Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2014

Ἀπὸ τὸ Γεροντικό.


Ἕνας στρατιώτης ρώτησε τὸν ἀββᾶ Μιῶς, ἂν ἄραγε ὁ Θεὸς δέχεται τὴ μετάνοια τοῦ ἁμαρτωλοῦ.
Καὶ ὁ ἀββᾶς, ἀφοῦ τὸν δίδαξε μὲ πολλοὺς λόγους, εἶπε:
- Πές μου, ἀγαπητέ. Ἂν σχιστεῖ τὸ χιτώνιό σου, τὸ πετᾷς;
- Ὄχι, ἀπάντησε ἐκεῖνος. Τὸ ράβω καὶ τὸ χρησιμοποιῶ πάλι.
- Ἂν λοιπὸν ἐσὺ λυπᾶσαι τὸ ροῦχο σου, τοῦ εἶπε τότε ὁ γέροντας, δὲν θὰ λυπηθεῖ ὁ Θεὸς τὸ δικό του πλάσμα;

***

Ἕνας ἀδελφὸς ρώτησε τὸν ἀββᾶ Ποιμένα:
- Ἔκανα ἁμαρτία μεγάλη, καὶ θέλω νὰ μείνω σὲ μετάνοια τρία χρόνια.
- Πολὺ εἶναι, τοῦ λέει ὁ γέροντας.
Ρώτησαν τότε κάποιοι, ποὺ βρίσκονταν ἐκεῖ:
- Φτάνουν σαράντα μέρες;
- Πολὺ εἶναι, εἶπε πάλι ὁ ἀββᾶς. Ἐγὼ νομίζω πώς, ἂν ἕνας ἄνθρωπος μετανοήσει μ᾿ ὅλη του τὴν καρδιὰ καὶ δὲν συνεχίσει ν᾿ ἁμαρτάνει πιά, ἀκόμα καὶ σὲ τρεῖς μέρες τὸν δέχεται ὁ Θεός.

***

Κάποιος ἄλλος ρώτησε πάλι τὸν ἀββᾶ Ποιμένα:
- Ἂν ἕνας ἄνθρωπος ἁμαρτήσει καὶ μετανοήσει, τὸν συγχωρεῖ ὁ Θεός;
Καὶ ὁ γέροντας τοῦ ἀποκρίθηκε:
- Ὁ Θεὸς ἔδωσε ἐντολὴ στοὺς ἀνθρώπους αὐτὸ νὰ κάνουν. Δὲν θὰ τὸ κάνει λοιπόν, πολὺ περισσότερο, ὁ Ἴδιος;
Γιατὶ πρόσταξε τὸν Πέτρο νὰ συγχωρεῖ «ἕως ἑβδομηκοντάκις ἑπτά» (Ματθ. 18:22) ὅσους ἁμάρτησαν καὶ μετανόησαν.

***

Ἕνας ἀδελφὸς ρώτησε τὸν ἀββᾶ Σισώη:
- Τί νὰ κάνω, ἀββᾶ, ποὺ ἔπεσα;
Τοῦ λέει ὁ γέροντας:
- Νὰ σηκωθεῖς.
- Σηκώθηκα καὶ ξανάπεσα.
- Νὰ σηκωθεῖς πάλι καὶ πάλι.
- Μέχρι πότε;
- Μέχρι ποὺ νὰ σὲ βρεῖ ὁ θάνατος εἴτε στὸ καλὸ εἴτε στὴν πτώση. Γιατὶ σ᾿ ὅποια κατάσταση βρεθεῖ τότε ὁ ἄνθρωπος, σ᾿ αὐτὴ καὶ φεύγει.

***

Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2014


Πάλι << θα τ΄ ακούσεις απόψε προστάτη μου >>??? Σε σένα τρέχω κάθε φορά που τρέμω, που δυσκολεύομαι, που αγωνιώ. Εσένα ακολουθώ και σου φωνάζω να τρέξεις κοντά μου. Πες μου πότε με είδες να μην λυγίζω μπροστά σου; Πες μου πόσες φορές καθημερινά σε αναζητώ και σε παρακαλώ για το λαό του Θεού που περιμένει δίπλα μου και ξοπίσω και απο εμένα να του δείξω το δρόμο να περάσει την θάλασσα των παθών και να αγναντέψει την γή της επαγγελίας! Όταν η μάνα μου << η κυρά Αγαθή >>, δυσκολεύτηκε στη γέννα εσένα φώναξε και, με αφιέρωσε στο όνομά σου. Έλα λοιπόν κι απόψε και, αύριο και, πάντα και πρέσβευε στο Κύριο για τον ανάξιο δούλο σου αλλά και για ολόκληρο το ανθρώπινο γένος που γονατισμένοι μπροστά σου σε παρακαλούμε με δάκρυα ανθρώπινα και ειλικρινή.

Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2014




Υμνολογική εκλογή.
Απολυτίκιον του Μάρτυρος. Ήχος γ’.


Μέγαν εύρατο εν τοις κινδύνοις, σε υπέρμαχον η οικουμένη, Αθλοφόρε τα έθνη τροπούμενον. Ως ουν Λυαίου καθείλες την έπαρσιν, εν τω σταδίω θαρρύνας τον Νέστορα, ούτως Άγιε, Μεγαλομάρτυς Δημήτριε, Χριστόν τον θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.


Μεγάλον προστάτη και συμπολεμιστή στους κινδύνους σε βρήκε η οικουμένη Αθλοφόρε Δημήτριε, γιατί νικάς και κατατροπώνεις τα βάρβαρα έθνη. Όπως λοιπόν κατανίκησες τότε την αλαζονεία του Λιαίου ενθαρρύνοντας μέσα στο στάδιο τον Νέστορα, έτσι και τώρα άγιε μεγαλομάρτυς Δημήτριε, ικέτευε τον Χριστό και Θεό μας να μας δωρίζει το μέγα Του έλεος.


Έτερον, του Σεισμού. Ήχος πλ. δ’.
Ο επιβλέπων επί την γήν, και ποιών αυτήν τρέμειν, ρϋσαι ημάς της φοβεράς του σεισμού απειλής, Χριστέ ο θεός ημών’ και κατάπεμψον ημίν, πλούσια τα ελέη σου, πρεσβείαις της Θεοτόκου, μόνε φιλάνθρωπε.


Συ Κύριε που ρίχνεις το βλέμμα Σου πάνω στη γη και την κάνεις να τρέμει, λύτρωσέ μας από τη φοβερή απειλή του σεισμού, και στείλε από τον ουρανό στη γή πλούσια τα ελέη Σου, με τις πρεσβείες της Θεοτόκου, μόνε φιλάνθρωπε.


ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ
Κάθισμα. Του Αγίου. “Ήχος πλ. δ’. Την Σοφίαν και Λόγον.
Ευσεβείας τοιζ τρόποις καταπλουτών, ασεβείας την πλάνην καταβαλών, Μάρτυς κατεπάτησας, των τυράννων τα θράση” και τω θείω πόθω, τον νούν πυρπολούμενος, των ειδώλων την πλάνην, εις χάος εβύθισας’ όθεν επαξίως, αμοιβήν των αγώνων, εδέξω τα θαύματα, και πηγάζεις ιάματα, Αθλοφόρε Δημήτριε. Πρέσβευε Χριστώ τω θεώ, των πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοις εορτάζουσι πόθω, την αγίαν μνήμην σου.


Πλούτησες κυριολεκτικά με τους τρόπους της ευσεβείας, και κατανίκησες την πλάνη της ασεβείας, μάρτυς, και κατεπάτησες σαν ένα τίποτε την αλαζονεία των τυράννων. Έτσι βύθισες στο χάος των ειδώλων την πλάνη, επειδή μέσα στο νου σου έκαιγε σαν άλλη φωτιά ο ζήλος της αγάπης στον Θεό. Γι’ αυτό και σαν αμοιβή των αγώνων σου έλαβες τη χάρη των θαυμάτων, και σαν πηγή χαρίζεις τα ιάματα. Σε παρακαλούμε να πρεσβεύεις στον Θεό, ώστε να χαρίσει άφεση των αμαρτιών, σε όσους με πόθο εορτάζουν την αγία σου μνήμη.


Δόξα. Έτερον του αγίου όμοιον.
Βασιλεί των αιώνων ευαρεστών, βασιλέως ανόμου πάσαν βουλήν, εξέκλινας ένδοξε, και γλυπτοίς ούκ επέθυσας’ δια τούτο θύμα, σαυτόν προσενήνοχας, τω τυθέντι Λόγω, αθλήσας στερρότατα’ όθεν και τη λόγχη, την πλευράν εξωρύχθης, τα πάθη ιώμενος, των πιστώς προσιόντων σοι, Αθλοφόρε Δημήτριε. Πρέσβευε Χριστώ τω θεώ, των πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοις εορτάζουσι πόθω, την αγίαν μνήμην σου.


Θέλοντας να ευαρεστήσεις στον Βασιλέα των αιώνων, δεν υπάκουσες στον άνομο βασιλέα, απομακρύνθηκες από τη βουλή του και δεν θυσίασες στα γλυπτά είδωλα. Γι’αυτό και με σταθερότητα προσέφερες τον εαυτό σου κατά τους μαρτυρικούς αγώνες, θύμα στον Λόγο Χριστό, που θυσιάσθηκε για τους ανθρώπους. Ετσι και τρυπήθηκες στην πλευρά με τη λόγχη, και θεραπεύεις τα πάθη όσων με πίστη σε πλησιάζουν, αθλοφόρε Δημήτριε. Τώρα λοιπόν, πρέσβευε στον Χριστό και Θεό μας, να χαρίζει άφεση των αμαρτιών σε όσους με πόθο από τα βάθη της ψυχής τους εορτάζουν την αγία μνήμη σου.


