Πέμπτη 30 Απριλίου 2015




Το Ευαγγέλιο της Κυριακής του Παραλύτου.
3η Μαίου 2015.
Ευαγγελιστής Ιωάννης κεφάλαιο ε΄ 1-15.

Κείμενο:
1 Μετὰ ταῦτα ἦν ἡ ἑορτὴ τῶν Ἰουδαίων, καὶ ἀνέβη ὁ Ἰησοῦς εἰς Ἱεροσόλυμα. 2 ἔστι δὲ ἐν τοῖς Ἱεροσολύμοις ἐπὶ τῇ προβατικῇ κολυμβήθρα, ἡ ἐπιλεγομένη Ἑβραϊστὶ Βηθεσδά, πέντε στοὰς ἔχουσα. 3 ἐν ταύταις κατέκειτο πλῆθος τῶν ἀσθενούντων, τυφλῶν, χωλῶν, ξηρῶν, ἐκδεχομένων τὴν τοῦ ὕδατος κίνησιν. 4 ἄγγελος γὰρ κατὰ καιρὸν κατέβαινεν ἐν τῇ κολυμβήθρᾳ, καὶ ἐταράσσετο τὸ ὕδωρ· ὁ οὖν πρῶτος ἐμβὰς μετὰ τὴν ταραχὴν τοῦ ὕδατος ὑγιὴς ἐγίνετο ᾧ δήποτε κατείχετο νοσήματι. 5 ἦν δέ τις ἄνθρωπος ἐκεῖ τριάκοντα καὶ ὀκτὼ ἔτη ἔχων ἐν τῇ ἀσθενείᾳ αὐτοῦ. 6 τοῦτον ἰδὼν ὁ Ἰησοῦς κατακείμενον, καὶ γνοὺς ὅτι πολὺν ἤδη χρόνον ἔχει, λέγει αὐτῷ· Θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι; 7 ἀπεκρίθη αὐτῷ ὁ ἀσθενῶν· Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τὸ ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τὴν κολυμβήθραν· ἐν ᾧ δὲ ἔρχομαι ἐγὼ, ἄλλος πρὸ ἐμοῦ καταβαίνει. 8 λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Ἔγειρε, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει. 9 καὶ εὐθέως ἐγένετο ὑγιὴς ὁ ἄνθρωπος, καὶ ἦρε τὸν κράβαττον αὐτοῦ καὶ περιεπάτει. ἦν δὲ σάββατον ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ. 10 ἔλεγον οὖν οἱ Ἰουδαῖοι τῷ τεθεραπευμένῳ· Σάββατόν ἐστιν· οὐκ ἔξεστί σοι ἆραι τὸν κράβαττον. 11 ἀπεκρίθη αὐτοῖς· Ὁ ποιήσας με ὑγιῆ, ἐκεῖνός μοι εἶπεν· ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει. 12 ἠρώτησαν οὖν αὐτόν· Τίς ἐστιν ὁ ἄνθρωπος ὁ εἰπών σοι, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει; 13 ὁ δὲ ἰαθεὶς οὐκ ᾔδει τίς ἐστιν· ὁ γὰρ Ἰησοῦς ἐξένευσεν ὄχλου ὄντος ἐν τῷ τόπῳ. 14 μετὰ ταῦτα εὑρίσκει αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς ἐν τῷ ἱερῷ καὶ εἶπεν αὐτῷ· Ἴδε ὑγιὴς γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται. 15 ἀπῆλθεν ὁ ἄνθρωπος καὶ ἀνήγγειλε τοῖς Ἰουδαίοις ὅτι Ἰησοῦς ἐστιν ὁ ποιήσας αὐτὸν ὑγιῆ.
 



Μετάφραση:
Ύστερα απ΄ αυτά, οι Ιουδαίοι είχαν μια γιορτή, κι ο Ιησούς ανέβηκε στα Ιεροσόλυμα. Κοντά στην προβατική πύλη, στα Ιεροσόλυμα, υπάρχει μια δεξαμενή με πέντε στοές, που εβραϊκά ονομάζεται Βηθεσδά. Σ΄ αυτές τις στοές κείτονταν πολλοί άρρωστοι, τυφλοί, κουτσοί, παράλυτοι, που περίμεναν να αναταραχθεί το νερό· γιατί, από καιρό σε καιρό, ένας άγγελος Κυρίου κατέβαινε στη δεξαμενή κι ανατάραζε τα νερά· όποιος, λοιπόν, έμπαινε πρώτος μετά την αναταραχή του νερού, αυτός γινόταν καλά, όποια κι αν ήταν η αρρώστια που τον ταλαιπωρούσε. Εκεί ήταν κι ένας άνθρωπος, άρρωστος τριάντα οκτώ ολόκληρα χρόνια. Όταν τον είδε ο Ιησούς κατάκοιτο, τον ρώτησε: «Θέλεις να γίνεις καλά;» Ήξερε πως ήταν έτσι για πολύν καιρό. «Κύριε», του αποκρίθηκε ο άρρωστος, «δεν έχω κανέναν να με βάλει στη δεξαμενή μόλις αναταραχτούν τα νερά· έτσι, ενώ εγώ προσπαθώ να πλησιάσω μόνος μου, πάντοτε κάποιος άλλος κατεναίνει στο νερό πριν από μένα.» Ο Ιησούς του λέει: «Σήκω πάνω, πέρε το κρεβάτι σου και περπάτα». Κι αμέσως ο άνθρωπος έγινε καλά, σήκωσε το κρεβάτι του και περπατούσε. Η μέρα που έγινε αυτό ήταν Σάββατο. Έλεγαν, λοιπόν, οι Ιουδαίοι άρχοντες στο θεραπευμένο: «Είναι Σάββατο, και δεν επιτρέπεται να σηκώνεις το κρεβάτι σου». Αυτός όμως τους απάντησε: «Εκείνος που μ΄ έκανε καλά, εκείνος μου είπε πάρε το κρεβάτι σου και περπάτα». Τον ρώτησαν: «Ποιος είναι ο άνθρωπος που σου είπε πάρε το και περπάτα;» Ο θεραπευμένος όμως δεν ήξερε να πει ποιος ήταν, επειδή ο Ιησούς είχε φύγει απαρατήρητος εξαιτίας του πλήθους που ήταν μαζεμένο εκεί. Αργότερα ο Ιησούς τον βρήκε στο ναό και του είπε: «Βλέπεις, έχεις γίνει καλά· από΄ δω και πέρα μην αμαρτάνεις, για να μην πάθεις τίποτα χειρότερο». Ο άνθρωπος έφυγε αμέσως κι ανάγγειλε στους Ιουδαίους άρχοντες ότι ο Ιησούς ήταν αυτός που τον γιάτρεψε. 


Σχόλια του Μητροπολίτου Νέας Σμύρνης Συμεών.

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΟΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΡΡΩΣΤΙΑ

«Ίδε υγιής γέγονας. Μηκέτι αμάρτανε!»


Η ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙ κλήρο της ανθρώπινης ζωής, μια συγκλονιστική πραγματικότητα που οι άνθρωποι καλούμεθα να αντιμετωπίσουμε καθημερινά. Κι αν ακόμα δεν έτυχε να σταθούμε προσωπικά αντιμέτωποι μαζί της, αρκεί μια επίσκεψη μας σ’ ένα νοσοκομείο για να διαπιστώσουμε την τραγική παρουσία της. Ανθρώπινες υπάρξεις καθηλωμένες στα κρεβάτια, κορμιά σκελετωμένα, πρόσωπα χλωμά, μάτια κλαμμένα, βογγητά, κραυγές, θρήνοι, φωνές απόγνωσης, παρακλήσεις για βοήθεια είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά που συνθέτουν το σκηνικό των χώρων, όπου κυριαρχεί παντοδύναμα η αρρώστια.
Μπροστά στο φαινόμενο αυτό της ασθένειας ο άνθρωπος ανέκαθεν στάθηκε με δέος και απορία. Και το ερώτημα που τον απασχόλησε βασανιστικά και εξακολουθεί να τον προβληματίζει επίμονα είναι: Που οφείλεται η αρρώστια; Ποιά είναι τα αίτια προελεύσεως της;
Στο πανανθρώπινο τούτο ερώτημα απάντηση έρχεται να δώσει σήμερα ο Κύριος μας με τη θαυμαστή θεραπεία του παραλυτικού της Βηθεσδά. Ο λόγος που του απηύθυνε, όταν μετά την ίαση του τον συνάντησε στο ναό, αποτελεί το κλειδί, με το οποίο μπορούμε να κατανοήσουμε τις αιτίες της αρρώστιας. «Ίδε υγιής γέγονας. Μηκέτι αμάρτανε».

