Δευτέρα 21 Ιουλίου 2014



Ραντεβού ξανά στις 25 Αυγούστου...! Πρώτα ο Θεός.

Πέμπτη 17 Ιουλίου 2014








Του Οσίου πατρός ημών Νικοδήμου του Αγιορείτου.


Τω αυτώ μηνί Κ΄, η ως εις Ουρανόν πυρφόρος ανάβασις του Αγίου ενδόξου Προφήτου Ηλιού του Θεσβίτου.


Ούτος ήτον υιός Σωβάκ, καταγόμενος από την Θέσβην, εκ της γης των Αράβων, και εκ της φυλής του Ααρών. Εκατοίκει δε εις την Γαλαάδ. Η δε Θέσβη ήτον δεδομένη εις τους Ιερείς.
Όταν δε εγέννησεν αυτόν η μήτηρ του, είδεν οπτασίαν τοιαύτην ο πατήρ του Σωβάκ. Ήγουν είδεν ότι άνδρες ασπροφόροι τον ωνόμαζον Ηλίαν, όπερ δηλοί Θεός, η θείος, παραγόμενον εκ του Ηλί, το οποίον σημαίνει εβραϊστί, Θεός. Και ότι τον εσπαργάνωναν με φωτίαν, και ότι έδιδον εις αυτόν να φάγη φωτίαν. Όθεν πηγαίνωντας εις την Ιερουσαλήμ, εφανέρωσε την οπτασίαν ταύτην εις τους Ιερείς. Οι δε Ιερείς είπον εις αυτόν διά χρηματισμού προφητικού και αποκαλύψεως ταύτα. Μή φοβηθής ω άνθρωπε, ότι η κατοίκησις του παιδίου, θέλει είναι φως, και ο λόγος του, μέλλει να ήναι απόφασις, και η ζωή του, μέλλει να ήναι κατά Κύριον, και ο ζήλός του, θέλει φανή ευάρεστος εις τον Θεόν, και έχει να κρίνη τον Ισραήλ με μάχαιραν και φωτίαν.
Ούτος λοιπόν επροφήτευσε χρόνους εικοσιπέντε, και ήτον προ της ελεύσεως του Χριστού χρόνους οκτακοσίους δεκαέξ. Ούτος είναι ο Ηλίας εκείνος, οπού εκατέβασε φωτίαν από τον ουρανόν τρεις φοραίς. Ούτος με την γλώσσάν του εμπόδισε την βροχήν, και δεν έβρεξεν ο ουρανός τρεις ήμισυ χρόνους. Ούτος ανέστησε τον νεκρόν υιόν της Σαραφθίας χήρας. Ούτος κατέκαυσε τας δύω πεντηκοντάδας των ανθρώπων, τους οποίους απέστειλεν ο βασιλεύς Οχοζίας. Ούτος εις το όρος το Χωρήβ είδε τον Θεόν, καθώς είναι δυνατόν να τον ιδή ο άνθρωπος, και τον Ιορδάνην ποταμόν έσχισε και ανελήφθη με καρότζαν πυρίνην, ωσάν εις τον Ουρανόν. Ούτος και εις την Μεταμόρφωσιν επαραστάθη κοντά εις τον μεταμορφούμενον Χριστόν, μαζί με τον Προφήτην Μωϋσήν.
Σημείωσαι, ότι ο Προφήτης ούτος Ηλίας ύστερον από οκτώ η δέκα χρόνους της αυτού αναλήψεως, απέστειλε γράμματα (ίσως δι’ Αγγέλου θείου) προς Ιωράμ βασιλέα Ιούδα τον υιόν του Ιωσαφάτ, φοβεριστικά. Πώς επειδή και αφήκε την λατρείαν του αληθινού Θεού, έχει να ασθενήση και να αποθάνη, ό και εγένετο. Αναγινώσκομεν γαρ εις το κα΄ κεφάλαιον του Β΄ των Παραλειπομένων, στίχον 12, ταύτα· «Kαι ήλθεν αυτώ (τώ Ιωράμ δηλαδή) εν γραφή παρά Ηλιού του Προφήτου, λέγων. Τάδε λέγει Kύριος Θεός Δαβίδ του πατρός σου», και τα εξής. Ο δε Σειράχ λέγει περί αυτού· «Kαι ανέστη Ηλίας Προφήτης ως πυρ, και ο λόγος αυτού ως λαμπάς εκαίετο… ως εδοξάσθης Ηλία εν τοις θαυμασίοις σου! και τίς όμοιός σοι καυχάσθαι; Ο εγείρων νεκρόν εκ θανάτου και εξ άδου εν λόγω υψίστου· ο καταγαγών βασιλείς εις απώλειαν […]· ο ακούων εν Σινά ελεγμόν, και εν Χωρήβ κρίματα εκδικήσεως· ο χρίων βασιλείς εις ανταπόδομα, και Προφήτας διαδόχους μετ’ αυτόν· ο αναληφθείς εν λαίλαπι πυρός εν άρμασιν ίππων πυρίνων. […] Μακάριοι οι ιδόντες σε, και οι εν αγαπήσει κεκοσμημένοι· και γαρ ημείς ζωή ζησόμεθα» (Σειρ. μη΄, 1α-11ώ).
Τελείται δε η αυτού Σύναξις και εορτή εις τον σεβάσμιον αυτού Ναόν, τον ευρισκόμενον εις το Πετρίον, και εις την Εκκλησίαν την επονομαζομένην Νέαν.
Σημείωσαι επίσης, ότι δύω λόγους συνέγραψεν ο Χρυσορρήμων εις τον Προφήτην τούτον Ηλίαν, περιεχομένους εν τω η΄ τόμω της εν Ετόνη εκδόσεως, ων του μεν ενός η αρχή, έστιν αύτη” «Πρότερον μεν των Ιουδαίων ο δήμος», του δε ετέρου, αύτη” «Ο μακάριος και μέγας Προφήτης». Έχει και τρίτον λόγον, ο αυτός εις τον Πέτρον και Ηλίαν, ου η αρχή” «Ολίγοι ημίν σήμερον οι παραγενόμενοι». Έπλεξε δε και εγκώμιον απλούν εις αυτόν Μακάριος ο Kωφός. Όρα και εις τον νέον Θησαυρόν. Αλλά και εν τη Λαύρα και τη των Ιβήρων Ιερά Μονή, σώζεται υπόμνημα ελληνικόν εις τον Ηλίαν, ου η αρχή: «Το μεν λόγοις εγκωμίων, και συγγραφαίς επαίνων». Εγκώμιον έχει εις αυτόν και Θεοφάνης ο Πρωτόθρονος, ου η αρχή: «Αγώνων λόγου καιρός». (Σώζεται εν τη του Παντοκράτορος.) Ευρίσκεται δε και υπόμνημα εις τον Ηλίαν, ου η αρχή: «Άρτι μεν αι δώδεκα του Ισραήλ φυλαί», εν τω πέμπτω Πανηγυρικώ της του Βατοπαιδίου. Αλλά και Εφραίμ ο Σύρος λόγον έχει εις τον Ηλίαν, ου η αρχή: «Ησυχίαν δότε μοι». (Σώζεται εν τω γ΄ τόμω της εν Ρώμη εκδόσεως.)
(Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου” Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Εκδόσεις Δόμος, 2005)


Υμνολογική εκλογή.
Απολυτίκιον. Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Ο ένσαρκος άγγελος, των Προφητών η κρηπίς, ο δεύτερος Πρόδρομος της παρουσίας Χριστού, Ηλίας ο ένδοξος, άνωθεν καταπέμψας, Ελισσαίω την χάριν, νόσους αποδιώκει, και λεπρούς καθαρίζει” διό και τοις τιμώσιν αυτόν βρύει ιάματα.


