Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2015

                             




Αρχιμανδρίτης Ανανίας Κουστένης

                              ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
                                              ΤΟΜΟΣ Α’.


                                 Τριώδιο- Πεντηκοστάριο.

Ακτή  Λευκωσία 2009
   
 Ταπείνωση: Η στολή της Θεότητος.
Σήμερα ανοίγει το Τριώδιο. Το Τριώδιο είναι ένα βιβλίο εκκλησιαστικό, από το οποίο διαβάζουμε Ακολουθίες και Κανόνες με τρεις ωδές, από σήμερα μέχρι και το Μεγάλο Σάββατο. Ο άνθρωπος, φτιαγμένος από την Αγία Τριάδα Την αποζητάει ιδιαίτερα από την στιγμή που έχασε τον Παράδεισο. Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος από αγάπη για την αγάπη. Για αυτό θέλει να τραγουδάει, να λατρεύει, να ξεφαντώνει, να εκφράζεται. Αλλά από τότε που έχασε τον Θεό, μπήκε σε άλλους δρόμους. Και έρχεται ο Χριστός στη γη με την Εκκλησία και τον ξαναπαίρνει αγκαλιά, τον καλεί κοντά Του. Ο Κύριος για να μιλήσει στον πληγωμένο, στον εγωιστή, στον πονεμένο άνθρωπο, χρησιμοποίησε τις παραβολές. Το Τριώδιο αρχίζει με την παραβολή του τελώνη και φαρισαίου, στην οποία ο Κύριος πήρε δύο υποδείγματα, το ένα αρνητικό και το άλλο θετικό. Ο άνθρωπος έπεσε από την υπερηφάνεια και με την εισήγηση του όφεως, που του πρωτόβαλε την ιδέα ότι μπορεί να γίνει Θεός. Αλλά δεν έγινε. Έπεσε. Μπορούσε να γίνει κατά χάριν Θεός, αλλά με τους όρους που είχε θέσει ο Θεός, ο Οποίος τον έφτιαξε. Με την παραβολή λοιπόν ο Κύριος μας βάζει το πρώτο βήμα-προϋπόθεση, για να φτάσουμε στον Θεό: την ταπείνωση. Πρέπει να ξεκαβαλήσουμε το καλάμι, να συναισθανθούμε την αμαρτωλότητα μας, και να κοιτάξουμε πόσο γήινοι είμαστε και πώς αφήσαμε τον Κύριο και να έλθουμε με την ταπείνωση κοντά στον Χριστό. Άλλωστε, Εκείνος πρώτος με την ταπείνωση ήρθε από τον ουρανό στη γη. Φόρεσε την ταπείνωση, που είναι στολή θεότητος, και ήρθε ανάμεσα μας, εδώ στη γη. Μας αγκάλιασε, μας αποδέχτηκε, όπως είμαστε, για να αποδεχτούμε και εμείς βέβαια τον εαυτό μας, όπως είναι, και να ξεκινήσουμε τη θεραπεία και την ίαση από τον Χριστό. Η υπερηφάνεια και ο εγωισμός κάνουν μέγα κακό. Το βλέπουμε καθημερινά στη ζωή μας. Τόσα και τόσα γίνονται και μέσα μας και γύρω μας, που μας έχουν τρελάνει. Τρελαίνεται ο άνθρωπος με την υπερηφάνεια και τον εγωισμό ενώ με την ταπείνωση –και αφού μαζέψει τον εγωισμό του- χωράει και ο Θεός και ο αδερφός. Και αυτά είναι τα δύο μεγέθη, με τα οποία ζούμε: με τον Θεό και με τον αδερφό. Αν δεν λατρεύουμε τον Θεό και δεν διακονούμε στο όνομα Του τον αδερφό, δεν υπάρχουμε. Και ο άνθρωπος υπάρχει, όταν ζει, όταν δημιουργεί, όταν αγαπά, όταν προσφέρει. Τότε υπάρχει. Και αυτό είναι η Εκκλησία –το μαζί. Μαζί με τον Θεό, μαζί με τους αδερφούς. Αλλιώς είναι κολασμένος. Έχει λοιπόν ανάγκη ο άνθρωπος να ξεφαντώνει. Και βλέπετε πόσο ξεφαντώνουμε τώρα στις Απόκριες. Που σημαίνει ότι έχουμε ανάγκη να βγούμε από τον εαυτό μας και να υπάρξουμε όλοι μαζί. Ο κόσμος όμως προτείνει το αντιτριώδιο. Να γλεντήσουμε, αλλά φυτοζωούντες. Η Εκκλησία δίνει το αληθινό Τριώδιο. Οι τρεις ωδές. Δοξάζουμε την Αγία Τριάδα και στο όνομα Της διακονούμε τον πλησίον. Αυτό κι αν είναι γλέντι! Αυτό κι αν είναι χαρά! Αυτό κι αν είναι πανηγύρι! Ευχόμεθα καλή Μεγάλη Σαρακοστή και Καλή Ανάσταση!


Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2015








Εκπαιδευτικό  υλικό για τους τρεις Ιεράρχες.

Δωρεάν κατέβασμα αρχείου pdf.

www.stamoulis.gr/ViewShopStaticPage.aspx?ValueId=2922



Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΟΥ ΤΡΙΩΔΙΟΥ.


Κωνσταντίνου Ζορμπᾶ


Ὁ σκοπός τοῦ Τριωδίου.


Ὁ σκοπός τῆς λειτουργικῆς περιόδου τοῦ Τριωδίου μέσα στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι νά μᾶς θυμίσει ὅλες τίς εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ, τίς ὁποῖες ἔκανε ἀπό τότε πού μᾶς δημιούργησε. Θέλει ἀκόμη ἡ Ἐκκλησία μας τήν περίοδο αὐτή νά μᾶς βοηθήσει νά μήν ξεχάσουμε πώς εἴμαστε πλάσματα τοῦ Θεοῦ μέ τελικό μας προορισμό τήν ἕνωσή μας μέ τόν Θεό.
Τό Τριώδιο μᾶς μιλάει ἐπίσης καί γιά τά ἅγια Πάθη τοῦ Κυρίου μας, γιά τήν Ἀνάστασή Του καί τήν ἄνοδό του στούς οὐρανούς.
Οἱ Ὕμνοι τοῦ Τριωδίου εἶναι ἀνεπανάληπτα κείμενα. Εἶναι κείμενα θεολογικά, δοξολογικά καί κατηχητικά. Οἱ υμνογράφοι ὑμνοῦν καί δοξάζουν. Γι' αὐτό καί δέν μποροῦμε νά τά θεωρήσουμε ἁπλῶς ὡς φιλολογικά κείμενα, ἀλλά ὡς ἀναπόσπαστα στοιχεῖα τῆς λειτουργικῆς ζωῆς καί πράξης τῆς Ἐκκλησίας μας.
"Ὁ Δημιουργός τῶν ἄνω καί τῶν κάτωΤρισάγιον μέν ὕμνον ἐκ τῶν ἈγγέλωνΤριώδιον δέ παρ' ἀνθρώπων δέχου".
Οἱ παραπάνω στίχοι τοῦ Τριωδίου, πού ψάλλουμε τήν περίοδο αὐτή, ἀντί γιά προοίμιο, μιλοῦν γιά τούς Ἀγγέλους πού ἀναπέμπουν στόν Δημιουργό τῶν ἄνω τόν τρισάγιο ὕμνο, ἐνῶ οἱ ἄνθρωποι ψάλλουν πρός τόν Δημιουργό τῶν κάτω ἀγγελικούς ὕμνους. Ἀπό αὐτούς τούς τριωδίους ὕμνους -τρεῖς ὠδές-ἔλαβε καί τό ὄνομά της ἡ περίοδος τοῦ λειτουργικοῦ ἔτους πού διανύουμε. Ἀνάλογα μέ τόν ἰδιαίτερο χαρακτήρα του, παλαιότερα, τό διέκριναν σέ Τριώδιον Κατανυκτικόν, ἀπό τήν ἀρχή μέχρι καί τό Πάσχα, καί σέ Τριώδιον Χαρμόσυνον ἀπό τό Πάσχα μέχρι τήν Κυριακή τῶν Ἁγίων Πάντων, πού κατακλείει τόν κύκλο τῶν κινητῶν ἑορτῶν. Τό ξεχωριστό λειτουργικό βιβλίο περιλαμβάνει τίς καθημερινές Ἀκολουθίες καί χωρίζεται : α) στήν προπαρασκευα -στική περίοδο τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς, β) στήν Μεγάλη Σαρακοστή, καί γ) στήν Ἁγία καί Μεγάλη Ἑβδομάδα.
Προπαρασκευαστική περίοδος
"Τήν παροῦσαν ἡμέραν", γράφει ὁ Συναξαριστής Κάλλιστος Ξανθόπουλος, "σύν Θεῷ, καί τοῦ Τριωδίου ἀρχόμεθα. Πολλοί μέν τῶν ἁγίων καί θεοφόρων μουσουργῶν ἡμῶν Πατέρων (ὁ ποιητής Κοσμᾶς, ὁ Θεόδωρος, ὁ Ἰωσήφ τῆς Μονῆς Στουδίου, καθώς καί ὁ σοφώτατος βασιλεύς Λέων καί τοῦ Ἐπισκόπου Ἱδροῦντος τοῦ Μοναχοῦ Μάρχου) ἄριστα ἐμελούργησαν".
Κάθε φορά πού ἀρχίζει κάτι νέο, ἡ Ἐκκλησία μᾶς προσκαλεῖ νά πορευθοῦμε μαζί της. Μᾶς προετοιμάζει ἀπό νωρίτερα. Κι' αὐτό, γιατί ἔχει βαθειά γνώση τῆς ἀνθρώπινης φύσης μας. Γνωρίζει ὅτι ζοῦμε μιά τρομακτική κοσμικότητα. Ἀναγνωρίζει τίς ἀδυναμίες μας. Ἡ πρώτη ἀναγγελία τοῦ Τριωδίου γίνεται ἤδη ἀπό τήν Κυριακή τοῦ Ζακχαίου. "Σήμερον γάρ ἐν τῷ οἴκῳ σου δεῖ με μεῖναι", διαβάζουμε στό Εὐαγγέλιο τοῦ Λουκᾶ (19, 1-10). Νά μιά καταπληκτική φράση τῆς Θείας Οἰκονομίας τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Θεός βρίσκεται μαζί μέ τούς ἀνθρώπους, κοντά τους, καί οἱ ἄνθρωποι μποροῦν νά Τόν δοῦν, ὅταν τό θελήσουν, καί μάλιστα σήμερα.
Τόν τόνο καί τό χρῶμα στό Τριώδιο τόν δίνουν οἱ τρεῖς Κυριακές πού προηγοῦνται σάν προανάκρουσμα ὅλης τῆς ἁρμονίας του. Οἱ Κυριακές αὐτές εἶναι ἡ Κυριακή τοῦ Τελώνου καί Φαρισαίου, ἡ Κυριακή τοῦ Ἀσώτου καί ἡ Κυριακή τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Χριστοῦ. Ὅσα λέγονται στίς ἀκολουθίες τῶν ἡμερῶν αὐτῶν βασίζονται σέ ἀνάλογα ἁγιογραφικά ἀναγνώσματα καί ὁρίστηκαν ἀπό τούς ἁγίους καί θεοφόρους Πατέρες μέ σκοπό νά μᾶς προετοιμάσουν ψυχικά καί πνευματικά καί νά μᾶς ἐνδυναμώσουν γιά τούς πνευματικούς ἀγῶνες.

Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2015




«ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΑΝΟΙΞΟΝ ΜΟΙ ΠΥΛΑΣ, ΖΩΟΔΟΤΑ »


(Αφιέρωμα στο περιεχόμενο και τα νοήματα του Τριωδίου, μια δια-δικτυακή περιδιάβαση στην πιο κατανυκτική και νηπτική περίοδο της Εκκλησίας μας).


ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου - Καθηγητού


Η μακρά περίοδος του Τριωδίου, η οποία αρχίζει την Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου και τελειώνει το Μεγάλο Σάββατο, είναι η πιο σημαντική εορτολογική περίοδος της Εκκλησίας μας, διότι δίνει την ευκαιρία σε μας τους πιστούς να συναισθανθούμε τη λαθεμένη πορεία της ζωής μας, να τη διορθώσουμε και να επανακαθορίσουμε τη στάση μας απέναντι στο Θεό και τους συνανθρώπους μας. Αυτό είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να μπορέσουμε κεκαθαρμένοι και αλλαγμένοι, να εορτάσουμε το άγιο Πάσχα, σύμφωνα με την παύλειο προτροπή, όχι όπως οι Ιουδαίοι, τυπικά, «άλλ' εν αζύμοις ειλικρινείας και αληθείας», αποβάλλοντας την παλαιά ζύμη της κακίας και της πονηρίας μας (1 Κορ.5,8). Η αγία μας Εκκλησία προσέδωσε στο Τριώδιο στοιχεία τέτοια που να δημιουργούν κατάνυξη και εκγρήγορση στους πιστούς. Οι αναμνήσεις των γεγονότων στα οποία είναι αφιερωμένες οι Κυριακές αυτής της περιόδου, τα ευαγγελικά αναγνώσματα, οι ύμνοι και τα τιμώμενα πρόσωπα της Εκκλησίας μας έχουν συντεθεί κατάλληλα ώστε να επιτελούν σπουδαίο παιδαγωγικό ρόλο στην πνευματική πορεία των πιστών. Ως αποστολικά δε αναγνώσματα την περίοδο αυτή στις εκκλησίες διαβάζονται περικοπές από την προς Εβραίους Επιστολή του αποστόλου Παύλου, διότι, όπως είναι γνωστό σε αυτή εκτίθεται πληρέστερα η εν τω Χριστώ απολύτρωση. Αρχίζοντας από την πρώτη Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου, αναγιγνώσκεται στις εκκλησίες η σχετική ευαγγελική περικοπή, ώστε να παραδειγματιστούν οι πιστοί από την εωσφορική και ψυχοκτόνο υπεροψία του φαρισαίου και να μιμηθούν τη σωτήρια ταπείνωση και μετάνοια του αμαρτωλού τελώνη, η οποία είναι βασική προϋπόθεση για την αρχή του πνευματικού τους αγώνα. Η δεύτερη Κυριακή (του Ασώτου) είναι αφιερωμένη στον άσωτο υιό της γνωστής παραβολής, ως παράδειγμα ειλικρινούς μετάνοιας και επιστροφή στην απύθμενη αγάπη του Θεού. Η τρίτη Κυριακή (των Απόκρεω) είναι αφιερωμένη στην φοβερή και αδέκαστη Μέλλουσα Κρίση του κόσμου. Στις εκκλησίες διαβάζεται το Ευαγγέλιο της σχετικής περικοπής, προκειμένου να συνειδητοποιήσουν οι πιστοί ότι δεν συγχωρείται εφησυχασμός, αλλά εκγρήγορση και αγώνας. Η τετάρτη Κυριακή (της Τυρινής) είναι αφιερωμένη στο μοιραίο γεγονός της αδαμιαίας παρακοής και της εξορίας των πρωτοπλάστων από τον παράδεισο. Διαβάζεται το ευαγγέλιο της ορθής προσευχής και νηστείας, διότι από την επομένη (Καθαρά Δευτέρα) αρχίζει η νηστεία και ο πνευματικός αγώνας, ως το Πάσχα. Την πρώτη Κυριακή των Νηστειών εορτάζουμε το θρίαμβο της Ορθοδόξου πίστεως και την αποκρυστάλλωση του δόγματος από την Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδο Με αυτό τον τρόπο θέλει η Εκκλησία να διδάξει τους πιστούς πως η αλήθεια της πίστεως είναι προϋπόθεση της σωτηρίας μας. Την Δεύτερη Κυριακή των Νηστειών τιμάμε τη μνήμη ενός μεγάλου Πατέρα της Εκκλησίας μας και αγωνιστή της Ορθοδοξίας, του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, ως παράδειγμα αγωνιστή για κάθε πιστό. Την Τρίτη Κυριακή των Νηστειών (Σταυροπροσκυνήσεως) προσκυνάμε τον Τίμιο Σταυρό του Κυρίου για να αντλήσουμε από αυτόν βοήθεια, προκειμένου να συνεχίσουμε τον πνευματικό μας αγώνα. Την Πέμπτη Κυριακή των Νηστειών τιμάμε τη μνήμη ενός άλλου μεγάλου αγωνιστή κατά των ανθρωπίνων παθών και δασκάλου της ερήμου, του αγίου Ιωάννου συγγραφέα της Κλίμακος , ο οποίος με το ομώνυμο βιβλίο του διδάσκει τρόπους του σωτηρίου αγώνα. Την Έκτη Κυριακή τιμάμε επίσης μια άλλη μεγάλη μορφή της Εκκλησίας μας, την αγία Μαρία την Αιγυπτία , την αμαρτωλή εκείνη γυναίκα η οποία έγινε παράδειγμα πραγματικής ταπείνωσης και μετάνοιας. Ακολουθεί η Κυριακή των Βαίων και η Μεγάλη Εβδομάδα, όπου κορυφώνεται η κατάνυξη και ο πνευματικός μας αγώνας. Ο λατρευτικός πλούτος του Τριωδίου είναι πραγματικά θαυμαστός. Μεγάλοι ποιητές και μουσουργοί της Εκκλησίας μας συνέθεσαν υπέροχους ύμνους και καταπληκτικές ακολουθίες για ολόκληρη αυτή την περίοδο, με αποκορύφωμα τις ιερότατες ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδος. Ολόκληρη η υμνολογία του Τριωδίου είναι προσαρμοσμένη στο πνεύμα της μετάνοιας και της συντριβής του κάθε αμαρτωλού και στην εν Χριστώ απολυτρώση . Είναι φτιαγμένες έτσι ώστε να διεγείρουν στους πιστούς διάθεση μετάνοιας. Για παράδειγμα αναφέρω τον θαυμάσιο Μεγάλο Κανόνα του αγίου Ανδρέα Κρήτης, την καταπληκτική αυτή θρηνητική ελεγεία, ο οποίος ψάλλεται τμηματικά την πρώτη εβδομάδα των νηστειών και ολόκληρος το βράδυ της Τετάρτης της Ε΄ εβδομάδος. Επίσης αναφέρω τον αξεπέραστο Ακάθιστο Ύμνο ποίημα του μεγαλυτέρου υμνογράφου του Βυζαντίου του Ρωμανού του Μελωδού, ο οποίος ψάλλεται τμηματικά κάθε Παρασκευή βράδυ στις τέσσερις πρώτες εβδομάδες των νηστειών (Χαιρετισμοί) και ολόκληρος το βράδυ της Παρασκευής της Ε΄ εβδομάδος. Ο εξαίσιος αυτός ύμνος (κοντάκιο) εξυμνεί το ιερό πρόσωπο της Θεοτόκου και τη μοναδική συμβολή Της στο έργο της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους. Οι ορθόδοξοι πιστοί κάνουν αγόγγυστα τον προσωπικό τους αγώνα καθ' όλη τη διάρκεια του Τριωδίου, ο οποίος συνίσταται στην νηστεία, στον εκκλησιασμό, στη μετοχή στα μυστήρια της Εκκλησίας μας, στη μελέτη της αγίας Γραφής και άλλων πνευματικών βιβλίων και στην περισυλλογή. Η εμπειρία πιστοποιεί πως η άσκηση της Μ. Τεσσαρακοστής αλλάζει κυριολεκτικά τους ασκούμενους πιστούς, τους ημερεύει, τους γαληνεύει τους δίνει αισιοδοξία και εσωτερική ουράνια χαρά. Η αποχή από τις σωματοκτόνες λιπαρές τροφές και προπαντός η αποχή από τις ψυχοκτόνες αμαρτωλές συνήθειες, επαναφέρουν τον άνθρωπο στην αυθεντική του κατάσταση.Η αγία μας Εκκλησία, λοιπόν, ως στοργική μητέρα και πνευματική μας τροφός, προσπαθεί μέσω των ιερών ακολουθιών και του κατανυκτικού κλίματος της περιόδου του Τριωδίου να μας βοηθήσει να συναισθανθούμε την αμαρτωλότητά μας, που σημαίνει να συνειδητοποιήσουμε την εκτροπή μας από την αυθεντική μας φύση, να μετανοήσουμε ειλικρινά, να κάνουμε τον προσωπικό μας αγώνα και να σωθούμε με τη σωτήρια χάρη του ενανθρωπήσαντος Θεού, του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Οι κοσμικές καρναβαλικές ασχήμιες που διαπιστώνουμε αυτές τις μέρες, κατάλοιπα του προχριστιανικού ειδωλολατρικού παρελθόντος, μπορεί φαινομενικά να δίνουν κάποια προσωρινή ευθυμία, και να δημιουργούν ψευδαισθητικές τάσεις φυγής από τη σκληρή πραγματικότητα. Μπορεί για κάποιους ο σύγχρονος διονυσιασμός να είναι τρόπος ζωής, όμως σε καμιά περίπτωση δεν συμβιβάζεται με το πραγματικό νόημα του Τριωδίου, το οποίο είναι ευκαιρία για αυτοσυνειδησία, συντριβή και κατάνυξη μπροστά στο δράμα της πτωτικής μας φύσης, μπροστά στο ατέλειωτη τραγικότητα της ανθρώπινης κακοδαιμονίας. Δεν έχουμε ανάγκη από προσωρινή φυγή από την σκληρή καθημερινότητα, αλλά από μόνιμη λυτρωτική διαδικασία, την οποία προσφέρει απλόχερα η Εκκλησία μας αυτή την κατανυκτική περίοδο.

Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2015



Του Πρεσβυτέρου Δημητρίου Λ. Λάμπρου.

Ἀλέξη συντοπίτη.
Πάει καιρός ἀπό τήν ἀρχή τοῦ Φθινοπώρου πού σού ἒστειλα τήν πρώτη ἐπιστολή σχετικά μέ τήν παρουσία  σοῦ στό Ἃγιον Ὂρος.  Τώρα ὃμως σε πλησιάζω ἀδελφικά καί μέ αἲσθημα συντοπίτη νά σου δηλώσω ὃτι προσεύχομαι στό Θεό νά μήν σέ ἀκολουθήσει ἡ ἀλαζονεία  - τοῦ ὑποτιθέμενου νικητοῦ -, στήν πολιτική σου πορεία πού ὁ Ἑλληνικός Λαός  ἀσφαλῶς γνωρίζει ἱστορία??? καί, σέ ἀνέβασε στή θέση τοῦ Πρωθυπουργοῦ τῆς Ἑλλάδος.
Ἀλέξη συντοπίτη.
Στά αὐτιά  σου ἀντηχοῦν οἱ σειρῆνες  τῶν βασάνων καί τῶν προβλημάτων αὐτοῦ τοῦ τόπου. Γνωρίζεις πολύ καλά τόν πόνο, τήν ἀγωνία, ἀλλά καί τήν ἐπιθυμία τοῦ πολύπαθου Ἑλληνικοῦ Λαοῦ, νά τόν ὁδηγήσεις μακριά ἀπό τήν πείνα, τήν ἐξαθλίωση καί τήν ἐπιθυμία τῶν ξένων δυνάμεων νά ὑποταχτεῖ στά ΓΟΝΑΤΑ. Καλεῖσαι Ἀλέξη συντοπίτη μέ θυσία καί αὐταπάρνηση νά κυβερνήσεις τό σκάφος τῆς Ἑλλάδος πού εἶναι ἒτοιμο νά βουλιάξει καί νά τό καταπιεῖ ἡ φάλαινα τῆς ἀπελπισίας καί τῆς ἐγκατάλειψης.
Ἀλέξη συντοπίτη.
Ἐτοῦτος ὁ τόπος βάφτηκε μέ αἶμα Ἁγίων καί Ἠρώων.  Μιά Ρώσικη παροιμία λέγει τό ἑξῆς: << χωρίς μάνα καί πατέρα μπορεῖς νά ζήσεις. Δίχως Θεό δέν μπορεῖς >>.
Νά εἶσαι σίγουρος ὃτι προσευχόμαστε γιά σένα καί τούς συνεργάτες σου ὣστε νά εἶσαι ἃξιος τῆς ἀποστολῆς σου καί φυσικᾶ νά εἶσαι κοντά στήν Ἐκκλησία ὃπως τό ἒχεις δείξει καί ποτέ ἀπέναντί της.
Ἀλέξη συντοπίτη.
Κάνε τό Σταυρό σου καί προχώρησε.

Σέ ἀσπάζομαι μέ ἀρτινούς χαιρετισμούς.

Ὁ συντοπίτης σου. Παπαδημήτρης.


Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2015

(1690 - 1720 μ.Χ.)
Αυτός ο Μάρτυς του Χριστού Αυξέντιος ήταν από μία Επισκοπή των Ιωαννίνων, που ονομαζόταν Βελλάς, γέννημα ευσεβών Χριστιανών.
Όταν ήταν ακόμη νέος, πήγε στην Κωνσταντινούπολη και δούλευε την τέχνη των γουναράδων στο χάνι το λεγόμενο Μαχμούτ Πασσά. Αλλά ο εχθρός του καλού, ο διάβολος, που πάντοτε δεν παύει να πολεμά τους νέους με διάφορους τρόπους, δεν υπέφερε να βλέπει και τούτου του νέου την καθαρότητα.
Γι’ αυτό έσπειρε σ’ αυτόν τέτοιες σκέψεις. Ότι, δηλαδή, να περάσει αυτήν την πρόσκαιρη ζωή με ηδονές και ξεφαντώματα και με άλλα παρόμοια· και έτσι τον παρέσυρε και άφησε την τέχνη του και πήγε με τα Βασιλικά καράβια.
Εκεί λοιπόν κάνοντας κάμποσο καιρό και ξεφαντώνοντας με τους συντρόφους του τους αλλόφυλους, συκοφαντήθηκε απ’ αυτούς τους ίδιους ψευδώς, πως αρνήθηκε τον Χριστό και ομολόγησε την θρησκεία τους.
Γι’ αυτό επειδή φοβήθηκε, μήπως τον διαβάλουν στον αφέντη του καραβιού του, έφυγε από εκεί κρυφά και ήλθε στην Κωνσταντινούπολη (διότι ήταν έξω απ’ αυτή) ντυμένος όχι με τα συνήθη ενδύματα των Καλιουντζήδων, αλλά με άλλα ταπεινά. Και αφού αγόρασε ένα καΐκι, δούλευε με αυτό, για να βγάζει τα προς το ζην.
Μετανόησε όμως και ολόψυχα για τα πρότερα σφάλματα που έκανε και μάλιστα κατακαιγόταν η καρδιά του από τον έρωτα του Μαρτυρίου και νύχτα και ημέρα παρακαλούσε τον Θεό με θερμά δάκρυα, να του δείξει κανέναν έμπειρο πνευματικό για να του εξομολογηθεί και να του φανερώσει τον πόθο, που είχε στο να πιει το ποτήρι του Μαρτυρίου. Και ο Θεός δεν παράκουσε την δέησή του, αλλά του έστειλε ιατρό έμπειρο, ανάλογο με τον πόθο του, με τον εξής τρόπο·
Ο σύγκελλος της Μεγάλης Εκκλησίας Γρηγόριος, (ο οποίος ήταν αγιορείτης, από την σεβάσμια μονή του Ξηροποτάμου) θέλοντας να περάσει μία ημέρα από το Καράκιοϊ στο Φανάρι, με την πρόνοια του Θεού μπήκε στο καΐκι του νέου. Ο νέος, βλέποντας το ευλαβικό ήθος του συγκέλλου, απεφάσισε να του αποκαλύψει τον σκοπό του. Και λοιπόν, αφού βγήκε από το καΐκι, τον πήρε ιδιαιτέρως και του φανέρωσε την διακαή αγάπη, που είχε στο να μαρτυρήσει για τον Χριστό. Και ο σύγκελλος επαίνεσε μεν τον σκοπό του, τον εμπόδισε όμως από τον αγώνα του Μαρτυρίου, φοβούμενος μήπως δειλιάσει στα βασανιστήρια. Και έτσι του είπε· «Άκουσε, τέκνο μου, οι σκευωρίες του πονηρού διαβόλου είναι πολλές και φοβούμαι, μήπως σε κάνει και δειλιάσεις στα βασανιστήρια και στερηθείς τον γλυκύτατό μας Ιησού Χριστό.
Αλλά φύγε από εδώ και πήγαινε σε καμμία ησυχία και εκεί γίνε καλόγηρος και ζήσε την ζωή σου ενάρετα. Και ελπίζω στην αγαθότητα του γλυκύτατού μας Ιησού να σε συμπεριλάβει μετά θάνατο στον χορό των Μαρτύρων, για να χαίρεσαι αιώνια. Ο νέος όμως μόλις τα άκουσε αυτά σιωπούσε μεν, σεβόμενος τον πνευματικό του πατέρα, η καρδιά του όμως καταφλεγόταν από τον θείο έρωτα του Μαρτυρίου. Γι’ αυτό δούλευε πάλι με το καΐκι του και από τα χρήματα που έβγαζε, κρατούσε μόνο όσα ήταν αρκετά για το φαγητό του, ενώ τα υπόλοιπα τα μοίραζε στους φτωχούς. Περνούσε και στο εξής την ζωή του με νηστείες και με ολονύχτιες αγρυπνίες Πολλές φορές μάλιστα πήγαινε στον ναό της Ύπεραγίας Θεοτόκου, έξω στην Ζωοδόχο Πηγή και όλη την νύχτα παρακαλούσε την Πανάχραντο, για να του δώσει δύναμη να τελειώσει την ζωή του με Μαρτύριο.
Και λοιπόν με τέτοια και τόσα πολλά όπλα αρματώθηκε από την θεία χάρη του Αγίου Πνεύματος και ενδυναμώθηκε από την πρεσβεία της Θεοτόκου και έτσι πήγε πάλι στο προηγούμενο καράβι, που ήταν. Οι δε σύντροφοί του και οι άλλοι, που τον γνώριζαν, αμέσως μόλις τον είδαν, όρμησαν εναντίον του με μεγάλο θυμό, και τον χτυπούσαν. Άλλοι πάλι του έλεγαν, εσύ ήσουν στην θρησκεία μας και πώς τώρα άλλαξες την γνώμη σου; Και λέγοντας αυτά, τον τραβούσαν στο δικαστήριο.
Ο δε Μάρτυρας του Χριστού, χωρίς να δειλιάσει καθόλου, με γελαστό πρόσωπο αντέλεγε σ’ αυτούς, φωνάζοντας με παρρησία· «Εγώ Χριστιανός ήμουν και είμαι και για τον Χριστό μου είμαι έτοιμος να λάβω μύρια βασανιστήρια». Ένας δε από εκείνους μη υποφέροντας την τόση παρρησία του Αγίου, τον χτύπησε στο μέτωπο με σίδερο και χύθηκε το δεξί του μάτι. Ο Μάρτυρας όμως χωρίς να δειλιάσει με αυτό, ευχαριστούσε τον Κύριο που τον αξίωσε να πάσχει για το όνομά του. Εκείνος όμως ο αμαρτωλός, πάλι χτύπησε στο στόμα τον Μάρτυρα, και αμέσως έπεσαν δυο του δόντια. Αλλά ο Μάρτυρας πάλι με δυνατή φωνή κήρυττε τον Χριστό, ως Θεό αληθινό. Γι’ αυτό τον πήγαν πρώτα στο δικαστήριο του Μουλά. Και τον ρώτησε ο δικαστής· «Γιατί άλλαξε την προηγουμένη γνώμη του και αρνήθηκε την θρησκεία τους». Διότι, όπως μαρτυρούν οι εκεί παρόντες μάρτυρες, αρνήθηκε τον Χριστό και ομολόγησε ως καλή τήν θρησκεία τους. Τότε ο Άγιος υψώνοντας τον νου του προς τον Θεό και ζητώντας την θεία του βοήθεια, στράφηκε προς τον δικαστή και του λέει με ειλικρινή και θαρραλέα φωνή· «Εγώ, δικαστά, ουδέποτε αρνήθηκα τον γλυκύτατό μου Χριστό. Αλλά πιστεύω και ομολογώ αυτόν ως Θεό παντοδύναμο και ποιητή του σύμπαντος κόσμου και είμαι έτοιμος να χύσω το αίμα μου για την πίστη μου και όχι να τουρκέψω. Ας μη συμβεί ποτέ Κύριέ μου». Μόλις τα άκουσε αυτά ο δικαστής γέμισε όλος θυμό και προστάζει τους υπηρέτες να χτυπήσουν με τριακόσιες ξυλιές τα πόδια του Αγίου. Οι δε υπηρέτες εξετέλεσαν αμέσως την προσταγή. Όποτε έτρεχε το αίμα σαν ποτάμι από τα νύχια των ποδιών του Μάρτυρα.
Ο δε Άγιος ευχαριστούσε πολύ τον Κύριο, παρακαλώντας τον να τον ενδυναμώσει και στο εξής να τελειώσει τον δρόμο του Μαρτυρίου. Έπειτα πρόσταξε ο δικαστής να πάνε τον Μάρτυρα στο Πασσιά καπισί και να τον φυλακίσουν εκεί, έως ότου να γίνει μεγαλύτερο δικαστήριο, για να τον δικάσουν, επειδή τότε έτυχε να είναι ήμερα Παρασκευή. Πράγμα που έγινε. Ο δε πνευματικός του πατέρας, που προαναφέρθηκε, λέω, Γρηγόριος, όταν έμαθε την παρρησία του Αγίου και τα βασανιστήρια που υπέμεινε για τον Χριστό, βρήκε τρόπο και πήγε και τον συνάντησε μέσα στην φυλακή και με τα λόγια του τού έδωσε θάρρος να μη δειλιάσει στους αγώνες, αλλά να σταθεί με γενναίο φρόνημα, για να ντροπιάσει τον διάβολο και να λάβει λαμπρούς τους στεφάνους της νίκης από τον κριτή Θεό. Ο δε Μάρτυρας ζήτησε να μεταλάβει τα άχραντα μυστήρια. Και αμέσως του τα έφερε ο σύγκελλος και εκπλήρωσε το αίτημά του. Την ερχόμενη Τρίτη έφεραν τον Άγιο στο δικαστήριο δεμένο με βαριές αλυσίδες, σαν κακούργο.
Αυτός όμως έστεκε χαρούμενος, σαν να έστεκε σε καμμία πανηγύρι. Βλέποντάς τον όμως ο Βεζίρης με άγριο και φονικό βλέμμα, του λέει· «Γιατί εσύ δεν ομολογείς την δική μας θρησκεία ως καλή και αληθινή, αλλά την αποστρέφεσαι και την εξευτελίζεις»; Τότε ο Μάρτυρας του λέει· «Εγώ Χριστιανός γεννήθηκα και Χριστιανός θέλω να πεθάνω και δεν αρνούμαι την πίστη μου, ακόμη και αν μου κάνετε μύρια βασανιστήρια, διότι αύτη είναι καλή και αληθινή. Και μακάρι να πιστεύσετε και εσείς κάποτε, αφέντη, για να μη κολασθείτε». Μόλις τα άκουσε αυτά απ’ αυτόν ο Βεζίρης γέμισε όλος θυμό και βλέποντας το αμετάθετο της γνώμης του Μάρτυρα, εξέδωσε την καταδικαστική απόφαση να σκοτωθεί με ξίφος. Και αμέσως αφού τον άρπαξαν οι υπηρέτες, τον έφεραν στον τόπο της καταδίκης. Ο δε Άγιος έκανε δέηση προς τον Θεό, για την συνένωση και την ειρηνική κατάσταση των ορθοδόξων Χριστιανών και όλου του κόσμου. Έπειτα, αφού γονάτισε, είπε στον τζελάτη (δήμιο) να κάνει εκείνο, που προστάχθηκε. Αυτός τότε, απέκοψε την Αγία του κεφαλή στις 25 Ιανουαρίου ημέρα Τρίτη, ώρα β’ της ημέρας, και έτσι έλαβε ο πανύμνητος τον στέφανο του Μαρτυρίου, στην ηλικία των τριάντα ετών. Την δε ερχόμενη Τετάρτη προς το ξημέρωμα, φως ουράνιο κατέβηκε επάνω στο μαρτυρικό λείψανο, το οποίο είδαν όχι μόνο πολλοί Χριστιανοί, αλλά και πολλοί Τούρκοι, οι οποίοι και το ομολογούσαν και το κήρυτταν μπροστά σε όλους.
Ο δε φιλόχριστος άρχοντας Μιχαήλ, ο τερτζίμπασης του Βασιλιά, επειδή είχε θάρρος στην σουλτάνα, την παρεκάλεσε, για να προστάξει να του δοθεί το σώμα του Μάρτυρα για να το θάψει· η οποία πρόσταξε και του το έδωσαν. Μόλις έλαβε ο άρχοντας το σώμα του Αγίου, το έπλυνε με διάφορα μύρα και αρώματα, όπως έκανε και ο Νικόδημος στο θεοποιημένο σώμα του Ιησού. Και έτσι με πολλή ευλάβεια το σήκωσαν οι Χριστιανοί μαζί με τον Πατριάρχη και τους παρευρεθέντες αρχιερείς και το επήγαν στον ναό της Ζωοδόχου Πηγής και εκεί το ενταφίασαν με τιμές Μετά δε από δύο χρόνια, ο προαναφερθείς άρχοντας επειδή είχε μεγάλη ευλάβεια προς τον Μάρτυρα, έκανε ανακομιδή του λειψάνου του και αμέσως μόλις άνοιξαν τον τάφο, βγήκε τόση μυστηριώδης ευωδία, ώστε θαύμασαν όλοι οι Χριστιανοί που βρέθηκαν εκεί και δόξασαν τον Θεό, που δοξάζει αυτούς που τον δοξάζουν. Και πήρε ο άρχοντας την Αγία κάρα του Μάρτυρα στην οικία του. Και επειδή έτυχε να είναι άρρωστοι οι υιοί του με σοβαρή και βαρύτατη ασθένεια, αμέσως μόλις ασπάσθηκαν με πίστη και ευλάβεια την Αγία κάρα, ω του θαύματος! σηκώθηκαν από το κρεβάτι και έγιναν τελείως υγιείς, δοξάζοντας τον Θεό και τον Άγιο.
Αλλά και κάποιος ράφτης, που ονομαζόταν Νικόλαος και ταλαιπωρείτο από σοβαρή και επικίνδυνη ασθένεια και είχε αποφασισθεί από τους ιατρούς ότι θα πεθάνει, απελπισμένος πλέον από την παρούσα ζωή, θυμήθηκε το θαύμα που έκανε ο Άγιος στους υιούς του τερτζίμπαση και αμέσως έστειλε και έφεραν την Αγία κάρα. Και μόλις την τοποθέτησαν επάνω του, ω του θαύματος!, σηκώθηκε από την θανατηφόρα εκείνη ασθένεια και δόξασε τον Θεό, και τον Μάρτυρα. Ο δε προαναφερθείς παπα-Γρηγόριος ο Ξηροποταμηνός, μόλις άκουσε τα θαύματα του Μάρτυρα και έχοντας ευλάβεια προς τον Άγιο, πήγε στον άρχοντα, ο οποίος ήταν φίλος του και τον παρεκάλεσε να αφιερώσει την Αγία κάρα του Μάρτυρος στο δικό του Μοναστήρι του Ξηροποτάμου.
Και ο άρχοντας και εξαιτίας της ευλάβειας που είχε προς το ίδιο Μοναστήρι και εξαιτίας της φιλίας, που είχε με τον παραπάνω σύγκελλο, την αφιέρωσε ως δώρο πολύτιμο, η οποία βρίσκεται μέχρι και τώρα σ’ αυτή τη σεβάσμια μονή, από την οποία πηγάζουν καθημερινά διάφορα θαύματα, λυτρώνονται πολλοί από την θανατηφόρα ασθένεια του λοιμού και της πανώλης και ελευθερώνονται από πολλά άλλα πάθη και νόσους εκείνοι, που με ευλάβεια και θερμή πίστη καταφεύγουν σ’ αυτήν, προς δόξα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Στον οποίο αρμόζει όλη η δόξα, η τιμή και η προσκύνηση στους αιώνες.
Αμήν.
Τον αποκεφάλισαν στις 25 Ιανουαρίου 1720 μ.Χ. στην Κωνσταντινούπολη. Η κάρα του Άγιου σώζεται στη Μονή Ξηροποτάμου.

(Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, Συναξαριστής, τ. Γ, έκδ. Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου, Ι. Καλύβη «Άγιος Σπυρίδων Α΄» Νέα Σκήτη Άγιον Όρος σ. 168-172).


Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2015



Ησυχία.

Ρώτησαν μιά φορά οι Αδελφοί τόν μεγάλο εραστή της ησυχίας, τόν Όσιο Αρσένιο, γιατί τους απόφευγε τόσο πολύ.

Φοβάσαι μή ζημιωθείς άπό μας, Άββά;
Ό Θεός γνωρίζει, τέκνα, καί ότι σας αγαπώ πολύ καί ότι δεν σας αποφεύγω άπό φόβο.
Μα είναι αδύνατο νά μοιράσω στά δύο τήν καρδιά μου, ανάμεσα σε ανθρώπους καί στό Θεό δηλαδή.
Τότε νά βρίσκομαι πότε με σάς και πότε μ' Έκείνον. Δέν είναι λογικότερο νά βρίσκομαι διαρκώς μ' Έκείνον; Κι' οί Άγγελοι ένα σκοπό κι' ενα θέλημα έχουν, πώς νά υμνούν ακατάπαυστα τόν Θεό καί νά υπηρετούν τίς βουλές Του.
Τών ανθρώπων όμως οί βουλές καί οί σκοποί διαφέρουν μεταξύ τους. Συμφέρον λοιπόν της ψυχής είναι ν' άρέσει στό Θεό πιό πολύ παρά στους ανθρώπους.
Λέγουν πώς άπό θεία προτροπή αγάπησε τόσο πολύ τήν ησυχία τούτος ό Όσιος.
Ένώ προσηύχετο μιά μέρα καί παρακαλούσε τόν Θεό νά του υποδείξει μέ ποιο τρόπο βέβαιο θά εύρισκε τή σωτηρία του, άκουσε φωνή νά του λέγει:
- Αρσένιε, φεύγε, σιώπα, ησύχαζε. Αυτές είναι οι ρίζες τής αναμαρτησίας.

Στούς πατέρας, πού τόν ερωτούσαν γιατί οί ησυχασταί αποφεύγουν τόσο πολύ τή συναναστροφή τών ανθρώ­πων, ό Όσιος Αρσένιος είπε τό παρακάτω χαριτωμένο παράδειγμα:
'Οσο ή κόρη βρίσκεται κλεισμένη στό σπίτι του πατέ­ρα της, πολλοί τή γυρεύουν σέ γάμο.

Όταν όμως παντρευτεί  πιά, αρχίζει νά μήν αρέσει σ' όλους. Άλλοι τήν επαινούν κι' άλλοι τής βρίσκουν πολλά ψεγάδια. Παύει έτσι νά έχη τήν υπόληψη, πού είχε, όταν ήταν αθέατη. Τό ίδιο συμβαίνει καί μέ τήν ψυχή. Όταν πολυπαρουσιάζεται, χάνει τό υψηλόν πού έχει καί δέν αρέσει σέ πολ­λούς.

■ Περιόρισε τίς σχέσεις σου μέ τους ανθρώπους, συμ­βουλεύει ό Αββάς Δούλας, γιά νά μή θολωθεί ό νους σου άπό περισπασμούς καί μέριμνες καί χάσεις έτσι τόν ελεύ­θερο αέρα τής ησυχίας.

■ Ή ψυχή, πού έχει γευθεί τή γλύκα τής ησυχίας, τή γυρεύει παντού καί πάντοτε. Όχι άπο μίσος και περιφρόνηση  προς τους ανθρώπους, αλλά από έρωτα γι' αυτή, λέγει ό Αββάς Θεόδωρος της Φέρμης.

Λένε πώς ό Άββάς Ισίδωρος, όταν καταλάβαινε ότι τού πήγαιναν επισκέπτες , έτρεχε νά κρυφτεί σ' ένα από­μερο κελί, πού μόνο αυτός ήξερε, γιά να μη τόν βρουν. Στους αδελφούς, πού τον ρωτούσαν γιατί το έκανε, απα­ντούσε:
Και τα θηρία, παιδιά μου, πού προλαβαίνουν και κρύβονται στίς φωλιές τους, γλιτώνουν τόν κίνδυνο.