Οι αιτίες της αρρώστιας

Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΗΣ αρρώστιας συχνά σχετίζεται με την αμαρτία. Όπως ο θάνατος και η φθορά αρχή και ρίζα έχει την πτώση και την αποστασία του ανθρώπου, έτσι και η ασθένεια. Στις πιο πολλές περιπτώσεις τα αίτια της είναι ψυχικά και ηθικά. «Τα πλείονα των νοσημάτων εξ αμαρτημάτων εστί ψυχικών», διδάσκει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Την αλήθεια αυτή μας υπογραμμίζει με πολλή έμφαση ο υμνογράφος του Παρακλητικού Κανόνος: «Από των πολλών μου αμαρτιών ασθενεί το σώμα, ασθενεί μου και η ψυχή...». Την ίδια εξήγηση δίνει και ο Κύριος για την ασθένεια του Παραλυτικού. Η σύσταση Του «μηκέτι αμάρτανε, ίνα μη χείρον σοι τι γένηται», φανερώνει πως αιτία της πολυχρόνιας παράλυσης του ήταν οι προσωπικές του αμαρτίες.
Εκτός από την αμαρτία η αρρώστια μερικές φορές οφείλεται και στην παιδαγωγούσα αγάπη του Θεού. Επιτρέπει, δηλαδή, ο Θεός να δοκιμαστούμε στο κρεβάτι του πόνου για να φανεί η αρετή και η πιστότητα των εκλεκτών Του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο πολύαθλος Ιώβ. Ο Θεός παραχώρησε να δοκιμαστεί για να αποδειχθεί η ακλόνητη πίστη και η μεγάλη υπομονή του.
Πέρα από τις παραπάνω αιτίες, η αρρώστια πολλές φορές μπορεί να έχει αίτια καθαρά φυσικά ή ακόμη την απερισκεψία και την αμέλεια του ανθρώπου να διαφυλάξει το πολύτιμο αγαθό της υγείας. Πόσες και πόσες φορές δεν εκθέτουμε την υγεία μας σ’ ένα πλήθος κινδύνων κι εμείς οι ίδιοι! Και φυσικά αυτή την επιπολαιότητα μας την πληρώνουμε με τίμημα πολύ ακριβό.

Ο Χριστός απέναντι στην αρρώστια

ΠΟΙΑ ΥΠΗΡΞΕ η στάση του Χριστού απέναντι στην αρρώστια; Η ασθένεια είναι από τα μεγάλα δεινά που πλήττουν τον άνθρωπο. όμως ο ασθενής είναι πρόσωπο συμπαθές και ιερό. Γι’ αυτό και ο Κύριος στάθηκε κοντά στους αρρώστους με απέραντη συμπάθεια και στοργή. Υπήρξε ο μεγάλος ιατρός που έσκυψε γεμάτος αγάπη πάνω από τον ανθρώπινο πόνο και χάρισε την ίαση σ’ ένα πλήθος δυστυχισμένων υπάρξεων. Τα περισσότερα από τα θαύματα Του, που μας περιγράφουν οι ιεροί Ευαγγελιστές, απέβλεπαν στην αντιμετώπιση της αρρώστιας και την ανακούφιση του ανθρώπινου πόνου. Όπως μας αναφέρει το βιβλίο των Πράξεων, ο Χριστός «διήλθεν ευεργετών και ιώμενος πάντας τους κατασυναστευομένους υπό του διαβόλου» (10,38).
Αλλά ο Κύριος δεν περιορίστηκε στην αποκατάσταση της υγείας του σώματος μόνο. Παράλληλα φώτισε και τις βαθύτερες αιτίες της αρρώστιας. Ενέτεξε τον πόνο και την ασθένεια στην οικονομία της σωτηρίας. Και υπογράμμισε ακόμη και με το σταυρικό Του πάθος τον εξαγνιστικό χαρακτήρα της δοκιμασίας. Με τα θαύματα Του σε διαφόρους ασθενείς προσέφερε ταυτόχρονα και τη σωτηρία. Θεράπευε το σώμα, αλλά συνάμα ελευθέρωνε και την ψυχή από το ζυγό των παθών και της αμαρτίας. Τα όσα ενεργούσε φανέρωναν τον ερχομό της Βασιλείας του Θεού και σήμαιναν την απαρχή του θριάμβου Του πάνω στο διάβολο. Έτσι πραγματοποιήθηκε η προφητεία του προφήτου Ησαΐα: «Αυτός (ο Μεσσίας) τας ασθενείας ημών έλαβε και τας νόσους εβάστασε» (53,4).
Και η ιατρική επιστήμη; Ίσως αναρωτηθούν μερικοί. Δεν έχει καμιά θέση σε μια χριστιανική αντιμετώπιση της αρρώστιας; Ασφαλώς και έχει. Η διδασκαλία της Αγίας Γραφής όχι μόνο δεν αποκλείει την παρέμβαση της επιστήμης, αλλά αντίθετα την αποδέχεται και την τιμά. Ο Θεός, τονίζει ο σοφός Σειράχ, «έδωκεν ανθρώποις επιστήμην ενδοξάζεσθαι εν τοις θαυμασίοις αυτού» (38,6). Και αλλού: «Τίμα ιατρόν...Και γαρ αυτόν έκτισε Κύριος» (στιχ. 1). Μόνο που δεν πρέπει να θεοποιούμε την επιστήμη. Αυτό άλλωστε συνιστούν και κορυφαίοι ιατροί. Οι δυνατότητες της ιατρικής επιστήμης παρά τις θεαματικές προόδους της είναι περιορισμένες. Πάνω από την επιστήμη στέκεται ο παντοδύναμος Κύριος, ο μεγάλος ιατρός ψυχών και σωμάτων. Γι’ αυτό πρωτίστως σ΄αυτόν θα πρέπει να καταφεύγουμε με θερμή προσευχή. Το Πνεύμα του Θεού συνιστά: «Τέκνον, εν αρρωστήματι σου...εύξαι Κυρίω και αυτός ιάσεται σε» (Σοφ. Σειρ.38,9).

Πως αντιμετωπίζουμε οι χριστιανοί την αρρώστια;

ΑΝ ΑΙΤΙΑ ΒΑΘΥΤΕΡΗ της αρρώστιας είναι η αμαρτία, τότε η ριζική αντιμετώπιση της βρίσκεται στον Χριστό, τον νικητή του θανάτου και της αμαρτίας. Σ’ Εκείνον που ανέλαβε στους ώμους Του τις ασθένειες μας και βάστασε πάνω Του τις νόσους μας (Ματθ, 8, 17 & Ησαΐας 53, 4) για να θριαμβεύσει πάνω στα δεινά της ανθρωπότητας και να μας χαρίσει το πλήρωμα της αληθινής ζωής και υγείας. Και αν αιτία δικών μας ασθενειών, όχι σπάνια, είναι οι προσωπικές μας αμαρτίες και η άτακτη ζωή μας, τότε η ίαση μας βρίσκεται στην απαλλαγή από τον θανάσιμο εναγκαλισμό της αμαρτίας και των παθών. Το συμπέρασμα αυτό συνάγουμε από τον σημερινό λόγο του Κυρίου μας προς τον θεραπευμένο παραλυτικό: «Βλέπεις, έχεις γίνει καλά. Από δω και πέρα μην αμαρτάνεις, για να μην πάθεις τίποτε χειρότερο»!
Όσο διαρκεί ο σημερινός κόσμος, η ανθρωπότητα θα να υφίσταται τις συνέπειες της αμαρτίας, τον πόνο και την αρρώστια. Όμως ο Χριστός με το Πάθος Του, παίρνοντας πάνω του «τας ασθενείας ημών», τους έδωσε νέο νόημα: όπως κάθε πόνος, έχουν κι αυτές στο εξής λυτρωτική αξία. Μας συνδέουν με τον πάσχοντα Χριστό. Εξαγνίζουν την ύπαρξη μας. Γι’ αυτό και ο χριστιανός στην ώρα ακριβώς που πονά και δοκιμάζεται από την αρρώστια, χαίρεται. Χαίρεται κι ελπίζει και υπομένει, διότι «ανταναπληροί τα υστερήματα των θλίψεων του Χριστού εν τη εαυτώ σαρκί...» (Κολ. 1, 24).
Ωστόσο η αρρώστια δεν παύει να είναι μια οδυνηρή περιπέτεια. Μια μεγάλη δοκιμασία. Γι’ αυτό και ως χριστιανοί έχουμε χρέος να στεκόμαστε με αυταπάρνηση κοντά στους αρρώστους αδελφούς μας. Να τους συμπονούμε και να τους υπηρετούμε. Υπηρετώντας τους αρρώστους, υπηρετούμε στον ίδιο τον Ιησού στο πρόσωπο των μελών Του που υποφέρουν. «Ησθένησα, και επεσκέψασθε με» θα τον ακούσουμε να λέει κατά την μέρα της κρίσεως (Ματθ. 25, 36). Ο άρρωστος στον χριστιανικό κόσμο δεν είναι πια ο καταραμένος, από τον οποίο αποστρέφει κανείς το βλέμμα του. Είναι πρόσωπο ιερό, η εικόνα και ο ελάχιστος αδελφός του Ιησού, κοντά στον οποίο οφείλουμε να σταθούμε με απεριόριστη στοργή και αγάπη.
Ο Κύριος ας μας ενδυναμώνει με τη χάρη Του για να μπορούμε να εκπληρώνουμε με προθυμία και χαρά το ιερό τούτο χρέος μας. Αμήν.

Σάββατο 25 Απριλίου 2015



Στον Αδελφό και Συλλειτουργό των Μυστηρίων του Θεού Ιερομόναχο Π. Θεόκλητο Μηττάκο.

Του Πρεσβυτέρου Π. Δημητρίου Λ. Λάμπρου.

Χριστός Ανέστη.