Ο ένδοξος προφήτης Ηλίας, ο άγγελος με ανθρώπινο σώμα, η βάση και το στήριγμα των προφητών, ο οποίος θεωρείται δεύτερος πρόδρομος μετά τον Ιωάννη τον Βαπτιστή, της παρουσίας του Χριστού, αφού έστειλε από ψηλά καθώς ανέβαινε προς τον ουρανό τη χάρη στον Ελισαίο, όπως του το είχε ζητήσει, διώχνει πια μακριά τις αρρώστιες και καθαρίζει τους λεπρούς. Γι’ αυτό και σε όσους τον τιμούν δίνει πλούσια τις θεραπείες.


Κοντάκιον. Ήχος β’. Αυτόμελον.
Προφήτα και προόπτα, των μεγαλουργιών του θεού, Ηλία μεγαλώνυμε, ο τω φθέγματί σου στήσας, τα υδατόρρητα νέφη, πρέσβευε υπέρ ημών, τον μόνον φιλάνθρωπον.


Σύ προφήτη Ηλία, που είδες από πολύ νωρίς τα μεγάλα έργα που ο Θεός θα πραγματοποιούσε, συ ονομαστέ μεταξύ των πιστών, που με το λόγο σου έστησες τα γεμάτα με νερό σύννεφα, παρακάλεσε για μας τον μόνον φιλάνθρωπο Θεό.


Ο Οίκος.
Την πολλήν των ανθρώπων ανομίαν, θεού δε την άμετρον φιλανθρωπίαν, θεασάμενος ο Προφήτης Ηλίας, εταράττετο θυμούμενος, ιαί λόγους ασπλαγχνίας προς τον εύσπλαγχνον εκίνησεν οργίσθητι, βοήσας, επί τους αθετήσαντάς σε, Κριτά δικαιότατε. Αλλά τα σπλάγχνα του αγαθού, ουδόλως παρεκίνησε, προς το τιμωρήσασθαι τους αυτόν αθετήσαντας’ αεί γαρ την μετάνοιαν πάντων αναμένει, ο μόνος φιλάνθρωπος.


Όταν ο προφήτης Ηλίας είδε την πολλή ανομία των ανθρώπων και την αμέτρητη φιλανθρωπία του Θεού, αισθανόταν μεγάλη ταραχή μέσα του, και άρχισε να λέγει λόγια ασπλαχνίας προς τον εύσπλαχνο Θεό με μεγάλη φωνή: Ρίξε την οργή σου εναντίον και επάνω σε όσους δεν τήρησαν την υπόσχεσή τους προς Εσένα, Εσύ που είσαι δικαιότατος κριτής. Αλλά δεν μπόρεσε καθόλου να μετακινήσει τα σπλάχνα του αγαθού Θεού, για να τιμωρήσει αυτούς που δεν τήρησαν τις υποσχέσεις τους με τις αμαρτίες τους, γιατί πάντα περιμένει την μετάνοια όλων, ως μόνος φιλάνθρωπος που είναι.


Συναξάριον.
Τη Κ’ του αυτού μηνός (Ιουλίου), μνήμη της εις ουρανούς πυρφόρου αναβάσεως του Αγίου ενδόξου Προφήτου Ηλιού του θεσβίτου.
Στίχοι.
Επέσχεν όμβρον, πυρ τρίτον φέρων κάτωΣχίζει δε ρεϊθρον Ηλίας τρέχων άνω.Δίφρω ανηρπάγης περί εικάδα Ηλία ίππεύ.


Ο προφήτης Ηλίας σταμάτησε τη βροχή και κατέβασε φωτιά από τον ουρανό με την τριπλή προσευχή του” αλλά και πάλι με την τριπλή προσευχή του έσχισε σε δύο τα νερά του Ιορδάνη.Με άρμα άρπαξε ο Θεός τον προφήτη Ηλία στους ουρανούς κατά την εικοστή ημέρα.
Ταις αυτού Αγίαις πρεσβείαις, ο θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.


Εξαποστειλάριον. Φως αναλλοίωτον. Λόγε.
Φως εν πυρίνω τεθρίππω, ουρανοδρόμον σε δεϊξαν, αρματηλάτην Ηλία, ου κατηνάλωσεν όλως’ πυρ γαρ εν γλώσση πηλίνη, είλκυσας κάτω, και ανεξήρανας όμβρους.


Σε ανέδειξε ουρανοδρόμο αρματηλάτη, Ηλία, το ουράνιο Φως, καθώς ανέβαινες προς τον ουρανό με πύρινο άρμα, και δεν σε κατάκαυσε καθόλου. Εσύ είσαι πύρινος προφήτης και με την πήλινη γ΄γλώσσα σου έφερες στη γη τη φωτιά, και ξήρανες τη βροχή.


Δόξα. Ήχος πλ. δ’.
Των Προφητών τους ακραίμονας, και παμφαείς φωστήρας της οι¬κουμένης, εν υμνοις τιμήσωμεν πιστοί, Ηλίαν και Ελισαίον, και Χριστώ εκβοήσωμεν χαρμονικώς’ Εύσπλαγχνε Κύριε, παράσχου τω λαώ σου, ικεσίαις των Προφητών σου, άφεσιν αμαρτιών, και το μέ¬γα έλεος.


Ελάτε οι πιστοί να ανυμνήσουμε τα παμφώτεινα και πρώτα αστέρια ανάμεσα στους προφήτεςτης οικουμένης, τον Ηλία και τον Ελισαίο, και ας βοήσουμε στο Χριστό με χαρά: Εύσπλαχνε Κύριε, χάρισε στο λαό Σου με τις ικεσίες των προφητών σου την άφεση των αμαρτιών και το μέγα Σου έλεος.

Δευτέρα 14 Ιουλίου 2014







Υμνολογική εκλογή.
Άπολυτίκιον. “Ήχος πλ. α’. Τον ουνάναρχον Λόγον. Γερασίμου.


Μνηστευθείσα τω Λόγω Μαρίνα ένδοξε, των επιγείων την σχέσιν πάσαν κατέλιπες, και ένήθλησας λαμπρώς ως καλλιπάρθενος’ τον γαρ άόρατον έχθρόν, κατεπάτησας στερρώς, όφθέντα σοι Άθληφόρε. Και νυν πηγάζεις τω κοσμώ, των ίαμάτων τα χαρίσματα.


Αφού έλαβες σαν μνηστήρα σου τον Λόγο Χριστό, και εγκατέλειψες κάθε επίγεια σχέση, ένδοξη μάρτυς Μαρίνα, σαν καλή παρθένος αγωνίσθηκες και νίκησες τον αγώνα της αρετής και του μαρτυρίου, διότι τον αόρατο εχθρό τον ενίκησες με δύναμη, όταν σου παρουσιάσθηκε, αθληφόρε. Και τώρα χαρίζεις στον κόσμο πλούσια σαν πηγή που τρέχει τα χαρίσματα των ιαμάτων.


Κοντάκιον. “Ήχος γ’. Ή Παρθένος σήμερον.
Παρθενίας κάλλεσι, πεποικιλμένη παρθένε, μαρτυρίου στίγμασι, στεφανωθείσα Μαρίνα, αιμασιν, άθλητικοίς τε ρεραντισμένη, θαύμασι, καταλαμφθείσα των ίαμάτων, εύσεβώς Μάρτυς έδέξω, βραβεία νίκης της σης αθλήσεως.


