Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2015




Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου

Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ


Η ψυχή μου Σ’ εγνώρισε, Κύριε, και γράφω στο λαό Σου για τα ελέη Σου.
Μη θλίβεστε, λαοί, που είναι δύσκολη η ζωή. Αγωνίζεστε μόνον εναντίον της αμαρτίας και ζητάτε βοήθεια  από τον Κύριο κι Αυτός θα σας χαρίση ό,τι είναι ωφέλιμο, γιατί είναι σπλαγχνικός και μας αγαπά.
Αλήθεια σας λέω: Δεν ξέρω να’ χω κανένα καλό κι έχω πολλές αμαρτίες. Η χάρη του Αγίου Πνεύματος όμως εξάλειψε τις αμαρτίες μου και ξέρω πως σ’ όσους παλεύουν εναντίον της αμαρτίας ο Κύριος τους χαρίζει όχι μόνο την άφεση αλλά και τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, η οποία δίνει χαρά στην ψυχή  και την γεμίζει με βαθειά και γλυκειά ειρήνη.
Ω λαοί, ας φωνάξουμε στον Κύριο όλη η γη και θ’ ακουστή η προσευχή μας, γιατί ο Κύριος χαίρεται με τη μετάνοια των ανθρώπων. Κι όλες οι ουράνιες δυνάμεις περιμένουν ν’ απολαύσωμε κι εμείς τη γλυκύτητα της αγάπης του Θεού και να δούμε την ομορφιά του προσώπου Του.
Όταν οι άνθρωποι φυλάγουν τον άγιο φόβο του Θεού, τότε η ζωή στη γη είναι ευχάριστη και γλυκειά. Τώρα όμως οι άνθρωποι άρχισαν να ζουν σύμφωνα με το θέλημά τους και το νου τους κι εγκατέλειψαν τις άγιες εντολές κι ελπίζουν να βρουν χαρά χωρίς τον Κύριο, μη ξέροντας πως μόνον ο Κύριος είναι αληθινή χαρά μας και μόνο με τον Κύριο ευφραίνεται η ψυχή του ανθρώπου. Αυτός ζεσταίνει την ανθρώπινη ψυχή, όπως ζεσταίνει ο ήλιος τα αγριολούλουδα κι όπως τα λικνίζει ο άνεμος δίνοντάς τα ζωή.

Ας είναι δοξασμένος ο Κύριος, που μας έδωσε τη μετάνοια και με τη μετάνοια σωζόμαστε όλοι μας χωρίς εξαίρεση. Δεν θα σωθούν μόνον όσοι δεν μετανοούν, κι εδώ βλέπω την απόγνωσή τους και κλαίω από συμπόνοια γι’ αυτούς. Αν κάθε ψυχή εγνώριζε τον Κύριο, θα ήξερε πόσα μας αγαπά Αυτός και κανένας δεν θ’ απελπιζόταν για τη σωτηρία του, ούτε καν θα εγόγγυζε.
Ψυχή  που έχασε την ειρήνη, πρέπει να μετανοήση και ο Κύριος θα συγχωρήση τις αμαρτίες της και τότε θαχη χάρη και ειρήνη. Και δεν χρειάζονται άλλοι μάρτυρες, αλλά το Πνεύμα το Ίδιο μαρτυρεί μέσα μας πως μας συγχωρέθηκαν οι αμαρτίες, και σημάδι για την άφεση των αμαρτιών είναι πως έχεις μισήσει την αμαρτία.
Και το άλλο να περιμένωμε; Να ζητήσωμε από τους ουρανούς να μας ψάλη κάποιος ένα ουράνιο τραγούδι; Μα στον ουρανό όλα ζουν με το Άγιο Πνεύμα και σε μας, στη γη, δόθηκε το ίδιο Άγιο Πνεύμα. Και στις εκκλησίες του Θεού οι ακολουθίες τελούνται από το Άγιο Πνεύμα. Και στις ερήμους, στα βουνά και στις σπηλιές και παντού οι ασκητές του Χριστού ζουν από το Άγιο Πνεύμα. Κι αν Το φυλάξωμε, θα είμαστε ελεύθεροι από το σκοτάδι και η αιώνια ζωή θα είναι μέσα μας.

Αν όλοι οι άνθρωποι μετανοούσαν και τηρούσαν τις εντολές του Θεού, ο παράδεισος θα ήταν στη γη, γιατί «η Βασιλεία του Θεού εντός ημών εστιν». Η Βασιλεία του Θεού είναι το Πνεύμα το Άγιο και το Άγιο Πνεύμα είναι το ίδιο στον ουρανό και στη γη.

Ο Κύριος δίνει τον παράδεισο και την αιώνια Βασιλεία μαζί Του σ’ όποιον μετανοεί. Με το πλούσιο έλεός Του δεν θυμάται τις αμαρτίες μας, όπως δεν θυμήθηκε τις αμαρτίες του ληστή στον σταυρό.
Μεγάλο το έλεός Σου, Κύριε! Ποιος όμως θα μπορούσε να Σ’ ευχαριστήση όπως πρέπει; Μας έδωσες στη γη το Πνεύμα Σου το Άγιο!

Ο Κύριος αγάπησε τόσο τους ανθρώπους Του, που μας αγίασε με το Άγιο Πνεύμα και τους έκανε όμοιος με τον Εαυτό Του. Ο Κύριος είναι σπλαχνικός και το Άγιο Πνεύμα μας δίνει και εμάς τη δύναμη να είμαστε κι εμείς σπλαγχνικοί. Ας ταπεινωθούμε, αδελφοί, για ν’ αποκτήσωμε με την μετάνοια σπλαγχνική καρδιά και τότε θα δούμε τη δόξα του Κυρίου, την οποία γνωρίζει η ψυχή και ο νους με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος.
Όποιος μετανοεί αληθινά, είναι έτοιμος να υπομείνη κάθε θλίψη, πείνα και γυμνότητα, κρύο και ζέστη, πόνο και φτώχεια, εξουθένωση και εξορία, αδικία και συκοφαντία. Γιατί η ψυχή του υψώνεται προς τον Θεό και δεν ενδιαφέρεται για τα γήϊνα, αλλά προσεύχεται με καθαρό νου στον Θεό.
 Όποιος όμως είναι προσκολλημένος σε περιουσίες και χρήματα, αυτός ποτέ δεν μπορεί να έχη καθαρό νου για τον Θεό, επειδή στο βάθος της ψυχής του κατοικεί έμμονη η φροντίδα τι να κάνη μ’ αυτά. Κι αν δεν μετανοήση καθαρά και δεν στενοχωρηθή που αμάρτησε ενώπιον του Θεού, θα πεθάνη αιχμάλωτος στο πάθος, χωρίς να γνωρίση τον Κύριο.
Αν σκέφτεσαι κακό για τους ανθρώπους, αυτό σημαίνει πως μέσα σου ζη πονηρό πνεύμα κι αυτό σου υποβάλλει πονηρές σκέψεις εναντίον των αδελφών. Κι αν κάποιος πεθάνη αμετανόητος, χωρίς να συγχωρήση τον αδελφό, τότε η ψυχή του θα πάη εκεί που μένει το πονηρό πνεύμα, το οποίο έχει κυριεύσει την ψυχή του.
Τέτοιος είναι ο νόμος: Αν συγχωρής, σημαίνει πως σε συγχώρεσε και σένα ο Κύριος. Αν όμως δεν συγχωρής τον αδελφό, σημαίνει πως και η αμαρτία σου μένει μαζί σου.
Ο Κύριος θέλει ν’ αγαπούμε τον πλησίον. Κι αν σκέφτεσαι γι’ αυτόν πως ο Κύριος τον αγαπά, σημαίνει πως η αγάπη του Κυρίου είναι μαζί σου. Κι αν σκέφτεσαι πως ο Κύριος αγαπά πολύ το πλάσμα Του και συμπονείς και συ ο ίδιος κάθε κτίσμα και αγαπάς τους εχθρούς, ενώ τον εαυτό σου τον θεωρείς χειρότερον απ’ όλους, αυτό σημαίνει ότι είναι μαζί σου η μεγάλη χάρη του Αγίου Πνεύματος.

Όποιος έχει μέσα του το Άγιο Πνεύμα, έστω και λίγο, αυτός θλίβεται για όλο τον κόσμο μέρα και νύχτα και η καρδιά του πονεί κάθε δημιούργημα του Θεού και ιδιαιτέρως τους ανθρώπους που δεν γνωρίζουν τον Θεό ή και εναντιώνονται σ’ Αυτόν και γι’ αυτό πορεύονται στη φωτιά των βασάνων. Αυτός προσεύχεται γι’ αυτούς μέρα και νύχτα περισσότερο απ’ ότι για τον εαυτό του, να μετανοήσουν και να γνωρίσουν τον Κύριο.

Ο Κύριος προσευχόταν για τους σταυρωτές Του: «Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι». Ο αρχιδιάκονος Στέφανος προσευχόταν γι’ αυτούς που τον λιθοβολούσαν για να τον θανατώσουν: «Κύριε, μη στήσης αυτοίς την αμαρτίαν ταύτην». Κι εμείς, αν θέλωμε να διαφυλάξωμε τη χάρη, πρέπει να προσευχώμαστε για τους εχθρούς. Αν δεν σπλαγχνίζεσαι τον αμαρτωλό που θα βασανίζεται στη φωτιά, σημαίνει πως μέσα σου δεν ζη η χάρη του Αγίου Πνεύματος, αλλά πονηρό πνεύμα. Ενόσω λοιπόν ζης ακόμη, αγωνίζου να απαλλαγής με τη μετάνοια απ’ αυτό.



(Απόσπασμα από: Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου,
«Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης»,
Έκδοση Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου,

Έσσεξ Αγγλίας, 1988)  

Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2015





Πως αντιμετωπίζουν οι μοναχοί την αρρώστια;

Πως αντιμετωπίζουν οι μοναχοί τον θάνατο;

Εμπειρίες ενός γιατρού στο Άγιο Όρος.


