ο άνθρωπος το Χριστό και όλα τα προβλήματα τακτοποιούνται. •Και τώρα το ’Αγιο Πνεύμα θέλει να μπει στις ψυχές µας, όπως και τότε, αλλά σέβεται την ελευθερία µας, δε θέλει να την παραβιάσει. Περιμένει να του ανοίξουμε µόνοι µας την πόρτα και τότε θα μπει στην ψυχή µας και θα την µεταµορφώσει. ’Οταν έρθει και κατοικήσει σ' όλο το χώρο της ψυχής µας ο Χριστός, τότε φεύγουν όλα τα προβλήματα, όλες οι πλάνες, όλες οι στενοχώριες. Τότε φεύγει και η αµαρτία.
Ο διάβολος αφού επί αιώνες πολέμησε να βγάλει την εκκλησία έξω από τον κόσμο και απέτυχε, τώρα αγωνίζεται να βάλει τον κόσμο μέσα στην εκκλησία. Και τον αγώνα αυτό της εκκοσμίκευσης τον κάνει επιμελώς κρυπτόμενος, μέχρι σημείου να πείθει ορισμένους ότι δεν υπάρχει.
Θάτανε φρικτό και βλακώδες να χαθή ένας άνθρωπος στην αιώνια κόλασι, επειδή δεν θέλει να αποβάλη την κακία και την έχθρα προς τον ομοιοπαθή συνάνθρωπό του.
Ο κλέπτης ο πιασμένος και μετανοημένος, η πόρνη η γνωστή και ντροπιασμένη, η ταπεινωμένη κι η μετανοημένη είναι πολύ ανώτερη από εμάς με τα καλά ονόματα και τον άγνωστο μας κι αμφίβολο βίο.
Καλό είναι να υπογράφετε ένα χαρτί με εκείνον, που θα σας επισκευάση το σπίτι σας ή κάτι σημαντικό, για να μη στενοχωρηθήτε ύστερα και να τρέχετε στον εξομολόγο.
Πρόσεχε ακόμη και τον ήχο της μηχανής (αυτοκινήτου) και να τον αναγνωρίζης, ούτως ώστε, αν κάποτε αλλάξη, να ξέρης ότι κάτι δεν πάει καλά, κάτι δεν λειτουργεί καλά. Η προσοχή είναι μεγάλο προτέρημα για την επιτυχία κάθε νέου.
Πίστις δεν σημαίνει, πάντοτε, βεβαιότητα για τη θεραπεία, αλλά σημαίνει πρωτίστως εμπιστοσύνη στην αγάπη του Θεού.
Πίστευε δε ότι οι ιατροί κάνουν πολλά λάθη κι έτσι είναι λογικό οι ασθενείς να παίρνουνε από περισσότερους του ενός ιατρού συμβουλές.
’Αλλο είναι να σου έλθη κάτι εκ Θεού κι άλλο να πάθης μια ζημιά για λόγους απροσεξίας, που δεν επιτρέπεται να το παθαίνη ένας. .. Εγώ την έπαθα σαν χωριάτης, δηλαδή το έπαθα απο επιπολαιότητα, επειδή δεν πρόσεξα, κι επειδή μου έκαναν την θεραπεία της κορτιζόνης, που δεν έπρεπε.
Το «ελέησόν με» (στην ευχή) πρέπει να λέγεται πιο ικετευτικά. Σαν ακριβώς να ζητούσαμε κάτι από κάποιον επίγειον άρχοντα κι όχι με σκληρότητα, γιατί κι ο Χριστός είναι πρόσωπο και δεν επιτρέπεται να του ζητάμε πράγματα με τρόπο μηχανικό. (παρ. με γλυκύτητα όπως ζητάμε κάτι από τον πατέρα μας) … Δεν είναι σωστό στος εκκλησίες, οι προσευχές να γίνονται τροχάδης ούτε οι μοναχοί πρέπι να τρώνε τα λόγια της προσευχής.
Πολλοί άνθρωποι, πολλές φορές, θέλουν να κάνουν το καλό, αλλά από την ενέργειά τους, αντί να γίνη καλό, βγαίνει κακό. Πρέπει να ζυγίζουμε τα πράγματα και μία και δύο και δέκα φορές και να βεβαιωνώμαστε ότι η πράξη και η ενέργειά μας δεν πρόκειται, να φέρη αντίθετα αποτελέσματα. Κι άν αμφιβάλλουμε, ότι η ενέργειά μας δεν θα φέρη το καλό, θα πρέπη να συμβουλευθούμε ανθρώπους έμπειρους επί του θέματος κι ακόμη να πάρουμε και την ευλογία του πνευματικού μας, όπως κάνουν και οι μοναχοί στα μοναστήρια, γιατί, κι εμείς στον κόσμο ζούμε κι ενεργούμε σαν σε μοναστήρι με γεροντάδες και πνευματικούς. Αυτή είναι η σειρά της Εκκλησίας κι η Ορθοδοξία.
Σημείο πλάνης είναι να αισθάνεται ανώτερος των ασκητών, επειδή έδωσε ελεημοσύνη ή κήρυξε το ευαγγέλιο, το οποίο ο ίδιος δεν το τηρεί.
…Να γίνης εσύ καλή και σωστή κι ο σύζυγός σου, βλέποντας την καλωσύνη σου και την ευγένειά σου, θα γίνει κι αυτός καλός….. Τι να σου κάνω, αφού θέλης να παίζης τη χαζή και να μη θέλης να καταλάβης το συμφέρον σου.
Σε έδειρα βρέ, για να μη το ξανακάνης.. Δεν σε έδειρα, για να πονέσης, αλλά για να λειτουργήση λίγο ο εγκέφαλός σου.
Είμεθα όλοι άνθρωποι, ομοιοπαθείς με σάρκα και πρέπει να είμαστε ο ένας συμπαθής προς τον άλλο κι ανάλογα, αν ο άλλος λυπάται, να λυπώμαστε κι εμείς κι αν χαίρεται να χαιρώμαστε μαζί του.

Πάτερ Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος:

Παιδιά μου, ένα μόνο θαύμα είδα, ότι είμαι αμαρτωλός και ο Χριστός σταυρώθηκε για μένα, για να με σώσει. Δεν χρειάζομαι άλλο θαύμα. Το μεγαλύτερο θαύμα είναι να βλέπωμε τις αμαρτίες μας και να μετανοούμε.
«Κύριε, λάμπρυνον μου την ψυχήν και το φώς το αισθητόν»
«Κύριε, φώτισον μου το σκότος».
«Κύριε, κάν θέλω, κάν μή θέλω, σώσον με».
Η θεία κοινωνία είναι μυστήριο ταπεινώσεως. Δεν αναφέρομαι στο γεγονός της ταπεινώσεως της σταυρικής θυσίας του Κυρίου, αλλά σε κάτι άλλο. Αυτό το ελάχιστο περιεχόμενο σε ένα μικρό κουταλάκι, την αγία λαβίδα, είναι ο ίδιος ο Χριστός, ο Μεγάλος Θεός και παντοδύναμος δημιουργός του σύμπαντος. Είναι συγκλονιστικό γεγονός που απαιτεί δυνατή πίστη και σταθερότητα.
‘Οταν πονούσε έλεγε: Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν.
«Ο Θεός επιτρέπει να υποφέρουν από φρικτές αρρώστιες δίκαιοι και ενάρετοι άνθρωποι για να καθαριστούν και από τα ελάχιστα ίχνη των παθών τους, και για να πάρουν μεγαλύτερο στεφάνι στον ουρανό. Εξ άλλου, αφού στον Υιό του τον αγαπητό επέτρεψε να υποφέρει και να πεθάνει επί του σταυρού, τι να πούμε για τους ανθρώπους, οι οποίοι, όσο άγιοι κι άν είναι, έχουν ρύπους και κηλίδες από αμαρτίες.»
«’Ολοι όσοι έχουμε περάσει πόνους, είτε ψυχικούς είτε σωματικούς, ξέρουμε ότι ποτέ δεν κάναμε τόση προσευχή και σε ποιότητα και σε έκταση, όση κάναμε, όταν είμαστε στο κρεβάτι του πόνου ή όταν κάποια βαριά θλίψη μας δοκιμάζει. Ενώ όταν τα έχουμε όλα, ξεχνάμε και την προσευχή και τη νηστεία και πάρα πολλά πράγματα. Γι’ αυτό ο Θεός επιτρέπει τον πόνο».
Θεία, από σήμερα τέρμα το κρέας!… ’Οχι Θεία! ’Οταν λέμε κάτι, πρέπει να το τηρούμε.
«Θαύματα; ’Αλλο τίποτε!…Το πιο μεγάλο θαύμα, το οποίο είδα, είναι ότι ο Θεός ήλθε στη γή για να σώση εμένα τον πλέον αμαρτωλό των ανθρώπων».
Είπε Γέρων...

Ο Αββάς Ησαΐας ο αναχωρητής δίνει την ακόλουθη ορθή συμβουλή: “Μη συνηθίζεις να κουβεντιάζεις για πράγματα, που δεν είδες με τα ίδια σου τα μάτια, σαν να τα έχεις δει. Μη βεβαιώνεις με πεποίθηση εκείνα, που έχεις μόνο ακούσει. Συνήθιζε τη γλώσσα σου να λέει πάντα αλήθεια. Το ψέμα γεννιέται συχνά από τη επιθυμία να αρέσουμε στους ανθρώπους κι απομακρύνει από την ψυχή το φόβο του Θεού”.

“Το στόμα του ταπεινόφρονος λέγει πάντοτε αλήθεια”, γράφει κι ο Αββάς Μάρκος ο ασκητής. “’Οποιος αντιλέγει στην αλήθεια, παίρνει τη θέση του δούλου, που ράπισε τον Κύριο”.
“’Οποιος μπαίνει σε μυροπωλείο, έλεγε κάποιος γέροντας, κι αν ακόμη δεν αγοράσει κανένα άρωμα, βγαίνει έξω γεμάτος ευωδία. Το ίδιο συμβαίνει σ’ εκείνους που συναναστρέφονται Αγίους ανθρώπους. Παίρνει επάνω του το πνευματικό άρωμα της αρετής τους”.

Ο Αββάς Παφνούτιος ασκήτευε σ’ ένα απόμερο σπήλαιο δώδεκα μίλια μακριά από τη σκήτη των πατέρων. Είχε όμως τη συνήθεια να επισκέπτεται τη σκήτη δυο φορές το μήνα, για να ωφελείται από τη διδασκαλία τους. Τύπωσε μάλιστα βαθιά στη μνήμη του κι έλεγε αργότερα στους μαθητές του τον λόγο που του έλεγαν συχνότερα οι Γέροντες : “’’Οπου κι αν βρεθείς τέκνον, μη συγκρίνεις τον εαυτό σου με άλλο πρόσωπο, για να έχεις ανάπαυση στην ψυχή. Διαφορετικά, ο διάβολος μπορεί να σε ξεγελάσει και να νομίζεις ότι είσαι καλύτερος από τους άλλους”.


Γεροντικό:

«Αν με καλή μετάνοια σηκωθής από την πτώσι σου, λέει κάποιος πατήρ στο γεροντικό, μη παύσης να λυπάσαι γι’ αυτή και να στενάζης ως το τέλος της ζωής σου. Αλλιώς κινδυνεύεις να ξαναπέσης στην ίδια αμαρτία. Η κατά Θεόν λύπη είναι χαλινάρι της ψυχής. Την συγκρατεί από πολλά παραστρατήματα».