Πέμπτη 15 Ιανουαρίου 2015




Ο «ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ» ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ΑΡΧΟΝΤΩΝΗΣ.


Ως εχθρός της Ορθοδόξου
πίστεως διαγράφεται
από τον κατάλογο των
Ορθοδόξων Χριστιανών.


Αποδείχθηκε για μια φορά ακόμη, ότι ο Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαίος έχει το ακαταλόγιστον. Ευρίσκεται παρασάγγας πέραν και έξω από την Ορθόδοξη Δογματική, την Εκκλησιολογία, και την Κανονική ΤΑΞΗ και ΠΡΑΞΗ της κατά Ανατολάς Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας, της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας.
«Μη ειδώς α λέγει», ο κ. Βαρθολομαίος κόπτεται, και υποστηρίζει με πάθος, παρά τις έντονες διαμαρτυρίες «του φρουρού της Ορθοδόξου πίστεως πιστού λαού του Θεού» (απάντηση Πατριαρχών της Ανατολής προς Πάπα Ρώμης).
Υποστηρίζει τον διάλογο με τον αιρεσιάρχη, αβάπτιστο Πάπα,, «Ματθ., 28, 19», και τους άλλους αιρετικούς και αλλόθρησκους, αγνοώντας, με το έτσι θέλω, και τον λόγο του Θεού, «αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού, ειδώς ότι εξέστραπται ο τοιούτος και αμαρτάνει ων αυτοκατάκριτος» (Τιτ. 3, 10-11).
Ύστερα μάλιστα και από το θέατρο του παραλόγου που έπαιξε ο κ. Βαρθολομαίος στο Ιστορικό και ένδοξο Φανάρι, τον Φάρο της ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ μας, στις 29 & 30 Νοεμβρίου 2014 στην Κωνσταντινούπολη, πέραν των ύβρεών του, κατά των αγίων Πατέρων και των Οικουμενικών Θείων και Ιερών Κανόνων, με όλα αυτά και άλλα πολλά αποδεικνύει περίτρανα, ότι ο κ. Βαρθολομαίος, είναι, όχι μόνον αιρετικός, αλλά και ο εχθρός της Ορθοδόξου Πίστεώς μας, και ως εκ τούτου, δεν είναι μόνον αναθεματισμένος, αλλά και διαγεγραμμένος από τον κατάλογο των Χριστιανών. Και μαζί του όλοι εκείνοι οι Ιερωμένοι που τον αποδέχονται, και τον μνημονεύουν. «Επίσκοπος ή πρεσβύτερος, ή διάκονος αιρετικοίς συνευξάμενος μόνον αφοριζέσθω, ει δε επέτρεψεν αυτοίς, ως κληρικοίς, ενεργήσαι τι, καθαιρείσθω», (Καν. 45ος Αγ. Αποστόλων και άλλοι).
Οι οικουμενικοί Θείοι και Ιεροί Κανόνες είναι λίαν σαφείς και κατηγορηματικοί σε τέτοιες θρησκευτικές αθλιότητες: «Ει δε τις των απάντων μη τα προειρημένα της ευσεβείας δόγματα κρατοί και ασπάζοιτο, και ούτω δοξάζοι τε και κηρύττοι, αλλ’ εξ  εναντίας και ιέναι τούτων επιχειροί, έστω ανάθεμα, κατά τον ήδη εκτεθέντα όρον υπό των προδηλωθέντων αγίων και μακαρίων Πατέρων. Και του Χριστιανικού καταλόγου, ως αλλότριος, εξωθείσθω και εκπιπέπτω…». (Καν. Α’ παράβαλε και Καν. Β’ της ΣΤ’ Οικ. Συν.). Η Ορθόδοξη κατά Ανατολάς Εκκλησία του Ιησού Χριστού δεν ψάχνει για την Αλήθεια, την κατέχει και δικαιωματικά υποχρεούται να την κηρύττει, «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη βαπτίζοντες αυτούς… διδάσκοντες αυτούς πάντα όσα ενετειλάμην υμίν» (Ματθ. 28, 18-20).
Οι Διάλογοι απώτερο σκοπό έχουν, με εκατέρωθεν προτάσεις, να ψάξουν για την αλήθεια. Όμως, η ΟΡΘΟΔΟΞΗ Εκκλησία της Ανατολής κατέχει ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ, διο και δεν διαλέγεται για την αλήθεια των όσων κηρύττει και διδάσκει, αλλά μετά βεβαιότητος μαθητεύει  και διδάσκει και περιμένει, όσοι με την ελεύθερη και ειλικρινή έκφραση της πίστεώς τους στην χριστιανική αυτή μαθητεία και διδασκαλία, να τους κάνει μέλη της ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ «και ο πιστεύσας και βαπτισθείς σωθήσεται…». (Μαρ. 16, 16).
Ο «Οικουμενικός» κ. Βαρθολομαίος Αρχοντώνης, ως φαίνεται, τον διάλογο με τον αβάπτιστο αιρεσιάρχη Πάπα, και τους άλλους, τον κάνει για το «θεαθήναι τοις ανθρώποις». Τα θυσιάζει όλα στον βωμό της προβολής μέσω των ΜΜΕ, με αποτέλεσμα να εμπαίζεται ουσιαστικά από τον Σατανοκίνητο αιρεσιάρχη Πάπα και τους άλλους, «τον Πάπαν να καταράσθε…» (Κοσμάς ο Αιτωλός).
Τον διάλογο με τον αιρεσιάρχη Πάπα τον αποτόλμησαν πολλάκις οι Θεοφόροι οικουμενικοί Άγιοι Πατέρες της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας και επειδή ο Πάπας όχι μόνον έμενε αμετανόητος, αλλά και προσπαθούσε να επιβάλλει τις απόψεις του, οι άγιοι Πατέρες τον διέκοψαν, τελεσίδικα, στηριζόμενοι στην Αγία Γραφή, «αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού, ειδώς ότι εξέστραπται ο τοιούτος, και αμαρτάνει ως αυτοκατάκριτος». (Τιτ. 3, 10-11).
Ακριβώς το ίδιο πράττει και σήμερα στους διαλόγους του ο αιρεσιάρχης Πάπας. Αφού πρώτα, με σατανικό τρόπο, παρέσυρε και εξέθεσε παγκοσμίως τον «αστήρικτον εις την πίστιν» ενοίκιο του Φαναρίου Βαρθολομαίον Αρχοντώνη, και τώρα τον σύρει «τήδε κακείσε», διασύροντάς τον, και ταυτόχρονα το κύρος του Οικουμενικού Θρόνου και την «μη έχουσαν σπύλον ή ρυτίδα» ΟΡΘΟΔΟΞΗ κατά Ανατολάς Εκκλησία μας γενικότερα.
Ο αιρεσιάρχης αβάπτιστος Πάπας, για να δείξει ότι ενδιαφέρεται πράγματι για την ένωση του Δυτικού Χριστιανισμού
(δεν είναι Εκκλησία Χριστού)
, με την Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Ιησού Χριστού, θα μπορούσε να κάνει, αυτό, που εσκεμμένα, δεν έπραξε. ΔΗΛΑΔΗ: Να αρπάξει από τα αρχεία του, τον υβριστικό Λίβερο που άφησαν πάνω στην Αγία τράπεζα της Αγίας Σοφίας το 1054, και όταν πήγε  εκεί, στην Κωνσταντινούπολη, να τον καταπαύσει εμφανιζόμενος στην Πύλη του Ιερού Βήματος, μπροστά στους πιστούς και εν συνεχεία, να ανασύρει και να αναγνώσει έναν άλλο Λίβελο, που θα καταδίκαζε όλες αυτές τις κακοδοξίες του Δυτικού Χριστιανισμού και ζητώντας, μετά δακρύων, ειλικρινά συγγνώμη, να επανέλθει στα τότε του 1054, και να δήλωνε ευθαρσώς και με στεντόρεια φωνή, την επάνοδό του  στην κατά Ανατολάς Ορθόδοξη Εκκλησία του Κυρίου μας και σωτήρα μας Θεάνθρωπου Ιησού Χριστού απαγγέλλοντας ταυτόχρονα το Σύμβολον της Πίστεως.
Όμως δεν το έπραξε τούτο ο αιρεσιάρχης, αλλά έμεινε δεμένος στον συρφετό των κακοδοξιών του, και το απέδειξει τούτο περίτρανα όταν, με την εντελώς αδιάφορη παρουσία του στη Θεία Λειτουργία της αποφράδας ημέρας 30-11-2014, αρνήθηκε να απαγγείλει το ιερόν Σύμβολον της ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ Πίστεώς μας.
Ύστερα από όλα αυτά τα τραγελαφικά,  εκ μέρους του αβάπτιστου και αιρεσιάρχη Πάπα, ερωτάται ο κ. Βαρθολομαίος Αρχοντώνης. Θα συνεχίσει να συμμετέχει στους ψευδο/διαλόγους – μονολόγους του Βατικανού; Εάν ναι, τότε τούτο σημαίνει, ότι έχει αυτομολήσει προς τα εκεί, και ως εκ τούτου δεν έχει πλέον ουδεμία σχέση με την Μία Αγία Καθολική και Αποστολική κατά Ανατολάς ΟΡΘΟΔΟΞΗ Εκκλησία και οφείλει, «να μας αδειάσει τη γωνιά», και να πάει από εκεί που ήρθε, και όχι μόνον αυτός, αλλά και όσοι άλλοι Κληρικοί και λαϊκοί τον αποδέχονται, τον μνημονεύουν, και έχουν κοινωνία μαζί του, διότι πλέον είναι αναθεματισμένοι και διαγεγραμμένοι από τον κατάλογο των Ορθοδόξων Χριστιανών «ως αλλότριοι (= ξένοι – εχθροί) της Ορθοδόξου πίστεως».