- Πως αντιμετωπίζουν οι μοναχοί την αρρώστια;- Με υπομονή και καρτερικότητα. «Ασθένεια, Θεού επίσκεψη» λένε.Μου λέει μια μέρα ένας μοναχός: «Για να μου στείλει ο Θεός την αρρώστια σημαίνει ότι με θυμήθηκε κι ότι κάτι θέλει να μου πει. Αυτός ξέρει. Κι Αυτός που μου την έδωσε, Αυτός και θα μου την πάρει αν και όποτε Εκείνος το θελήσει»
Τι να πεις;
Ο γερο-Ευγένιος λέει: «Για 4 λόγους δίνει ο Θεός τις αρρώστιες: για τις αμαρτίες των γονέων μας, για τις αμαρτίες τις δικές μας, για να ασκηθούμε στην υπομονή και στην ταπείνωση και για έναν τέταρτο λόγο μου μόνο Εκείνος γνωρίζει».
Υπάρχουν βέβαια και οι δυσκολίες.
Ένα βράδυ την άνοιξη που μας πέρασε έρχεται ο γερο-Νικόδημος στο ιατρείο με σχισμένη την αριστερή παλάμη. Δέχτηκε να του την περιποιηθώ, δεν δέχτηκε να του την ράψω. Δεν μπόρεσα να τον πείσω να δεχτεί να του κάνω τον αντιτετανικό ορό. «Η Παναγιά φύλαξε να μην κοπώ πολύ κι αυτή είναι που θα με κάνει καλά».
Μία από τις πρώτες μέρες μου στο Ιατρείο του Αγίου Όρους ήρθε ο γερο-Ιερεμίας. Χωρίς πολλά λόγια μου λέει: «Γιατρέ έχω καρκίνο και ήρθα να μου γράψεις τα φάρμακά μου».
Έμεινα.
Όταν συνειδητοποίησα τι μου είχε πει προσπάθησα να διασκεδάσω κάπως την κατάσταση. Μάταιος κόπος. Ο γερο-Ιερεμίας έδειχνε ότι δεν του χρειαζόταν παρηγοριά. Την είχε μέσα του. «Τώρα είμαι καλά, γιατρέ» μου κάνει. «Όταν θα ‘ρθουν οι μεταστάσεις στα κόκαλα να εύχεσαι να μου δώσει ο Θεός δύναμη να τις αντέξω».
Οι παλιοί μοναχοί είναι χάρμα οφθαλμών και ακοής. Χαίρεσαι να κάθεσαι δίπλα τους, ακόμα κι όταν είναι κατάκοιτοι.Ξανανιώνεις μαζί τους.
Δεν είναι μόνο η πείρα τους και η ανθρώπινη σοφία που έχουν να σου προσφέρουν. Σου μεταδίδουν τον αέρα και την άνεση μιας άλλης ζωής. Πας να τους βοηθήσεις ιατρικά και σου λένε: «Γιατρέ, δεν έχω να σου δώσω τίποτα. Το βράδυ όμως θα κάνω προσευχή για σένα. Και νιώθεις για μια στιγμή ότι αυτή είναι η καλύτερη αμοιβή, το πιο δυνατό «φακελάκι». Ξέρεις ότι φεύγοντας δε θα ‘ναι μόνο το κρασί, τα κηπευτικά και το θυμίαμα με τα οποία θα σε έχουν φιλοδωρήσει…
Οι νέοι μοναχοί είναι πιο κοντά μας. Αντιμετωπίζουν την ασθένεια λιγότερο φιλοσοφημένα, περισσότερο ορθολογιστικά. Οι περισσότεροι είναι μορφωμένοι. Με ένα, δύο ή και περισσότερα πτυχία. Έρχονται στο ιατρείο για λιγότερο σοβαρά προβλήματα υγείας, ζητούν εξηγήσεις πιο επιστημονικές. Οι απορίες τους είναι πολλές φορές για μένα έναυσμα για περισσότερη μελέτη. Όχι λίγες φορές ανοίγω μπροστά τους κάποιο ιατρικό βιβλίο για να τους δώσω μια πιο έγκυρη απάντηση και το εκτιμούν αυτό.
- Πως αντιμετωπίζουν οι μοναχοί τον θάνατο;- Χωρίς φόβο. Θα τολμούσα να πω με χαρά.
Έχω δει πολλούς θανάτους μοναχών. Φεύγουν όλοι «πλήρεις ημερών». Ο ένας 86 χρονών, ο άλλος 92.
Πριν 3-4 μήνες στην Σκήτη Κουτλουμουσίου «κοιμήθηκε» ο γερο-Ιωσήφ σε ηλικία 108 χρονών. Μια μέρα πριν το θάνατό του έκανε τον περίπατό του στη Σκήτη. «Αποχαιρέτισε τη Σκήτη» το εξηγούν οι πατέρες.
Κοντά στις Καρυές, στο κελλί του Αγίου Νικολάου, ζει ο γερο-Προκόπης της συνοδείας του γέροντα Ιερόθεου. Επιμένει ότι είναι 99 χρονών. Αν δεν σου το πει, δεν το πιστεύεις. Γυρνάει πάντα ξυπόλητος μέσα και έξω από τα κελί, ακόμα και στις πιο κρύες μέρες του χειμώνα.
Κάνει χιούμορ. Αν του πεις «να τα κατοστήσεις» σου λέει ότι αυτό δεν είναι ευχή, αλλά κατάρα!..
Δουλεύει πολύ. Το εργόχειρό του είναι το πλέξιμο σκουφιών και ραπτική. Έχει μάτι αετού παρόλη την προχωρημένη ηλικία του.
Εκείνο που μου κάνει εντύπωση είναι η ηρεμία και η γαλήνη στο πρόσωπό τους την ώρα που ξεψυχούν, που μεταδίδονται και στους γύρω τους.
Συχνά ο μελλοθάνατος δίνει κουράγιο σε όσους τον φροντίζουν. Τους λέει να μη κλαίνε, τους δίνει συμβουλές από την πείρα του ως άνθρωπος και ως μοναχός, τους δίνει την ευχή του.
Πολλοί προβλέπουν το τέλος τους. Φροντίζουν να φεύγουν πάντα έτοιμοι για το αιώνιο ταξίδι. Εννοούν να έχουν εξομολογηθεί και να έχουν κοινωνήσει. Να μην είναι μαλωμένοι με κανένα. «Να μην έχουν χρωστούμενα».
Πριν δύο μήνες κοιμήθηκε στην Μονή Σταυρονικήτα ο γερο-Νικήτας, γύρω στα 90. Παλιός Αγιορείτης - είχε 60 χρόνια στο Όρος. Μου είπε μια μέρα που πήγα να τον επισκεφθώ: «Ακόμα και αν βγάζεις νερό από την πέτρα, μην έχεις την απαίτηση να δεις την Παναγιά».
Τα τελευταία 5-6 χρόνια τα πέρασε στο κρεβάτι με απανωτά εγκεφαλικά. Έκανε υπομονή.
Οι νεώτεροι πατέρες της μονής τον υπηρέτησαν με υπομονή. «Μάλωναν» ποιος θα τον περιποιηθεί. Αμοιβή τους ήταν οι συμβουλές, η πείρα, η ευχή του.
«Νιώθουμε πιο φτωχοί χωρίς αυτόν» είπε ο Ηγούμενος στην κηδεία. «Ήταν παράγοντας ισορροπίας για όλο το μοναστήρι μας, ευλογία της Παναγίας».
Έτσι «κοιμούνται» οι μοναχοί στο Άγιο Όρος. Αφανείς άγιοι. Που δεν τους έμαθε και δεν θα τους μάθει ποτέ κανείς. Συμφιλιωμένοι με όλους και με όλα, με τον εαυτό τους, με το Θεό.
Πριν λίγο καιρό ήρθε στο Όρος γνωστός μου δικηγόρος και τέως βουλευτής με σκοπό να επισκεφθεί ένα ασκητή, φημισμένο για τη σοφία και την αγιότητά του, για κάποιο σοβαρό πρόβλημα υγείας του γιου του.
Κατεβήκαμε μαζί στο καλύβι του γέροντα. Τον δέχτηκε εγκάρδια σα να τον γνώριζε από χρόνια.
Περίμενα με πολλή ανυπομονησία και περιέργεια να ακούσω τη «γνωμάτευση» του γέροντα: «Αν ο γιος σου και συ δεν κάνετε προσευχή η αρρώστια θ’ αλλάξει δρόμο. Αν ο Θεός κρίνει ότι ο γιος σου είναι έτοιμος μπορεί να σου τον πάρει τώρα – μη λυπηθείς γι’ αυτό. Αν πάλι κρίνει ότι δεν είναι ακόμη έτοιμος θα σου τον αφήσει κι άλλο».
Ο ίδιος ασκητής μ’ αγαπάει και μου το δείχνει πάντα με πολύ χιούμορ. «Πάλι εδώ είσαι, ρε γιατρέ; Γιατί ήρθες αφού δεν σε κάλεσα;». Για να συμπληρώσει στο ίδιο στυλ: «Καλά, αφού ήρθες τώρα, θα αρρωστήσω για να μη φύγεις, χωρίς δουλειά!».
Δείχνει του κουτί με τα λουκούμια. «Αυτό είναι το εξωτερικό ιατρείο το δικό μου! Έχει φάρμακα μέσα. Πάρε ένα. Εσύ έχεις τόσο γλυκά φάρμακα;».
Με ξεπροβοδίζει χαριτολογώντας. «Καλύτερα αγροτικός γιατρός παρά Καθηγητής Πανεπιστημίου. Τον αγροτικό γιατρό τον έχεις δίπλα σου ό,τι ώρα θέλεις. Τον καθηγητή που να τον βρεις;».


Ι. Θ. Καρακασίδης Ιατρός

από το περιοδικό «Πρωτάτον».

Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2015



Η έλλειψη της μετάνοιας.