«’Οταν πρόκειται ν’ αρχίσης ένα οποιοδήποτε έργο, συμβουλεύει κάποιος γέροντας, κάνε ευσυνείδητα αυτή την ερώτηση στον ευατό σου:
’Αν αυτή τη στιγμή μ’ επισκεφθή ο Κύριός μου, τι γίνεται;
Πρόσεχε ν’ ακούσης καλά τι θα σου αποκριθή η συνείδησίς σου. Αν σε αποδοκιμάζη, παράτησε ευθύς εκείνο που είχες αποφασίσει να κάνης, και άρχισε κάποιο άλλο, που θα το επιδοκιμάζη, για να τελειώσης θαρρετά.
Ο εργάτης της αρετής πρέπει να είναι κάθε στιγμή έτοιμος να αντικρύση ήρεμα τον θάνατο».
’Αλλος σοφός Πατήρ συμβουλεύει:
Μη συνηθίζης να ελέγχης τον αδελφό σου για τις πράξεις του, αλλά μόνον τον εαυτό σου για τις δικές του και να θυμάσαι κάθε στιγμή πως είσαι υπόλογος γι’ αυτές. Τότε θα γεννηθή στην ψυχή σου ο θείος φόβος.
Αν δε νοιώθης ποτέ να κατανύγεται η ψυχή σου, όταν προσεύχεσαι ή όταν μελετάς τον λόγο του Θεού, έλεγε σ’ ένα νέο κάποιος Γέροντας, πρέπει να γνωρίζης πως πάσχεις ή από κενοδοξία ή από φιληδονία. Αυτά τα δύο θηρία διώχνουν από τον άνθρωπο την κατάνυξι.
Ο χριστιανός, που θυμάται να συνομιλήση με τον Θεόν μόνον όταν φθάση η ορισμένη ώρα της προσευχής, δεν έχει ακόμη μάθει να προσεύχεται, λέει ένας από τους Πατέρας.
Ακοή αντί ακοής λαμβάνομε, λέγει κάποιος Πατήρ. Και εξηγεί: Ακούει ο Θεός την προσευχή εκείνου που υπακούει στο θέλημά Του.

- Τρία πράγματα είναι απαραίτητα για την καλλιέργεια της ψυχής: Πρώτον, η ησυχία, δεύτερον, η προσευχή και τρίτον η αυτογνωσία. Αυτή η τελευταία επιτυγχάνεται, όταν μάθη ο άνθρωπος να μη προσέχη τα σφάλματα του άλλου, παρά μόνο τα δικά του. ’Αν επιμείνη σ’ αυτά, δε θ’ αργήση να καρποφορήση η ψυχή σ’ όλες τις άλλες αρετές.

Αββάς Σαρματίας:

- Προτιμώ άνθρωπο αμαρτωλό, που αναγνωρίζει το σφάλμα του και ταπεινώνεται, παρά ενάρετο με αυταρέσκεια.

Αββάς Ιωάννης ο Κολοβός:

Τι ανόητοι που είμεθα εμείς οι άνθρωποι! Πετάμε μακριά το ελαφρότερο φορτίο, την παραδοχή του λάθους μας και το “συγχώρεσέ με”, και φορτωνόμαστε το πιο βαρύ, τη δικαιολογία.
Αββάς Νείλος:
«Πραγματική Βυζαντινή μουσική είναι εκείνη που τα πάθη κατευνάζει και την ακρασίαν του σώματος ηρεμείν απεργάζεται».

Αββάς Ησαίας ο Αναχωρητής:

«’Οποιος κατορθώνει να λέγη κάθε μέρα στον εαυτό του: σήμερα είναι η τελευταία ημέρα της ζωής μου, ουδέποτε θ’ αμαρτήση θεληματικά προς τον θεό».

Aββάς Ποιμήν

«Για να διδάξει κανείς τον άλλον, πρέπει ο ίδιος να είναι υγιής ψυχικά και απαθής»
«Η μετάνοια είναι η μη επανάληψις της ιδίας αμαρτίας».
«’Οταν αποφεύγη ο άνθρωπος τις πολλές κουβέντες, τις διαμάχες, την ταραχή και την σύγχυση, το ’Αγιον Πνεύμα επισκιάζει την ψυχή του και τότε, όσο στείρα κι’ άν είναι, θα βλαστήση καρπούς πνευματικούς».

Aββάς Παύλος:

Νοιώθω τον εαυτό μου διαρκώς βυθισμένο μέσα στη λάσπη της αμαρτίας ως το λαιμό, έλεγε με ταπεινοφροσύνη ο Αββάς Παύλος, και κλαίω, φωνάζοντας στον Ιησού μ’ όλη τη δύναμη της καρδιάς μου: Κύριε, ελέησόν με.

Αββάς Υπερέχιος:

’Οποιος δεν κατορθώνει να συγκρατή τη γλώσσα του, όταν θυμώνη, είναι ανίκανος να συγκρατήση και όλα τα άλλα πάθη.

Αββά Σισώη:

«Εάν έπεσες, Σήκω… Εώς ότου σε βρη ο θάνατος ή στην πτώσι ή στην έγερσι. Δεν είναι γραμμένο «όπου ευρώ σε εκεί και κρινώ σε»; Μόνο εύχου στον Θεό να βρεθής την τελευταία σου στιγμή σηκωμένος με την αγία μετάνοια».
« Αυτός που πιστεύει αληθινά στο Θεό, ζει σαν «άγγελος επί της γης»: Νηστεύει, εγκρατεύεται, αγρυπνεί, ψάλλει, προσεύχεται, ουδέποτε κατακρίνει, συγχωρεί από καρδίας και αγαπά τους εχθρούς του. Πρέπει να πιστεύεις ότι σε αγαπά ο Θεός, ακόμη κι όταν όλοι οι άνθρωποι σε αποστρέφονται και σε εγκαταλείπουν. Όταν φοβούμεθα τον Θεό, τότε ακριβώς είναι που δεν φοβούμεθα ούτε ανθρώπους, ούτε δαίμονας. Όποιος έχει ταπείνωση, μιμείται τον ίδιο τον Χριστό. Ουδέποτε θυμώνει, ούτε κατακρίνει, ούτε υπερηφανεύεται. Τις εξουσίες ποτέ δεν τις επιθυμεί. Αποφεύγει τις τιμές των ανθρώπων, δεν φιλονικεί για κανένα πράγμα, δεν έχει παρρησία όταν ομιλεί, δέχεται πάντοτε τις συμβουλές των άλλων. Αποφεύγει τα ωραία ενδύματα και η εξωτερική του εμφάνιση είναι απλή και ταπεινή. Δεν ωφελεί να λυπάσαι όταν σε κατηγορούν. Η λύπη στις περιπτώσεις αυτές σημαίνει ότι έχεις κενοδοξία. Εκείνος που θέλει να σωθεί, οφείλει να αγαπά, να τον καταφρονούν, διότι η καταφρόνηση φέρνει την ταπείνωση. Και η ταπείνωση απαλλάσσει τον άνθρωπο από πολλούς πειρασμούς. Ο σκοπός είναι να κατορθώσεις να γίνεις ταπεινός. Να είσαι «υποκάτω πάντων». Να θεωρείς πως τίποτε δεν κάμνεις άξιο για την σωτηρία σου, αλλά να παρακαλείς τον Θεό να σε σώσει διά της ευσπλαχνίας Του. Η ταπείνωση κατορθώνεται με την αυτομεμψία, με το να πιστεύεις δηλαδή για τον εαυτό σου ότι κανένα καλό δεν έχεις. Αλίμονο σ’ εκείνον που νομίζει τις αμαρτίες του μικρές. Αυτός σίγουρα θα πέσει σε χειρότερες. Αυτός που υπομένει τις εναντίον του κατηγορίες με ταπείνωση, έφθασε στην τελειότητα. Αυτόν τον θαυμάζουν ακόμη και οι Άγγελοι, γιατί καμιά άλλη αρετή δεν είναι τόσο δυσκολοκατόρθωτη και μεγάλη, όσο η ταπείνωση. Το κατ’ εμέ, αν και βεβαίως ούτε πολλά διαβάζω, ούτε κάνω τίποτε, η ταπείνωση είναι η πιο σύντομη οδός για την σωτηρία του ανθρώπου. Ο αββάς Ησαΐας λέγει: «Έθισον την γλώσσαν σου του λέγειν συγχώρησον, και η ταπείνωσις επελεύσεται επί σε». Όταν μάθεις τη γλώσσα σου να λέγει, «συγχώρεσε με», κι αν ακόμη δεν το λες με συναίσθηση, λίγο-λίγο θα συνηθίσεις να το λέγεις και να το νοιώθεις μέσα σου. Είναι αδύνατο να αποκτήσεις αληθινή προσευχή, αν προηγουμένως δεν αφήσεις κάθε υπόνοια και καχυποψία εναντίον των άλλων. Αν θέλεις να μάθεις να προσεύχεσαι, να κόψεις πρώτα την πολυλογία. Να κόψεις ακόμη και κάθε περιττό περισπασμό από την ζωή σου. Απερίσπαστη προσευχή είναι εκείνη κατά την οποία, όταν προσεύχεσαι, ο νους σου είναι προσκολλημένος στον Θεό. Αυτός που αγαπά ειλικρινά τον Θεό, το αποδεικνύει με τον αγώνα που κάνει για να αποκτήσει καθαρή προσευχή. Να προσπαθείς ώστε να μη περισπάται ο νους σου κατά την ώρα της προσευχής. Ο νους σου τότε πρέπει να είναι καθαρός. Ω! Αν ένοιωθες την γλυκύτητα της! Τους αμαρτωλούς λογισμούς να τους διώχνεις αμέσως, να μη ριζώνουν. Αν ο λογισμός σου φέρνει άπρεπη εικόνα στην φαντασία σου, διώξε την όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Μη μολύνεις το σώμα σου με πράξεις αισχρές και την ψυχή σου με λογισμούς πονηρούς, και τότε έρχεται σ’ εσένα η ειρήνη του Θεού, και θα καταλάβεις ότι μέσα στην ψυχή σου κατοικεί ο ίδιος ο Θεός. Να μη κρίνουμε τους άλλους. Διότι το να κρίνουμε, σημαίνει ότι έχουμε υπερηφάνεια και αναλαμβάνουμε εμείς την κρίση, που δεν είναι δική μας υπόθεση, αλλά του Θεού. Όταν κατακρίνουμε, σφετεριζόμαστε την εξουσία του Θεού. Όταν πρόκειται να περάσεις, είτε από πυκνό δάσος, είτε από καλαμιώνα, είναι ανάγκη να παραμερίζεις με τα χέρια σου τα κλαδιά, τους θάμνους και τα ξύλα, όλα τα εμπόδια, και να κάνεις μονοπάτι για να προχωρήσεις. Έτσι πρέπει να γίνεται και μέσα στην ψυχή μας, με τους λογισμούς: Να τους παραμερίζουμε και να προχωρούμε. Άν οι άλλοι γύρω σου συμπεριφέρονται λανθασμένα και προκαλούν σκάνδαλα, εσύ ούτε να τους κατακρίνεις, ούτε να τους μιμήσαι, αλλά να βαδίζεις κατά το θέλημα του Θεού. Να παρακαλείς τον Θεό γι’ αυτούς που σε κατακρίνουν και σε συκοφαντούν. Όσο εσύ προσεύχεσαι για τους κατηγόρους σου, τόσο πληροφορεί και ο Θεός αυτούς που άκουσαν τις εναντίον σου συκοφαντίες ότι αυτές είναι ψευδείς. Για να ωφελείσαι από τις αναποδιές που σου συμβαίνουν, να λέγεις: «Ο Θεός επέτρεψε έτσι για το καλό μου, για την σωτηρία μου». Η φυγή δεν λύνει πάντα το πρόβλημα των θλίψεων. Διότι, όπου και να πας, θα βρεις τα ίδια ή παρόμοια. Προσπάθησε να λύσεις το πρόβλημα «μέσα σου», και μη αναζητείς λύσεις απ’ έξω και με την φυγή. Κι όταν ακόμη όλοι σε εγκαταλείψουν στον κόσμο και δεν έχεις πού να σταθείς και πού να ακουμπήσεις, και πάλι μη απελπισθείς. Να λες με πίστη: «Ζει Κύριος, και δεν μπορώ ν’ απελπισθώ!» Αυτός που επιθυμεί τις τιμές, δεν μπορεί να απαλλαγεί από τα αίτια της λύπης. Διότι με το παραμικρό θίγεται ο εγωισμός του, και αυτό προξενεί μεγάλη λύπη. Μακάριος είναι αυτός που μισεί τις τιμές και αγαπά την ταπείνωση. Θέλεις να μη αμαρτάνεις; Μνημόνευε το θάνατο σου πάντοτε! Για τούτο γράφτηκαν οι Βίοι των Αγίων: Για να τους μελετούμε και να μας εμπνέουν. Για να μαθαίνουμε πώς ζούσαν οι Άγιοι, τι μας συμβουλεύουν, και να πράττουμε κι εμείς ομοίως. Επειδή πολλές φορές μας λείπουν τα ζωντανά παραδείγματα αγιότητας δίπλα μας, επιβάλλεται να μελετούμε τους Βίους των Αγίων για να φωτιζόμαστε. Χωρίς την ελπίδα της αιώνιας ζωής, δεν μπορείς να υπομένεις τις δοκιμασίες που σου συμβαίνουν. Δεν μπορείς να υπομείνεις τους πειρασμούς των προσκαίρων, αν δεν έχεις κατά νουν τα ουράνια και αιώνια. Η νηστεία και η σιωπή είναι αδέλφια. Αυτός που θέλει να νηστεύει, πρέπει να σιωπά. Κι αυτός που θέλει να τηρεί σιωπή, πρέπει να νηστεύει. Όποιος δεν μπορεί να δαμάσει την γαστριμαργία, αυτός γίνεται υπόδουλος και σε πολλά άλλα πάθη. Η γαστριμαργία είναι μητέρα της πορνείας. Για να αποφύγεις την κενοδοξία, πρέπει να αποστρέφεσαι τις περιττές συναναστροφές. Εκείνος που υπεραγαπά τον εαυτό του, αδικεί τον αδελφό του. ΄Οποιος είναι φίλαυτος, δεν μπορεί να είναι φιλόθεος.».