Στολισμένη με τα κάλλη της παρθενίας, παρθένε, στεφανωμένη με τα στίγματα του μαρτυρίου, Μαρίνα, ραντισμένη με το αίμα του μαρτυρίου σου, λαμπρή με τα θαύματα των ιαμάτων ευσεβώς, δέχθηκες τα βραβεία βια τη νίκη στους αγώνες σου.


Ο Οίκος.
Τω νυμφίω Χριστώ, έρωτι της καρδίας σου, από βρέφους σεμνή πυρποληθείσα, έδραμες, δορκάς ως διψώσα πηγαίς άειρρύτοις, Παρθενομάρτυς’ και τη άθλήσει δε σαυτήν συντηρήσασα, εν τω άφθάρτω όντως του Κτιστού σου, νύμφη εύκλεής, θαλάμω έφθασας έστολισμένη, πεποικιλμένη, στεφανηφόρος, νικητής, λαμπαδηφόρος, εύθαλής, άφθαρτου νυμφώνος τυχούσα, και δεξάμενη ως χρυσίον, βραβεία νίκης της σης αθλήσεως.


Ετρεξες σαν διψασμένο ζαρκάδι προς τις πηγές που τρέχουν αδ΄διάκοπα, πίσω από τον Νυμφίο Χριστό, όταν πυρπολήθηκες από την θερμή αγάπη της καρδιάς σου προς Αυτόν από βρέφος, σεμνή παρθενομάρτυς, και αφού συνετήρησες τον εαυτό σου με τον αγώνα, έφθασες πράγματι Νύμφη ένδοξη και στολισμένη στον άφθαρτο θάλαμο του Κτίστου σου, στεφανωμένη, νικήτρια, με λαμπάδα αναμμένη, ακμαία, αφού επέτηχες τον αιώνιο νυμφώνα’ και δέχθηκες σαν καθαρό χρυσάφι τα βραβεία της νίκης για τους αγώνες σου.


Συναξάριον.
Τη ΙΖ’ του αυτού μηνός, μνήμη της αγίας Μεγαλομάρτυρος Μαρίνης.
Στίχοι.
Χειρ δημίου τέμνει σε, Μαρίνα, ξίφει, Χειρ Κυρίου χάριτι θεία δε στέφει.
Έβδομάτη δεκάτη Μαρίνα δειροτομήθη.


Το χέρι του δημίου με το ξίφος σε τέμνει, Μαρίνα, αλλά το χέρι του Κυρίου σε στεφανώνει με τη θεία χάρη. Κατά την δεκάτη εβδόμη του μηνός η Μαρίνα εμαρτύρησε.


«Η Αγία Μαρίνα καταγόταν από την Πισσιδεία και ήταν κόρη του Αιδεσίου, ο οποίος ήταν ιερέας των ειδώλων. Η Μαρίνα όταν ήταν δώδεκα ετών έχασε την μητέρα της, οπότε και την μεγάλωσε μια άλλη γυναίκα. Στη χριστιανική πίστη κατηχήθηκε από χριστιανούς συμπολίτες της. Έτσι όταν έγινε δεκαπέντε ετών, ομολογούσε πως ήταν πλέον έτοιμη να δεχθεί τον αγώνα του μαρτυρίου.Το γεγονός αυτό, μαθεύτηκε αμέσως, και έτσι ο ηγεμόνας της περιοχής διέταξε να την συλλάβουν και να την φέρουν ενώπιόν του. Αμέσως θαμπώθηκε από την ομορφιά της. Την ρώτησε ποία είναι, ποία είναι η πίστη της, και αυτή του απάντησε ότι ονομάζεται Μαρίνα, και είναι χριστιανή, γέννημα θρέμμα της Πισιδίας. Τότε ο ηγεμόνας προσπάθησε να την πείσει να αρνηθεί την πίστη της. Η αγία όμως δεν δέχτηκε.
Για το λόγο αυτό ο τύραννος πρόσταξε και την υπέβαλαν σε βασανιστήρια φρικτά, και αφού τις κατέσκισαν τις σάρκες, την έριξαν στην φυλακή. Μέσα στην φυλακή μάλιστα συνέβη το εξής: ο διάβολος μεταμορφωμένος σε άγριο δράκοντα, προσπάθησε να κάνει την αγία να φοβηθεί. Αυτή όμως προσευχήθηκε στον Θεό, και αμέσως ο δράκοντας άλλαξε μορφή και έγινε ένας μαύρος σκύλος. Τότε η αγία άρπαξε ένα σφυρί και χτυπώντας τον στο κεφάλι και την ράχη, τον ταπείνωσε. Στη συνέχεια ο ηγεμόνας διέταξε και την έφεραν πάλι μπροστά του. Παρά τις πιέσεις του, η αγία παρέμεινε ακλόνητη. Έτσι υποβλήθηκε σε νέα βασανιστήρια, μέχρι που αποκεφαλίστηκε λαμβάνοντας τον στέφανο του μαρτυρίου.»


(Το μικρό συναξάριο, ελήφθη από τον ιστότοπο της Εκκλησίας της Ελλάδος, www.ecclesia.gr.)
Μνήμη των Αγίων μαρτύρων Σπεράτου καί Βερονίκης.Στίχ. Σοίς αίμασι, Σπεράτε, τοις εξ αυχένας Αίμα τραχήλου μιγνύει Βερονίκη.
Ταϊς αυτών άγίαις πρεσβείαις, ό θεός, ελέησαν ημάς. Αμήν.


Δόξα. Ήχος πλ. β’.
Αθλητικήν όδεύσασα όδόν, προγονικήν έξέφυγες βουλήν, Μαρίνα πανσεβάσμιε’ και ως μεν παρθένος φρόνιμη, λαμπαδηφόρος εισήλ¬θες, εις τάς αύλάς του Κυρίου σου’ ως δε Μάρτυς ανδρεία, χάριν έλαβες, άπελαύνειν πάσαν νόσον εξ ανθρώπων. Άλλα και ημάς τους ύμνοϋντάς σε, ψυχικών άλγηδόνων έλευθέρωσον, ταις προς θεόν ίκεσίαις σου.


Εβάδισες την οδό της αθλήσεως και ξέφυγες έτσι την καταδικαστική απόφαση για το αμάρτημα των προγόνων μας, Μαρίνα πανσεβάσμια, και σαν φρόνιμη παρθένος εισήλθες με αναμμένη τη λαμπάδα σου στις αυλές του Κυρίου σου, δυλαδή στη βασιλεία Του, και σαν μάρτυρας ανδρεία, έλαβες τη χάρη νααπομακρύνεις κάθε ασθένεια από τους ανθρώπους. Αλλά και εμάς που σε υμνούμε ελευθέρωσέ μας από κάθε ψυχική ασθένεια με τις ικεσίες σου προς τον Θεό.

Πέμπτη 10 Ιουλίου 2014



Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 13 Ιουλίου. Των Αγίων Πατέρων της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου εν Χαλκηδόνα το 451 μχ. Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον, Ε. 14 – 19.