Είναι μεγάλος κίνδυνος να επαναπαυόμαστε στην ευσέβειά μας. Κάτι τέτοιο εκτρέφει το φαρισαϊσμό. «Ουκ ειμί ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων» ( Λκ. ιη΄,11 ) . Αυτή η πεποίθηση μας κάνει εγωιστές και σκληρούς προς τους άλλους.Η έλλειψη της μετάνοιας ως βιώματος διάρκειας δημιουργεί τη θρησκευτική ισχυρογνωμοσύνη και το φανατισμό. Προωθεί την τάση να ελέγχουμε εύκολα τους άλλους και να δείχνουμε σκληρότητα. Μας κάνει να ταμπουρωνόμαστε στις ιδέες, τις γνώμες και τις αντιλήψεις μας. Μας δημιουργεί μία ζωή υποκειμενικής ευσέβειας με τις θλιβερές της συνέπειες. Μας καλλιεργεί μία ζωή ευσέβειας του γούστου μας, συνυφασμένης με τον εαυτούλη μας και τις προσωπικές μας προτιμήσεις.Υποφέρει πολύ η Εκκλησία σήμερα από παρόμοιες αρρωστημένες μορφές ευσέβειας, από μονόχνωτους και μονοκόμματους αυτοτιτλοφορούμενους ζηλωτές «ορθοδόξους». Λείπει από πολλούς θρησκευτικούς το βίωμα της συνεχούς μετάνοιας. Πρόκειται γι’ αυτούς που εύκολα πιστεύουν τους εαυτούς των ως αγίους και τιμητές των άλλων. Όποιον τολμήσει να αντιταχτεί στην «αλάθητη» γνώμη τους , τον θεωρούν και τον βρίζουν ως προδότη της ορθοδοξίας. Είναι φοβερό πράγμα η πνευματική αρτηριοσκλήρωση. Φάρμακο είναι η μετάνοια ως βίωμα , που ανοίγει τα μάτια, μαλακώνει την καρδιά, εκδιώκει τη σκληρότητα και τη δήθεν ευσέβεια.Η αληθινή αυτογνωσία και η εσωτερική συναίσθηση των δικών μας ελλείψεων είναι η πιο ευπρόσδεκτη θυσία στον Θεό. «Θυσία τω Θεώ πνεύμα συντετριμμένον ∙ καρδία συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ο Θεός ουκ εξουδενώσει» ( Ψαλμ. Ν΄,19 ), ψάλλει ο πολύπειρος Δαβίδ. Η συναίσθηση των σφαλμάτων μας και η καλλιέργεια του βιώματος της διαρκούς μετανοίας καλλιεργεί μέσα μας το πνεύμα της ταπεινοφροσύνης , που είναι σωτήριο για την πνευματική ζωή. Δε μας αφήνει να σηκώνουμε πολύ το κεφάλι και να βλέπουμε τους άλλους ως αμαρτωλούς . Μας κάνει συγκαταβατικούς και επιεικείς προς τους αδελφούς μας. Έπεσε ο άλλος; Μπορεί κι εγώ να πέσω. Έχω κι εγώ ανάγκη του ελέους του Θεού , όπως έχει κι εκείνος.Είναι φάρμακο για την ορθή πορεία στην «εν Χριστώ» ζωή η βίωση του βιώματος της διαρκούς μετανοίας . Αυτή μαλακώνει την καρδιά και την κάνει πιο επιδεκτική της Θείας Χάριτος. Η μετάνοια κάνει τον άνθρωπο καλοσυνάτο και καταδεκτικό. Τον κάνει αληθινά χαριτωμένο και αξιαγάπητο. Οι Άγιοι , καθώς ως τώρα σημειώσαμε, ζούσαν με συνεχή μετάνοια και ταπείνωση. Λέγουν ότι, όταν πέθαινε ο Μέγας Αντώνιος, παρουσιάστηκε ο σατανάς και του είπε: «Αντώνιε, ό,τι κάνεις εσύ το κάνω κι εγώ: νηστεύεις εσύ; Και εγώ δεν τρώω. Παρθενεύεις εσύ; Και εγώ τα ίδια. Ένα δεν μπορώ να κάνω που κάνεις εσύ. Δεν μπορώ να ταπεινωθώ». Δεν μπορεί να υπάρξει αληθινή πνευματική ζωή χωρίς ταπείνωση χωρίς εσωτερική συναίσθηση των σφαλμάτων μας και συνεχή μετάνοια.Αυτός που καλλιεργεί τη μετάνοια συνεχώς, είναι αυστηρός στον εαυτό του και επιεικής στους άλλους. Μισεί την αμαρτία, όχι τον αμαρτωλό. Τον αμαρτωλό τον λυπάται, θέλει τη μετάνοιά του και δεν τον κεραυνοβολεί.Η βίωση της διαρκούς μετάνοιας είναι φάρμακο που ειρηνεύει την καρδιά. Κάθε παράπτωμα, έστω και μικρό, δημιουργεί για τον πνευματικό άνθρωπο μία εσωτερική αναταραχή. Τότε η συνείδησή του διαμαρτύρεται και τον κάνει να χάνει την καλή του διάθεση. Φάρμακο ειρήνευσης για τις στιγμές αυτές είναι να μετανοήσουμε, να ζητήσουμε με ταπείνωση και συντριβή το έλεος του Θεού και να Τον παρακαλέσουμε να μας συγχωρήσει για να ειρηνεύσει η καρδιά μας. Έτσι επιτυγχάνουμε μία διαρκή ειρήνη στηριζόμενη στη Χάρη και το έλεος του Θεού. Τα καθημερινά μικροσφάλματα , που φαρμακώνουν τη ζωή και αναστατώνουν τη συνείδηση, είτε πολύ είτε ολίγο, με τη συνεχή και άμεση μετάνοια τα διορθώνουμε και ειρηνεύουμε στην καρδιά. Είναι ένα ξεσκόνισμα της ψυχής μετά από κάθε σκόνισμα. Είναι μία αποτοξίνωση από τα δηλητήρια των καθημερινών μικροπτώσεων. Έσφαλες αδελφέ σε κάτι; Αμέσως μετανόησε και ζήτησε συγνώμη από το Θεό και ειρήνευσε. Τα μικροσφάλματα τα καθημερινά, που δυστυχώς είναι αναπόφευκτα στη ζωή και των πιο πνευματικά προηγμένων ,συγχωρούνται με τη μετάνοια και την εκζήτηση του ελέους του Θεού. Μόνο εάν το σφάλμα είναι βαρύ, τότε τρέξε αμέσως στον πνευματικό και εξομολογήσου. Για τα μικροσφάλματα φτάνει η μετάνοια, η συντριβή κι η ταπεινή προσευχή προς τον Θεό. Γι’ αυτό μας δίδαξε ο Κύριος στο «Πάτερ ημών» να λέμε: «Και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών» ( Ματθ. στ΄ 12 ) .Βέβαια στον πνευματικό του ο πιστός –γιατί δε νοείται πνευματική ζωή εάν δεν έχει κανείς τον πνευματικό του-θα αναφέρει συγκεντρωτικά τα καθημερινά μικροσφάλματά του στην κατά 3-4 φορές τον χρόνο εξομολόγησή του.


Από το βιβλίο: “Μητροπολίτου πρ. Πειραιώς,

Καλλινίκου Καρούσου Η «εν Χριστώ» Πνευματική ζωή Εκδόσεις Χρυσοπηγή Αθήνα 2010.

Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2015






Η Ύψωσις του Τιμίου Σταυρού.

Η Εκκλησία εορτάζει την παγκόσμια ύψωση του τιμίου και ζωοποιού Σταυρού. Η εορτή είναι αρχαιότατη και μια από τις Δεσποτικές εορτές, τις εορτές δηλαδή τις αφιερωμένες στο Δεσπότη Χριστό. Η εορτή συνδέεται με μεγάλα ιστορικά γεγονότα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, γι’ αυτό έχει πανηγυρικό χαρακτήρα. Συγχρόνως όμως αναφέρεται στη σταύρωση και το θάνατο του Κυρίου, γι’ αυτό και τιμάται με αυστηρή νηστεία, όπως η Μεγάλη Παρασκευή. Το Ευαγγέλιο, που διαβάζεται στη θεία Λειτουργία, είναι το ίδιο που διαβάζεται και τη Μεγ. Παρασκευή. Μέχρι πριν λίγα χρόνια η εορτή της Υψώσεως του τιμίου Σταυρού ήταν ήμερα γενικής αργίας, αλλά μετά τον πόλεμο οι εργάσιμες ήμερες της εβδομάδος, ενώ από έξη έγιναν πέντε, η εορτή του Σταυρού είναι εργάσιμη ήμερα.
Το 326, ένα χρόνο μετά την πρώτη οικουμενική Σύνοδο, η αγία Ελένη πήγε στα Ιεροσόλυμα, να προσκυνήσει τους αγίους τόπους και να ευχαριστήσει το Θεό, για τις νίκες και τις θριαμβευτικές επιτυχίες του παιδιού της και πρώτου χριστιανού αυτοκράτορα Κωνσταντίνου. Τότε έκτισε διάφορους ναούς, όπως στο όρος των Ελαιών και στο σπήλαιο της Βηθλεέμ. Με διαταγή του Κωνσταντίνου ανέλαβε να κτίσει μεγάλο ναό στο λόφο του Γολγοθά, εκεί που σταυρώθηκε ο Ιησούς Χριστός. Εκεί, πριν από διακόσια χρόνια, ο αυτοκράτορας Αδριανός, για να εμποδίσει τούς χριστιανούς να προσκυνούν τον άγιο τόπο, είχε ανεγείρει ναό αφιερωμένο στην Αφροδίτη. Η αγία Ελένη κατεδάφισε τον ειδωλολατρικό ναό, ξεκαθάρισε τον τόπο, εξακρίβωσε τη θέση που σταυρώθηκε ο Κύριος και βρήκε τον τίμιο Σταυρό.
Η είδηση ότι βρέθηκε ο τίμιος Σταυρός διαδόθηκε σ’ όλο τον τότε χριστιανικό κόσμο. Έτρεξαν λοιπόν όλοι, και μάλιστα οι πιστοί της Παλαιστίνης, για να προσκυνήσουν το τίμιο ξύλο. Όταν περατώθηκε ο ναός της Αναστάσεως, που έκτισε η αγία Ελένη επάνω στο λόφο του Γολγοθά, στις 14 Σεπτεμβρίου του 336 έγιναν επίσημα και με κάθε λαμπρότητα τα εγκαίνια. Τότε ο Πατριάρχης των Ιεροσολύμων Μακάριος, επειδή το πλήθος του λαού ήταν πολύ, για να δουν όλοι και να προσκυνήσουν, ανέβηκε στον άμβωνα, που ήταν στη μέση του ναού και ύψωσε τον τίμιο Σταυρό. Οι πιστοί προσκυνούσαν, κάνοντας το σταυρό τους κι έλεγαν «Κύριε, ελέησον». Αυτή λοιπόν την ύψωση του τιμίου Σταυρού εορτάζει σήμερα η Εκκλησία και υψώνει τον τίμιο Σταυρό στη μέση τού ναού.
Ύστερ’ από 280 περίπου χρόνια, το 614, οι Πέρσες κυρίευσαν τα Ιεροσόλυμα, έκαναν μεγάλες καταστροφές, πήραν αιχμάλωτο τον Πατριάρχη Ζαχαρία και μαζί τη μεγάλη ασημένια λειψανοθήκη, στην οποία η αγία Ελένη είχε φυλάξει τον τίμιο Σταυρό. Ο αυτοκράτορας Ηράκλειος, ύστερ’ από 14 χρόνια, έκαμε εκστρατεία, έφτασε νικητής ως την πρωτεύουσα της Περσίας, ελευθέρωσε τους αιχμαλώτους χριστιανούς, πήρε τον τίμιο Σταυρό και τον Πατριάρχη Ζαχαρία και γύρισε στην Κωνσταντινούπολη. Από εκεί κατέβηκε στα Ιεροσόλυμα, έβγαλε το βασιλικό στέμμα και ανυπόδητος, σηκώνοντας το κιβώτιο με το τίμιο Ξύλο το έφερε στο Γολγοθά. Εκεί, πάλι στις 14 Σεπτεμβρίου και στο ναό της Αναστάσεως, ο Πατριάρχης Ζαχαρίας ύψωσε στον άμβωνα τον Σταυρό κι ο λαός έψαλλε «Σώσον, Κύριε, τον λαόν σον,..».
Η ανεύρεση του τιμίου Σταύρου από την αγία Ελένη και η δεύτερη ύψωση του στον άμβωνα από τον Πατριάρχη Ζαχαρία συνοδεύονται με δυό θαύματα. Το πρώτο θαύμα είναι η θεραπεία μιας ετοιμοθάνατης γυναίκας. Η αγία Ελένη βρήκε τρεις σταυρούς· οι άλλοι δύο ήσαν των δύο ληστών. Γεννήθηκε λοιπόν απορία ποιος ήταν ο Σταυρός του Κυρίου. Εκεί κοντά βέβαια βρέθηκε η επιγραφή του Πιλάτου «Ιησούς ο Ναζωραίος ο Βασιλεύς των Ιουδαίων», αλλά ο Πατριάρχης Μακάριος άγγιξε την ετοιμοθάνατη γυναίκα με το τίμιο Ξύλο κι η άρρωστη αμέσως έγινε καλά. Το δεύτερο θαύμα είναι ότι, ανεβαίνοντας με το τίμιο Ξύλο προς το Γολγοθά, ο αυτοκράτορας Ηράκλειος σταμάτησε και δεν μπορούσε να προχωρήσει. Τότε ο Πατριάρχης Ζαχαρίας του είπε κι έβγαλε το βασιλικό στέμμα και τα υποδήματα του. Κι αμέσως ξεκίνησε.
(+ Επισκόπου Διονυσίου Λ. Ψαριανού, Εικόνες Έμψυχοι, Εκδ. Αποστ. Διακονίας, σ. 267-269).

Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 2015


«Παναγιώτατε, ποια πανορθόδοξη απόφαση;»

π. Αναστάσιος  Κ. Γκοτσόπουλος.

Πάτρα 6.10.09

Δημοσιεύθηκε επιστολή του Οικουμενικού Πατριάρχου[1] απευθυνομένη προς τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών με τη οποία ο Πατριάρχης διαμαρτύρεται εντόνως για την σύνταξη και κυκλοφορία της «Ομολογίας πίστεως κατά τού Οικουμενισμού», η οποία έχει υπογραφεί από πλήθος λαϊκών και κληρικών και από ορισμένους Αρχιερείς. Ο Παναγιώτατος δεν απαντά επί της ουσίας της Ομολογίας, αλλά μέμφεται τους συντάκτες και υπογράψαντες, επειδή:

1. στην Ομολογία αναγράφεται, κατά τον Οικουμενικό Πατριάρχη, ότι «πάντες οι επικοινωνούντες προς τους ετεροδόξους … θέτουν εαυτούςαυτομάτως εκτός Εκκλησίας».
2. όσοι αρνούνται το διαχριστιανικό διάλογο, αντιτίθενται εις «συνοδικάς αποφάσεις πασών ανεξαιρέτως των Ορθοδόξων Εκκλησιών, περιλαμβανομένης και της καθ’ Υμάς Αγιωτάτης Εκκλησίας της Ελλάδος, ως είναι η ομόφωνος απόφασις της Γ΄ Προσυνοδικής Πανορθοδόξου Διασκέψεως (1986)».
Α. Όμως:
1. Το κείμενο της ομολογίας πουθενά δε λέει ότι είναι αξιοκατάκριτοι «πάντες οι επικοινωνούντες προς τους ετεροδόξους», αλλά όσοι αποδέχονται και κηρύσσουν πράξει και λόγω την «παναίρεση» – κατά τον π. Ι. Πόποβιτς – του Οικουμενισμού! Επίσης, η Ομολογία πουθενά δε λέει ότι και αυτοί ακόμα οι οικουμενιστές «θέτουν εαυτούς αυτομάτως εκτός Εκκλησίας», όπως αναφέρει ο Πατριάρχης στην επιστολή Του! Άλλωστε οι συντάκτες της «Ομολογίας», ως εντρυφείς θεολόγοι γνωρίζουν πολύ καλά ότι δε νοείται έξοδος από την Εκκλησία «αυτομάτως»! Η «Ομολογία» επί λέξει αναφέρει: «θέτοντας ουσιαστικώς εαυτούς εκτός Εκκλησίας» (παράγραφος 8). Παρέλκει η ανάλυση της τεράστιας διαφοράς μεταξύ του «αυτομάτως» και του «ουσιαστικώς»!
2. Αναφέρει ο Οικουμενικός Πατριάρχης ότι «τας μετά των ετεροδόξων επαφάς εγκρίνουν δια συνοδικών αποφάσεων πάσαι αι Ορθόδοξοι Εκκλησίαι» και κατά συνέπεια όσοι ασκούν κριτική στα συμβαίνοντα στο διάλογο αντιτίθενται σε Πανορθόδοξες αποφάσεις!
Ας μας επιτραπεί – με όλο το σεβασμό μας στον Πατριάρχη του Γένους – να ρωτήσουμε και δημοσίως, διότι σε κατ’ ιδίαν επιστολές δε δίδονται απαντήσεις από τους αρμοδίους του Θρόνου:
a. Ποια «Πανορθόδοξη απόφαση» κατήργησε την εγκύκλιο της περί τον Πατριάρχη Αθηναγόρα Συνόδου του Οικουμ. Πατριαρχείου με την οποία καταδικάζονταν απερίφραστα οι συμπροσευχές ως «αντικείμεναι προς τους ιερούς κανόνας και αμβλύνουσαι την ομολογιακήν ευθιξίαν των Ορθοδόξων»; Είναι σύμφωνη με αυτή την εγκύκλιο της Ι. Συνόδου του Πατριαρχείου η σημερινή συμπεριφορά τινών στο θέμα των συμπροσευχών;
b. Ποια «Πανορθόδοξη απόφαση» επέτρεψε στον Πάπα όχι απλώς να παρίσταται, αλλά ενδεδυμένος με τα άμφιά του να λαμβάνει σχεδόν ενεργό μέρος σε Πατριαρχική Θ. Λειτουργία;
c. Ποια «Πανορθόδοξη απόφαση» υποχρέωσε τον Οικουμενικό Πατριάρχη να δώσει και να λάβει λειτουργικό ασπασμό με τον Πάπα κατά τη Θ. Ευχαριστία της Θρονικής Εορτής το 2006;
d. Ποια «Πανορθόδοξη απόφαση» έδωσε άδεια στον Πάπα να προσευχηθεί εκ μέρους του Ορθοδόξου πληρώματος με το «Πάτερ ημών» στην επισημότερη (ας επιτραπεί) Θ. Λειτουργία στον Πατριαρχικό Ναό;
e. Ποια «Πανορθόδοξη απόφαση» παραχώρησε στον Πάπα το βήμα του Πατριαρχικού Ναού για να κηρύξει «γυμνή τη κεφαλή» το παπικό πρωτείο; Από το βήμα των Αγίων Αλεξάνδρου, Γρηγορίου, Χρυσοστόμου, Φωτίου, Φιλοθέου να διακηρύσσεται η πλάνη! Δεν είναι βεβήλωση αυτό;
f. Ποια «Πανορθόδοξη απόφαση» αποφάσισε να υμνηθεί ο εμμένων εν τη αιρέσει Πάπας ως «σεπτός Ποιμένας και Πρόεδρος» και μάλιστα εντός του Πατριαρχικού Ναού και παρουσία του Πατριάρχου;
g. Ποια «Πανορθόδοξη απόφαση» επέτρεψε να υμνηθεί από την Πρωτόθρονη Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως η αίρεση του Παπισμού ως «Εκκλησία σεπτή, Καθέδρα του Πέτρου» και μάλιστα εντός του Πατριαρχικού Ναού και παρουσία του Πατριάρχου;
h. Ποια «Πανορθόδοξη απόφαση» κατήργησε τους 16 Ιερούς Κανόνες (Αγ. Πατέρων, Τοπικών και Οικουμενικών Συνόδων), απεφάνθη ότι επιτρέπονται στο εξής οι συμπροσευχές με αιρετικούς και δεν συνιστούν πλέον κανονικό παράπτωμα;
i. Ποια «Πανορθόδοξη απόφαση» ενέκρινε τη σύνταξη κανονισμού για την «ομολογιακή» ή «διομολογιακή» κοινή προσευχή στις συναντήσεις του ΠΣΕ;
j. Ποια «Πανορθόδοξη απόφαση» επικρότησε το προκλητικό κείμενο της Θ΄ ΓΣ του ΠΣΕ στο Porto Alegre (2006), σύμφωνα με το οποίο «κάθε εκκλησία (από τις 340 προτεσταντικές ομάδες του ΠΣΕ) είναι Εκκλησία καθολική, αλλά όχι στην ολότητά της. Κάθε εκκλησία εκπληρώνει την καθολικότητά της, όταν είναι σε κοινωνία με τις άλλες εκκλησίες»! Επίσης στο ίδιο κείμενο αναγνωρίστηκε εκκλησιαστική υπόσταση σε όλες τις προτεσταντικές αιρετικές «εκκλησίες» του Π.Σ.Ε. και έγινε αποδεκτό ότι η πληθώρα των κακοδοξιών και των πλανών τους, είναι «διαφορετικοί τρόποι διατύπωσης της ίδιας Πίστης» και «ποικιλία Χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος»! Είναι δυνατόν να υπάρχει Πανορθόδοξη έγκριση για τις βλασφημίες αυτές; …
k. Ποια «Πανορθόδοξη απόφαση» εξουσιοδότησε τον Οικουμενικό Πατριάρχη να προσφέρει Άγιο Ποτήριο στον Ουνίτη Αρχιεπίσκοπο Αθηνών; Δεν έχει καταδικαστεί η Ουνία απερίφραστα σε «συνοδικάς αποφάσεις πασών ανεξαιρέτως των Ορθοδόξων Εκκλησιών, … ως είναι η ομόφωνος απόφασις της Γ΄ Προσυνοδικής Πανορθοδόξου Διασκέψεως (1986)»; Γιατί περιφρονούνται έτσι ωμά οι ομόφωνες Πανορθόδοξες Αποφάσεις που ρητά καταδικάζουν την Ουνία; Γιατί αυτή η επιλεκτική χρήση των «Πανορθοδόξων αποφάσεων»;
 Επιπλέον:
 I. Δε σκέφτηκε ο Πατριάρχης μας ότι αυτό το Άγ. Ποτήριο που προσέφερε ως δώρο στον Ουνίτη Αρχιεπίσκοπο είναι πικρό ποτήρι για την Εκκλησία της Ελλάδος, αλλά και για τις λοιπές Ορθόδοξες Εκκλησίες που ακόμα και σήμερα στενάζουν από τις μεθοδεύσεις των Ουνιτών; Πώς θα ακούσουν οι δεινοπαθήσαντες και δεινοπαθούντες από την Ουνία αδελφοί μας στην Αν. Ευρώπη αλλά και τη Μ. Ανατολή την ενέργεια αυτή του Πατριάρχου μας; Δεν αποτελεί πρόκληση στην Πανορθόδοξη ενότητα;
 II. Πως θα αισθανόταν ο Πατριάρχης μας αν ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών προσέφερε Αγ. Ποτήριο στον παπα-Ευθύμ;! [2] (συγγνώμη για τη σκληρότητα του λόγου!)