Και νυν. Του Σεισμού. Ήχος δ’. ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Της επελθούσης σου οργής αφορήτου, ότι ηλέησας ημάς και ερρύσω, φιλανθρωπίας πέλαγος δεικνύων Χριστέ, νυν ευχαριστούμέν σοι, παιδευθέντες εκκλίναι, από των κακών ημών, των ημάς θανατούντων. Αλλ’ επιβλέψας οίκτειρον ημάς, ταις ικεσίαις Σωτήρ της τεκούσης σε.


Επειδή μας ελέησες και μας ελύτρωσες από την αφόρητη οργή Σου, που ήλθε εναντίον μας και κατεπάνω μας, δείχνοντας το πέλαγος της φιλανθρωπίας Σου προς εμάς, Χριστέ, τώρα γι’ αυτό Σε ευχαριστούμε, αφού μάθαμε από τα γεγονότα να απομακρυνόμαστε από τα κακά που μας οδηγούν στον θάνατο. Αλλά αφού ρίξεις πάνω μας το βλέμμα Σου, λυπήσου μας, Σωτήρ, και ελέησέ μας με τις πρεσβείες της τεκούσης Σε Θεοτόκου.


Κοντάκιον. Αυτόμελον. Ήχος β’.
Τοις των αιμάτων σου ρείθροις Δημήτριε, την εκκλησίαν θεός επορφύρωσεν, ο δούς σοι το κράτος αήττητον, και περιέπων την πόλιν σου άτρωτον’ αυτής γαρ υπάρχεις το στήριγμα.
Με τα ρείθρα των αιμάτων σου, Δημήτριε, πορφύρωσε την Εκκλησία Του ο Θεός. Αυτός που σου έδωσε ανίκητη δύναμη, και περιβάλλει την πόλη σου ώστε να είναι και να παραμένει αβλαβής, γιατί εσύ είσαι το στήριγμά της.


Ο Οίκος
Τούτον τον μέγαν, πάντες συμφώνως οι πιστοί συνελθόντες, ως οπλίτην Χριστού και Μάρτυρα τιμήσωμεν, εν ωδαίς και ύμνοις αναβοώντες τω Δεσπότη και Κτίστη της οικουμένης” Ρύσαι ημάς του σεισμού της ανάγκης Φιλάνθρωπε, πρεσβείαις της Θεοτόκου και πάντων των αγίων Μαρτύρων’ εις σέ γαρ ελπίζομεν, του ρυσθήναι κινδύνων και θλίψεων, ότι συ υπάρχεις ημών το στήριγμα.


Αυτόν τον μεγάλο άγιο, όλοι οι πιστοί αφού συγκεντρωθούμε, με μια φωνή και γνώμη ας τον τιμήσουμε ως οπλίτη του Χριστού και μάρτυρα, με ωδές και ύμνους ψάλλοντας στον Δεσπότη και Κτίστη της οικουμένης: απάλλαξέ μας από την ανάγκη του σεισμού, Φιλάνθρωπε, με τις πρεσβείες της Θεοτόκου και πάντων των αγίων μαρτύρων, γιατί σε Σένα ελπίζουμε ώστε να λυτρωθούμε από κινδύνους και θλίψεις, αφού Εσύ είσαι το στήριγμά μας.


