Παρασκευή 29 Αυγούστου 2014




ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΙΝΔΙΚΤΟΥ  
(δηλαδή αρχή του νέου Εκκλησιαστικού έτους) 

Ο Σεπτέμβριος ήταν ο έβδομος μήνας του Ρωμαϊκού ημερολογίου, με πρώτο τον Μάρτιο, εξ’  ου και η ονομασία του. (Septem= επτά).
Όταν το 450 π.Χ. πρώτος μήνας του έτους ορίστηκε ο Ιανουάριος, ο Σεπτέμβριος έγινε ο ένατος χωρίς όμως να αλλάξει το όνομά του. Είναι ο πρώτος μήνας του Φθινοπώρου και περιλαμβάνει 30 ημέρες.
Στην Βυζαντινή περίοδο, ο Σεπτέμβριος ήταν ο πρώτος μήνας του επισήμου ημερολογιακού έτους, οπότε την 1η Σεπτεμβρίου ήταν και η Αρχή της Ινδίκτου (ονομασία που προήλθε από τους Ρωμαίους και σχετίζεται με την συλλογή ειδικών φόρων( Indictio).
Η Ορθόδοξος Εκκλησία εορτάζει την 1η Σεπτεμβρίου την Αρχή της Ινδίκτου δηλ. την έναρξη του νέου Εκκλησιαστικού έτους. 

Για την περίπτωση αυτή, ο Σ. Εύστρατιάδης στο Αγιολόγιο του, γράφει τα εξής: "Λέξις λατινική (indictio) ὁρισμόν σημαίνουσα καθ' ὅν κατά δεκαπενταετῆ περίοδον ἐπληρώνοντο εἰς τούς αὐτοκράτορας τῶν Ῥωμαίων οἱ φόροι. Κατά τήν ἐκκλησιαστικήν παράδοσιν, τήν ἀρχήν τῆς ἰνδικτιῶνος εἰσήγαγεν ὁ Αὔγουστος Καίσαρ (1-14), ὄτε διέταξε τήν γενικήν τῶν κατοίκων τοῦ Ῥωμαϊκού κράτους ἀπογραφήν καί τήν εἰσπραξιν τῶν φόρων, κατά τήν πρώτην τοῦ Σεπτεμβρίου μηνός. Ἀπό τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου (313) ἐγένετο ἐπισήμως χρήσις τῆς Ἰνδικτιῶνος ὡς χρονολογίας, ἔκτοτε δε ἡ ἐκκλησία Κωνσταντινουπόλεως μέχρι τοῦ νῦν ἑορτάζει τήν α' Σεπτεμβρίου ὡς ἀρχήν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους.
Στην περιοχή της Ανατολής τα περισσότερα ημερολόγια είχαν ως πρωτοχρονιά την 24η Σεπτεμβρίου, ημέρα της φθινοπωρινής ισημερίας. Επειδή όμως η 23η ήταν η γενέθλια ημέρα του αυτοκράτορα της Ρώμης Οκταβιανού, η πρωτοχρονιά μετατέθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου, η οποία και καθορίστηκε ως αρχή της Ινδίκτου, δηλαδή της περιόδου του ρωμαϊκού διατάγματος για τον φόρο που ίσχυε για 15 έτη.
Έτσι Ίνδικτος έφτασε να σημαίνει αργότερα το έτος και αρχή της Ινδίκτου την Πρωτοχρονιά. Αυτή την Πρωτοχρονιά βρήκε η Εκκλησία και της έδωσε χριστιανικό περιεχόμενο, αφού τοποθέτησε σ' αυτήν την εορτή της συλλήψεως του Προδρόμου, που αποτελεί και το πρώτο γεγονός της Ευαγγελικής Ιστορίας «ἐκεῖνον δεῖ αὐξάνειν, ἐμέ δέ ἐλαττοῦσθαι» (Ἰωάν. 30-31).
Αργότερα, το 462 μ.Χ., για πρακτικούς λόγους και για να συμπίπτει η πρώτη του έτους με την πρώτη του μηνός, η εκκλησιαστική πρωτοχρονιά μετατέθηκε την 1η Σεπτεμβρίου. Διευκρινίζεται ότι η πρωτοχρονιά της 1ης Ιανουαρίου έχει Ρωμαϊκή προέλευση και ήρθε στην Ορθόδοξη Ανατολή κατά τα νεότερα χρόνια. Η εκκλησιαστική ακολουθία για το νέο έτος τελείται την 1ηΣεπτεμβρίου, μια ακολουθία απαράμιλλου κάλλους ως προς το υμνογραφικό υλικό.