Αδελφέ μου Θεόκλητε. Με δάκρυα στα μάτια και, συγκίνηση ψυχής, άπαντες οι παρευρισκόμενοι αλλά και όσοι δεν ήμασταν σωματικά παρών αλλά ήμασταν νοητά, την ημέρα του Σαββάτου στην Καστρίτσα των Ιωαννίνων, 25 του Απρίλη, γιορτή του Άη – Μάρκου του Ευαγγελιστού ζήσαμε την προσωπική σου Πεντηκοστή ως και δική μας ημέρα. Επίτρεψέ μου να σου πω δύο λόγια γιατί σε ξέρω καλά.  Όσο καλά ξέρει κανείς τους πιο μύχιους καημούς του. Σε ξέρω καλά και σένα όπως και άλλους σαν εμάς που κληθήκαμε σε μια εποχή να κηρύξουμε Χριστόν Σταυρωθένα και Αναστάντα όπου πιστεύουμε ότι η ύπαρξη του Θεού είναι μια διατηρητέα αποδοχή απο το μεγαλύτερο σύνολο. Και αυτό μας γεμίζει ενοχές και βάρη. Ευθύνες και απολογισμούς. Συγχώρα με αλλά δεν σου κάνω τον δάσκαλο. Πως θα μπορούσα άλλωστε εγώ ο ανάξιος;
Σε βλέπω έντρομο ενώπιον του Ιερού θυσιαστηρίου. Διακρίνω μια όρεξη να χορτάσεις Σώμα και Αίμα Χριστού αλλά και να οδηγήσεις τον λαό του Θεού στον Παράδεισο. Είσαι σκυφτός κάτω απο το χέρι του Επισκόπου σου, που θα σου μεταδώσει την Χάρη της Ιεροσύνης και θα σε τοποθετήσει ανώτερο των Αγγέλων.
Έχω μια απορία; Τι νόημα έχει η παρουσία ενός Ιερέως σε αυτόν τον κόσμο τον σημερινό; Μην βιάζεσαι να μου απαντήσεις αδελφέ Θεόκλητε. Άλλωστε το λέει και το όνομά σου. Καλεσμένος υπο του Θεού. ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ. Και πρέπει να είσαι έτοιμος να θυσιαστείς για το ποίμνιό σου και ακόμη πιο έτοιμος να πας και στη κόλαση ακόμη για να σώσεις το λαό σου.
Μην απογοητευτείς. Μην λυπηθείς. Μην τα παρατήσεις. Αφού έφθασες ως εδώ, έχεις ακόμη δρόμο να βαδίζεις και να φωνάζεις Ναι, Ιδού ο δούλος Σου Κύριε, κάνε με ότι θέλεις, συ οίδας ότι φιλώ Σε.
Και ο Κύριος θα σε παρακαλεί λέγοντας: Θεόκλητε, ποίμαινε τα πρόβατά μου για να μπορούν οι κουρασμένοι ψυχικά να βρίσκουν ανάπαυση στο Πετραχήλι σου.
Να τελείς την Θεία Λειτουργία σαν να είναι η πρώτη σου και η τελευταία. Να ζεις μόνο για τον Χριστό και να επιτρέψεις στον Χριστό να σε κυβερνάει. Να Εφημερεύεις ψυχή και σώματι και όταν κάνεις τον απολογισμό κάθε βράδυ να ρωτάς τον εαυτό σου: Τι έκανα σήμερα για την Δόξα Σου Κύριε; Και να αφήνεις την ψυχή σου στον στεναγμό των δακρύων.
Τελειώνοντας σου υπενθυμίζω τα λόγια του Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος να τα έχεις φυλαχτό στην Ιερατική σου πορεία.

 «Πάρε τον λαό σου από το χέρι. Πέρασέ τον μέσα από την έρημο. Όταν τον δεις να φλέγεται από την εσωτερική του φλόγα, δρόσισέ τον ανοίγοντάς του πηγή ύδατος δακρύων με το ξύλο, δηλαδή με την σταύρωση της σαρκός συν τοις παθήμασι και ταις επιθυμίαις. Πολέμησε μαζί του τα εχθρικά έθνη των δαιμόνων και των πειρασμών και καύσε τα με το πυρ της πίστεως προς τον Κύριο. Φθάσε στον Ιορδάνη, χώρισε τον λαό σου σε τμήματα με τον λόγο του Θεού και διαίρεσε τα ύδατα του κόσμου με τα δάκρυα του πνευματικού αγώνα, νεκρώνοντας τα πάθη, αλλά και με τα δάκρυα της αγάπης, που προέρχονται από την χάρη του Θεού και σταθεροποίησέ τα στα μάτια του λαού σου. Και ανέβα μαζί του στην άνω Ιερουσαλήμ, βλέποντας τον Χριστό, το Θεό της ειρήνης. Ενώσου μαζί με τον λαό σου με την αγάπη. Η δε αγάπη είναι ο Θεός».

Σε ασπάζομαι εν φιλήματι ιερώ και αγίω και αναφωνώ με όση δύναμη έχω ΑΞΙΟΣ. 


Αληθώς Ανέστη ο Κύριος.

Τετάρτη 22 Απριλίου 2015







Το Ευαγγέλιο της Κυριακής των Μυροφόρων. 26/04/2015
( Ευαγγελιστής Μάρκος κεφ. ιέ' στίχοι 43-47 και κεφ. ιστ' στίχ. 1-8 ).

Κείμενο:
«Τω καιρώ εκείνω ελθών Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας, ευσχήμων βουλευτής, ός και αυτός ήν προσδεχόμενος την βασιλείαν του Θεού, τολμήσας εισήλθε προς Πιλάτον και ητήσατο το σώμα του Ιησού. ο δε Πιλάτος εθαύμασεν ει ήδη τέθνηκε, και προσκαλεσάμενος τον κεντυρίωνα επηρώτησεν αυτόν ει πάλαι απέθανε· και γνούς από του κεντυρίωνος εδωρήσατο το σώμα τω Ιωσήφ. Και αγοράσας σινδόνα και καθελών αυτόν ενείλησε τη σινδόνι και κατέθηκεν αυτόν εν μνημείω, ό ην λελατομημένον εκ πέτρας, και προσεκύλισε λίθον επί την θύραν του μνημείου. Η δε Μαρία η Μαγδαληνή και Μαρία Ιωσή εθεώρουν που τίθεται. Και διαγενομένου του σαββάτου Μαρία ή Μαγδαληνή και Μαρία ή του Ιακώβου και Σαλώμη ηγόρασαν αρώματα ίνα ελθούσαι αλείψωσιν αυτόν. Και λίαν πρωί της μιας σαββάτων έρχονται επί το μνημείον ανατείλαντος του ηλίου. Και έλεγον προς εαυτάς· τις αποκυλίσει ημίν τον λίθον εκ της θύρας του μνημείου; και αναβλέψασαι θεωρούσιν ότι αποκεκύλισται ο λίθος· ην γαρ μέγας σφόδρα. Και εισελθούσαι εις το μνημείον είδον νεανίσκον καθήμενον εν τοις δεξιοίς, περιβεβλημένον στολήν λευκήν, και εξεθαμβήθησαν. ο δε λέγει αυταίς· μη εκθαμβείσθε· Ιησούν ζητείτε τον Ναζαρηνόν τον εσταυρωμένον ήγέρθη, ουκ εστίν ώδε· ίδε ο τόπος όπου έθηκαν αυτόν. Αλλ' υπάγετε ειπείν τοις μαθηταίς αυτού και τω Πέτρω ότι προάγει υμάς εις την Γαλιλαίαν. εκεί αυτόν όψεσθε, καθώς είπεν υμίν. Και εξελθούσαι έφυγον από του μνημείου· είχε δε αυτάς τρόμος και έκστασις, και ουδενί ουδέν είπον. εφοβούντο γαρ».

Μετάφραση:
Εκείνο τον καιρό, ο Ιωσήφ από την Αριμαθαία, βουλευτής και άνθρωπος με υπόληψη, που και αυτός περίμενε τη βασιλεία του Θεού, τόλμησε και παρουσιάστηκε στον Πιλάτο και ζήτησε να πάρει το σώμα του Ιησού. Ο Πιλάτος θαύμασε ότι απέθανε κιόλας ο Ιησούς, και αφού προσκάλεσε τον αξιωματικό, τον ρώτησε αν είχε πολλή ώρα που πέθανε. Και όταν βεβαιώθηκε από τον αξιωματικό χάρισε το σώμα στον Ιωσήφ Και ο Ιωσήφ αφού αγόρασε σάβανο και κατέβασε τον Ιησού από το σταυρό, τον τύλιξε στο σάβανο, τον ενταφίασε σ' ένα μνημείο που ήταν σκαμμένο μέσα σε βράχο, και έσυρε μια πέτρα μπροστά στη θύρα του μνημείου. Όταν γίνονταν αυτά, η Μαρία η Μαγδαληνή και η Μαρία η μητέρα του Ιωσή παρακολουθούσαν και έβλεπαν πού ενταφιάζεται ο Ιησούς. Και όταν πέρασε το Σάββατο, η Μαρία η Μαγδαληνή και η Μαρία η μητέρα του Ιακώβου και η Σαλώμη αγόρασαν αρώματα για να έλθουν και να αλείψουν τον Ιησού. Και την αυριανή, που ήταν ή πρώτη ημέρα της εβδομάδας, ξεκίνησαν πολύ πρωί και έρχονταν στο μνημείο, και έφτασαν εκεί με την ανατολή του ήλιου. Και έλεγαν μεταξύ τους· Ποιος θα μας κυλίσει την πέτρα από τη θύρα του μνημείου; Και καθώς σήκωσαν τα μάτια τους, είδαν πως ήταν αποκυλισμένη η πέτρα, και ήταν μια πέτρα πολύ μεγάλη. Και όταν μπήκαν στο μνημείο, είδαν ένα λευκοφορεμένο νέο να κάθεται στα δεξιά και από το φόβο τους τα έχασαν. Και ο νέος τους λέγει· μη τα χάνετε από φόβο· το ξέρω πως ζητάτε τον Ιησού από τη Ναζαρέτ, που τον σταύρωσαν. Αναστήθηκε δεν είναι εδώ· να ο τόπος που τον έβαλαν. Αλλά πηγαίνετε και πέστε στους μαθητές του και μάλιστα στον Πέτρο πως πηγαίνει μπροστά από σας στη Γαλιλαία· εκεί θα τον δείτε, καθώς σας είπε. Και οι γυναίκες βγήκαν και έφυγαν από το μνημείο κατατρομαγμένες και κατασαστισμένες, και από το φόβο τους δεν είπαν σε κανένα τίποτα.