Στιχουργήματα:

’Οταν σου έλθουν δάκρυα, θάρσει και μη φοβάσαι,
είναι το δώρον του Θεού. φαίνεται, αγαπά σε.
’Αν έχης την υπομονήν και ’ς τον χριστόν την πίστη,
ο πειρασμός εχάθηκε τελείως ηφανίσθη.
Δός μου, Χριστέ, ταπείνωσιν, τον νούν μου ν’ ανυψώνω
Εκεί ψηλά ’ς τον ουρανόν. ποτέ να μή θυμώνω…
Ταπείνωσις, ταπείνωσις, ειρήνη και αγάπη,
Καρδία νά ’ ναι καθαρά, όλο χαράν γεμάτη.
ΑΓΙΟΥ ΛΟΥΚΑ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΡΙΜΑΙΑΣ
ΣΗΚΩΣΕ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΣΟΥ ΚΑΙ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ

Τι σημαίνει να σηκώσουμε τον σταυρό μας;

Ό Κύριος λέει ότι ό καθένας από μας πρέπει να σηκώσει τον δικό του σταυρό.
Τι σημαίνει αυτό; Ποιος είναι αυτός ό σταυρός; Για τον καθένα ό σταυρός είναι διαφορετικός και αυστηρά προσωπικός, διότι για τον καθένα ό Θεός έχει ετοιμάσει τον δικό του σταυρό.
Έχει μεγάλη σημασία να καταλάβουμε ποιος είναι ό δικός μας σταυρός, να ξέρουμε ότι έχουμε σηκώσει εκείνο ακριβώς τον σταυρό πού μας προτείνει ό Θεός. Είναι πολύ επικίνδυνο να επινοούμε σταυρούς για τον εαυτό μας. Και αυτό δυστυχώς το βλέπουμε συχνά.
Για την πλειοψηφία των ανθρώπων ο Θεός έχει ετοιμάσει τον σταυρό της ζωής μέσα στον κόσμο, τον σταυρό της οικογενειακής και της κοινωνικής ζωής.
Αλλά πολλές φορές άνθρωπος πού αποφάσισε να αρνηθεί τον εαυτό του και να ακολουθήσει στην ζωή του την οδό του Χριστού δεν πετυχαίνει τίποτα επειδή επινοεί για τον εαυτό του σταυρό πού του φαίνεται πιο σωστός. Νομίζει, παραδείγματος χάριν, ότι για να σωθεί πρέπει να γίνει μοναχός ή να πάει στην έρημο.
Αυτόν όμως το δρόμο ό Θεός τον ετοίμασε για πολύ λίγους, οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν σταυρό πού οι ίδιοι ούτε καν τον θεωρούν σταυρό και όταν τον σηκώνουν δεν καταλαβαίνουν ποιο βάρος έχουν στους ώμους τους.
Ποιο σταυρό έχουν οι περισσότεροι;
Έναν σταυρό απλό, όχι τέτοιο πού σήκωσαν οι άγιοι μάρτυρες και πού σήκωναν όλη τη ζωή τους οι όσιοι πατέρες στην έρημο. Εμείς έχουμε άλλο σταυρό.
Ή ζωή μας, ή ζωή όλων των ανθρώπων, είναι θλίψη και πόνος. Και όλες αυτές οι θλίψεις στην κοινωνική και την οικογενειακή ζωή μας είναι ο σταυρός μας.
Ό αποτυχημένος γάμος, ή ανεπιτυχής επιλογή του επαγγέλματος, δεν μας προκαλούν αυτά πόνο και θλίψη; Δεν πρέπει ό άνθρωπος πού τον βρήκαν αυτές οι συμφορές να τις υπομένει; Οι σοβαρές ασθένειες, ή περιφρόνηση, ή ατιμία, ή απώλεια της περιουσίας, ή ζήλεια των συζύγων, ή συκοφαντία και όλα γενικά τα κακά πού μας κάνουν οι άνθρωποι, όλα αυτά δεν είναι ό σταυρός μας;
Ακριβώς αυτά είναι ό σταυρός μας, σταυρός για την μεγαλύτερη πλειοψηφία των ανθρώπων. Αυτές είναι οι θλίψεις πού υποφέρουν οι άνθρωποι και όλοι μας πρέπει να τις σηκώνουμε, αν και οι περισσότεροι δεν το θέλουν. Άλλα ακόμα και οι άνθρωποι πού μισούν τον Χριστό και αρνούνται να ακολουθήσουν το δρόμο του και αυτοί ακόμα σηκώνουν το δικό τους σταυρό του πόνου.
Ποια είναι ή διαφορά μεταξύ αυτών και των χριστιανών;
Ή διαφορά είναι ότι οι χριστιανοί με υπομονή σηκώνουν τον σταυρό τους και δεν γογγύζουν κατά του Θεού.
Ταπεινά με χαμηλό το βλέμμα σηκώνουν μέχρι το τέλος της ζωής τους το δικό τους σταυρό ακολουθώντας τον Κύριο Ιησού Χριστό. Το κάνουν για τον Χριστό και το Ευαγγέλιό του, το κάνουν από θερμή αγάπη προς Αυτόν, γιατί όλη την σκέψη τους είχε αιχμαλωτίσει ή διδασκαλία του Ευαγγελίου.
Για να κάνει πράξη τη διδασκαλία του Ευαγγελίου, για να ακολουθήσει την οδό του Χριστού, ό άνθρωπος πρέπει ταπεινά και ακούραστα να σηκώνει τον σταυρό του, να μην τον βρίζει αλλά να τον ευλογεί. Τότε μόνο τηρεί την εντολή του Χριστού, γιατί είχε, αρνηθεί τον εαυτό του. Σήκωσε τον σταυρό του και ακολούθησε τον Χριστό, τον ακολούθησε σ' ένα μακρινό δρόμο, σ' ένα δρόμο για τον οποίο ό Κύριος είπε, ότι στην Βασιλεία των Ουρανών οδηγεί τεθλιμμένη οδός ή αρχή της οποίας είναι ή στενή πύλη. Και εμείς θέλουμε να είναι ή οδός της ζωής μας ευρύχωρη, χωρίς λάκκους, πέτρες, αγκάθια και λάσπη. Θέλουμε να είναι στρωμένη με λουλούδια. Και ό Κύριος μας δείχνει μία άλλη οδό, την οδό του πόνου. Αλλά πρέπει να ξέρουμε ότι σ' αυτό το δρόμο, όσο δύσκολος και να είναι, αν με όλη την καρδιά μας στραφούμε στον Χριστό, τότε ό Ίδιος με έναν θαυμαστό και ανεξήγητο τρόπο μας βοηθάει. Μας στηρίζει όταν πέφτουμε. Μας δυναμώνει και μας παρηγορεί.
Όταν ακολουθήσουμε αυτό το δρόμο, ο οποίος στην αρχή μόνο μας φαίνεται δύσκολος, όταν αισθανθούμε τη χάρη του Θεού πού μας δυναμώνει σ' αυτή την πορεία, τότε με χαρά και ταπείνωση θα σηκώνουμε τον σταυρό μας και θα πορευόμαστε με βεβαιότητα επειδή γνωρίζουμε ότι έτσι μας ανοίγεται ή είσοδος στην Βασιλεία των Ουρανών.
Αυτό λοιπόν σημαίνει να μισήσουμε την ψυχή μας - να μισήσουμε την ακαθαρσία της, να αρνηθούμε τον παλαιό μας άνθρωπο, για να σώσουμε την αθάνατη ψυχή μας πού ό προορισμός της είναι ή κοινωνία με τον Θεό.
Αυτός πού με τέτοιο τρόπο θα χάσει την ψυχή του, θα την σώσει και θα είναι με τον Χριστό;
ΝΑ μας αξιώσει όλους ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός της αιώνιας και ένδοξης ζωής μαζί Του, με τον Πατέρα Του και όλους τους αγγέλους.
Νεοπτόλεμος.

