Τετάρτη 25 Ιουνίου 2014



Του Πρεσβυτέρου Δημητρίου Λ. Λάμπρου, κληρικού της Ιεράς Μητροπόλεως Ιωαννίνων.

Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα Ιωαννίνων και Έξαρχε Ηπείρου και Κερκύρας,  κύριε Μάξιμε.
Τα Άγια χώματα των Ιωαννίνων είναι έτοιμα να σας υποδεχτούν. Τα χώματα που ποτίσθηκαν με το αίμα των Μαρτύρων για την Αγάπη του Χριστού την Τετάρτη 25 Ιουνίου ενδεδυμένα στην καλοκαιρινή αύρα εσείσθησαν απο το άκουσμα ότι της λαϊκής σοφίας << έχουμε Δεσπότη....>>. Αυτή η Αγάπη σας, σας φέρνει κοντά μας. Οι ευλογημένοι απόγονοι του Αγίου Νεομάρτυρα Γεωργίου και, άλλων πολλών Γιαννιωτών Αγίων σας περιμένουμε με Αγάπη, διαρκή εμπιστοσύνη στο τίμιο Ωμοφόριό σας και, να είσθε βέβαιος ότι θα σας δεχτούμε ως Μωυσή στη  ζωή μας. Εσείς το μόνο που πρέπει να κάνετε είναι να μας Αγκαλιάσετε Σφιχτά και να μην μας αφήσετε ποτέ. ΑΞΙΟΣ.






Ποιοί ήταν οι Δώδεκα Απόστολοι και πως πέθαναν ;


1ος, Ο Πέτρος - Τον Σταύρωσαν.


2ος, Ο Ανδρέας - Τον Στάυρωσαν.


3ος, Ο Ματθαίος - Τον Έκαψαν Ζωντανό σε Καμίνι.


4ος, Ο Ιάκωβος - Τον Έσφαξαν.

5ος, Ο Σίμωνας ο Ζηλωτής - Τον Σταύρωσαν.


6ος, Ο Φίλιππος - Τον Κρέμασαν Ανάποδα.


7ος, Ο Ιάκωβος ο του Ζεβεδαίου - Τον Έσφαξαν.


8ος, Ο Βαρθολομαίος - Τον Σταύρωσαν.


9ος, Ο Ιούδας ο Θαδδαίος - Τον Θανάτωσαν με Τόξα.


10ος, Ο Θωμάς - Τον Θανάτωσαν με Τόξα.


11ος, Ο Ματθίας - Με Φρικτά Βασανιστήρια.


12ος, Ο Ιωάννης ο Θεολόγος - Πέθανε με Φυσικό Θάνατο.

Σάββατο 21 Ιουνίου 2014



Γράμμα στο Θεό. 

( αφιερωμένο στον Πατριάρχη και στον Αρχιεπίσκοπο που << μαλώνουν>> ποιος 
θα καθίσει στη πολυτάραχη καρέκλα της Μητρόπολης Ιωαννίνων ).


Έγραψα γράμμα στο Θεό και μου 'στειλε δικό Του, μου γράφει πως οι άνθρωποι θολώσαν το μυαλό Του. Μου απαντάει πως στη γη τα λάθη Τον κουράζουν, και πάνω στο λευκό χαρτί τα δάκρυά Του στάζουν. Τι θέλουνε οι άνθρωποι στ' άστρα ν'ανεβαίνουν, ακόμα δεν εμάθανε σε Μένα να πιστεύουν; Πες τους δεν είναι δυνατοί πως τίποτα δεν κάνουν όσο κι αν έρχονται ψηλά, Εμένα δε με φτάνουν. Για να Με φτάσουν να τους πεις, θα πρέπει να λυγίσουν, χιλιάδες κόσμο νηστικό πως πρέπει να ταϊσουν. Μου Γράφει πως οι άνθρωποι πρέπει να γίνουν φίλοι, γιατί τον Γιο Του άλλη φορά δεν θα Τον ξαναστείλει. Μου Τον σταυρώσαν μια φορά, δεν θα Τον ξανασταυρώσουν, τα λάθη τους στους ώμους Του δεν τα ξαναφορτώνουν. Μου Τον χτυπήσαν άγρια και ξύδι Τον ποτίσαν τον Γιο Μου Τον μονάκριβο, μου Τον ποδοπατήσαν. Και σήκωνε τα μάτια Του και Με παρακαλούσε, να λυπηθώ την Μάνα Του με πίκρα Με ρωτούσε. Τον έβλεπα να σέρνεται στην γη να Τον χτυπάνε, τον θάνατό Του οι άγριοι με μίσος να ζητάνε. Με αγάπη εγώ σας έστειλα το όμορφο Παιδί Μου, κανείς όμως δεν σκέφτηκε την πίκρα τη δική Μου. Κρίνο λευκό Τον έστειλα κλαδί αμυγδαλιάς, κόκκινο τριαντάφυλλο κλωνάρι της ελιάς. Τα Θαύματα που έκανε λίγοι Του τα πιστέψαν, για αντάλλαγμα στην κεφαλή αγκάθια Του φορέσαν. Θαύματα έκανε πολλά, γιάτρεψε τις πληγές σας, κι ένα ζητούσε από εσάς να μπει μεσ' τις καρδιές σας. Απ' το σκοτάδι θέλησε όλους να σας γλιτώσει, και τα μεγάλα λάθη πάνω Του να φορτώσει. Παράλυτος περπάτησε, τυφλός το φως του είδε, σε ποιά χαρά δε Βρέθηκε, σε ποιόν καημό δεν πήγε. Την πόρνη όταν χτυπάγατε δεν πόνεσε η καρδιά σας; Τι κρίμα που δεν βλέπατε τα λάθη τα δικά σας. Και τον ληστή συγχώρησε που ήταν στο πλευρό Του, γιατί αυτός επίστεψε πως ήταν ο Θεός του. Για όλους η καρδούλα Του λυπόταν και πονούσε, κι αυτούς που Τον σταυρώσανε μ'αγάπη τους Κοιτούσε. Και να τα χρόνια πέρασαν 2000 έτη, μα πως να σας λυπηθώ,χωρίς μετάνοια .. δεν γίνεται, δεν πρέπει .......!!

ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ.

Κυριακή 15 Ιουνίου 2014




Χριστιανική ευγένεια.

Οι χριστιανοί έχουν χρέος, σύμφωνα με την εντολή του Κυρίου, να γίνουν άγιοι και τέλειοι.
Η τελειότητα και η αγιότητα χαράσσονται πρώτα βαθιά στην ψυχή του χριστιανού, και από εκεί τυπώνονται και στις σκέψεις του, στις επιθυμίες του, στα λόγια του, στις πράξεις του. Έτσι, η χάρη του Θεού, που υπάρχει στην ψυχή, ξεχύνεται και σ’ όλο τον εξωτερικό χαρακτήρα.
Ο χριστιανός οφείλει να είναι ευγενικός με όλους.Τα λόγια και τα έργα του να αποπνέουν τη χάρη του Αγίου Πνεύματος που κατοικεί στην ψυχή του, ώστε να μαρτυρείται η χριστιανική του πολιτεία και να δοξάζεται το όνομα του Θεού.Όποιος είναι μετρημένος στα λόγια, είναι μετρημένος και στα έργα.Όποιος εξετάζει τα λόγια που πρόκειται να πει, εξετάζει και τις πράξεις που πρόκειται να εκτελέσει,
και ποτέ του δεν θα υπερβεί τα όρια της καλής και ενάρετης συμπεριφοράς.
Τα χαριτωμένα λόγια του χριστιανού χαρακτηρίζονται από λεπτότητα και ευγένεια.
 Αυτά είναι που γεννούν την αγάπη, φέρνουν την ειρήνη και τη χαρά.
Αντίθετα, η αργολογία γεννάει μίση, έχθρες, θλίψεις, φιλονικίες, ταραχές και πολέμους.
Ας είμαστε λοιπόν πάντοτε ευγενικοί.
Ποτέ από τα χείλη μας να μη βγει λόγος κακός, λόγος που δεν είναι αλατισμένος με τη χάρη του Θεού, αλλά πάντοτε λόγοι χαριτωμένοι, λόγοι αγαθοί, λόγοι που μαρτυρούν την κατά Χριστόν ευγένεια και την ψυχική μας καλλιέργεια.

Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως.



ΨΑΛΜΟΣ 50ος  σε ερμηνεία.


1.  Ελέησόν με κατά το μέγα έλεός Σου Κύριε και με τους απείρους Σου οικτιρμούς, εξάλειψε μου Συ την ανομία.



2. 
 Πλύνε με ολόκληρον από την ανομία μου και από την αμαρτία μου καθάρισέ με.



3. Γνωρίζω Κύριε την ανομία μου, την αμαρτία μου εγώ παντοτινά θυμάμαι.



4. Παρέβηκα την εντολήν Σου Κύριε και έτσι έκανα ενώπιόν Σου αμαρτήματα και δικαιώ­θηκε η διδασκαλία Σου και η κρίση Σου για μένα.



5. Μέσα στον κύκλο της παράβασης και της φθοράς κι η δική μου η ζωή άρχισε, και η μητέρα μου μέσα στην αμαρτία γέννησε κι εμένα.



6. Συ όμως Κύριε, την αλήθεια αγαπάς, και τα μεγάλα και αφανή της γνώσης Σου, τα φανερώνεις και σε μένα.



7. Θα καθαρίσεις την ψυχή μου με το Πνεύμα Σου το άγιο, και με το Βάπτισμα λευκότερο από το χιόνι θα με κάνεις.



8. Το άκουσμα των λόγων Σου είναι για μένα αγαλλίαση και ευφροσύνη Κύριε, γιατί ελευθερώνει την ταπεινωμένη από την αμαρ­τία ύπαρξή μου.



9. Μη προσμετράς τις αμαρτίες μου και τις ανομίες μου συγχώρησέ τες.



10. Ανακαίνισε την καρδιά μου Κύριε, ώστε να είναι καθαρή και δός μου Πνεύ­μα ειλι­κρί­νειας και αλήθει­ας.



11. Από τα μάτια Σου μη μ’ απορρίψεις Κύριε, και το Πνεύμα Σου το άγιο να μη το πάρεις από την ψυχή μου.



12. Δός μου την αίσθηση χαράς απ’ την αναμονή της σωτηρίας μου, και στήριξε τις ενέργειές και την πορεία μου, με το ηγεμονικό Σου Πνεύμα.



13. Όταν γίνει αυτό, το θέλη­μά Σου θα διδάξω στους παράνομους και θα βοηθήσω ασεβείς να επιστρέψουν προς Εσέ­να.



14. Λύτρωσέ με, από τον κίνδυνο φόνου και αιμάτων Κύριε, Συ ο Θεός της δικής μου σωτηρίας. Η γλώσσα μου θα χαίρεται να αναγγέλει το έλεός Σου.



15. Τα χείλη Κύριε και το στόμα μου για πάντα το όνομά Σου θα δοξολογούν.



16. Όλα πια θέ να προσφέρονται, σε Σένα, που πλέον δεν ευδοκείς σε αιματηρές αλόγων ζώων θυσιάσεις.



17. Θυσία για Σένα είναι η ταπεί­νωση και η καλωσύνη Κύριε, και αγαπάς κάθε καρδιά ταπεινωμένη και συντετριμμένη.



18. Ευδόκησε να «χτιστεί» της ψυχής μου η πόλη Κύριε, και να οικοδομηθούν «τα τείχη» της, όπως της Ιερουσαλήμ.