Σχόλια του Μητροπολίτου Νέας Σμύρνης Συμεών.

ΤΟΛΜΗΡΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ!

«Τολμήσας εισήλθε προς Πιλάτον και
ητήσατο το σώμα του Ιησού»

ΣΕ ΔΥΟ ΟΜΑΔΕΣ προσώπων αφιερώνει η Εκκλησία μας τη σημερινή Κυριακή, τρίτη μετά το Πάσχα. Η πρώτη ομάδα είναι δυο άντρες, ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας και ο Νικόδημος που πρωτοστάτησαν στην ταφή του Κυρίου. Η δεύτερη, οι μυροφόρες γυναίκες, μαθήτριες αφοσιωμένες του Χριστού, που ήλθαν «λίαν πρωί της μιας σαββάτων επί το μνημείον» για να αλείψουν με μύρα το σώμα του λατρευτού Διδασκάλου και που, πρώτες αυτές, άκουσαν το ευαγγέλιο της Αναστάσεως και είδαν τον αναστημένο Κύριο.
Στα ιερά αυτά πρόσωπα των ανδρών και των γυναικών και στην ηρωική πράξη τους τιμούμε μια μεγάλη αρετή: την τόλμη και το θάρρος. Είναι χαρακτηριστικός ο λόγος του ευαγγελιστού Μάρκου για τον Ιωσήφ, ο οποίος όμως ισχύει και για τα άλλα πρόσωπα: «τολμήσας εισήλθε προς Πιλάτον και ητήσατο το σώμα του Ιησού».

Τα πρόσωπα που τιμούμε σήμερα

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ιερά αυτά πρόσωπα που τιμούμε σήμερα; Τι γνωρίζουμε για το καθένα ξεχωριστά;
Πρώτος ο Ιωσήφ. Καταγόταν από την Αριμαθαία, μια πόλη της Ιουδαίας που βρισκόταν βορειοδυτικά των Ιεροσολύμων. Ήταν διακεκριμένο πρόσωπο της ιουδαϊκής κοινωνίας. Μέλος του συνεδρίου, πλούσιος και άνθρωπος «αγαθός και δίκαιος» (Λουκ. 23, 50), «προσδεχόμενος την βασιλείαν του Θεού» (Μαρκ. 15,43). Είχε χρηματίσει μαθητής του Ιησού, «κεκρυμμένος δια τον φόβον των Ιουδαίων» (Ιω. 9, 38). Στην καταδικαστική απόφαση εναντίον του Κυρίου είχε μειονοψηφίσει. «Ουκ ην συγκατατεθειμένος τη βουλή και τη πράξει αυτών», αναφέρει χαρακτηριστικά ο ευαγγελιστής Λουκάς (23,51).
Διακεκριμμένη προσωπικότητα ήταν και ο Νικόδημος. Υπήρξε Φαρισαίος, άρχων των Ιουδαίων, διδάσκαλος του Ισραήλ, μέλος του μεγάλου συνεδρίου. Άνδρας πλούσιος, που ασκούσε μεγάλη επιρροή. Ο ευαγγελιστής Ιωάννης μας διασώζει μια νυχτερινή συνάντηση του Νικοδήμου με τον Κύριο κι έναν θαυμάσιο διάλογο που διεξήχθη ανάμεσα τους και αναφέρεται στην αναγέννηση του ανθρώπου με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος (Ιω. 3, 1-21). Μπροστά στο Ιουδαϊκό συνέδριο ο Νικόδημος υπερασπίστηκε τον Χριστό και γι' αυτό τον ύβρισαν σαν Γαλιλαίο (Ιω. 7,51-52).
Η δεύτερη ομάδα είναι οι μυροφόρες γυναίκες. Ανάμεσα τους η Μαρία η Μαγδαληνή, η Μαρία η μητέρα του Ιακώβου και του Ιωσή, η Σαλώμη, μητέρα των αποστόλων Ιακώβου και Ιωάννου και σύζυγος του Ζεβεδαίου, η γυναίκα του Χουζά Ιωάννα, οι αδελφές του Λαζάρου Μαρία και Μάρθα και άλλες αφοσιωμένες μαθήτριες. Είχαν ακούσει τα μαθήματα του Κυρίου κατά τη διάρκεια της τριετούς δημοσίας δράσεως Του. Τον διακονούσαν «εκ των υπαρχόντων αυταίς» (Λουκ. 8,3). Και οι περισσότερες είχαν ανεβεί από τη Γαλιλαία, ακολουθώντας το Χριστό και συμμεριζόμενες την περιπέτεια και το σταυρικό πάθος Του (Λουκ. 23,49).

Η θαρραλέα πράξη τους

ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ιερά πρόσωπα που τιμούμε σήμερα. Και η πράξη τους; Στους δυο πρώτους άνδρες ανήκει το έργο του ενταφιασμού του σώματος του Κυρίου. Μέσα στην εγκατάλειψη του Ιησού από τους πολλούς και τη σύγχυση και το φόβο που κατέλαβε τους ολίγους, ο Ιωσήφ καθοδηγούμενος από τη συναίσθηση του χρέους προς τον μεγάλο νεκρό θα τολμήσει, αψηφώντας τα πάντα, να παρουσιαστεί στον Πιλάτο και να ζητήσει την άδεια να ενταφιάσει το σώμα του Κυρίου. Και όταν ο Πιλάτος το επιτρέπει, ο Ιωσήφ τρέχει για να αγοράσει καθαρό σινδόνι και αρώματα. Μαζί με τον Νικόδημο αποκαθηλώνουν το σώμα και στη συνέχεια προσφέρουν τις τελευταίες νεκρικές τιμές προς τον αθώο κατάδικο του Γολγοθά.
Το ίδιο έργο θα επιχειρήσουν να συμπληρώσουν την επομένη οι μυροφόρες γυναίκες, καθοδηγούμενες κι αυτές από το χρέος της αγάπης και της τιμής προς τον νεκρό Διδάσκαλο. Υπερνικώντας την έμφυτη γυναικεία δειλία, θα ξεκινήσουν την επομένη της ταφής «όρθρου βαθέος» για τον τάφο του Ιησού προκειμένου να συμπληρώσουν τις ελλείψεις της εσπευσμένης ταφής. Όμως αντί να αλείψουν με μύρα το νεκρό σώμα, αντί να κλάψουν για το νεκρό, έγιναν οι πρώτοι θεατές του κενού τάφου και, πρώτες αυτές, άκουσαν από το στόμα του λευκοφορεμένου αγγέλου το χαρμόσυνο μήνυμα της Αναστάσεως. Από μυροφόρες αξιώθηκαν να γίνουν ευαγγελίστριες. Να αναγγείλουν το γεγονός της εκ νεκρών εγέρσεων του Χριστού στους μαθητές και στον κόσμο.