Κείμενο:
Είπεν ο Κύριος. Υμείς εστέ το φώς του κόσμου. Ου δύναται πόλις κρυβήναι επάνω όρους κειμένη, ουδέ καίουσι λύχνον και τιθέασι αυτόν υπό τον μόδιον, αλλ’ επι την λυχνίαν, και λάμπει πάσι τοις εν τη οικία. Ούτω λαμψάτω το φώς υμών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως ίδωσιν υμών τα καλά έργα και δοξάσωσι τον πατέρα υμών τον εν τοις ουρανοίς.Μή νομίσητε ότι ήλθον καταλύσαι τον νόμον ή τους προφήτας” ουκ ήλθον καταλύσαι, αλλά πληρώσαι. Αμήν γάρ λέγω υμίν, έως άν παρέλθη ο ουρανός και η γή, ιώτα έν ή μία κεραία ου μή παρέλθη απο του νόμου, έως άν πάντα γένηται. Ος εάν ούν λύση μίαν των εντολών τούτων των ελαχίστων και διδάξη ούτω τους ανθρώπους, ελάχιστος κληθήσεται εν τη βασιλεία των ουρανών” ός δ’ άν ποιήση και διδάξη, ούτος μέγας κληθήσεται εν τη βασιλεία των ουρανών. 

Απόδοση:
Είπεν ο Κύριος στους Μαθητές του: «Εσείς είστε το φως για τον κόσμο• μια πόλη χτισμένη ψηλά στο βουνό, δεν μπορεί να κρυφτεί. Οι άνθρωποι, όταν ανάψουν το λυχνάρι, δεν το βάζουν κάτω από το δοχείο με το οποίο μετρούν το σιτάρι, αλλά το τοποθετούν στο λυχνοστάτη, για να φωτίζει όλους τους ανθρώπου του σπιτιού. Έτσι να λάμψει και το δικό σας φως μπροστά στους ανθρώπους, για να δουν τα καλά σας έργα, και να δοξολογήσουν τον ουράνιο Πατέρα σας. Μη νομίσετε πως ήρθα για να καταργήσω το νόμο ή τους προφήτες. Δεν ήρθα για να καταργήσω, αλλά για να τα πραγματοποιήσω. Σας βεβαιώνω πως όσο υπάρχει ο κόσμος, έως τη συντέλεία του, δε θα πάψει να ισχύει ούτε ένα γιώτα ή μία οξεία από το νόμο. Όποιος, λοιπόν, καταργήσει ακόμα και μία από τις πιο μικρές εντολές αυτού του νόμου και διδάξει έτσι τους άλλους, θα θεωρηθεί ελάχιστος στη βασιλεία του Θεού. Ενώ όποιος τις τηρήσει όλες και διδάξει έτσι και τους άλλους, αυτός θα θεωρηθεί μεγάλος στη βασιλεία του Θεού.»


Σχόλια:



Η ΥΨΙΣΤΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ

«Ός δ’ αν ποιήση και διδάξη,
ούτος μέγας κληθήσεται εν τη
βασιλεία των ουρανών»

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ επιθυμούμε να διακριθούμε. Να ξεχωρίσουμε από τους άλλους. Να ανεβούμε ψηλά μέσα στην κοινωνία. Είναι γνωστή η ευχή που διατυπώνουν πολλοί γονείς και συγγενείς προς τα τρυφερά βλαστάρια τους: «Να γίνεις ένας μεγάλος άνθρωπος κάποια μέρα»! Έτσι, μέσα στη διαδρομή των αιώνων, διακρίθηκαν και διέπρεψαν πολλοί άνθρωποι. Και μπροστά στη ζωή και τα έργα τους στάθηκε με θαυμασμό η ιστορία. Σύγχρονοι ή μεταγενέστεροι τους προσήλωσαν με προσοχή το βλέμμα πάνω τους. Βυθομέτρησαν τη ζωή τους. Ζύγισαν τα κατορθώματα τους. Μέτρησαν την προσφορά τους. Και τους απένειμαν τον τίτλο του μεγάλου. Και οι νεώτερες γενιές, ξεφυλλίζοντας τις σελίδες της ιστορίας, τους θαυμάζουμε και τους τιμούμε.
Όμως δεν υπάρχουν μόνο οι μεγάλοι της ιστορίας. Οι μεγάλοι του κόσμου τούτου. Οι μεγάλοι που τους αναγνώρισαν και τους τίμησαν άνθρωποι. Οι μεγάλοι που το μεγαλείο και η δόξα τους περιορίζεται στα όρια και τις διαστάσεις της ιστορίας, της ιστορίας που υποχρεωτικά κάποτε θα λήξει. Υπάρχουν και οι μεγάλοι μπροστά στα μάτια του Θεού. Οι μεγάλοι με κριτήρια και μέτρα όχι ανθρώπινα αλλά αυτά που καθορίζει το Ευαγγέλιο Ιησού Χριστού. Οι μεγάλοι που το μεγαλείο τους δεν εκτείνεται στα περιορισμένα πλαίσια του κόσμου τούτου, αλλά επεκτείνεται μέσα στην αιώνια Βασιλεία του Θεού.
Για τους μεγάλους της δεύτερης αυτής κατηγορίας ομιλεί σήμερα ο Κύριος στην ευαγγελική περικοπή που ακούσαμε. Και ο λόγος για τον οποίο αναγνώστηκε η συγκεκριμένη περικοπή είναι η μνήμη των 630 θεοφόρων Πατέρων, οι οποίοι συγκρότησαν την Δ’ Οικουμενική Σύνοδο στη Χαλκηδόνα το 451 μ. Χ.

Η κρίση των ανθρώπων και η κρίση του Θεού

ΕΚΕΙΝΟΣ, ΔΙΔΑΣΚΕΙ ο Κύριος, που θα εφαρμόσει και θα διδάξει και σε άλλους ανθρώπους τις εντολές του νόμου του Θεού, αυτός θα ονομαστεί μέγας στη Βασιλεία των ουρανών. Θα ονομαστεί από ποιόν, άραγε; Από τον ίδιο τον Θεό. Τους μεγάλους της γης τους κρίνουν και τους ονομάζουν μεγάλους άνθρωποι, που είναι δυνατό να πλανηθούν και να αδικήσουν. Τους μεγάλους της ουράνιας Βασιλείας τους αναγνωρίζει ο αλάθητος Θεός. Εκείνος που διακήρυξε, χωρίς ποτέ κανείς να μπορέσει να τον διαψεύσει: «Η κρίσις η εμή δικαία και αληθινή εστιν» (Ιω. 5, 30 – 8, 16). Εκείνος για τον οποίο μας βεβαιώνει η Αποκάλυψη: «Ναι, Κύριε ο Θεός ο Παντοκράτωρ, αληθιναί και δίκαιαι οι κρίσεις σου» (16,7). Εκείνος, λοιπόν, ο δίκαιος κριτής, κρίνει και αποδίδει τον τίτλο του μεγάλου μέσα στη Βασιλεία Του σ’ αυτούς που πράγματι το αξίζουν.
Τι κρίμα, όμως! Πολλοί χριστιανοί συχνά επιδιώκουμε την ευμενή κρίση των ανθρώπων εδώ στη γη και δεν προσβλέπουμε στη δίκαιη κρίση του Θεού. Ζούμε και ενεργούμε, επιθυμώντας να εισπράξουμε τον έπαινο και τον θαυμασμό των ανθρώπων. Έτσι γινόμαστε ανθρωπάρεσκοι. Και λησμονούμε το χρέος μας που είναι να επιδιώκουμε να αρέσουμε όχι στους ανθρώπους αλλά στο Θεό.

