Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2012


Ο άγιος Διονύσιος Ζακύνθου συγχώρεσε, εξομολόγησε και έσωσε από τους διώκτες του τον ίδιο το φονιά του αδελφού του (του Διονυσίου), από exagorefsis.blogspot.com.


Η ΑΓΑΠΗ ΩΣ ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ
ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ.

Μιχαήλ Χούλη, Θεολόγου.



   Στο 13ο κεφάλαιο της Α΄ προς Κορινθίους επιστολής του, ο απόστολος Παύλος συνθέτει έναν αριστουργηματικό ύμνο προς την αρετή της αγάπης, που είναι η κυριότερη ενέργεια του Θεού προς τον άνθρωπο, συμπεριλαμβάνει τα πάντα, και χωρίς την οποία δεν μπορεί ο άνθρωπος να γνωρίσει το θέλημα του Θεού, να ενωθεί μαζί Του κατά χάριν και να σωθεί. Άλλωστε ο Θεός μάς αγάπησε πρώτος και έστειλε τον Υιό του, που θυσιάστηκε για να μας ελευθερώσει από τις αμαρτίες μας και να μας χαρίσει τη νέα εν πνεύματι ζωή (βλ. Α΄ Ιω. 4,9-10). «Αρχή και τέλος αρετής απάσης η αγάπη» (48,795), διδάσκει και ο χρυσός πατέρας της Εκκλησίας, Ιωάννης ο Χρυσόστομος. 
Ο απόστολος των εθνών ξεκαθαρίζει ότι ακόμη κι αν κάποιος ήταν άξιος να μιλήσει όλες τις γλώσσες των ανθρώπων αλλά και των αγγέλων, γνώριζε όλες τις επιστήμες και κατείχε όλες τις γνώσεις, ήταν ο μεγαλύτερος προφήτης και έκανε μάλιστα και μοναδικά θαύματα, μοίραζε σε αγαθοεργίες όλη του την περιουσία ή έδινε τη ζωή του ως μάρτυρας της πίστεως, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΑΓΑΠΗ, τότε σε τίποτα δεν θα τον ωφελούσαν όλα τα προτερήματά του και οι φιλανθρωπίες του, αφού δεν θα γνώριζε ή δεν θα κατόρθωνε να εντρυφήσει στην ρίζα και πηγή όλων των αρετών, την αγάπη. Η αγάπη, σύμφωνα με την Καινή Διαθήκη, είναι μεγαλύτερη ακόμη και από την πίστη και την ελπίδα. Διότι στην αιώνια ζωή οι δύο αυτές κορυφαίες αρετές δεν θα χρειάζονται πια, αφού θα βλέπουμε το Θεό πρόσωπο με πρόσωπο και θα βιώνουμε συνεχώς την άκτιστη δόξα Του. Η αγάπη όμως θα παραμείνει ως τρόπος ζωής των αναγεννηθέντων και υιοθετηθέντων στο όνομα του Ιησού Χριστού παιδιών του ουράνιου Πατέρα.