Το θάρρος της ομολογίας και η τόλμη
του χριστιανικού ήθους

ΤΑ ΙΕΡΑ ΑΥΤΑ πρόσωπα και πιο συγκεκριμένα η ηρωική πράξη τους μας κληροδοτεί ένα υψηλό υπόδειγα θάρρους και τόλμης. Μας αποκαλύπτει τη σημασία της μεγάλης αυτής αρετής μέσα στη χριστιανική μας ζωή.
Χρειάζεται θάρρος, πρώτ’ απ’ όλα, για να πιστέψει κανείς. Ιδιαίτερα σήμερα, στην εποχή μας, που η απιστία απειλεί να γίνει της μόδας, που η άρνηση παίρνει και δίνει, που ο υλισμός και ευδαιμονισμός κυριαρχεί στην ζωή των περισσοτέρων ανθρώπων.
Θάρρος και τόλμη χρειάζεται και για να ομολογήσουμε σήμερα τον Χριστό. Να δώσουμε μέσα στη σύγχρονη κοινωνία τη χριστιανική μαρτυρία μας. Όταν, δηλαδή, οι άλλοι τον υβρίζουν και τον βλασφημούν, εμείς να τον υπερασπιστούμε. Όταν τον αρνούνται, εμείς να τον ομολογήσουμε. Όταν τον εγκαταλείπουν εμείς να σταθούμε κοντά Του. Όταν τον σταυρώνουν, εμείς να έχουμε το θάρρος, όπως ο Ιωσήφ και ο Νικόδημος, να τον αποκαθηλώσουμε. Όταν οι πολλοί τον ξεχνούν, εμείς να τρέξουμε, όπως οι μυροφόρες, κοντά Του.
Θάρρος και τόλμη χρειάζεται ακόμη και για να ζήσουμε στην εποχή μας ως αληθινοί χριστιανοί. Να αποδείξουμε εμπράκτως διαμέσου της ζωής μας ότι το Ευαγγέλιο δεν είναι μια θεωρητική υπόθεση αλλά συγκεκριμένη πράξη και αυθεντικός τρόπος υπάρξεως. Να εκφράσουμε, δηλαδή, στη ζωή μας και στον καθημερινό μας αγώνα αυτό που ονομάζουμε χριστιανικό ήθος. Και γιατί άραγε χρειάζεται θάρρος και τόλμη; Για τον απλούστατο λόγο ότι η ζωή της αμαρτίας και της αδικίας είναι ευκολώτερη και γι’ αυτό την ακολουθούν πολλοί. Η αμαρτία σήμερα, σε όλες τις αποχρώσεις της, αποθρασύνθηκε και επαίρεται. Κυκλοφορεί στους δρόμους χωρίς αιδώ, και οι περισσότεροι από τους ανθρώπους αντί να την αποστρέφονται τη θαυμάζουν και τη χειροκροτούν. Επομένως χρειάζεται θάρρος και δύναμη ψυχής για να πορευθούμε κόντρα στο ρεύμα. Για να παραμείνουμε ακέραιοι και ανυποχώρητοι, προσηλωμένοι στο Ευαγγέλιο Ιησού Χριστού. Για να ζούμε χωρίς ηθικές αβαρίες και ένοχους συμβιβασμούς.

Το αίτημα της εποχής μας: θάρρος και τόλμη!

ΚΑΘΕ ΕΠΟΧΗ έχει τα δικά της γνωρίσματα, κάθε ιστορική στιγμή τις δικές της πνευματικές ανάγκες. Για την εποχή μας δεν θα ήταν υπερβολή αν θα λέγαμε πως χαρακτηρίζεται για την ατολμία και την έλλειψη θάρρους. Η δειλία, ο φόβος, η σκοπιμότητα και το ηθικό ξεπούλημα απειλούν να γίνουν τα μόνιμα πλαίσια ζωής και συμπεριφοράς στην σημερινή κοινωνία.
Έχουμε, λοιπόν, ανάγκη από θάρρος και τόλμη. Αυτό απαιτεί η εποχή μας. Προς την κατεύθυνση αυτή μας παρακινεί το υψηλό παράδειγμα των ιερών ανδρών Ιωσήφ και Νικοδήμου και των αγίων μυροφόρων γυναικών. Να γίνουμε ζωντανοί και θαρραλέοι χριστιανοί. Φλογεροί ομολογητές της πίστεως. Ανυποχώρητοι υπερασπιστές της χριστιανικής αλήθειας. Εκείνοι που με τον λόγο μας και προπάντων με την συνεπή ζωή μας θα καταθέτουμε καθημερινά, όπου είναι ταγμένος ο καθένας μας, τη χριστιανική μαρτυρία. Ο Απόστολος του Χριστού μας διαβεβαιώνει: «Ου γαρ έδωκεν ημίν ο Θεός πνεύμα δειλίας, αλλά δυνάμεως και αγάπης και σωφρονισμού» (Β’ Τιμ. 1, 7).

Δευτέρα 20 Απριλίου 2015




ΠΕΡΙ ΕΓΚΑΙΝΙΩΝ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ.


Η ακολουθία των εγκαινίων του Ιερού Ναού είναι σαφώς μία από τις πλέον λαμπρές, πολύπλοκες και μακροσκελείς ακολουθίες που απαντώνται στη λειτουργική ζωή της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας. Και αυτό έχει να κάνει με το γεγονός της καθιερώσεως και καθαγιάσεως του Ιερού χώρου μέσα στον οποίον θα τελείται εφ’ εξής η λατρεία, αφού ο ίδιος αυτός χώρος προσφέρεται στον Θεό για το λόγο αυτό. Ρίχνοντας μια ματιά πίσω στο χρόνο και πάντα όσον αφορά τη τελετή των εγκαινίων, θα παρατηρούσαμε πως ο εγκαινιασμός των νέων Ιερών Ναών δεν είναι και δεν ήταν προνόμιο ή επινόηση μόνο των Χριστιανών. Στον ειδωλολατρικό κόσμο αλλά και στις Ιουδαϊκές θρησκευτικές παραφυάδες πάντα η καθιέρωση των νέων χώρων ή ναών που επρόκειτο να χρησιμοποιηθούν για λατρευτικούς σκοπούς, ήταν κάτι το αυτονόητο και επιβεβλημένο. Και αυτό δεν δημιουργεί καμία έκπληξη διότι η τελετή των εγκαινίων ήταν και παραμένει μια γιορτή την οποία όλοι προσμένουν προκειμένου να έλθουν σε άμεση επαφή με το νέο χώρο, αλλά πολύ περισσότερο με τους αδερφούς τους.
      Βεβαίως σε αυτό το σημείο διαφοροποιείται η δογματική διδασκαλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας αφού γι’ αυτήν δε νοείται η ύπαρξη χώρου λατρείας δηλ. Ιερού Ναού αν πρώτα δεν υπάρξει σύσταση κοινότητας, ποιμνίου το οποίον θα καθοδηγείται πνευματικά από τους Ιερείς οι οποίοι είναι επιφορτισμένοι με αυτό το καθήκον.
      Ιστορικές διηγήσεις και επιβεβαιωμένα στοιχεία μας αποδεικνύουν  τη λαμπρότητα με την οποία τελούνταν τα εγκαίνια των Ιερών Ναών στην Ιερουσαλήμ, τη Ρώμη, τη Κωνσταντινούπολη μέσα από τελετές και Ιερές ακολουθίες οι οποίες είχαν διάρκεια πολλών ημερών –ακόμα και εβδομάδων-  και συμμετείχαν χιλιάδες κόσμου. Σε όλες αυτές προεξήρχαν οι κατά τόπον Επίσκοποι και όχι μόνο.
Τους πρώτους πάντως χρόνους από ενδείξεις και μαρτυρίες που έχουμε φαίνεται πως η κυρίως τελετή των εγκαινίων είχε να κάνει με την επί της Αγίας Τραπέζης του νέου Ιερού Ναού πρώτη τέλεση της Θείας Λειτουργίας. Πολύ γρήγορα όμως η τελετή γίνεται πολυπλοκώτερη και μεγαλύτερη, λαμβάνοντας βαπτισματικά στοιχεία, προσθέτοντας τη λιτανευτική τελετή των περιφορών γύρω από το νέο Ιερό Ναό, προσδιορίζοντας έτσι την καθαγιαστική κατάληψη του νέου Ιερού χώρου. Η πανηγυρική είσοδος στο Ναό συνοδεύεται από το πλύσιμο της Αγίας Τραπέζης και τη Χρίση δι’ Αγίου Μύρου αυτής αλλά και του Ιερού Ναού.
Οι Πατέρες της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας έχουν ασχοληθεί ιδιαιτέρως με το λειτουργικό μα και τυπικό μέρος της τελετής των εγκαινίων.

Η ακολουθία των εγκαινίων τόσο για  τον Άγιο Συμεών Θεσσαλονίκης όσο και για τον Νικόλαο Καβάσιλα είναι ιδιαιτέρως σημαντική τόσο από τελετουργικής άποψης αλλά και όσον αφορά το θέμα της Λατρείας.
Ως γεγονός είναι μείζονος δογματικής και λατρευτικής σημασίας για τη Χριστιανική κοινότητα ( ενορία ) αφού μόνον έτσι είναι δυνατή η κοινή προσευχή και κοινωνία, μέσα σ’ έναν χώρο καθαγιασμένο και αποκλειστικά αφιερωμένο στη Τριαδική Θεότητα. Όμως ας μην λησμονούμε πως όλο αυτό το υλικό οικοδόμημα προέρχεται  από την προσπάθεια  όλων, στεγάζοντας εν τέλει την κοινή πνευματική πορεία, μέσα από την αδιάλειπτη προσευχή και τον συνεχή αγώνα προς τη Θέωση.
 Ας δούμε όμως παρακάτω ποιο πραγματικά είναι το νόημα της ύπαρξης ενός Ιερού Ναού μέσα στη Χριστιανική κοινότητα.


νας κέντρο κα σύμβολο τς κοινότητας.

