Τρίτη 16 Ιουλίου 2013





Του Οσίου πατρός ημών Νικοδήμου του Αγιορείτου.

Τω αυτώ μηνί Κ΄, η ως εις Ουρανόν πυρφόρος ανάβασις του Αγίου ενδόξου Προφήτου Ηλιού του Θεσβίτου.

Ούτος ήτον υιός Σωβάκ, καταγόμενος από την Θέσβην, εκ της γης των Αράβων, και εκ της φυλής του Ααρών. Εκατοίκει δε εις την Γαλαάδ. Η δε Θέσβη ήτον δεδομένη εις τους Ιερείς.
Όταν δε εγέννησεν αυτόν η μήτηρ του, είδεν οπτασίαν τοιαύτην ο πατήρ του Σωβάκ. Ήγουν είδεν ότι άνδρες ασπροφόροι τον ωνόμαζον Ηλίαν, όπερ δηλοί Θεός, η θείος, παραγόμενον εκ του Ηλί, το οποίον σημαίνει εβραϊστί, Θεός. Και ότι τον εσπαργάνωναν με φωτίαν, και ότι έδιδον εις αυτόν να φάγη φωτίαν. Όθεν πηγαίνωντας εις την Ιερουσαλήμ, εφανέρωσε την οπτασίαν ταύτην εις τους Ιερείς. Οι δε Ιερείς είπον εις αυτόν διά χρηματισμού προφητικού και αποκαλύψεως ταύτα. Μή φοβηθής ω άνθρωπε, ότι η κατοίκησις του παιδίου, θέλει είναι φως, και ο λόγος του, μέλλει να ήναι απόφασις, και η ζωή του, μέλλει να ήναι κατά Κύριον, και ο ζήλός του, θέλει φανή ευάρεστος εις τον Θεόν, και έχει να κρίνη τον Ισραήλ με μάχαιραν και φωτίαν.
Ούτος λοιπόν επροφήτευσε χρόνους εικοσιπέντε, και ήτον προ της ελεύσεως του Χριστού χρόνους οκτακοσίους δεκαέξ. Ούτος είναι ο Ηλίας εκείνος, οπού εκατέβασε φωτίαν από τον ουρανόν τρεις φοραίς. Ούτος με την γλώσσάν του εμπόδισε την βροχήν, και δεν έβρεξεν ο ουρανός τρεις ήμισυ χρόνους. Ούτος ανέστησε τον νεκρόν υιόν της Σαραφθίας χήρας. Ούτος κατέκαυσε τας δύω πεντηκοντάδας των ανθρώπων, τους οποίους απέστειλεν ο βασιλεύς Οχοζίας. Ούτος εις το όρος το Χωρήβ είδε τον Θεόν, καθώς είναι δυνατόν να τον ιδή ο άνθρωπος, και τον Ιορδάνην ποταμόν έσχισε και ανελήφθη με καρότζαν πυρίνην, ωσάν εις τον Ουρανόν. Ούτος και εις την Μεταμόρφωσιν επαραστάθη κοντά εις τον μεταμορφούμενον Χριστόν, μαζί με τον Προφήτην Μωϋσήν.
Σημείωσαι, ότι ο Προφήτης ούτος Ηλίας ύστερον από οκτώ η δέκα χρόνους της αυτού αναλήψεως, απέστειλε γράμματα (ίσως δι’ Αγγέλου θείου) προς Ιωράμ βασιλέα Ιούδα τον υιόν του Ιωσαφάτ, φοβεριστικά. Πώς επειδή και αφήκε την λατρείαν του αληθινού Θεού, έχει να ασθενήση και να αποθάνη, ό και εγένετο. Αναγινώσκομεν γαρ εις το κα΄ κεφάλαιον του Β΄ των Παραλειπομένων, στίχον 12, ταύτα· «Kαι ήλθεν αυτώ (τώ Ιωράμ δηλαδή) εν γραφή παρά Ηλιού του Προφήτου, λέγων. Τάδε λέγει Kύριος Θεός Δαβίδ του πατρός σου», και τα εξής. Ο δε Σειράχ λέγει περί αυτού· «Kαι ανέστη Ηλίας Προφήτης ως πυρ, και ο λόγος αυτού ως λαμπάς εκαίετο… ως εδοξάσθης Ηλία εν τοις θαυμασίοις σου! και τίς όμοιός σοι καυχάσθαι; Ο εγείρων νεκρόν εκ θανάτου και εξ άδου εν λόγω υψίστου· ο καταγαγών βασιλείς εις απώλειαν […]· ο ακούων εν Σινά ελεγμόν, και εν Χωρήβ κρίματα εκδικήσεως· ο χρίων βασιλείς εις ανταπόδομα, και Προφήτας διαδόχους μετ’ αυτόν· ο αναληφθείς εν λαίλαπι πυρός εν άρμασιν ίππων πυρίνων. […] Μακάριοι οι ιδόντες σε, και οι εν αγαπήσει κεκοσμημένοι· και γαρ ημείς ζωή ζησόμεθα» (Σειρ. μη΄, 1α-11ώ).
Τελείται δε η αυτού Σύναξις και εορτή εις τον σεβάσμιον αυτού Ναόν, τον ευρισκόμενον εις το Πετρίον, και εις την Εκκλησίαν την επονομαζομένην Νέαν.
Σημείωσαι επίσης, ότι δύω λόγους συνέγραψεν ο Χρυσορρήμων εις τον Προφήτην τούτον Ηλίαν, περιεχομένους εν τω η΄ τόμω της εν Ετόνη εκδόσεως, ων του μεν ενός η αρχή, έστιν αύτη” «Πρότερον μεν των Ιουδαίων ο δήμος», του δε ετέρου, αύτη” «Ο μακάριος και μέγας Προφήτης». Έχει και τρίτον λόγον, ο αυτός εις τον Πέτρον και Ηλίαν, ου η αρχή” «Ολίγοι ημίν σήμερον οι παραγενόμενοι». Έπλεξε δε και εγκώμιον απλούν εις αυτόν Μακάριος ο Kωφός. Όρα και εις τον νέον Θησαυρόν. Αλλά και εν τη Λαύρα και τη των Ιβήρων Ιερά Μονή, σώζεται υπόμνημα ελληνικόν εις τον Ηλίαν, ου η αρχή: «Το μεν λόγοις εγκωμίων, και συγγραφαίς επαίνων». Εγκώμιον έχει εις αυτόν και Θεοφάνης ο Πρωτόθρονος, ου η αρχή: «Αγώνων λόγου καιρός». (Σώζεται εν τη του Παντοκράτορος.) Ευρίσκεται δε και υπόμνημα εις τον Ηλίαν, ου η αρχή: «Άρτι μεν αι δώδεκα του Ισραήλ φυλαί», εν τω πέμπτω Πανηγυρικώ της του Βατοπαιδίου. Αλλά και Εφραίμ ο Σύρος λόγον έχει εις τον Ηλίαν, ου η αρχή: «Ησυχίαν δότε μοι». (Σώζεται εν τω γ΄ τόμω της εν Ρώμη εκδόσεως.)
(Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου” Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Εκδόσεις Δόμος, 2005)