Η αγάπη βέβαια για να είναι ολοκληρωμένη είναι απαραίτητο να εφαρμόζεται στην προσωπική μας ζωή και να γίνεται πράξη. Είναι αλήθεια ότι αρχής γενομένης από την πρωτοχριστιανική ζωή, και στη συνέχεια με τους εκκλησιαστικούς Πατέρες, η Εκκλησία εφάρμοσε (και εφαρμόζει διαρκώς), για πρώτη φορά ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΑ, τα κοινωνικά συσσίτια υπέρ των αναξιοπαθούντων, των πενήτων και αναγκεμένων συνανθρώπων μας, όταν τα κράτη στερούνταν κάποτε σχετικής μέριμνας. Η πόλη της φιλανθρωπίας και της αγάπης που ίδρυσε ο Μέγας Βασίλειος, η γνωστή ‘Βασιλειάδα’, παραμένει διαχρονικό παράδειγμα τού τι σημαίνει να είσαι πραγματικά άνθρωπος σε κατανόηση και προσφορά. Αλλά και τα ξακουστά συσσίτια του Ιωάννου του Χρυσοστόμου, ο οποίος έτρεφε καθημερινά 5.000 ανθρώπους, φανερώνουν ότι δίνει κανείς ουσιαστικά όταν δίνει από τα βάθη της υπάρξεώς του και όταν η χάρη του Θεού τον έχει επισκεφθεί.    
Η Επί του Όρους Ομιλία του Κυρίου, η αγάπη και προς τους εχθρούς ως κύριο χαρακτηριστικό της ζωής των πρώτων χριστιανών, η εντολή του Χριστού «ίνα αγαπάμε αλλήλους», η υπέροχη παραβολή του Καλού Σαμαρείτη, που επισημαίνει ποιος αγαπά πραγματικά και ποιος προφασίζεται ιδιοτελώς την αγάπη, τα λόγια του Χριστού πάνω στον σταυρό: «Πατέρα, συγχώρεσε τους, δεν ξέρουν τι κάνουν» (Λουκ. 23,34), η συγχώρεση από τον πρωτομάρτυρα Στέφανο όσων τον λιθοβολούσαν και τελικά τον φόνευσαν (Πράξ. 7,60), καθώς και η φυγάδευση από τον άγιο Διονύσιο Ζακύνθου, τέλος 16ου αι., του ίδιου του φονιά του αδελφού του, φανερώνουν ότι χωρίς αγάπη δεν υπάρχει γνήσια χριστιανική ζωή, παρά μόνο μια άσχημη ιδεολογική απομίμησή της. Όταν αγαπά κάποιος τον Θεό, οφείλει να αγαπά και την εικόνα Του, που είναι ο συνάνθρωπος. Διότι δεν  μπορεί να ισχυρίζεται κάποιος ότι αγαπά τον Θεό, που άλλωστε εξωτερικά δεν τον βλέπει, και να μην δείχνει την αγάπη του στους διπλανούς του (ή πολύ χειρότερο να τους μισεί), όταν εξάλλου κάθε μέρα τους συναντά και μάλιστα συγχρωτίζεται μαζί τους (Α΄ Ιω. 4,19-21).
Ας ακολουθήσουμε το παράδειγμα του Χριστού, ο οποίος έγινε άνθρωπος για να ευεργετήσει, να συνδράμει και να θεραπεύσει τους πάντες (Πράξ. 10,38). Αυτός είναι ο μόνος ιατρός ψυχών και σωμάτων, που με τη σταυρική του θυσία δίδαξε όχι μόνο πως η συγχωρητικότητα είναι η θύρα για τον παράδεισο και την λύτρωση του ανθρώπου, αλλά και ότι η αγάπη είναι κατεξοχήν προσφορά και θυσία και όχι μόνο λόγια και επιδερμική νουθεσία. Τέλος, αγάπη προς το Χριστό σημαίνει να ζούμε σύμφωνα με τις εντολές και διδαχές του. Διότι όποιος μένει πιστός σε ότι δίδαξε ο Χριστός, «αυτός έχει κοινωνία και με τον Πατέρα και με τον Υιό» (Β΄ Ιω. 4-9).    


 Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον    www.egolpion.com
3   ΙΟΥΛΙΟΥ  2012

Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2012




Η Εκκλησία εορτάζει την παγκόσμια ύψωση του τιμίου και ζωοποιού Σταυρού. Η εορτή είναι αρχαιότατη και μια από τις Δεσποτικές εορτές, τις εορτές δηλαδή τις αφιερωμένες στο Δεσπότη Χριστό. Η εορτή συνδέεται με μεγάλα ιστορικά γεγονότα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, γι’ αυτό έχει πανηγυρικό χαρακτήρα. Συγχρόνως όμως αναφέρεται στη σταύρωση και το θάνατο του Κυρίου, γι’ αυτό και τιμάται με αυστηρή νηστεία, όπως η Μεγάλη Παρασκευή. Το Ευαγγέλιο, που διαβάζεται στη θεία Λειτουργία, είναι το ίδιο που διαβάζεται και τη Μεγ. Παρασκευή. Μέχρι πριν λίγα χρόνια η εορτή της Υψώσεως του τιμίου Σταυρού ήταν ήμερα γενικής αργίας, αλλά μετά τον πόλεμο οι εργάσιμες ήμερες της εβδομάδος, ενώ από έξη έγιναν πέντε, η εορτή του Σταυρού είναι εργάσιμη ήμερα.
Το 326, ένα χρόνο μετά την πρώτη οικουμενική Σύνοδο, η αγία Ελένη πήγε στα Ιεροσόλυμα, να προσκυνήσει τους αγίους τόπους και να ευχαριστήσει το Θεό, για τις νίκες και τις θριαμβευτικές επιτυχίες του παιδιού της και πρώτου χριστιανού αυτοκράτορα Κωνσταντίνου. Τότε έκτισε διάφορους ναούς, όπως στο όρος των Ελαιών και στο σπήλαιο της Βηθλεέμ. Με διαταγή του Κωνσταντίνου ανέλαβε να κτίσει μεγάλο ναό στο λόφο του Γολγοθά, εκεί που σταυρώθηκε ο Ιησούς Χριστός. Εκεί, πριν από διακόσια χρόνια, ο αυτοκράτορας Αδριανός, για να εμποδίσει τούς χριστιανούς να προσκυνούν τον άγιο τόπο, είχε ανεγείρει ναό αφιερωμένο στην Αφροδίτη. Η αγία Ελένη κατεδάφισε τον ειδωλολατρικό ναό, ξεκαθάρισε τον τόπο, εξακρίβωσε τη θέση που σταυρώθηκε ο Κύριος και βρήκε τον τίμιο Σταυρό.
Η είδηση ότι βρέθηκε ο τίμιος Σταυρός διαδόθηκε σ’ όλο τον τότε χριστιανικό κόσμο. Έτρεξαν λοιπόν όλοι, και μάλιστα οι πιστοί της Παλαιστίνης, για να προσκυνήσουν το τίμιο ξύλο. Όταν περατώθηκε ο ναός της Αναστάσεως, που έκτισε η αγία Ελένη επάνω στο λόφο του Γολγοθά, στις 14 Σεπτεμβρίου του 336 έγιναν επίσημα και με κάθε λαμπρότητα τα εγκαίνια. Τότε ο Πατριάρχης των Ιεροσολύμων Μακάριος, επειδή το πλήθος του λαού ήταν πολύ, για να δουν όλοι και να προσκυνήσουν, ανέβηκε στον άμβωνα, που ήταν στη μέση του ναού και ύψωσε τον τίμιο Σταυρό. Οι πιστοί προσκυνούσαν, κάνοντας το σταυρό τους κι έλεγαν «Κύριε, ελέησον». Αυτή λοιπόν την ύψωση του τιμίου Σταυρού εορτάζει σήμερα η Εκκλησία και υψώνει τον τίμιο Σταυρό στη μέση τού ναού.
Ύστερ’ από 280 περίπου χρόνια, το 614, οι Πέρσες κυρίευσαν τα Ιεροσόλυμα, έκαναν μεγάλες καταστροφές, πήραν αιχμάλωτο τον Πατριάρχη Ζαχαρία και μαζί τη μεγάλη ασημένια λειψανοθήκη, στην οποία η αγία Ελένη είχε φυλάξει τον τίμιο Σταυρό. Ο αυτοκράτορας Ηράκλειος, ύστερ’ από 14 χρόνια, έκαμε εκστρατεία, έφτασε νικητής ως την πρωτεύουσα της Περσίας, ελευθέρωσε τους αιχμαλώτους χριστιανούς, πήρε τον τίμιο Σταυρό και τον Πατριάρχη Ζαχαρία και γύρισε στην Κωνσταντινούπολη. Από εκεί κατέβηκε στα Ιεροσόλυμα, έβγαλε το βασιλικό στέμμα και ανυπόδητος, σηκώνοντας το κιβώτιο με το τίμιο Ξύλο το έφερε στο Γολγοθά. Εκεί, πάλι στις 14 Σεπτεμβρίου και στο ναό της Αναστάσεως, ο Πατριάρχης Ζαχαρίας ύψωσε στον άμβωνα τον Σταυρό κι ο λαός έψαλλε «Σώσον, Κύριε, τον λαόν σον,..».
Η ανεύρεση του τιμίου Σταύρου από την αγία Ελένη και η δεύτερη ύψωση του στον άμβωνα από τον Πατριάρχη Ζαχαρία συνοδεύονται με δυό θαύματα. Το πρώτο θαύμα είναι η θεραπεία μιας ετοιμοθάνατης γυναίκας. Η αγία Ελένη βρήκε τρεις σταυρούς· οι άλλοι δύο ήσαν των δύο ληστών. Γεννήθηκε λοιπόν απορία ποιος ήταν ο Σταυρός του Κυρίου. Εκεί κοντά βέβαια βρέθηκε η επιγραφή του Πιλάτου «Ιησούς ο Ναζωραίος ο Βασιλεύς των Ιουδαίων», αλλά ο Πατριάρχης Μακάριος άγγιξε την ετοιμοθάνατη γυναίκα με το τίμιο Ξύλο κι η άρρωστη αμέσως έγινε καλά. Το δεύτερο θαύμα είναι ότι, ανεβαίνοντας με το τίμιο Ξύλο προς το Γολγοθά, ο αυτοκράτορας Ηράκλειος σταμάτησε και δεν μπορούσε να προχωρήσει. Τότε ο Πατριάρχης Ζαχαρίας του είπε κι έβγαλε το βασιλικό στέμμα και τα υποδήματα του. Κι αμέσως ξεκίνησε.