 «ἐν κκλησαις ελογετε τν θεν…».
Ψαλμός ΞΖ΄(67),Στχ.27

  ἐκκλησιαστικὴ κοινότητα ἀπὸ τοὺς πρώτους κιόλας χρόνους τῆς ὕπαρξής της συναθροίζεται καὶ συμπροσεύχεται ἐντὸς τῶν Ἱερῶν ναῶν ὑπὸ τὴν καθοδήγηση τῶν τοπικῶν ποιμένων. Αὐτὴ ἡ πράξη δὲν ἀποτελεῖ μόνο κανονικὴ κατὰ τὴν τάξη καὶ τὸ τυπικὸ τῆς Ἐκκλησίας διαδικασία ἀλλὰ καὶ συνάδει ἀπόλυτα μὲ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἐθιμοτυπία καὶ Ἱερὴ παράδοση. Κάθε ἱεροπραξία ποὺ λαμβάνει χώρα μὲ καθ’ ὅλα νομότυπο τρόπο γίνεται ἀποδεκτὴ ὄχι μόνο ἀπὸ τὸν πιστὸ λαὸ ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Θεό. «Ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι» τελοῦνται οἱ μυστηριακὲς πράξεις καθὼς καὶ οἱ ὑπόλοιπες Ἱερὲς ἀκολουθίες οἱ ὁποῖες ἔχουν ὡς μοναδικὸ στόχο τὸν καθαγιασμὸ τοῦ πληρώματος τὸ ὁποῖο ἐν ἀναμονῇ τελεῖ γιὰ τὸ τελικὸ στάδιο τῆς Θείας λατρείας,τὴν κορύφωση τὴ Θεία Εὐχαριστία.
 ἕνωση τῆς προσφορᾶς τῶν πιστῶν καὶ τὸ κοινὸ ποτήριο στὸ ὁποῖο ὅλοι ἔχουν συμμετοχὴ εἶναι τὰ κύρια χαρακτηριστικά της κοινότητας. Τὸ Θεανθρώπινο ζωογόνο σῶμα τῆς Ἐκκλησίας δρᾶ καταλυτικὰ ὡς ἰατρεῖο ψυχῶν καὶ σωμάτων τὰ ὁποία νοσοῦν ἐντὸς τῶν σύγχρονων κοινωνιῶν ποὺ  χαρακτηρίζονται ἀπὸ τὸ πνεῦμα τοῦ ἄκρατου καταναλωτισμοῦ καὶ τῆς ἀποξένωσης. Ἡ σταδιακὴ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸ ἀρχέγονο κύτταρο τῆς ἐνοριακῆς σύναξης δρᾶ μόνο ἀρνητικὰ στὴ ζωὴ τῆς τοπικῆς κοινωνίας.Ἡ ἐνορία -μὲ ἐπίκεντρο πάντοτε τὸν Ἱερὸ ναὸ στὸν ὁποῖο καὶ τελεῖ ἀδιαλείπτως τὶς Ἱερὲς        ἀκολουθίες- διατηρεῖ μὲ τρόπο πραγματικὰ θαυμαστὸ τὰ μέλη τῆς ενωμένα γύρω ἀπὸ  τὸν ἴδιο καὶ μοναδικὸ Θεό,τὸν Ἰησοῦ Χριστό. Αὐτὴ τὴν ἐπιτυχῆ ἐπικοινωνία τῶν μελῶν καὶ τὴν ἕνωσή τους μὲ τὸ Θεῖο ἐγγυᾶται ἡ κοινὴ Θεία λατρεία.
Ρίχνοντας μία πιὸ διαπεραστικὴ ματιὰ γύρω μας δὲν εἶναι καθόλου δύσκολο νὰ ἀντιληφθοῦμε πὼς ἡ κοινωνικὴ διαστρωμάτωση δημιουργεῖ ἀναπόφευκτα ὁμάδες-κάστες- οἱ ὁποῖες διακρίνονται μεταξὺ τοὺς βάση οἰκονομικῶν,μορφωτικῶν,θρησκευτικῶν καὶ φυλετικῶν ἢ καὶ ἀκόμα πολιτικῶν κριτιρίων. Ὅλες αὐτὲς οἱ κοινωνικὲς ὁμάδες ὅσο κι ἂν ἀκούγεται δύσκολο νὰ συμβεῖ ἐνώνονται καὶ ταυτίζονται μέσα στὴν ἐνορία. Τὸ παράδειγμα τοῦ ναοῦ τῆς ἐπαρχίας καὶ τῆς ὑπαίθρου ὅπου στέκει στὸ μέσο της κοινότητας ἑνώνοντας στὸ κάλεσμα τοῦ ἴδιου του Ἰησοῦ Χριστοῦ τὸ ποίμνιο εἶναι σὲ ὅλους μας γνωστό. Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς μέσω τῶν ποιμένων μὴ κάνοντας διακρίσεις καὶ διαχωρισμοὺς τοὺς καλεῖ ὅλους σ’ἕναν μοναδικὸ γάμο. Ὁ γάμος αὐτὸς ἐπισημοποιεῖται ἐντὸς τοῦ χώρου τοῦ ναοῦ κατὰ τὴ κοινὴ λατρευτικὴ πορεία μὲ τὸν πλησίον. Ὁ Χριστιανὸς λαμβάνει τὴν εὐλογία νὰ μοιράζεται τὰ πάντα μὲ τοὺς ὑπολοίπους.Μοιράζεται τὴν ἴδια τὴ ζωή,σῶμα καὶ αἷμα Χριστοῦ καὶ τὰ λαμβάνει ἀπὸ κοινοῦ μὲ τὸν διπλανό του πίνοντας ἀπὸ τὸ ἴδιο ποτήριο! Πρόκειται γιὰ ἕνα μυστηριακὸ «πανηγύρι» τὸ ὁποῖο σὲ καμία περίπτωση  δὲ πρέπει νὰ λαμβάνει χαρακτήρα κοσμικό.
Πρέπει νὰ κατανοήσουμε ὅσο τὸ δυνατὸν καλύτερα τὰ νοήματα αὐτῆς της ἀπὸ κοινοῦ συνεύρεσης. Ὅλα ἀρχίζουν ἀπὸ αὐτὸ τὸ κομβικὸ σημεῖο στὴ ζωὴ τοῦ Χριστιανοῦ. Τὸ ἐνοριακὸ πνεῦμα πρέπει νὰ διέπει κάθε τοπικὴ ἐκκλησιαστικὴ κοινότητα καθὼς μόνο αὐτὸ εἶναι ἱκανὸ νὰ διεγείρει λειτουργίες οἱ ὁποῖες ἀπὸ τὴ φύση τοὺς ἀτονοῦν. Ἡ μητέρα Ἐκκλησία στέκεται ἀρωγὸς σὲ αὐτὸ ὀργανώνοντας ἐνορίες καὶ Μονὲς μὲ βάση τὶς ἀνάγκες τοῦ ποιμνίου καὶ τῶν τοπικῶν μὴ ἐκκλησιαστικῶν κοινοτήτων.
 ὕπαρξη ζωντανῶν ἐνοριακῶν κυττάρων ἀποτελεῖ ἕνα ἰδεατὸ πρότυπο γιὰ τὸ ὁποῖο εἴμαστε ὅλοι συνυπεύθυνοι καὶ ὀφείλουμε νὰ ἐργαζόμαστε ἀδιάκοπα. Τὰ πρόσωπα σὲ αὐτὸν τὸν ἀγώνα δὲ παίζουν κανέναν ἀπολύτως ρόλο ἀφοῦ κανένα ἀπὸ αὐτὰ δὲ παραμένει τὸ ἴδιο. Ὅλοι ἐργάζονται γιὰ τὸ ἴδιο καὶ τὸ αὐτὸ ἀποτέλεσμα ὑπὸ τίς ὁδηγίες τοῦ ἑνὸς καὶ μόνου Θεοῦ, τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.


AKΟΛΟΥΘΙΑ ΕΓΚΑΙΝΙΩΝ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ

Εγκαίνια είναι η τελετή με την οποία καθιερώνεται και καθαγιάζεται ένας ναός και από απλό κτίσμα μεταβάλλεται σε οίκο λατρείας και προσευχής και η τράπεζά του από ένα μαρμάρινο κατασκεύασμα σε ιερό θυσιαστήριο , Αγία Τράπεζα και συμβολικά το θρόνο του Θεού . Άλλωστε η ίδια η λέξη ΕΓΚΑΙΝΕΙΑ (η ορθή παλαιά γραφή με ει στο τέλος) φανερώνει πως ένα πράγμα από παλαιό γίνεται καινούριο και από μη ιερό, άγιο. Η καινούρια αυτή διάσταση όσον αφορά το ναό είναι ολοκάθαρη σ’ όλες τις ευχές και τα τροπάρια της ακολουθίας. Χωρίς εγκαίνια δεν είναι δυνατή η τέλεση κανενός μυστηρίου παρά μόνο με τη χρήση του Αντιμηνσίου (αντί +mensa (λατ.) = τραπέζι) , λινού δηλ. υφάσματος που απεικονίζει στις μέρες μας την άκρα ταπείνωση δηλ. τον ΄΄Επιτάφιο΄΄ (εξέλιξη ιστορικά του αέρα , λειτουργικού δηλ. υφάσματος με το οποίο οι ιερείς καλύπτουν σήμερα τα Τίμια Δώρα) , που μπορεί να αντικαταστήσει την αγία Τράπεζα μέχρι να γίνουν κανονικά τα εγκαίνια, αφού σ' αυτό υπάρχουν τμήματα λειψάνων αγίων.