Συναξάριον.
Τη Κστ” του αυτού μηνός (Οκτωβρίου), μνήμη του αγίου και ενδόξου Μεγαλο¬μάρτυρος Δημητρίουτου Μυροβλύτου και θαυματουργού.Στίχοι. Δημήτριον νύττουσι λόγχαι, Χριστέ μου,Ζηλούντα πλευράς λογχονύκτου σης πάθος.Εικοστή μελίαι Δημήτριον έκτη ανείλον.
Τον Δημήτριο «κεντούν» οι λόγχες, αυτόν που «ζήλευε» το πάθος της «κεντημένης» Σου πλευράς, Χριστέ μου. Κατά την εικοστή έκτη ημέρα μέλησαν και θανάτωσαν τον Δημήτριο.
Τη αυτή ημέρα οι άγιοι Μάρτυρες Αρτεμίδωρος και Βασίλειος, ξίφει τελειούνται.
Στίχοι. Αρτεμίδωρος, ω τέλους ψήφος ξίφος,Σύναθλον είχε Βασίλειον προς ξίφος.
Ο Αρτεμίδωρος είχε σύναθλο του στο μαρτύριο τον Βασίλειο, οι οποίοι και τελειώθηκαν με το ξίφος.Τη αυτή ημέρα η αγία Μάρτυς Λεπτίνα, κατα γης συρομένη, τελειούται.Στίχοι. Εν γή συρθεϊσα χερσί δυσσεβοφρόνων,αφήκεν εις γήν Λεπτίνα σαρκός πάχος.Αφού σύρθηκε στη γη η Λεπτίνα από χέρια ασεβών, άφησε στη γη της σαρκός το πάχος.Τη αυτή ημερα ο άγιος Μάρτυς Γλύκων, ξίφει τελειούται.Στίχοι. Ξίφει προτείνας Μάρτυς αυχένα Γλυκών,Σπονδήν γλυκείαν αίμα σου Χριστώ χέεις.Εχυσες γληκειά σπονδή για το Χριστό το γλυκό σου αίμα, μάρτυς προτέινοντας στο ξίφος τον αυχένα σου.Τη αυτή ημέρα μνήμη του μεγάλου και φρικώδους σεισμού.Στίχοι. Έσεισας, άλλ’ έσωσας αύθις γήν, Λόγε’Της σης γαρ οργής οίκτος εστί το πλέον.Έσεισες με τον σεισμό αλλά και έσωσες αμέσως την γη, Λόγε του Θεού, γιατί περισσότερη από την οργή Σου είναι η ευσπλαχνία Σου.Μνήμη και του αγίου νέου οσιομάρτυρος Ιωάσαφ, ξίφει τελειωθέντος εν Κωνσταντινουπόλει, εν έτει ,αφλς’ (1536).Στίχοι. Μίξας ασκήσει την άθλησιν, παμμάκαρ,Διπλούς στεφάνους λαμβάνεις, Ιωάσαφ.Συνδιάζοντας την άσκηση και το μαρτύριο, έλαβες διπλούς στεφάνους, μακάριε Ιωάσαφ.Ταις αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο θεός, ελέησον ημάς.Αμήν.


Εξαποστειλάριον. Τοις Μαθηταίς.
Μάρτυς Χριστού Δημήτριε, ως ποτέ του Λυαίου, την οφρύν και την έπαρσιν, και το ϊππειον θράσος, καθείλες χάριτι θεία, τον γενναίον κρατύνας, εν τω σταδίω Νέστορα, του Σταυρού τη δυνάμει” ούτω καμέ, ταις ευχαίς σου κράτυνον Αθλοφόρε, κατα δαιμόνων πάντοτε, και παθών ψυχοφθόρων.


Μάρτυς του Χριστού Δημήτριε, όπως κάποτε κατέστρεψες την αλαζονεία, μα και το αλογήσιο, παράλογο και αφηνιασμένο φρόνημα όπως επίσης και το θράσος του Λιαίου, δίνοντας δύναμη στον Νέστορα μέσα στο στάδιο με τη δύναμη του σταυρού, έτσι και εμένα τώρα, με τις ευχές σου, ενδυνάμωσέ με εναντίον των δαιμόνων και των παθών που καταστρέφουν την ψυχή.


Θεοτοκίον όμοιον.
Τον σαρκωθέντα Κύριον, εξ αγνών σου αιμάτων, Παρθενομήτορ άχραντε, δυσωπούσαμή παύση, υπέρ ημών των σων δούλων, όπως εύρωμεν χάριν, και εύκαιρον βοήθειαν, εν ημέρα ανάγκης, γένος βροτών’ απειλής σεισμού τε του βαρυτάτου, κινδύνων τε εξαίρούσα, μητρικαίς σου πρεσβείαις.


Σε παρακαλούμε, Αχραντε παρθενομήτωρ, μη παύσεις να παρακαλείς ικετευτικά για ‘μας τον Κύριο που σαρκώθηκε από τα αγνά σου αίματα, ώστε να βρούμε χάρη σε κάθε καιρό και περίσταση, αλά και βοήθεια σε ώρα ανάγκης όλο το γένος των ανθρώπων. Ακόμη απάλλαξέ μας με τις μητρικές πρεσβείες σου, από τον βαρύτατο κίνδυνο του σεισμού.


Δόξα. Ήχος δ’. Ανδρέου Ιεροσολυμίτου.
Τον λόγχαις κληρωσάμενον, της σωτηρίου πλευράς την χάριν, της νυγείσης τη λόγχη, εξ ής ημίν πηγάζει ο Σωτήρ, ζωής και αφθαρ¬σίας νάματα, Δημήτριον τιμήσωμεν, τον σοφώτατον εν διδαχαίς, και στεφανίτην εν Μάρτυσι’ τον δι’ αίματος τελέσαντα, τον της αθλή¬σεως δρομον, και θαύμασιν εκλάμψαντα πάση τη οικουμένη” τον ζηλωτήν του Δεσπότου, και συμπαθή φιλόπτωχον’ τον εν πολλοίς και πολλάκις κινδύνοις χαλεποίς, των θεσσαλονικέων προιστάμενον’ ου και την ετήσιον μνήμην γεραίροντες, δοξάζομεν Χριστόν τον θεόν, τον ενεργούντα δι’ αυτού πάσι τα ιάματα.