Υμνολογική εκλογή.
Απολυτίκιον. Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Ο ένσαρκος άγγελος, των Προφητών η κρηπίς, ο δεύτερος Πρόδρομος της παρουσίας Χριστού, Ηλίας ο ένδοξος, άνωθεν καταπέμψας, Ελισσαίω την χάριν, νόσους αποδιώκει, και λεπρούς καθαρίζει” διό και τοις τιμώσιν αυτόν βρύει ιάματα.


Ο ένδοξος προφήτης Ηλίας, ο άγγελος με ανθρώπινο σώμα, η βάση και το στήριγμα των προφητών, ο οποίος θεωρείται δεύτερος πρόδρομος μετά τον Ιωάννη τον Βαπτιστή, της παρουσίας του Χριστού, αφού έστειλε από ψηλά καθώς ανέβαινε προς τον ουρανό τη χάρη στον Ελισαίο, όπως του το είχε ζητήσει, διώχνει πια μακριά τις αρρώστιες και καθαρίζει τους λεπρούς. Γι’ αυτό και σε όσους τον τιμούν δίνει πλούσια τις θεραπείες.


Κοντάκιον. Ήχος β’. Αυτόμελον.
Προφήτα και προόπτα, των μεγαλουργιών του θεού, Ηλία μεγαλώνυμε, ο τω φθέγματί σου στήσας, τα υδατόρρητα νέφη, πρέσβευε υπέρ ημών, τον μόνον φιλάνθρωπον.



Σύ προφήτη Ηλία, που είδες από πολύ νωρίς τα μεγάλα έργα που ο Θεός θα πραγματοποιούσε, συ ονομαστέ μεταξύ των πιστών, που με το λόγο σου έστησες τα γεμάτα με νερό σύννεφα, παρακάλεσε για μας τον μόνον φιλάνθρωπο Θεό.


Ο Οίκος.
Την πολλήν των ανθρώπων ανομίαν, θεού δε την άμετρον φιλανθρωπίαν, θεασάμενος ο Προφήτης Ηλίας, εταράττετο θυμούμενος, ιαί λόγους ασπλαγχνίας προς τον εύσπλαγχνον εκίνησεν οργίσθητι, βοήσας, επί τους αθετήσαντάς σε, Κριτά δικαιότατε. Αλλά τα σπλάγχνα του αγαθού, ουδόλως παρεκίνησε, προς το τιμωρήσασθαι τους αυτόν αθετήσαντας’ αεί γαρ την μετάνοιαν πάντων αναμένει, ο μόνος φιλάνθρωπος.


Όταν ο προφήτης Ηλίας είδε την πολλή ανομία των ανθρώπων και την αμέτρητη φιλανθρωπία του Θεού, αισθανόταν μεγάλη ταραχή μέσα του, και άρχισε να λέγει λόγια ασπλαχνίας προς τον εύσπλαχνο Θεό με μεγάλη φωνή: Ρίξε την οργή σου εναντίον και επάνω σε όσους δεν τήρησαν την υπόσχεσή τους προς Εσένα, Εσύ που είσαι δικαιότατος κριτής. Αλλά δεν μπόρεσε καθόλου να μετακινήσει τα σπλάχνα του αγαθού Θεού, για να τιμωρήσει αυτούς που δεν τήρησαν τις υποσχέσεις τους με τις αμαρτίες τους, γιατί πάντα περιμένει την μετάνοια όλων, ως μόνος φιλάνθρωπος που είναι.