19.Τότε στο «θυσιαστήριο της καρδιάς μου» θα δεχτείς αναφορά της ζωής μου ολό­κληρης, σαν ολοκαύτωμα σε Σένα και σαν θυσία καλω­σύνης.



20. Τότε θα γίνει η καρδιά μου θυσια­στήριο που θα προσφέρει ″ολοκαύτωμα˝ σε Σένα.

Παρασκευή 13 Ιουνίου 2014



Η ανεπίσημη επίσκεψη του Οικουμενικού Πατριάρχη στην Αθήνα 17 -20 Ιουνίου.

Ένας ταγός και, μάλιστα, οικουμενικού κύρους, για να επισκεφθεί μια άλλη Αυτοκέφαλη αδελφή Εκκλησία της επικρατείας του, θα πρέπει την Εκκλησία αυτή να την απασχολεί κάποιο θέμα, οπότε η επίσκεψή του αυτή δεν έχει ανεπίσημο χαρακτήρα. Συνεπώς δικαίως ερωτάται: ποιος είναι , ακριβώς ο λόγος, που ο Οικουμενικός Πατριάρχης επισκέπτεται ανεπίσημα την Αθήνα; Βέβαια δεν θα έλθει στην Αθήνα για καφέ…
Όμως πράγματι, η Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδος αυτή τη περίοδο καλείται, εντός δεκαημέρου να εκλέξει  Επισκόπους σε κενές Επισκοπικές Έδρες και τούτο, βεβαίως, αποκλειστικό έργο της Ιεραρχίας της αδελφής Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος.
Αν λοιπόν, παρ΄ελπίδα, η ανεπίσημη αυτή επίσκεψη του οικουμενικού και, μάλιστα, σε παραμονές εκλογές Επισκόπων, έχει κάποια σχέση με αυτές τις εκλογές, πέραν   της υπόδειξης υποψηφίων εκ μέρους του ( ν.590/1977 άρθρο 17 παρ. 3 ), τότε τούτο , από κανονικής επόψεως, σημαίνει εισπήδηση στα εσωτερικά άλης αδελφής Εκκλησίας, και η παράτολμη αυτή και λίαν αντιΚανονική ενέργεια τιμωρείται αυστηρά.  Οφείλει, λοιπόν, ο Οικουμενικός , εν προκειμένω, να ξεκαθαρίσει τη θέση του και να αποκαλύψει το λόγο της ανεπίσημης αυτής επίσκεψής του, γιατι διαφορετικά ο πιστός λαός θα διερωτάται με απορία προβάλλοντας τη λαϊκή παροιμία: << Τι ζητά η αλεπού στο παζάρι >> ;
Οι πιστοί της Ορθοδόξου Αυτοκέφαλης  Εκκλησίας  της Ελλάδος απαιτούν, όλα να γίνονται <, εν τω φωτί >> και όχι σαν τα αντορθόδοξα , αμαρτωλά , δισέκνιπτα και αυτοκατάκριτα αλισβερίσια Φαναρίου – Βατικανού, Βατικανού – Φαναρίου και εκείθεν, όπου οι Ορθόδοξοι πιστοί της Εκκλησίας της Ελλάδος τα αποκρούουν, τα καταδικάζουν και τα αποστρέφονται μετά βδελυγμίας.

Ο συντάκτης του κειμένου <<  Ο Παπαφλέσσας >>.

Εφημερίδα Νέοι Άνθρωποι Παρασκευή 13 Ιουνίου 2014 αριθμός φύλλου 2000.

Τρίτη 10 Ιουνίου 2014


( εν όψει των προσεχών εκλογών για την πλήρωση κενών Μητροπόλεων ).

ΚΑΝΟΝΙΚΗ  ΓΝΩΜΑΤΕΥΣΗ


Ο υποψήφιος Επίσκοπος οφείλει να γνωρίζει ερευνητικά τον ψαλτήρα, τους κανόνες και πάσαν την Θείαν Γραφήν.


Πρεσβύτερος  ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ ΚΟΛΛΑΣ
Ορθόδοξος Θεολόγος
Εκκλ/κός Συνήγορος
Επ/μος πρόεδρος Συνδέσμου Κλήρου Ελλάδος


«… Όθεν ορίζομεν, πάντα τον προάγεσθαι μέλλοντα εις τον της επισκοπής βαθμόν, πάντως τα Ψαλτήρα γινώσκειν, ίνα πάντα τον κατ’ αυτόν κλήρον ούτω νουθετή μυείσθαι… προθύμως αναγινώσκειν ερευνητικώς, και ου παροδευτικώς, τους τε ιερούς Κανόνας και το άγιον Ευαγγέλιον… και πάσαν την Θείαν Γραφήν, και κατά τα θεία εντάλματα ανατρέφεσθαι και διδάσκειν τον κατ’ αυτόν λαόν…»
(Καν. Β’ της Ζ’ Οικ. Συν.)


Ο Θεοειδής άνθρωπος (Γεν. 1, 26-27 & 5, 1 πρβλ και 3, 22) στο χρονικό διάστημα της εδώ ζωής του (= του πεπτωκότος κόσμου), αισθάνεται πολλάκις χαρές και φαιδρότητες (= εύθυμες διαθέσεις) και επειδή συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις είναι δυνατόν να εκτραπεί  σε ανοησίες (= να γίνει άφρων), συνιστάται από την Αγία Γραφή στους Χριστιανούς, να προτιμούν να εκφράζουν, και να εκδηλώνουν την χαρά τους εκείνη και την ευθυμία τους, άδοντες και ψάλλοντες Ψαλμούς και Ύμνους και Ωδάς πνευματικάς προς τον Δημιουργό τους, τον ζώντα Θεό (Εφεσ. 5, 15-21 Ιακ. 5, 13). Εδώ σημειωτέον, η Γραφή όταν λέγει άδοντες και Ψάλλοντες Ψαλμούς και Ύμνους και Ωδάς πνευματικάς, εννοεί, να ψάλλουν οι Χριστιανοί όχι μόνον με σύνεση αυτούς τους ύμνους, αλλά και με την ανάλογη Μουσική τους.
Όμως, αν τα όσα αναφέρονται ανωτέρω, συνιστώνται στους Χριστιανούς, με όλα αυτά οφείλει, υπερβαλλόντως να κοσμείται αυτός ο Ιερωμένος που πρόκειται να προαχθεί στο ανώτατο αξίωμα της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού, του Επισκόπου. Ο υποψήφιος λοιπόν Επίσκοπος υποχρεούται να κατέχει, «εξεταστικώς και ουχί παροδευτικώς»:
α. Τον Ψαλτήρα, ώστε να εκπαιδευτεί, να νουθετεί, αλλά και να μυεί (= να κατηχεί και να διδάσκει) το Ψαλτήρα, σε λαό και Ιερωμένους της επαρχίας του.
β. Οφείλει να γνωρίζει, και όχι παροδευτικά (= επιπόλαια), αλλά ερμηνευτικά (= με τη σωστή ερμηνεία), τους Θείους και Ιερούς Κανόνες, το Ευαγγέλιο, τις Επιστολές των Αποστόλων, και ολόκληρη την Θεία Γραφή, έτσι ώστε να είναι έτοιμος πάντοτε «προς απολογίαν παντί τω αιτούντι», (Καν. Β’ Ζ’ Οικ. Συν. ενθ. αν. Α’ Πέτρου 3, 15).
Αυτού του ύψους γνώστης οφείλει να είναι ο μέλλων να εκλεγεί Επίσκοπος, πέραν της έξωθεν «καλής μαρτυρίας, ίνα μη εις ονειδισμόν εμπέση και παγίδα του διαβόλου» (Α’ Τιμθ. 3, 1-7).
Και ΕΡΩΤΑΤΑΙ: Πως οικοδομούνται σήμερα οι ρητές και κατηγορηματικές αυτές διατάξεις του ως άνω Καν. της Ζ’ Οικ. Συνόδου; Ο ισχύων Καταστατικός Χάρτης της Εκκλησίας ν. 590/77, περί άλλων, ήττονος σημασίας, τυρβάζει. Με όσα λέγει για την εκλογή Επισκόπου, δεν αναφέρεται ποσώς στην Γραφή, σε Θείους και Ιερούς Κανόνες, και στην έκπαλαι ΤΑΞΗ και ΠΡΑΞΗ της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, δηλαδή στις πραγματικές εκείνες απαιτήσεις, ως αναφέρονται λεπτομερώς ανωτέρω με ρητή κατηγορηματικότητα, με αποτέλεσμα, «κάθε κουτσός, στραβός και ανάποδος», κατά την σοφία τους λαού, να προτείνεται, με ψεύτικες, πολλάκις δικαιολογίες, από τον οικείο Επίσκοπο, και να εγγράφεται ως υποψήφιος στην Κατάλογο προς Αρχιερατείαν, χωρίς καμίαν περαιτέρω ουσιαστική έρευνα από την Ιερά Σύνοδο, παρά μόνον επειδή τον προτείνει ο οικείος Επίσκοπός του!!!


ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ – ΠΡΟΤΑΣΗ

Για να ικανοποιηθούν οι ως άνω απαιτήσεις της Αγίας Γραφής, του Οικουμενικού Θείου και Ιερού Κανόνα, και η έκπαλαι ΤΑΞΗ και ΠΡΑΞΗ της Εκκλησίας, Εκείνου, πρέπει:
α. Ο οικείος Επίσκοπος να προτείνει, με ευθύνη του, για την εγγραφή στον κατάλογο των προς Αρχιερατείαν, Κληρικό της Επαρχίας του, που θα κατέχει, ό,τι απαιτούνται από την Γραφή (= Α’ Τιμθ. 3, 1-7), τους Οικουμενικούς Θείους και Ιερούς Κανόνες, και την έκπαλαι Κανονική ΤΑΞΗ και ΠΡΑΞΗ της Εκκλησίας, (Διατ. Απ/λων Βιβλ. 2, 1-7 ΒΕΠΕΣ τόμος Β’ σελίδα 13), για την εγγραφή του στον Κατάλογον προς Αρχιερατείαν, αφού πρώτα η εν λόγω πρότασή του θα τίθεται στην κρίση των πιστών της Επαρχίας του, και εκείθεν, μέσω του τοπικού τύπου, για τυχών ενστάσεις.
β. Η Ιερά Σύνοδος οφείλει, πριν εγγράψει τον προτεινόμενο στον Κατάλογο προς Αρχιερατείαν, να τον ανακρίνει, με ειδική Συνοδική Επιτροπή, αν πράγματι είναι εγκρατής όλων αυτών των Γραφο/Κανονικώς απαιτουμένων, και αν όχι τότε να τον αποκλείει παντελώς από τον Κατάλογο των προς Αρχιερατείαν, ταυτόχρονα δε να επιβάλλει στον οικείο Επίσκοπο ανάλογη επιτιμία, η οποία βεβαίως θα προβλέπεται από τον σχετικό προς τούτο Συνοδικό Κανονισμό.
Με αυτή την διαδικασία εγγραφής των προτεινόμενων στον Κατάλογο προς Αρχιερατείαν, πράγματι θα προάγονται στο Επισκοπικό αξίωμα οι άξιοι και αυτό θα είναι καλό για τους πιστούς, και για το Τίμιον Πρεσβυτέριον γενικότερα, αλλά και προς την δόξαν του σώματος των Επισκόπων της Εκκλησίας του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, «ην περιεποιήσατο δια του αίματος του ιδίου» (Πραξ. 20, 28).