Και τα ερωτήματα αυτά δεν έχουν τέλος … αλλά ούτε και απαντήσεις …
Αυτά τα λίγα για να πάψει η δικαιολογία περί των δήθεν «πανορθοδόξων αποφάσεων»! Μακάρι οι πρωτοστατούντες σήμερα στο διάλογο να σέβονταν και να τηρούσαν όλες τις πανορθόδοξες αποφάσεις! Όλες όμως, όχι κατ’ επιλογήν! Διότι ποτέ και καμία Πανορθόδοξη Σύνοδος δεν αλλοίωσε την Ορθόδοξη εκκλησιολογία, δεν κατήργησε Ι. Κανόνες επικυρωμένους από τρεις Οικουμενικές Συνόδους και δεν έδωσε σε κανένα το δικαίωμα αθετήσεως της εκκλησιαστικής παραδόσεως και τάξεως, όπως πολλάκις συμβαίνει σήμερα στον οικουμενικό χώρο. Αν ποτέ συνέβαινε αυτό, τότε, η οποιαδήποτε – ακόμα και «Πανορθόδοξη» – Σύνοδος θα αυτοαναιρείτο και θα μετατρεπόταν σε «συνέδριο ανόμων» και «συναγωγή πονηρευομένων». Άλλωστε η «οικουμενικότης» ή η «ληστρικότης» μιας συνόδου δεν προσδιορίζεται από τον αριθμό και την εκπροσώπηση των συμμετεχόντων, αλλά πρωτίστως από τις αποφάσεις της!

Β. Κατά συνέπεια, όσοι κατηγορούν τους ασκούντες κριτική στα των διαλόγων ότι τάχα είναι εναντίον του διαλόγου, αν δεν συκοφαντούν διαστρέφοντας συνειδητά την πραγματικότητα, κάνουν πολύ μεγάλο λάθος!
Διότι, ΟΧΙ! ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ! Δε νοείται Ορθόδοξος που να αρνείται το διάλογο. Διότι πρώτος ο ίδιος ο Χριστός μας διαλέγεται με τους αμαρτωλούς. Αλλά, ας προσέξουμε, είναι ο ίδιος ο Χριστός μας που ταυτόχρονα αρνήθηκε το διάλογο. Αρνήθηκε να διαλεχθεί παρ’ ότι προκλήθηκε. Αρνήθηκε να κάνει διάλογο με τον Πιλάτο, τους Αρχιερείς του Μ. Συνεδρίου και τον βασιλέα Ηρώδη!

Συμφωνούμε λοιπόν με το διάλογο, όπως ο Κύριός μας!

Αντιτιθέμεθα όμως στο διάλογο, όπως ο ίδιος ο Κύριός μας. Όταν δεν πληρούνται κάποιες σαφώς καθορισμένες από την εκκλησιαστική Παράδοση προϋποθέσεις. Αντιτιθέμεθα λοιπόν στο διάλογο, στο «ανούσιο παίγνιο», κατά την καταγγελία του επί 20ετία συμπροέδρου, Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας Στυλιανού, όπως αυτός διεξάγεται σήμερα. Αναφέρω τρία μόνο σημεία:
1. Συστηματική περιφρόνηση της εκκλησιαστικής παραδόσεως με τις ολοένα αυξανόμενες και εντεινόμενες συμπροσευχές! Ξεπεράσαμε τις απλές συμπροσευχές και πηγαίνουμε ολοταχώς σε συλλείτουργα - για την ώρα ατελή … Και το χειρότερο: προσπαθούμε να επιβάλουμε την ανομία μας ως νόμο του Θεού (βλ. γνωμοδότηση Φειδά για τις συμπροσευχές)!
2. Κάποιοι «επαγγελματίες» (σύμφωνα με τον καθηγητή Βέλτση) του διαλόγου αποφασίζουν ερήμην του λαού του Θεού (λαϊκών και κληρικών), ακόμα ερήμην και αυτών των Συνόδων των Αυτοκεφάλων Εκκλησιών.
Παράδειγμα: έξι Αυτοκέφαλες Εκκλησίες, δηλ περίπου η μισή Ορθοδοξία! (Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, Εκκλησία Σερβίας, Βουλγαρίας, Γεωργίας, Ελλάδος, Τσεχίας και Σλοβακίας) δεν συμμετείχαν και εν Συνόδω καταδίκασαν το κείμενο της συμφωνίας του Balamand(Ζ΄ συνάντηση Μικτής Επιτροπής-1993) ως απαράδεκτο εξ απόψεως Ορθοδόξου, ξένο προς την Ορθόδοξη Παράδοση και αντίθετο με τις αποφάσεις των Πανορθοδόξων Διασκέψεων (βλ. την από 8.12.1994 επιστολή της Ι. Συνόδου Εκκλησίας της Ελλάδος προς τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο)! Και όμως, δεν συγκινήθηκε ουδείς των «επαγγελματιών» και ο διάλογος συνεχίζεται, με τους Ορθοδόξους αντιπροσώπους να θεωρούν το κείμενο αυτό έγκυρο και ως βάση συζητήσεως στην πορεία του διαλόγου! Δείχνει αυτή η συμπεριφορά σεβασμό στις Συνόδους των έξι Αυτοκεφάλων Εκκλησιών; Μήπως δείχνει αυτή η συμπεριφορά σεβασμό στην Πανορθόδοξη ενότητα;
3. Σε Πανορθόδοξες αποφάσεις καταδικάζεται επανειλημμένως η Ουνία. Και όμως στο διάλογο συμμετέχουν και … Ουνίτες! Πού υπάρχει λοιπόν σεβασμός στις Πανορθόδοξες αποφάσεις στο διάλογο, όπως διεξάγεται σήμερα;
Ποιος, επομένως, περιφρονεί τις Πανορθόδοξες αποφάσεις; Οι ασκούντες κριτική με θεολογικό λόγο, ή οι συμπράττοντες σε «ανούσιο παίγνιο»;

Γ. Κάποιοι διαμαρτυρήθηκαν διότι, όπως είπαν, η Ομολογία Πίστεως τους … «εξωεκκλησιάζει»!
 Όμως ας προσέξουμε όλοι καλά:
1. Κανένας ας μην ανησυχεί, ας μη θορυβείται, διότι ουδείς «εξωεκκλησιάζεται» με υπογραφές! Όσες υπογραφές και αν μαζέψουμε και λαϊκών και κληρικών και Αρχιερέων!
2. Κανένας όμως ας μην εφησυχάζει ότι τάχα με τις υπογραφές του μπορεί να «εξωεκκλησιάσει» κάποιους και έτσι να ξεμπερδέψει με τις διαμαρτυρίες τους! Η οποιαδήποτε φίμωση της άλλης άποψης δεν μπορεί να γίνει σήμερα αποδεκτή ούτε στην Εκκλησία ούτε στην κοινωνία μας!
3. Ο καθένας μας όμως ας γρηγορεί, διότι υπάρχει κίνδυνος να «εξωεκκλησιασθεί» μόνος του, όχι «αυτομάτως»(!) αλλά «ουσιαστικώς» εξ αιτίας των λόγων και της συμπεριφοράς του. Η επισημοποίησή του «εξωεκκλησιασμού» μπορεί να καθυστερήσει ή και να μην εκφραστεί σε αυτή τη ζωή! Στην άλλη ζωή όμως τι γίνεται;

Ας μη ξεχνάμε την περίπτωση του Αγ. Μαξίμου του Ομολογητού: απλός μοναχός πολέμησε για την πίστη και την παράδοση της Εκκλησίας μας με ολόκληρη σχεδόν την Πενταρχία (Πατριάρχες Ρώμης, Κωνσταντινουπόλεως, Αλεξανδρείας και Αντιοχείας), την «επίσημη» «Εκκλησία», που είχε υποταχθεί στην αίρεση! Κανένα δεν «εξωεκκλησίασε» . τον «εξωεκκλησίασαν», αντίθετα, οι ισχυροί κατά κόσμον Πατριάρχες κλπ και πέθανε εξόριστος! Αλλά έρχεται μετά θάνατον η Στ΄ Οικουμενική Σύνοδος και στηρίζεται στη θεολογία του απλού μοναχού Μαξίμου και δικαιώνει τον απλό μοναχό Μάξιμο και καθαιρεί, καταδικάζει και αναθεματίζει ως αιρετικούς ΕΠΤΑ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΣ και άλλους Επισκόπους!