Συναξάριον.
Τη Κ’ του αυτού μηνός (Ιουλίου), μνήμη της εις ουρανούς πυρφόρου αναβάσεως του Αγίου ενδόξου Προφήτου Ηλιού του θεσβίτου.
Στίχοι.
Επέσχεν όμβρον, πυρ τρίτον φέρων κάτωΣχίζει δε ρεϊθρον Ηλίας τρέχων άνω.Δίφρω ανηρπάγης περί εικάδα Ηλία ίππεύ.


Ο προφήτης Ηλίας σταμάτησε τη βροχή και κατέβασε φωτιά από τον ουρανό με την τριπλή προσευχή του” αλλά και πάλι με την τριπλή προσευχή του έσχισε σε δύο τα νερά του Ιορδάνη.Με άρμα άρπαξε ο Θεός τον προφήτη Ηλία στους ουρανούς κατά την εικοστή ημέρα.
Ταις αυτού Αγίαις πρεσβείαις, ο θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.


Εξαποστειλάριον. Φως αναλλοίωτον. Λόγε.
Φως εν πυρίνω τεθρίππω, ουρανοδρόμον σε δεϊξαν, αρματηλάτην Ηλία, ου κατηνάλωσεν όλως’ πυρ γαρ εν γλώσση πηλίνη, είλκυσας κάτω, και ανεξήρανας όμβρους.


Σε ανέδειξε ουρανοδρόμο αρματηλάτη, Ηλία, το ουράνιο Φως, καθώς ανέβαινες προς τον ουρανό με πύρινο άρμα, και δεν σε κατάκαυσε καθόλου. Εσύ είσαι πύρινος προφήτης και με την πήλινη γ΄γλώσσα σου έφερες στη γη τη φωτιά, και ξήρανες τη βροχή.


Δόξα. Ήχος πλ. δ’.
Των Προφητών τους ακραίμονας, και παμφαείς φωστήρας της οι¬κουμένης, εν υμνοις τιμήσωμεν πιστοί, Ηλίαν και Ελισαίον, και Χριστώ εκβοήσωμεν χαρμονικώς’ Εύσπλαγχνε Κύριε, παράσχου τω λαώ σου, ικεσίαις των Προφητών σου, άφεσιν αμαρτιών, και το μέ¬γα έλεος.


Ελάτε οι πιστοί να ανυμνήσουμε τα παμφώτεινα και πρώτα αστέρια ανάμεσα στους προφήτεςτης οικουμένης, τον Ηλία και τον Ελισαίο, και ας βοήσουμε στο Χριστό με χαρά: Εύσπλαχνε Κύριε, χάρισε στο λαό Σου με τις ικεσίες των προφητών σου την άφεση των αμαρτιών και το μέγα Σου έλεος.
.

Κυριακή 14 Ιουλίου 2013


Είσαι άρρωστος; Να είσαι χαρούμενος. Γιατί «εκείνον που αγαπά ο Κύριος, τον παιδαγωγεί» (Εβρ. 12, 6). Είσαι φτωχός; Να ευφραίνεται η ψυχή σου, γιατί σε περιμένουν τα αγαθά του φτωχού Λαζάρου. Σε συκοφαντούν και σε κακομεταχειρίζονται για το Όνομα του Χριστού; Είσαι μακάριος, γιατί η καταισχύνη σου θα μετατραπεί σε δόξα αγγελική. Είσαι δούλος; Ευχαρίστησε τον Θεό και έτσι θα έχεις μαζί σου πάντα Εκείνον που ταπεινώθηκε περισσότερο από όλους τους ανθρώπους. Ευχαρίστησέ Τον, γιατί είσαι σε καλύτερη κατάσταση από κάποιον άλλο, γιατί ούτε σε καταναγκαστικά έργα σε έστειλαν, ούτε σε μαστιγώνουν.

Μέγας Βασίλειος.

Παρασκευή 12 Ιουλίου 2013



Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ.


ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ.