 Όσον αφορά την ιστορία των εγκαινίων είναι σημαντικό πως από την Παλαιά ακόμη Διαθήκη γίνεται λόγος γι’ αυτά . Η σκηνή του μαρτυρίου που ήταν αφιερωμένη στη λατρεία του Θεού , είχε ΄΄δικαιώματα λατρείας΄΄ όπως μας λέει ο Απ. Παύλος, (Εβρ. δ 1), αγιάσθηκε από τον Μωϋσή κατά προτροπή του Θεού με μυσταγωγικές πράξεις ΄΄ και λήψη το έλαιον της χρίσεως , και χρίσεις την σκηνή και πάντα τα εν αυτή, και έσται αγία...΄΄ (Έξοδ. 40, 9-11). Το ίδιο έγινε και με το ναό του Σολομώντος . Οι Εβραίοι μάλιστα είχαν και έχουν ακόμη ειδική γιορτή των Εγκαινίων , όπως λέγεται , στην οποία γιορτάζουν και θυμούνται τα εγκαίνια και την κάθαρση του ναού του Σολομώντος , την οποία έκαμε ο Ιούδας ο Μακκαβαίος το 165 π. Χ. μετά τη βεβήλωσή του από τον Αντίοχο τον Δ’ τον Επιφανή . Εκείνο όμως που έχει σημασία είναι πως η εκκλησία από τη στιγμή που έπαψε να καταφεύγει στις κατακόμβες και να προσφέρει την αναίμακτη θυσία επάνω στους τάφους των μαρτύρων ,  άρχισε να καθιερώνει ναούς και μάλιστα με μεγαλοπρεπείς τελετές, όπως μας πληροφορεί ο ιστορικός Ευσέβιος . Ήταν πανηγύρι τα εγκαίνια τότε , όπως ακριβώς και σήμερα . Πνευματικό πανηγύρι που στηρίζεται στην πίστη του λαού , αλλά και τη ζωντανή παράδοση της Εκκλησίας .
Τα εγκαίνια είναι οπωσδήποτε συνδεδεμένα με τη σημασία που δίνει η Εκκλησία στο Ναό ως λειτουργικό χώρο και οίκο προσευχής του λαού αφ΄ ενός και αφ΄ ετέρου με τη σημασία που δίνει στον άνθρωπο ως λειτουργικό ον και προσωπικότητα με σκοπό τον αγιασμό και τη θέωση . Γι’ αυτό και στο πανηγύρι των Εγκαινίων καλούμαστε όλοι να συμμετάσχουμε πνευματικά και με πίστη . ΄΄Εν πίστει τα εγκαίνια, επιτελούμεν φαιδρώς…΄΄.  
 Η ιερότητα του πανηγυριού αυτού στηρίζεται στην πίστη μας πως ο Ναός είναι έργο του Χριστού και του Παναγίου Πνεύματος· έργο όλης της Παναγίας Τριάδος πιστεύουμε , όπως λέει το τροπάριο , πως ΄΄ τούτον τον οίκον ο Πατήρ ωκοδόμησε· τούτον τον οίκον ο Υιός εστερέωσε· τούτον τον οίκον το Πνεύμα το Άγιον ανεκαίνισε , το φωτίζων , και στηρίζων , και αγιάζων τας ψυχάς ημών΄΄ (απόστιχο του Εσπερινού) των εγκαινίων. Ο Ναός είναι ασφαλώς ο οίκος του Θεού , αλλά και το δικό μας σπίτι . Είναι και πρέπει να είναι το κέντρο της ζωής μας κι όχι κάτι το δευτερεύον . Είναι η σκηνή η αληθινή , το λιμάνι των χειμαζομένων , το ιατρείο των παθών , η καταφυγή των ασθενών , το των δαιμόνων φυγαδευτήριο (Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος) εκεί όπου ο λαός δοξάζει τον Θεό ΄΄ εν ψαλμοίς και ύμνοις και μυστικαίς λειτουργίαις΄΄ οι οποίες αναφέρονται και φθάνουν στο νοερό θυσιαστήριο και σε μας κομίζουν την αγαθότητα και τη χάρη του Θεού ενώνοντας έτσι τα κάτω με τα άνω , τα ουράνια με τα επίγεια . Ο Ναός λοιπόν δεν είναι πλέον χώρος απλός , σαν ένα καθημερινό οικοδόμημα , αλλά χώρος ουράνιος που παραστέκονται τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ στις θύρες του οδηγώντας τον καθέναν μας από τη γη στον ουρανό . Συνεπώς και η είσοδός μας στον νέο Ναό αλλά και σε κάθε Ναό πρέπει οπωσδήποτε να αντιστοιχεί και στην ανάλογη συμπεριφορά μας μιας και εισερχόμαστε στον οίκο του Θεού .


Πως γίνονται τα εγκαίνια του Ιερού Ναού ;

Η καθιέρωση του Ναού γίνεται από τον Αρχιερέα , που σύμφωνα με τους ιερούς κανόνες και τη Δογματική της Εκκλησίας μας είναι τύπος και τόπος του Χριστού , με την εξής σειρά και τάξη όπως θα δούμε παρακάτω, ενώ για την όλη τελετή χρησιμοποιούνται αρκετά υλικά στοιχεία , όπως κερί καθαρό , μαστίχη , σμύρνα , θυμίαμα , λείψανα μαρτύρων , άγιο μύρο , μαρμαροσάπουνα , ροδόσταμο , κρασί , κατασάρκιο της αγίας Τραπέζης , Αντιμήνσιακ.α.

Η λιτανεία των Ιερών λειψάνων

Το απόγευμα της προηγούμενης ημέρας, ο Αρχιερεύς μεταφέρει στον Ι. Ναό που πρόκειται να εγκαινιασθεί τα ιερά λείψανα, τα οποία εναποθέτει σ’ ένα άγιο Δισκάριο , πάνω στην Αγία Τράπεζα . Το πρωί αφού τελειώσει ο όρθρος, με την ψαλμωδία σχετικών τροπαρίων γίνεται τριπλή περιφορά γύρω από το Ναό . Ο Αρχιερεύς ντυμένος με λευκή στολή , σύμβολο της καθαρότητας και της αγνότητας , με ιερό δέος φέρει στο κεφάλι του τον ειδικό δίσκο με τα άγια λείψανα σκεπασμένα με το ίδιο κάλυμμα που σκεπάζονται τα Τίμια δώρα.

 Οι ιερείς κρατούν το Ευαγγέλιο, το σταυρό και εικόνες, οι δε λαϊκοί προπορεύονται με τις λαμπάδες. Σε κάθε στάση (γίνονται τρεις) διαβάζονται ορισμένα αναγνώσματα από την Καινή Διαθήκη και στη συνέχεια μπροστά στην είσοδο του Ναού, όπου ήδη έχει τοποθετηθεί ειδικό αναλόγιο γίνεται μία από τις κατανυκτικότερες τελετές της εκκλησίας μας.

Η είσοδος δηλαδή πάλι στο Ναό γίνεται με ιδιόμορφο τρόπο. Οι θύρες είναι κλειστές και όλοι βρίσκονται έξω από το Ναό. Ο Αρχιερεύς προστάζει αυτούς που είναι πίσω από τις πόρτες να τις ανοίξουν στο Βασιλέα της δόξης λέγοντας τα λόγια του Δαυίδ. «Άρατε πύλας, οι άρχοντες ημών...» (Ψαλ. 24ος), και ακούγονται από μέσα τα λόγια που οι Άγγελοι έλεγαν αναμεταξύ τους κατά την Ανάληψη του Κυρίου. «Τις έστιν ούτος ο Βασιλεύς της δόξης;». Έχουμε εδώ μίμηση ακριβώς των Αγγέλων όπως και τη στιγμή της Ανάληψης. Και «οι πύλες ανοίγονται στην πρόκληση των φωνών -τονίζει ο ιερός Καβάσιλας- ωσάν να επρόκειτο οι φωνές να εισαγάγουν τον Χριστόν εις τον Ναόν». Με λαμπρό και πανηγυρικό λοιπόν τρόπο εισοδεύονται τα άγια λείψανα μέχρι το θυσιαστήριο, όπου ο Αρχιερεύς, πάλι, αφού τα βάλει σε ειδική θήκη με εύοσμοκηρομαστίχη, τα θυμιάζει, τα μυρώνει και τα τοποθετεί στο στυλίσκο που βρίσκεται στο μέσον της Τραπέζης ως το πιο κατάλληλο θεμέλιο. Κανένα άλλο θεμέλιο δεν είναι καλύτερο από τα ιερά λείψανα. Κι αυτό, όπως λέει ο Καβάσιλας γιατί «κανένα από τα μυστήρια δεν είναι πιο συγγενές προς το Χριστό απ’ ότι οι μάρτυρες. Έχουν τα πάντα κοινά με τον Κύριο δηλ. το σώμα και το πνεύμα και το σχήμα του θανάτου... Άλλωστε τα οστά αυτά είναι ο αληθινός Ναός και το θυσιαστήριο του Θεού, και ο αχειροποίητος αυτός Ναός είναι η απομίμηση του αληθινού».

Ο καθαρισμός της Αγίας Τραπέζης

Μετά την τοποθέτηση των ιερών λειψάνων στη θέση που προαναφέραμε, ο Αρχιερεύς παίρνει το δοχείο με την κηρομαστίχη και τα αρώματα, που συμβολίζουν τα μύρα με τα οποία ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας άλειψε το σώμα του Κυρίου, και τα εκχύνει στην οπή της αγίας Τραπέζης για τη στερέωση του ανεγειρομένου Τάφου. Κατόπιν τοποθετείται η πλάκα στην οπή της αγίας Τραπέζης, ενώ ψάλλονται δύο ωραίοι ψαλμοί ο 142ος «Υψώσω σε ο Θεός μου, ο Βασιλεύς μου, και ευλογήσω το όνομά σου εις τον αιώνα» σαν ευχαριστία και ανάμνηση των θαυμασίων του Θεού, και ο 22ος «Κύριος ποιμαίνει με και ουδέν με υστερήσει…», που υμνεί τη φιλανθρωπία του Θεού.

