Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2015



Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 1ης  Μαρτίου 2015.

Α΄Νηστειών "Ορθοδοξίας" Ιωάννης α΄44-52.
Κείμενο:


44 Τῇ ἐπαύριον ἠθέλησεν ὁ Ἰησοῦς ἐξελθεῖν εἰς τὴν Γαλιλαίαν, καὶ εὑρίσκει Φίλιππον καὶ λέγει αὐτῷ· Ἀκολούθει μοι. 45 ἦν δὲ ὁ Φίλιππος ἀπὸ Βηθσαϊδά, ἐκ τῆς πόλεως Ἀνδρέου καὶ Πέτρου. 46 εὑρίσκει Φίλιππος τὸν Ναθαναὴλ καὶ λέγει αὐτῷ· Ὃν ἔγραψε Μωϋσῆς ἐν τῷ νόμῳ καὶ οἱ προφῆται, εὑρήκαμεν, Ἰησοῦν τὸν υἱὸν τοῦ Ἰωσὴφ τὸν ἀπὸ Ναζαρέτ. 47 καὶ εἶπεν αὐτῷ Ναθαναήλ· Ἐκ Ναζαρὲτ δύναταί τι ἀγαθὸν εἶναι; λέγει αὐτῷ Φίλιππος· Ἔρχου καὶ ἴδε. 48 εἶδεν ὁ Ἰησοῦς τὸν Ναθαναὴλ ἐρχόμενον πρὸς αὐτὸν καὶ λέγει περὶ αὐτοῦ· Ἴδε ἀληθῶς Ἰσραηλίτης ἐν ᾧ δόλος οὐκ ἔστι. 49 λέγει αὐτῷ Ναθαναήλ· Πόθεν με γινώσκεις; ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῷ· Πρὸ τοῦ σε Φίλιππον φωνῆσαι, ὄντα ὑπὸ τὴν συκῆν εἶδόν σε. 50 ἀπεκρίθη Ναθαναήλ καὶ λέγει αὐτῷ· Ραββί, σὺ εἶ ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ, σὺ εἶ ὁ βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ. 51 ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῷ· Ὅτι εἶπόν σοι, εἶδόν σε ὑποκάτω τῆς συκῆς, πιστεύεις; μείζω τούτων ὄψῃ. 52 καὶ λέγει αὐτῷ· Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἀπ' ἄρτι ὄψεσθε τὸν οὐρανὸν ἀνεῳγότα, καὶ τοὺς ἀγγέλους τοῦ Θεοῦ ἀναβαίνοντας καὶ καταβαίνοντας ἐπὶ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου.

Μετάφραση:
Την άλλη μέρα ο Ιησούς αποφάσισε να πάει στη Γαλιλαία. Βρίσκει τότε το Φίλιππο και του λέει: «Έλα μαζί μου». Ο Φίλιππος καταγόταν από τη Βηθσαϊδά, την πατρίδα του Ανδρέα και του Πέτρου. Βρίσκει ο Φίλιππος το Ναθαναήλ και του λέει: «Αυτόν που προανήγγειλε ο Μωυσής στο νόμο και οι προφήτες, τον βρήκαμε· είναι ο Ιησούς, ο γιος του Ιωσήφ από τη Ναζαρέτ». «Μπορεί από τη Ναζαρέτ να βγει τίποτα καλό;» τον ρώτησε ο Ναθαναήλ. «Έλα να δεις μόνος σου», του λέει ο Φίλιππος. Ο Ιησούς είδε το Ναθαναήλ να πλησιάζει και λέει γι΄ αυτόν: «Να ένας γνήσιος Ισραηλίτης, χωρίς δόλο μέσα του». «Από πού με ξέρεις;» τον ρωτάει ο Ναθαναήλ. Κι ο Ιησούς του απάντησε: «Προτού σου πει ο Φίλιππος να΄ ρθείς, σε είδα που ήσουν κάτω απ΄ τη συκιά». Τότε ο Ναθαναήλ του είπε: «Διδάσκαλε, εσύ είσαι ο Υιός του Θεού, εσύ είσαι ο βασιλιάς του Ισραήλ». Κι ο Ιησούς του αποκρίθηκε: «Επειδή σου είπα πως σε είδα κάτω από τη συκιά, γι΄ αυτό πιστεύεις; Θα δεις μεγαλύτερα πράγματα απ΄ αυτά». Και του λέει: «Σας βεβαιώνω ότι σύντομα θα δείτε να έχει ανοίξει ο ουρανός, και οι άγγελοι του Θεού να ανεβαίνουν και να κατεβαίνουν πάνω στον Υιό του Ανθρώπου».

Σχόλια του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Νέας Σμύρνης Συμεών απο το βιβλίο του << Κηρύξατε >>.
ΠΩΣ ΘΑ ΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ
ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ

«Όν έγραψε Μωυσής εν τω νόμω και οι προφήται,
ευρήκαμεν Ιησούν...τον από Ναζαρέτ»


ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑΤΑ του Θεού, γι’ αυτό και μέσα μας υπάρχει έντονη η επιθυμία να τον γνωρίσουμε. Ο άνθρωπος ποθεί βαθιά να συναντήσει το Θεό προσωπικά και να τον γνωρίσει συνειδητά. Ο προφήτης Δαβίδ παρομοιάζει τον πόθο αυτό με τη δίψα του ελαφιού: «Όν τρόπον επιποθεί η έλαφος επί τας πηγάς των υδάτων, ούτως επιποθεί η ψυχή μου προς σε, ο Θεός» (Ψαλμ. 41, 2). Ο ιερός Αυγουστίνος κάνει λόγο για ανησυχία και αναζήτηση, που συγκλονίζει την ανθρώπινη ύπαρξη: «Η ψυχή μας είναι ανήσυχος, έως ότου εύρη ανάπαυσιν εν σοι, ω Θεέ».
Ο πόθος αυτός φαίνεται συγκλόνιζε και την καρδιά του Φιλίππου, του κατοπινού αποστόλου, όπως μας πληροφορεί το σημερινό ευαγγέλιο. Αναζητούσε τον Θεό. Περίμενε να έλθει ο Μεσσίας. Μελετούσε την Μωσαϊκή Πεντάτευχο. Ερευνούσε τους Προφήτες. Και σήμερα βλέπουμε ότι αξιώνεται να τον γνωρίσει, να τον συναντήσει προσωπικά στα μέρη της Γαλιλαίας, κοντά στην ακρογιαλιά της Τιβεριάδας. Και αυτή τη μεγάλη ανακάλυψη που τον συγκλόνισε και τον γέμισε χαρά, τρέχει να την καταστήσει γνωστή και στον φίλο του Ναθαναήλ: «Όν έγραψε Μωυσής εν τω νόμω και οι προφήται, ευρήκαμεν Ιησούν...τον από Ναζαρέτ».
Ασφαλώς κι εμείς θέλουμε να γνωρίσουμε τον Κύριο μας Ιησού Χριστό. Ας είμαστε χριστιανοί. Ας έχουμε βαπτιστεί. Η γνωριμία με τον Χριστό δεν επιτυγχάνεται απλώς και μόνο με το βάπτισμα μας, το οποίο μάλιστα λάβαμε σε μιαν ηλικία που δεν μας εξασφάλιζε την απαιτούμενη συναίσθηση. Το ότι φέρουμε το τιμημένο όνομα του χριστιανού δεν σημαίνει απαραίτητα και ότι τον έχουμε γνωρίσει συνειδητά. Ότι είμαστε ενωμένοι μαζί Του. Ότι ζούμε τη ζωή του Χριστού στην έκταση και το βάθος, στην πληρότητα και τη γνησιότητα που πρέπει.
Πως, λοιπόν, μπορούμε να γνωρίσουμε αληθινά και να συναντήσουμε προσωπικά τον Χριστό; Πρώτον, τον Χριστό γνωρίζουμε

μέσα στην Εκκλησία

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ο ιδρυτής της Εκκλησίας. Είναι ο αρχηγός και η κεφαλή της. Όποιος θέλει να πλησιάσει και να γνωρίσει τον αρχηγό, πρέπει να καταταγεί στο στράτευμα Του. Να γίνει οπλίτης «παρατάξεως Κυρίου». Όποιος θέλει να είναι ενωμένος με την κεφαλή, οφείλει να είναι οργανικά ενταγμένος στο σώμα Του. Και «παράταξις Κυρίου» και «σώμα Χριστού» είναι η Εκκλησία. Η Εκκλησία είναι η μεγάλη οικογένεια των παιδιών του Θεού. Το θαυμαστό εργαστήρι της αγιότητος. Η κιβωτός της σωτηρίας. Η Εκκλησία, όπως διδάσκει ο άγιος Αυγουστίνος, είναι «ο Χριστός μεθ’ ημών ών και εις τους αιώνας παρατεινόμενος». Μακριά από την Εκκλησία δεν μπορούμε να γνωρίσουμε τον Χριστό. έξω από την Εκκλησία σωτηρία δεν υπάρχει. Καθώς παρατηρεί ένας αρχαίος εκκλησιαστικός διδάσκαλος, "κανείς δεν μπορεί να έχει τον Θεό Πατέρα, αν δεν έχει την Εκκλησία μητέρα".
Τι σημαίνει άραγε ότι είμαι μέλος της Εκκλησίας; Σημαίνει ότι έχω βαπτιστεί. Είμαι ο λυτρωμένος άνθρωπος. Ύπαρξη αναγεννημένη με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Παιδί του Θεού αγαπημένο. Το βάπτισμα είναι όρος και προϋπόθεση σωτηρίας, όπως διδάσκει ο ίδιος ο Κύριος. "Ο πιστεύσας και βαπτισθείς σωθήσεται..." (Μαρκ. 16, 16). Με το βάπτισμα που λαμβάνει ο άνθρωπος αναδεικνύεται μέλος της Εκκλησίας. Πολιτογραφείται ως πολίτης της Βασιλείας του Θεού.
Είμαι μέλος της Εκκλησίας σημαίνει έχω την πίστη της Εκκλησίας. Πιστεύω απλά και ταπεινά, όπως πιστεύει και διδάσκει η Εκκλησία. Μέσα μου καίει η κανδήλα της πίστεως, της μιας πίστεως που η Εκκλησία διαφύλαξε καθαρή και ανόθευτη διαμέσου των αιώνων. Γι' αυτήν την πίστη, που σήμερα γιορτάζουμε τη νίκη και το θρίαμβο της, ακούμε στο Συνοδικό της Ορθοδοξίας: "Αύτη η πίστις των Αποστόλων, αύτη η πίστις των Πατέρων, αύτη η πίστις των Ορθοδόξων, αύτη η πίστις την οικουμένην εστήριξε".
Είμαι μέλος της Εκκλησίας σημαίνει ακόμη ζω τη ζωή της Εκκλησίας. Αναπνέω μέσα στην Εκκλησία. Προσεύχομαι όπως προσεύχεται η Εκκλησία. Εκκλησιάζομαι και λατρεύω τον Θεό μαζί με τους άλλους αδελφούς μου χριστιανούς. Λαμβάνω την χάρη και τον αγιασμό που μεταδίδεται με τα μυστήρια της Εκκλησίας. Χριστιανός αλειτούργητος, που δεν εξομολογείται, που δεν κοινωνεί το σώμα και το αίμα του Χριστού συχνά, στην ουσία είναι αποκομμένος από την Εκκλησία.
Δεύτερον, τον Χριστό γνωρίζουμε

μελετώντας το λόγο του Θεού

Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ είναι το βιβλίο του Θεού. Μέσα από τις ιερές σελίδες της ο Θεός αποκαλύπτει στους ανθρώπους το αληθινό πρόσωπο Του. Φανερώνει την αλήθεια για τον άνθρωπο και τον κόσμο. Εξαγγέλλει τον αιώνιο και ακατάληπτο ηθικό νόμο Του. Επομένως για να γνωρίσουμε τον Χριστό, θα πρέπει να σκύψουμε να μελετήσουμε το ιερό τούτο βιβλίο της πίστεως μας. Την Παλαιά Διαθήκη που προφητεύει για τον Χριστό. Που προετοιμάζει τους ανθρώπους για να υποδεχτούν την εν Χριστώ σωτηρία. Και την Καινή Διαθήκη που ιστορεί την θεία Ενανθρώπιση, τα θαύματα και τη διδασκαλία, το σταυρικό Πάθος και την ένδοξη Ανάσταση του Κυρίου.
Αγνοούμε, δυστυχώς, οι πολλοί τον Χριστό, γιατί δεν μελετούμε το έργο Του. Βρισκόμαστε σε πηχτά σκοτάδια επειδή δεν επιδιώκουμε το φως της Αγίας Γραφής να φωτίσει την καρδιά μας. Απογοητευόμαστε εύκολα ή και αμαρτάνουμε ακόμη, διότι αγνοούμε το θέλημα του Θεού. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος επισημαίνοντας την αξία της μελέτης των Γραφών τονίζει: "Μεγάλη ασφάλεια προς το μη αμαρτάνειν των Γραφών η ανάγνωσις. Μέγας κρημνός και βάραθρον βαθύ των Γραφών η άγνοια. Μεγάλη προδοσία σωτηρίας το μηδένα από των θείων Γραφών ειδέναι νόμον".
Τρίτον, τον Χριστό γνωρίζουμε