Ο Νεοπτόλεμος θεωρείται γενάρχης του ισχυρότερου των ηπειρωτικών φύλων, αυτού των Μολοσσών. Ήταν γιος του ήρωα του τρωϊκού πολέμου, Αχιλλέα και της Διηδάμειας, η οποία ήταν κόρη του βασιλιά της Σκύρου Λυκομήδη. Σύμφωνα με τον Όμηρο, ο μάντης Κάλχας είχε προφητέψει ότι οι Έλληνες δεν επρόκειτο να καταλάβουν την Τροία εάν στην πολιορκία της δεν συμμετείχε και ο Νεοπτόλεμος. Σε ηλικία δώδεκα ετών ο Νεοπτόλεμος εγκατέλειψε, μαζί με τους Δόλοπες στρατιώτες, την Σκύρο και οδηγήθηκε στην Τροία από τον Φοίνικα και τον Οδυσσέα, ο οποίος του παρέδωσε και τα όπλα του νεκρού πατέρα του.Ως γνήσιος γιος του Αχιλλέα, ο Νεοπτόλεμος δεν άργησε να δείξει τις απαράμιλλες στρατιωτικές του αρετές. Διακρίθηκε τόσο στα όπλα όσο και στα πολεμικά συμβούλια με την οξύτητα του πνεύματός του, τη σοφία και την ρητορική του ευφράδεια. Ο Νεοπτόλεμος ήταν από τους πρώτους που ανέβηκε στον Δούρειο Ίππο και πολέμησε γενναία για την κατάληψη του Ιλίου. Λέγεται ότι κατά την κατάληψη της Τροίας σκότωσε τον βασιλιά της Πρίαμο και τον ανήλικο γιο του Έκτορα, τον Αστυάνακτα, ρίχνοντάς τον από τις πολεμίστρες του κάστρου της Τροίας. Επίσης λέγεται ότι θυσίασε στον τάφο του πατέρα του μία από τις κόρες του Πριάμου, την Πολυξένη και πήρε ως σκλάβα του τη γυναίκα του Έκτορα, την Ανδρομάχη.Μετά την άλωση της Τροίας ο Νεοπτόλεμος επέστρεψε με τους στρατιώτες του στη Φθία όπου νυμφεύθηκε την Ερμιόνη, κόρη του βασιλιά της Σπάρτης, Μενελάου και της Ωραίας Ελένης, με την οποία έκαναν μεγαλοπρεπείς γάμους στη Σπάρτη. Ο γάμος αυτός τελικά απέβη στείρος και η Ερμιόνη εγκατέλειψε τον Νεοπτόλεμο για να παντρευτεί τον ξάδελφό της Ορέστη, από τον οποίο γάμο γένησε τον Τισσαμενό.Σύμφωνα με μία παράδοση ο Νεοπτόλεμος έχασε το κράτος του από τον Άντιφο και τους Δωριείς. Ο Νεοπτόλεμος κατέφυγε στη Σκύρο, από την οποία όμως έφυγε σύντομα και απέπλευσε για την Ήπειρο, ύστερα από χρησμούς του Έλενου, γιου του Πριάμου, τον οποίο είχε πάρει μαζί του μετά την άλωση της Τροίας. Εκεί παντρεύτηκε με τη Λάνασσα, κόρη του Κλεοδαίου και εγγονή του Ηρακλή με την οποία απέκτησε οκτώ παιδιά. Αργότερα γύρισε στη Φθία, νίκησε τον σφετεριστή του θρόνου του και παρέδωσε ξανά το βασίλειό του στον παππού του, Πηλέα, ο οποίος είχε εν τω μεταξύ εξοριστεί στην Κω. Ο ίδιος γύρισε στην Ήπειρο όπου έγινε γενάρχης των Αιακιδών ( από το όνομα του προ-παππού του Αιακού ) και ίδρυσε το βασίλειο των Μολοσσών (πιθανότατα από το όνομα του γιου του Μολοσσού τον οποίο είχε αποκτήσει από την Ανδρομάχη).Για το τέλος του υπάρχουν διάφορες εκδοχές. Κατά μία εκδοχή σκοτώθηκε από τον Ορέστη είτε γιατί ο τελευταίος ζήλεψε τον γάμο του με την Ερμιόνη είτε γιατί η ίδια η Ερμιόνη του ζήτησε να τον σκοτώσει γιατί αυτή τον ζήλευε εξαιτίας της Ανδρομάχης, στην οποία ο Νεοπτόλεμος έδειχνε ιδιαίτερη αδυναμία. Μια δεύτερη εκδοχή θέλει τον Νεοπτόλεμο να έχει σφαχτεί από τους ιερείς τον Δελφών πάνω στον βωμό του Απόλλωνα όταν εξεστράτευσε εναντίον του μαντείου για να εκδικηθεί τον Θεό, τον οποίο θεωρούσε υπεύθυνο για τον θάνατο του πατέρα του. Για άλλους πάλι η σφαγή του θεωρείται δίκαιη ανταπόδοση της πράξης του να σφάξει τον Πρίαμο στο θυσιαστήριο του Έρκειου Δία στην Τροία. Η τιμωρία του ονομάστηκε "νεοπτολέμειος τίσις".Ο Νεοπτόλεμος έδωσε το όνομά του σε πολλούς βασιλείς των Μολοσσών και αργότερα των Ηπειρωτών, καθώς και στον πιο γνωστό και σπουδαιότερο από του Αιακίδες, τον βασιλιά Πύρρο, αφού το προσωνύμιο του Νεοπτόλεμου ήταν Πύρρος εξαιτίας του χρώματος των μαλλιών του, τα οποία θύμιζαν το χρώμα των πύρινων γλωσσών της φωτιάς.

Πέμπτη 20 Μαρτίου 2008

Γιατί αποσιωπούμε τα καίρια.

Xρήστος Γιανναράς, άρθρο στήν Καθημερινή τής Κυριακής, 4 Δεκεμβρίου 2005 http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_21/10/2007_246047.

Στο θεωρητικό πεδίο (πιο ρεαλιστικό καμιά φορά από την α-νόητη πρακτική) ένα κυρίως θέμα απαιτεί δημόσιο διάλογο. Και η απαίτηση καμουφλάρεται με μάταιες αντιμαχίες, θορυβώδικες έριδες, ενώ το ξαστοχημένο ερώτημα παραμένει απλό:
Για να ανταποκριθούμε σε σημερινές και πραγματικές, δικές μας ανάγκες οι Νεοέλληνες, ποια συγκεκριμένα στοιχεία μας χρειάζονται από το ιστορικό μας παρελθόν και ποιες προσλήψεις από επιτεύγματα σύγχρονων προηγμένων κοινωνιών; Κριτήριό μας οι ανάγκες μας. Όχι το παρελθόν μας σαν αυταξία, όσο ένδοξο κι αν ήταν. Ούτε η ξιπασιά του επαρχιώτη που του γυαλίζει οτιδήποτε ξένο, «μοδέρνο» – χάντρες και καθρεφτάκια. Μας ενδιαφέρουν τα όσα άλλες κοινωνίες για τις δικές τους ανάγκες, με τις δικές τους προϋποθέσεις κατόρθωσαν, είμαστε ανοιχτοί σε πρότυπα αλλότριων κοινωνικών κατακτήσεων, αλλά με κριτήριο τις ανάγκες μας, όχι ιδεοληψίες.
Διάλογος για τα στοιχεία από το παρελθόν, λ.χ. για τη γλώσσα. Ποια επιλογή θα υπηρετήσει πληρέστερα τις ανάγκες μας για παραγωγικότητα, ευζωία, ποιότητα ζωής: Η σωστή διδασκαλία της (ενιαίας διαχρονικά) ελληνικής γλώσσας στη σχολική μας εκπαίδευση; Ή η διεθνής σήμερα, εργαλειακά χρηστική και ολιγόλεκτη αγγλική γλώσσα; Μπορούμε να συζητήσουμε το δίλημμα με κριτήριο ρεαλιστικές ανάγκες και όχι συναισθηματικά ψυχολογήματα ή «εκσυγχρονιστικές» υστερίες;

Στοιχεία από το παρελθόν, λ.χ. η συνείδηση καταγωγής και συνέχειας, η καλλιέργεια ιστορικής ταυτότητας. Μήπως η εμμονή στην αξιοποίηση θησαυρισμάτων παραδεδομένης πείρας, κατακτημένης σοφίας, αισθητικής και αρχοντιάς, μειώνει την ικανότητα προσαρμογής στις απαιτήσεις του παρόντος; Το δίλημμα στο κάτω της γραφής είναι: θέλουμε να είμαστε Βρετανία ή Σιγκαπούρη, Γαλλία ή Χονγκ - Κονγκ; Ποια η ανάγκη μας;
Τρίτο παράδειγμα: Επιβίωσε ο Ελληνισμός τρεισήμισι χιλιάδες χρόνια κομίζοντας πρόταση πολιτισμού που ενδιαφέρει πανανθρώπινα. Δεν κόμιζε τεχνολογικές διευκολύνσεις ή μεθοδική οργάνωση της οικονομίας, αλλά βάση «νοήματος» της ύπαρξης και της συνύπαρξης, προτεραιότητα της μεταφυσικής αναζήτησης, ενδείξεις για την «γιγαντομαχίαν περί της ουσίας». Η καλλιέργεια παρόμοιων προτεραιοτήτων σήμερα θα είχε θετικές ή αρνητικές επιπτώσεις για τον συρρικνωμένο και ανυπόληπτο από κάθε άποψη Ελληνισμό; Είναι προσόν ή μειονέκτημα ή επιδίωξη της μέγιστης δυνατής κατά κεφαλήν καλλιέργειας, η επικέντρωση της πολιτικής στη διαχείριση πολιτισμού, απωθημένου σήμερα, αλλά πάντοτε πανανθρώπινα επίκαιρου για τη διάκριση ποιοτήτων;
Διάλογος για τέτοια θέματα, πραγματικός και όχι προσχηματικός, έχει δυσκατόρθωτες προϋποθέσεις:
Αποκλείει την αντιπαράθεση ιδεολογημάτων, δηλαδή ψυχολογικών εγκυστώσεων σε «πεποιθήσεις». Αποκλείει και την αντιμαχία καμουφλαρισμένων συμφερόντων, ιδιοτέλειας που θωρακίζεται με στράτευση σε «παρατάξεις». Ο διάλογος γίνεται ανέφικτος όταν οι διαλεγόμενοι δεν είναι (ειλικρινά και με συνέπεια) απροκατάληπτοι, αδέσμευτοι σε βεβαιότητες και μεροληψίες, όταν αρνούνται να διερευνήσουν τα υπέρ και τα κατά κάθε άποψης, κάθε προοπτικής, κάθε νοοτροπίας.
Αποκλείεται να διαλεχθούν άνθρωποι που θέλουν μόνο να δικαιώσουν τις επιλογές τους, να ναρκισσευτούν για το αλάθητο εγώ τους, να αναπληρώσουν τη μειονεξία τους πίσω από προσωπείο ή ετικέτα. Αποκλείεται να διαλεχθούν οι προαποφασισμένα «πατριώτες» ή «διεθνιστές» ή «δεξιοί» ή «αριστεροί», οι «συντηρητικοί» και οι «προοδευτικοί», οι «θρησκευόμενοι» και οι «άθεοι». Αποκλείονται όσοι προσπαθούν να αντλήσουν αυτοεκτίμηση και ταυτότητα από τη στράτευση σε κόμματα και ιδεοληψίες, όσοι έχουν εξασφαλίσει καριέρα, οικονομικές προνομίες και δημοσιότητα δουλεύοντας για εγχώριους πάτρωνες ή ξένες πρεσβείες.
Επειδή λοιπόν είναι άκρως δυσεύρετη η ανθρώπινη ποιότητα που απαιτείται για να στηθεί διάλογος, συντηρούμε άγονες αντιμαχίες και παράλληλους μονολόγους, αφήνοντας κακοφορμισμένα και ανίατα τα κεντρικά κοινωνικά μας προβλήματα: παραγωγικότητα, ποιότητα ζωής, συλλογική αξιοπρέπεια. Ποτέ άλλοτε οι δημόσιοι «διάλογοι» δεν ήταν καθημερινά τόσοι πολλοί, και η απουσία διαλόγου τόσο απογοητευτικά εξόφθαλμη. Στα δημόσια βήματα (εφημερίδες, ραδιόφωνα, τηλεοπτικά κανάλια) καλούνται να συν-ζητήσουν λύσεις σε προβλήματα, απαντήσεις σε ζωτικά ερωτήματα, απαρεγκλίτως και μόνο πρόσωπα δίχως ίχνος ετοιμότητας για αναζήτηση, άνθρωποι που κατ’ επάγγελμα προπαγανδίζουν έτοιμες λύσεις ή είναι παιδαριωδώς εξαρτημένοι από παραισθησιογόνες ιδεοληψίες.
Αυτόν τον καταιγισμό από παράλληλες και ασύμπτωτες απόψεις, γνώμες, ρητορείες, μικρονοϊκές αφέλειες, δογματικές ανοησίες, ψυχοπαθολογικές εμμονές, τον εξωραΐζουμε σαν «πλουραλισμό», σαν τάχα επίτευγμα διαλόγου. Στην Ελλάδα σήμερα δεν μοιάζει να υπάρχει μία έστω εφημερίδα, μία τηλεοπτική εκπομπή, ένα ραδιοφωνικό πρόγραμμα, που να θέλει να στήσει πραγματικό και όχι κατ’ επίφασιν διάλογο με αδέσμευτους και απροκατάληπτους συμμετέχοντες, ανθρώπους με την ετοιμότητα να αμφισβητήσουν τις ίδιες τους τις απόψεις, τις γνώμες, τις κρίσεις τους.
Στην Ελλάδα μοιάζει αδύνατο να συζητηθούν πρωτεύοντα προβλήματα, οι αντιμαχίες είναι μόνο για συμπτώματα, για συνέπειες προβλημάτων. Αλλά και τα συμπτώματα μας απασχολούν μόνο και εφόσον αφορούν σε συμφέροντα κομμάτων και συνδικαλιστών, των τυράννων του κοινωνικού σώματος. Πώς να λειτουργήσει ζωτική κριτική από τα δημόσια βήματα, όταν η κριτική δεν λειτουργεί πουθενά αλλού: ούτε στη σχολική μάθηση ούτε στα πανεπιστήμια ούτε η αξιοκρατία πουθενά. Πώς να παραχθεί κριτική σκέψη, όταν ακόμα και οι βιβλιοκρισίες ή οι αξιολογήσεις στην τέχνη γίνονται με κομματικά κριτήρια;
Μην ξεχνάμε τις στατιστικές: Δύο στους τρεις Έλληνες δεν διαβάζουν ούτε ένα βιβλίο τον χρόνο και ποτέ εφημερίδα, βλέπουν όμως, έξι ώρες αποχαυνωτική τηλεόραση ημερησίως. Ίσως και το 90% των πολιτικών αγορητών, των τηλεπαρουσιαστών, σχολιαστών, «ειδικών επιστημόνων» και τυχάρπαστων «προσκεκλημένων» στα ΜΜΕ θα απορρίπτονταν από κάθε σωστό δάσκαλο της γραμματικής και του συντακτικού στη στοιχειώδη εκπαίδευση. Και επειδή ανάπηρη γλώσσα σημαίνει και ανάπηρη σκέψη, εύκολα εξηγείται γιατί στη χώρα μας φτάσαμε να ανεβάζουμε σε θώκους υπουργικούς, σε βουλευτικά έδρανα, στην προεδρία κομμάτων, αλλά και σε επισκοπικούς θρόνους, σε πανεπιστημιακές έδρες, στην αρχηγία των ενόπλων δυνάμεων σπιθαμιαία αναστήματα φανερά μειωμένης νοητικής καλλιέργειας.