Η έκπλυσις της Αγίας Τραπέζης

Εν τω μεταξύ ο Αρχιερεύς αφού πάνω από τα αρχιερατικά του άμφια βάλει στο λαιμό του, το λεγόμενο σάβανο, λευκού χρώματος, σύμβολο της σινδόνης με την οποία τυλίχθηκε το άγιο σώμα του Κυρίου, διαβάζει γονατιστός την ευχή «ο Θεός ο άναρχος και αΐδιος...» με την οποία παρακαλεί τον Θεό να αποστείλει το Πανάγιό του Πνεύμα και να αγιάσει το νέο Ναό. Ακολουθεί η πλύση και ο καθαρισμός της αγίας Τραπέζης με σαπούνι και νερό ζεστό, σύμβολο κι αυτό του Αγίου Πνεύματος του οποίου από δω και πέρα πλέον θα είναι όργανο η αγία Τράπεζα. Η όλη τελετή θυμίζει βάπτισμα. Κι αυτό δεν είναι τυχαίο. Η αγία Τράπεζα εικονίζει το Σωτήρα και δέχεται τα του βαπτίσματος όπως Εκείνος. «Είναι δε ανάγκη - τονίζει πάλι ο ιερός Καβάσιλας - να γίνει κάποια κάθαρση ενάντια στη δύναμη του πονηρού, κι όπως ο Αρχιερεύς με προσευχές αποκαθαίρει από κάθε επήρεια των δαιμόνων το ύδωρ με το οποίο βαπτίζει τον άνθρωπο, έτσι και σ’ αυτή την τελετή διαλέγει τις κατάλληλες προσευχές και με τον ίδιο τρόπο, όπως και πριν, με το νερό αποκλείει το πονηρόν».
      Μετά την κάθαρση της αγίας Τραπέζης για τους λόγους που αναφέραμε, ραντίζει ο Αρχιερεύς το ιερό θυσιαστήριο με ροδόσταμο, με το οποίο κάνουμε την Τράπεζα να ευωδιάζει και όπως λέει ο ιερός Καβάσιλας, μ' αυτό δείχνουμε πως «φέραμε όλα όσα είναι απαραίτητα για να συμπληρώσουν την ανθρώπινη ζωή, δηλαδή φέραμε κι από τα αναγκαία κι από τα ευχάριστα κι απ' αυτά κάναμε τη θυσία μας». Κατόπιν όπως και μετά το Βάπτισμα ακολουθεί η Χρίση με το άγιο μύρο, το οποίο φέρνει τη χάρη του Θεού στη γη. Το μύρον είναι η δύναμη του θυσιαστηρίου. Δύναμη που ενεργοποιείται, όπως τονίζει ο ιερός Καβάσιλας, με την παρουσία και τη χάρη των ιερών λειψάνων για τα οποία αναφέραμε πριν.

Η ένδυση του κατασαρκίου 

Αφού επλύθη (εβαπτίσθη), και εμυρώθη η Αγία Τράπεζα, τώρα ήλθε η ώρα να βάλει τα καλά της. Αρχικά στην κάθε μια από τις τέσσερεις της γωνίες τοποθετείται ένα κομμάτι λινό ύφασμα στο οποίο είναι αγιογραφημένος κι ένας Ευαγγελιστής, επειδή η Αγία Τράπεζα εικονίζει όλη την Εκκλησία στη στερέωση της οποίας συνέβαλαν οι Ευαγγελιστές, με τα Ευαγγέλιά τους. Κατόπιν τυλίγεται σταυροειδώς στην Αγία Τράπεζα το πρώτο ένδυμα το λεγόμενο κατασάρκιο, σύμβολο της σινδόνης με την οποία τυλίχθηκε το σώμα του Χριστού. Στη συνέχεια τοποθετείται ο επενδύτης, η αγία ενδυτή ή τραπεζόφορονκατά τον Συμεών Θεσσαλονίκης. Είναι το βασικό άμφιο της αγίας Τραπέζης, πολυτελές σύμβολο δόξης κατά τον Συμεών, αφού κατά τον ίδιο η Αγία Τράπεζα «τάφος εστι και θρόνος του Ιησού». Τέλος τοποθετείται το λεγόμενο ειλητό, το οποίο εισήχθη στους βυζαντινούς χρόνους και αργότερα αντικατεστάθη από το γνωστό Αντιμήνσιο. Λέγεται πως το ειλητό δηλώνει το σουδάριο το οποίο έφερε ο Χριστός στο κεφάλι Του το χρόνο που βρισκόταν στο μνημείο και συμβολίζει την υπέρ ημών νέκρωση και Ανάσταση του Κυρίου. Επάνω σ’ αυτό τοποθετείται το ιερό Ευαγγέλιο και η τελετή τελειώνει με τη μύρωση και θυμίαση όλου πια του Ναού. Οι ευχές δε που διαβάζονται στο τέλος είναι γεμάτες ευχαριστία στο Θεό και παράκληση να γεμίζει με δόξα, αγιασμό και χάρη το νέο θυσιαστήριο έτσι ώστε πάνω σ' αυτό να μεταβάλλεται η αναίμακτη θυσία σε σώμα και αίμα Χριστού και να αγιάζεται ο λαός του Θεού με τη συμμετοχή του σ' αυτό το μυστήριο.


Τελικά δηλαδή ο σκοπός των εγκαινίων δεν είναι μόνο ο αγιασμός του Ναού αλλά και δικός μας με τον πνευματικό αγώνα και την αληθινή ζωή. «Ούτως εγκαινίζεται ο άνθρωπος· ούτω τιμάται η των Εγκαινίων ημέρα». Σ’ αυτόν τον αγώνα έχουμε οπωσδήποτε οδηγό το Χριστό. Άλλωστε το λυχνάρι που στο τέλος της ακολουθίας ανάβει ο Αρχιερεύς πάνω στην αγία Τράπεζα συμβολίζει, κατά τον Καβάσιλα, το δικό Του Φως. «Αυτό το φως μπορεί να ανακαλύψει και να φέρει στο φως τα πάντα, όπως ακριβώς γέμισε τον Άδην το φως, όταν έφθασε εκεί ο Χριστός.







Βιβλιογραφία


1. ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ-ΤΑΞΙΣ ΕΓΚΑΙΝΙΩΝ ΝΑΟΥ, Εκδόσεις της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, 2007

2. ΕΥΧΟΛΟΓΙΟΝ Δ΄ ΕΓΚΑΙΝΙΑΣΤΙΚΟΝ, Έκδοσις Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας Άγιον Όρος

3.ΣΥΜΕΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ-ΤΑ ΑΠΑΝΤΑ, Εκδόσεις Βας. Ρηγόπουλου, Θεσ/νίκη, 2001

4. ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΑΒΑΣΙΛΑΣ, MIGNE-P.G.,Τ.150

5. ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΕ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΕΣ ΑΠΟΡΙΕΣ, Ι. Φουντούλης, τόμοι Α΄ έως Ε΄

Σάββατο 18 Απριλίου 2015



κκλησιαστικν Συμβούλιον εχαριστε τ Τεκτονικν δρυμα λλάδος!

 κ. Διευθυντά, στν φημερίδα «ΠΡΩΙΝΟΣ ΛΟΓΟΣ» ωαννίνων μ τίτλο «ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟ» δημοσιεύτηκε (Α.Φ.: 16486/18-3-15, σελ. 2η, www.proinoslogos.gr) τ παρακάτω κείμενο τ ποο παραθέτω ατούσιο: « κκλησιαστικ πιτροπ νορίας γίας Τριάδος Ριαχόβου ωαννίνων, μ μεγάλη χαρ διαπιστώνει τι πάρχουν κόμη νθρωποι πο διαπνέονται π τς παγκόσμιες θικς ξίες κα πα- ράλληλα μ τ πνευματικ δανικά, πηρετον τν ρετ τς φιλανθρωπίας, κπληρώνοντας τν προσ φορ πηρεσιν πρς τος συνανθρώπους τους. Τ δρυμα φροντίδας γερόντων Ριαχόβου εχαριστε τ Τεκτονικ δρυμα λλάδος πο κάλυψε μέρος τν διατροφικν ναγκν το δρύματος γι τ 2015, δίνοντας τ παράδειγμα πρς λλους ν κτελον κα ατο τ φιλανθρωπικό τους καθκον.

 Μετ τιμς:
  Πρόεδρος κκλησιαστικο Συμβουλίου
ερες
ωάννης Μπέσιος»!

ν πράγματι εναι ερες διερωτμαι: 1ον. Γι τ μέγεθος τς παχυλς μάθειάς του, 2ον. ν χει κάποια οσιαστικ - πέραν τς τυπικς κα πηρεσιακς - σχέση μ τν ρθόδοξη κκλησία, 3ον. Γι τ ποις γραψε τ παραπάνω κείμενο, 4ον. Τί κυρώσεις πέστη κ μέρους τς προϊσταμένης του ρχς γι τ σκάνδαλο πο προκάλεσε μ τ σα περιγράφει παραπάνω κα 5ον. Πόσο καιρ κόμα θ πληρώνουμε γι τ ργα κα τς μέρες το Σε- τάκη κα το Τίκα στ Γιάννινα.

 Μ τιμ Γ. Κωνσταντινίδης.
( Εφημερίδα Ορθόδοξος Τύπος 10 Απριλίου 2015 - Μεγάλη Παρασκευή ).