Δευτέρα 9 Ιουνίου 2014




Διαλύει τις συμφορές.

Πως θα ελεηθούμε; Πως θα σωθούμε; Εγώ θα σας το πω˙ ας έχουμε πάντοτε μέσα στην ψυχή μας την προσευχή και τους καρπούς της, εννοώ δηλαδή την ταπεινοφροσύνη και την πραότητα. Διότι λέγει: «Μάθετε από μένα ότι είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά και θα βρήτε ανάπαυσι στις ψυχές σας» ( Ματθ. 11, 29 ) ˙ και πάλι ο Δαυίδ λέγει˙ «Θυσία για το Θεό είναι το συντριμμένο πνεύμα˙ καρδιά συντριμμένη και ταπεινωμένη ο Θεός δεν θα την περιφρονήση» ( Ψαλμ. 50, 19 ) . Διότι ο Θεός τίποτε δεν αποδέχεται και δεν αγαπά τόσο, όσο ψυχή πράη, ταπεινή και ευχάριστη.Πρόσεχε λοιπόν και συ αδελφέ, και όταν δης κάτι από τα απροσδόκητα να έρχεται και να σε ενοχλή, μην καταφύγης στους ανθρώπους και στηρίξης την ελπίδα σου σε θνητή βοήθεια αλλά αφήνοντας τους όλους κατά μέρος, τρέξε με τη σκέψι σου στο γιατρό των ψυχών. Διότι μόνον Εκείνος μπορεί να θεραπεύση την καρδιά. Εκείνος που μόνος έπλασε τις καρδιές και γνωρίζει όλα τα έργα μας ( Ψαλμ. 32,15 ) . Αυτός μπορεί να μπη στη συν-είδησί μας, ν’ αγγίξη την διάνοιά μας και να παρηγορήση την ψυχή μας. Διότι εάν Εκείνος δεν παρηγορήση τις καρδιές μας, περιττά και ανώφελα είναι τα των ανθρώπων˙ όπως πάλι όταν μας παρηγορή και μας ενθαρρύνη ο Θεός, και αν ακόμη μας παρενοχλούν αμέτρητοι άνθρωποι, δεν θα μπορέσουν να μας βλάψουν σε τίποτε˙ διότι όταν Εκείνος στερεώση την καρδιά, κανένας δεν μπορεί να την κλονίση.Γνωρίζοντας λοιπόν όλα αυτά αγαπητοί, ας καταφεύγουμε πάντοτε στο Θεό, ο Οποίος θέλει και μπορεί να μας απαλλάξη από τις συμφορές . Διότι, όταν χρειάζεται να παρακαλέσουμε ανθρώπους , πρέπει πρώτα να συναντήσουμε και θυρωρούς και παρασίτους και να παρακαλέσουμε και κόλακες και πολύ δρόμο να βαδίσουμε˙ ενώ στην περίπτωσι του Θεού, δε χρειάζεται τίποτε το παρόμοιο, αλλά μπορεί να Τον παρακαλέση κανείς χωρίς να χρησιμοποιήση μεσίτη, χωρίς χρήματα˙ χωρίς δαπάνη αποδέχεται την παράκλησί μας˙ αρκεί μόνο με την καρδιά του να φωνάξη κανείς και να χύση δάκρυα και αμέσως θα τρέξη και θα τον βοηθήση…

Χρυσοστομικός Άμβων Ε΄Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ Τα νεύρα της ψυχής.
Έκδοσις Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου Νέα Σκήτη Αγ. Όρους.

Τρίτη 3 Ιουνίου 2014




Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 8 Ιουνίου  Εορτή της Αγίας Πεντηκοστής.
Ευαγγελιστής Ιωάννης ζ΄37-52.


Κείμενο:



Εν δε τη εσχάτη ημέρα τη μεγάλη της εορτής ειστήκει ο Ιησούς και έκραξε λέγων· εάν τις διψά, ερχέσθω προς με και πινέτω. Ο πιστεύων εις εμέ, καθώς είπεν η γραφή, ποταμοί εκ της κοιλίας αυτού ρεύσουσιν ύδατος ζώντος. Τούτο δε είπε περί του Πνεύματος ου έμελλον λαμβάνειν οι πιστεύοντες εις αυτόν· ούπω γαρ ην Πνεύμα Άγιον, ότι Ιησούς ουδέπω εδοξάσθη. Πολλοί ουν εκ του όχλου ακούσαντες τον λόγον έλεγον· ούτός εστιν αληθώς ο προφήτης· άλλοι έλεγον· ούτός εστιν ο Χριστός· άλλοι έλεγον· μη γαρ εκ της Γαλιλαίας ο Χριστός έρχεται; Ουχί η γραφή είπεν ότι εκ του σπέρματος Δαυίδ και από Βηθλεέμ της κώμης, όπου ην Δαυΐδ, ο Χριστός έρχεται; Σχίσμα ουν εν τω όχλω εγένετο δι΄ αυτόν. Τινές δε ήθελον εξ αυτών πιάσαι αυτόν, αλλ΄ ουδείς επέβαλεν επ΄ αυτόν τας χείρας. Ήλθον ουν οι υπηρέται προς τους αρχιερείς και Φαρισαίους, και είπον αυτοίς εκείνοι· διατί ουκ ηγάγετε αυτόν; Απεκρίθησαν οι υπηρέται· ουδέποτε ούτως ελάλησεν άνθρωπος, ως ούτος ο άνθρωπος. Απεκρίθησαν ουν αυτοίς οι Φαρισαίοι· μη και υμείς πεπλάνησθε; Μη τις εκ των αρχόντων επίστευσεν εις αυτόν η εκ των Φαρισαίων; Αλλ΄ ο όχλος ούτος ο μη γινώσκων τον νόμον επικατάρατοί εισί! Λέγει Νικόδημος προς αυτούς, ο ελθών νυκτός προς αυτόν, εις ων εξ αυτών· μη ο νόμος ημών κρίνει τον άνθρωπον, εάν μη ακούση παρ΄ αυτού πρότερον και γνω τι ποιεί· απεκρίθησαν και είπον αυτώ· μη και συ εκ της Γαλιλαίας ει; Ερεύνησον και ίδε ότι προφήτης εκ της Γαλιλαίας ουκ εγήγερται. Πάλιν ουν αυτοίς ο Ιησούς ελάλησε λέγων· εγώ ειμι το φως του κόσμου· ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήση εν τη σκοτία, αλλ΄ έξει το φως της ζωής.

Μετάφραση:


Την τελευταία ημέρα της γιορτής, την πιο λαμπρή, στάθηκε ο Ιησούς μπροστά στο πλήθος και φώναξε: «Όποιος διψάει, να΄ ρθει σ΄ εμένα και να πιει. Μέσα από κείνον που πιστεύει σ΄ εμένα, καθώς λέει η Γραφή, ποτάμια ζωντανό νερό θα τρέξουν». Αυτό το είπε ο Ιησούς εννοώντας το Πνεύμα που θα έπαιρναν όσοι πίστευαν σ΄ αυτόν. Γιατί, τότε ακόμα δεν είχαν το Άγιο Πνεύμα, αφού ο Ιησούς δεν είχε δοξαστεί με την ανάσταση. Πολλοί άνθρωποι από το πλήθος, που άκουσαν αυτά τα λόγια, έλεγαν: «Αυτός είναι πραγματικά ο προφήτης που περιμένουμε». Άλλοι έλεγαν: «Αυτός είναι ο Μεσσίας». Ενώ άλλοι έλεγαν: «Ο Μεσσίας θα΄ ρθει από τη Γαλιλαία; Η Γραφή δεν είπε πως ο Μεσσίας θα προέρχεται από τους απογόνους του Δαβίδ και θα γεννηθεί στη Βηθλεέμ, το χωριό καταγωγής του Δαβίδ;» Διχάστηκε, λοιπόν, το πλήθος εξαιτίας του. Μερικοί απ΄ αυτούς ήθελαν να τον πιάσουν, κανείς όμως δεν άπλωνε χέρι πάνω του. Γύρισαν, λοιπόν, πίσω οι φρουροί στους αρχιερείς και στους Φαρισαίους, και αυτοί τους ρώτησαν: «Γιατί δεν τον φέρατε;» Οι φρουροί απάντησαν: «Ποτέ άνθρωπος δε μίλησε όπως αυτός». Τους ξαναρώτησαν τότε οι Φαρισαίοι: «Μήπως παρασυρθήκατε κι εσείς; Πίστεψε σ΄ αυτόν κανένα μέλος του συνεδρίου ή κανείς από τους Φαρισαίους; Μόνον αυτός ο όχλος πιστεύει, που δεν ξέρουν το νόμο του Μωυσή και γι΄ αυτό είναι καταραμένοι». Τους ρώτησε τότε ο Νικόδημος, που ήταν ένας απ΄ αυτούς, εκείνος που είχε πάει στον Ιησού νύχτα λίγον καιρό πριν: «Μήπως μπορούμε σύμφωνα με το νόμο μας να καταδικάσουμε έναν άνθρωπο, αν πρώτα δεν τον ακούσουμε και δε μάθουμε τι έκανε;» Αυτοί του είπαν: «Μήπως κατάγεσαι κι εσύ από τη Γαλιλαία; Μελέτησε τις Γραφές και θα δεις πως κανένας προφήτης δεν πρόκειτε να έρθει από τη Γαλιλαία». Τότε ο Ιησούς τους μίλησε πάλι και τους είπε: «Εγώ είμαι το φως του κόσμου· όποιος με ακολουθεί δεν θα πλανιέται στο σκοτάδι, αλλά θα έχει το φως που οδηγεί στη ζωή». 



Σχόλια: 


ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ
(Ιω.7, 37-52 & 8, 12)

Η ΑΣΤΕΙΡΕΥΤΗ ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

«Εάν τις διψά, ερχέσθω προς με και πινέτω»

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ έχει μόνο υλικές ανάγκες, έχει και πνευματικές. Πεινά και διψά το σώμα του. Όμως πεινά και διψά και το πνεύμα του. Σε τι συνίσταται η πνευματική δίψα του ανθρώπου; Να γνωρίσει την αλήθεια. Να ερμηνεύσει τα μυστήρια του σύμπαντος. Να συλλάβει το νόημα της ζωής. Να δώσει απάντηση στα μεγάλα υπαρξιακά ερωτήματα που ορθώθηκαν μπροστά στο πνεύμα του από τότε που βρέθηκε πάνω στο πρόσωπο της γης.
Ο Κύριος, έχοντας υπόψη Του αυτή τη βαθιά πνευματική ανάγκη του ανθρώπου, διατυπώνει σήμερα στην ευαγγελική περικοπή που ακούσαμε ένα υπέροχο προσκλητήριο: «Εάν τις διψά, ερχέσθω προς με και πινέτω». Δηλαδή: Αν κάποιος διψά πνευματικά, ας έρθει κοντά μου να ξεδιψάσει. Ο Κύριος το προσκλητήριο Του αυτό δεν το απηύθυνε μόνο προς τους συγχρόνους Του Ιουδαίους. Τότε που κατά την τελευταία ημέρα του εορτασμού της σκηνοπηγίας προσέφεραν ως σπονδή νερό από την πηγή του Σιλωάμ στο θυσιαστήριο των ολοκαυτωμάτων για να θυμούνται τις μεγάλες ευεργεσίες του Θεού και ειδικά τους θαυμαστούς τρόπους με τους οποίους τους πότισε στην έρημο. Το απευθύνει και σε μας. Στους ανθρώπους κάθε εποχής, οι οποίοι ποθούν και ψάχνουν για να ανακαλύψουν την πηγή της αλήθειας και να ξεδιψάσουν στα καθάρια νερά της.
Είναι ο ίδιος η Αλήθεια. «Εγώ ειμί η αλήθεια» διακήρυξε (Ιω, 14, 6). Ενανθρώπησε για να την φανερώσει στους ανθρώπους, για να μαρτυρήσει γι’ αυτήν. «Εγώ εις τούτο γεγέννημαι και εις τούτο ελήλυθα εις τον κόσμον, ίνα μαρτυρήσω τη αληθεία», θα αποκριθεί στον Πιλάτο (Ιω. 18, 37). Και σήμερα, ημέρα της Πεντηκοστής, αποστέλλει στον κόσμο το Πανάγιο Πνεύμα Του για να οδηγεί τους ανθρώπους «εις πάσαν την αλήθειαν» (Ιω. 16, 13).