Οι μεγάλοι της ουράνιας Βασιλείας

ΟΣΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ανθρώπους ονομάστηκαν μεγάλοι στον παρόντα κόσμο, θα συντροφεύονται από τον επίζηλο τούτο τίτλο όσο θα διατηρείται ανοιχτή η αυλαία της εγκόσμιας ιστορίας. Εκείνος όμως, που θα αναγνωριστεί μεγάλος από τον Θεό, θα είναι «μέγας εν τη Βασιλεία των ουρανών». Μέγας στην αιωνιότητα. Μέγας κοντά στο Θεό και εν μέσω των Αγίων. Μέγας μέσα στο φως και την ευφροσύνη της θείας Βασιλείας, «ής ουκ έσται τέλος».
Η θερμή προσευχή τριών ολόκληρων χρόνων του αββά Παμβώ, ενός μεγάλου ασκητή, ήταν: «Κύριε, μη δοξάσης εμέ επί της γης». Φλεγόταν από τον πόθο της Βασιλείας του Θεού. Ζητούσε εκεί να ευρεθεί. Εκεί να τιμηθεί και όχι εδώ, στον πρόσκαιρο και μάταιο τούτο κόσμο. Γνώριζε κι εκείνος, όπως και όλοι οι άγιοι άνθρωποι του Θεού, ότι η κρίση των ανθρώπων και οι τιμές και διακρίσεις που απομένουν, ελάχιστα ή και καθόλου δεν συμπίπτουν με την κρίση και την τιμή του Θεού. Με αυτό ακριβώς το πνεύμα συμβουλεύει και ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος: «Μίσησον την τιμήν, ίνα τιμηθής».
Εμείς, άραγε, πόσο περιφρονούμε τις τιμές των ανθρώπων, τις πρόσκαιρες και μάταιες; Και πόσο ποθούμε την Βασιλεία του Θεού, όπου μας αναμένει η αληθινή τιμή και δόξα; Πόσο γεμίζει τις καρδιές μας ο λόγος του Αγίου Πνεύματος: «Μακάριος όστις φάγεται άρτον εν τη Βασιλεία του Θεού» (Λουκ. 14, 15);

Πως κάποιος αναγνωρίζεται κατά Θεόν μεγάλος

ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ μπορεί να ονομαστεί μέγας στη Βασιλεία των ουρανών χωρίς προϋποθέσεις. Ο λόγος του Κυρίου είναι απολύτως σαφής: «Ός δ’ αν ποιήση και διδάξη, ούτος μέγας κληθήσεται εν τη βασιλεία των ουρανών». Ο Χριστός, δηλαδή, θέτει δυο βασικές προϋποθέσεις, και αυτές είναι το «ποιήση» και το «διδάξη». Μόνον εκείνος που, πρώτον, θα κάνει πράξη και ζωή, θα τηρήσει τις θείες εντολές και, δεύτερον, θα τις διδάξει και στους άλλους ανθρώπους, εκείνος θα ονομαστεί Μέγας, εκείνος θα τιμηθεί και θα δοξαστεί στην ουράνια Βασιλεία.
«Ός δ’ αν ποιήσει». Ο Κύριος δεν προτάσει τυχαία το «ποιήση» από το «διδάξη». Με αυτό θέλει να υπογραμμίσει την πρωταρχική σημασία της πράξεως έναντι της διδασκαλίας, να εξάρει τη μυστική δύναμη που κρύβουν τα έργα έναντι των λόγων. Μας το επισημαίνει με μια θαυμάσια διατύπωση και ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος: «’Αφωνον έργον κρείσσον απράκτου λόγου». Ο Χριστός μας αποκάλυψε το Ευαγγέλιο Του για να το εφαρμόσουμε. Και η τήρηση των ευαγγελικών εντολών αποτελεί την πρώτη θεμελιώδη προϋπόθεση και της εισόδου και του δοξασμού μας μέσα στη θεία Βασιλεία.
«Και διδάξη». Με τη χριστιανική πράξη ο Κύριος συνάπτει τη χριστιανική μαρτυρία, το έργο της διδαχής των άλλων. Δεν μπορούμε να διδάξουμε άλλους, αν πρώτα εμείς δεν τηρούμε όσα επιχειρούμε να διδάξουμε. «Χρη πρώτον ποιείν, είτα διδάσκειν» κατά τον Ευθύμιο Ζιγαβηνό. Όμως δεν αρκεί να τηρούμε μόνο τις ευαγγελικές εντολές. Έχουμε καθήκον και να τις διδάξουμε. Αν η πίστη μας είναι η αλήθεια, οφείλουμε να την κηρύξουμε. Αν είναι το φως, θα πρέπει να το ακτινοβολήσουμε. Αν είναι η γνήσια ζωή, χρειάζεται να την αποκαλύψουμε. «Ου γαρ εαυτοίς δει χρησίμους είναι μόνον», παρατηρεί ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, «αλλά και ετέροις». Και προσθέτει ο ίδιος διδάσκαλος: «διότι όπως ακριβώς το διδάσκειν χωρίς το ποιείν καταδικάζει αυτόν που διδάσκει…., .έτσι και το ποιείν που δεν συνοδεύεται και με το υφηγείσθαι ετέρους ( = τη διδασκαλία άλλων), ελαττώνει τον μισθό». Μακάριοι και αληθινά μεγάλοι είναι αυτοί που επιτυγχάνουν τη θαυμαστή σύζευξη ζωής και μαρτυρίας, έργων και λόγων, πράξεως και θεωρίας.
Αδελφοί μου,
Ο Κύριος μας σήμερα μας υποδεικνύει την ύψιστη διάκριση: να ονομαστούμε μεγάλοι στη Βασιλεία Του. Εναπόκειται σε μας, τηρώντας τις θεμελιώδεις προϋποθέσεις που Εκείνος θέτει, να κατακτήσουμε τον ουράνιο τούτο τίτλο.

Κυριακή 6 Ιουλίου 2014

Ιστορίες και θαύματα του Αγίου Όρους.



Οι Εννέα Αόρατοι
Ψηλά στο όρος του Άθωνα, εξαφανίζονται άνθρωποι, και οι τοπικοί θρύλοι λένε ότι από εκεί έρχονται οι "Εννέα Αόρατοι", εννιά μοναχοί που τους πήρανε οι Άγγελοι, και απάγουν άλλους μοναχούς για να τους αφήσουν στη θέση τους, στην ομάδα των εννιά, που μυστικά κυβερνά το Άγιο Όρος.

Αναδυόμενος μοναχός
Τότε ξαφνικά βλέπω ένα μοναχό να βγαίνει μέσα από τη θάλασσα, να αναδύεται από τα νερά! Εμφανίστηκε από το πουθενά και αναδύθηκε μέσα από τη θάλασσα, προχωρώντας μέσα στο νερό προς την ακτή. Ανέβηκε το τοιχάκι, διέσχισε τον παραλιακό δρόμο και πήρε το ανηφορικό μονοπάτι που οδηγεί από την ακτή προς το μοναστήρι και περνά δίπλα από το αίθριο που καθόμουν. Όταν τον είδα να βγαίνει από το νερό νόμισα πως είναι μια παραίσθησή μου. 

Αμέσως όμως σκέφτηκα πως εκεί πάντα υπάρχουν πολλοί μοναχοί που δουλεύουν στο εργοστάσιο ξυλείας, που εργάζονται στα χωράφια, που ψαρεύουν κλπ. και σκέφτομαι μήπως βγήκε μέσα απο καμιά βάρκα, που δεν πρόλαβα να δω και την τραβήξανε πίσω από το τοιχάκι, έξω από το οπτικό μου πεδίο. Ο μοναχός βγαίνει από τη θάλασσα και παίρνει το ανηφορικό δρομάκι που βγαίνει προς το μοναστήρι και έρχεται προς το μέρος μου στο αίθριο, εκεί που κάθομαι. 