ακολουθώντας το δρόμο της αγάπης

Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ φως που φωτίζει την καρδιά του ανθρώπου και διανοίγει τα μάτια της ψυχής του για να δει τον Θεό. Διδάσκει ο ευαγγελιστής Ιωάννης: "Όποιος αγαπά έχει γεννηθεί από τον Θεό και γνωρίζει τον Θεό. Όποιος δεν αγαπά δεν γνώρισε τον Θεό, γιατί ο Θεός είναι αγάπη" (Α' Ιω. 4, 8).
Το δρόμο αυτόν της αγάπης μας έδειξε ο ίδιος ο Κύριος μας. Η ανέκφραστη αγάπη Του τον έφερε κοντά μας. Έγινε άνθρωπος για χάρη μας. Και η αγάπη Του αυτή τον ανέβασε πάνω στο σταυρό. Από το ύψος του σταυρού, λοιπόν, μας καλεί να αγαπήσουμε τους άλλους. "Ει ούτως ο Θεός ηγάπησεν ημάς, και ημείς οφείλομεν αλλήλους αγαπάν" (Α' Ιω. 4, 11). Στα πρόσωπα των άλλων, των συνανθρώπων μας, οφείλουμε να βλέπουμε τον ίδιο τον Χριστό. Και να τους αγαπούμε με την πεποίθηση ότι έτσι αγαπούμε τον ίδιο τον Κύριο: "Εφ' όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε" (Ματθ. 25, 40).
Σημάδι και απόδειξη του ότι γνωρίζουμε τον Κύριο και Θεό μας και ότι είμαστε ενωμένοι μαζί Του, είναι να έχουμε στην καρδιά μας αγάπη. Αγάπη γνήσια και αληθινή. Αγάπη των έργων και όχι των λόγων. Αυτή η αγάπη μας φέρνει κοντά στο Θεό και τον Θεό μέσα στην καρδιά μας. "Ο μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ" (Α' Ιω. 4, 16).

Οι υποχρεώσεις αυτών που γνώρισαν τον Χριστό

ΜΟΝΟΝ ΟΤΑΝ αναζητήσουμε ειλικρινά και γνωρίσουμε πραγματικά τον Χριστό καταξιώνεται η ζωή μας. Μόνον η συνάντηση και η προσωπική σχέση με τον Κύριο Ιησού ειρηνεύει το πνεύμα και αναπαύει την ύπαρξη μας. Μας βεβαιώνει γι' αυτό σήμερα ο απόστολος Φίλιππος. Μας βεβαιώνουν τα νέφη των μαρτύρων και των οσίων, των Πατέρων και των διδασκάλων, που αγωνίστηκαν μέχρις αίματος για την ορθόδοξη πίστη και που σήμερα - Κυριακή της Ορθοδοξίας - μακαρίζουμε τη μνήμη και τιμούμε τα κατορθώματα τους.
Ο σημερινός εορτασμός του θριάμβου της ορθής πίστεως μας υπενθυμίζει και το χρέος που έχουμε ως ορθόδοξοι χριστιανοί να υπηρετήσουμε όλοι μας και με όλες τις δυνάμεις μας την εξάπλωση του Ευαγγελίου. Εμείς αξιωθήκαμε να γνωρίσουμε και να πιστέψουμε στον Κύριο μας Ιησού Χριστό. Αποτελεί ιερή υποχρέωση μας να εργασθούμε έτσι ώστε να τον γνωρίσουν και να τον πιστέψουν και οι άλλοι άνθρωποι, όπου γης και αν βρίσκονται, και οι οποίοι μέχρι σήμερα τον αγνοούν και εξακολουθούν να πιστεύουν και να λατρεύουν "θεούς αλλοτρίους".

Οφείλουμε:
* Να προσευχόμαστε θερμά για όσους εργάζονται στο χώρο της Ιεραποστολής. Στην Αφρική, στην Κορέα, στις Ινδίες και όπου αλλού ορθόδοξοι αδελφοί μας αγωνίζονται να μεταδώσουν το Ευαγγέλιο.
* Να προσευχόμαστε ο Κύριος να αναδείξει και άλλους εργάτες στο δύσκολο τούτο έργο.
* Να ενισχύσουμε με όποιον τρόπο μπορούμε, τις ιεραποστολικές προσπάθειες της Εκκλησίας μας.

Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2015




Μια διδακτική ιστορία για τη Σαρακοστή από τον Άγιο Νικόλαο Βελιμίροβιτς.

Οἱ διὰ Χριστὸν σαλοὶ διακρίνονται ἀπὸ μιὰ σπάνια ἔλλειψη φόβου. Ὁ μακάριος Νικόλαος ἔτρεχε ἀνάμεσα στοὺς δρόμους τοῦ Πσκὼφ προσποιούμενος τὸν τρελό, ἐλέγχοντας τοὺς ἀνθρώπους γιὰ τὶς κρυφὲς ἁμαρτίες τους καὶ προφητεύοντας ἐκεῖνα ποὺ ἐπρόκειτο νὰ τοὺς συμβοῦν. Ὅταν ὁ Ἰβὰν ὁ Δ΄ ὁ Τρομερὸς κατέφθασε στὸ Πσκώφ, ὁλόκληρη ἡ πόλη διασαλεύτηκε ἀπὸ τὸν τρόμο γιὰ τὸ φοβερὸ τσάρο. Γιὰ νὰ τὸν ὑποδεχθοῦν οἱ κάτοικοι τοποθέτησαν στὴν εἴσοδο κάθε σπιτιοῦ ψωμὶ καὶ ἁλάτι, ἀλλὰ οἱ ἴδιοι, φοβισμένοι, δὲν ἐμφανίστηκαν. Ὅταν ὁ κυβερνήτης τῆς πόλης πρόσφερε στὸν τσάρο ψωμὶ καὶ ἁλάτι σ’ ἕνα δίσκο, ὁ τσάρος ἔσπρωξε μακριά τον δίσκο, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ πέσουν καταγῆς τὸ ψωμὶ καὶ τὸ ἁλάτι. Τότε ἐμφανίστηκε μπροστά του ὁ ὅσιος Νικόλαος: ντυμένος μὲ ποδήρη χιτώνα, δεμένο μὲ σκοινὶ στὴ μέση, χοροπηδοῦσε γύρω του μ’ ἕνα μπαστούνι, σὰν παιδί. Τοῦ φώναζε: «Ἰβάνουσκα, Ἰβάνουσκα, φάε ψωμὶ κι ἁλάτι καὶ μὴν τρῶς ἀνθρώπινο αἷμα». Οἱ στρατιῶτες ἔτρεξαν νὰ τὸν πιάσουν, ὅμως ἐκεῖνος τοὺς ξεγλίστρησε καὶ κρύφτηκε. Ὁ τσάρος ζήτησε νὰ μάθει γιὰ τὸ μακάριο Νικόλαο –ποιὸς ἦταν καὶ τί ἦταν– καὶ τὸν ἐπισκέφθηκε στo φτωχικό του. Ἦταν τότε ἡ πρώτη ἑβδομάδα τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Ὁ Νικόλαος, μόλις πληροφορήθηκε ὅτι ἐρχόταν ὁ τσάρος γιὰ νὰ τὸν ἐπισκεφθεῖ, φρόντισε νὰ ἐξασφαλίσει ἕνα κομμάτι ὠμὸ κρέας. Ὅταν λοιπὸν κατέφθασε ὁ Ἰβὰν ὁ Τρομερός, ὁ ὅσιος ἔβαλε μετάνοια καὶ τοῦ πρόσφερε τὸ κρέας λέγοντας «Φάε, Ἰβάνουσκα, φάε!». Ὀργισμένος ὁ τσάρος τοῦ ἀπάντησε «Εἶμαι χριστιανὸς καὶ δὲν τρώω κρέας τὴ Σαρακοστὴ γιατὶ νηστεύω!». Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ μονομιᾶς τὸν ἀποστόμωσε «Κάνεις πολὺ χειρότερα: τρέφεσαι μὲ σάρκα καὶ αἷμα ἀνθρώπων, ξεχνώντας ὄχι μόνον τὴ Σαρακοστή, ἀλλὰ καὶ τὸν ἴδιο τὸν Θεό!». Τὸ μάθημα αὐτὸ μπῆκε βαθιὰ μέσα στὴν καρδιὰ τοῦ τσάρου Ἰβὰν· ντροπιασμένος ἔφυγε ἀμέσως ἀπ’ τὸ Πσκώφ, ὅπου ἀρχικῶς εἶχε ἔλθει μὲ τὴν πρόθεση νὰ κατασφαγιάσει τὸν πληθυσμό.
Απόσπασμα από τον Πρόλογο της Αχρίδος του Αγίου Νικολάου Βελιμόροβιτς που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άθως.

Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2015




Πορεία προς το Πάσχα.

Μπήκαμε για τα καλά στην πορεία προς το Πάσχα, μπήκαμε στην Μεγάλη Τεσσαρακοστή αναζωσάμενοι την οσφύν ημών. Πορευόμαστε όλοι εμείς οι στρατοκόποι της ζωής προσπαθώντας να βρούμε το βαθύτερο νόημα της ζωής μας μέσα σε κείνες τις μακρόσυρτες ακολουθίες, μέσα από τα Μεγάλα Προκείμενα των κατανυκτικών Εσπερινών της Κυριακής που μιλούν για την ανάγκη να εξαρτηθούμε από το Θεό, να πιαστούμε από αυτόν όπως το παιδί από τον πατέρα, να ξαναβρούμε εκείνον το δικό μας μα και χαμένο Παράδεισο.
Στ’ αλήθεια όμως, για μας τους ανθρώπους των αρχών του 21ου αιώνα τι έχει να πει η περίοδος της Μεγάλης Σαρακοστής; Μήπως το περιεχόμενό της εξαντλείται μονάχα στα πλαίσια της νηστείας, που κι αυτή, όταν γίνεται, γίνεται τυπικά και όχι ουσιαστικά; Υπάρχει κάτι διαφορετικό στη Μεγάλη Σαρακοστή που της δίνει ένα αλλιώτικο χρώμα;
Κατ’ αρχάς η Μεγάλη Σαρακοστή συμβολίζει την πορεία του καθενός από μας προς το Πάσχα και την Ανάσταση. Είναι απαραίτητο να θυμηθούμε τις φράσεις από ένα ωραίο τροπάριο τη Εκκλησίας μας που ψάλλεται το βράδυ της Κυριακής των Βαϊων: «Ερχόμενος ο Κύριος προς το εκούσιον πάθος τοις Αποστόλοις έλεγεν εν τη οδώ. Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα, και παραδοθήσεται ο Υιός του ανθρώπου, καθώς γέγραπται περί αυτού. Δεύτε ουν και ημείς κεκαθαρμέναις διανοίις συμπορευθώμεν αυτώ και συσταυρωθώμεν, και νεκρωθώμεν δι’ αυτού ταις του βίου ηδοναίς. Ίνα και συζήσωμεν αυτώ, και ακούσωμεν βοώντος αυτού. Ουκέτι εις την επίγειον Ιερουσαλήμ δια το παθείν, αλλά αναβαίνω προς τον Πατέρα μου και πατέρα υμών, και Θεόν μου και Θεόν υμών, και συνανυψω ημάς εις την άνω Ιερουσαλήμ, εν τη Βασιλεία των Ουρανών». Έτσι κι εμείς συμπορευόμαστε μ’ Αυτόν κατά την περίοδο της Μεγάλης Σαρακοστής (κι όλη τη ζωή μας) και συσταυρωνόμαστε μαζί του -πώς;- με το να νεκρώνεται το σώμα μας και η ψυχή μαςε από τις επιθυμίες του βίου, με το να σταυρώνουμε τα πάθη και τι αμαρτωλές επιθυμίες μας, με το να αγωνιζόμαστε να καθαρίσουμε τη διάνοιά μας από τους αμαρτωλούς λογισμούς και από κάθε τι που μας απομακρύνει από το Θεό.
Ταυτόχρονα, η Μεγάλη Σαρακοστή μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε την αξία του να ακολουθήσουμε τον Κύριό μας, που πάει να πει να τον εμπιστευθούμε, να του δώσουμε το τιμόνι της ζωής μας, να πιστέψουμε στη Πρόνοιά του, να τον αγαπήσουμε ευτρεπίζοντας τις λαμπάδες της ψυχής μας με το λάδι της αρετής και της ορθής πίστης προς αυτόν, με λίγα λόγια, με την προσπάθειά μας να ελκύσουμε τη χάρη και το έλεός Του!
Αυτή η αντίληψη για τη Μεγάλη Σαρακοστή είναι δύσκολο να εφαρμοσθεί στην εποχή μας, κι αυτό γιατί η πνευματικότητα συγκρούεται με ένα σωρό διαφορετικές αντιλήψεις για τη ζωή, συγκρούεται με τις βιοτικές μέριμνες που μας κατατρύχουν, συγκρούεται με το πνεύμα της απόλαυσης και της κατανάλωσης, αλλά κυρίως της ευκολίας που βάζει στο περιθώριο κάθε σκέψη αγώνα, συγκρούεται με το πρακτικό πνεύμα των ημερών μας που δεν θέλει το πνεύμα, αλλά μονάχα την ύλη, συγκρούεται με τους ρυθμούς του κόσμου που δεν μπορεί να δεχτεί ότι το μήνυμα του Ευαγγελίου δεν είναι συμβιβασμός με την αμαρτία αλλά υπέρβασή της με τη Χάρη του Θεού!
Τι μένει λοιπόν σε όλους εμάς, πέρα από την εύκολη λύση της υποταγής στη μόδα του κόσμου ή στην τήρηση μιας επιφανειακής νηστείας από τροφές και της αίσθησης ότι έτσι κάναμε το χρέος μας; Μένει η λέξη «αντίσταση» και η λέξη «αγώνας», αντίσταση στο συρμό του κόσμου και αγώνας πνευματικός! Να προσπαθήσουμε εκτός από τη νηστεία της τροφής να νηστέψουμε και από την κατάκριση και τις αμαρτίες, να προσπαθήσουμε να παρακολουθήσουμε όσο γίνεται το πλούσιο λειτουργικό πρόγραμμα που τελείται αυτό το διάστημα στις Εκκλησίες μας, να προσευχηθούμε λίγο παραπάνω στο Θεό και να τον εμπιστευθούμε λίγο παραπάνω, να αγαπήσουμε λίγο περισσότερο το συνάνθρωπό μας, να ετοιμαστούμε όσο καλύτερα μπορούμε για το Πάσχα, να καθαρίσουμε την ψυχή μας με το λουτρό της μετανοίας, να ανεβούμε μαζί στην άνω Ιερουσαλήμ με τον Κύριό μας, να αναστηθούμε μαζί Του από την αμαρτία και να γευτούμε τα αγαθά της άλλης βιοτής, της αιωνίου!
Η Μεγάλη Σαρακοστή αποτελεί πάντοτε μια ευκαιρία να ξαναδούμε τον έσω άνθρωπο, τον κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του Θεού. Αποτελεί μια ευκαιρία για όλους εμάς να ξεφύγουμε από την καθημερινότητα και τη ρουτίνα της ζωής μας και να έρθουμε σε κοινωνία με Αυτόν που τόσο μας αγάπησε! Ας είναι η φετινή Σαρακοστή η αρχή της πνευματικής μας αναγέννησης, η αφορμή για να αναστηθεί η αγάπη μας και η πίστη στο Θεό και το Πάσχα να μας βρει πνευματικά χριστοφόρους και να γευόμαστε το αληθινό νόημα της ζωής!

Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2015



Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 22 Φεβρουαρίου  2015

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΟΦΑΓΟΥ (Ματθαίου κεφ. στ' στίχοι
14-21)

Κείμενο:

«Είπεν ο Κύριος· εάν αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, αφήσει και υμίν ο πατήρ υμών ο ουράνιος· εάν δε μη αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, ουδέ ο Πατήρ υμών αφήσει τα παραπτώματα υμών। Όταν δε νηστεύητε, μη γίνεσθε ώσπερ οί υποκριταί σκυθρωποί· αφανίζουσι γαρ τα πρόσωπα αυτών όπως φανώσι τοίς άνθρώποις νηστεύοντες· αμήν λέγω υμίν ότι απέχουσι τον μισθόν αυτών। Συ δε νηστεύων άλειψαί σου την κεφαλήν και το πρόσωπον σου νίψαι, όπως μη φανής τοις ανθρώποις νηστεύων, άλλα τω πατρί σου τω εν τω κρυπτώ, και ο πατήρ σου ο βλέπων εν τω κρυπτώ αποδώσει σοι εν τω φανερώ। Μη θησαυρίζετε υμίν θησαυρούς επί της γης, όπου σης και βρώσις αφανίζει, και όπου κλέπται διορύσσουσι και κλέπτουσι· θησαυρίζετε δε υμίν θησαυρούς εν ουρανώ, όπου ούτε σης ούτε βρώσις αφανίζει, και όπου κλέπται ου διορύσσουσιν ουδέ κλέπτουοιν, όπου γαρ εστίν ο θησαυρός υμών, εκεί έσται και ή καρδία υμών».

Μετάφραση:

Είπε ο Κύριος· αν συγχωρείτε στους ανθρώπους τα παραπτώματα τους, θα συγχωρήσει και σε σας ο πατέρας σας ο ουράνιος· και αν δε συγχωρείτε στους ανθρώπους τα παραπτώματα τους ούτε και ο πατέρας θα συγχωρήσει τα παραπτώματα σας. Και όταν νηστεύετε να μη γίνεστε περίλυποι σαν τους υποκριτές· γιατί αυτοί παίρνουν ένα ύφος λυπημένο, για να φανούν στους ανθρώπους πως νηστεύουν. Σας βεβαιώνω πως τον έχουν το μισθό τους από τους ανθρώπους. Αλλά εσύ όταν νηστέψεις, να χτενιστείς και να νιφτείς για να μη φανείς στους ανθρώπους πως νηστεύεις, αλλά στον πατέρα σου που είναι κρυμμένος και αόρατος παντού. Και ο πατέρας σου, που σε βλέπει κρυφά και δεν τον βλέπεις, θα στο αποδώσει στα φανερά. Να μη μαζεύετε για τον εαυτό σας θησαυρούς στη γη, όπου ο σκόρος και η σκουριά τους καταστρέφει και όπου οι κλέφτες σκάβουν τους τοίχους και τους κλέβουν αλλά να μαζεύετε για τον εαυτό σας θησαυρούς στον ουρανό, όπου ούτε σκόρος ούτε σκουριά τους καταστρέφουν και όπου κλέφτες ούτε σκάβουν τους τοίχους ούτε τους κλέβουν. Γιατί όπου είναι ο θησαυρός σας, εκεί θα είναι και η καρδιά σας.


Σχόλια: Του Μητροπολίτου Νέας Σμύρνης Συμεών απο το βιβλίο του Κηρύξατε. 


Η ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΝΗΣΤΕΙΑ.

«Όταν δε νηστεύητε, μη γίνεσθε ώσπερ οι υποκριταί σκυθρωποί». ΔΕΝ ΝΟΕΙΤΑΙ χριστιανική ζωή χωρίς άσκηση। Χωρίς, δηλαδή, την προσπάθεια εκείνη που αναλαμβάνουμε οι πιστοί, εμπνεόμενοι από τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, ν’ απαλλαγούμε από τον ζυγό της αμαρτίας. Ν’ αποτινάξουμε την κυριαρχία των παθών. Να ακολουθήσουμε με αυταπάρνηση το θέλημα του Κυρίου. Να ζήσουμε τη ζωή του Χριστού ως ζωντανά μέλη του σώματος Του, που είναι η Εκκλησία. Στην ασκητική αυτή προσπάθεια ιδιαίτερα σημαντική θέση κατέχει και η νηστεία. Δυστυχώς η αποκοπή πολλών σημερινών χριστιανών από τις εκκλησιαστικές τους ρίζες, η αλλοίωση του φρονήματος και η εκκοσμίκευση του τρόπου ζωής τους κάνουν να υποτιμούν ή ακόμη και να αρνούνται το θεσμό της νηστείας. Αλλά και όσοι από τους χριστιανούς τηρούν τη νηστεία ως ένα βαθμό, συχνά το κάνουν εντελώς συμβατικά. Χωρίς να συναισθάνονται την πνευματική σημασία που έχει και το σκοπό προς τον οποίο αποβλέπει. Έτσι η τήρηση της νηστείας εκπίπτει σε μια τυπική πράξη που δεν ανταποκρίνεται στο βαθύτερο περιεχόμενο της, αυτό που της προσέδωσε η πίστη και η εμπειρία της Εκκλησίας. Ένα από τα θέματα στα οποία αναφέρεται η σημερινή ευαγγελική περικοπή είναι και η νηστεία. Η περικοπή ανήκει στη λεγόμενη επί του Όρους ομιλία του Κυρίου. Ο Ιησούς με τα όσα διδάσκει μας καθορίζει τον θεάρεστο και όχι υποκριτικό τρόπο με τον οποίο οφείλουμε να νηστεύουμε. Έτσι η νηστεία μας προφυλάσσεται από τον κίνδυνο να εκπέσει σε ένα φαρισαϊκό τύπο και ως πράξη θυσίας και έκφραση μετάνοιας γίνεται δεκτή από τον Θεό. Η αρχαιότητα της νηστείας. Η ΝΗΣΤΕΙΑ δεν είναι εφεύρημα των ανθρώπων, αλλά σαφής διδασκαλία που πηγάζει από την Αγία Γραφή. Και την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη. Ο Μ. Βασίλειος εξαίροντας την αρχαιότητα της νηστείας διδάσκει ότι αυτή νομοθετήθηκε στον ίδιο τον παράδεισο με την απαγορευτική εντολή που είχε δώσει ο Θεός στους πρωτοπλάστους να μη φάνε «από του ξύλου του γιγνώσκειν καλόν και πονηρόν» (Γεν. 2, 17). Γράφει ο ιερός διδάσκαλος: «Συνηλικιώτις εστι της ανθρωπότητος. Νηστεία εν τω παραδείσω ενομοθετήθη». Η Παλαιά Διαθήκη είναι διάσπαρτη από αναφορές στη νηστεία, στην οποία υποβάλλονταν οι ευσεβείς Ισραηλίτες. Ιδιαίτερα δε οι Προφήτες υπογραμμίζουν με έμφαση το αληθινό νόημα της νηστείας, τη νηστεία που αποδέχεται ο Θεός και η οποία έχει τη δύναμη να εξαλείφει τις αμαρτίες (Ησαΐας 1, 13-17 & 58, 6-11). Στη νηστεία αναφέρεται και ο Κύριος μας. Τονίζει την αξία της. Απορρίπτει την υποκριτική άσκηση της. Υποδεικνύει τον ορθό τρόπο με τον οποίο οφείλουμε να νηστεύουμε. Και τα όσα δίδαξε με το λόγο Του τα επισφράγισε και με το παράδειγμα Του, «νηστεύσας ημέρας τεσσαράκοντα και νύκτας τεσσαράκοντα» (Ματθ. 4, 2), προτού αρχίσει το δημόσιο έργο Του. Με βάση τη διδασκαλία της Αγίας Γραφής η Εκκλησία μας όρισε για τους χριστιανούς της ημέρες και περιόδους νηστείας και προσδιόρισε το σκοπό που αποβλέπει και τον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να ασκείται. Αλάθητο κριτήριο που οδήγησε την Εκκλησία στις αποφάσεις της ήταν η διδασκαλία περί νηστείας του αρχηγού της πίστεως μας Ιησού Χριστού. Και άξονας γύρω από τον οποίο διαμορφώθηκαν οι εκκλησιαστικές νηστείες υπήρξαν οι κορυφαίοι σταθμοί της επί γης ζωής του Κυρίου μας. Η νηστεία μας πλέον αποβλέπει στην ωφέλεια της ψυχής. Γίνεται για την αγάπη του Χριστού και όχι για να προκαλέσει τον θαυμασμό και τον έπαινο των ανθρώπων. Και την χαρακτηρίζει όχι η κατήφεια αλλά η ιλαρότητα και η χαρά. Τι επιδιώκουμε με τη νηστεία. ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΟΣ σκοπός της νηστείας είναι η κάθαρση και ο εξαγιασμός μας, της ψυχής μας και του σώματος μας. Ενώ η γαστριμαργία εξάπτει το σαρκικό φρόνημα και διεγείρει τις ορμές, η νηστεία, αντίθετα, μαραίνει τις σαρκικές επιθυμίες και καταπολεμά τα διάφορα πάθη της ψυχής. Γι’ αυτό και οι θεοφόροι Πατέρες μας την ονομάζουν «παθοκτόνο» και «φάρμακον παθών καθαρτήριον». Η νηστεία διακρίνεται σε σωματική και πνευματική. Η σωματική νηστεία συνίσταται στην αποχή από ορισμένες τροφές και στη λήψη άλλων, των λεγόμενων νηστήσιμων. Με την αποφυγή αυτών των τροφών και τη λιτή διατροφή αποβλέπουμε στην περιστολή των ορμών και στην εκρίζωση των σαρκικών επιθυμιών. Είναι αυτό που ο απόστολος Παύλος ονομάζει «νέκρωση» και «σταύρωση» του σαρκικού φρονήματος και των εμπαθών επιθυμιών (Κολ. 3, 5 – Γαλ.5, 24). Η πνευματική νηστεία είναι η νηστεία της ψυχής, του έσω ανθρώπου. Συνίσταται στην «αλλοτρίωση των κακών» και αποτελεί την «αληθινή νηστεία», τη νηστεία που είναι ευάρεστη στο Θεό. Γράφει ο Μ. Βασίλειος: «Μη μέντοι εν τη αποχή μόνη των βρωμάτων το εκ της νηστείας αγαθόν ορίζου. Νηστεία γαρ αληθής η των κακών αλλοτρίωσις». Και «αλλοτρίωση των κακών» σημαίνει αποφυγή της αμαρτίας σε όλες τις εκφράσεις της: εφάμαρτες πράξεις, κακοί λόγοι, εμπαθείς επιθυμίες, ακάθαρτοι λογισμοί! Έτσι η νηστεία γίνεται έργο του όλου ανθρώπου, κοινό αγώνισμα της ψυχής και του σώματος του. Η νηστεία της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Η ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΗ, μεγαλύτερη και αυστηρότερη εκκλησιαστική νηστεία είναι αυτή της Μ. Τεσσαρακοστής που αρχίζει από αύριο. Που αποσκοπεί; Να μας προετοιμάσει πνευματικά για τη συμμετοχή μας στην εορτή του Πάσχα: να προσκυνήσουμε αξίως το σταυρό του Κυρίου και να γίνουμε κοινωνοί της αναστάσιμης χαράς Του. Η φιληδονία που χαρακτηρίζει τη νοοτροπία της εποχής μας δεν επιτρέπει να αισθανθούμε την πνευματική σημασία που έχει η εγκράτεια. Και η καταναλωτική μανία από την οποία κυριαρχούμαστε οι σύγχρονοι άνθρωποι – χριστιανοί κατά τα άλλα στο όνομα! -, μας κάνει να βλέπουμε τη νηστεία σαν ξεπερασμένη υπόθεση. Να την αντιμετωπίζουμε ακόμη και στις συζητήσεις μας με συγκατάβαση και περισσή ειρωνεία. Αυτό που μετρά για τους πολλούς είναι η έξοδος του τριημέρου, η μέθη της ταχύτητας, το αλόγιστο φαγοπότι, το αποκριάτικο ξεφάντωμα! Όλα αυτά εκφράζουν την εσωτερική μας γυμνότητα και αποδεικνύουν την τραγική αποχριστιάνιση της νοοτροπίας και της καθημερινής συμπεριφοράς μας. Για την Εκκλησία του Χριστού όμως η σημερινή ημέρα αποτελεί την αφετηρία της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Αναγγέλλει την έναρξη μιας ιερής περιόδου με κύρια χαρακτηριστικά την άσκηση, τη μετάνοια και την προσευχή. Σηματοδοτεί την απαρχή της ευλογημένης νηστείας. «Το στάδιον των αρετών ηνέωκται!»! Και «οι βουλόμενοι αθλήσαι εισέλθετε αναζωσάμενοι τον καλόν της νηστείας αγώνα». Ευλογημένοι όσοι θα θελήσουν να εισέλθουν στον πνευματικό αυτό στίβο! Ευλογημένοι όσοι θα αναλάβουν, με τη δύναμη του Χριστού μας, τον καλό αγώνα της νηστείας. Ευλογημένοι όσοι θα νηστέψουν «σωματικώς» και «πνευματικώς». Αυτοί θα γευτούν τη λυτρωτική χαρά του Σταυρού. Σ’ αυτούς ανήκει το πλήρωμα της αναστάσιμης χαράς.