πολυτκιον
Ἦχος β΄.
Ὁ πάσης δημιουργὸς τῆς κτίσεως, ὁ καιροὺς καὶ χρόνους ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσία θέμενος, εὐλόγησον τὸν στέφανον τοῦ ἐνιαυτοῦ τῆς χρηστότητός σου Κύριε, φυλάττων ἐν εἰρήνῃ τοὺς Βασιλεῖς καὶ τὴν πόλιν σου, πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου, καὶ σῶσον ἡμᾶς.

Τετάρτη 27 Αυγούστου 2014





Ομιλία Καθηγουμένου της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου,

Αρχιμ. Εφραίμ,

στην Τράπεζα της Μονής.


Η Παναγία έχει κεντρική θέση στην θεία Λατρεία.

Το εκκλησιαστικό έτος πλαισιώνεται με θεομητορικές εορτές· αρχίζει με το «Γενέσιον της Υπεραγίας Θεοτόκου», ενώ τελειώνει με την «Κατάθεσιν της Τιμίας Ζώνης της Θεοτόκου». Αιτία πνευματικής χαράς και αγαλλιάσεως, αγαπητοί μου αδελφοί και Πατέρες,

είναι η σημερινή ημέρα, γιατί σήμερα εορτάζομε την γέννηση της αειπαρθένου και Θεοτόκου Μαρίας, του ευωδεστάτου άνθους που βλάστησε «εκ της ρίζης Ιεσσαί».

Εορτάζομε «παγκοσμίου ευφροσύνης γενέθλιον»,

που καθίσταται «η είσοδος όλων των εορτών και το προοίμιο του μυστηρίου του Χριστού», κατά τον άγιο Ανδρέα Κρήτης. Γέννηση, που έγινε πρόξενος της αναγεννήσεως, αναπλάσεως και ανακαινίσεως των πάντων.

Σήμερα γεννιέται Αυτή που θα γεννήσει εν χρόνω, κατά ανερμήνευτο και παράδοξο τρόπο, τον άχρονο και προαιώνιο Θεό Λόγο, τον Δημιουργό και Σωτήρα του κόσμου.

Ολόκληρο πλήθος από προεικονίσεις, προτυπώσεις και προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης σε Αυτήν αναφέρονται.

Αποτελεί την αποκορύφωση, την ολοκλήρωση της παλαιοδιαθηκικής παιδαγωγικής προετοιμασίας της ανθρωπότητος για την υποδοχή του σαρκωθέντος Σωτήρος Θεού.

Την Παναγία μας προεικόνιζαν η άφλεκτος βάτος στο όραμα του Μωυσή, οι θεόγραφες πλάκες και η κιβωτός του Νόμου, το ουράνιο μάννα και η χρυσή στάμνα, η λυχνία και η τράπεζα,

η ράβδος Ααρών η βλαστήσασα, η κλίμακα του Ιακώβ, ο πόκος του Γεδεών, το αλατόμητον όρος του Δανιήλ, η κάμινος που με το πυρ δρόσιζε τους Τρεις Παίδες, αλλά και αυτά τα Αγια των Αγίων της σκηνής του μαρτυρίου.

Η Θεοτόκος είναι το μεταίχμιο μεταξύ Παλαιάς και Καινής Διαθήκης. Για την Παλαιά αποτελούσε το κήρυγμα των προφητών, την προσδοκία των δικαίων· ενώ για την Καινή Διαθήκη γίνεται ο γλυκασμός των αγγέλων, η δόξα των αποστόλων, το θάρρος των μαρτύρων, το εντρύφημα των οσίων, το καύχημα του ανθρωπίνου γένους, γι' αυτό και μακαρίζεται από «πάσα γενεά».