(+ Επισκόπου Διονυσίου Λ. Ψαριανού, Εικόνες Έμψυχοι, Εκδ. Αποστ. Διακονίας, σ. 267-269).

Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2012



Το Ευαγγέλιο της Κυριακής  9  Σεπτεμβρίου.
Ευαγγελιστής Ιωάννης γ΄13-17.


Κείμενο:
13 καὶ οὐδεὶς ἀναβέβηκεν εἰς τὸν οὐρανὸν εἰ μὴ ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς, ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ὁ ὤν ἐν τῷ οὐρανῷ. 14 καὶ καθὼς Μωϋσῆς ὕψωσε τὸν ὄφιν ἐν τῇ ἐρήμῳ, οὕτως ὑψωθῆναι δεῖ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου, 15 ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται ἀλλ' ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον. 16 Οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται ἀλλ' ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον. 17 οὐ γὰρ ἀπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ εἰς τὸν κόσμον ἵνα κρίνῃ τὸν κόσμον, ἀλλ' ἵνα σωθῇ ὁ κόσμος δι' αὐτοῦ.

Μετάφραση:
Κανένας δεν ανέβηκε στον ουρανό παρά μόνο ο Υιός του Ανθρώπου, που κατέβηκε από τον ουρανό, και που είναι στον ουρανό. Όπως ο Μωυσής ύψωσε το χάλκινο φίδι στην έρημο, έτσι πρέπει να υψωθεί ο Υιός του Ανθρώπου, ώστε όποιος πιστεύει σ΄ αυτόν να μη χαθεί αλλά να ζήσει αιώνια. Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε παρέδωσε στο θάνατο το μονογενή του Υιό, για να μη χαθεί όποιος πιστεύει σ΄ αυτόν αλλά να έχει ζωή αιώνια. Γιατί ο Θεός δεν έστειλε τον Υιό του στον κόσμο για να καταδικάσει τον κόσμο, αλλά για να σωθεί ο κόσμος δι΄ αυτού.

Σχόλια:

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ
(Ιω. 3, 13-17)

Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΣΩΤΗΡΙΑ

«…ίνα πάς ο πιστεύων εις αυτόν
μη απόληται, αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον»