Ελάτε να τιμήσουμε τον Δημήτριο, που σαν με κλήρο, πέτυχε τη χάρη να μαρτυρήσει με το τρύπημα της πλευράς του, όπως και ο Δεσπότης Χριστός, ο Σωτήρας μας, που από την πλευρά Του πηγάζει για μας τα νάματα της αιωνίου ζωής και της αφθαρσίας. Είναι ο Δημήτριος ο πιο σοφός μεταξύ των διδασκάλων, και ένδοξα στεφανωμένος ανάμεσα στους μάρτυρες, αφού με το αίμα του τελείωσε μαρτυρικά τον δρόμο του «αθλητικού» του αγώνος, και έλαμψε σε όλο τον κόσμο με τα θαύματα που έκανε. Αυτός λοιπόν ο Δημήτριος, και με ζήλο για την πίστη του Χριστού αγωνίσθηκε, και με συμπάθεια συμπαραστάθηκε στους πτωχούς, μα και σε πολλές περιστάσεις συχνά ήταν ο αρχηγός των Θεσσαλονικέων στους κινδύνους. Και τώρα τιμώντας την ετήσια μνήμη του, δοξάζουμε τον Χριστό και Θεό μας, που δι’ αυτού πλούσια μας χαρίζει τα ιάματα.


Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2014



Ο ρόλος των λογισμών στην Πνευματική Ζωή.
Τί είναι οι λογισμοί που ταλαιπωρούν τον άνθρωπο;
 Λογισμοί δεν είναι απλώς οι σκέψεις, αλλά οι εικόνες μαζί με τις σκέψεις. Σύμφωνα με τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή οι λογισμοί είναι απλοί και σύνθετοι. Απλοί είναι οι απαθείς, που δεν σχετίζονται με πάθος, ενώ οι σύνθετοι είναι οι εμπαθείς.
          Κατά τον άγιο Ισαάκ  τον Σύρο, τέσσερα είναι τα αίτια που κινούν τους λογισμούς:
          -Από το φυσικό θέλημα της σαρκός.
          -Από τις φαντασίες των αισθήσεων των πραγμάτων του κόσμου με τους οποίους ακούει και βλέπει.
          -Από τις προλήψεις, και
          -Από τις προσβολές των δαιμόνων που μας πολεμούν σ’ όλα τα πάθη. Πάντως η πιο βασική αιτία των λογισμών είναι ο πόλεμος των δαιμόνων. Οι δαίμονες σπείρουν συνεχώς λογισμούς για να αιχμαλωτίσουν τον νου.
          Οι λογισμοί που προέρχονται από τους δαίμονες αιχμαλωτίζουν το νου και τον οδηγούν στην διάπραξη της κατά διάνοιαν και κατ’ ενέγειαν αμαρτίας, η οποία, όταν επαναλαμβάνεται πολλές φορές, τότε γίνεται πάθος.
          Βέβαια πέρα από τους λογισμούς υπάρχουν και οι αγαθοί που προέρχονται από τον Θεό. Ένας γενικός κανόνας για να διακρίνουμε τους λογισμούς είναι ότι μας φέρνουν χαρά προέρχονται από τον Θεό και όσοι μας προξενούν λύπη και ταραχή προέρχονται από τον διάβολο.
          Οι άγιοι της Εκκλησίας δεν μας άφησαν αβοήθητους στον πόλεμο κατά των λογισμών, αλλά μας έδωσαν τα κατάλληλα μέσα για να θεραπευθούμε απ’ αυτούς.
          Στην  προτροπή του Απ. Παύλου προς τον μαθητή του Τιμόθεο λέγει: «Συ δε νήφε εν πάσι». Εδώ κρύβεται το  μυστικό του πνευματικού αγώνα. Αυτή η νήψη ονομάζεται φυλακή των λογισμών και νοερά ησυχία. Αν το επιτύχουμε αυτό τότε μπορούμε ν’ αποφεύγουμε τα αίτια που τους προκαλούν. Γι’ αυτό πρέπει ν’ αποφεύγεται η ακρασία των βρωμάτων και των πομάτων. Ακόμη η πείνα, η δίψα, η αγρυπνία, η αναχώρηση βοηθούν τον άνθρωπο ν’ απαλλαγεί από τους λογισμούς. Επίσης, πρέπει ν’ αποφεύγονται τα πρόσωπα εκείνα που προκαλούν πειρασμό. Επί πλέον η  νηστεία και η προσευχή μας βοηθούν πολύ στον πόλεμο αυτό. Ακόμη η μελέτη της Αγ. Γραφής και του βίου των Αγίων. Ασφαλώς απαραίτητη είναι η εξαγόρευση των λογισμών σε πνευματικό πατέρα που ευθύνεται για την ψυχή μας.
          Πάντως από τη στάση μας απέναντι στους  λογισμούς θα σωθούμε ή θα κατακριθούμε. Οι λογισμοί έχουν γίνει θεσμός. Ας προσπαθήσουμε κατά δύναμη μέσα στο πνεύμα της ορθόδοξης πνευματικότητας να τηρούμε τον νουν εκ του πονηρού και να βιώνουμε το μυστήριο της σωτηρίας με τον καθημερινό αγώνα μας.