Θέλεις να μάθεις τη σημασία της αρετής;
Τα εξής παραγγέλνει ο Θεός στους ανθρώπους: «κανείς από σας ας μη διατηρεί στην καρδιά του κακία για τον αδελφό του» (Ζαχ. ζ΄10) και «κανείς ας μην συλλογίζεται την κακία του άλλου» (Ζαχ. η΄ 17).
Βλέπεις; Δεν λέει μόνο, συγχώρεσε το κακό του άλλου, αλλά μην το έχεις ούτε στη σκέψη σου, μη το συλλογίζεσαι, άφησε όλη την οργή, εξαφάνισε την πληγή. Νομίζεις, βεβαίως, ότι με την εκδικητικότητα τιμωρείς εκείνον που σε έβλαψε. Γιατί εσύ ο ίδιος σαν άλλο δήμιο εγκατέστησες μέσα σου το θυμό και καταξεσκίζεις τα ίδια σου τα σπλάχνα.
Έχεις αδικηθεί πολύ και στερήθηκες πολλά εξαιτίας κάποιου, κακολογήθηκες και ζημιώθηκες σε πολύ σοβαρά θέματά σου και γι’ αυτό θέλεις να δεις να τιμωρείται ο αδελφός σου; Και εδώ πάλι είναι χρήσιμο να τον συγχωρήσεις.
Γιατί, εάν θελήσεις, εσύ ο ίδιος να εκδικηθείς και να επιτεθείς εναντίον του είτε με τα λόγια σου, είτε με κάποια ενέργειά σου, ή με την κατάρα σου, ο Θεός όχι μόνο δεν θα επέμβει κατ’ αυτού –εφόσον εσύ ανέλαβες την τιμωρία του- αλλά επιπλέον θα σε τιμωρήσει ως θεόμαχο.
Άφησε τα πράγματα στο Θεό. Αυτός θα τα τακτοποιήσει πολύ καλύτερα απ’ ό,τι εσύ θέλεις. Σε σένα έδωσε μόνο την εντολή να προσεύχεσαι για τον άνθρωπο που σε λύπησε…
Εμάλωσες με κάποιον και κρατάς μέσα σου κακία; Μην προσέλθεις στη Θεία Κοινωνία!
Θέλεις να προσέλθεις; Συμφιλιώσου πρώτα και τότε να έλθεις να εγγίσεις τα Άχραντα Μυστήρια!
Αυτά δεν τα λέγω εγώ, αλλά ο ίδιος ο Κύριος. Αυτός για να σε συμφιλιώσει με τον Πατέρα, δεν αρνήθηκε ούτε να σφαγιασθεί, ούτε το αίμα Του να χύσει. Και συ, για να συμφιλιωθείς με τον συνάνθρωπό σου, ούτε μια λέξη δεν καταδέχεσαι να βγάλεις από το στόμα σου; Και διστάζεις να τρέξεις πρώτος; Άκουσε τι λέει για όσους κρατούν τη στάση αυτή: «Αν προσφέρεις το δώρο σου στο θυσιαστήριο και εκεί θυμηθείς ότι ο αδελφός σου έχει κάτι εναντίον σου… πήγαινε πρώτα να συμφιλιωθείς με τον αδελφό σου» (Ματθ. ε΄ 23-24).
Αν έβλεπες ένα μέλος του σώματός σου αποκομμένο, δεν θα έκανες τα πάντα για να το ενώσεις μα το σώμα σου; Αυτό κάνε και για τους αδελφούς σου. Όταν τους δεις να έχουν αποκοπεί από την αγάπη σου, τρέξε γρήγορα και περιμάζεψέ τους• μην περιμένεις εκείνους να έλθουν, σπεύσε εσύ πρώτος, για να λάβεις τα βραβεία!
Ένα μόνο εχθρό διαταχθήκαμε να έχουμε, τον διάβολο. Με αυτόν να μην συμφιλιωθείς ποτέ• προς τον αδελφό σου όμως ποτέ να μην έχεις βαριά καρδιά.
Κι αν ακόμη συμβεί κάποια μικροψυχία, ας είναι παροδική, ας μην υπερβαίνει το διάστημα της ημέρας. «Η δύση του ηλίου να μη σας προφθάνει οργισμένους», λέει ο Απόστολος (Εφεσ. δ΄ 26).
«…ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν…» (Ματθ. στ΄ 12).
Βλέπεις; Ο Θεός εσένα τον ίδιο έκανε κριτή της συγχωρήσεως των αμαρτημάτων σου. Αν συγχωρήσεις λίγα, λίγα θα σου συγχωρεθούν. Αν συγχωρήσεις πολλά, θα σου συγχωρηθούν πολλά. Αν τα συγχωρήσεις με ειλικρίνεια και με όλη σου την καρδιά, με τον ίδιο τρόπο θα συγχωρήσει και τα δικά σου ο Θεός.
Αν μετά την συγχώρηση, κάνεις φίλο σου τον εχθρό σου, έτσι θα διάκειται και ο Θεός απέναντί σου.
Ποιας, λοιπόν, τιμωρίας δεν είναι άξιος εκείνος, που ενώ πρόκειται να κερδίσει δέκα χιλιάδες τάλαντα, εάν χάσει εκατό μόνο δηνάρια, ούτε και τα λίγα δεν συγχωρεί, αλλά στρέφει εναντίον του τα ίδια τα λόγια της προσευχής;
Γιατί όταν λες στο Θεό «συγχώρεσέ μας, όπως και εμείς συγχωρούμε τους εχθρούς μας» και κατόπιν εσύ δεν συγχωρείς, για τίποτε άλλο δεν παρακαλείς το Θεό, παρά να σε στερήσει από κάθε απολογία και συγγνώμη…


(Απόσπασμα από την ομιλία Κ’ της σειράς «Εις τους Ανδριάντας).