Μου λέει "τις ευλογίες σου αδερφέ Ιωάννη και σκύβει να μου ασπασθεί το χέρι, εγώ φυσικά το τράβηξα τελείως σαστισμένος, σοκαρισμένος διότι γνώριζε το όνομά μου και το επίθετό μου όσο και για την παρουσία στο μοναστήρι του γιου μου Τάλω για τον οποίο έκανε κάποια φευγαλέα αναφορά. Πριν προλάβω να συνέλθω από το αρχικό σοκ, ο μοναχός μου λέει "αυτό που αναζητάτε, αδερφέ, βρίσκετε εκεί..." και μου υποδεικνύει το ακριβές σημείο όπου βρίσκεται το σύμβολο που αναζητούσα. Πριν προλάβω να του μιλήσω περισότερο, γυρίζει και παίρνει την κατηφόρα, μπαίνει πάλι μέσα στη θάλασσα και χάνεται! Μπήκε πάλι στο νερό και εξαφανίστηκε από τα μάτια μου... 

Τώρα μέσα στη σαστιμάρα μου, διότι ήταν ένα σοκ για μένα να έρθει κάποιος και να μου πει που βρίσκεται αυτό που αναζητούσα, η εντύπωση που μου άφησε ήταν ότι ο άνθρωπος αυτός ήταν ο μοναχός που είχα συναντήσει στη μονή του Αγ. Διονυσίου στον Όλυμπο! Ήταν το φαινότυπό του, και μέσα μου μέχρι τώρα επιμένω πως ήταν αυτός, νομίζω πως ήταν το ένα και το αυτό φυσικό πρόσωπο. Γνωρίζουμε φυσικά πολλά για την πολυστασία και ίσως μπορούμε να δώσουμε μια ερμηνεία σε αυτό το φαινόμενο.

Παΐσιος
Πολλοί από εσάς θα έχουν ακούσει την ιστορία του γέροντα πάτερ Παίσιου στο Άγιο Όρος, όταν κάποιος τον επισκεπτόταν στο σπιτάκι του δίπλα από τις Καρυές, το έβρισκε πάντα ανοικτό να κάθεται και να τον περιμένει, έβλεπε το φαγητό στην φωτιά και καταλάβαινε ότι θα είχε πάει κάπου κοντά και δεν θα αργούσε να επιστρέψει, καθόντουσαν και τον περίμεναν για πολύ ώρα μέχρι που ανησυχούσαν κα ψάχνανε γύρω για να τον βρούνε, και μόλις ξαναγυρνάγανε στο σπιτάκι τον βλέπανε να κάθεται σε μία καρέκλα και να χαμογελά.

Ήταν εκεί μία ώρα περίπου, σ' ένα μικρό δωματιάκι, δίχως να προσέξει τον πάτερ Παίσιο ο οποίος καθόταν ακριβώς απέναντί του αλλά για εντελώς ανεξήγητο λόγο του ήταν αόρατος.(ποιος ξέρει ποιόν περίμενες να δεις, κι εμένα τον ταπεινό δεν με πρόσεξες..>>έλεγε ο γέροντας)

Ο γέροντας και ο νεαρός μοναχός
Μία ιστορία μιλάει για έναν νεαρό μοναχό, ο οποίος πήγε να ζήσει στο καλυβάκι ενός γέροντα όπου θα έκανε. Προσπαθώντας να μάθει από τον γέροντα, ο οποίος ήταν πάρα πολύ σοφός και πολύ ταπεινός, πέρασε αρκετό καιρό δίπλα του. κάποια μέρα ο γέροντας εξαφανίστηκε. Άδικα τον έψαχνε ο μαθητής και άδικα τον περίμενε να εμφανιστεί. Ο γέροντας είχε χαθεί ανεξήγητα από την μια στιγμή στην άλλη, δίχως να πάρει τίποτα μαζί του, δίχως να αφήσει πίσω του κανένα απολύτως ίχνος.

Ο μαθητής ανησυχούσε μήπως είχε πάθει κάτι, πχ  μήπως είχε πέσει από κάποιο γκρεμό ή είχε πνιγεί στην θάλασσα. Πολλοί μοναχοί τον έψαξαν αλλά δεν τον βρήκαν ούτε ζωντανό ούτε νεκρό, Ο μαθητής έμενε μόνος στο καλυβάκι όλον αυτόν τον καιρό, πέρασαν δύο χρόνια, και μια μέρα ο γέροντας εμφανίστηκε και πάλι στον μαθητή του, Στην αυλή του μικρού του σπιτιούτον ρώτησε έκπληκτος ο μαθητής του. Ο γέροντας απάντησε τα εξής:

Ιερό χέρι
Εξαιρετική θέση ανάμεσα στα Αγια Λείψανα, που βρίσκονται στην Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρας, κατέχει το αριστερό χέρι της Αγίας Μυροφόρου και Ισαποστόλου Μαρίας της Μαγδαληνής. Αυτό το χέρι της Αγίας είναι άφθαρτο, με το δέρμα και τους τένοντες και έχει ευωδία ουράνια. Ακόμη όσοι το ασπάζονται μ' ευλάβεια και πίστη διαπιστώνουν ότι είναι θερμό. Στην Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρας του Αγίου Όρους, από τα πολλά θαύματα που κάνει μέχρι σήμερα η Αγία Μαρία, θεωρείται και τιμάται από τους αδελφούς σαν δεύτερη Κτιτόρισσα της Ιεράς Μονής.

Θαύμα με κατάσβεση φωτιάς
Το 1945, ξέσπασε μεγάλη πυρκαγιά στα δάση της Ιεράς Μονής των Ιβήρων. Ο άνεμος έπνεε δυνατός και η φωτιά μέσα σε λίγες ώρες έφθασε στην κορυφογραμμή που συνορεύουν τα μοναστήρια Ιβήρων, Φιλοθέου και Ξηροποτάμου με το δικό μας δάσος. Όλοι πιστεύανε ότι τα δάση θα καταστραφούν. Οι αδελφοί του μοναστηριού μας ειδοποιήθηκαν έγκαιρα και τρέξανε στον τόπο της πυρκαγιάς. Τότε οι αδελφοί ιερομόναχοι Νεόφυτος και Παντελεήμων, κινούμενοι από τη μεγάλη ευλάβεια που είχαν στο λείψανο της Αγίας Μαρίας, το πήρανε μαζί τους. Κανένας δεν μπορούσε να πλησιάσει στην πυρκαγιά, γιατί ήταν φόβος να περικυκλωθεί από τη μανιασμένη φωτιά.

Παρ' όλα αυτά, ω των θαυμάτων Σου Χριστέ Βασιλεύ! Μόλις πλησιάσανε οι αδελφοί με τα άγια λείψανα μπροστά από τη φωτιά, αμέσως η φωτιά έκοψε το δρόμο και μέχρις ότου οι ιερείς τελειώσουν τον Αγιασμό και τον Παρακλητικό Κανόνα της Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής, η πυρκαγιά είχε τελείως σβήσει, σε μεγάλη έκπληξη των πατέρων που είχαν συγκεντρωθεί  εκεί.

Τα οστά που εωδίαζαν
Κάποιος, κάπου, κάποτε πήγε για επίσκεψη στο Άγιο Όρος. Επίσκεψη και όχι προσκύνημα! Σχεδίαζε να παραμείνει στον Άθωνα έξι μέρες, μόλις όμως γνώρισε από κοντά τη μοναστική ζωή των αγιορειτών μοναχών άλλαξε γνώμη και δεν έβλεπε την ώρα να επιστρέψει στον πολιτισμό, όπως ο ίδιος το έθετε και το διαλαλούσε με μεγάλο θράσος. Έφτασε στην Ι. Μονή Σταυρονικήτα, η οποία θα ήταν και ο τελευταίος σταθμός της αρχικά εξαήμερης εν τέλει τριήμερης περιήγησής του. 