Για την ιστορία καταδικάστηκαν:
· ο Πάπας Ρώμης Ονώριος!
· οι 4 Οικουμενικοί Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως: Σέργιος, Πύρρος, Παύλος Β΄ και Πέτρος!
· ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Κύρος!
· ο Πατριάρχης Αντιοχείας Μακάριος! και
· οι επίσκοποι Στέφανος, Πολυχρόνιος και Κωνσταντίνος!

Δ. Στο τέλος της επιστολής Του ο Οικουμενικός Πατριάρχης ζητά από τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και την περί αυτόν «τιμίαν Ιεραρχίαν όπως το ταχύτερον δυνατόν λάβη επισήμως θέσιν έναντι της φερομένης «Ομολογίας Πίστεως» και των υπογραψάντων αυτήν κληρικών αυτής»!
Είναι άξιον απορίας γιατί ο Οικουμενικός Πατριάρχης και η περί Αυτόν Σύνοδος ζητούν από την Εκκλησία της Ελλάδος να πάρει θέση και δεν επελήφθησαν οι ίδιοι «των υπογραψάντων κληρικών», όπως είχε γίνει παλαιότερα με τον αείμνηστο Χριστόδουλο; Θα αποφεύγονταν έτσι πιθανά προβλήματα ενότητος στην Ιεραρχία μας!

· Αναμφίβολα είναι ιδιαίτερα λυπηρό να αντιμετωπίζει ο Πατέρας την αγωνία των παιδιών του ως εχθρική ενέργεια και να στέκεται «έναντι …των κληρικών», δηλ. των παιδιών του!
· Ιδιαίτερα λυπηρό ο Πατέρας να πρωτοστατεί στο διάλογο εκτός του σπιτιού, με όλη τη γειτονιά, τους εγγύς και τους μακράν, και να αρνείται συστηματικά να συζητήσει με τα παιδιά του τις δικαιολογημένες ή και αδικαιολόγητες έστω επιφυλάξεις τους!
· Ιδιαίτερα λυπηρό να διεξάγει «Θεολογικό Διάλογο» με τους ετεροδόξους και να αρνείται να διαλεχθεί με θεολογικό λόγο με τους ομοδόξους συν-διακόνους Του στο Σώμα του Χριστού!
· Ιδιαίτερα λυπηρό να ζητά τη λήψη μέτρων «έναντι» των παιδιών του – άραγε, ποίων μέτρων; μήπως προληπτικής λογοκρισίας και φίμωσης της άλλης άποψης; πού βρισκόμαστε!

Όμως, αλίμονο στον πατέρα που περιφρονεί την κραυγή αγωνίας των παιδιών του. Ο ίδιος κλονίζει στη συνείδησή τους το πατρικό κύρος. Και μη μας διαφεύγει ότι η πατρική αυθεντία δεν επιβάλλεται με τη φίμωση της κριτικής, αλλά εμπνέεται ακόμα και στα “άτακτα” παιδιά. Αν αυτό ισχύει στη βιολογική πατρότητα, πολλώ μάλλον έχει εφαρμογή στην πνευματική!

Πάντως, ας γίνει σε όλους απολύτως σαφές, ότι οι Αρχιερείς, οι Αγιορείτες και λοιποί Καθηγούμενοι με τις Αδελφότητές τους και άλλοι κληρικοί και μοναχοί και λαϊκοί από πολλές Ορθόδοξες Εκκλησίες που ενώπιον του Θεού και της συνειδήσεώς μας υπογράφοντας την «Ομολογία Πίστεως κατά του Οικουμενισμού» εκφράζουμε τη θλίψη και διαφωνία μας στη συστηματική περιφρόνηση της εκκλησιαστικής μας παραδόσεως που συντελείται στον οικουμενικό χώρο, είμαστε και θα παραμείνουμε μέλη της Εκκλησίας μας ό,τι και αν συμβεί! Ακόμα και αν οι Πατέρες μας μας πικράνουν και μας αρνηθούν την πατρότητα με τη συμπεριφορά τους, θα παραμείνουμε μέλη της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας!


Σημειώσεις ΟΟΔΕ:

1. Το πλήρες κείμενο της επιστολής του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου προς τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Ιερώνυμο έχει ως εξής:
«Μακαριώτατε Αρχιεπίσκοπε Αθηνών και πάσης Ελλάδος, εν Χριστώ τω Θεώ λίαν αγαπητέ και περιπόθητε αδελφέ και συλλειτουργέ της ημών Μετριότητος κύριε Ιερώνυμε, Πρόεδρε της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, την Υμετέραν σεβασμίαν Μακαριότητα αδελφικώς εν Κυρίω κατασπαζόμενοι, υπερήδιστα προσαγορεύομεν.
Εις γνώσιν του Οικουμενικού Πατριαρχείου περιήλθε κατ’ αυτάς κείμενον υπό τον τίτλον «Ομολογία Πίστεως», υπογεγραμμένον υπό κληρικών και μοναχών, ως και τινων λαϊκών, εν οις και τινες Μητροπολίται της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος, δια του οποίου επιχειρείται ο διαχωρισμός των Ορθοδόξων πιστών εις «ομολογητάς της Ορθοδόξου πίστεως» και εις οιονεί μειοδότας αυτής, εφ’ όσον δεν αποδέχονται τας θέσεις των συντακτών του εν λόγω κειμένου.
Επί του ζητήματος τούτου, συνοδική διαγνώμη, προαγόμεθα ίνα εκφράσωμεν Υμίν τον έντονον προβληματισμόν του Οικουμενικού Πατριαρχείου και τούτο διά τους ακόλουθους λόγους:
Είναι γνωστόν ότι από μακρού υφίστανται και καλλιεργούνται, ιδιαιτέρως εν τω χώρω της Εκκλησίας της Ελλάδος, ζηλωτικαί τάσεις, αίτινες εκδηλούνται δια πολεμικής ενίοτε οξείας και ανοικείου, εναντίον των διεξαγομένων θεολογικών διαλόγων και επαφών της Ορθοδόξου Εκκλησίας μετά των ετεροδόξων. Η Ορθόδοξος Εκκλησία ουδέποτε βεβαίως ημπόδισεν ή επέκρινε την έκφρασιν κριτικής προς πράξεις και αποφάσεις της διοικούσης Εκκλησίας διο και ουδέποτε διεμαρτυρήθημεν και ημείς δια τας ως άνω τάσεις, καίτοι, ως είπομεν, πολλάκις εκδηλούνται αύται κατά τρόπον ανοίκειον, φανατικόν και τουταυτό ασεβή. Δεν ηθέλομεν απευθυνθή, συνεπώς, προς Υμάς εάν επρόκειτο απλώς περί μιας τοιαύτης κριτικής, έστω και απρεπούς και ανοικείου.
Αλλ’ η περίπτωσις της εν λόγω «Ομολογίας» παρουσιάζει ιδιομορφίας τινάς αι οποίαι εμβάλλουν ημάς εις ανησυχίαν, δοθέντος ότι:
α) Το κείμενον τούτο αυτοχαρακτηρίζεται ως «Ομολογία Πίστεως» εφάμιλλος, τρόπον τινά, ή εν πάση περιπτώσει παράλληλος προς υφισταμένας επισήμους «Ομολογίας Πίστεως», ως εκείναι των Αγίων και Οικουμενικών Συνόδων ή άλλαι «Ομολογίαι» φέρουσαι ονόματα ατόμων ως των Πέτρου Μογίλα, Δοσιθέου Ιεροσολύμων κ.α. Αλλ’ ενώ αι τελευταίαι αύται φέρουσι και αυταί συνοδικήν επικύρωσιν, η περί ής ο λόγος «Ομολογία» ουδεμίαν τοιαύτην επικύρωσιν φέρει, και δια του τίτλου τούτου παραπλανά μέρος του πιστού λαού εμφανιζομένη ως μια παρόμοια «Ομολογία».
β) Η «Ομολογία» αύτη διαλαμβάνει εν παραγράφω την διακήρυξιν ότι πάντες οι επικοινωνούντες προς τους ετεροδόξους και συμπροσευχόμενοι μετ’ αυτών θέτουν εαυτούς αυτομάτως εκτός Εκκλησίας. Τούτο σημαίνει ότι πάντες οι Πατριάρχαι και λοιποί Προκαθήμενοι των Ορθοδόξων Εκκλησιών μετά των Ιερών αυτών Συνόδων ως μετέχοντες εις τοιαύτας επαφάς και διαλόγους έχουν αυτομάτως θέσει εαυτούς εκτός Εκκλησίας!!! Οι υπογράφοντες την «Ομολογίαν» δια του τρόπου τούτου κηρύσσουν πάντας ημάς εκτός της Εκκλησίας, ήτοι σχισματικούς, είναι δε απορίας άξιον διατί δεν έχουν εισέτι διακόψει την μεθ’ ημών μυστηριακήν κοινωνίαν, εφ’ όσον ευρισκόμεθα κατ’ αυτούς «εκτός Εκκλησίας». Το σπέρμα πάντως του σχίσματος ενυπάρχει εις τα ως άνω εκφράσεις της «Ομολογίας», τούτο δε δέον να εμβάλη πάντας τους ποιμαίνοντας την Εκκλησίαν εις ανησυχίαν.
γ) Η ανησυχία αύτη επιτείνεται εκ του ότι την εν λόγω «Ομολογίαν» υπογράφουν συν τοις άλλοις και τινες Αρχιερείς της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος, ως εάν μη ήρκει εις αυτούς η κατά την επισκοπικήν χειροτονίαν των δοθείσα Ομολογία. Θέλομεν να πιστεύωμεν ότι οι υπογράψαντες Ιεράρχαι έπραξαν τούτο άνευ πλήρους επιγνώσεως του ότι διά του τρόπου τούτου οδηγούν εις σχίσμα εντός της Ορθοδόξου Ιεραρχίας, δοθέντος ότι τας μετά των ετεροδόξων επαφάς εγκρίνουν δια συνοδικών αποφάσεων πάσαι αι Ορθόδοξοι Εκκλησίαι. Διότι είναι αδιανόητον οι επίσκοποι ούτοι, δια μεν της υπογραφής της εν λόγω «Ομολογίας» να διακηρύσσουν ότι πάντες οι μετέχοντες εις τας μετά των ετεροδόξων επαφάς «θέτουν εαυτούς αυτομάτως εκτός της Εκκλησίας», εν δε τη λειτουργική και λοιπή αυτών ζωή να θεωρούν εαυτούς εν κοινωνία μετ’ αυτών, μνημονεύοντες μάλιστα και του ονόματος αυτών εν τη Θεία Λειτουργία.
Μακαριώτατε,
Αι μετά των ετεροδόξων επαφαί, περιλαμβανομένων των μετ’ αυτών θεολογικών διαλόγων, δεν αποτελούσιν ενεργείας ωρισμένων Εκκλησιών ή προσώπων, αλλά, ως είπομεν, συνοδικάς αποφάσεις πασών ανεξαιρέτως των Ορθοδόξων Εκκλησιών, περιλαμβανομένης και της καθ’ Υμάς Αγιωτάτης Εκκλησίας της Ελλάδος, ως είναι η ομόφωνως απόφασις της Γ’ Προσυνοδικής Πανορθοδόξου Διασκέψεως (1986) και αι υπογραφείσαι και συνημμένως εν αντιγράφω αποστελλόμεναι συμφωνίαι επί του περιεχομένου του μετά της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας θεολογικού ημών διαλόγου.
Προκαλεί βαθίαν θλίψιν η διαπίστωσις ότι τούτο λησμονείται υπό των υπογραψάντων την «Ομολογίαν» ταύτην. Η Εκκλησία της Ελλάδος μη καταδικάζουσα αλλά δεχόμενη σιωπηρώς την κυκλοφορίαν κειμένων «Ομολογίας Πίστεως», ως το περί ου ο λόγος, δια του οποίου τίθενται εκτός Εκκλησίας πάντες οι μετέχοντες εις τας μετά των ετεροδόξων σχέσεις, υπογεγραμμένον μάλιστα και υπό επισκόπων αυτής, δημιουργεί προβληματισμόν ουχί μόνον εις το ποίμνιον αυτής, αλλά και εις την μετά των λοιπών Ορθοδόξων Εκκλησιών κοινωνίαν αυτής.
Παρακαλούμεν, όθεν, την Υμετέραν Μακαριότηταν και την περί Αυτήν τιμίαν Ιεραρχίαν όπως το ταχύτερον δυνατόν λάβη επισήμως θέσιν έναντι της φερομένης «Ομολογίας Πίστεως» και των υπογραψάντων αυτήν κληρικών αυτής, αναλογιζομένην τον κίνδυνον, τον οποίο εγκυμονεί δια την ενότητα της Εκκλησίας η επιδεικνυμένη ανοχή η, ως αποδείκνυται, και υπό τινων εκ των επισκόπων αυτής ενθάρρυνσις, τοιούτων διχαστικών ενεργειών.
Ταύτα ανακοινούμενοι τη Υμετέρα Μακαριότητι, περιπτυσσόμεθα και αύθις Αυτήν φιλήματι αδελφικώ και διατελούμεν μετ’ αγάπης εν Κυρίω πολλής και τιμής εξιδιασμένης».
 