Πηγή: «ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ» ΙΟΥΛΙΟΣ-ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2014.


Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2014



Του Πρεσβυτέρου Δημητρίου Λ. Λάμπρου.

( αφιερωμένο εις τους αδελφούς μου, τους  συλλειτουργούς των Μυστηρίων του Θεού ).


Τα  λόγια του Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος: «Πάρε τον λαό σου από το χέρι. Πέρασέ τον μέσα από την έρημο. Όταν τον δεις να φλέγεται από την εσωτερική του φλόγα, δρόσισέ τον ανοίγοντάς του πηγή ύδατος δακρύων με το ξύλο, δηλαδή με την σταύρωση της σαρκός συν τοις παθήμασι και ταις επιθυμίαις. Πολέμησε μαζί του τα εχθρικά έθνη των δαιμόνων και των πειρασμών και καύσε τα με το πυρ της πίστεως προς τον Κύριο. Φθάσε στον Ιορδάνη, χώρισε τον λαό σου σε τμήματα με τον λόγο του Θεού και διαίρεσε τα ύδατα του κόσμου με τα δάκρυα του πνευματικού αγώνα, νεκρώνοντας τα πάθη, αλλά και με τα δάκρυα της αγάπης, που προέρχονται από την χάρη του Θεού και σταθεροποίησέ τα στα μάτια του λαού σου. Και ανέβα μαζί του στην άνω Ιερουσαλήμ, βλέποντας τον Χριστό, το Θεό της ειρήνης. Ενώσου μαζί με τον λαό σου με την αγάπη. Η δε αγάπη είναι ο Θεός».

Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2014



Η νύχτα βγάζει Επίσκοπο και η αυγή Μητροπολίτη
                                       ( λαϊκή παροιμία ).


Το αγαθό και ευλογημένο δάκρυ της εις Επίσκοπον χειροτονίας και το κλάμα και ο οδυρμός του Ιερατείου της αυθαίρετης απαίτησης. 

Με συγκίνηση αλλά και με απορία παρακολουθούμε τις εκλογές των Αρχιερέων αλλά και τις χειροτονίες τους. Είναι μια προσωπική Πεντηκοστή. Μια εσωτερική ευφορία αλλά και μια πορεία απο άλλο πόστο στον ίδιο χώρο και τόπο. Κατά το κοινό άσμα αλλάζει ο σκοπός του τραγουδιού αλλά οι οργανοπαίχτες παραμένουν ίδιοι. Λέγει πολύ εύστοχα ο Ιερός Χρυσόστομος: << Το Άγιον Πνεύμα ου πάντα εκλέγει αλλά πάντα χειροτονεί >>. Να μην λησμονούν οι Αρχιερείς όσα υπόσχονται ότι θα εφαρμόσουν αλλά και να μην ξεχνούν  τα λόγια του Μεγάλου κορυφαίου Καθηγητή της Δογματικής και Εκκλησιολογίας του Πανεπιστημίου των Αθηνών Μέγα Φαράντου. << Ο Επίσκοπος που θα επιχειρήσει οποιαδήποτε αυθαιρεσία κατά του Πρεσβυτέρου εκπίπτει της αποστολής του> >. Η αποστολή της Εκκλησίας δεν είναι ο διασυρμός και ο εξευτελισμός των ανθρώπων είχε πει πολύ εύστοχα ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ όταν έφτασε στη δημοσιότητα η υπόθεση του πρώην Μητροπολίτου Πρεβέζης Στυλιανού.  Καλόν και Άγιον οι Αρχιερείς που χειροτονούνται να έχουν ως πρότυπο τα δάκρυα τους και όσα υπόσχονται ότι θα πράξουν και να μην οδηγούν το Ιερατείο τους σε κλάματα, οδυρμούς, διασυρμό και εξευτελισμό οδηγώντας τους σε ηρεμιστικά χάπια, θαλάμους νοσοκομείων αλλά και αποσχηματισμό τιμίους Ιερείς. << Δεν φταίνε μόνο οι παπάδες για όλα. Κάπου θα φταίνε και οι δεσποτάδες δεν γίνεται αλλιώς >> είχε πεί πολύ εύστοχα ο Γέρων Παρθένιος ο ανήσυχος. ( Νέο Γεροντικό ). Δίχως Ιερατείο δεν υπάρχει Επίσκοπος και Επισκοπή, ορίζουν οι Ιεροί Κανόνες και, δίχως Επίσκοπο δεν υπάρχει Εκκλησία. Τα δύο αυτά είναι ένα στην ουσία και στη φύση. Οπότε δεν υπάρχει εξουσία στην Εκκλησία αλλά διακονία και προσφορά, θυσία και αίμα.Μικρές σκέψεις ενός βασανισμένου και διωκόμενου που βίωσε την χούντα της Εκκλησιαστικής αδικίας σε ημέρες ομολογίας και πίστεως. Αμήν.