Σάββατο 6 Ιουλίου 2013


Η σχέση μας με τον πνευματικό μας πατέρα.

Πολύ συχνά ακούμε μέσα στους κύκλους της Εκκλησίας να μιλούν οι πιστοί για τον πνευματικό τους πατέρα. Ο καθένας έχει μια ιστορία να πει για τον δικό του πνευματικό, τις περισσότερες φορές μάλιστα με τέτοιο τρόπο που σου δίνει να καταλάβεις πως δεν υπάρχει καλύτερος πνευματικός από τον δικό του. Τελικά, όμως, μήπως υπερεκτιμάμε τον πνευματικό μας ή μήπως δεν καταλαβαίνουμε την πραγματική του αξία; Ποια είναι η σχέση μας μαζί του ή ποια πρέπει να είναι η σχέση μας μαζί του;

Κάποιος μεγάλος γέροντας κάποτε, όταν τον ρώτησα να μου πει πως να βρω τον κατάλληλο πνευματικό μου απάντησε : «Παιδί μου, ο γνήσιος πνευματικός πατέρας δεν είναι δύσκολο να φανεί όταν έχεις τα μάτια της ψυχής σου ανοικτά και ποθείς μ’ όλη σου την καρδιά να τον αποκτήσεις. Γιατί αμέσως θα νιώσεις μέσα σου την δύναμη της προσευχή του και την θέρμη της αγάπης του.

Ο γνήσιος πνευματικός πατέρας ξέρει ν’ αγαπά αληθινά και ν’ αγκαλιάζει με πατρική στοργή κάθε άνθρωπο που τον πλησιάζει και του ζητά την βοήθειά του. Ποτέ δεν θυμώνει ότι κι αν του πουν, ούτε μαλώνει αλλά με όμορφα λόγια προσπαθεί να διδάξει την αλήθεια και να σωφρονίσει εκείνον που αμαρτάνει. Πολλές φορές μάλιστα υποφέρει μπροστά στην αμαρτία των ανθρώπων και στην σκληρότητα της καρδιάς τους απέναντι στο Θεό. Αλλά υπομένει, επιμένει, αγρυπνεί, δακρύζει, ταπεινώνεται μπροστά στον άλλον για να μπορέσει να τον τραβήξει εκεί που θέλει, στο δρόμο του Θεού, μακριά από την αμαρτία. Περιμένει, αγωνιά, διακονεί, παρακαλεί, διδάσκει, συγχωρεί και θυσιάζεται πάντα με την ελπίδα του στο άπειρο έλεος του Θεού ότι θα μαλακώσει και αυτή η καρδιά και θα την τραβήξει κοντά Του.

Παιδί μου, δυστυχώς, σήμερα σπανίζουν τέτοιοι πνευματικοί οδηγοί. Γιατί για να έχει κάποιος όλα αυτά τα χαρακτηριστικά θα πρέπει να έχει νικήσει πρώτα τον εαυτό του και τα πάθη του. Γι’ αυτό να ερευνήσεις πολύ προτού κατασταλάξεις σ’ έναν πνευματικό. Πρόσεξε όμως γιατί αυτού του είδους οι πνευματικοί κρύβονται και είναι δύσκολο να τους καταλάβεις. Πόσοι τους είχαν μπροστά τους αλλά δεν θέλανε να δουν και να καταλάβουν και ενώ ήταν πνευματικά διαμάντια τους θεωρούσαν κοινούς ανθρώπους και τους κατηγορούσαν κιόλας. Πρόσεξε, παιδί μου, κι αν βρεις κάποτε τέτοιο πνευματικό ποτέ να μην τον αποχωριστείς και να προσεύχεσαι για εκείνον να τον φυλάει ο Θεός γιατί διαμέσου εκείνου θα φυλάει και σένα».

Προβληματίστηκα από τα τελευταία λόγια του γέροντα και με κάποια αφέλεια και απορία τον ρώτησα πως γίνεται να έχεις τέτοιο πνευματικό και να τον κατηγορείς; Πως πρέπει να του συμπεριφέρεσαι τελικά ή μάλλον πως πρέπει να είναι το πνευματικό παιδί απέναντί του;
Ο γέροντας αναστέναξε και μετά από λίγα λεπτά μου είπε με λυπημένο ύφος : «Παιδί μου, δυστυχώς, αυτοί οι πνευματικοί δέχονται μεγάλες στενοχώριες από μερικούς ανθρώπους γιατί δεν τους καταλαβαίνουν. Είναι ελάχιστοι εκείνοι που τους ευχαριστούν ή και κανένας. Γιατί να ξέρεις, παιδί μου, την μεγαλοσύνη του μεγάλου οι πολλοί την ανέχονται, οι λίγοι την δέχονται κι ελάχιστοι την καταλαβαίνουν. Γνώρισα, λοιπόν, ανθρώπους που θεωρούσαν τον εαυτό τους ανώτερο από τον πνευματικό τους! Και κάθε ένας γίνεται έτσι όταν δεν υπακούει στον πνευματικό του.

Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης λέει χαρακτηριστικά : «Εκείνος, όστις διαφωνεί μετά του πνευματικού και διορθοί αυτόν, θέτει εαυτόν υψηλότερον του τελευταίου και παύει πλέον να είναι μαθητής...». Πως λοιπόν, αν έχουμε έναν τέτοιο γνήσιο πνευματικό τολμούμε πολλές φορές να τον κρίνουμε ή να τον αμφισβητήσουμε; Παιδί μου, όταν φτάνουμε σε αυτό το σημείο είναι προτιμότερο να αλλάζουμε πνευματικό γιατί πλέον δεν ωφελούμαστε από αυτόν. Κάνουμε κακό και στον εαυτό μας και εκείνον στενοχωρούμε. Αν το πνευματικό παιδί δεν υπακούει αλλά αμφισβητεί, πιέζει, ζηλεύει και ελέγχει τον πνευματικό του τότε πια ωφέλεια θα μπορέσει να δει στη πνευματική ζωή του;

Ο γέροντας Παΐσιος λέει πολύ όμορφα στις επιστολές του : «...να καταλάβεις ότι ο γέροντάς σου φέρει την δική σου ευθύνη και ότι φροντίζει αυτός για την σωτηρία σου και ό,τι κάνει το κάνει για το καλό σου και όχι να σε βασανίζει...». Ποιο το κέρδος αν δεν δεχόμαστε τις συμβουλές του, τις παρακλήσεις του ή και τις επιπλήξεις του; Μήπως, εμείς γνωρίζουμε περισσότερα για τη σωτηρία μας και το καλό μας; Μα τότε δεν τον έχουμε ανάγκη γιατί να τον ταλαιπωρούμε με τις αντιδράσεις μας!

Γι’ αυτό παιδί μου στη σχέση πνευματικού με το πνευματικοπαίδι πρέπει να δίνεται ιδιαίτερη προσοχή και να προσπαθούμε να κρατάμε αυτή τη σχέση στη ισορροπία που της αρμόζει. Θα πρέπει να είναι μια αγιοπνευματική σχέση, χωρίς συναισθηματικές εξάρσεις, χωρίς εμπάθειες και προσωπολατρίες ή συναισθηματισμούς. Χρειάζεται πολλή προσοχή και διάκριση. Όχι μπροστά στον πνευματικό μας, όταν είναι καλά τα πράγματα, να του μιλάμε όμορφα και να τον ανεβάζουμε στα ουράνια και με το πρώτο πρόβλημα να ξεσπάμε σ’ αυτόν και να τον κατηγορούμε. Πολλοί άνθρωποι αγαπούν τον πνευματικό τους τόσο όσο τον έχουν ανάγκη. Μόλις βοηθηθούν και πατήσουν στα πόδια τους μπορεί και να τον ξεχάσουν κιόλας. Αυτό, όμως είναι αχαριστία και ανειλικρίνεια. Ούτε πάλι να φτάνουμε στο σημείο να θέλουμε τον πνευματικό κτήμα μας και ν’ ασχολείται μόνο μαζί μας. Πάνω από όλα είναι ιερέας του Υψίστου και δεν ανήκει σε κανέναν παρά μόνο σ’ Εκείνον.

Το γνήσιο πνευματικό παιδί, όμως, θα φανεί ανάμεσα σε όλα τ’ άλλα γιατί απλούστατα θα μοιάζει του πατέρα του. Γιατί είναι υπάκουο, υποχωρεί, υπομένει, δίνεται, αγαπά, προσεύχεται, ταπεινώνεται, διακρίνει, συγχωρεί, ευχαριστεί, θυσιάζεται, ξεχνά, απωθεί το κακό, ελκύει το καλό, ξέρει πότε να μιλά και πότε να σιωπά. Με λίγα λόγια μιμείται τις αρετές του πνευματικού του πατέρα...».

Αυτά τα λόγια του γέροντα χαράκτηκαν μέσα μου και με περισσότερη θέρμη αναζητούσα τον πνευματικό εκείνο που θα ταίριαζε στην περιγραφή του. Εδώ και μερικά χρόνια με αξίωσε ο Θεός και βρήκα πνευματικό, όπως ακριβώς μου τον είχε υποδείξει εκείνος ο άγιος γέροντας. Τώρα το μόνο που μένει και προσπαθώ είναι να γίνω και ‘γω το πνευματικό παιδί που μου περιέγραψε.

Ας συλλογιστούμε όλοι τη σχέση μας με τον πνευματικό μας. Είναι μια αληθινή σχέση αγάπης χωρίς εμπάθειες και προσκολλήσεις; Μήπως εμείς φταίμε που τελικά δεν προχωράμε πνευματικά και όχι εκείνος; Και αν δεν καταλήξουμε σ’ αυτό το συμπέρασμα τουλάχιστον ας μην τον ταλαιπωρούμε αλλά ας αλλάξουμε πνευματικό ψάχνοντας εκείνον που είναι στα «μέτρα» μας. Γιατί ο κάθε πνευματικός κουβαλάει μαζί με το σταυρό του και καθένα από εμάς και φέρει την ευθύνη της σωτηρίας μας. Ας μην του κάνουμε πιο βαρύ το φορτίο. Ας πάρουμε την απόφαση ν’ ανέβουμε στο δικό μας σταυρό και να μείνουμε εκεί.