Δεν απαιτεί η ελλαδική κοινωνία από τους διαχειριστές του βίου της ούτε επαρκή νοημοσύνη ούτε γλωσσικές προϋποθέσεις σκέψης και κρίσης
Σχέσεις Εκκλησίας και κράτους
Μητροπολίτης Νικοπόλεως και Πρεβέζης κ.κ. Μελέτιος)

Προϋποθέσεις γιά νά είναι θετικός ο χωρισμός.

Ο χωρισμός της Εκκλησίας από το κράτος είναι αίτημα του ρεύματος της εκκοσμίκευσης, που είναι σταδιακή πορεία αποϊεροποίησης της ζωής του συνόλου και του ατόμου, ένα αίτημα ανυποχώρητο που ημέρα με την ημέρα γίνεται πιο πιεστικό και πιο θρασύ. Η πορεία αυτή -με διαφορετικά κάθε εποχή ονόματα (αναγέννηση, διαφωτισμός, νέα εποχή, μοντερνισμός, μεταμοντερνισμός, παγκοσμιοποίηση κ.ά.)-- στοχεύει πάντοτε στο ίδιο επιζήμιο για την Εκκλησία αποτέλεσμα. Και γι’ αυτό η Εκκλησία δίκαια αγωνιζόταν πάντοτε, και αγωνίζεται, εναντίον της. Όμως, τα συνθήματα που χρησιμοποίησε κάποιες φορές η Εκκλησία ΔΕΝ ήσαν τα σωστά και προκάλεσαν τεράστιες ζημιές. Και έγιναν αιτία μιας (κατά άνθρωπον) πανολεθρίας της. Π. χ. η Εγκύκλιος του πάπα Βονιφατίου Η' Unam Sanctam, με την οποία η Δυτική Εκκλησία αναγνώρισε και ανεκήρυξε μόνο νόμιμο τρόπο διοίκησης των χωρών την απολυταρχία και τους εκφραστές της «χριστούς Κυρίου», με όλες τις θεολογικο-πολιτικές προεκτάσεις και συνέπειες, έβλαψε. Επακόλουθα της Εγκυκλίου αυτής ήσαν ότι η Εκκλησία στη Δύση στράφηκε κατά των δημοκρατικών θεσμών και αγώνων και κατά του εργατικού κινήματος (δημοκρατικοί και συνδικαλιστές αναθεματίζονταν!), με αποτέλεσμα να γίνη η Εκκλησία μισητή στα λαϊκά στρώματα. Ακολούθησε (με τον Sylabus) η άμεση καταδίκη της επιστημονικής γνώσης και έρευνας (ΙΘ' αιών). Όλα αυτά οδήγησαν την Δύση σε ένα αντικληρικαλισμό που εμείς δεν μπορούμε ούτε να τον φαντασθούμε. Γι αυτό θα πρέπει η οδυνηρή πείρα της «Δύσης», να γίνεται μάθημα για μάς και να μην ανεχόμαστε καμμία και με κανένα τρόπο συνταύτιση. Και τα αποτελέσματα είναι γνωστά. Επαινετά και ορθά ο Αρχιεπίσκοπος κ. Χριστόδουλος έχει κάμει πρόγραμμά του την αντίδραση κατά της μεθοδευμένης αποϊεροποίησης του βίου της πατρίδας μας και των πολιτών. Ο αγώνας αυτός χρειάζεται σύνεση (βλ. Λουκ. 16,31-32), αλλά και εντατικοποίηση της μαρτυρίας του κλήρου (= αρχιερέων, ιερέων και ιερομονάχων) ότι ο πρώτος εχθρός της Εκκλησίας είναι η έσωθεν, (δηλαδή από τον ίδιο τον κλήρο, από τον τρόπο ζωής τού κλήρου), αποϊεροποίηση της ζωής. Και γιατί ο αντίπαλος δεν είναι άοπλος και γιατί το μέλλον είναι όχι μόνο αόρατο και άγνωστο αλλά και αμφίβολο, αφού μπορεί να εξελιχθή αντίθετα προς τις όποιες προβλέψεις μας. Αποφεύγω κάθε κοινοτυπία-τάχα επεξήγηση και προχωρώ με μια αξιολογική αλληλουχία: 1. Ο χωρισμός Κράτους και Εκκλησίας ΔΕΝ πρέπει να ευνοηθή. Η υπάρχουσα σχέση κράτους και Εκκλησίας είναι και για το έθνος και για το κράτος αλλά και για την Εκκλησία, καλή και ωφέλιμη. Οι συνταγματικές αρχές που ισχύουν καλό είναι να μείνουν αναλλοίωτες. Ο Καταστατικός Χάρτης της Εκκλησίας, στα μεν βασικά άρθρα (1, 36. 49-50) καλό είναι να μείνη αναλλοίωτος. Στα άρθρα περί εκκλησιαστικής διοίκησης μια επαναδιατύπωση θα είναι καλή. Η πείρα είναι οδηγητική. Μικτή Επιτροπή μπορεί να μελετήση μια διατύπωση πιο ευεργετική και πιο λειτουργική (στην επικοινωνία Κρατικών και Εκκλησιαστικών Αρχών) και μια πιο δυναμική (σύμφωνα με το πνεύμα της εποχής, απαραίτητη προϋπόθεση δυνατότητας για προσέγγιση του λαού του Θεού και μάλιστα εκείνων που έχουν υποστή την αλλοτρίωση των συγχρόνων φιλοσοφικών ρευμάτων) ρύθμιση των σχέσεων Ι. Συνόδου και Αρχιερέων, Αρχιερέων και ιερέων, Αρχιερέων, ιερέων και λαϊκών στον χώρο της ενορίας, της εκκλησιαστικής επαρχίας, και της τοπικής Εκκλησίας στο σύνολό της. Δύσκολος δρόμος, αλλά είναι ο μόνος που παρέχει ελπίδα για ανάκαμψη. Με κανένα τρόπο να μην προωθηθή χωρισμός κάτω από ανάλογες με τις σημερινές συνθήκες. Οπωσδήποτε όμως, οι σημερινές συνθήκες επιβάλλουν να δημιουργηθή μια νέα εικόνα σχέσεων Κράτους και Εκκλησίας μέσα στα υπάρχοντα συνταγματικά πλαίσια. Μία νέα εικόνα διοίκησης-λειτουργίας της Εκκλησίας και τρόπου λήψεως αποφάσεων και διαχειρήσεώς της. Για την αναζήτηση των σωστών «θέσεων», που θα πρέπει να διέπουν την τότε ζωή της Εκκλησίας, καλό θα είναι να συσταθή μια Επιτροπή από κληρικούς με βαθειά αίσθηση ποιμαντικής ευθύνης, μεγάλη πείρα και σύνεση, από ανθρώπους προσγειωμένους, πεζούς ρεαλιστές, όχι αιθεροβάμονες, ειδικούς με κριτήρια αντικειμενικά. Όχι για να ξεπεραστή η κρίση μόνο ή να προωθηθή μια κάποια λύση, αλλά για να συντελεσθή ένα έργο πνοής για αύξηση της Εκκλησίας και της δόξα του Χριστού. Για να προκύψη κάτι καλό, που θα γίνη αφορμή για ένα δυναμική και ελπιδοφόρο άνοιγμα προς το λαό. 2. Η νομική κατοχύρωση ότι η Εκκλησία σαν σύνολο και οι υπομονάδες της λειτουργούν ως Ν.Π.Δ.Δ. είναι εγγύηση ελευθερίας δράσεώς της. Μετάπτωσή τους σε άλλη νομική κατοχύρωση ίσως προκαλέση και καταλυτικές μεταβολές στον τρόπο λήψης, ελέγχου και εκτέλεσης αποφάσεων και στον τρόπο διαχείρισης και ελέγχου της. Σημασία θα έχη τότε, ποίο θα είναι το εποπτεύον Ν. Π., κάτι που ποτέ δεν θα παραλειφθή και δεν πρέπει ποτέ, ούτε να παραγνωρισθή, ούτε να καταφρονηθή-υποτιμηθή. 3. Σε περίπτωση νέας διαμόρφωσης σχέσεων Κράτους και Εκκλησίας, οπωσδήποτε θα έχομε - πλήρη έλεγχο της μισθοδοσίας από κρατικές αρχές, που θα απαιτήσουν άλλου είδους εργασιακές σχέσεις (Κύριος οίδε ποίες). - ένα ασφαλώς σημαντικό περιορισμό στις ενορίες με βάση σταθερά κριτήρια για πόλεις και χωριά (ευνόητα τα επακόλουθα). - πιθανότατα ελαχιστοποίηση των σημερινών προνομίων σε θέματα φορολογίας, κρατικών διευκολύνσεων, προστασίας της εννοίας του ιερού κ.ά. Προσωπικά πιστεύω ότι δεν θα υπάρξη ζήτημα καταργήσεως-διακοπής μισθοδοσίας. Είναι ένα κεκτημένο δικαίωμα, του οποίου η σύγχρονη νομική αντίληψη δεν επιτρέπει καταπάτηση. 4. Το μάθημα των θρησκευτικών στα Σχολεία. Είναι γνωστό, γενική πεποίθηση, ότι έχει καταντήσει τύπος χωρίς ουσία ότι η θρησκευτική εκπαίδευση στα σχολεία είναι προβληματική. Η αντίδραση κατά του ομολογιακού χαρακτήρα του μαθήματος των θρησκευτικών οδηγεί στο δίπολο: ή μάθημα θρησκειολογικό, ή μάθημα του Ορθόδοξου Πολιτισμού της Ελλάδας (Ορθόδοξη Θεολογία, Ορθόδοξη Τέχνη, Ορθόδοξο ήθος) και να μείνη σαν τέτοιο υποχρεωτικό, παρά να καταντήση προαιρετικό (κάτι που διαφορετικά δε θα αποφευχθή, με αποφάσεις του Σ.τ.Ε.). Στην περίπτωση αυτή θα διατηρηθούν στα Πανεπιστήμια και οι Θεολογικές Σχολές, κάτι πολύ χρήσιμο και ωφέλιμο. 5. Η θρησκευτική διδασκαλία στον στρατό, στις στρατιωτικές σχολές και στις σχολές τής αστυνομίας, ασφαλώς θα παύση. Θα θεωρηθή άμεσο επακόλουθο της νέας μορφής σχέσεων. Θα είναι μεγάλη επιτυχία, αν κατορθωθή να νομοθετηθή και για τις σχολές αυτές η υποχρεωτική διδασκαλία του Ορθοδόξου Πολιτισμού και προαιρετικές «λατρευτικές ευκαιρίες». 6. Ο πολιτικός γάμος μάλλον δεν θα καταστή υποχρεωτικός, χωρίς αυτό να είναι σίγουρο, δια τον φόβο των Ιουδαίων. Η Εκκλησία πρέπει να τονίζη τον πνευματικό του χαρακτήρα. Και την ελεύθερη προσέλευση.
***
Πιστεύω ότι τα σημεία 4, 5, 6 μέσα σε χώρο ελευθερίας θα φέρουν σε κλήρο και λαό, ποιμένες και ποιμαινομένους αίσθηση ευθύνης, και κατά συνέπεια μεγάλη ωφέλεια πνευματική. Όμως στην αρχή θα είναι αισθητή μια μεγάλη καθίζηση. Μεγάλος αριθμός, τάχα φίλων και πιστών, τότε θα αποστασιοποιηθή. Η Εκκλησία θα εύρη με δυσκολία το δρόμο της. Κλήρος και λαός θα υποστούν κλονισμό, βγαίνοντας έξω από τα νερά τους. Οι αρχιερείς τότε θα πρέπει να είναι πολύ δυνατοί σε πίστη και σε παράδειγμα. Γιατί η σχέση τους με το ποίμνιο θα είναι σχέση όχι εξουσιαστική, αλλά απλά και μόνο αγαπητική.
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ
ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡ ΠΟΛΥΚΑΡΠΟ ΤΟΝ ΚΛΗΜΑΤΙΑΝΟ
ΣΤΟΝ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ.