Κάποιος Περαστικός. 

Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2014




Καταφυγή στα προβλήματα.

Μιλώ στη Γλυκοφιλούσα, όταν μου λείπει η αγάπη των δικών μου!

Παρακαλώ την Οδηγήτρια, για να μην χάσω τον δρόμο μου!

Κλαίω μπροστά στην Παυσολύπη, όταν ο ουρανός μου είναι μαύρος!

Δέομαι στην Γοργουπήκοο, γιατί το πρόβλημα »δεν παίρνει» άλλο!

Γονατίζω στην Παραμυθία, όταν οι λύπες είναι αβάσταχτες και πολλές!

Χαμογελώντας παρακαλώ την Πάντων Χαρά, όταν η χαρά μου είναι μακρινό όνειρο!

Κοκκινίζοντας εκλιπαρώ το Ρόδον το Αμάραντο, για την χαμένη μου ντροπή!

Κι αν η μάνδρα της ψυχής μου απειληθεί,κρούω στην Πορταίτισσα!

Δοξολογώντας τον Κύριο, ψάλλω μπροστά στο Άξιον Εστί!

Ευχαριστώντας τον Θεό για όσα μου έδωσε, ζητώ από την Παναγία Δεξιά να του το πει!

Κι όταν θέλω το »χάδι»του Θεού μου,»κλείνω το μάτι» στην Μεσίτρια

Αλλ’οταν δεν αντέχω τον θρήνο των αδελφών, ζητώ από την Θρηνωδούσα να κλαύσω μαζί της!

Κι όσες φορές ως άλλοι »Φιλισταίοι» εχθρικά σύννεφα πυκνώνουν στον ουρανό της πατρίδας μου, ικετεύω την Αγία Σκέπη

Κι ως μάνα του κόσμου όλου Βρεφοκρατούσα, Σε ικετεύω για τις μάνες!

Πηγή: περιοδικό Τα κρίνα, τ. 330, Μάρτιος 2014 / ΟΜΟΘΥΜΑΔΟΝ.


Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2014




Η ενορία, ως συγκεκριμένη εν χρόνω και τόπω πραγματικότης, καθιστά τον κάθε Χριστιανό παρόν και στο Μυστήριο της Εκκλησίας. Στην ενορία του ο Χριστιανός λαμβάνει πείρα ότι η Εκκλησία δεν είναι κάτι το γενικό, αόριστο, αφηρημένο, αλλά η συγκεκριμένη ευχαριστιακή σύναξις, που ποιμαίνεται από συγκεκριμένους ποιμένες και που ενωμένη με τον εις τύπον και τόπον Χριστού επιχώριο Επίσκοπο είναι ενωμένη με την Καθολική Εκκλησία.