Ο Παπαφλέσσας.



Κυριακή 11 Ιανουαρίου 2015



Μια προσευχή


Κύριε,
σήμερα ήρθα μπροστά Σου όχι για να
ζητήσω… Ήρθα για να Σου πω « ευχαριστώ ».
Σ’ ευχαριστώ που, μέσα σ’ αυτόν
τον κόσμο, μας χάρισες τους πνευματικούς
πατέρες.
Για να έχουμε στον κατήφορο αναχώματα…
Για να έχουμε στους δύσκολους καιρούς
μας παρηγοριά…
Για να έχουμε στην ζοφερή μας
κοινωνία ακτίνες φωτός.
Έχουμε κάποιον να μιμηθούμε, έχουμε
κάποιον να ακολουθήσουμε…
Είμαστε τόσο προνομιούχοι όσοι
βρισκόμαστε μέσα στην μάνδρα της Εκκλησίας
Σου! Σε μια εποχή που όλα
απομυθοποιήθηκαν και κονιορτοποιήθηκαν,
εμείς, Κύριε, έχουμε τους ταπεινούς Σου
λευίτες πρότυπα ζωής. 
Βαδίζουν μπροστά, κόντρα στον άνεμο,
ανηφορίζουν στις απόκρημνες κορφές της
αγιότητος, μοχθούν, διακονούν,
θυσιάζονται…
Το μαύρο ράσο σκορπά φως στην
νυχτιά της ζωής, χαρίζει ελπίδα, θυμίζει
τον Ουρανό.
Κύριε, Σ’ ευχαριστούμε γιατί βλέπουμε
το ράσο και δυναμώνουμε, εμπνεόμαστε,
δεν δειλιάζουμε μπρός στις επαπειλούμενες
συμφορές… Σ’ ευχαριστούμε για την
ορατή ευλογία Σου στην πορεία της ζωής
μας…


Παρασκευή 9 Ιανουαρίου 2015




Προσευχή Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ.

« Δέσποτα , Κύριε του ουρανού καί της γής , βασιλεύ των αιώνων , ευδόκησε να ανοιχθή καί για μένα η θύρα της μετανοίας , ώστε μέ πόνο καρδίας νά προσεύχωμαι σ’ Εσένα τόν μόνο αληθινό Θεό , τόν πατέρα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού , το φώς του κόσμου . Δέξου , Πολυεύσπλαγχνε , τή δέησί μου . Μή τήν απορρίψης .
Συγχώρησε κάθε κακό πού έκανα νικημένος από τήν προαίρεσί μου . Ζητώ ανάπαυσι καί δέν τή βρίσκω , γιατί η συνείδησις μέ ελέγχει . Προσδοκώ ειρήνη , αλλά ειρήνη δέν έχω εξ αιτίας του πλήθους των ανομιών μου .
Άκουσε , Κύριε , μιά καρδιά πού Σέ επικαλείται . Μή βλέπης τά κακά μου έργα .
Επίβλεψε στήν ασθένεια της ψυχής μου καί σπεύσε νά μέ θεραπεύσης από τά βαριά μου τραύματα .
Δώσε μου καιρό μετανοίας μέ τό έλεος της φιλανθρωπίας Σου .
Ελευθέρωσέ με από τά πάθη . Μή μέ κρίνης σύμφωνα μέ τή δικαιοσύνη Σου . Μη μου ανταποδώσης κατά τά έργα μου , γιά νά μή χαθώ εντελώς .
Εισάκουσέ με Κύριε , γιατί βρίσκομαι σέ απόγνωσι . Αφού έχασα κάθε ελπίδα καί
σκέψι γιά τή διόρθωσί μου , προσπίπτω στούς οικτιρμούς Σου . Ελέησέ με τόν
ξεπεσμένο καί κατάκριτο γιά τίς αμαρτίες μου . Λυπήσου με , Δέσποτα , γιατί
συνέχομαι από πλήθος ανομιών καί μοιάζω αλυσοδεμένος μ΄ αυτές . Εσύ μόνο
γνωρίζεις νά ελευθερώνης καί νά θεραπεύης .
Γι’ αυτό σέ όλες τίς φοβερές μου αρρώστιες επικαλούμαι μόνο Εσένα , τόν ιατρό
των ασθενούντων , τόν οδηγό των πλανωμένων , τό φώς των εσκοτισμένων , τόν
ελευθερωτή των αιχμαλώτων . Επικαλούμαι Εσένα , πού πάντοτε μακροθυμείς καί
συγκρατείς τήν οργή Σου καί δίνεις στούς αμαρτωλούς καιρό μετανοίας .
Καταύγασε , Δέσποτα , μέ τό φώς του προσώπου Σου εμένα τόν αμαρτωλό , διότι
είσαι ταχύς στό νά ελεής καί βραδύς στό νά τιμωρής . Εσύ ο εύσπλαγχνος άπλωσε
τό χέρι Σου καί ανόρθωσέ με από τήν τάφρο των ανομιών μου . Εσύ δέν
ευχαριστείσαι στήν απώλεια του αμαρτωλού ούτε αποστρέφεις τό πρόσωπό Σου
από τόν προσευχόμενο σ’ Εσένα μέ δάκρυα .
Άκουσε , Κύριε , τή φωνή του δούλου Σου πού Σέ επικαλείται καί φανέρωσε τό
φώς Σου σ’ εμένα τόν στερημένο τό φώς . Δώρισέ μου τή χάρι Σου , γιατί εγώ δέν
έχω άλλη ελπίδα καί ελπίζω πάντοτε μόνο στή δική Σου βοήθεια καί δύναμι .
΄΄Στρέψον , Κύριε , τόν κοπετόν μου εις χαράν εμοί , διάρρηξον τόν σάκκον μου καί
περίζωσόν με ευφροσύνην ΄΄ ( πρβλ. Ψαλμ. κθ’ 12 ) . Ευδόκησε , ώστε νά καταπαύσω
από τά εσπερινά μου έργα καί νά βρώ ορθρινή ανάπαυσι όπως οι εκλεκτοί Σου ,
Κύριε , από τούς οποίους ΄΄ απέδρα οδύνη , λύπη καί στεναγμός ΄΄. Κάνε νά ανοιχθή
γιά μένα η θύρα της βασιλείας Σου , ώστε νά εισέλθω καί νά συγκαταριθμηθώ μέ
τούς ευφραινομένους από τό φώς του προσώπου Σου καί νά κληρονομήσω τήν
αιώνια ζωή » .


Πέμπτη 8 Ιανουαρίου 2015




ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΦΟΡΟΥ ΠΑΤΡΟΣ
ΗΜΩΝ ΑΒΒΑ ΑΜΜΩΝΑ