Δια του Χριστού γνωρίζουμε τον ένα και αληθινό Θεό

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΜΩΣ, πιο συγκεκριμένα, ότι ο Χριστός είναι η αλήθεια; Η αστείρευτη πηγή της αλήθειας, κοντά στην οποία ο άνθρωπος μπορεί να ξεδιψάσει πνευματικά;
Ο Ιησούς Χριστός είναι η πηγή της αλήθειας γιατί μας αποκαλύπτει το πρόσωπο του αληθινού Θεού. «Ο νόμος δια Μωυσέως εδόθη», τονίζει ο ευαγγελιστής Ιωάννης. «Η χάρις και η αλήθεια δια Ιησού Χριστού εγένετο». Ο Χριστός, ο Μονογενής Υιός του Θεού «ο ών εις τον κόλπον του Πατρός, εκείνος εξηγήσατο» τα μυστήρια του Θεού, του Θεού, που «ουδείς εώρακε πώποτε» (Ιω. 1, 17-18). Γράφει ο άγιος Ειρηναίος: «Δεν θα μπορούσαμε να μάθουμε με άλλον τρόπο τα περί του Θεού, αν ο Διδάσκαλος μας, που είναι ο Λόγος, δηλαδή αυτή η αλήθεια, δεν γινόταν άνθρωπος. Όντως κανείς άλλος δεν ήταν δυνατόν να μας αφηγηθεί την αλήθεια για τον Πατέρα παρά ο Λόγος Του».
Μόνο, λοιπόν, κοντά στον Ιησού Χριστό και δια του Ιησού Χριστού γνωρίζουμε τον ένα και αληθινό Θεό. Ο Θεός είναι ένας στην ουσία και Τριαδικός στις υποστάσεις. Είναι πρόσωπο και όχι μια τυφλή δύναμη ή ένα όν ασυνείδητο. Είναι πνεύμα, πνεύμα άπειρο και πανυπερτέλειο. Είναι η πηγή της αγιότητας, της αγαθότητας και της δικαιοσύνης. Είναι γεμάτος αγάπη. «Ο Θεός αγάπη εστίν» (Α’ Ιω. 4, 8, 16). Στο πρόσωπο του Χριστού και στη σταυρική Του θυσία βλέπουμε το κορύφωμα αυτής της θεϊκής αγάπης. «Ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον Υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον» (Ιω. 3,16).
Χάρη στη διδασκαλία αυτή του Χριστού οι άνθρωποι λυτρώθηκαν από τα είδωλα. Λευτερώθηκαν από τις πλάνες. Οδηγήθηκαν στην αληθινή θεογνωσία. «Η σάρκωση του Μονογενούς φωταγωγεί τους ανθρώπους προς την αληθή θεογνωσία» διδάσκει ένας αρχαίος εκκλησιαστικός συγγραφέας.

Ο Χριστός αποκαλύπτει το μυστήριο του κόσμου

ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ο Χριστός γιατί μας εξηγεί το αίνιγμα του κόσμου που μας περιβάλλει. Τα πάντα είναι δημιουργήματα του Θεού, δημιουργήματα της αγάπης και της σοφίας του Θεού και όχι προϊόντα της τύχης. «Πάντα δι’ αυτού εγένετο, και χωρίς αυτού εγένετο ουδέ έν ό γέγονεν» (Ιω. 1, 3). Κατά τον άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό ο υπεράγαθος Θεός δεν αρκέστηκε «τη εαυτού θεωρία, αλλ’ υπερβολή αγαθότητος» «εκ του μη όντος εις το είναι παράγει και δημιουργεί τα σύμπαντα, αόρατα τε και ορατά, και τον εξ ορατού και αοράτου συγκείμενον άνθρωπον».
Ο κόσμος, λοιπόν, δεν έγινε μόνος του. Δεν προήλθε τυχαία από το χάος. Δεν ξεφύτρωσε αυτόματα. Ούτε και υπήρχε πάντοτε, χωρίς αρχή και χωρίς κανένα σκοπό. Όπως διδάσκει ο απόστολος Παύλος, «εν τω Χριστώ εκτίσθη τα πάντα, τα εν τοις ουρανοίς και τα επί της γης, τα ορατά και τα αόρατα...Τα πάντα δι΄αυτόν και εις αυτόν έκτισται» (Κολ. 1, 16). Γι΄ αυτό και πότε και πως και γιατί έγινε ο κόσμος, μας το αποκαλύπτει μόνο ο Κύριος Ιησούς και η αθάνατη διδασκαλία Του.

Ο Χριστός φωτίζει την ανθρώπινη περιέργεια

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ η αλήθεια διότι ερμηνεύει το μυστήριο του ανθρώπου και μας δίνει το βαθύτερο νόημα της ζωής του. Μας εξηγεί πως προήλθαμε. Όχι τυχαία. Όχι αυτόματα. Όχι από τον πίθηκο. Αλλά κατευθείαν από τον ίδιο τον Θεό. Οι άνθρωποι, κατά την ωραία έκφραση του Μεγάλου Βασιλείου, είμαστε όντα θεόπλαστα.
Ο Ιησούς μας φανερώνει ακόμη τη μεγάλη αξία του ανθρώπου. Ο άνθρωπος είναι η κορωνίδα ολόκληρης της δημιουργίας. Τα πάντα δημιουργήθηκαν για χάρη του. Τελευταίος ο άνθρωπος. «Κατ’ εικόνα» και «καθ’ ομοίωσιν» Θεού (Γεν. 1, 26). Με σώμα που διατρανώνει την πανσοφία του Θεού. Με ψυχή αθάνατη που προσδίδει στον άνθρωπο απέραντη αξία. Τόση αξία και τέτοια ανεκτίμητη σημασία, ώστε για τη λύτρωση του έγινε ο ίδιος ο Θεός άνθρωπος και έχυσε το αίμα Του πάνω στο σταυρό!
Από τον Ιησού Χριστό, τη σαρκωμένη Αλήθεια, γνωρίζουμε και τον προορισμό της υπάρξεως μας, το βαθύτερο νόημα της ζωής μας. Είναι το «καθ’ ομοίωσιν». Η κλήση μας να μοιάσουμε προς τον Θεό. Να ζήσουμε ενωμένοι μαζί Του. Να γίνουμε κοινωνοί θείας φύσεως (Β’ Πετρ. 1,4).
Για το σκοπό αυτό κατέβηκε στη γη. Ενανθρώπησε και σταυρώθηκε για να μας ελευθερώσει από τον ζυγό της αμαρτίας, να μας ανορθώσει από την πτώση, να καταστήσει εκ νέου βατό το δρόμο που οδηγεί στην ολόφωτη Βασιλεία Του. «Επειδή μετέδωκε του κρείττονος και ουκ εφυλάξαμεν», διδάσκει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, «μεταλαμβάνει του χείρονος, της ημετέρας λέγω φύσεως, ίνα δι’ εαυτού εν εαυτώ ανακαινίση μεν το κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν, διδάξη δε ημάς την ενάρετον πολιτείαν και ταύτην δι’ εαυτού ποιήση ημίν ευεπίβατον...».

Που μπορούμε να ξεδιψάσουμε πνευματικά

ΕΙΝΑΙ ΣΤΗ ΦΥΣΗ του ανθρώπου η πνευματική δίψα. Η βαθιά κι επίπονη αναζήτηση της αλήθειας για τον Θεό, τον κόσμο και τον άνθρωπο. το πρόβλημα για μας – για τον κάθε άνθρωπο – είναι που θα ψάξουμε να τον ανακαλύψουμε. Κοντά σε ποιές πηγές θα προσπαθήσουμε να ξεδιψάσουμε. Διότι πρέπει να ομολογήσουμε ότι υπάρχουν δρόμοι που οδηγούν σε τραγικά αδιέξοδα. Και πηγές με θολά και γλυφά νερά με τα οποία ο άνθρωπος είναι αδύνατο να ξεδιψάσει.
Ο Κύριος Ιησούς σήμερα μας υποδεικνύει τον ένα, μοναδικό και ασφαλή δρόμο. Είναι αυτός που οδηγεί κοντά Του, στην πηγή της αλήθειας: «Εάν τις διψά, ερχέσθω προς εμέ και πινέτω». Όποιος τον πλησιάζει, δεν διαψεύδεται. Όποιος πίνει από το «ζων ύδωρ» της διδασκαλίας Του, «ου μη διψήση εις τον αιώνα» (Ιω. 1, 14).
Και σήμερα, κατά την εύσημη ημέρα της Πεντηκοστής, αποστέλλει στον κόσμο το πανάγιο Πνεύμα Του, το Πνεύμα της Αληθείας. Και μας καλεί να καταστήσουμε τις υπάρξεις μας κατοικητήρια Του. Αν αυτό το επιτύχουμε, τότε θα μπορέσουμε και να γνωρίσουμε και να ζήσουμε την αλήθεια. Θα έχουμε πραγματικά και αιώνια ξεδιψάσει. Και τότε θα μπορούμε να ομολογούμε μαζί με ένα καλό αναζητητή του αληθινού Θεού, τον αρχαίο διδάσκαλο Κλήμεντα τον Αλεξανδρέα: «Ως μέχρι νυν επλανώμην ζητών τον Θεόν. Επεί δε με φωταγωγείς, Κύριε, και τον Θεόν ευρίσκω δια σου και τον Πατέρα απολαμβάνω παρά σου».



Οι ευχές της Πεντηκοστής, σε μετάφραση, απο τον Μακαριστό Μητροπολίτη Νικοπόλεως και Πρεβέζης Μελέτιο Καλαμαρά.


( Οι ευχές αυτές όπως και των Θεοφανείων αλλά και φυσικά οι όποιες μεταφράσεις έγιναν απο τον Μακαριστό Μητροπολίτη εδόθησαν στους Ιερείς της Μητροπόλεως Πρεβέζης να κάνουν χρήση. Η μη τήρηση της εντολής του Μητροπολίτη και κατ΄  επέκταση της Φάρας αυτών που λάτρεψαν τις μεταφράσεις σήμαινε για τον ταλαίπωρο έγγαμο Εφημέριο τον Διωγμό, τη Δοκιμασία, τον Διασυρμό και φυσικά την αναζήτηση άλλης Μητροπόλεως. Ο γράφων υπήρξε ένας απο τους ελάχιστους που διαφώνησαν με τις αυθαιρεσίες του Μακαριστού Μητροπολίτου και αναζήτησε πνευματική προστασία σε άλλη Μητρόπολη και σε τιμημένο Ωμοφόριο ).  