Ολη η δημιουργία περίμενε την γέννησή της. Η Παναγία μας είναι «ο καρπός των κτισμάτων» κατά τον άγιο Νικόλαο Καβάσιλα, δηλαδή το σημείο εκείνο στο οποίο κατατείνει ολόκληρη η κτίση. Οπως το δένδρο υπάρχει για τον καρπό, έτσι η κτίση υπάρχει για την Παρθένο και η Παρθένος για τον Χριστό.

Οπως τονίζουν οι Πατέρες όχι μόνον οι άνθρωποι, αλλά και ο ουρανός και η γη, όλη η ορατή και αόρατη κτίση δημιουργήθηκαν για την άχραντο Παρθένο.

Οταν ο Θεός στην αρχή των αιώνων ατενίζοντας προς τα δημιουργήματά του, είπε ότι είναι «καλά λίαν», ουσιαστικά έβλεπε μπροστά του τον καρπό όλης της δημιουργίας, την υπεραγία Θεοτόκο, και ο έπαινός του ήταν στην πραγματικότητα «ευφημία της Παρθένου».

Κατά την σημερινή ημέρα ευεργετείται όλη η κτίση από την γέννηση της πανάμωμης Δέσποινάς μας. «Το καινότατον αυτό δημιούργημα» δεν ήταν απλά η καλύτερη γυναίκα στην γη, ούτε η καλύτερη γυναίκα όλων των εποχών, αλλά ήταν Αυτή η μοναδική που θα μπορούσε να κατεβάσει τον ουρανό στην γη, να κάνει τον Θεό άνθρωπο.

Ο δημιουργός Θεός Λόγος έπλασε τέτοια την ανθρώπινη φύση, ώστε όταν θα χρειαζόταν να γεννηθεί, να λάβει από αυτήν την μητέρα του. Ο αόρατος και αθέατος Θεός έρχεται δι' Αυτής επί γης και γίνεται ορατός· ενώνεται και κοινωνεί με την κτίση με έναν ουσιαστικότερο και πιο ενοειδή τρόπο.

Ενώνει δια της ανθρωπίνης φύσεώς του όλη την κτίση στην υπόστασή του και την θεώνει. Ο ανείδεος και απερίγραπτος Θεός λαμβάνει «δούλου μορφήν» (Φιλιπ. 2,7), ανθρώπινη σάρκα και λογική ψυχή, συναναστρέφεται με τους ανθρώπους και περπατά πάνω στην γη.

Ο «αχώρητος παντί» θα χωρέσει στην παρθενική μήτρα της Θεοτόκου, ώστε η Παναγία μητέρα του να καταστεί η «χώρα του Αχωρήτου».

Σήμερα λύνεται η στειρότητα της Αννας και γεννάται «το κειμήλιον της Οικουμένης», κατά την έκφραση του αγίου Κυρίλλου Αλεξανδρείας. Παρόμοιο θαύμα έκανε ο Θεός πολλές φορές στην Παλαιά Διαθήκη στην Σάρρα την σύζυγο του πατριάρχου Αβραάμ, στην Ρεβέκκα την σύζυγο του Ισαάκ, στην Αννα την μητέρα του προφήτου Σαμουήλ, στην Ελισάβετ την μητέρα του προφήτου Προδρόμου.

Ομως διαφέρει κατά πολύ το σημερινό θαύμα. Μπορεί τα τέκνα των παραπάνω μητέρων, των οποίων η μακροχρόνια στειρότητα λύθηκε θαυματουργικά, να ήταν ενάρετα και άγια, αλλά μόνον η Μαρία -το τέκνο της Αννας και του Ιωακείμ- ήταν «η κεχαριτωμένη» και κατέστη -το ακατάληπτο για τους ανθρώπους και τους αγγέλους- η μητέρα του Θεού.