Τρίτη 17 Φεβρουαρίου 2015




Τὰ τρία εἴδη νηστείας.

Κυριακή τῆς Τυρινῆς ἀγαπητοί ἀδελφοί. Ἡ ἐκκλησία τὴν ἔχει ἀφιερώσει στὴν ἐξορία τῶν πρωτοπλάστων ἀπὸ τὸν Παράδεισο. Εἶναι λοιπὸν ἡμέρα πόνου καὶ ἡμέρα ἀναμνήσεως κακῆς. Οἱ πρωτόπλαστοι τρώγοντας ἀπὸ τὸ δέντρο τῆς γνώσεως τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ κακοῦ, τὰ ἔχασαν ὅλα. Ὄχι μόνο Θεοὶ δὲν ἔγιναν, ποὺ τοὺς ὑπέδειξε ὁ διάβολος, ἀλλά ἄδειασαν. Ἔγιναν μία πληγή. Καὶ ὁ Κύριος τοὺς ἔβγαλε ἀπὸ τὸν Παράδεισο, καὶ ἔφερε καὶ τὸν θάνατο, ποὺ ἤταν τώρα εὐλογία, γιὰ νὰ μὴ γίνει τὸ κακὸ ἀθάνατο. Εἴναι λοιπὸν ἡ πρώτη μέρα τοῦ κόσμου μετὰ τὴν πτώση, ἡ Κυριακὴ τῆς Τυρινής. Ἐνῷ ἡ προηγούμενη ἡ Κυριακὴ τῶν Ἀπόκρεω, ἤταν ἡ τελευταία ἡμέρα τοῦ κόσμου. Καὶ ἐδὼ μᾶς μιλάει τὸ Εὐαγγέλιο, ποὺ εἶναι ἀπὸ τὴν «Ἐπὶ τοῦ Ὄρους Ὁμιλία»  τοῦ Χριστοῦ, μᾶς μιλάει γιὰ τὰ τρία εἴδη νηστείας. Ἐμεῖς πιστεύουμε ὅτι νηστεία εἶναι μόνο τὸ φαγητό. Εἶναι καὶ αὐτό, διότι ἡ νηστεία εἶναι ἡ πρώτη ἐντολή. Τὴν ἔδωσε ὁ Θεὸς στοὺς πρωτοπλάστους, γιὰ νὰ διαλέξουν οἱ ἄνθρωποι τὸ φαγητὸ ἤ Αὐτόν; Ποὺ εἶναι τὸ ἀθάνατο φαγητό. Καὶ οἱ ἄνθρωποι διάλεξαν τὸ πρόσκαιρο φαγητὸ κατὰ μία ἐκδοχή. Ὑπάρχουν καὶ ἄλλες ἐκδοχές. Ἡ ἄλλη ἐκδοχή, ἡ σπουδαιότερη, εἶναι ὅτι οἱ ἄνθρωποι θέλησαν νὰ μποὺν στὸ χῶρο τῆς Θεότητος. Καὶ θέλησαν –δημιουργήματα αὐτοί – νὰ καταλάβουν τὸν Δημιουργό. Πρᾶγμα ἀδύνατον. Γιὰ αὐτὸ ἦρθε ὁ Δημιουργὸς μετὰ καὶ ἐνσαρκώθηκε γιὰ νὰ καταλάβουν τουλάχιστον τὴν Ἀγάπη Του, τὶς Θεῖες Του ἐνέργειες καὶ τὴ μεγάλη Του προσφορά: τὴ Σταύρωση καὶ τὴν Ἀνάσταση, τὴν ἵδρυση τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας, καὶ τὸ Σῶμα καὶ Αἷμα, τὸ ὁποῖο μᾶς δίνει γιὰ νὰ Θεοποιηθοῦμε κατὰ χάριν. Νὰ δοῦμε τώρα ποιὲς εἶναι οἱ τρεῖς νηστεῖες ποὺ προτείνει ὁ Εὐαγγελικὸς λόγος:
Ἡ πρώτη νηστεία εἶναι ἡ νηστεία τῆς κακίας, καὶ ὅπως μᾶς λέει τὸ Εὐαγγέλιο προβάλει τὴ συγγνώμη. «Ἐὰν συγχωρήσετε τοὺς ἀνθρώπους, θὰ σᾶς συγχωρήσει καὶ ἐσᾶς ὁ Θεός. Καὶ ἐὰν δὲν συγχωρήσετε τοὺς ἀνθρώπους, δὲν θὰ σᾶς συγχωρήσει καὶ ἐσᾶς ὁ Θεός». Ἐδὼ ἀκριβῶς νηστεύουμε τὴν κακία, τὴν παλιανθρωπιά, τὴν ἐχθρότητα. Βέβαια τὸ Εὐαγγέλιο μᾶς βάζει δύσκολα. Εἶναι γεγονός. Ἀλλὰ ἔλα ποὺ ὁ ἄνθρωπος εἶναι φτιαγμένος γιὰ τὰ δύσκολα καὶ οἱ εὐκολίες μᾶς χαλάνε. Τὸ βλέπουμε ἄλλωστε σήμερα. Ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος συγχωρεῖ εἶναι τοῦ Θεοῦ. Ὅ,τι καὶ ἄν τοῦ ἔχουν κάνει, ὅταν συγχωρήσει, εἶναι μὲ τὸν Χριστό. Καὶ ὁ Χριστὸς μετὰ τὶ κάνει; Τοῦ συγχωρεῖ τὰ δικά του ἁμαρτήματα. Νὰ ἕνας εὔκολος τρόπος νὰ πάμε στὸν Παράδεισο. Δὲν εἶναι καθόλου εὔκολος, ἀλλὰ εἶναι καὶ εὔκολος, ἅμα θέλουμε.
Δεύτερη νηστεία εἶναι ἡ ἀνθρωπαρέσκεια. Οἱ ἄνθρωποι θέλουμε νὰ ἀρέσουμε. Φοβούμαστε τὸ ὅποιο κόστος. Γιὰ αὐτὸ θέλουμε νὰ ἀρέσουμε, ἀκόμα καὶ στοὺς βλάκες καὶ στοὺς ὁποιουσδήποτε. Καὶ αὐτὸ εἶναι κακό. Ἡ φιλοδοξία εἶναι καλὸ καταρχάς, γιατὶ ἔφτιαξε τὸν ἄνθρωπο ὁ Θεὸς γιὰ τὴ δόξα Του. Νὰ πάει στὸν οὐράνιο Παράδεισο. Νὰ ἐνδυθεῖ τὴ Θεία δόξα. Ἀλλὰ χάνοντας τὸν ἐπίγειο Παράδεισο καὶ γινόμενος ἔκπτωτος ὁ ἄνθρωπος, πῆρε στραβὸ δρόμο. Καὶ ζητάει τὴ δόξα ἐκεῖ ποὺ δὲν ὑπάρχει. Καὶ γιὰ αὐτὸ μᾶς προτείνει ὁ Χριστὸς νὰ νηστεύουμε τὴ φιλοδοξία, νὰ νηστεύουμε τὴν ἀνθρωπαρέσκεια. Γιατὶ πολλοί, θέλοντας νὰ εἶναι ἀρεστοὶ στοὺς ἀνθρώπους, παραβαίνουν καὶ τὶς ἐντολές τοῦ Θεοῦ καὶ τὴ συνείδησή τους, καὶ στραπατσάρουν καὶ τὴν ὕπαρξή τους.
Τρίτη νηστεία εἶναι τῶν υλικῶν αγαθῶν. Χάνοντας τὸν Θεὸ ὁ ἄνθρωπος, ἀγκάλιασε τὰ ὑλικὰ ἀγαθά, ἀγκάλιασε τὰ ὁρατά, ἀφοῦ ἔχασε τὸν Ἀόρατο. Καὶ προσπάθησε καὶ προσπαθεῖ ἀπὸ κεῖ νὰ βγάλει ὅ,τι ὡραῖο καὶ καλὸ καὶ ὑψηλό, γιὰ τὸ ὁποῖο τὸν ἔφτιαξε ὁ Θεός, καὶ ἀνήκει στὸν Θεὸ καὶ παίρνεται ἀπὸ τὸν Θεὀ γιὰ αὐτὸ καὶ ἡ εἰδωλολατρία εἶναι ἡ μεγίστη πλάνη τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ὕλη εἶναι Θεῖο δῶρο. Εἶναι σκαλοπάτι. Νὰ τὴ χρησιμοποιοῦμε, νὰ τὴ δώσουμε καὶ στοὺς ἄλλους, καὶ νὰ τὴν ἔχουμε ὡς σκαλοπάτι γιὰ νὰ ἀνεβοῦμε νὰ φτάσουμε στὸν Πλάστη. Γιατὶ ὅλοι οἱ ἐπίγειοι θησαυροὶ μπροστὰ στὴν ψυχὴ  μᾶς, καὶ μπροστὰ στὸν Ἀθάνατο Πλάστη, εἶναι ἕνα μηδενικό. Γιὰ αὐτὸ καὶ λέει καὶ τὸ Εὐαγγέλιο: «Ὅπου εἶναι ὁ θησαυρός σας, ἐκεῖ εἶναι καὶ ἡ καρδιά σας». Τώρα τὴν Ἁγία Σαρακοστή, ἀς προσπαθήσουμε νὰ κάνουμε αὐτὲς τὶς τρεῖς νηστεῖες καὶ νὰ ἔρθουμε πιὸ κοντὰ στὸν θησαυρό μας, στὴν ἀγάπη μας, ποὺ εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Καὶ τότε θὰ εἶναι καλύτερα.
                                                                           

 Π. Ανανίας Κουστένης 
Αρχιμανδρίτης.

Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2015




Η Κυριακή της Τυρινής.