Ο πατήρ Πολύκαρπος ζει στην καλύβα της Αγίας Βαρβάρας λίγο πιο κάτω απ' τις Καρυές, στο δρόμο για τη Σταυρονικήτα κι ήλθε στον Άθω πριν 66 ακριβώς χρόνια.Θα 'θελα να γινόταν να μεταφέρω εδώ ακριβώς τα όσα αποφασιστικά μου διατύπωσε στη συζήτηση, όμως δεν γίνεται γιατί δεν έχω ακόμα πεισθεί ότι στ' αλήθεια συμφέρει το Όρος...

Ερώτηση: Ποιο είναι το προνόμιο για σας τους Αγιορείτες;
Απάντηση: Το ότι ζούμε στα ίχνη της φυσικής ζωής. Κοιμόμαστε ήσυχα επειδή δουλεύουμε σκληρά και εντατικά. Δεν έχουμε άγχος για να αυξήσουμε το εισόδημα και δεν τρέχουμε για να προφτάσουμε το φανάρι ή το λεωφορείο.

Ερώτηση: Πως θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει την κοινωνία του Άθω;
Απάντηση: Σαν μια κοινωνία μ' ανθρώπους. Ότι βλέπεις στον κόσμο το συναντάς και εδώ. Μόνο που δεν υπάρχουν γυναίκες και βυζανιάρικα. Κι εδώ βρίσκεις ανθρώπους που δεν ήλθαν χάρη στην πίστη τους. Βέβαια, τελευταία έρχονται άνθρωποι στ' αλήθεια ιδεολόγοι.

Ερώτηση: Πως αντιμετωπίζετε τη σάρκα;
Απάντηση: Όπως και σεις. Είμαστε όλοι φτιαγμένοι από το ίδιο το υλικό. Είναι ένα υλικό πρόχειρο και φτηνό που όμως δίνει στην ανθρώπινη οντότητα μεγάλη αξία. Ο άνθρωπος μπορεί αν το θελήσει να πάει κόντρα στις σαρκικές του ορέξεις. Εμείς εδώ παλεύουμε με τη σάρκα χρησιμοποιώντας τα δικά μας τα όπλα. Νηστεία, αγρυπνία, προσευχή, εμποδίζουν τη σάρκα να κορυφώσει τη νίκη της.

Ερώτηση: Όμως κι εδώ δεν υπάρχουν οι πτώσεις;
Απάντηση: Το ίδιο, όπως στην κοινωνία. Μόνο που όταν πέφτει κανείς θα πρέπει οπωσδήποτε να σηκώνεται. Μετά θα ξαναπέφτει, θα σηκώνεται πάλι και αυτό θα γίνεται μια ζωή. Κι εδώ το κακό υπερπλεονάζει. Από ένα μοναστήρι έδιωξαν μέσα σε 10 χρόνια 30 μοναχούς. όμως, όπου το κακό υπερπλεονάζει, υπερπερισσεύει κι η χάρη! Στους 300 βουλευτές, μόνο οι τρεις έχουν Θεό.
Ερώτηση: Δηλαδή, έχετε δει και το Σατανά;
Απάντηση: Αστειεύεσαι; Πολεμάμε μαζί του. Ο Θεός έριξε εδώ όλους τους σατανάδες. Κάνω 8 ώρες προσευχή κάθε μέρα και πάλι δε γίνεται τίποτα. Όμως το πράμα θέλει υπομονή. Μόνο μ' αυτή θα βρεις την ψυχή σου, διαφορετικά την έχασες. Ξέρεις, το Άγιο Όρος είναι νοσοκομείο πνευματικό.
Ερώτηση: Έχετε χρόνια εδώ, στο Νοσοκομείο;
Απάντηση: Είμαι 83 και όταν ήλθα ήμουν 17 χρονών. Όμως μην πεις πως τον κόσμο τον έχω ξεχάσει. Έχω τσακωθεί με τον Έβερτ, έχω βρίσει τον εισαγγελέα και τον Διευθυντή της Αστυνομίας. Στα 1953 έκανα ένα μήνα στη φυλακή γιατί δε δέχτηκα να ορκιστώ σε μια δίκη. Η Εκκλησία έχει το δικό της πηδάλιο. Άμα δείτε καλόγερους τσιγαράδες κι ανήθικους, μην πείτε ποτέ πως αυτό είναι το Όρος. Φροντίστε να βρείτε γιατί συμπεριφέρονται έτσι. Τι συμβαίνει μέσα στην ψυχή τους. Μην απορρίψετε τον μοναχισμό για τα πρόσωπα. Το κάθε μοναστήρι είναι νοσοκομείο πνευματικό.

Ερώτηση: Ναι, αλλά ένας που έρχεται εδώ δεν έρχεται συνήθως με την εντύπωση ότι πάει σε νοσοκομείο, αλλά με τη σιγουριά ότι θα συναντήσει αγίους. Έτσι δεν είναι;
Απάντηση: Ένας είναι ο Άγιος. Ο Κύριος Σαβαώθ του οποίου η παρουσία γεμίζει τον κόσμο. Τον βρίσκεις κυρίως, όχι τόσο μέσα στις εκκλησιές, όσο μέσα στα νοσοκομεία. Ένας που έρχεται εδώ θα πρέπει να ψάχνει για τον μοναδικό Άγιο, διαφορετικά θα απογοητευθεί.

Ερώτηση: Εκτός απ' αυτό ίσως θα πρέπει ένας που επισκέπτεται το Άγιο Όρος να εντοπίζει και να διδάσκεται από αξίες που εδώ βιώνονται και μέσα στον κόσμο έχουν αρκετά ατονήσει. Εννοώ, την παρθενία, την ακτημοσύνη και την υπακοή, που αποτελούν βασικούς κανόνες ζωής για το μοναχό. Τι λέτε;
Απάντηση: Και οι κανόνες όμως παραβιάζονται από τους ανθρώπους. Ο Χριστιανός συνέχεια παλεύει με το Θεό και το Σατανά. Το αγαθό και το σκοτεινό. Να σας πω ένα παράδειγμα. Εγώ μέχρι σήμερα δεν έχω πάει με γυναίκα. Είμαι παρθένος; Για όνομα του Θεού! Ο άνθρωπος αμαρτάνει και με τα μάτια και με την ακοή και με τα χέρια, όπως εγώ. Όμως ο Θεός συγχωράει. Στην καρδιά ποιος είναι παρθένος; Ούτε μπορώ να πω πως ένας που πήγε με γυναίκα δεν είναι παρθένος. Εξαρτάται από τα δάκρυα που έχει χύσει και τη μετάνοια που έδειξε. Η παρθενία είναι πιο πολύ κατάσταση της καρδιάς και του νου.

Ερώτηση: Ποια είναι η μεγαλύτερη αμαρτία;
Απάντηση: Η έλλειψη φιλανθρωπίας για τον πλησίον. Το μεγαλύτερο έγκλημα είναι να βλέπεις τον άλλον να εγκληματεί κι εσύ άσπλαχνα να τον κρίνεις και να τον καταδικάζεις, χωρίς να μπαίνεις μέσα στα κατάβαθα της καρδιάς του ψάχνοντας να βρεις τους λόγους που τον έκαναν να εγκληματήσει! Γιατί άραγε μια πόρνη να ασκεί ένα τέτοιο επάγγελμα; Ποιοι είναι οι λόγοι; "Το επιεικές ημών γνωσθήτω πάσιν ανθρώποις.Ο Κύριος έρχεται".