Μοναχός Αγαθάγγελος
Άγιον Όρος .

Δευτέρα 1 Ιουλίου 2013



Βάρβαρες τακτικές σε βάρος των Εφημερίων,
που θυμίζουν την εποχή του Προκρούστη.

Γράφει ο πρεσβύτερος Ευστάθιος Κολλάς Θεολόγος – Εκκλ/κός Συνήγορος
πρόεδρος Εφημερίων της Ελλάδος.


Το Νομο-Κανονικό εκκλησια­στικό δίκαιο υπάγεται στις δια­τάξεις των Πειθαρχικών Συμβουλίων και οφείλει να τηρεί, ως προς την σύνθεσή του και την όλη Πειθαρχική του διαδικασία τις βασικές αρχές του Πει­θαρχικού Δικαίου των Δημοσίων Υπαλ­λήλων». (195/1987 Ομόφωνη Απόφαση Γ΄ τμήμ. του ΣτΕ.).
Είναι γνωστή η μέθοδος του Προκρούστη με το περιώνυμο κρεβάτι του. Όποιος έπεφτε επάνω του δεν γλίτωνε. Ήταν καταδικασμένος, είτε τύχαινε να είναι κοντός, είτε ψηλός, είτε και ίσος με το κρεβάτι του.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με το αρθρ. 37 του ν. 590/77 (Καταστατικός Χάρτης της Εκκλησίας). Η Ιερά Σύνοδος καμώθηκε, ότι είναι προοδευτική και ενδιαφέ­ρεται για τη προστασία των δικαιωμάτων των Εφημερίων, και έτσι εισηγήθηκε στην Πολιτεία και τελικά πέρασε ένα αλλο­πρόσαλλο και παραπλανητικό άρθρο, όπου κυριαρχεί ο «άκρατος δεσποτι­σμός». Είναι το γνωστό 37 άρθρο, «μαγι­κό λάστιχο στα χέρια των δεσποτάδων», όπου αντιγράφονται, επακριβώς, οι βάρ­βαρες τακτικές, και μέ­θοδοι του αλήστου μνήμης των προγόνων μας, του μυθι­κού Προκρούστη.
Αλλοπρόσαλ­λο και παραπλανητι­κό γιατί:
α) Ενώ αναφέρεται για τακτικούς (= έγγαμους) Εφημέριους που μόνον αυτοί πληρούν μονίμως τις κενές οργα­νικές Εφημεριακές θέσεις, και επίσης για προσωρινούς (= Ιερομονάχους) που κα­ταλαμβάνουν προσωρινώς τις κενές οργανικές Εφημεριακές θέσεις μέχρι πλή­ρωσή τους από τακτικούς έγγαμους Εφημέριους, εν τούτοις οι Ιερομόναχοι με τον ανύπαρκτο κοσμικό εκκλησιαστικό τίτλο του αρχιμανδρίτη, εκλέγονται, και κατα­λαμβάνουν, «ελέω Δεσπότη», μόνιμα οργανικές θέσεις, και ο έγγαμος, παρότι νόμιμα και Κανονικά, εκλέγεται, χειροτο­νείται, και τοποθετείται σε κενή οργανι­κή Εφημεριακή θέση, κατόπιν Προκηρύξεως, και επομένως Νο­μό/Κανονικά θε­ωρείται, δυνα­μικά, μόνιμος εξ υπαρχής, εν τούτοις, για να μονιμο­ποιηθεί κατά τα λεγόμενα του άρθρου, οφείλει να διανύσει πενταετία στον ίδιο Ναό, και ενδέχεται, εάν πέσει στην δυ­σμένεια του Δεσπότη, να μην μονιμοποιηθεί ποτέ του, αν θα τον μετακινεί από Ναό σε Ναό.
β) Το εν λόγω άρθρο στην παρ. 8, ομιλεί ρητά και κατηγορηματικά, ότι η προεδρία του Ιερού Ναού θα ανατίθεται σε τακτικό έγγαμο Εφημέριο. Και εδώ γίνεται κραυ­γαλέα παρανομία, και αντικανονικότητα «εν ονόματι του άκρατου δεσποτισμού και της αυθαιρεσίας». Σε Ναούς, όπου ευρίσκεται και προσωρινός Ιερομόναχος διορίζεται αυτός και πρόεδρος του εκκλη­σιαστικού Συμβουλίου. Δηλαδή οι απόκοσμοι Ιερομόναχοι αν και προσωρινοί έχουν περισσότερα δικαιώματα στον κόσμο από τους κοσμικούς έγγαμους Ιερείς, που έχει ορίσει η Εκκλησία του Χριστού να ποιμαίνουν τον κόσμο.
Αλλά η μεγαλύτερη και κραυγαλέα πα­ρανομία και αντικανονικότητα που «βγάζει μάτι» και που αυτό είναι το θέμα μας, γίνεται στην μετάθεση του Εφημερίου, παρότι δεν το επιτρέπουν οι θείοι και Ιε­ροί Κανόνες. (Καν. 15ος, Α΄ Οικ. Συν.). Αναφέρεται λοιπόν στο άρθρο 37 παρ. 7 του ν. 590/1977, ότι για να μετατεθεί ένας Εφημέριος, θα πρέπει να το ζητήσει ο ίδιος. Όμως, και εάν δεν το ζητήσει ο ίδιος γιατί απλούστατα δε το επιθυμεί να μετατεθεί, τότε μετατίθεται θέλει δεν θέ­λει, γιατί το θέλει ο Δέσποτας. Και το δι­καίωμα αυτό του το δίνει ο νόμος «λά­στιχο».
Βάση λοιπόν της παρ. 7 του άρθρου 37, υποβάλλει ο Μητροπολίτης αιτιολογημέ­νη πρόταση προς την Ιερά Σύνοδο, ουσια­στικά δηλαδή στον «εαυτόν του», και η Σύνοδος, αμέσως, του εγκρίνει τη μετά­θεση που ζητεί, δίχως ο δύστυχος Εφη­μέριος να λαμβάνει γνώση της πρότασης του Δεσπότη για να την αντικρούσει ούτε και να ερωτηθεί!!! Αυτό συνιστά σαφή και ωμή παράβαση του Συντάγματος. (αρθρ. 20, παρ. 2). Είναι δεδομένο εκ των προ­τέρων, ότι ο Δεσπότης θα πάρει εκείνο που ζητεί, την έγκριση της μεταθέσεως, και εδώ έγκειται το τραγελαφικό του θέ­ματος, και η «μεγαλοπρέπεια» της Προκρούστειας μεθοδευμένης τακτικής και πρακτικής του δεσποτικού καθεστώτος στην Εκκλησία. Όταν ο Εφημέριος έχει πλέον καταστεί ο στόχος του Δεσπότη που «ποιμαίνει το ποίμνιον εν κρατεί με­τά εμπαιγμού» (Απ. Διαταγές).
Τελευταία και υστέρα από πολυέξο­δους δικαστικούς αγώνες των Εφημε­ρίων, η Σύνοδος κατάλαβε την παρανο­μία και την αντικανονικότητα ολκής που διαπράττει, και δέχεται μεν να ακούσει τον Εφημέριο, αλλά δεν του επιτρέπεται να παρίσταται με τον συνήγορό του και να λάβει γνώση της Εκθέσεως του Μη­τροπολίτη του με το διάτρητο δικαιολο­γητικό, ότι συνήγορος επιτρέπεται μόνο σε εκκλησιαστικά δικαστήρια γιατί εκεί θα εκδοθεί σχετική δικαστική απόφαση η οποία ελέγχεται από τη καθήμενη Δικαι­οσύνη.