Μάλιστα, κορόιδευε την παρέα του, διότι, όπως έλεγε, έβλεπαν τα πράγματα διαφορετικά και όχι όπως εκείνος, που μέτραγε τις ώρες για να βγει στον έξω κόσμο και επιτέλους να ελευθερωθεί. Στην είσοδο τις μονής τους υποδέχτηκε ο καλόγερος με λουκούμι και ρακί, έδειξε στους επισκέπτες-προσκυνητές τα δωμάτιά τους και τους ενημέρωσε για το πρόγραμμα των ακολουθιών. Η ώρα ήταν 12.00 το μεσημέρι και στις 16.00μ.μ. είχε εσπερινό. Ο φίλος μας την προηγούμενη μέρα είχε παραστεί σε αγρυπνία που διήρκεσε 12 ώρες. 

Αμέσως λοιπόν έπεσε για ύπνο και το μόνο που άκουσε ήταν το σήμαντρο, το οποίο σήμανε στις 16,00 ακριβώς και καλούσε όλους τους παρευρισκόμενους για τον εσπερινό. Ξύπνησε και σκουντουφλώντας κυριολεκτικά, έφτασε στο Καθολικό της μονής, όπου θέλοντας και μη παραβρέθηκε σωματικά στον εσπερινό. Και λέω σωματικά, διότι πνευματικά το μόνο που σκεφτόταν ήταν πότε θα ξεμπέρδευε, για να συνεχίσει τη δουλειά από την οποία τον έκοψε το καταραμένο σήμαντρο, έτσι έλεγε συνέχεια μέσα του.

Επιτέλους, τελείωσε ο εσπερινός, ο κόσμος όμως δεν έφευγε, καθώς περίμεναν να θέσουν σε προσκύνημα τα ιερά λείψανα αγίων, που φυλάσσονται στη μονή. Μέσα στο τσούρμο πήγε και αυτός. Καθώς έλεγε είχε πάρει το κολάι, αφού και στις άλλες μονές που είχε πάει δεν έκανε άλλη δουλειά από το να ασπάζεται νεκρά κόκαλα, που ούτε παλμό είχαν ούτε θερμότητα ούτε ανάβλυζαν μύρο, παρά τα όσα έλεγαν οι αγιορείτες πατέρες.

Προσκύνησε λοιπόν και ετοιμαζόταν να φύγει, παρόλο που ο υπόλοιπος κόσμος παρέμενε εντός του Καθολικού, όταν ο Παππούλης που βρισκόταν εκεί είπε με σπαστή φωνή, όσο μπορούσε δυνατή: «Παιδιά μου σας παρακαλώ, σας παρακαλώ στο όνομα του γλυκού μας Ιησού, πείτε μου ποιο από σας δε μύρισε από τα ιερά λείψανα τη θεία ευωδιά που βγάζουνε»; Εκείνος σταματάει ξαφνιασμένος στην είσοδο, αυτό δεν το είχε ξανακούσει σε κανένα μοναστήρι. Αμέσως, πηγαίνει μπροστά στον παπά και με ύφος προκλητικό του λέει: «Εγώ». Τότε ξεπετάχτηκαν και καμιά δεκαριά ακόμη. Ο σεβάσμιος ιερέας πηγαίνει μπροστά στα ιερά λείψανα και με γλυκιά φωνή αρχίζει να ψέλνει το τροπάριο του Αγίου Δημητρίου του Μυροβλύτη.

Το πρόσωπο του, κίτρινο από τις χημειοθεραπείες, άρχισε να λάμπει τόσο πολύ, που στο τέλος δεν μπορούσες να το κοιτάξεις. Ο γνωστός αυτός φοβήθηκε από αυτό που είδε και τότε συνειδητοποίησε ότι την ίδια στιγμή τα ιερά λείψανα άρχιζαν να ευωδιάζουν τόσο έντονα και γλυκά, που δε χόρταινες να εισπνέεις. Σε λίγο, το πρόσωπο του ιερέα σταμάτησε να φωτίζει, όμως η θεία ευωδιά από τα οστά ήταν τόσο έντονη, που ξεχύθηκε έξω από το Καθολικό, απλώθηκε σε όλη τη μονή και ακολουθούσε τους επισκέπτες ακόμη και στην Τράπεζα και στα δωμάτια τους. Όσοι την είχαν αμφισβητήσει, έκλαιγαν σα μωρά παιδιά και έλεγαν ότι εξαιτίας των αμαρτημάτων τους δεν μπορούσαν να την μυρίσουν αρχικά. Τη νύχτα κανείς δεν μπόρεσε να κοιμηθεί. Την άλλη μέρα ξεκίνησαν για την Ι. Μονή Ιβήρων.

Η μυρωδιά τους ακολουθούσε ως τα μισά του δρόμου. Ο γνωστός μου άλλαξε για δεύτερη φορά γνώμη και ήθελε να παραμείνει στο Άγιο Όρος και να ολοκληρώσει το προσκύνημά του εκεί (δεν το αποκαλούσε πλέον περιήγηση ή εκδρομή). Όταν επέστρεψε στο σπίτι του, η γυναίκα του πήρε τα ρούχα του να τα πλύνει. Τότε διαπίστωσε ότι τα ρούχα του μύριζαν ακόμη αυτή τη γλυκύτατη θεία ευωδιά. Τα γεγονότα αυτά συνέβησαν στην Ι. Μ. Σταυρονικήτα Αγίου Όρους, στις 5 Σεπτεμβρίου 1997. Ο γνωστός αυτός είναι θείος μου, ξάδερφος της μητέρας μου και την εμπειρία του την ανέφερε σήμερα στο σαρακοστιανό τραπέζι. Η μεταστροφή στη θρησκεία εκείνου και της γυναίκας του υπήρξε ραγδαία. Ο παππούλης πατήρ Νεκτάριος τότε είχε λίγες μέρες ζωής, σύμφωνα με τους γιατρούς.

Την τελευταία φορά που επισκέφθηκε ο θείος μου το Άγιο Όρος, πριν λίγους μήνες, τον βρήκε κρυωμένο στο κρεβάτι του. Ο π. Νεκτάριος έμαθε και ζει με τον καρκίνο που τον έχει χτυπήσει σε όλο του το σώμα. Είναι οδοντίατρος και διατηρεί το ιατρείο του στο Άγιο Όρος, προσφέροντας τις υπηρεσίες του όσο του το επιτρέπει η κατάσταση της υγείας του. Την ιστορία αυτή, ακριβώς όμοια ως και την τελευταία λεπτομέρεια, την είχα διαβάσει και στο Internet, από κάποιον άλλον αυτόπτη μάρτυρα. Η συγκίνηση μου ήταν μεγάλη, όταν την άκουσα σήμερα από πρόσωπο συγγενικό, για αυτό σκέφτηκα να την μοιραστώ μαζί σας.