Ερώτηση: Ποια προσευχή προφέρετε πιο συχνά; Ασφαλώς το "Κύριε ημών Ιησού Χριστέ ελέησαν με".
Απάντηση: Όχι. Αυτό που αδιάκοπα λέω είναι: "Αμαρτίες νεότητάς μου και αγνοίας μου, Κύριε, μη μνησθείς".
" Όταν πονάς μη περπατάς σε δρόμους πατημένους, διάλεγε κάποια ερημικά μονοπάτια.
Κάτω από ξάστερο ουρανό σε κάμπους ανθισμένους, προσευχήσου στου Πλάστη εμπρός τα μάτια.
Κι όταν το γλυκοχάραμα ξυπνούν τα ρόδα, οι κρίνοι, θα δεις πόσο σε γιάτρεψε η προσευχή εκείνη"

ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΣΤΕ:
1. Να λέμε την προσευχή μας αργά και καθαρά. Όχι με βιασύνη, αλλά με αγάπη προς το Θεό.
2. Πριν προσευχηθούμε να έχουμε συγχωρήσει όλους όσους μας έχουν αδικήσει ή μας έχουν στενοχωρήσει στη ζωή μας.
3. Να μάθουμε να αγαπούμε την προσευχή μας με τρόπο ταπεινό.
4. Για να καρποφορήσει μια προσευχή χρειάζεται βαθειά ταπείνωση καρδιάς και μυστηριακή ζωή.
5. Η προσευχή αποδίδει περισσότερο όταν έχουμε εξομολογηθεί καθαρά και έχουμε κοινωνήσει το Πανάγιον Σώμα και Αίμα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.
6. Να προσευχόμαστε χωρίς εικόνες στο νου μας, αλλά να προσέχουμε τα λόγια της προσευχής με κατάνυξη και ευλάβεια.
7. Όσο περισσότερο προσευχόμεθα, τόσο περισσότερο αισθανόμαστε την παρουσία του Θεού.
!ΣΟΦΑ ΛΟΓΙΑ!

Ήθελα να ήμουν δάκρυ, να γεννιόμουν στα μάτια σου, να ζούσα στο πρόσωπό σου και να πέθαινα στα χείλη σου


Σήμερα όλοι μ' αγαπάνε... Σήμερα όλοι με θυμούνται... Σήμερα όλοι μου στέλνουν λουλούδια... Σήμερα όμως είμαι νεκρός...


Αν το βράδυ έρθει σπίτι σου ένας χοντρός με κόκκινα ρούχα & μακριά λευκά γένια & προσπαθήσει να σε βάλει στο σάκο του μην αντισταθείς σ' έχω ζητήσει για δώρο μου!


Μην ψάξεις ποτέ να βρεις κάτι τέλειο για να το αγαπήσεις. Αγάπησε κάτι ατελές και τελειοποίησε το με την αγάπη σου!


Σήμερα είναι η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής σου.


Το κρεβάτι είναι το πιο επικίνδυνο μέρος του κόσμου.
Ενενήντα τοις εκατό των ανθρώπων πεθαίνουν εκεί.


Όταν γεννήθηκα έπαθα τέτοια λαχτάρα, που δεν μπορούσα να μιλήσω για ενάμιση χρόνο.


Kανίβαλος είναι ο τύπος που πάει στο εστιατόριο και παραγγέλνει ένα σερβιτόρο.


Μια ισορροπημένη δίαιτα είναι ένα χάμπουργκερ σε κάθε χέρι.


Πουλόβερ, (ουσ.): Ρούχο που φορά ένα παιδί όταν η μαμά του κρυώνει.


Καλύτερα ένα φρικτό τέλος παρά μια φρίκη δίχως τέλος.


Όταν τα όνειρα σου δεν χωράνε πουθενά πέφτουν στα μάτια και γίνονται δάκρυα


Κάποτε σου είπα να μου κάνεις ένα δώρο και εσύ μου είπες: "σ' αγαπώ". Ξέχασες όμως ότι τα δώρα δεν τα παίρνουν πίσω!


Κάθε αστέρι που πέφτει είναι ένας άγγελος που δεν άντεξε να ζει σε ένα κόσμο που δεν υπάρχεις!


Όταν σε βλέπουν όλοι μου λένε πως είσαι ένα αστέρι. εγώ διαφωνώ & λέω πως είσαι φεγγάρι. γιατί τα αστέρια στον ουρανό είναι πολλά, το φεγγάρι όμως είναι ένα & μοναδικό...


Όλοι σκέφτονται πως να αλλάξουν τον κόσμο αλλά κανείς τον εαυτό του.


Δίκαιος είναι όχι αυτός που δεν αδικεί, αλλά αυτός που μπορεί να αδικήσει και δεν θέλει!


Ποτέ μην εμπιστεύεσαι τις γυναίκες που λένε την πραγματική τους ηλικία.
Αφού μπορούν να πουν αυτό, μπορούν να πουν τα πάντα.


Στην οποία δοκιμασία της ζωής μην ρωτάς ποτέ "γιατί". Το "γιατί" είναι μια επιπλέον δοκιμασία.


Η ελευθερία σου σταματά εκεί όπου αρχίζει η κατάκριση του κόσμου.


Όταν της λύπης θα νιώσεις το χάδι,
όταν τα αστέρια μετράς κάθε βράδυ,
όταν περπατάς και δεν ξέρεις που πας,
τότε να ξέρεις πως αγαπάς.

Ίσως η ώρα να είναι περασμένη, ίσως τα τόσο όμορφα μάτια σου να είναι κλειστά και η γλυκιά ψυχή σου να ταξιδεύει αλλού, όμως εγώ συνεχίζω να σε σκέφτομαι!!!!


Ξεγελά ο χρόνος τους ανθρώπους αλλά η ελπίδα τους ξεγελά καλύτερα!


Σου είχα πει ότι θα σ' αγαπώ, ό,τι κι αν συμβεί.
Ο χρόνος πέρασε, συνέβησαν πολλά.
Εγώ σ' αγαπώ ακόμα,
όμως εσύ ξέχασες τι σου είχα πει!


Να χαμογελάς, γιατί το γέλιο σου δεν το έχει κανένας...Να ελπίζεις, γιατί κάθε ελπίδα είναι ένα όνειρο σου...Να μην δακρύζεις, γιατί κάθε δάκρυ σου είναι και δικό μου!


Επειδή το φεγγάρι είναι ερωτευμένο μαζί σου, έρχεται κρυφά κάθε βράδυ και σε γεμίζει φιλιά. Απόψε αποφάσισα να του πάρω την θέση. Θα με περιμένεις;


Οι άνδρες με σκουλαρίκια είναι έτοιμοι για γάμο. Έχουν αγοράσει κοσμήματα κι έχουν νιώσει πόνο.


Μην τα βάζεις με ηλίθιους. Σε κατεβάζουν στο επίπεδό τους και σε κερδίζουν εύκολα λόγω εμπειρίας.


Η σκληρή δουλειά δεν σκότωσε ποτέ κανέναν. Ας μην πιέζουμε όμως την τύχη μας.


Ξέχνα την Παγκόσμια ειρήνη. Επικέντρωσε την προσοχή σου στο να χρησιμοποιείς το φλας όταν στρίβεις.


Ο άνθρωπος που χαμογελά όταν όλα πάνε στραβά ξέρει σε ποιόν θα ρίξει το φταίξιμο.


Η ζωή στην Γη είναι ακριβή, αλλά περιλαμβάνει δωρεάν βόλτα γύρω από τον ήλιο.


Παρά το ότι το κόστος της ζωής ανεβαίνει, το περίεργο είναι πως όλοι θέλουν να εξακολουθούν να ζουν.


Όσο υπάρχουν διαγωνίσματα θα υπάρχει και προσευχή στο σχολείο.


Γεννιόμαστε γυμνοί, υγροί και πεινασμένοι. Μετά τα πράγματα χειροτερεύουν.


Εάν έπρεπε να ήμασταν χορτοφάγοι, τα ζώα δεν θα ήταν φτιαγμένα από κρέας.


Τους φίλους τους διαλέγουμε
γι’ αυτό δεν τους παιδεύουμε
τα μυστικά μας λέμε
κι εμείς ερωτευτήκαμε
αλλά δεν τρελαθήκαμε
τους φίλους μας δε καίμε


Σκόπευσε τ' άστρα και θα βρεις έναν γαλαξία επιτυχίες!



Δε λυπήθηκα επειδή μου είπες ψέματα αλλά επειδή δεν μπορώ να σε πιστέψω ξανά



ΕΙΣΑΙ ΔΙΠΛΑ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΣ ΑΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΠΑΡΕΑ ΜΕ ΕΝΑΝ ΑΛΗΘΙΝΟ ΦΙΛΟ!!!!



Η Δημοκρατία καταστρέφεται διότι καταχράστηκε το δικαίωμα της Ελευθερίας και της Ισότητας.
Έμαθε στους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα, την αναρχία ως ευδαιμονία.
Σωκράτης
ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ.

Του Αρχιμανδρίτη π. Βαρνάβα Λαμπρόπουλου.