Η τέταρτη Κυριακή του Τριωδίου είναι αφιερωμένη στην εκδίωξη των πρωτοπλάστων από τον παράδεισο της τρυφής. Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε από το Θεό ως το τελειότερο και εκλεκτότερο δημιούργημα του Θεού, ως «εικόνα και καθ' ομοίωσις» αυτού ( Γέν.1,26). Πλάστηκε να ζει αιώνια μέσα στη χάρη και τις ευλογίες του Θεού, ατέρμονο βίο άπαυτης ευδαιμονίας. Αυτή τη σημασία έχει η βιβλική διήγηση περί του κήπου της Εδέμ (Γεν.2 ο κεφ.). Ο άνθρωπος έκαμε κακή χρήση της ελεύθερης βούλησής του και προτίμησε το κακό. Ο αρχέκακος διάβολος τον παρέσυρε στην πτώση και την καταστροφή. Αυτό του στέρησε τον παράδεισο, δηλαδή την αέναη και ζωοποιό παρουσία του Θεού και την κοινωνία των ακένωτων ευλογιών Του. Μέγα χάσμα ανοίχτηκε ανάμεσά τους (Εφ.2,13). Η αγία Γραφή αναφέρει συμβολικά πως οι πρωτόπλαστοι διώχτηκαν από τον κήπο της Εδέμ και δύο αγγελικά όντα τάχθηκαν να φυλάγουν με πύρινες ρομφαίες την πύλη του, για να μην μπορούν να την παραβιάσουν αυτοί. Το ατέλειωτο δράμα του ανθρωπίνου γένους άρχισε! Ο Αδάμ και η Εύα τότε κάθισαν απέναντι από τον κήπο της τρυφής και θρηνούσαν για το κακό που τους βρήκε. Αναλογίζονταν την πρότερη ευδαιμονία τους, την σύγκριναν με την τωρινή δυστυχία τους, προέβλεπαν το μέλλον ζοφερό και γι' αυτό έκλαιγαν γοερά. Τα καυτά τους δάκρυα πότιζαν την άνυδρη γη και οι σπαραχτικές κραυγές τους έσπαζαν την ηρεμία της έξω του παραδείσου ερήμου. Όμως δυστυχώς ο θρήνος των πρωτοπλάστων δεν ήταν αποτέλεσμα μεταμέλειας για την ανυπακοή και την ανταρσία τους κατά του Θεού. Δεν ήταν πράξη μετάνοιας και αίτημα συγνώμης προς το Θεό, αλλά ωφελιμιστικός σπαραγμός. Δε θρηνούσαν για τη χαμένη αθωότητα και αγιότητα, αλλά για τη χαμένη υλική ευμάρεια του παραδείσου. Ούτε ένας λόγος μετάνοιας δεν ακούστηκε από τα χείλη τους! Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας λένε πως αν εκείνη την τραγική στιγμή οι προπάτορές μας μετανοούσαν ειλικρινά και ζητούσαν ταπεινά συγνώμη από τον απόλυτα φιλάνθρωπο Θεό, θα είχαν αποκατασταθεί στην πρότερη της πτώσεως κατάστασή τους. Η ενθύμηση του αδαμιαίου θρήνου αυτή την ημέρα υπήρξε επιβεβλημένη από την Εκκλησία μας. Από την επόμενη ημέρα αρχίζει η αυστηρή νηστεία της Μεγάλης Τεσσαρακοστής και ο σκληρός αγώνας κατά των ψυχοκτόνων παθών μας. Οι προπάτορές μας αποτελούν πολύ καλό παράδειγμα συνετισμού μας. Η λαιμαργία τους, να φάνε από τον καρπό του απαγορευμένου δένδρου της Εδέμ, τους οδήγησε στην απώλεια. Η πολύμορφη νηστεία η δική μας και η άσκηση των αρετών, μας φέρνει στην ουρανοδρόμο πορεία για να συναντήσουμε ξανά το Θεό. Ο θρήνος ο δικός μας δεν είναι (δεν θα πρέπει να είναι) ωφελιμιστικός, όπως των πρωτοπλάστων, αλλά οντολογική συντριβή και μετάνοια για την αμαρτωλότητά μας. Είναι το μόνο αντίδοτο για την ύβρη μας απέναντι στο Θεό και ο μόνος τρόπος της σωτηρίας μας. Η Εδέμ βρίσκεται δίπλα μας κλεισμένη. Ο φιλάνθρωπος Θεός μας έδωσε το κλειδί να ανοίξουμε τη θύρα και να εισέλθουμε, το οποίο είναι η ειλικρινής μετάνοιά μας. Ας είναι ζωντανό παράδειγμά μας ο μετανοών συσταυρούμενος με τον Κύριο ληστής, ο οποίος σύμφωνα με το θαυμάσιο επίγραμμα της υμνολογίας της Μ. Παρασκευής, άνοιξε τον παράδεισο «βαλών κλείδα το μνήσθητί μου».

Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 2015




Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 15 Φεβρουαρίου 2015.
Τρίτη Κυριακή του Τριωδίου, η παραβολή της Μελλούσης Κρίσεως.

Ματθαίος κεφάλαιο, κε΄ στίχοι, 31-46



Κείμενο:
Ὅταν δὲ ἔλθῃ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ καὶ πάντες οἱ ἅγιοι ἄγγελοι μετ' αὐτοῦ, τότε καθίσει ἐπὶ θρόνου δόξης αὐτοῦ· 32 καὶ συναχθήσεται ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάντα τὰ ἔθνη, καὶ ἀφοριεῖ αὐτοὺς ἀπ' ἀλλήλων, ὥσπερ ὁ ποιμὴν ἀφορίζει τὰ πρόβατα ἀπὸ τῶν ἐρίφων, 33 καὶ στήσει τὰ μὲν πρόβατα ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ τὰ δὲ ἐρίφια ἐξ εὐωνύμων. 34 τότε ἐρεῖ ὁ βασιλεὺς τοῖς ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ· δεῦτε, οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονομήσατε τὴν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου· 35 ἐπείνασα γὰρ καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα καὶ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην καὶ συνηγάγετέ με, 36 γυμνὸς καὶ περιεβάλετέ με, ἠσθένησα καὶ ἐπεσκέψασθέ με, ἐν φυλακῇ ἤμην καὶ ἤλθετε πρός με. 37 τότε ἀποκριθήσονται αὐτῷ οἱ δίκαιοι λέγοντες· κύριε, πότε σε εἴδομεν πεινῶντα καὶ ἐθρέψαμεν, ἢ διψῶντα καὶ ἐποτίσαμεν; 38 πότε δέ σε εἴδομεν ξένον καὶ συνηγάγομεν, ἢ γυμνὸν καὶ περιεβάλομεν; 39 πότε δέ σε εἴδομεν ἀσθενῆ ἢ ἐν φυλακῇ καὶ ἤλθομεν πρός σε; 40 καὶ ἀποκριθεὶς ὁ βασιλεὺς ἐρεῖ αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ' ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε. 41 Τότε ἐρεῖ καὶ τοῖς ἐξ εὐωνύμων· πορεύεσθε ἀπ' ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον τὸ ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καὶ τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ· 42 ἐπείνασα γὰρ καὶ οὐκ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα καὶ οὐκ ἐποτίσατέ με, 43 ξένος ἤμην καὶ οὐ συνηγάγετέ με, γυμνὸς καὶ οὐ περιεβάλετέ με, ἀσθενὴς καὶ ἐν φυλακῇ καὶ οὐκ ἐπεσκέψασθέ με. 44 τότε ἀποκριθήσονται αὐτῷ καὶ αὐτοὶ λέγοντες· κύριε, πότε σε εἴδομεν πεινῶντα ἢ διψῶντα ἢ ξένον ἢ γυμνὸν ἢ ἀσθενῆ ἢ ἐν φυλακῇ καὶ οὐ διηκονήσαμέν σοι; 45 τότε ἀποκριθήσεται αὐτοῖς λέγων· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ' ὅσον οὐκ ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἐλαχίστων, οὐδὲ ἐμοὶ ἐποιήσατε. 46 καὶ ἀπελεύσονται οὗτοι εἰς κόλασιν αἰώνιον, οἱ δὲ δίκαιοι εἰς ζωὴν αἰώνιον.

Mετάφραση:
Είπε ο Κύριος: «Όταν θα έρθει ο Υιός του Ανθρώπου με όλη του τη μεγαλοπρέπεια και θα τον συνοδεύουν όλοι οι άγιοι άγγελοι, θα καθίσει στο βασιλικό θρόνο του. Τότε θα συναχθούν μπροστά του όλα τα έθνη, και θα τους ξεχωρίσει όπως ξεχωρίζει ο βοσκός τα πρόβατα από τα κατσίκια. Τα πρόβατα θα τα τοποθετήσει στα δεξιά του και τα κατσίκια στ΄ αριστερά του. Θα πει τότε ο βασιλιάς σ΄ αυτούς που βρίσκονται δεξιά του: «ελάτε, οι ευλογημένοι απ΄ τον Πατέρα μου, κληρονομήστε τη βασιλεία που σας έχει ετοιμαστεί απ΄ την αρχή του κόσμου. Γιατί, πείνασα και μου δώσατε να φάω, δίψασα και μου δώσατε να πιω, ήμουν ξένος και με περιμαζέψατε, γυμνός και με ντύσατε, άρρωστος και μ΄ επισκεφθήκατε, φυλακισμένος κι ήρθατε να με δείτε». Τότε θα του απαντήσουν οι άνθρωποι του Θεού: «Κύριε, πότε σε είδαμε να πεινάς και σε θρέψαμε ή να διψάς και σου δώσαμε να πιείς; Πότε σε είδαμε ξένον και σε περιμαζέψαμε ή γυμνόν και σε ντύσαμε; Πότε σε είδαμε άρρωστον ή φυλακισμένον κι ήλθαμε να σε επισκεφθούμε;» Τότε θα τους απαντήσει ο βασιλιάς: «σας βεβαιώνω πως αφού τα κάνατε αυτά για έναν από τους άσημους αδερφούς μου, τα κάνατε για μένα». Ύστερα θα πει και σ΄ αυτούς που βρίσκονται αριστερά του: «φύγετε από μπροστά μου, καταραμένοι· πηγαίνετε στην αιώνια φωτιά, που έχει ετοιμαστεί για το διάβολο και τους δικούς του. Γιατί, πείνασα και δε μου δώσατε να φάω, δίψασα και δε μου δώσατε να πιω, ήμουν ξένος και δε με περιμαζέψατε, γυμνός και δε με ντύσατε, άρρωστος και φυλακισμένος και δεν ήρθατε να με δείτε». Τότε θα του απαντήσουν κι αυτοί: «Κύριε, πότε σε είδαμε πεινασμένον ή διψασμένον ή ξένον ή γυμνόν ή άρρωστον ή φυλακισμένον και δε σε υπηρετήσαμε;» Και θα τους απαντήσει: «σας βεβαιώνω πως αφού δεν κάνατε αυτά για έναν από αυτούς τους άσημους αδερφούς μου, δεν τα κάνατε ούτε για μένα». Αυτοί λοιπόν θα πάνε στην αιώνια τιμωρία, ενώ οι δίκαιοι στην αιώνια ζωή».

Σχόλια του Μητροπολίτου Νέας Σμύρνης Συμεών απο τον βιβλίο του Κηρύξατε. 

Η ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ

«’Οταν έλθη ο υιός του ανθρώπου
εν τη δόξη αυτού...»

ΕΡΩΤΗΜΑ κεφαλαιώδους σημασίας: Ή είναι αλήθεια το Ευαγγέλιο ή δεν είναι. Ή είναι ο λόγος του Θεού που δίνει απάντηση στα υπαρξιακά ερωτήματα μας – ποιοί είμαστε, από που προερχόμαστε, για που κατευθυνόμαστε – ή δεν είναι, οπότε μένουμε στο σκοτάδι και την αβεβαιότητα. Ή δεχόμαστε ολόκληρο το Ευαγγέλιο – όλη την αλήθεια του Χριστού – ή το αρνούμαστε και το απορρίπτουμε. Στο χώρο της χριστιανικής πίστεως το «διαλέγουμε και παίρνουμε» δεν έχει θέση. Το «άλλα δέχομαι και άλλα απορρίπτω» συνιστά βαριά πλάνη. Το «με όσα συμφωνώ, τ’ ακολουθώ, με όσα διαφωνώ τα αγνοώ» αποτελεί φρικτή αίρεση. Μια τέτοια αντίληψη οδηγεί τελικά στην ανατροπή ολόκληρου του Ευαγγελίου.
Το παραπάνω ερώτημα δεν αποτελεί ρητορικό σχήμα, αλλά πρόβλημα που το αντιμετωπίζουμε καθημερινά. Δυστυχώς υπάρχουν πολλοί χριστιανοί που υιοθετούν μια τέτοια στάση. Δέχονται και θαυμάζουν το Ευαγγέλιο για τη διδασκαλία του που αφορά την επίγεια ζωή μας και απορρίπτουν την εσχατολογική διδασκαλία του. Ισχυρίζονται πως είναι χριστιανοί. Όμως στην ουσία είναι υλιστές, αφού πιστεύουν πως όλα σταματούν στην ταφόπετρα του νεκροταφείου. Ακούνε για ουράνια Βασιλεία και μεταθανάτια ζωή; Αποφαίνονται ειρωνικά: «Παραμύθια!». Γίνεται λόγος για κόλαση και παράδεισο; Χαμογελούν με συγκατάβαση και απαντούν: «Εδώ είναι η κόλαση, εδώ και ο παράδεισος. Πέθανες ; Ξόφλησες!».
Τι, σε όλα αυτά, θα μπορούσαμε να απαντήσουμε; Απάντηση μας δίνει ο ίδιος ο Κύριος. Το σημερινό ευαγγέλιο της κρίσεως.