2. "παπα-Ευθύμ": Οι Τουρκικές αρχές υποστήριξαν με κάθε τρόπο την ίδρυση τον Σεπτεμβριο του 1923, της λεγόμενης ‘Τουρκικής Ορθοδόξου Εκκλησίας’, η οποία είχε ιδρυθεί από τον π. Ευθύμιο Καραχισαρίδη Erenerol, ιερέα από το Keskin, της Ανατολίας, τυφλό όργανο του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, αρχηγό των Νεότουρκων. Ο παπα-Ευθύμ είναι ο Ηγέτης αυτής της Τουρκικής, σχισματικής, Εθνικιστικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, με σκοπό να καπηλευθεί την εξουσία τού Πατριαρχείου στην Τουρκική επικράτεια, και να υποτάξει τους Ορθοδόξους τής Τουρκίας στους εθνικούς σχεδιασμούς τού κράτους. Κάτι αντίστοιχο δηλαδή με την καπηλεία τής Ορθοδοξίας από τους Παπικούς Ουνίτες.

Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2015


Γιατί απαγορεύονται οι συμπροσευχές με αιρετικούς;
Η Εκκλησία δεν κανονίζει τίποτα χωρίς κάποιο λόγο. Ποιος είναι λοιπόν ο λόγος, που απαγορεύεται η συμπροσευχή με αιρετικούς; Και πώς μπορούμε να το εξηγήσουμε αυτό στους ίδιους τους αιρετικούς;
Ως μια πρώτη και απλή απάντηση στο ερώτημα αυτό, θα μπορούσαμε να δώσουμε την εξής:
"Επειδή απαγορεύονται από τον 45ο και 65ο Αποστολικούς κανόνες, που λένε:
«Επίσκοπος ή Πρεσβύτερος ή Διάκονος αιρετικοίς συνευξάμενος μόνον, αφοριζέσθω, ει δε επέτρεψεν αυτοίς ως κληρικοίς ενεργήσαι τι, καθαιρήσθω» και «Ει τις κληρικός ή λαϊκός εισέλθοι, εις συναγωγήν Ιουδαίων ή αιρετικών, προσεύξασθαι, και καθαιρείσθω και αφοριζέσθω».
Όμως, πιστεύουμε ότι αυτό δεν αρκεί ως απάντηση, για κάποιον που θέλει να μάθει ΤΟ ΛΟΓΟ για τον οποίο δόθηκαν οι κανόνες αυτοί από τους αγίους Αποστόλους.
Ο άγιος Νικόδημος λοιπόν, θέλοντας να εξηγήσει τον λόγο αυτής της απαγόρευσης, μας δίνει κάποια σχόλια στο Πηδάλιο επ' αυτού του ζητήματος:
«Οι ορθόδοξοι Χριστιανοί πρέπει να αποστρέφωνται τους αιρετικούς, και τας τών αιρετικών τελετάς. Μάλλον δε αυτοί, οι αιρετικοί δηλ. πρέπει να ελέγχωνται και να νουθετώνται από τους Επισκόπους και Πρεσβυτέρους, μήπως ήθελαν καταλάβουν και επιστρέφουν από την πλάνην των. Δια τούτο ο παρών Κανών διορίζει ότι, όποιος Επίσκοπος, ή Πρεσβύτερος ήθελεν άποδεχθεί ως ορθόν και αληθινόν το βάπτισμα των αιρετικών ή την παρ' αυτών προσαγομένην θυσίαν, ο τοιούτος, προστάζομεν να καθαιρεθή. Επειδή ποίαν συμφωνίαν έχει ο Χριστός με τον διάβολον; ή ποίαν μερίδα έχει ο πιστός με τον άπιστον; Διότι εκείνοι όπου δέχονται τα παρά των αιρετικών, ή τα όμοια φρονήματα εκείνων έχουσι και αυτοί, ή το ολιγώτερον δεν έχουσι προθυμίαν να ελευθερώνουν αυτούς από την κακοδοξίαν των. ΟΙ ΓΑΡ ΣΥΝΕΥΔΟΚΟΥΝΤΕΣ ΕΙΣ ΤΑΣ ΕΧΕΙΝΩΝ ΤΕΛΕΤΑΣ, ΠΩΣ ΔΥΝΑΝΤΑΙ ΝΑ ΕΛΕΓΞΟΥΣΙΝ ΑΥΤΟΥΣ ΔΙΑ ΝΑ ΠΑΡΑΙΤΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΚΟΔΟΞΟΝ ΚΑΙ ΠΕΠΛΑΝΗΜΕΝΗΝ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΗΝ;»(Πηδάλιο σελ.50-54)
Δύο είναι λοιπόν οι λόγοι κατά τον άγιο Νικόδημο, για τους οποίους οι Χριστιανοί απαγορεύεται να συμπροσεύχονται με τους αιρετικούς:
1. Για να μην υπάρχει κοινωνία του πιστού με τον άπιστο, και του Χριστού με τον Διάβολο, και
2. Για να μπορούν με τον τρόπο αυτό, να τους ελέγξουν, και "να έχουν μούτρα" να τους πουν ότι βρίσκονται σε αίρεση απωλείας, χωρίς ο άλλος να τους απαντήσει: "Τότε γιατί προσεύχεσαι μαζί μας;"
Ας εξετάσουμε τώρα λίγο πιο αναλυτικά τους δύο αυτούς λόγους, ξεκινώντας από τον πρώτο.