Η ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΚΑΙ η ανάγνωση της ευαγγελικής περικοπής που ακούσαμε κατά την σημερινή Κυριακή δεν είναι τυχαία. Η παρούσα Κυριακή φέρει το όνομα Κυριακή προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, την οποία ετοιμαζόμαστε να γιορτάσουμε. Το περιεχόμενο, λοιπόν, της περικοπής αναφέρεται στο απολυτρωτικό έργο του Χριστού μας, κορυφαία φάση του οποίου είναι η σταυρίκή Του θυσία.
Η περικοπή προέρχεται από τον περίφημο διάλογο που είχε κάποια νύχτα ο Κύριος με τον Νικόδημο ο οποίος, λόγω ακριβώς αυτού του νυκτερινού διαλόγου, ονομάστηκε έκτοτε νυκτερινός μαθητής του Χριστού. Είναι ο ίδιος που μαζί με τον Ιωσήφ από την Αριμαθαία θα πρωτοστατήσουν στον ενταφιασμό του Κυρίου.
Το πρώτο μέρος της περικοπής συνδέει τη σταύρωση του Χριστού μ’ ένα γογονός της ιερής ιστορίας: την ύψωση του χάλκινου φιδιού δια του οποίου εσώζοντο οι Ισραηλίτες από τα θανατηφόρα δήγματα των φιδιών της ερήμου. Όπως, δηλαδή, η ύψωση του χάλκινου φιδιού στην έρημο έσωζε τους Ισραηλίτες από τα θανατηφόρα δήγματα των φιδιών, έτσι και η ύψωση του Χριστού πάνω στο σταυρό σώζει από την θανατηφόρα αμαρτία και δίνει στους ανθρώπους τη δυνατότητα της αιωνίας ζωής.
Το δεύτερο μέρος της περικοπής μας αποκαλύπτει το βαθύτερο νόημα της ενανθρωπήσεως του Κυρίου, τον ύψιστο σκοπό της ελεύσεως Του στον κόσμο.

Η αγάπη, κίνητρο
του απολυτρωτικού έργου του Χριστού

ΑΥΤΟ ΠΟΥ κατ’ αρχήν μας επισημαίνει με έμφαση ο Κύριος είναι το κίνητρο του απολυτρωτικού Του έργου: «Ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πάς ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον». Ο Θεός αποφασίζει να σώσει τον κόσμο παρακινούμενος από την αγάπη Του και μόνο. Η αγάπη του Θεού είναι το κλειδί με το οποίο μπορούμε να ανοίξουμε και να κατανοήσουμε, στο βαθμό που μας είναι δυνατό, το μυστήριο της εν Χριστώ σωτηρίας.
Ο Θεός αγαπά τον κόσμο. Ολόκληρο τον κόσμο. Όλους τους ανθρώπους. Και τους αγαπά με μιαν αγάπη ανέκφραστη, μια αγάπη της οποίας το μέγεθος αδυνατούμε να προσδιορίσουμε οι άνθρωποι. Αυτό ακριβώς φανερώνει η διατύπωση «ούτω γαρ ηγάπησεν». Καθώς εξηγεί ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, «τω ειπείν Ούτως ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον , πολλήν δείκνυσιν της αγάπης την επίτασιν».
Το μέγεθος της θείας αγάπης αποκαλύπτεται στην προσφορά του Θεού προς τον κόσμο. Για την σωτηρία του κόσμου ο ουράνιος Πατέρας προσφέρει τον μονογενή Υιόν Του. Η θυσία του Χριστού μας επιτρέπει να συνειδητοποιήσουμε πόσο μεγάλη είναι η αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο και τον κόσμο ολόκληρο. Και η συνειδητοποίηση αυτή θα πρέπει να πλημμυρίζει τις καρδιές μας από απέραντη ευγνωμοσύνη για τον Κύριο, να μας ωθεί να τον αγαπούμε κι εμείς με όλη την καρδιά μας.