Η δίψα του ανθρώπου για δικαιοσύνη

Ο ΚΥΡΙΟΣ αναφέρεται στα έσχατα. Στα τέλη του κόσμου και της ιστορίας. Στη μεγάλη και επιφανή ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας Του πάνω στο πρόσωπο της γης. Ο Χριστός ήρθε την πρώτη φορά απλά και ταπεινά. Ήρθε για να μας αποκαλύψει την αλήθεια του Θεού και να απολυτρώσει το γένος μας με τη σταυρική Του θυσία. Όμως θα έλθει και πάλι, για δεύτερη φορά. Και τη φορά αυτή «εν δόξη», ως δίκαιος κριτής για να αποδώσει δικαιοσύνη και ν’ αποκαταστήσει την ηθική τάξη. Για να ανταμείψει τους πιστούς τηρητές των εντολών Του και να κατακρίνει εκείνους που τις περιφρόνησαν κι έζησαν αμετανόητα μακριά από το άγιο θέλημα Του.
Ο Κύριος, λοιπόν, θα έλθει και πάλι ως κριτής όλων μας, διότι είναι δίψα κι απαίτηση της ανθρώπινης ψυχής. Η ψυχή του ανθρώπου είναι ζυμωμένη με το αίσθημα της δικαιοσύνης. Ποθεί να βασιλεύει η δικαιοσύνη πάνω στο πρόσωπο της γης. Ανάμεσα στους ανθρώπους. Μεταξύ των λαών.
Ο πόθος αυτός γίνεται εντονότερος, όσο βλέπουμε να μην υπάρχει γύρω μας δικαιοσύνη. Και δεν υπάρχει, διότι πολλοί από τους ανθρώπους δεν θέλουν να αποδώσουν δικαιοσύνη. Διότι πολλοί – άτομα και έθνη – καταπατούν ενενδοίαστα το δίκαιο, καταπιέζουν τους αδυνάτους και σφετερίζονται τα δικαιώματα των φτωχών και των μικρών λαών. Έτσι ο αδικούμενος στρέφεται προς τον Θεό και με σπαραγμό ψυχής ερωτά: «Έως πότε ο Δεσπότης ο άγιος και αληθινός, ου κρίνεις και εκδικείς το αίμα ημών εκ των κατοικούντων επί της γης;» (Αποκ. 6, 10).

Αίτημα και της δικαιοσύνης του Θεού

Η ΗΜΕΡΑ της κρίσεως θα έλθει όχι μόνο διότι το ποθεί η ανθρώπινη ψυχή, αλλά διότι το ζητά και η δικαιοσύνη του Θεού. Μας το αποκαλύπτει ο Κύριος στο σημερινό ευαγγέλιο κατά τρόπο συγκλονιστικό, που δεν επιδέχεται καμιά αμφισβήτηση. Στην ένδοξη παρουσία Του όμως ο Χριστός αναφέρθηκε και άλλες φορές. Άλλοτε με παραβολές και άλλοτε ανοιχτά. Ας θυμηθούμε τα όσα σημειώνει ο ευαγγελιστής Ιωάννης και τα οποία ακούμε στην ευαγγελική περικοπή της νεκρώσιμης Ακολουθίας: «Έρχεται ώρα εν η πάντες οι εν τοις μνημείοις ακούσονται της φωνής αυτού, και εκπορεύσονται οι τα αγαθά ποιήσαντες εις ανάστασιν ζωής, οι δε τα φαύλα πράξαντες εις ανάστασιν κρίσεως» (Ιω. 5, 28-29).
Ο Θεός είναι ο αιώνιος και υπέρτατος Νομοθέτης. Είναι ο φύλακας και ο επόπτης της ηθικής τάξεως μέσα στον κόσμο. Κάποτε, λοιπόν, θα ζητήσει λόγο για το πως ζήσαμε. Θα μας κρίνει για τα όσα πράξαμε είτε αγαθά είτε κακά. Διδάσκει ο απόστολος Παύλος: «Πάντας ημάς φανερωθήναι δει έμπροσθεν του βήματος του Χριστού, ίνα κομίσηται έκαστος τα δια του σώματος προς ά έπραξεν, είτε αγαθόν είτε κακόν» (Β’ Κορ. 5, 10).
Ο φυσικός θάνατος δεν είναι το τέλος του ανθρώπου. Είναι το τέρμα της επίγειας ζωής και της πνευματικής τελειώσεως, μετά από το οποίο είναι λογικό και δίκαιο να επακολουθήσει, όπως για όλους τους αγώνες, η κρίση και η αμοιβή. «Απόκειται τοις ανθρώποις άπαξ αποθανείν, μετά δε τούτο κρίσις» (Εβρ. 9, 27). Στη μέλλουσα κρίση με μεγαλειώδη τρόπο αναφέρεται και ο ευαγγελιστής Ιωάννης στην Αποκάλυψη του. «Και έδωκεν η θάλασσα τους νεκρούς τους εν αυτή και ο θάνατος και ο Άδης έδωκαν τους νεκρούς τους εν αυτή, και εκρίθησαν έκαστος κατά τα έργα αυτών» (Αποκ. 20, 13).

Διακηρυγμένη πίστη της Εκκλησίας

Ο ΘΕΟΣ, ΛΟΙΠΟΝ, «έστησεν ημέραν, εν ή μέλλει κρίνειν την οικουμένην εν δικαιοσύνη» (Πραξ. 17, 31). Πάνω στην ολοφάνερη αυτή διδασκαλία της Αγίας Γραφής στήριξε την πίστη και το κήρυγμα της η Εκκλησία. Όλοι οι χριστιανοί πιστεύουμε και ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως μας ότι ο Κύριος θα έλθει εκ νέου με δόξα θεϊκή για να κρίνει ζώντας και νεκρούς: «Και πάλιν ερχόμενον μετά δόξης κρίναι ζώντας και νεκρούς».
Όλοι προσδοκούμε ότι μια μέρα θα αναστηθούμε. Το τελευταίο άρθρο του ιερού Συμβόλου διδάσκει: «Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος». Δεν υπάρχουν ως εκ τούτου περιθώρια να αμφιβάλλει κανείς ή να αρνηθεί την ένδοξη παρουσία του Κυρίου και τη γενική κρίση που θα ακολουθήσει. Για κείνους που αρνούνται τη θεμελιώδη αυτή διδασκαλία της πίστεως ο άγιος Πολύκαρπος γράφει: «Ός αν μεθοδεύη τα λόγια του Κυρίου προς τας ιδίας επιθυμίας και λέγη μήτε ανάστασιν μήτε κρίσιν, ούτος πρωτότοκος εστί του σατανά».

Το χρέος των πιστών

Ο ΥΙΟΣ του ανθρώπου, λοιπόν, θα έλθει οπωσδήποτε «εν τη δόξη αυτού» για να κρίνει τον κόσμο. Ποιό άραγε είναι το δικό μας χρέος ως χριστιανών απέναντι στη θεμελιώδη αυτή αλήθεια του Ευαγγελίου;
Πρώτον, η ακλόνητη πίστη και η σταθερή ελπίδα. Αν είναι το ευαγγέλιο η σώζουσα αλήθεια του Θεού, αλήθεια είναι ολόκληρο. Κάθε διδασκαλία του. Επομένως και τα όσα διδάσκει για το τέλος του κόσμου, την ένδοξη παρουσία του Χριστού μας, τη γενική κρίση και τη δικαιοσύνη του Θεού που θα λάμψει και θα επιβληθεί. Οφείλουμε, λοιπόν, να πιστεύουμε ακλόνητα και να ελπίζουμε σταθερά ότι η μέρα εκείνη θα έλθει.
Δεύτερον, η μετάνοια και η ετοιμασία. Η φοβερή εκείνη μέρα πρέπει να μας βρει έτοιμους. Ο Κύριος θα εμφανιστεί αιφνίδια. Θα έλθει απροειδοποίητα. Γι’ αυτό οφείλουμε να ζούμε εν μετανοία και να είμαστε πάντοτε έτοιμοι. «Γρηγορείτε – μας λέγει ο Κύριος -, ότι ουκ οίδατε ποία ώρα ο Κύριος υμών έρχεται» (Ματθ. 24, 42). Βασική υποχρέωση μας η τήρηση του νόμου της αγάπης στα πρόσωπα των ελαχίστων αδελφών του Κυρίου.
Είθε η ώρα εκείνη να μας βρει έτοιμους. Και να ακούσουμε όλοι από τα χείλη του Κυρίου τον χαρμόσυνο λόγο: «Δεύτε οι ευλογημένοι του πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν από καταβολής κόσμου».

Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2015


Σάββατο 14 Φεβρουαρίου. 


Ψυχοσάββατο - συναξάριον και υμνολογική εκλογή.
Του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου.

Το Σάββατον αυτό, που προηγείται της Κυριακής της Δευτέρας Παρουσίας, οι θειότατοι Πατέρες εθέσπισαν, να επιτελώμεν μνήμην όλων των απ” αιώνως ευσεβώς τελευτησάντων ανθρώπων, από φιλανθρωπίαν εις τούτο κινούμενοι. Επειδή γαρ ανάμεσα εις τόσων λογιών θανάτους, που συμβαίνουν εις τους ανθρώπους, ίσως πολλοί πένητες και άποροι, δεν ηξιώθησαν των εκκλησιαστικών ψαλμωδιών και μνημοσύνων, δια τούτο οι θείοι Πατέρες διέταξαν, να κάμνη η Ορθόδοξος Καθολική Εκκλησία μνημόσυνα κοινά δια όλους, δια να περιλαμβάνωνται μέσα εις τα κοινά και όσοι κατά μέρος δεν έτυχον των συνήθων μνημοσύνων, από κάποιαν αφορμήν. Ταύτην δε την περί των μνημοσύνων διάταξιν, από τους Ιερούς Αποστόλους έλαβον οι Πατέρες, κατά παράδοσιν, διδάσκοντες ότι τα υπέρ των κεκοιμημένων γινόμενα, μεγάλην εις αυτούς προξενούν ωφέλειαν.