ΣΤΑΣΙΣ Α´



Αχραντε, ἀμίαντε, ἄναρχε, ἀόρατε, ἀκατάληπτε, ἀνε-ξιχνίαστε, ἀναλλοίωτε, ἀνυπέρβλητε, ἀμέτρητε, ἀνεξίκακε, Κύριε, ὁ μόνος ἀθάνατος∙ τό φῶς τό ἀπρόσιτο· Σύ πού ἔφτιαξες τόν οὐρανό τήν γῆ καί τήν θάλασσα· καί τό κάθε τί, πού ὑπάρχει σέ αὐτά.
Σύ, πού πρίν ἀκόμα Σοῦ ζητήσωμε κάτι, μᾶς τό δίνεις:
Σέ παρακαλοῦμε καί Σέ ἱκετεύομε:
Δέσποτα φιλάνθρωπε, Πατέρα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ· πού γιά μᾶς τούς ἀνθρώπους, καί γιά τήν σωτηρία μας, κατέβηκε ἀπό τόν οὐρανό στήν γῆ· καί μέ ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἔλαβε σάρκα ἀπό τήν ἔνδοξη Ἀειπάρθενο καί Θεοτόκο Μαρία, καί ἔγινε ἄνθρωπος! Καί ἄνθρωπος κοντά μας, πρῶτα μᾶς δίδαξε μέ λόγια· ὕστερα ὅμως μᾶς τό ἔδειξε ξεκάθαρα καί μέ ἔργα· Τότε πού βάδιζε πρός τό σωτήριο Πάθος· ἄφησε σέ μᾶς, τούς ταπεινούς καί ἁμαρτωλούς καί ἀνάξιους δούλους Σου, ὑπόδειγμα, ὅταν θέλωμε νά Σέ παρακαλέσωμε, νά συγχωρήσεις, σέ μᾶς τίς ἁμαρτίες μας, καί στόν λαό σου τά ἀπό ἄγνοια λάθη του, νά κλίνωμε τά γόνατα καί νά σκύβωμε τό κεφάλι.
Σύ λοιπόν, Πολυέλεε καί Φιλάνθρωπε, Θεέ Πατέρα ἄκουγέ μας, Σέ παρακαλοῦμε, ὅποτε καί ἄν Σέ ἐπικαλούμε-θα! Μά ἰδιαίτερα ἄκουσέ μας σήμερα, πού ἑορτάζομε τήν μεγάλη ἑορτή τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς, κατά τήν ὁποία ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, ἀφοῦ ἀνελήφθη στούς οὐρανούς, καί ἐκάθισε στά δεξιά Σου, ἔστειλε στούς ἁγίους μαθητές καί ἀποστόλους Του τό Πνεῦμα τό Ἅγιο.
Καί Ἐκεῖνο κατέβη καί ἐκάθισε στόν καθένα ἀπό αὐτούς· καί ἐγέμισαν ὅλοι μέ τήν ἀκένωτη χάρη Του· καί ἄρ-χισαν νά μιλοῦν ξένες γλῶσσες, ἄγνωστές τους μέχρι τότε· νά κηρύττουν τά μεγαλεῖα Σου· καί νά κάνουν προφητεῖες.
Τώρα λοιπόν, πού Σέ παρακαλοῦμε, εἰσάκουσέ μας·
· Θυμήσου μας, τούς ταπεινούς καί κατακρίτους·
· Ἀπάλλαξέ μας ἀπό τήν αἰχμαλωσία τῶν ψυχῶν μας, Σύ τόσο μᾶς ἀγαπᾶς!
Γονατιστοί μπροστά Σου, Σοῦ φωνάζουμε:
· Δέξου μας, ἁμαρτήσαμε. Εἴμαστε ἔνοχοι ἐνώπιόν Σου! Μά μή τό ξεχνᾶς, πώς ἀπό τήν στιγμή πού γεννηθήκαμε, ἀφιερωθήκαμε σέ Σένα. Ἀπό τήν κοιλιά τῆς μητέρας μας, Σύ εἶσαι ὁ Θεός μας. Ἀλλά δέν πορευθήκαμε σωστά.
· Σέ ἐγκαταλείψαμε.
· Ἡ ζωή μας βουτήχθηκε στήν ἁμαρτία, γυμνωθήκαμε ἀπό τήν χάρη Σου, καί χάσαμε κάθε δικαίωμα, ἀκόμη καί νά Σοῦ μιλᾶμε!
Καί πάλι ὅμως, τήν ἐλπίδα μας σέ Σένα τήν στηρίζομε· στήν ἀπέραντη Εὐσπλαγχνία Σου.
Καί Σοῦ φωνάζομε:
· Μή θυμᾶσαι, Κύριε, τίς ἁμαρτίες μας, πού ἀπό ἄγνοι-ά μας ἐκάναμε στά νιᾶτα μας!
· Καθάρισέ μας ἀπό τό κάθε τι, πού βαρύνει τήν συνείδησή μας!
· Μή μᾶς ξεχνᾶς στά γηρατειά μας·
· Μή μᾶς ἐγκαταλείπεις, τότε πού σιγά-σιγά ἡ ζωή μας σβήνει.
· Ἀξίωσε μας, πρίν ξαναγυρίσωμε στήν γῆ, νά ἐπιστρέψουμε σέ Σένα!
· Δές μας μέ σπλαγχνική ματιά!
· Βάλε ἀντίβαρο στίς ἁμαρτίες μας τούς οἰκτιρμούς Σου.
· Ἀντίταξε στό πλῆθος τῶν πλημελημμάτων μας, τήν ἄβυσσο τῆς εὐσπλαγχνίας Σου!
· Δές, Κύριε, ἀπό τό ἅγιο κατοικητήριό Σου τόν λαό Σου, πού γονατιστός τριγύρω μου, περιμένει τό ἔλεός Σου.
· Ἔλα κοντά μας, μέ τήν καλωσύνη Σου.
· Ἀπάλλαξέ μας ἀπό τήν καταδυναστεία τοῦ Διαβόλου.
· Ἀσφάλισε τήν ζωή μας, μέ τόν ἅγιο νόμο Σου.
· Βάλε τόν λαό Σου κάτω ἀπό τήν προστασία τῶν ἀγγέλων Σου.
· Σύναξε μας ὅλους στήν βασιλεία Σου.
· Δῶσε συγγνώμη σέ ἐκείνους πού ἔχουν τήν ἐλπίδα τους σέ Σένα.
· Συγχώρεσέ μας, καί ἐμᾶς τούς κληρικούς καί ὅλον τόν λαό Σου, γιά τά ἁμαρτήματά μας.
· Καθάρισέ μας, μέ τήν ἐνέργεια τοῦ ἁγίου Σου Πνεύματος.
· Διάλυσε τίς παγίδες, πού μᾶς στήνει ὁ διάβολος!
Μέ τίς πρεσβεῖες τῆς πανάχραντης Μητέρας Σου καί ὅλων τῶν ἁγίων Σου. Ἀμήν.


ΣΤΑΣΙΣ Β΄

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ καί Θεέ μας· τότε πού ἤσουν κοντά μας, ἐδῶ στήν γῆ, σ᾿ ἐκείνους πού Σέ πίστευαν Θεό καί Σωτῆρα τοῦ κόσμου, ἔδινες τήν εἰρήνη Σου καί τήν δωρεά τοῦ ἁγίου Πνεύματος, νά εἶναι γιά πάντα κληρονομία τους ἀναφαίρετη.
Αὐτήν τήν χάρη, αὐτήν τήν δωρεά, τήν ἔστειλες μέ τρόπο πολύ πιό φανερό, τήν ἡμέρα τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς, στούς ἁγίους μαθητές καί ἀποστόλους Σου, ἀφοῦ ἐγέμισες τό στόμα τους μέ τήν χάρη, πού τούς ἔδωκαν οἱ πύρινες γλῶσσες· Καί τότε ὅλοι ἐμεῖς, ἄνθρωποι ἀπό διαφορετικά ἔθνη, ἀκούσαμε ἀπό τό στόμα τους, μέ τά ἴδια τά αὐτιά μας, καί στή δική μας γλῶσσα, ποῖος εἶναι ὁ ἀληθινός Θεός. Καί ἀπό τότε:
v Τό φῶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μᾶς φώτισε.
v Ἀπαλλαγήκαμε ἀπό τό νοητό σκοτάδι·
v πάψαμε νά ἔχωμε ψεύτικη θρησκεία· καί νά ζοῦμε στήν πλάνη!
v Ναί, ἀπό τότε, πού μέ τρόπο αἰσθητό στά φυσικά μας μάτια, διένειμες στούς ἀποστόλους Σου τίς πύρινες γλῶσσες, ἐμάθαμε νά πιστεύωμε σέ Σένα. Τότε φωτισθήκαμε, τό πιστεύομε, καί τό ὁμολογοῦμε, καί τό διακηρύττομε, ὅτι Σύ εἶσαι ὁ Θεός μας. Σύ, μαζί μέ τόν Πατέρα καί μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα· ὁ ἕνας Θεός μας· μία Θεότης· μία Δύναμη καί μία Ἐξουσία.
Σύ λοιπόν, Κύριε, τό ἀπαύγασμα τῆς δόξης τοῦ ἀνάρχου Πατέρα μας, ὁ ἀπαράλλακτος καί ἀμετακίνητος χαρακτήρας τῆς Οὐσίας Του, ἡ πηγή τῆς Χάρης καί τῆς Σοφίας, ἄνοιξέ μου, τοῦ ἁμαρτωλοῦ, τά χείλη! Καί δίδαξέ με, πῶς καί γιά τί πρέπει νά προσεύχωμαι.
Σύ ξέρεις, πόσες εἶναι οἱ ἁμαρτίες μου! Ἀλλά ἡ εὐσπλαγχνία Σου θά τίς νικήσει· ὅσες κι ἄν εἶναι! Νά, στέκω μπροστά Σου μέ φόβο! Καί ρίχνω τήν ἀπόγνωση τῆς ψυχῆς μου στήν ἀπεραντοσύνη τοῦ ἐλέους Σου.
Κυβέρνησε τήν ζωή μου, Κύριε· Σύ πού κυβερνᾶς ὁλό-κληρη τήν κτίση· Σύ πού μέσα στήν τρικυμία τῆς ζωῆς αὐτῆς, εἶσαι τό ἤρεμο λιμάνι μας.
Ἀξίωσέ με νά μάθω τόν δρόμο Σου· καί νά τόν βαδίζω!
· Δῶσε μου Πνεῦμα σοφίας· νά κυβερνάει τήν σκέψη μου·
· Δῶσε μου Πνεῦμα συνέσεως, σέ μένα τόν ἀνόητο.
· Κάμε νά ἔχω Πνεῦμα εὐλάβειας καί φόβου, σέ ὅλες μου τίς πράξεις καί τίς ἐνέργειες.
· Δῶσε μου τό Πνεῦμα Σου τό εὐθές βαθειά μέσα στόν ψυχικό μου κόσμο!
· Δῶσε μου τό ἡγεμονικό Σου Πνεῦμα, νά κυβερνάει καί νά στηρίζει τούς λογισμούς μου καί τίς σκέψεις μου, πού ὅλο καί μοῦ ξεφεύγουν!
Γιατί μόνο ἔτσι, Κύριε, μόνο ἄν κάθε ἡμέρα, καί στό κάθε μου βῆμα, ὁδηγοῦμαι στό σωστό ἀπό τό Πνεῦμα Σου τό ἅγιο, θά γίνω ἄξιος νά τηρῶ τίς ἐντολές Σου, καί νά φέρνω συνεχῶς στήν μνήμη μου τήν ἔνδοξη Δευτέρα Παρουσία Σου, πού θά ἔλθεις, νά μᾶς κρίνεις κατά τά ἔργα μας!
Μή μέ ἀφήνεις, Κύριε, νά μέ ξεγελᾶνε οἱ πρόσκαιρες καί φθαρτές ἀπολαύσεις τοῦ κόσμου τούτου ἀλλά βοήθησέ με, νά ἐπιθυμῶ νά ἀπολαύσω τούς θησαυρούς τῆς μέλλουσας ζωῆς.
Σύ Κύριε, μᾶς τό εἶπες: Ὅ,τι κι ἄν ζητήσει ὁ καθένας μας στό Ὄνομά Σου, θά τό πάρει ὁπωσδήποτε ἀπό τόν συναΐδιο Θεό Πατέρα Σου. Καί γι᾿ αὐτό, καί ἐγώ ὁ ἁμαρτωλός, σήμερα, πού ἑορτάζομε τήν ἐπιφοίτηση τοῦ ἁγίου Σου Πνεύματος, Σέ ἱκετεύω:
Ὅσα σοῦ ζήτησα γιά σωτηρία μου, δῶσέ τά μου. Ναί, Κύριε, πλουσιοπάροχε καί πανάγαθε, μεγάλε Εὐεργέτη ὅλων μας· τόσο, πού μᾶς δίνεις πάντοτε πιό πολλά ἀπό ὅσα σοῦ γυρεύουμε· Σύ, πού εἶσαι πάντοτε γεμᾶτος εὐσπλαγχνία καί συμπόνια· Σύ, πού ἔγινες γιά χάρη μας ἄνθρωπος, σέ ὅλα ὅμοιος μέ μᾶς, ἐκτός ἀπό τήν ἁμαρτία· καί μᾶς ἀγαπᾶς τόσο, πού, ὅταν μᾶς βλέπεις νά λυγίζωμε τά γόνατά μας, λυγίζεις καί Σύ ἀπό ἀγάπη, ἀπό εὐσπλαγχνία καί ἀπό καλωσύνη γιά μᾶς, καί συγχωρεῖς τίς ἀμαρτίες μας.
Ἄκουσέ με ἀπό τόν ἅγιο Θρόνο Σου, Κύριε.
v Λυπήσου τόν κόσμο Σου, Κύριε.
v Ἁγίασε τό λαό Σου.
v Φύλαξέ τόν κάτω ἀπό τήν σκέπη τῶν πτερύγων Σου.
v Μή μᾶς παραβλέπεις. Μή μᾶς ξεχνᾶς. Ἔργα τῶν χειρῶν Σου εἴμαστε!
Σέ σένα μόνο ἁμαρτάνομε· ἀλλά καί Σένα μόνο λατρεύομε.
Δέν προσκυνήσαμε ποτέ ἄλλον Θεό. Ποτέ δέν ἁπλώσα-με παρακλητικά τά χέρια μας σέ ἄλλον, ἐκτός ἀπό Σένα, Θεό!
v Ἄφησε τά παραπτώματά μας. Συγχώρησε τίς ἁμαρτίες μας.
v Δέξου τήν ἱκεσία, πού γονατιστοί Σοῦ ἀπευθύνομε.
v Ἅπλωσε μας χέρι βοηθείας.
Καί πρόσδεξε τήν προσευχή μας, σάν θυμίαμα δεκτό καί εὐάρεστο, πού φθάνει ἐνώπιον τῆς ὑπεράγαθης βασιλείας Σου. Μέ τίς πρεσβεῖες τῆς πανάχραντης Μητέρας Σου καί ὅ-λων τῶν ἁγίων Σου. Ἀμήν.