Ο σκοπός της θείας Ενανθρωπήσεως

ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ που υπογραμμίζει ο λόγος του Κυρίου είναι ο σκοπός της θείας ενανθρωπήσεως. Ο Θεός παραδίδει τον Υιόν Του να πάθει και να σταυρωθεί, «ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον».
Ο Χριστός ήρθς στον κόσμο για να σώσει τον κόσμο. Σταυρώθηκε για να συντρίψει το θάνατο και να νικήσει την αμαρτία. Για να επανακτήσουμε οι άνθρωποι τη δυνατότητα να ζήσουμε αιωνίως σε κοινωνία με τον Τριαδικό Θεό. Έτσι ο σταυρός του Χριστού γίνεται η κλίμακα που οδηγεί στον ουρανό. Η γέφυρα που γεφυρώνει τη γη με τον ουρανό. Διδάσκει ο Μ. Αθανάσιος: «Αυτός γαρ ενηνθρώπησεν, ίνα ημείς θεοποιηθώμεν. Και αυτός εφανέρωσεν εαυτόν δια σώματος, ίνα ημείς του αοράτου Πατρός έννοιαν λάβωμεν. Και αυτός υπέμεινε την παρ’ ανθρώπων ύβριν, ίνα ημείς αθανασίαν κληρονομήσωμεν».
Αναμφίβολα ο στίχος αυτός αποτελεί το πιο χαρμόσυνο μήνυμα. Μέσα σε λίγες λέξεις περιλαμβάνει το παν, ολόκληρο το έργο της εν Χριστώ σωτηρίας. Γι’ αυτό και χαρακτηρίστηκε ως «η Βίβλος εν μικρογραφία».

Η γνήσια πίστη βασική προϋπόθεση σωτηρίας

ΠΟΣΟΙ ΚΑΙ ποιοί άνθρωποι σώζονται; Όλοι. «Πάς» άνθρωπος. Εδώ βλέπουμε τον καθολικό χαρακτήρα της σωτηρίας που προσφέρει ο Χριστός μας. Σώζει ολόκληρο τον κόσμο γιατί τον αγαπά. Προσφέρει τη δωρεά της αιώνιας ζωής σε όλους τους ανθρώπους χωρίς καμιά εξαίρεση και διάκριση.
Τι απαιτείται εκ μέρους μας; Τι καλείται να συνεισφέρει ο άνθρωπος. Την πίστη στον Χριστό. Αυτό δηλώνει το «πάς ο πιστεύων εις αυτόν». Θεμελιώδης προύπόθεση για να μετάσχουμε στην αιώνια ζωή είναι να πιστέψουμε. Η σωτηρία προσφέρεται σε όλους, όμως σώζονται μόνον αυτοί που θα πιστέψουν στον Υιό του Θεού. Χωρίς την πίστη στον Χριστό δυνατότητα σωτηρίας δεν υπάρχει.
Η πίστη μας αυτή κι αν ακόμη είναι ορθή, δεν μας εγγυάται τη δυνατότητα σωτηρίας, αν δεν συνοδεύεται και από τα ανάλογα έργα, αν δεν είναι πίστη έμπρακτη, πίστη βιωμένη. Διότι αυτό που επιβεβαιώνει τη γνησιότητα και κατά συνέπεια και την αξία της πίστεως είναι ο συνεπής χριστιανικός βίος, η αρμονική συνύπαρξη στη ζωή μας πίστεως και έργων. Αλλιώτικα, ισχύει αυτό που παρατηρεί ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Πολλοί γαρ πίστιν έχοντες ακριβή, βίον δε διεφθαρμένον, αθλιώτεροι πάντων γεγόνασιν».
* * *
Αδελφοί μου,
Ο σταυρός του Κυρίου, την ύψωση του οποίου ετοιμαζόμαστε να γιορτάσουμε, είναι η πιο τρανή απόδειξη της αγάπης του Θεού για τους ανθρώπους. Ο Χριστός μας σταυρώθηκε από αγάπη για μας. Πέθανε επάνω στο σταυρό για να ζήσουμε εμείς οι άνθρωποι. Να ζήσουμε αιωνίως κοντά Του. Στη Βασιλεία Του.
Αυτή τη ζωή προσφέρει ο Θεός και στον καθένα από μας. Υπό μια προϋπόθεση: Να πιστέψουμε στον Υιό Του και να ακολουθήσουμε το Ευαγγέλιο Του. «Ο πιστεύων εις τον υιόν έχει ζωήν αιώνιον. Ο δε απειθών τω υιώ ουκ όψεται την ζωήν» (Ιω. 3,36).

                                                              Πρεσβύτερος
                                                   Δημήτριος Λ. Λάμπρου