Λοιπόν, κατά ένα τρόπον, τούτον οπού είπομεν, η του Θεού Εκκλησία επιτελεί σήμερον τα κοινά μνημόσυνα, κατά δεύτερον δε, επειδή έμελλον την αύριον, δηλαδή την Κυριακήν, να βάλουν την Δευτέραν του Χριστού Παρουσίαν, έτσι αρμοδίως, εδιώρισαν να γίνωνται σήμερον όλων των ψυχών τα μνημόσυνα, τρόπον τινά δεόμενοι και παρακαλούντες τον φοβερόν και αλάνθαστον Κριτήν να γίνη ίλεως προς αυτούς, δείχνοντας προς αυτούς την φυσικήν του συμπάθειαν, και να τους κατατάξη εις εκείνην την τρυφήν, την οποίαν ο ίδιος υπέσχετο. Και κατά άλλον τρόπον ακόμα, επειδή σκοπόν έχουν οι Άγιοι εις την ερχομένην Κυριακήν να βάλουν και την εξορίαν του Αδάμ, τρόπον τινά προεπινοούν, ωσάν μίαν κατάπαυσιν και τέλος όλων των ανθρωπίνων, με την σημερινήν κατάπαυσιν, δια να αρχίσουν εκείθεν, ήτοι από την εξορίαν του Αδάμ ωσάν από αρχήν, επειδή το πλέον ολουστερινόν από όλα του κόσμου τούτου, η εξέτασις είναι των εδικών μας πράξεων, που μέλλει να γένη από τον αδέκαστον Κριτήν.
Εν Σαββάτω δε πάντοτε κοινώς μνημονεύομεν των ψυχών, επειδή το Σάββατον όπου είναι όνομα εβραϊκόν, θέλει να ειπή κατάπαυσις. Και λοιπόν, επειδή και οι απεθαμμένοι έπαυσαν από τα βιωτικά, και από όλα τα άλλα, δηλαδή φροντίδας και περισπασμούς, δια τούτο και εις την ημέραν, που σημαίνει κατάπαυσιν, κάνομεν υπέρ αυτών τας δεήσεις. Και τούτο επεκράτησε να γίνεται, ως είπομεν, κάθε Σάββατον, αλλά εις το σημερινόν Σάββατον κοινώς και καθόλου μνημονεύομεν δεόμενοι του Θεού δι όλους τους ευσεβείς. Διατί, με το να ηξεύρουν καλώς οι θείοι Πατέρες ότι τα γινόμενα υπέρ των κεκοιμημένων, μνημόσυνα δηλαδή, και ελεημοσύναι και λειτουργίαι, μεγάλην ωφέλειαν προξενούν εις αυτούς, δια τούτο παρακινούν και διδάσκουν, και μερικώς καθ” ένας να τα κάνη δια τους εδικούς του, και κοινώς η Εκκλησία καθόλου, καθώς εκ των Αγίων Αποστόλων, αυτήν την πράξιν παρέλαβον, ως προείπομεν, Και ο μέγας Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης αυτό τούτο παραδίδουν.
Ότι δε ωφελούν τας ψυχάς τα υπέρ αυτών υπό της Εκκλησίας γινόμενα, και από άλλα μεν πολλά τούτο δείχνεται, μάλιστα δε και εκ της Ιστορίας του Αγίου Μακαρίου. Διότι αυτός ο πατήρ ευρών ένα ξηρόν κρανίον ανδρός ασεβούς Έλληνος, εκεί που επήγαινεν εις τον δρόμον, ηρώτησεν αυτό ανίσως καμμίαν φοράν εις τον Άδην αισθάνονται καμμίαν παραμυθίαν. Και απεκρίθη το κρανίον λέγον, ναι, τίμιε πάτερ, πολλήν άνεσιν λαμβάνομεν, όταν υπέρ των κεκοιμημένων παρακαλής τον Θεόν, επειδή έκανε τούτο ο μέγας Μακάριος και τον Θεόν επαρακάλει, να του αποκαλύψη, ανίσως εκ των προσευχών αυτού, ελάμβαναν οι προκεκοιμημένοι καμμίαν ωφέλειαν. Αλλά και ο Γρηγόριος ο Διάλογος δια προσευχής τον βασιλέα Τραϊανόν έσωσεν, όμως ήκουσεν από τον Θεόν: δεύτερον να μη παρακαλέση υπέρ ασεβούς. Προς τούτοις έχομεν από την εκκλησιαστικήν ιστορίαν ότι και Θεοδώρα η Βασίλισσα εξήρπασε των βασάνων τον εικονομάχον Θεόφιλον τον άνδρα της, με τας εκτενείς προσευχάς και δεήσεις της Εκκλησίας και των Αγίων και Ομολογητών ανδρών. Βεβαιώνουν δε πολλοί μεγάλοι Πατέρες και διδάσκαλοι της Εκκλησίας ως καλάς και ωφελίμους τας υπέρ των κεκοιμημένων γινομένας ελεημοσύνας, από τους οποίους ευθύς ένας ο Θεολόγος Γρηγόριος, εις τον επιτάφιον που κάνει εις τον αδελφόν του τον Καισάριον. Μετά τούτον ο μέγας Χρυσόστομος εν τη προς Φιλιππησίους ούτω λέγει: ας επινοήσωμεν δια τους κεκοιμημένους ωφέλειαν, ας δώσωμεν εις αυτούς την δυνατήν βοήθειαν, ελεημοσύνας λέγω και προσφοράς, ότι μεγάλην ωφέλειαν και πολύ το κέρδος προξενούν εις αυτούς τα παρ” ημών γινόμενα.
Ότι όχι έτσι απλώς και ματαίως αυτά ενομοθετήθησαν, και εις την Εκκλησίαν του Θεού υπό των Ιερών Αποστόλων επαραδόθησαν, και επί των φρικτών Μυστηρίων να μνημονεύη ο Ιερεύς υπέρ των κεκοιμημένων. Και πάλιν ο αυτός χρυσούς Άγιος λέγει τέτοιας λογής εις την διαθήκην σου, βάνε συγκληρονόμον μαζί με τα παιδιά και με τους συγγενείς, και το όνομα του κριτού, και ο χάρτης ας έχει μέσα και την ενθύμησιν των πτωχών, και εγώ σου γίνομαι αυτών εγγυητής. Και ο Μέγας Αθανάσιος, καν εις τον αέρα ο ευσεβής τελειωθείς διελύθη, μην αποφεύγης από το να ανάπτεις εις τον τάφον του κερί και λάδι, παρακαλέσας Χριστόν τον Θεόν, ότι δεκτά είναι αυτά κοντά εις τον Θεόν, και πολλήν προξενούν την αντίδοσιν.
Έως να φθάση λοιπόν η Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, όσα υπέρ των κεκοιμημένων γίνονται, ωφέλειαν προξενούν, κατά τους θείους Πατέρας, και μάλιστα εις εκείνους που είχαν πράξει ολίγα τινά καλά και εν μετανοία και εξομολογήσει εβγήκαν από την παρούσαν ζωήν. Ει δε λέγει κάποια τινά (καθώς πρέπει) η Θεία Γραφή, προς σωφρονισμόν των πολλών, αλλ’ ως επί το πλείστον, η φιλανθρωπία του Θεού νικά.
Πρέπει δε να ηξεύρωμεν, ότι μετά θάνατον, οι δίκαιοι όλοι θέλει γνωρίσουν αλλήλους, και όσους ήξευραν, και όσους πώποτε δεν είδον, καθώς λέγει ο θείος Χρυσόστομος, βεβαιώνοντας τον λόγον του, από την παραβολήν του Πλουσίου και του Λαζάρου. Όμως όχι από σωματικόν σημάδι, επειδή όλοι θέλουν έχει μίαν ηλικίαν, και τα φυσικά γνωρίσματα θέλουν λείψει, και με μόνον το διορατικόν χάρισμα της ψυχής, θέλουν γνωρίζονται, καθώς λέγει και ο Θεολόγος εν τω εις Καισάριον τον αδελφόν του επιτάφίον, τότε λέγων, Καισάριον όψομαι, φαιδρόν, ένδοξον, οίος μοι κατ” όναρ πολλάκις εφάνης, αδελφών, φίλτατε. Τα ίδια λέγει και ο Μέγας Αθανάσιος εν τω υπέρ των κεκοιμημένων λόγω, ότι και πριν της κοινής αναστάσεως, οι Άγιοι έλαβον χάρισμα παρά Θεού, να γνωρίζουν αλλήλους και να συνεφραίνωνται, οι δε αμαρτωλοί και τούτου υστέρηνται. Εις δε τους Αγίους Μάρτυρας εδόθη, λέγει, το να εφορούν και τα παρ” ημών τελούμενα, και να μας επισκέπτωνται εις τας ανάγκας μας. Εις δε την ημέραν εκείνην, όλοι θέλουν γνωρίσουν αλλήλους, όταν και τα κεκρυμμένα έχουν να φανερωθούν.
Πρέπει δε να ηξεύρωμεν ότι κατά το παρόν, ήτοι προ της κοινής αναστάσεως, αι ψυχαί των δικαίων εις κάποιους διορισμένους τόπους ευρίσκονται, και πάλιν των αμαρτωλών εις άλλο μέρος. Και οι μεν δίκαιοι με την καλήν τους ελπίδα χαίρουν, οι δε αμαρτωλοί με το να αναμένουν τα δεινά λυπούνται, επειδή οι Άγιοι δεν έλαβον ακόμα την επαγγελίαν των αγαθών, κατά τον θείον Απόστολον λέγοντα: του Θεού περί ημών κρείττον τι προβλεψαμένου, ίνα μη χωρίς ημών τελειωθώσιν.
Ας μη νομίζη δε τις ότι όλοι εκείνοι που κρημνίζονται ή πνίγονται εις την θάλασσαν ή εις το πυρ καίονται και από τα λεγόμενα θανατικά ή από κρύον και πείναν εκτρίβονται, ας μη νομίζη, λέγω τις, ότι κατά προσταγήν Θεού ταύτα πάσχουν. Ότι τα έργα της Θείας Προνοίας άλλα γίνονται κατά το προηγούμενον θέλημα του Θεού, που λέγεται ευδοκία, και άλλα γίνονται κατά το δεύτερον, ήτοι επόμενον, που λέγεται παραχώρησις, και άλλα γίνονται προς είδησιν και σωφρονισμόν άλλων. Και ο μεν Θεός ως προγνώστης, πάντα βλέπει και πάντα γινώσκει, όσα μέλλουν να γίνουν, και με το θέλημα του γίνονται, είτε το προηγούμενον είτε το επόμενον, καθώς δια τα στρουθία λέγει το Ιερόν Ευαγγέλιον, όμως δεν ορίζει, τουτέστι δεν αποφασίζει έτσι ή έτσι να γίνουν, δηλαδή αυτός φερ” ειπείν να πνιγή, εκείνος δε να αποθάνη με τον φυσικόν θάνατον ή ούτος μεν γέρων να αποθάνη, εκείνος δε νήπιον. Αλλα μίαν φοράν απεφάσισε τον καθολικόν και ανθρώπινον χρόνον, και τους διαφόρους τρόπους των θανάτων, και προορισμός δεν είναι ζωής. Eι δε και λέγει ο Μέγας Βασίλειος ζωής όρον, αλλά το γη ει και εις γην απελεύσει, δηλοί ο πατήρ. Διότι αν ήτον διωρισμένη η ζωή του καθενός ανθρώπου, διατί λέγει προς Κορινθίους ο Απόστολος, ότι με το να μεταλαμβάνετε αναξίως το Σώμα και Αίμα του Χριστού, δια τούτο εν ημίν πολλοί ασθενείς και άρρωστοι, και κοιμώνται ικανοί, ήτοι αποθνήσκουν πολλοί; Και διατί ο Δαβίδ λέγει, μη αναγάγης με εν ημίσει ημερών μου; Και παλαιστάς έθου τας ημέρας μου. Και ο Σολομών, υιέ τίμα τον πατέρα σου, όπως έση πολυχρόνιος. Και πάλιν, ίνα μη αποθάνης εν ου καιρώ σου. Και εν τω Ιώβ, προς τον Ελιφάζ λέγει ο Θεός: εξωλόθρευσα αν υμάς, ει μη δια Ιώβ τον θεράποντά μου. Αλλά και από τούτο είναι φανερόν, πως δεν είναι διορισμένη η ζωή, διατί αν ήτον όρος ζωής, δια ποίαν αιτίαν παρακαλούμεν τον Θεόν και ιατρούς καλούμεν, και υπέρ των παιδιών ευχόμεθα, δια να ζήσουν;
Και τούτο δε τελευταίον πρέπει να ηξεύρωμεν, τα βεβαπτισμένα νήπια, αποθνήσκοντα, απολαύουν της τρυφής. Τα δε αφώτιστα και τα των εθνών ούτε εις τρυφήν ούτε εις την γέενναν υπάγουν. Αφού λοιπόν η ψυχή φεύγη από το σώμα, καμμίαν φροντίδα δεν έχει δια τα του κόσμου, αλλά μόνον δια τα εκεί φροντίζει.
Τρίτα δε μνημόσυνα ποιούμεν, ότι τη τρίτη ημέρα ο άνθρωπος αλλάζει την όψιν και μεταβάλλεται. Ένατα δε, ότι τότε όλη η πλάσις φθείρεται και μόνη μένει η καρδία. Τεσσαρακοστά δε, ότι και αυτή η καρδία απόλλυται, και η γέννησις δε ούτω προβαίνει. Τη τρίτη ημέρα σχεδιάζεται η καρδία. Τη ενάτη πήγνυται και γίνεται σάρκα, τη δε τεσσαρακοστή εις τελείαν όψιν καταντά. Δια ταύτην την αιτίαν κάνομεν των ψυχών τα μνημόσυνα, τας οποίας άμποτες να κατατάξη ο Δεσπότης Χριστός εν ταις των δικαίων Αυτού σκηναίς, και ημάς ελεήσαι, ως μόνος αθάνατος. Αμήν.
(Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου” Συναξαριστής του ενιαυτού. Εκδόσεις Δόμος, 2005)
Υμνολογική εκλογή.
ΤΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΕΣΠΕΡΑΣ
Δοξαστικόν των Εκεκραγαρίων. Ήχος πλ. δ”.
Θρηνώ και οδύρομαι, όταν εννοήσω τον θάνατον, και ίδω εν τοις τάφοις κειμένην, την κατ” εικόνα Θεού, πλασθείσαν ημίν ωραιότητα, άμορφον, άδοξον, μή έχουσαν είδος. Ώ του θαύματος! τί το περί ημάς, τούτο γέγονε μυστήριον! Πώς παρεδόθημεν τη φθορά; Πώς συνεζεύχθημεν τω θανάτω; Όντως Θεού προστάξει, ως γέγραπται, του παρέχοντος τοις μεταστάσι την ανάπαυσιν.
Θρηνώ και κλαίω απαρηγόρητα, όταν συνειδητοποιήσω το γεγονός του θανάτου, και δω να κείτεται στους τάφους η ωραιότητα του ανθρώπου, που πλάσθηκε σύμφωνα με την εικόνα του Θεού για χάρη μας, χωρίς μορφή, χωρίς δόξα, χωρίς να έχει είδος, σχήμα και ομορφιά. Τι θαύμα είναι αυτό? Πώς έγινε αυτό το μυστήριο, που έχει σχέση με μας τους ανθρώπους? Πώς παραδοθήκαμε στην φθορά και γίναμε ένα με τον θάνατο? Πραγματικά, τούτο συνέβη μόνο με την προσταγή του Θεού, όπως έχει γραφεί στην Παλαιά Διαθήκη, Αυτού που χαρίζει σε όσους έφυγαν από τούτη τη ζωή, την ανάπαυση.
ΤΩ ΣΑΒΒΑΤΩ ΠΡΩΙ
Απολυτίκιον Ήχος πλ. δ”
Ο βάθει σοφίας φιλανθρώπως πάντα οικονομών, και το συμφέρον
πάσιν απονέμων μόνε Δημιουργέ, ανάπαυσον Κύριε τας ψυχάς των δούλων σου’ εν Σοί γάρ την ελπίδα ανέθεντο, τω ποιητή και πλάστη και Θεώ ημών.
Συ Κύριε, που με το βάθος της σοφίας Σου έχεις δημιουργήσει τα πάντα και τα κατευθύνεις με φιλανθρωπία και απονέμεις σε όλους ό,τι είναι συμφέρον, μόνε Δημιουργέ, ανάπαυσε και τις ψυχές των δούλων Σου, διότι σε Σένα, τον Δημιουργό και Πλάστη και Θεό μας, έχουν αποθέσει τις ελπίδες τους.
Κοντάκιον Ήχος πλ. δ”
Μετά των Αγίων ανάπαυσον Χριστέ, τας ψυχάς των δούλων σου, ένθα ουκ έστι πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος.
Μαζί με τους αγίους Σου ανάπαυσε, Χριστέ, τις ψυχές των δούλων Σου, εκεί όπου δεν υπάρχει οδύνη, λύπη και στεναγμός αλλά ατελείωτη ζωή.
Ο Οίκος
Αυτός μόνος υπάρχεις αθάνατος, ο ποιήσας και πλάσας τον
Άνθρωπον. Οι βροτοί ούν εκ γής διεπλάσθημεν, και εις γήν την αυτήν πορευσόμεθα, καθώς εκέλευσας ο πλάσας με, και ειπών μοι, Ότι γή εί, και εις γήν απελεύση, όπου πάντες βροτοί πορευσόμεθα, επιτάφιον θρήνον ποιούντες ωδήν το: Αλληλούϊα.
Συ Κύριε, είσαι ο μόνος αθάνατος, που έπλασες και δημιούργησες τον άνθρωπο. Οι θνητοί από τη γη πλασθήκαμε και στη γη θα επιστρέψουμε, όπως διέταξες Συ που με έπλασες και μου είπες: Είσαι γη και στη γη θα επιστρέψεις. Εκεί στη γη θα πορευθούμε όλοι ψάλλοντας σαν επιτάφιο ύμνο το : Αλληλούια.
Συναξάριον
Τη αυτή ημέρα (Σαββάτω μετά την Κυριακήν του ασώτου), μνείαν πάντων των απ” αιώνος κοιμηθέντων ευσεβώς, επ” ελπίδι αναστάσεως ζωής αιωνίου, οι θειότατοι Πατέρες εθέσπισαν.
Στίχοι
• Αμνημόνησον πταισμάτων νεκροίς, Λόγε,
• Τα χρηστά νεκρά σπλάγχνα σου μή δεικνύων.
Λησμόνησε για τους νεκρούς τα αμαρτήματα, Λόγε του Θεού, μη δείχνοντας νεκρά τα αγαθά Σου σπλάγχνα.
Τας των προαναπαυσαμένων ψυχάς κατάταξον, Δέσποτα Χριστέ, εν ταις των Δικαίων σου σκηναίς, και ελέησον ημάς, ως μόνος αθάνατος, Αμήν.
Εξαποστειλάριον. Ο ουρανόν τοις άστροις
Ο και νεκρών και ζώντων, εξουσιάζων ως Θεός, ανάπαυσον τους σούς δούλους, εν ταις σκηναίς των εκλεκτών. Ει γάρ και ήμαρτον Σώτερ, αλλ” ουκ απέστησαν εκ σού.
Συ Κύριε, που ως Θεός εξουσιάζεις και τους νεκρούς και τους ζωντανούς, ανάπαυσε ανάμεσα στους εκλεκτούς Σου τους δούλους Σου, διότι αν και αμάρτησαν, δεν απομακρύνθηκαν από κοντά Σου.
Έτερον. Γυναίκες ακουτίσθητε.
Ανάπαυσον τους δούλους σου, εν χώρα ζώντων Κύριε, ένθα απέδρα οδύνη, λύπη ομού και στεναγμός. Ίλαθι ως φιλάνθρωπος, άπερ εν βίω ήμαρτον’ μόνος γάρ αναμάρτητος, υπάρχεις και ελεήμων, νεκρών και ζώντων Δεσπότης.
Κύριε, ανάπαυσε τους δούλους Σου στη χώρα των ζώντων, απ’ όπου έχει αποδράσει κάθε οδύνη, λύπη μαζί και στεναγμός. Συγχώρησε σαν φιλάνθρωπος και όσα στη ζωή τους αμάρτησαν, διότι Σύ μόνον είσαι αναμάρτητος αλά και ελεήμων, Κύριος και Δεσπότης των νεκρών και των ζώντων.
Θεοτοκίον Όμοιον.
Μαρία θεονύμφευτε, Χριστόν απαύστως πρέσβευε, υπέρ ημών
των σών δούλων, σύν θεηγόροις Προφήταις, και των Μαρτύρων δήμοις τε, Ιεραρχών Οσίων τε, και πάντων τε των Δικαίων, συγκληρονόμους γενέσθαι, της ουρανών βασιλείας.
Μαρία νύμφη του Θεού, πρέσβευε ακατάπαυστα προς τον Χριςτό και Θεό μας για μας τους δούλους σου, μαζί με τους προφήτες, που κήρυτταν για τον Θεό και μαζί με τους δήμους των μαρτύρων και των ιεραρχών και των οσίων και όλων των δικαίων να γίνουμε συγκληρονόμοι με αυτούς της ουρανίου Βασιλείας του Θεού.
Δοξαστικόν των αίνων. Νεκρώσιμον. Ήχος β”.
Ως άνθος μαραίνεται, και ως όναρ παρέρχεται, και διαλύεται πάς
Άνθρωπος. Πάλιν δε ηχούσης της σάλπιγγος, νεκροί ως εν συσσεισμώ πάντες αναστήσονται, προς την σήν υπάντησιν Χριστέ ο Θεός. Τότε Δέσποτα, ούς μετέστησας εξ ημών, έν ταις των Αγίων σου κατάταξον σκηναίς, τα πνεύματα Δέσποτα των σών δούλων αεί.
Σαν λουλούδι μαραίνεται και σαν όνειρο φεύγει γρήγορα και διαλύεται κάθε άνθρωπος. Αλλά και πάλι όταν θα ηχήσει η σάλπιγγα της παρουσίας του Κυρίου, όλοι οι νεκροί σαν από σεισμό δυνατό θα αναστηθούν, για να Σε συναντήσουν, Χριστέ ο Θεός. Τότε, Δέσπότα, και όλους όσους από ανάμεσά μας πήρες και μετέφερες κοντά Σου, ανάπαυσέ τους στις σκηνές των αγίων Σου, και γενικώς, όλα τα πνεύματα των δούλων Σου πάντοτε.
Δοξαστικόν των αποστίχων. Νεκρώσιμον. Του Δαμασκηνού. Ήχος πλ. β”
Άλγος τω Αδάμ εχρημάτισεν, η του ξύλου απόγευσις, πάλαι εν Εδέμ, ότε όφις ιόν εξηρεύξατο’ δι” αυτού γάρ εισήλθεν ο θάνατος, παγγενή κατεσθίων τον άνθρωπον. Αλλ” ελθών ο Δεσπότης, καθείλε τον δράκοντα, και ανάπαυσιν ημίν εδωρήσατο. Προς αυτόν ούν βοήσωμεν: Φείσαι Σωτήρ, και ούς προσελάβου, μετά των εκλεκτών σου ανάπαυσον.
Εγινε για τον Αδάμ, τότε παλιά στην Εδέμ, πόνος, η δήθεν απόλαυση του καρπού, όταν δηλαδή το φείδι ξέχησε δηλητήριο από το στόμα του, διότι από αυτόν προήλθε ο θάνατος, που «κατάπιε» όλο το γένος των ανθρώπων. Αλλά αφού ήλθε στη γη ο Δεσπότης και Κύριός μας, κατανίκησε τον δράκοντα διάβολον και θάνατον και μας εχάρισε ανάπαυση. Προς Αυτόν λοιπόν τώρα ας βοήσουμε λέγοντας: Λύτρωσε, Σωτήρα μας, τις ψυχές, που πήρες κοντά Σου και ανάπαυσέ τες μαζί με τους εκλεκτούς Σου.
Καί νύν… Θεοτοκίον
Συ εί ο Θεός ημών, ο εν σοφία τα πάντα δημιουργών, και πληρών. Προφήτας εξαπέστειλας Χριστέ, προφητεύσαί σου την παρουσίαν, και Αποστόλους, κηρύξαί σου τα μεγαλεία. Και οι μέν προεφήτευσαν την έλευσίν σου, οι δέ τω Βαπτίσματι εφώτισαν τα έθνη, Μάρτυρες δέ παθόντες, έτυχον ών περ επόθουν. Και πρεσβεύει σοι ο χορός των αμφοτέρων, σύν τη Τεκούση σε, Ανάπαυσον ο Θεός, ψυχάς άς προσελάβου, και ημάς καταξίωσον της βασιλείας σου, ο Σταυρόν υπομείνας, δι” εμέ τον κατάκριτον, ο λυτρωτής μου, και Θεός.
Συ Κύριε Θεέ μας, που τα πάντα με σοφία δημιουργείς και γεμίζεις με την παρουσία Σου, εξαπέστειλες στον κόσμο τους προφήτες Σου, για να προφητεύσουν την παρουσία Σου στον κόσμο σαν θεανθρώπου, και τους αποστόλους Σου, για νακηρύξουν τα μεγαλεία Σου. Και οι προφήτες μεν προφήτευσαν τον ερχομό Σου οι δε απόστολοι εφώτισαν τα έθνη με το βάπτισμα και οι μάρτυρες με όσα έπαθαν με τα μαρτύρια επέτυχαν αυτά που ποθούσαν. Έτσι, ο χορός όλων αυτών πρεσβεύει προς Εσένα, μαζί με την Θεοτόκο, που Σε εγέννησε: Ανάπαυσε λοιπόν, Κύριε ο Θεός, τις ψυχές που από τον κόσμο αυτόν πήρες κοντά Σου. Και εμένα αξίωσέ με να επιτύχω την Βασιλεία Σου, αν και είμαι άξιος να καταδικασθώ, Συ που για χάρη μου υπέμεινες τον σταυρό, Συ που είσαι ο Λυτρωτής και ο Θεός μου.
Απόδοση, Μοναχής Θεοδοσίας.