Η Παναγία μας δεν γεννήθηκε από άσπιλη υπερφυσική σύλληψη, όπως λανθασμένα πιστεύουν οι Ρωμαιοκαθολικοί, αλλά μετά από την φυσική συνάφεια του Ιωακείμ και της Αννας. Λύθηκε δε η φυσική στειρότητα της Αννας χάρις στην άμεση παρέμβαση του Θεού ως απάντηση στις προσευχές των δικαίων Θεοπατόρων.

Οι γέροντες Ιωακείμ και Αννα συνήλθαν χωρίς καμμία σαρκική έλξη, ηδονή, αλλά μόνο από υπακοή στον Θεό. Επεσφράγισαν και με αυτήν την πράξη τους την σωφροσύνη τους. Κατά αυτόν τον τρόπο η Παρθένος συνελήφθη «σωφρόνως εν τη νηδύι της Αννας εξ Ιωακείμ».

Το ότι συνελήφθη σωφρόνως σημαίνει ότι ο τρόπος της συλλήψεως ήταν αγνός. Για να ήταν όμως η Παρθένος απαλλαγμένη από το προπατορικό αμάρτημα, δηλαδή να είχε άσπιλη σύλληψη, έπρεπε να είχε γεννηθεί παρθενικώς όπως και ο Χριστός.

Για να αποκτήσουν όμως τέτοιο τέκνο οι δίκαιοι Θεοπάτορες έδειξαν πίστη αδίστακτη, υπομονή αλύγιστη, έτρεφαν την ελπίδα που δεν καταισχύνει, είχαν μεγάλη καρτερία στις προσευχές τους· ότι ο Θεός θα εκπληρώσει το αίτημά τους. Και δεν υπόμειναν την ατεκνία τους για λίγο μόνο διάστημα. Η παράδοση λέγει ότι μετά από πενήντα χρόνια στειρότητας απέκτησε η Αννα την Θεοτόκο.

Αυτή η στάση των Θεοπατόρων πρέπει να παραδειγματίζει, αγαπητοί μου αδελφοί και Πατέρες, όλους μας. Οχι μόνον όσους λαϊκούς αδελφούς μας δεν μπορούν να αποκτήσουν παιδιά, οι οποίοι δεν πρέπει να χάνουν την ελπίδα τους στον Θεό για τον οποίο «τα αδύνατα τοις ανθρώποις, δυνατά παρά Αυτώ εστιν» (βλ. Λουκ. 18,27), αλλά και εμάς τους μοναχούς και όλους τους πιστούς που αγωνίζονται τον «καλόν αγώνα».

Πολλές φορές αποδυσπετούμε, δυσφορούμε στον αγώνα μας και λέμε ότι δεν βρήκαμε αντίκρυσμα, δεν έχουμε αίσθηση της Χάριτος, αδημονούμε. Και έτσι λυπημένοι που είμαστε, μαραίνεται ο ζήλος μας, χαλαρώνουμε την αγωνιστικότητά μας, την άσκησή μας. Δεν πρέπει όμως να κάνομε έτσι, αδελφοί μου.

Μήπως οι Θεοπάτορες επειδή ο Θεός δεν απάντησε αμέσως στις προσευχές τους σταμάτησαν να τον επικαλούνται, να πιστεύουν ότι θα λάβουν; Μήπως σταμάτησαν να κρούουν, να ζητούν, να ελπίζουν; Τι αδαμάντινη υπομονή και καρτερία έδειξαν για τόσα χρόνια! Για να βιωθούν τα πνευματικά «χρεία μεγάλης υπομονής».

Ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος έζησε την συστολή, την στέρηση της θείας Χάριτος, τις θλίψεις του νοητού πολέμου για τριάντα χρόνια. Ελαβε μόνιμα την θεία Χάρη μετά από αυτό το μακρό χρονικό διάστημα αιματηρού αγώνα και υπομονής. Αυτό το αναφέρουμε ιδιαίτερα για εμάς τους μοναχούς, που κληθήκαμε για να λάβουμε το πλήρωμα της Χάριτος. Χρειάζεται υπομονή στις θλίψεις, πίστη στις επαγγελίες του Θεού, τέλεια υπακοή στο θέλημα του Θεού και ελπίδα, ώστε να μην «εκκακούμε εν ταις προσευχαίς» (βλ. Λουκ. 18,1).