1. Γιατί θεωρούμε την συμπροσευχή ως κοινωνία του πιστού με τον άπιστο;
Αν και (όπως έχουμε δείξει σε ξεχωριστό άρθρο), οι αλλόθρησκοι είναι προφανές στον περισσότερο κόσμο, ότι λατρεύουν άλλον θεό από τον δικό μας, δεν είναι αυτό εμφανές όσον αφορά τις αιρέσεις. Μπορεί αυτό, (το ότι έχουν άλλον θεό), να ισχύει και για τις Χριστιανικές αιρέσεις;
Κατ' αρχήν, η συντριπτική πλειονότητα των αιρέσεων, έχουν ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ ΣΦΑΛΜΑΤΑ. Αυτό σημαίνει, ότι ο Θεός στον οποίο πιστεύουν, ΔΕΝ είναι ο Χριστιανικός Θεός, αλλά ένας κίβδηλος, ψεύτικος Θεός, ανύπαρκτος. Και εκεί που ο αληθινός Θεός απουσιάζει, αναπληρώνει το κενό ο Διάβολος!
Ας δούμε μερικά παραδείγματα:
Ξεκινάμε από τους Αντιτριαδικούς αιρετικούς, στους οποίους περιλαμβάνονται μια μεγάλη μερίδα των Αντβεντιστών, οι Ρωσσελιστές, (Σπουδαστές των Γραφών, Μάρτυρες της Σκοπιάς, Ευαγγελιστές, κλπ), που είναι Αρειανιστές, και ένα μεγάλο μέρος των Πεντηκοστιανών παγκόσμια, που είναι Σαβελλιανιστές, δηλαδή πιστεύουν ότι ο Θεός είναι ένα πρόσωπο με τρεις φανερώσεις, και όχι τρία. Σίγουρα, μεγάλη διαφορά έχει ένας Παγανιστικός θεός (που υπόκειται στους περιορισμούς του χώρου και του χρόνου), όπως είναι ο περιορισμένος θεός των Μαρτύρων του Ιεχωβά, ή ένας θεός που είναι ένα πρόσωπο, (με συνέπεια να είναι δούλος της ουσίας του), από τον δικό μας αληθινό Τριαδικό Θεό.
Υπάρχουν όμως και αιρέσεις, όπως οι Μονοφυσίτες, που ενώ δέχονται τον Τριαδικό Θεό, αρνούνται τις δύο φύσεις του Χριστού! Τέτοιοι αιρετικοί όμως, πιστεύουν σε "άλλον Χριστό", ανύπαρκτο! Και όποιος δεν έχει τον Υιό, δεν έχει ούτε τον Πατέρα! (Α΄ Ιωάννου 2/β: 23).
Το ίδιο συμβαίνει και με τους Παπικούς, οι οποίοι αφ' ενός λόγω του Φιλιόκβε, αφ' ετέρου λόγω της Αυγουστινιακής τους αντίληψης για τον Θεό, που τον αντιλαμβάνονται ως "ουσία", και όχι ως Υπόσταση, λατρεύουν έναν ψευδή θεό, που υπόκειται στην ουσία του, και όχι το αντίθετο, όπως συμβαίνει πράγματι στον αληθινό Θεό. Γιατί βεβαίως και οι Παπικοί ακόμα, είναι αιρετικοί, και σε δαιμόνια θυσιάζουν, και όχι στον Θεό.
Ίσως όμως κάποιος επιμείνει, και πει: "Υπάρχουν όμως και άνθρωποι, που λατρεύουν τον αληθινό Θεό, τον Ίδιο Θεό όπως και οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, που τον αντιλαμβάνονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Γιατί δεν συμπροσεύχεστε και με αυτούς τους ανθρώπους;"
Στην περίπτωση αυτή, ισχύει μόνο ο δεύτερος λόγος που επικαλείται ο άγιος Νικόδημος:

2. Για να μπορούμε να τον ελέγξουμε, στο ατόπημα που κάνει να αποχωρίζει τον εαυτό του από την Εκκλησία του Θεού!
Ας δούμε όμως, ΓΙΑΤΙ πρέπει να ελέγξουμε έναν τέτοιο άνθρωπο, που ενώ λατρεύει τον αληθινό Θεό της Ορθόδοξης Εκκλησίας, επιμένει να διατηρεί τον εαυτό του χωρισμένο από την Εκκλησία του Κυρίου.
Ποιος είναι άραγε ο λόγος, που ένας τέτοιος άνθρωπος παραμένει αποχωρισμένος από την Εκκλησία του Χριστού; Ας δούμε μερικούς πιθανούς λόγους, κάποιοι από τους οποίους θα μπορούσαν να ισχύουν γι' αυτόν:
1. Επειδή πιστεύει, ότι αν και λατρεύει τον ίδιο Θεό με τους Ορθοδόξους, στα άλλα δόγματα είναι σωστότερος (άρα και σοφότερος) από την Εκκλησία.
2. Επειδή πιστεύει ότι η Εκκλησία έχει ξεφύγει από τον σωστό τρόπο λατρείας του Θεού.
3. Επειδή πιστεύει ότι αν και η Εκκλησία λατρεύει σωστά τον Θεό, έχει στους κόλπους της αρκετούς ακάθαρτους, και θέλει να μένει μακριά τους.
4. Επειδή πιστεύει ότι η σχέση με τον Θεό είναι προσωπική, και όχι Εκκλησιαστική.
5. Επειδή πιστεύει ότι όπου και να είναι κάποιος, αν λατρεύει τον αληθινό Θεό, δεν έχει σημασία.

Παρατηρώντας τους πέντε αυτούς λόγους, αντιλαμβανόμαστε ότι στην πραγματικότητα συνοψίζονται σε δύο:
1. Διαφωνεί σε κάτι ως προς την γενικότερη πίστη της Εκκλησίας, και
2. Έχει την έπαρση, ώστε να θεωρεί τον εαυτό του, (ή την παρασυναγωγή στην οποία ανήκει), ανώτερους από την Εκκλησία.
Τι σημαίνουν λοιπόν οι δύο αυτοί λόγοι για τον άνθρωπο αυτόν; Σημαίνουν, ότι αφ' ενός χάνει την Εκκλησία λόγω εγωισμού, και αφ' ετέρου ότι αρνείται να αναγνωρίσει την Εκκλησία του Κυρίου, ως τον ΜΟΝΟ οργανισμό, δια του οποίου ο Κύριος Ιησούς Χριστός κηρύττει το Ευαγγέλιο διαχρονικά, και εν τω οποίω σώζει τους προσερχομένους στο Σώμα Του. Στην ουσία δηλαδή, αρνείται τον πνευματικό ιατρείο που ο Κύριος άφησε για τη θεραπεία του!
Με άλλα λόγια, έχουμε έναν άνθρωπο, που έχει πάρει μια λάθος πορεία, είτε λόγω υπερηφανείας, είτε λόγω εξαπάτησής του από μια αίρεση, ο οποίος οδεύει σε λάθος πορεία, και πιθανόν οδηγεί εκεί και άλλους!
Αυτοί οι δύο λόγοι, είναι αρκετοί, για να μας οδηγήσουν στο συμπέρασμα, ότι ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ να εξηγήσουμε στον άνθρωπο αυτόν, το λάθος του, και να τον βοηθήσουμε να επανέλθει στην οδό της αληθείας, και της σωτηρίας, προς δική του σωτηρία, αλλά και των ανθρώπων που επηρεάζει. Οφείλουμε να τον βοηθήσουμε να αποβάλει την υπερηφάνεια, και να γνωρίσει σωστά την Οδό της σωτηρίας που μας έδωσε ο Κύριος.
Πώς μπορεί όμως να γίνει αυτό, αν η συμπεριφορά μας προς αυτόν, δείχνει ότι ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ τη σχέση του με τον Θεό, ως ΙΣΟΚΥΡΗ με τη σχέση των Χριστιανών; Δεν είναι αυτό σαν να συμφωνούμε μαζί του, ότι ΔΕΝ έχει σημασία το αν ανήκει κάποιος στην Εκκλησία; Δεν είναι σαν να συμφωνούμε με την επιρροή που ίσως ασκεί αυτός, ενάντια στην Εκκλησία; Ή δεν είναι σαν να συμφωνούμε μαζί του, ότι ΕΞΩ από την Εκκλησία είναι καλύτερα απ' ό,τι μέσα;
Και πώς είναι δυνατόν να δείξουμε την αντίθεσή μας, με όλα αυτά; Φυσικά, με το να ΑΡΝΗΘΟΥΜΕ να προσευχηθούμε μαζί του! Δεν θα βάλουμε σε ένα τσουβάλι, την προσευχή των Χριστιανών, που είναι "ως θυμίαμα" κατά την Αγία Γραφή, με την προσευχή ενός αιρετικού, ή ενός επαρμένου ανθρώπου, που θεωρεί εαυτόν, ανώτερο από την Εκκλησία.
Όταν λοιπόν "αιφνιδιαστικά" (κατά τη συνήθειά τους), κάποιος Προτεστάντης σας πει: "Ας προσευχηθούμε λοιπόν μαζί στον Κύριο!", τότε οφείλουμε να αρνηθούμε ευγενικά, λέγοντάς του, ότι η προσευχή της Εκκλησίας, δεν είναι δυνατόν να εξομοιωθεί με την προσευχή οποιουδήποτε έξω από την Εκκλησία. Ας προσευχηθεί εκείνος μόνος του, και ας προσευχηθούμε κι εμείς στον αληθινό Θεό, τον Πατέρα μας, που όμως δυστυχώς ΔΕΝ είναι πατέρας και των αιρετικών. Γιατί μόνο τα μέλη της Εκκλησίας έχει Υιοθετήσει δια του αγίου βαπτίσματος, και αυτό το άγιο βάπτισμα, δεν είναι δυνατόν, ούτε πρέπον να το υποτιμάμε, και να το εξισώνουμε με το "μπανάκι" των αιρετικών, που τελείται χωρίς την εξουσία της αποστολικής διαδοχής.
Η άρνησή μας να συμπροσευχηθούμε, φανερώνει αφ' ενός την πίστη μας προς την Εκκλησία του Κυρίου και προς τον Ίδιο τον Κύριο, σεβασμό προς την ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΟΔΟ της Σωτηρίας που Εκείνος φανέρωσε εν Ιησού Χριστώ, και ακόμα φανερώνει ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΑΣ προς τον δυστυχή αυτόν άνθρωπο, που πλανάται μακριά από τον αληθινό Θεό, και την αληθινή Εκκλησία.
Γιατί ποιος από εμάς δεν θα κατακριθεί, αν βλέποντας τον τυφλό να οδηγείται στον γκρεμό, δεν τον προειδοποιήσει, αλλά αντίθετα θα τον επαινέσει για τη καταστροφική του πορεία;
Ας το εξηγήσουμε λοιπόν αυτό προς τους αγαπητούς μας φίλους και γνωστούς ή συγγενείς, που τυχόν ανήκουν σε κάποια αίρεση, για να γνωρίζουν την αγάπη που κρύβεται πίσω από αυτή την άρνηση, και δεν θα μας παρεξηγήσουν. Αλλά αντίθετα, θα αναρωτηθούν, "μήπως τελικά υπάρχει κάποιο δίκιο στη στάση μας αυτή"; Και ας τους βοηθήσουμε να το ανακαλύψουν!