ΣΤΑΣΙΣ Γ´

Χριστέ ὁ Θεός, ἡ ἀστείρευτη πηγή τῆς ζωῆς καί τοῦ φωτός· Σύ, πού μᾶς δίνεις ζωή καί φῶς· ἡ συναΐδια μέ τόν Πατέρα δημιουργική δύναμη· πού ἐξεπλήρωσες μέ τόν καλλίτερο τρόπο ὁλόκληρη τήν θεία Οἰκονομία, γιά τήν σωτηρία μας·
Σύ, πού ἔκοψες τά ἄλυτα δεσμά τοῦ θανάτου.
Σύ, πού ἔσπασες τίς κλειδωμένες πύλες τοῦ ἅδου καί πάτησες κάτω ἀπό τά πόδια Σου ὅλα τά πονηρά πνεύματα.
Σύ, πού πρόσφερες, θυσία ἄμωμο γιά μᾶς, τόν ΕΑΥΤΟ Σου, τό σῶμα Σου τό ἄχραντο, τό ἄθικτο καί ἀμόλυντο ἀπό κάθε ἁμαρτία, καί μέ τήν φρικτή αὐτή καί ἀνέκφραστη ἱερουργία, μᾶς ἐχάρισες τήν αἰώνια ζωή.
Σύ, πού κατέβηκες στόν ἅδη καί ἔσπασες τίς πύλες του καί ἔλευθέρωσες τούς δεσμίους του, ἐνῶ ἀντίθετα τόν ἀρχέκακο καί βύθιο δράκοντα, μέ ἕνα δόλωμα θεόσοφο, τόν ἔπιασες στό ἀγκίστρι Σου, καί τόν ἔδεσες μέ βαριές ἁλυσίδες ζόφου· καί μέ τήν ἀπειροδύναμη ἰσχύ Σου, τόν ἔρριξες στά τάρταρα τοῦ ἅδη, στό πῦρ τό ἄσβεστο, στό σκότος τό ἐξώτερο,
Σύ, ἡ μεγαλώνυμη σοφία τοῦ Θεοῦ Πατέρα,
Σύ, ὁ μεγάλος συμπαραστάτης τοῦ κάθε ἀνθρώπου πού περνάει πειρασμό,
Σύ, πού ρίχνεις τό φῶς Σου ἀκόμη καί, σέ ἐκείνους πού ζοῦν σέ χώρα καί σκιά θανάτου,
Σέ Σένα στρεφόμαστε, Χριστέ, αἰώνιας δόξας Κύριε, καί Υἱέ ἀγαπητέ τοῦ Ὕψιστου Πατέρα· ἀΐδιο φῶς, ἐξ ἀϊδίου φωτός· ἥλιε τῆς Δικαιοσύνης· καί Σέ παρακαλοῦμε, ἐπάκουσέ μας:
Ἀνάπαυσε τίς ψυχές τῶν δούλων Σου, τῶν κεκοιμημένων πατέρων καί ἀδελφῶν μας, καί τῶν λοιπῶν κατά σάρκα συγγενῶν μας, καί ὅλων τῶν ὀρθοδόξων ἀδελφῶν. Σοῦ τούς μνημονεύομε, γιατί ἔχεις ἐξουσία σέ ὅλα, καί στά χέρια Σου κρατᾶς ὅλα τά πέρατα τῆς γῆς.
Δέσποτα παντοκράτορ, Θεέ τῶν πατέρων μας, καί Κύριε τοῦ ἐλέους· Κύριε, καί τοῦ θνητοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων· καί τῶν ἀθανάτων ἀγγέλων· Δημιουργέ τῆς φύσης τῶν ἀνθρώ-πων, πού σέ μιά στιγμή ἔρχεται στόν κόσμο· καί σέ μιά στιγμή πάλι ξαναφεύγει· Κύριε,τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου· καί τῆς ἐδῶ συμπεριφορᾶς μας· καί τῆς ἐκεῖ μεταστάσεως μας.
Σύ, πού μετρᾶς τά χρόνια μας· καί ὁρίζεις στόν καθένα μας τήν στιγμή τοῦ θανάτου.
Σύ, πού κατεβάζεις στόν ἅδη, ἀλλά καί βγάζεις ἀπό τόν ἅδη.
Σύ, πού μέ τήν ἀρρώστια μᾶς εὐεργετεῖς – καί ὑγιεῖς, μᾶς ἀφήνεις ἐλεύθερους!
Σύ, πού οἰκονομεῖς ὅλα τά ἐδῶ γιά τήν σωτηρία μας, καί τά μέλλοντα τά κατευθύνεις στό καλό· καί σ᾿ ἐκείνους πού πέθαναν, τούς δίνεις πάλι ζωή καί ἐλπίδα γιά σωτηρία καί ἀνάπαυση.
Σύ, Δέσποτα παντοκράτορ, Θεέ καί Σωτήρα μας, ἐλπίδα τοῦ κόσμου ὁλόκληρου.
Σύ, πού αὐτήν τήν τελευταία μεγάλη καί σωτήρια ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, μᾶς ἐφανέρωσες τό μυστήριο τῆς ἁγίας, ὁμοουσίου, συναΐδιας, ἀδιαιρέτου καί ἀσυγχύτου Τριάδος, καί μέ μορφή πυρίνων γλωσσῶν ἐξέχεες στούς ἁγίους ἀποστό-λους Σου, τήν ἐπιφοίτηση καί τήν παρουσία τοῦ ἁγίου καί ζωοποιοῦ Σου Πνεύματος, καί τούς ἔκαμες Εὐαγγελιστές, κήρυκες καί ὁμολογητές τῆς Ὀρθόδοξης Πίστης μας καί τῆς ἀληθινῆς θεολογίας.
Σύ, πού κατά τήν μεγάλη αὐτή καί σωτήρια γιά μᾶς ἑορτή, καταδέχεσαι τίς ταπεινές μας προσευχές γιά τούς νεκρούς, καί τούς δίνεις ἄνεση καί ἀναψυχή ἀπό τήν θλιβερή κατάστασή τους, ἐπάκουσέ μας, τούς ταπεινούς Σου δούλους!
Καί ἀνάπαυσε, Κύριε, τίς ψυχές ὅλων τῶν κεκοιμημένων δούλων Σου, σέ τόπο φωτεινό, σέ τόπο χλοερό, σέ τόπο ἀναψυχῆς, σέ τόπο πού δέν ὑπάρχει ὀδύνη, λύπη καί στεναγμός· κατάταξε τά πνεύματά τους σέ σκηνές δικαίων· καί κάμε τους να ἔχουν εἰρήνη καί ἄνεση.
Σέ παρακαλοῦμε ἐμεῖς, γιατί οἱ πεθαμένοι, πού βρίσκονται στόν ἅδη, δέν ἔχουν δικαίωμα, οὔτε νά Σέ ὑμνοῦν, οὔτε νά Σοῦ μιλᾶνε γιά μετάνοια καί γιά ἐξομολόγηση.
Ἐμεῖς οἱ ζωντανοί Σέ δοξολογοῦμε.
Ἐμεῖς Σέ ἱκετεύομε.
Ἐμεῖς Σοῦ προσφέρομε εὐχές ἐξιλεωτικές καί θυσίες καί λειτουργίες, γιά τίς ψυχές τους.
* * *
Θεέ μας, μεγάλε καί αἰώνιε, ἅγιε καί φιλάνθρωπε, Σύ πού μᾶς ἀξίωσες νά στέκωμε αὐτήν τήν ὥρα μπροστά στήν ἀπρόσιτη δόξα Σου, νά Σέ ὑμνοῦμε καί νά αἰνοῦμε τά μεγαλεῖα Σου,
Ἀντιμετώπισε μας σπλαγχνικά τούς ἀναξίους δούλους Σου.
Δῶσε μας χάρη, νά Σοῦ προσφέρωμε μέ συντριβή καρδιᾶς καί μέ ταπείνωση, χωρίς ἀερολογίες, ἐγωισμό, χωρίς ἔπαρση, τόν τρισάγιο ὕμνο καί τήν εὐχαριστία μας, γιά τίς τόσες δωρεές Σου, τά τόσα καλά, πού ἔκαμες καί συνεχίζεις νά κάνεις σέ μᾶς.
Θυμήσου, Κύριε, ὅτι εἴμαστε ἀδύνατοι ἄνθρωποι. Μή μᾶς τιμωρεῖς γιά τίς ἁμαρτίες μας. Δεῖξε καί σέ μᾶς τούς ταπεινούς τό ἔλεός Σου· καί βοήθησέ μας, νά ἀποφεύγωμε τό σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας· καί, τόν ὑπόλοιπο χρόνο τῆς ζωῆς μας, νά βαδίζωμε στό φῶς τῆς δικαιοσύνης Σου.
Ἀξίωσέ μας, νά ἐνδυθοῦμε τά ὅπλα τοῦ φωτός· νά μή μπορεῖ πιά ὁ διάβολος, νά μᾶς κάνει ὅ,τι θέλει, μέ τίς ἐπιβουλές του καί μέ τίς πονηρίες του· Ἀξίωσέ μας νά ἔχωμε θάρρος, νά Σέ δοξάζωμε μέ παρρησία γιά ὅλα, Ἐσένα τόν μόνο ἀληθινό καί φιλάνθρωπο Θεό.
Καί πρό παντός Δέσποτα Κύριε, καί Δημιουργέ τοῦ κόσμου, νά Σέ δοξάζωμε καί νά Σέ εὐχαριστοῦμε γι᾿ αὐτό τό μεγάλο μυστήριο, γι᾿ αὐτήν τήν μεγάλη Σου εὐεργεσία, πού εἶναι ἡ προσωρινή διάλυση τῶν σωμάτων μας καί ἡ ἀνάστα-σή τους πάλι καί ἡ ἀνάπαυση στούς αἰῶνες.