Πρέπει να δίνωμε σημασία στα όνειρα;Ένα ερώτημα που μας απασχολεί συχνά. Μας απασχολεί εντονότερα, μετά από μια νύκτα που είδαμε κάποιο τρομακτικό όνειρο. Και όχι σπάνια μας συγκλονίζει το γεγονός ότι κάποιο όνειρο που είδαμε, βγήκε αληθινό! Τότε είναι που θεριεύει η πίστη μας στα όνειρα. Και σιγά-σιγά καταντάμε να τα θεωρούμε ΣΙΓΟΥΡΕΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΕΙΣ για το τι θα μας συμβεί στο μέλλον.
Πρέπει, λοιπόν, να πιστεύουμε στα όνειρα;Ας μη βιαστούμε να δώσουμε απάντηση. Ποτέ δεν πρέπει να δίνουμε βιαστικές απαντήσεις σε ερωτήματα της πνευματικής ζωής. Ούτε πρέπει να στηριζόμαστε μόνο στη δική μας «σοφία» και στη δική μας «πείρα» για να απαντήσουμε σε τέτοια ερωτήματα. Ας μην είμαστε τόσο σίγουροι, ότι τα ξέρουμε όλα! Και ας έχωμε την σύνεση να ρωτάμε τους ΑΛΗΘΙΝΑ ΣΟΦΟΥΣ και ΑΛΗΘΙΝΑ ΠΕΠΕΙΡΑΜΕΝΟΥΣ δασκάλους και οδηγούς της πνευματικής ζωής: τους ΑΓΙΟΥΣ. Κάτω, λοιπόν, από το δικό τους φως, κάτω από το φως των αγίων ας εξετάσωμε πρώτα, κάποια επί μέρους ερωτήματα. Και οι απαντήσεις σ' αυτά τα ερωτήματα, θα μας βοηθήσουν να απαντήσωμε και στο ερώτημα, αν τελικά πρέπει να δίνωμε σημασία στα όνειρα.
1ο ερώτημα: ΑΠΟ ΠΟΙΕΣ ΑΙΤΙΕΣ ΠΡΟΕΡΧΟΝΤΑΙ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ;
Απάντηση: Τρεις είναι οι αιτίες που προκαλούν τα όνειρα:α. Οι δικές μας επιθυμίες και σκέψεις κατά την διάρκεια της ημέρας,β. ο Θεός και το θέλημά Του, καιγ. ο διάβολος και οι παγίδες του. Την πρώτη αιτία την καταλαβαίνομε καλά, αν θυμηθούμε την παροιμία: «ο πεινασμένος, στον ύπνο του καρβέλια βλέπει». Κατά παρόμοιο τρόπο, όπως μας εξηγεί ο άγιος Μάξιμος, και ό διψασμένος βλέπει νερό. Ο γαστρίμαργος φαντάζεται ποικιλίες φαγητών. Ο φιλήδονος φαντάζεται μορφές γυναικών. Ο κενόδοξος ονειρεύεται δόξες και χειροκροτήματα. Ο φιλάργυρος βλέπει ότι κέρδισε το λαχείο. Ο μνησίκακος ονειρεύεται την εκδίκηση κατά του άνθρωπου που τον λύπησε. Και ο φθονερός παραμιλάει από την χαρά του, όταν ονειρευτεί ότι υποφέρει εκείνος τον οποίον φθονεί. Τα πιο συνηθισμένα, λοιπόν, όνειρα έχουν τη ρίζα τους στα δικά μας πάθη και στις δικές μας επιθυμίες. Όχι στον Θεό ή στον διάβολο. Το πολύ-πολύ να βρει ευκαιρία ο διάβολος εκμεταλλευόμενος τα πάθη και τις επιθυμίες μας, να μας εμπαίξει και να μας ξεγελάσει. Και να μας παρουσιάσει στον ύπνο μας, τα οποιαδήποτε «καρβέλια», με τέτοιο τρόπο που να νομίσουμε ότι μας τα στέλνει ο Θεός!Όταν, λοιπόν, δούμε στον ύπνο μας ότι ικανοποιήθηκε κάποια έντονη επιθυμία μας, ας μη βιαστούμε να βγάλουμε το συμπέρασμα, ότι εισακούσθηκαν . . . οι προσευχές μας! Ας μην είμαστε σίγουροι, ότι έτσι μας θυμήθηκε ο Θεός! Ίσως . . . κάποιος άλλος μας θυμήθηκε, και βρήκε την ευκαιρία να μας κοροϊδέψει.
2ο ερώτημα: ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΜΕ ΣΙΓΟΥΡΙΑ ΝΑ ΔΙΑΚΡΙΝΟΥΜΕ ΑΠΟ ΠΟΥ ΠΡΟΗΛΘΕ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΠΟΥ ΕΙΔΑΜΕ;
Απάντηση: Μόνο οι άγιοι έχουν τόσο φωτισμένη διάκριση, ώστε να ξεχωρίζουν, αν κάποιο όνειρο προέρχεται σίγουρα από τον Θεό ή από τον διάβολο ή από προσωπικούς λογισμούς και επιθυμίες. Κι όμως, ιδιαίτερα οι άγιοι, είναι πολύ «κουμπωμένοι» απέναντι στα όνειρα. Η ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ, τους κάνει να είναι πολύ επιφυλακτικοί. Να μην εμπιστεύονται τον λογισμό τους. Ξέροντας από πρώτο χέρι την πονηρία του διαβόλου, φοβούνται μήπως κρύβονται δαιμονικές παγίδες πίσω από δήθεν θεϊκά όνειρα. Και ο μόνος τρόπος για να ξεφύγει κανείς από τις παγίδες του διαβόλου είναι η ταπεινοφροσύνη. «Ποιοί είμαστε εμείς λέγει ο άγιος Εφραίμ ο Σύρος, που φθάσαμε σε τέτοια μέτρα αρετής, ώστε να βλέπωμε οπτασίες αγγέλων;»Όταν, λοιπόν, άγιοι του ύψους του αγίου Εφραίμ θεωρούν ανάξιο τον εαυτό τους να δουν αγγέλους, πως τολμάμε εμείς να θεωρούμε πολύ φυσικό (!) ότι είδαμε στον ύπνο μας τον Χριστό ή την Παναγία; Όταν οι άγιοι ομολογούν, με ταπείνωση, ότι δεν μπορούν να διακρίνουν, τι κρύβεται πίσω από το κάθε όνειρο, πως εμείς «κόβουμε το κεφάλι μας», ότι το τάδε όνειρο που είδαμε ήταν θεϊκό; Τότε και ο διάβολος «κόβει το κεφάλι του» ότι δεν έχομε ίχνος ταπείνωσης. Και άρα μπορεί άνετα με τις παγίδες του να μας «χορέψει στο ταψί»!

3ο Ερώτημα: ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΗ ΕΠΙΦΥΛΑΚΤΙΚΟΤΗΤΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ, ΜΗΠΩΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΦΟΒΟΣ ΝΑ ΘΕΩΡΗΣΩΜΕ «ΔΑΙΜΟΝΙΚΗ ΠΑΓΙΔΑ» ΚΑΠΟΙΟ ΟΝΕΙΡΟ ΠΟΥ ΟΝΤΩΣ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ; ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΑΓΕ ΑΜΑΡΤΙΑ ΝΑ ΜΗ ΔΩΣΩΜΕ ΣΗΜΑΣΙΑ ΣΕ ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΜΑΣ ΜΕΤΑΦΕΡΕΙ ΕΝΑ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ; ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ «ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΑ ΞΕΡΑ ΝΑ ΚΑΨΩΜΕ ΚΑΙ ΤΑ ΧΛΩΡΑ»;
Απάντηση: Ο άγιος Αντώνιος μας εγγυάται, ότι, αν μαζί με τα ξερά (δαιμονικά) κάψουμε και μερικά χλωρά (θεϊκά) όνειρα, (από φόβο μήπως πέσωμε σε δαιμονική παγίδα), δεν πρόκειται να θυμώσει ο Θεός μαζί μας! Και μας το εξηγεί με ένα ωραιότατο παράδειγμα:Ένας νοικοκύρης, μετά από μακρινό και πολυχρόνιο ταξίδι, γυρίζει στο σπίτι του. Είναι νύκτα. Σκοτάδι. Χτυπάει την πόρτα και φωνάζει στο θυρωρό να του ανοίξει. Ο θυρωρός όμως δεν πείθεται στην φωνή του αφεντικού του. Και ΔΕΝ ΤΟΥ ΑΝΟΙΓΕΙ. Φοβάται μήπως είναι κάποιος άλλος, που προσποιείται την φωνή του αφεντικού του, για να τον εξαπατήσει: να καταφέρει να μπει μέσα και να κλέψει. Όταν λοιπόν ξημερώσει, πως θα φερθεί το αφεντικό στον πιστό θυρωρό;Όχι μόνο δεν θα τον τιμωρήσει που δεν του άνοιξε, αλλά και ΘΑ ΤΟΝ ΕΠΑΙΝΕΣΕΙ! Θα του πει «μπράβο»! Γιατί κι αυτή ακόμα την φωνή του κυρίου του, την θεώρησε πλάνη, από φόβο μήπως μπει κάποιος κλέφτης. Επομένως, όταν δεν δίνωμε σημασία ακόμη και σε όνειρα που μας φαίνονται 100% θεϊκά, όχι μόνο ΔΕΝ ΑΜΑΡΤΑΝΟΜΕ, αλλά θα ακούσουμε από τον Θεό και «μπράβο» για την ταπείνωση και την προσοχή μας!Μετά από αυτά αναρωτιέται κανείς: Άραγε σε ποια άλλα όνειρα θα άξιζε να δώσει κανείς σημασία; Αφού ούτε στα όνειρα που μας φαίνονται 100% θεϊκά δεν πρέπει να δίνει κανείς σημασία, μήπως πρέπει όλα ανεξαιρέτως τα όνειρα να τα πετάμε στο καλάθι των άχρηστων; Αλλά ας διατυπώσωμε και ένα τελευταίο ερώτημα, που μερικοί το χρησιμοποιούν σαν επιχείρημα πίστεως στα όνειρα.
4ο Ερώτημα: ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΔΑΙΜΟΝΙΚΟ ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ ΠΟΥ ΒΓΗΚΕ ΑΛΗΘΙΝΟ; ΜΠΟΡΕΙ ΑΡΑΓΕ Ο ΣΑΤΑΝΑΣ ΝΑ ΠΡΟΒΛΕΠΕΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ;
Απάντηση: Τίποτε δεν προγνωρίζουν οι δαίμονες, βεβαιώνει ο άγιος Αντώνιος. Απλώς από αυτά που βλέπουν και ακούνε υποπτεύονται και συμπεραίνουν αυτά που πρόκειται να συμβούν. «Ρίχνουν στα άδεια για να πιάσουν στα γεμάτα». Τι το σπουδαίο, δηλαδή, αν δουν κάποιον να ετοιμάζεται να μας επισκεφθεί, και νάρθουν αυτοί νωρίτερα να μας το σφυρίξουν; Οι δαίμονες ΜΟΝΟ αυτά που βλέπουν, τα αρπάζουν σαν κλέφτες, και σαν κατάσκοποι τρέχουν γρηγορώτερα και μας τα αναγγέλλουν!Εξ άλλου παρόμοιες προγνωστικές ικανότητες έχουν και οι γιατροί σχετικά με την εξέλιξη μιας νόσου, και οι μετεωρολόγοι σχετικά με την εξέλιξη του καιρού. Πηγή όμως της πρόγνωσης τους δεν είναι κάποια μυστική αποκαλυπτική δύναμη, αλλά η παρατήρηση και η πείρα παρόμοιων καταστάσεων. Και ο διάβολος είναι ατσίδας και στα δύο. Και στην παρατήρηση των σφαλμάτων μας, και στην τεράστια πείρα της αφέλειας μας και της επιπολαιότητας, με την οποία αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα της πνευματικής ζωής. Άρα, ο διάβολος δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον. Απλώς προσπαθεί ρίχνοντας άδεια (δηλαδή με κάποιες ευλογοφανείς «προβλέψεις») να πιάσει γεμάτα (δηλαδή να κερδίσει την εμπιστοσύνη των αφελών ανθρώπων). Και ο άγιος Αντώνιος, που δεν του ξέφευγε κανένα τερτίπι του διαβόλου, καταλήγει στην εξής συμβουλή:«Ακόμη κι όταν οι δαίμονες μας λένε κάτι για το μέλλον, ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να τους αντικρούουμε και να τους ανατρέπουμε ΜΕ ΤΗΝ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΜΑΣ και ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΑΣ. Γιατί, απλούστατα, δεν έχομε την ανάγκη τους!». Όποιος έχει την ανάγκη τους, ας δέχεται ό,τι του σφυρίζουν στα όνειρα. Και ας τους συμβουλεύεται μέσω των μέντιουμ και των αστρολόγων! Μόνο που έτσι παύει να είναι « δούλος Χριστού»! Και γίνεται παίγνιο (κοινώς «κλοτσοσκούφι») των δαιμόνων!Μετά τα όσα αναφέραμε παραπάνω, αβίαστα βγαίνει το συμπέρασμα ότι: Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ όχι μόνο ΔΕΝ ΩΦΕΛΕΙ ΣΕ ΤΙΠΟΤΕ, αλλά και ΚΡΥΒΕΙ ΤΕΡΑΣΤΙΟΥΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥΣ ΚΙΝΔΥΝΟΥΣ.
Τα μόνα όνειρα που ωφελούν, λέγει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, είναι τα όνειρα που μας θυμίζουν την Μέλλουσα Κρίση. Το φοβερό Δικαστήριο της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού. Αλλά και αυτά, αν αντί να μας παρακινούν σε περισσότερη μετάνοια μας οδηγούν σε απόγνωση, πρέπει να τα περιφρονούμε. Και να μη τα πιστεύουμε. Να προσθέσουμε και κάτι τελευταίο: Δικαιολογείται κάποια προσοχή σε κάποια όνειρα, μόνο όταν επαναληφθούν αρκετές φορές. Αλλά και τότε δεν προσπαθούμε να τα ερμηνεύσωμε μόνοι μας, ή με την βοήθεια της γειτόνισσας! Αλλά τρέχομε να τα θέσωμε στην κρίση του πνευματικού μας πατρός. Πρέπει κάποτε να καταλάβωμε, ότι: Αν σε όλα τα πράγματα επιτρέπονται αυτοσχεδιασμοί, στο μόνο που ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΝΑ ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΑΖΟΥΜΕ, είναι ΣΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΜΑΣ ΖΩΗ. Και μάλιστα όσο ζούμε στην «νύκτα» της παρούσης ζωής, που είναι πολλοί οι κλέφτες που θέλουν να μας «ληστέψουν»!. . .