ΠΕΡΙ ΗΣΥΧΙΑΣ


  Γνωρίζετε βέβαια αγαπητοί μου αδελφοί, ότι από τότε πού έγινε η παράβασις των πρωτοπλάστων, δεν μπορεί η ψυχή να γνωρίσει, όπως πρέπει, τον Θεό, εάν δεν περιοριστή μακρυά από τους ανθρώπους και από κάθε περισπασμό. Διότι τότε θα δοκιμάσει τον πόλεμο των εχθρών της. Και αφού νικήσει σε κάθε προσβολή των αντιπάλων, τότε το πνεύμα του Θεού θα κατοικήσει μέσα της και όλος ο κόπος της θα μεταβληθεί σε χαρά και αγαλλίαση. Βέβαια στον καιρό του πολέμου θα υπομείνει θλίψεις, στενοχώριες και άλλα πολυποίκιλα βάσανα.Αλλά ας μη φοβηθεί. Δεν θά νικηθεί, εφ' όσον αγωνίζεται στην ησυχία.
  Αυτός ήταν ο λόγος πού οι άγιοι πατέρες ζούσαν απομονωμένοι στην έρημο, όπως ο Ηλίας ο Θεσβίτης, ο Ιωάννης ο βαπτιστής και όλοι οι υπόλοιποι πατέρες.
 Μη νομίσετε ότι οι άγιοι κατόρθωσαν να εξαγιασθούν ζώντας μεταξύ των ανθρώπων. Επέτυχαν να κατοικήσει μέσα τους η θεϊκή δύναμις, αφού προηγουμένως ασκήθηκαν πολύ στην ησυχία. Και τότε,στολισμένους με τις αρετές, τους έστελνε ο Θεός ανάμεσα στους ανθρώπους για να τους οικοδομήσουν και ν α τους θεραπεύσουν.
Σαν ιατροί πού ήσαν, μπορούσαν να θεραπεύσουν τις ασθένειες των ανθρώπων. Για την ανάγκη αυτή ο Θεός τους αποσπούσε από την ησυχία και τους έστελνε στον κόσμο.Τότε όμως τους έστελνε, αφού θεράπευαν όλα τα δικά τους πάθη.Είναι αδύνατο να στείλει ο Θεός για την πνευματική ωφέλεια των ανθρώπων μια ψυχή πού είναι ακόμη ασθενής.
Όσοι λοιπόν πηγαίνουν στον κόσμο πριν ολοκληρωθούν, πηγαίνουν με το θέλημα το δικό τους και όχι με το θέλημα του Θεού.Ο Θεός μάλιστα λέει γι' αυτούς: «Εγώ μεν ουκ απέστελον αυτούς, αυτοί δέ αφ' εαυτών έτρεχον» (πρβλ. Ιερεμ. κα' 23).
Γι' αυτό δεν μπορούν ούτε τον εαυτό τους να προφυλάξουν ούτε άλλη ψυχή να οικοδομήσουν.
  Όσοι όμως στέλνονται από τον Θεό, δεν θέλουν βέβαια να χωρισθούν από την ησυχία, αφού γνωρίζουν ότι μ' αυτήν απέκτησαν τις θεϊκές δυνάμεις.Αναλαμβάνουν όμως την οικοδομή των ανθρώπων, για να μη παρακούσουν στον Δημιουργό.
 Σας φανέρωσα τους καρπούς της ησυχίας, τους οποίους αποδέχεται ο Θεός. Τώρα λοιπόν πού μάθατε την βοήθεια και την άξια της, προσπαθήστε να την οικειοποιηθείτε.
Οι περισσότεροι μοναχοί δεν την απέκτησαν.
 Έζησαν μέσα στον κόσμο και γι' αυτό δεν μπόρεσαν να νικήσουν τις τις επιθυμίες τους. Δεν θέλησαν να κοπιάσουν και ν' αποφύγουν την κοσμική σύγχυση, αλλά παρέμειναν μεταξύ των ανθρώπωνδημιουργώνταςπερισπασμούς. Για τον λόγο αυτό δεν δοκίμασαν την γλυκύτητα του Θεού ούτε αξιώθηκαν να κατοικήσει μέσα τους η θεϊκή δύναμις και να τους χαρίσει την μακαριά απόλαυση. Δεν κατοικεί μέσα τους η θεϊκή δύναμις, γιατί καταγίνονται με κοσμικές υποθέσεις και απασχολούνται με τα πάθη της ψυχής, με τους κοσμικούς επαίνους και τις επιθυμίες του παλαιού ανθρώπου.
 Ο Θεός μας γνώρισε τα μέλλοντα από τώρα.
 Παίρνετε δύναμη λοιπόν στους αγώνες σας. Διότι όσοι αποφεύγουν την ησυχία, δεν μπορούν να κυριαρχήσουν στις επιθυμίες τους ούτε να νικήσουν σε πνευματικές μάχες. Δεν έχουν μέσα τους την θεϊκή δύναμη, διότι αυτή δεν κατοικεί σε ψυχές υποδουλωμένες στα πάθη. Εσείς όμως αγωνισθείτε να νικήσετε τα πάθη και η χάρις του Θεού θα έλθει μόνη της μέσα σας.
 Υγιαίνετε εν Αγίω Πνεύματι
Αμήν

Δευτέρα 5 Ιανουαρίου 2015





Του Πρεσβυτέρου Δημητρίου Λ. Λάμπρου

Δύο λόγια συμπόνιας και προσευχής στην Πρεσβυτέρα του αείμνηστου Παπαγιώργη ( 34 ετών ), που έφυγε ανήμερα Πρωτοχρονιάς για το επουράνιο θυσιαστήριο. Αγαπητή Πρεσβυτέρα. Σήκωσες τον Σταυρό της Ιεροσύνης του συζύγου σου στην πονεμένη ζωή της παπαδοσύνης. Τώρα ο Θεός σε εκάλεσε να περπατήσεις με τον Σταυρό δίπλα απο τον Γολγοθά και να φτάσεις στην Ανάσταση όπου θα ξαναδείς τον σύζυγό σου να λειτουργεί στο επουράνιο θυσιαστήριο και να γεύεται τους καρπούς του Παραδείσου. Άλλωστε ο Παπαγιώργης ζούσε την Ιεροσύνη και τώρα είναι χρήσιμος περισσότερο κοντά στο Θεό.  Κουράγιο ευλογημένη παπαδιά. Ο Θεός μόνο γνωρίζει γιατί συνέβη αυτό. Εμείς είμαστε σε ολική άγνοια. Προσευχόμαστε. Αμήν.

Κυριακή 4 Ιανουαρίου 2015




ΤΟ ΑΔΙΑΛΥΤΟ ΧΕΡΙ.

Ο μακαριστός, Αγιορείτης Γέροντας π. Γαβριήλ Διονυσιάτης σ’ ένα βιβλίο του αναφέρει τα εξής:
Είναι βαρύ αμάρτημα η ιεροκατηγορία και ο χλευασμός των λειτουργών της Εκκλησίας μας.
Κατά την μακρά περίοδο (70 χρόνια),που έζησα στον ευλογημένο αυτό τόπο, στο Άγιο Όρος, είδα πολλές τιμωρίες εξ αιτίας αυτής της αμαρτίας. είδα και σε ένα χειρόγραφο, στην βιβλιοθήκη της Μονής μας, την εξής διήγηση:
 Σ’ ένα χωριό, ένας γέροντας ιερέας, ενώ ήταν σε όλα τα άλλα καλός και ιδιαίτερα φιλακόλουθος, υπέπιπτε στο πάθος της μέθης. Όταν έβγαινε από την Εκκλησία, κατευθυνόταν από το πάθος του προς τα καφενεία. Εκεί, μετά από 2-3 ποτηράκια αλκοόλ, έχανε τον εαυτό του. Ζαλιζόταν. Συναισθανόμενος όμως την θέση του, σηκωνόταν και τρι­κλίζοντας έπαιρνε τον δρόμο για το σπίτι του. Σ’ αυτόν τον δρόμο όμως είχε ο αδελφός του κατά­στημα. Και όταν τον έβλεπε να περνάει σε τέτοια κατάσταση, έβγαινε στην πόρτα του μαγαζιού του, και όχι από λύπη, αλλά μάλλον από ευθιξία, τον εφασκέλωνε από πίσω με το δεξί του χέρι ( τον εμούτζωνε, όπως λέμε).
     Μετά από λίγο καιρό συνέπεσε να πεθάνει ο εύθικτος αυτός αδελφός του ιερέως. Όταν ύστερα από τρία χρόνια άνοιξαν τον τάφο του για την ανακομιδή, βρήκαν το δεξί του χέρι άλυτο. Τον ξανάθαψαν και μάλιστα σε άλλο σημείο. Αλλά πάλι βρέθηκε το δεξί του χέρι ακέραιο. Τότε με συμβουλή του άλλου εφημερίου ιερέως, επήραν το αδιάλυτο χέρι και το εξέθεσαν στον νάρθηκα του ναού, για να τον συγχωρήσουν οι συγχωριανοί του, για τυχόν λιποβαρή ζυγίσματα ή άλλες αδικίες, συνηθισμένες σ’ όσους ασχολούνται με το εμπόριο. Αλλά και πάλι, μετά από άλλο ένα έτος επανενταφιασμού, βρέθηκε το χέρι αδιάλυτο.
     Τότε, κατά θεία νεύση­ ένας άλλος έμπορος, που είχε το κατάστημά του απέναντι, ανέφερε στον εφημέριο το γεγονός του καθημερινού φασκελώματος και του χλευασμού του γέροντα ιερέα από τον αδελφό του. Οπότε κατάλαβε ο καλός εκείνος ιερέας, ποία ήταν η αιτία. Και αφού προσκάλεσε τον γέροντα συλλειτουργό του, τον παρώτρυνε, να κάνει τρισάγιο και να διαβάσει πάνω από το αδιάλυτο χέρι την συγχωρητική ευχή.
      Και μόλις αυτό έγινε, αμέσως τα σαρκώδη μέρη του άλυτου χεριού δελύθησαν και έμειναν τα οστά  γυμνά.
      Χρειάζονται σχόλια; Η όποια κατάκριση, τα σχόλια, οι ιεροκατη­γορίες, οι χειρονομίες εις βάρος ιερέων, είναι πολύ μεγάλες αμαρτίες.
            Γιατί οι ιερωμένοι είναι λειτουργοί του Κυρίου, Χριστοί Κυρίου.
            Και ο Θεός λέγει:
            Μη άπτεσθε των χριστών μου. Και εν τοις προφήταις μου μη πονηρεύεσθε.
«ΔΙΔΑΞΟΝ ΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΣΟΥ»

Αρχιμ. ΣΑΒΒΑ ΔΗΜΗΤΡΕΑ