Τό λέμε καί τό διακηρύττομε: Ὅλα σέ Σένα τά χρωστᾶ-με.
Σέ Σένα χρωστᾶμε καί τήν εἰσοδό μας στόν κόσμο τοῦ-το.
Σέ Σένα χρωστᾶμε καί τήν ἔξοδό μας, πού εἶναι γιά μᾶς, σύμφωνα μέ τήν ἀψευδῆ ὑπόσχεσή Σου, τό προμήνυμα καί ἡ ἐλπίδα τῆς ἀναστάσεως καί τῆς χωρίς τέλους ζωῆς, τήν ὁποί-α θά ἀπολαύσωμε ἀπό τήν ἡμέρα τῆς Δευτέρας Παρουσίας κοντά Σου.
Γιατί Σύ, Κύριε, εἶσαι γιά μᾶς, ἡ ἀρχή τῆς ἀναστάσεως· Σύ μᾶς ἔδειξες, πῶς πρέπει νά ζοῦμε στήν ζωή αὐτή· Σύ εἶσαι ὁ φιλάνθρωπος Κριτής μας, καί μισθαποδότης μας· ὁ Κύριος μας· καί ὁ Δεσπότης μας· πού ἀπό ἄκρα συγκατάβαση, ἐπῆρες σάρκα καί αἷμα, ἴδια μέ μᾶς· Καί ἀφοῦ ἔτσι γεύθηκες τά πάθη μας τά ἀδιάβλητα, ξέρεις πιά, καί μᾶς κρίνεις μέ εὐσπλαγχνία καί μέ συγκατάβαση· καί ἀφοῦ Σύ στά ἅγια Πάθη Σου, πέρασες πειρασμούς τόσο σκληρούς, ξέρεις, πόσο χρειαζόμαστε βοήθειά καί παρεμβαίνεις αὐταπάγγελτα, καί μᾶς ἐνισχύεις.
Μᾶς δίνεις δύναμη νά ἀγωνιζόμαστε, νά φθάσωμε στήν δική Σου ἁγία ἀπάθεια καί μεῖς.
Δέξου λοιπόν, Δέσποτα Χριστέ, τίς δεήσεις καί τίς ἱκεσίες μας. Ἀνάπαυσε τούς πατέρες μας, τίς μητέρες μας, τούς ἀδελφούς μας, τίς ἀδελφές μας, τά τέκνα μας, καί κάθε ἄλλον συγγενῆ καί ὁμογενῆ μας· καί ὅλες ἀνεξαιρέτως τίς ψυχές, πού ἀναπαύθηκαν μέ τήν ἐλπίδα τῆς αἰώνιας ζωῆς.
Κατάταξε τά πνεύματα καί τά ὀνόματά τους στό βιβλίο τῆς ζωῆς, στήν ἀγκαλιά τοῦ Ἀβραάμ, τοῦ Ἰσαάκ καί τοῦ Ἰακώβ· στήν χώρα τῶν ζώντων, στήν βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, στόν Παράδεισο τῆς τρυφῆς.
Ὁδήγησέ μας ὅλους, μέ ὁδηγούς τούς φωτεινούς ἀγγέλους σου, κοντά Σου. Καί ὅταν θά ἔλθει ἡ ἡμέρα καί ἡ ὥρα, πού Σύ ὥρισες, ἀνάστησε καί τά σώματά μας, κατά τίς ἀληθεῖς ὑποσχέσεις Σου.
Δέν ὑπάρχει θάνατος, Κύριε, γιά μᾶς τούς δούλους Σου. Δέν εἶναι θάνατος γιά μᾶς, οὔτε συμφορά, ὅταν φεύγωμε ἀπό τό σῶμα καί ἐρχόμαστε σέ Σένα, τόν Θεό μας. Μετάβαση εἶναι. Ἀπό μιά κατάσταση λυπηρή, σέ μιά ἄλλη πιό καλή καί πιό χαρούμενη! Ἀνάπαυση εἶναι καί χαρά!
Καί ἄν σέ κάτι Σέ πικράναμε, σπλαγχνίσου μας. Κανένας δέν θά βρεθῆ ἐνώπιον Σου καθαρός ἀπό ρύπο ἁμαρτίας, ἔστω καί ἄν ἡ ζωή του εἶναι μιά ἡμέρα μόνο. Ἕνας ὑπῆρξε στήν γῆ ἀναμάρτητος. Σύ, ὁ Κύριος μας Ἰησοῦς Χριστός, ἀπό τόν ὁποῖο ὅλοι μας ἐλπίζομε νά βροῦμε ἔλεος καί ἄφεση ἁμαρτιῶν.
Γι᾿ αὐτό, Κύριε, σάν ἀγαθός καί φιλάνθρωπος Θεός, καί σέ μᾶς καί σέ ὅλους τούς κεκοιμημένους, συγχώρησέ μας τά παραπτώματά μας· τά ἑκούσια καί τά ἀκούσια· τά ἐν γνώσει· τά ἐν ἀγνοία· ὅσα θυμόμαστε καί ὅσα ξεχάσαμε· εἴτε τά διαπράξαμε μέ λόγο, εἴτε μἐ ἔργο, εἴτε κατά διάνοια, εἴτε μέ ὁποιοδήποτε τρόπο, καί μέ ὁποιαδήποτε κίνηση, καί ἄν τά ἐκάμαμε!
Καί ἐκείνους μέν, πού πρόλαβαν καί ἔφυγαν, ἐλευθέρωσέ τους ἀπό κάθε βάρος καί κρῖμα. Καί δῶσε τους ἄνεση.
Καί ἐμᾶς, πού στέκομε γονατιστοί μπροστά Σου, εὐλόγησέ μας· καί δῶσε, καί σέ μᾶς, καί σέ ὅλο τόν λαό Σου, τέλος καλό καί εἰρηνικό· καί τήν φρικτή καί φοβερή ἡμέρα τῆς Δευτέρας Παρουσίας Σου, ἄνοιξε καί σέ μᾶς τά σπλάγχνα τοῦ ἐλέους Σου καί τῶν οἰκτιρμῶν Σου. Καί κάμε μας ἄξιους, νά μποῦμε ὅλοι στήν βασιλεία Σου, τήν αἰώνια καί ἀτελεύτητη, μέ τίς πρεσβείες τῆς πανάχραντης Μητέρας Σου. Ἀμήν.

Κυριακή 1 Ιουνίου 2014




Οι χριστιανοί σήμερα.

Απόσπασμα από το βιβλίο «Οι χριστιανοί σήμερα» του Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου .

( Στη Μνήμη του Μακαριστού Γέροντα που εκοιμήθη  εν Κυρίω την Κυριακή 1η Ιουνίου 2014 στη Καστοριά ). 

Όταν ο σύγχρονος χριστιανός μιλάει για τον Θεό, εννοεί, λίγο-πολύ, κάτι που βρίσκεται πέρα μακριά στον ουρανό, άγνωστο, ακατανόητο, φοβερό, απλησίαστο, που απλά το αποδέχεται, χρήσιμο για ώρα ανάγκης, μερικές φορές του αποδίδει μαγικές ιδιότητες και συχνά επαναλαμβάνει το ανορθόδοξο «πίστευε και μη ερεύνα». 

Κατά τ΄ άλλα αυτή η πίστη στο Θεό δεν επιφέρει ουσιαστική αλλαγή στη ζωή του χριστιανού. Μπορεί να εκκλησιάζεται μερικές Κυριακές, να έχει στη βιβλιοθήκη του σύγχρονα πνευματικά βιβλία, παλιές εικόνες στο σαλόνι, κάποιο κομποσκοίνι στο χέρι, να δίνει και λίγη ελεημοσύνη. Όμως παραμένει ανυπόμονος στ΄ ότι οι άλλοι δεν είναι όπως τους θέλει, μίζερος για τα χρήματα, βυθισμένος στον ατομισμό, στην καλοπέραση, στο άγχος, στον ανταγωνισμό. Αυτό όμως δεν είναι ζωή εν Χριστώ. Μυρίζει θάνατο. Σε τι διαφέρει ο χριστιανός σήμερα από τον υπόλοιπο κόσμο; Όταν δεν έχει μακροθυμία, πραότητα, χαρά, απλότητα και κυρίως ταπείνωση, σημαίνει ότι δεν έχει νοιώσει τίποτε από την εν Χριστώ ζωή. Ζωή που ανακαινίζει, μεταμορφώνει και ωραιοποιεί τον άνθρωπο και μέσα από τις καθημερινές δυσκολίες. 

Η ζωή των χριστιανών μη διαφέροντας καταντά επιβίωση δίχως νόημα, ανόητη, αφού δεν μπορείς να ζεις μόνο για μια σύνταξη ή για ένα δεύτερο διαμέρισμα ή για ένα καινούριο αυτοκίνητο. Δεν καρτεράμε μια ουσιαστική αλλαγή, κινούμεθα δίχως ελπίδα. Έτσι, τρέχουμε συνέχεια, υφαίνοντας κατά κάποιο τρόπο το σάβανο μας. Η ζωή, λέμε και εμείς, είναι μαύρη, άχαρη, τα ίδια και τα ίδια, μουντή, θολή, ρουτίνα. 