Ο ανεμοστρόβιλος
Σε ένα από τα πολλά Γεροντικά του Αγ. Όρους, εξιστορείται το ακόλουθο περιστατικό: Από κάποια ομάδα μοναχών που είχαν πάει για ψάρεμα ανοιχτά στη θάλασσα, με τη βάρκα τους, ένας μοναχός εξαφανίστηκε, αφού πέρασε και τον «μάζεψε» ένας ανεμοστρόβιλος! Ο συγκεκριμένος μοναχός είχε μία παλιότερη εμπειρία με τον Δαίμονα (εξαιτίας μιας σοβαρής αμετανοητής ανυπακοής του), που του είχε υποσχεθεί: «Θα ξανάρθω να σε πάρω για πάντα»

Πηγές Θαυμάτων:
-Πηγή: Περιοδικό Strange, No 57, σελίδα 33. Άρθρο του Αλβέρτου Δημητρίου-Λένας Αδαμοπούλου με τίτλο Στοιχειωμένη Ελλάδα
-Πηγή: Περιοδικό Strange, No 45, σελίδα 27. Άρθρο του Παντελή Γιαννουλάκη με τίτλο : Ιωάννης Φουράκης - Η Πυραιθέρια συνέντευξη Μέρος Α
-Πηγή: Χαρ. Βασιλόπουλου, Η ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΑ Η ΜΑΓΔΑΛΗΝΗ, έκδοσις «Ορθόδοξος Τύπος», Αθήνα 1999, σσ. 42-45.
-Πηγή:
http://www.pigizois.gr/orthod_latria/thama_sto_agio.htm

Τετάρτη 2 Ιουλίου 2014



 ΤΟΤΕ & ΣΗΜΕΡΑ

Του Αρχιμανδρίτη Βασιλείου Μπακογιάννη. 
  
          Αν ζούσες στο ξεκίνημα του χριστιανισμού, (1ος μ.Χ. αι.) και αμάρτανες θανάσιμα,  έπεφτες λ.χ. στη μοιχεία, στην πορνεία, στις προγαμιαίες σχέσεις, έπαιρνες διαζύγιο χωρίς λόγο πορνείας, κ.λ.π., κανείς δεν θα σου έδινε άφεση! Θα περίμενες τον Ίδιο το Χριστό να σε κρίνει…! Μέχρι τότε θα ήσουν εκτός Εκκλησίας. Ακοινώνητος! «Αφορισμένος!».
          Αν ζούσες λίγο μετά (2ον ή 3ον αιώνα), και αμάρτανες θανάσιμα, θα είχες κάπως καλύτερη «τύχη»! Θα εξομολογιόσουν δημόσια την αμαρτία σου (διασυρμός…!), (εδώ με χίλια βάσανα την εξομολογείσαι κατ’ ιδίαν στον παπά), θα έπαιρνες μεν την άφεση, αλλά μέχρι επιθανατίου κλίνης θα ήσουν «ακοινώνητος», «αφορισμένος», εκτός Εκκλησίας! Θα κοινωνούσες στα τελευταία σου! (Θα καταλάβαινες τι σημαίνει αμαρτία!).
          Αν ζούσες μετά, (4ον αιώνα), και αμάρτανες θανάσιμα, και πάλι θα εξομολογιόσουν δημόσια την αμαρτία σου, και μετά θα ακολουθούσε άλλο μαρτύριο, θα στεκόσουν «προσκλαίων» στην εξώπορτα του ναού, μετά στον νάρθηκα, κ.λ.π. και μετά θα κοινωνούσες! (Θα έφτυνες αίμα, προκειμένου να καταξιωνόσουν των Αχράντων Μυστηρίων!)
          Σήμερα; Εξομολογείσαι την αμαρτίαν σου κατ’ ιδίαν! Στον παπά! Και χωρίς να ακολουθείς την «οδό του μαρτυρίου», (προσκλαίων κ.λ.π.) προσέρχεσαι στα Μυστήρια! Τέτοια χάρη σου κάνει η Εκκλησία! Για να σε σώσει…! Αν και τώρα, μετά από αυτή τη μεγάλη συγκατάβαση, που σου κάνει προς χάρη σου, αρνείσαι να προσέλθεις στο Μυστήριο, τότε;!


Εξομολόγηση;

          Τότε, λοιπόν, η εξομολόγηση ήταν «επανένταξη» στο σώμα της Εκκλησίας. Η θανάσιμη αμαρτία σε απέκοβε από την Εκκλησία, και η εξομολόγηση σε επανένωνε. Σήμερα; Η εξομολόγηση δεν έχει σχέση με την αρχική έννοια της εξομολογήσεως.
          Σήμερα οι περισσότεροι χριστιανοί, ιδιαίτερα στις παραμονές Χριστουγέννων, Πάσχα και της Παναγίας, πάνε στον εξομολόγο, χωρίς να βαρύνονται από βαριά, θανάσιμα αμαρτήματα, κωλυτικά της Θείας Κοινωνίας. Μπορεί ακόμα να μην έχουν τίποτε να του ειπούν, όμως θα περάσουν, έτσι για μια «ευχή». Και μετά να κοινωνήσουν. Αυτό έχει γίνει πια συνήθεια, παράδοση, άγραφος κανόνας, νόμος.
          Βέβαια είναι καλό πράγμα να περνάνε οι χριστιανοί από τον παπά, πριν να κοινωνήσουν, αλλά δεν είναι αυτό εξομολόγηση. Ο καλός παπάς, από τη μεριά του, θα εκμεταλλευθεί αυτή την ευκαιρία, και θα τους αφυπνίσει, θα τους υπενθυμίσει την προσευχή, τη νηστεία, τον εκκλησιασμό κ.α., όπως έκανε και ο θεόπτης Μωυσής κάθε φορά που τον επισκέπτονταν οι Ισραηλίτες. «Βρίσκω (έλεγε) την ευκαιρία και τους διδάσκω τις εντολές του Θεού και το Νόμο Του» (Έξοδ. 18, 16)
          Ακόμα: Μια οι δουλειές, μία η τηλεόραση στο σπίτι, (προπαντός…!) μια το ένα μια το άλλο, κάνουν σήμερα τους ανθρώπους να μην «εξωτερικεύονται», να μην εκτονώνονται λέγοντας κάπου τα προβλήματά τους, τα βάσανά τους, οπότε τα «μαζεύουν» μέσα τους, και με την πρώτη ευκαιρία τα λένε στον εξομολόγο τους. Έχει γίνει πια συνήθεια οι χριστιανοί να λένε στην εξομολόγηση τα βάσανά τους! «Είμαι άρρωστος, παίρνω φάρμακα, ο γυιός μου είναι άνεργος, η κόρη μου  είναι ανύπαντρη», κ.λ.π. Όχι, βέβαια, πως το να ειπείς τα βάσανά σου  στον παπά, είναι «κακό», όμως αυτό δεν είναι εξομολόγηση.


Αφανείς ήρωες!

          Προσέξτε: «Ολόκληρος» θεόπτης Μωυσής «κόντεψε» να καταρρεύσει, ακούγοντας το «βάσανα» του λαού! Και δέχθηκε (!) να «μεταθέσει» το βαρύ αυτό φορτίο σε άλλες «πλάτες» (Έξοδος 18, 13-24). Πράγμα που σημαίνει, πως η πιο κοπιαστική διακονία μέσα στην Εκκλησία είναι, το να «κάθεται» ο παπάς με τις ώρες στο εξομολογητήριο, και να ακούει εν υπομονή τα βάσανα των εν Χριστώ αδελφών μας! Να προσπαθεί, παρόλη την κόπωσή του, να τους στηρίξει, παρηγορήσει, κατά την εντολή του Κυρίου: «Παρηγορείτε, παρηγορείτε τον λαόν Μου» (Ησ. 40, 1)

          Ναι! Αυτοί (οι Πνευματικοί Πατέρες) είναι οι αφανείς ήρωες της Εκκλησίας μας.