Ο Απόστολος Παύλος στην Α' προς Κορινθίους επιστολή (κεφ. ια΄ 20) μας ομιλεί για την επί το αυτό σύναξι των Χριστιανών. Ο άγιος Ιγνάτιος ο θεοφόρος τονίζει την σημασία της επί το αυτό συνάξεως υπό τον Επίσκοπον, τους πρεσβυτέρους και τους Διακόνους. "Σπουδάζετε ουν πυκνότερον συνέρχεσθαι εις ευχαριστίαν Θεού και εις δόξαν. Όταν γαρ πυκνώς επί το αυτό γίνεσθε, καθαιρούνται αι δυνάμεις του Σατανά, και λύεται ο όλεθρος αυτού εν τη ομονοία υμών της πίστεως" (Προς Εφεσίους ΧΙΙΙ)… Ο ουν μη ερχόμενος επί το αυτό ούτος ήδη υπερηφανεί και εαυτόν διέκρινεν (Εφ. V.)… "Ο εντός θυσιαστηρίου ων καθαρός εστίν, τουτέστιν ο χωρίς Επισκόπου και Πρεσβυτερίου και διακόνου πράσσων τι, ούτος ου καθαρός εστίν τη συνειδήσει" (Τραλλ. VΙΙΙ).
Οι επί το αυτό ευχαριστιακές συνάξεις της αρχαίας Εκκλησίας, που όταν ετελούντο στους οίκους των Χριστιανών ονομάζοντο και κατ' οίκον Εκκλησίαι, αποτελούν τους προδρόμους των συγχρόνων ενοριών.
Στην ενορία ο Χριστιανός από τα παιδικά του χρόνια μπορεί να λάβη πείρα τής Εκκλησίας ως της ευρυτέρας πνευματικής οικογενείας του, την οποία συγκροτεί ο Χριστός, ως της εν τόπω και χρόνω φανερώσεως της κοινωνίας των Αγίων. Αισθάνεται τον Ιερέα ως πνευματικό του πατέρα και τους Χριστιανούς ως πνευματικούς του αδελφούς.
Την Θεία Ευχαριστία προσφέρει η ευχαριστιακή ενοριακή σύναξις στον Θεό. Αλλά δι' αυτής και προσφέρεται στον Θεό, ώστε να λάβη την Χάρι του Θεού, να αγιασθή, να μεταμορφωθή σε καινή κτίσι. Στην ευχαριστιακή αυτή προσφορά οι πιστοί συσσωματώνονται με τον Χριστό και μεταξύ τους.
Στον ένα Άρτο οι πολλοί γινόμεθα εν. Ο ουράνιος Άρτος τρέφει πνευματικά και ενώνει την εν Χριστώ οικογένεια. Όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος απευθυνόμενος στους Κορινθίους: "Το ποτήριον της ευλογίας ο ευλογούμεν, ουχί κοινωνία του αίματος του Χριστού εστίν; Τον άρτον ον κλώμεν, ουχί κοινωνία του σώματος του Χριστού εστίν; Ότι εις άρτος, εν σώμα οι πολλοί εσμεν οι γαρ πάντες εκ του ενός Άρτου μετέχομεν" (Α΄ Κορινθίους ι΄ 16).
Με το Άγιο Βάπτισμα προστίθενται νέα μέλη στην εκκλησιαστική ενοριακή αδελφότητα. Η βάπτισις νέων μελών δεν πρέπει να είναι για την ενορία κάτι αδιάφορο ή ιδιωτική υπόθεσις των συγγενών του βαπτιζομένου. Γι' αυτό στην αρχαία Εκκλησία η βάπτισις εγίνετο κατά την θεία Λειτουργία. Η βάπτισις είναι γεγονός κατ' εξοχήν εκκλησιολογικό. Το μυστήριο του γάμου ήτο επίσης γεγονός εκκλησιολογικό, αφορούσε όλη την Εκκλησία. Γι' αυτό δεν ετελείτο χωρίς ευλογία του Επισκόπου ούτε ιδιωτικά, αλλά στην θεία Λειτουργία. Το μυστήριο της μετανοίας ήταν επίσης εκκλησιολογικά μυστήριο. Όλη η Εκκλησία δια του Επισκόπου εδέχετο την μετάνοια του αμαρτήσαντος μέλους της, αφού η αμαρτία προσβάλλει όχι μόνο τον Θεό αλλά και την Εκκλησία του Θεού.
Όλα τα μυστήρια, η λατρεία και οι πράξεις και θεσμοί της Εκκλησίας είχαν εκκλησιολογικό χαρακτήρα, που σήμερα δυστυχώς έχει ατονήσει.
Όσο η Θεία Λειτουργία θεωρείται ατομική πράξη ευλάβειας, τα Μυστήρια ιδιωτικές θρησκευτικές τελετές και ο Εκκλησιασμός θρησκευτικό καθήκον μεταξύ πολλών η ενορία δεν θα λειτουργή εκκλησιολογικά, ως εν τόπω φανέρωσις και πραγμάτωσις της Εκκλησίας, αλλά ως διοικητικός θεσμός, ως ίδρυμα παροχής θρησκευτικών υπηρεσιών σε όσους επιμένουν ακόμη να θρησκεύουν ως χώρος δημοσίων τελετών.
Τέτοιου είδους ενορίες δεν μπορούν να αναπαύσουν τους ανθρώπους, ούτε να δώσουν την μαρτυρία και την γεύσι της Εκκλησίας ως σώματος Χριστού και θεανθρωπίνης κοινωνίας.
Τέτοιες ενορίες δεν λειτουργούν ως οικογένειες του Θεού αλλά ως απρόσωπα θρησκευτικά ιδρύματα.
Σ' αυτές τις ενορίες οι άνθρωποι δεν αισθάνονται ότι τα πρόσωπά τους γίνονται αποδεκτά εν αγάπη, ότι ο Ιερεύς είναι ο πνευματικός τους πατέρας που τους δέχεται, όπως ο Χριστός δέχεται τον άνθρωπο, ότι οι συνενορίται τους είναι οι εν Χριστώ αδελφοί τους που συμμετέχουν στον πόνο και την χαρά τους.


("Ενορία προς μία νέα ανακάλυψή της", Εκδόσεις Ακρίτα. Σειρά: "Ορθόδοξη Μαρτυρία", Αρ. 37. Συλλογικός τόμος). 

Αρχιμανδρίτης Γεώργιος Καψάνης.