Ο χριστιανός πρώτα-πρώτα καλείται να σκύψει και να ακούσει τη φωνή του Ευαγγελίου, που τον καλεί σε μία συνεχή διακινδύνευση της αυτάρκειας που τον διακατέχει, που πονηρού λογισμού εκείνου, που τον κινεί να λέει: ε εμείς, δόξα τω Θεώ, δεν κάνουμε τα φοβερά και αισχρά, που βλέπουμε καθημερινά στην τηλεόραση. Η σκέψη αυτή είναι μάλλον δαιμονοκίνητη και ο εφησυχασμός που δίνει δεν είναι ασφαλώς καθόλου αγαθός. Δεν θα δώσουμε λόγο στο Θεό μόνο γιατί δεν πράξαμε το κακό, αλλά και γιατί δεν πράξαμε το καλό, δεν αγαπήσαμε τρυφερά την αρετή. 


Οι χριστιανοί σήμερα έχουν διπλή ζωή, δεν είναι ακέραιοι, ενοειδείς, οι αυτοί πάντα. Ο διχασμός αυτός είναι μια μεγάλη ταλαιπωρία. Ο χριστιανός δεν μπορεί άλλος να είναι και άλλος να φαίνεται, άλλα να λέει και άλλα να ενεργεί. Αυτή η ηθοποιΐα, καλή ή κακή, δεν μπορεί να ανήκει σε κανέναν χριστιανό. Η αληθινή σχέση του ανθρώπου με τον Θεό, χαρακτηρίζει και τις σχέσεις του με τους ανθρώπους. Δεν είναι άλλος ο κυριακάτικος χριστιανός και άλλος ο καθημερινός. Παρατηρείται, όπως και άλλοτε έχω πει, μια ευσεβής μασκοφορία. Μια ερμηνεία της μανιώδους σπουδής του ανθρώπου για την τέλεια εξωτερική του εμφάνιση, είναι τα φύλλα της συκής, για να καλύψει την εσωτερική του κενότητα και γυμνότητα. Στ΄ ακριβότερα και ωραιότερα ενδύματα δεν αντιστοιχεί το κάλλος και η τελειότητα του εσωτερικού κόσμου. 

Ο χριστιανός παρασύρεται στις πολλές βιοτικές μέριμνες, τυρβάζει περί πολλά, αποσπάται στη μερικότητα, απολυτοποιεί το λίγο, το μικρό, αρέσκεται και προτιμά τους απαγορευμένους καρπούς, οι οποίοι του παρουσιάζονται ωραίοι, γλυκείς και ευχάριστοι, δεν θέλει να διαφέρει, δεν θέλει να αγωνίζεται, δεν θέλει να μειώνεται η ελευθερία του, λέει, να περιορίζεται. Έτσι, σίγουρα οδηγείται στη αξιοποίηση πραγμάτων δευτερευόντων, που τα θεωρεί πρώτα. Επανέρχεται ο δαίμονας της Εδέμ και προτείνει το γυαλιστερό που θαμπώνει και όχι το πολύτιμο, το εύκολα βλεπόμενο, το φθηνό, το διαφημιζόμενο, το των πολλών, το παραποιημένο, το μεταχειρισμένο, το αποδεκτό, το καταναλώσιμο. Η απόκτηση αυτή δεν είναι κατάκτηση, δεν περιέχει γνησιότητα, αγωνιστικότητα, μόχθο υπομονής και αγάπης. Εδώ έγκειται η παραπληροφόρηση, ο αποπροσανατολισμός, η παραπλάνηση στην υιοθεσία δαιμονικού ήθους, ύποπτου, ύπουλου, δόλιου τρόπου προσεγγίσεως του κόσμου. Με τον τρόπο αυτό δίνονται σφαλερές προτεραιότητες, πλανερές, πλασματικές, αποσπασματικές αλήθειες, ωραιοποίηση της ακοσμίας, απομονωτισμός επικίνδυνος, ναρκισσισμός νοσηρός, μετάθεση του προβλήματος, πολυχρωματισμός του κελύφους. Υπερβάλλω; 

Έχουμε μια μαγική αντίληψη περί Εκκλησίας εμείς οι χριστιανοί σήμερα. Λέμε: «Αν έρθεις στην Εκκλησία οι δουλειές σου θα πάνε καλά». Μα υπάρχουν χριστιανοί πιστοί που είναι άνεργοι, νέοι επιστήμονες αδιόριστοι, έμποροι πτωχεύσαντες. Λέμε: «Αν δεν έλθεις στην Εκκλησία θα καταστραφείς». Μα ο Χριστός δεν πίεσε ερχόμενος καμία συνείδηση. Δεν έχουμε το δικαίωμα να απειλούμε, να φοβερίζουμε τον κόσμο, παιανίζοντας μάλιστα ένα σκοπό που μιλά για ένα Θεό ανύπαρκτο, ένα Θεό δηλαδή τιμωρό, εκδικητή, τρομοκράτη, φθονερό, αντίδικο. Ένα Θεό που μοιράζει καλές θέσεις εργασίας, παχυλούς μισθούς, υψηλές συντάξεις, επιδόματα, ευζωΐα, μακροζωΐα και λοιπά. Μοιάζουμε με διαφημιστές νέων προϊόντων ομορφιάς η συνήγορους του αδικημένου Θεού. Δεν έχουμε νοιώσει ακόμη εμείς οι χριστιανοί του δύστροπου εικοστού αιώνος ότι η Εκκλησία είναι ο Χριστός που σώζει και δεν σώζεται από κανέναν μας. Ο Χριστός είπε· αν θέλουμε από την καρδιά μας την τελειότητα ας τον ακολουθήσουμε. Οι σημερινοί χριστιανοί γίνονται εισαγγελείς, βασιλικότεροι του βασιλέως, με ζήλο ανεπίγνωστο, με σπουδή αδιάκριτη, με νόθο ιεραποστολισμό. 

Μα, αγαπητοί μου, όλοι οι άγιοι της Εκκλησίας μας ήταν άρρωστοι, φτωχοί οι πιο πολλοί, συχνά κυνηγημένοι, ανήμποροι, καταφρονεμένοι, δεν τους έπιανε το μάτι σου. Ο Χριστός δοξάσθηκε στον Γολγοθά. Ο πόνος είναι συνοδοιπόρος μας στη ζωή. Το σύμβολο του χριστιανισμού είναι ο σταυρός. Δεν επιτρέπεται η παραπληροφόρηση. Στην Εκκλησία μέσα συνεχίζεται, ενυπάρχει ο πόνος, αλλά έχει νόημα, έχει διέξοδο, οδηγεί σε ανάσταση. Δεν έχουμε το δικαίωμα ως ορισμένοι υποψήφιοι πολιτικοί να ξεγελάμε το λαό, υποσχόμενοι επίγειους παραδείσους. Ο Χριστός είπε ότι θα έχουμε στον κόσμο αυτό θλίψη. Δεν μακαρίζει όσους χασομερούν στα γέλια. Επιθυμούμε και δημιουργούμε ένα νεοχριστιανισμό στα μέτρα μας, στις ανάγκες μας, άκοπο, άμοχθο, πρόχειρο, εύκολο, δίχως κανέναν κόστος, αντιασκητικό, τελικά αντιευαγγελικό. Σε αυτή την προοπτική η θ. Λειτουργία στο ναό είναι μια απλή ακρόαση των λεγομένων, μία θέαση των τελουμένων, που θα μπορείς να την παρακολουθείς πιο ήσυχα και από την πολυθρόνα σου στο σπίτι από την τηλεόραση ή το ραδιόφωνο στο αυτοκίνητο. Δεν είναι θυσία, συμμετοχή, εγρήγορση, επί τω αυτώ πάντων των αδελφών συγκοινωνούντων και θερμά δεομένων. 

Εντός των χριστιανικών κοινοτήτων ο ανέστιος, ο ανέραστος, ο αφιλόξενος, ο απομονωμένος και ταλαίπωρος άνθρωπος ζητά να θερμανθεί από την αγάπη και την αλήθεια. Αν ερχόμενος συναντήσει τη δική μας απροθυμία, αφιλοξενία κι αδιαφορία, την κόπωση, την αναβολή, την αδιαθεσία και αναποφασιστικότητα, τότε θα είναι τραγικό και για εμάς και για εκείνον. Αν δεν έχουμε φως και χαρά, βίωμα και ζωή, τι να προσφέρουμε; Τ΄ άλλα τα βρήκε αλλού κι ίσως καλύτερα. Αν εμείς οι χριστιανοί δεν έχουμε τη χαρά της προσωπικής συναντήσεώς μας με τον Χριστό τότε τι νόημα έχει η αναγραφή της χριστιανικής μας ιδιότητας στην ταυτότητα κι ένας τυπικός εκκλησιασμός; Λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Σιναΐτης πως αν δεν γνωρίσουμε τι μας έπλασε ο Θεός, δεν θα κατανοήσουμε τι μας έκανε η αμαρτία. Αν δεν γνωρίσουμε το φως της χάριτος, λέμε ότι είμαστε καλά και στο ημίφως. Στο φως αποκαλύπτεται η πραγματικότητά μας. Μέσα στο φως θ΄ αποκαλυφθεί η Αλήθεια της Εκκλησίας. Η Εκκλησία δεν είναι αυτό που φανταζόμαστε, που νομίζουμε, που θα θέλαμε να είναι. Η Εκκλησία είναι μία μητρική αγκάλη, που όλους θέλει να σώσει, αν θελήσουν να σωθούν. Δεν είναι θεσμός, δεν είναι ιδεολογία, δεν είναι παράταξη, δεν είναι σύστημα, δεν είναι μέρος. Η Εκκλησία δεν δικάζει, δεν τιμωρεί, δεν ψάχνει για οπαδούς, δεν μετασχηματίζεται, δεν διαιρεί, δεν κουράζεται, δεν ξεκουράζεται, δεν ανησυχεί να πείσει αποστομωτικά, να υποδουλώσει και να κατατροπώσει κανένα και ποτέ. Προσέξτε το παρακαλώ. 

Οι χριστιανοί σήμερα πρέπει να γίνουμε οι άνθρωποι των καθαρών βιωμάτων, να μιλά πιο βροντερά η ζωή μας η ίδια από τα πολλά λόγια μας, να μη απαιτούμε με προπέτεια το θαύμα, να μη βιαζόμαστε στην προσευχή, ν΄ ακούμε και τον άλλο, όποιος κι αν είναι, να υπομένουμε την αντίδραση, την αντίσταση του άλλου, να συνεργασθούμε με το Θεό. Εμείς θα του δώσουμε τον εκούσιο κόπο μας, την άσκηση, κι Εκείνος τη χάρη Του και το έλεός του, αφού πάντοτε η σωτηρία του ανθρώπου είναι συνεργία Θείας Χάριτος κι ανθρώπινης ενέργειας. Ο άνθρωπος πλάσθηκε κατ΄ εικόνα Θεού κι ο σκοπός της δημιουργίας του είναι η θέωση. Η αποστολή της Εκκλησίας είναι η σωτηρία του κόσμου, τα μυστήρια της Εκκλησίας αγιάζουν τον αγωνιζόμενο άνθρωπο, ο οποίος καθαριζόμενος φωτίζεται και θεώνεται. Αυτή είναι η οθρόδοξη θεολογία, η ανθρωπολογία, η εκκλησιολογία και η ασκητική της Εκκλησίας μας. Μη ψάχνουμε γι΄ άλλες ατραπούς, όταν μία είναι η οδός της σωτηρίας, της θεώσεως, της τελειότητος.