Πειθαρχικά Συμβούλια
Όμως, και πάλι πλανάται η Ιερά Σύνο­δος διότι στην ουσία δεν υπάρχουν εκκλη­σιαστικά δικαστήρια με τη στενή σημασία των διατάξεων του Συντάγματος περί Δι­καστηρίων, αλλά Συμβούλια Πειθαρχικά και τα αναφερόμενα ως εκκλησιαστικά δικαστήρια ουσιαστικά είναι κατά πάντα Πει­θαρχικά Συμβούλια (195/87), Ομόφωνη Απόφαση του Γ΄ τμήμ, του ΣτΕ και Από­φαση 825/88 της Ολομελείας του ΣτΕ, ν. 2683/99 «Κώδικας Δημοσίων Υπαλλή­λων» πέραν του ότι με τις διατάξεις του ΝΔ 53/74, όπου κυρώνεται η Ευρωπαϊκή Σύμβαση της Ρώμης 4 – 11 – 1950, «περί των δικαιωμάτων του ανθρώπου, και των θε­μελιωδών Ελευθεριών». Γεγονός που σημαίνει, ότι οι διατάξεις του Συντάγμα­τος, «περί Δικαστηρίων και απονομής της Δικαιοσύνης», υπερισχύουν και των δια­τάξεων του ν. 5383/32 «περί των εκκλησιαστικών δικαστηρίων».
Ο ισχυρισμός λοιπόν της Ιεράς Συνόδου ότι δεν επιτρέπεται ο Εφημέριος να παρίσταται ενώπιον της ΔΙΣ μετά συνη­γόρου σε περιπτώσεις διοικητικής φύσε­ως θεμάτων, όπως της μεταθέσεώς του παρά τη θέλησή του, είναι αντισυνταγμα­τικός και αντικανονικός γιατί η Σύνοδος και σ’ αυτές τις περιπτώσεις παίρνει απο­φάσεις οι όποιες και ελέγχονται από το ΣτΕ (Αποφ. 825/88).
Συνεπώς, ο Εφημέριος πάντοτε παρί­σταται, ενώπιον οιασδήποτε προϊσταμέ­νης Αρχής, μετά Συνηγόρου, εκκλησια­στικού ή λαϊκού και η στέρηση αυτού του αναφαίρετου δικαιώματός του συνιστά σοβαρό ποινικό αδίκημα. Προσοχή, λοι­πόν, στο μέλλον…