Ο Θεός γνωρίζει πότε μας συμφέρει να μας δώσει την ανέκφραστη, την ακατάληπτη και ανεκτίμητη θεοποιό δωρεά του, την θεία Χάριν ως ενδημούσα κατάσταση. «Τα πνευματικά αφ' εαυτών έρχονται», τονίζει ο αββάς Ησαΐας, δεν τα ρυθμίζομε όπως και όποτε θέλομε εμείς.

Μάλιστα, πολλές φορές, πριν ο Θεός μας δώσει κάποια ευλογία, ένα χάρισμα, μας δοκιμάζει με έναν πειρασμό, του οποίου η έκβαση καθορίζει και το αν αποδειχθούμε άξιοι να δεχθούμε το θείο αυτό δώρο. Αυτό παρατηρούμε και στους Θεοπάτορες, που όταν πλησίαζε ο καιρός για να τους δώσει ο Θεός τέκνο, παραχώρησε να δοκιμασθούν ακόμη περισσότερο.

Ηταν η εορτή της Σκηνοπηγίας, και όταν πήγαν στον ναό να προσφέρουν δώρα, ο ιερεύς Ρουβίμ τους ονείδισε λέγοντάς τους, ότι δεν ήταν άξιοι να προσφέρουν δώρα στον Θεό, αφού δεν έκαναν παιδιά για τον Ισραήλ. Οι Θεοπάτορες μετά από αυτό το συμβάν λυπήθηκαν πάρα πολύ, αλλά δεν απελπίσθηκαν.

Κατέφυγαν σε «εκ βαθέων προσευχή» -ο Ιωακείμ στο όρος και η Αννα στον κήπο- η οποία τελικά εισακούστηκε άμεσα, αφού άγγελος Κυρίου πληροφόρησε καθέναν ξεχωριστά ότι θα γίνει η σύλληψη και η γέννηση τέκνου που θα διακηρυχθεί σε όλη την οικουμένη.

Ετσι και εμείς, αγαπητοί μου αδελφοί και Πατέρες, να επιδεικνύουμε αγόγγυστη υπομονή στις θλίψεις και στους πειρασμούς, που παραχωρεί ο Θεός για την δική μας ωφέλεια και πνευματική προκοπή.

Ευχόμεθα η Κυρία μας Θεοτόκος και η Θεοπρομήτωρ Αννα, που έχουν την ευλογία να θεραπεύουν την φυσική στειρότητα, να θεραπεύσουν τις στείρες από πνευματικά έργα καρδιές μας, ώστε ο Θεός να πέμψει στις ψυχές μας την θεία και γλυκυτάτη Χάρη του, η οποία ομορφαίνει, ανακαινίζει, αθανατίζει, αφθαρτίζει τον άνθρωπο.

Δευτέρα 25 Αυγούστου 2014





Του Πρεσβυτέρου Δημητρίου Λ. Λάμπρου

Κάποιος Πνευματικός Πατέρας, έκλαιγε στη προσευχή του υπέρ των ανθρώπων που εξομολογούσε. Κάποια στιγμή, ένιωσε μια δροσιά και ρίγος να τον πλησιάζει και, φωτίστηκε ο τόπος της προσευχής του. Τότε, άκουσε μια φωνή να του λέει << συνέχισε δίκαιε γέροντα την προσευχή σου και με τα δάκρυα θα σώσεις τα πρόβατά σου >>???. Μετά απο αυτό συνήλθε ο γέροντας και μονολόγησε. << Βρέ τι έπαθα ο καημένος! Δεν έχω μούτρα να προσευχηθώ στο Κύριο. Τι αμαρτίες κάνουν τα πρόβατά μου, αναρωτήθηκε ο ταπεινός ρασοφόρος...!Μετά απο αυτή τη σκέψη και, όσα συνέβησαν αύξησε την προσευχή και τις μετάνοιες, υπέρ των δικών του προβάτων...! ΑΜΗΝ.


Τετάρτη 20 Αυγούστου 2014




...μεγάλωσαν τα γένια μας, η ψυχή μας αλλιώτεψε, βοήθα Θεέ μου μην φαγωθούμε μεταξύ μας...!

( κάποιος δόκιμος ρασοφόρος που του δίδαξαν να κλαίει όταν τον προσβάλουν )! 

Κυριακή 10 Αυγούστου 2014




Του Πρεσβυτέρου Δημητρίου Λ. Λάμπρου.

Ἀλέξη συντοπίτη. Σάν Ἀρτινός κι ἐγώ ἀπευθύνομαι στόν Ἀρτινό Ἀλέξη. Ὀρεινός ἐσύ, καμπίσιος ἐγώ. Νῦν Ἀριστερός ἐσύ, τέως ἀριστερά τόπια ἐγώ. Δέν μέ προβλημάτισε πού πῆγες στό Ἅγιον Ὄρος. Ἐδῶ πᾶνε οἱ αἰρετικοί καί οἱ κάθε λογῆς, τουλάχιστον ἐσύ εἶσαι βαπτισμένος (νομίζω δηλαδή;), ἔστω κι ἄν τώρα διάγεις τήν περίοδο τῆς πολιτικῆς σου ἄρνησης τοῦ Θεοῦ, γιατί κανείς δέν σοῦ δίδαξε ποιός εἶναι ὁ Χριστός καί τί ζητάει ἀπό ἐμᾶς. Οἱ εὐθύνες εἶναι μοιρασμένες, Ἀλέξη συντοπίτη. Ἕνα πρᾶγμα μόνο προσεύχομαι στόν Θεό ἐπιστρέφοντας στή πολιτική σου θέση. Τήν ἐπόμενη φορά πού θά πᾶς στό περιβόλι τῆς Παναγίας, νά φροντίσεις Ἀλέξη συντοπίτη νά ἔχεις κάτι νά δώσεις στήν Παναγία. Αὐτή σοῦ ἐπέτρεψε νά πατήσεις στό σπίτι της καί σοῦ χάρισε σκέψεις, αἰσθήματα, προβληματισμούς, γνωριμίες, χαμόγελα καί ὅσα κρυφά δέν εἴδαμε. Τήν ἐπόμενη φορά νά δώσεις ὁλόκληρο Ἑαυτό στήν Παναγία καί ὅταν βαπτίσεις τά παιδιά σου, χάρισέ τα σέ Ἐκείνη. Εἶμαι βέβαιος ὅτι οἱ «ἀλλότριες φωνές τῶν προσωρινῶν κριτῶν» θά πάψουν νά ἠχοῦν σάν σειρῆνες πολύμορφες τήν ἀτάκα «τί δουλειά ἔχει ὁ Τσίπρας στό Ἅγιον Ὄρος;». Ἀλέξη συντοπίτη. Ὁ Χαρίλαος Φλωράκης ὁ προκάτοχός σου ἄργησε νά πάει στό Ἅγιον Ὄρος καί, ὅταν γύρισε ὁμολόγησε: «Ἄργησα νά πάω· ἄν πήγαινα νωρίτερα θά ἦμουν κι ἐγώ καί ὁ τόπος καλύτερα». Ἐσύ Αλέξη πῆγες νωρίς σχετικά μέ τήν ἡλικία σου. Φρόντισε ἀπό τοῦδε καί στό ἑξῆς νά γίνεις Ἀλέξιος καί στό φρόνημα, γιά τό καλό τοῦ τόπου καί τῆς ψυχῆς σου. Ἀλέξη συντοπίτη, ὁ Θεός μαζί σου. Καί νά θυμᾶσαι ὅτι καί ἡ σκόνη στά παπούτσια σου ἀπό τό περπάτημα στό Ἅγιον Ὅρος ἔχει ξεχωριστή εὐλογία. Σέ χαιρετῶ μέ ἀρτινούς χαιρετισμούς, ὁ συντοπίτης σου Παπαδημήτρης!...