Πηγή: www.orp.gr

Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου 2015




Ο Χριστός μας περιμένει.

Η παραβολή του ασώτου είναι η καρδιά του Ευαγγελίου. Και μόνο αυτή η παραβολή αρκούσε για να καταδειχτεί η αγάπη του Θεού στον άνθρωπο και στην πλάση, αλλά και το δράμα του ανθρώπου, ο οποίος αρνήθηκε την αγάπη του Θεού και αγκάλιασε το σκοτάδι και το κακό. Στην παραβολή του ασώτου φαίνεται το μεγαλείο και η αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο, γιατί ο Θεός φέρεται αρχοντικά, ακόμα και στον άσωτο. Και όταν ζήτησε να φύγει, δεν τον κράτησε με το ζόρι. Και όχι μόνο αυτό. Όταν ζήτησε και περιουσία, του έδωσε τη μισή. «Πάρε παιδί μου. Να πας να περάσεις καλά. Να μη σου λείψει τίποτα». Ο Θεός, όμως, κάθε μέρα κοιτούσε να δει: θα γυρίσει το σπλάχνο του; Και πραγματικά όταν άδειασε η ψυχή του ασώτου μπόρεσε και είδε καθαρά και κατάλαβε την αλήθεια. «Θα πάω στον πατέρα μου και θα του εξηγήσω», αποφάσισε. Και Εκείνος που τον περίμενε, όλες τις στιγμές και τις ώρες, έτρεξε να τον προϋπαντήσει. Δεν ζήτησε εξηγήσεις. Τον παίρνει αγκαλιά, τον καταφιλεί, τον βάζει στο σπίτι και θυσιάζει τον μόσχο τον σιτευτό. Ο άλλος του γιός όμως, ο μεγαλύτερος δυσανασχετεί. Ποτέ δεν κατάλαβε την αγάπη του πατέρα του. Αγαπούσε μόνο τον εαυτό του. Ο εγωισμός είναι ο φοβερότερος εχθρός. Είναι ο κακός εαυτός μας. Είναι ο «εντός των τειχών» εχθρός. Έκανε κέντρο των πάντων τον εαυτό του. Αυτό είναι η ουσία της αμαρτίας. Όταν βγάλουμε από την ψυχή μας τον Θεό και τον πλησίον, τότε κολαζόμαστε. Το ρήμα «κολούω» σημαίνει κλαδεύω, αποκόπτω, απομονώνω. Αυτή είναι η κόλαση των καιρών μας. Απομονωμένοι οι άνθρωποι από τον Θεό και τον πλησίον, υποφέρουμε, βασανιζόμαστε. Είναι πρελούδιο της αιωνίου κολάσεως, εάν δεν μετανοήσουμε. Ας εκμεταλλευτούμε την αγάπη του Θεού, η οποία διαρκεί όσο και η πλάση. Οι πύλες της θείας καλοσύνης και της θείας Παντοδυναμίας είναι ολάνοικτες. Το τραγούδι της Αγάπης Του φτάνει έως τα άκρα της πλάσεως και της ψυχής μας, της οποίας τα πέρατα, κατά τον Ηράκλειτο, δεν μπορεί να γνωρίσει παρά μόνο ο Θεός. Φτάνει λοιπόν, η Αγάπη Του, φτάνει η Ανάσταση Του, φτάνει η ευωδία Του. Όλες οι υπάρξεις ακόμα και οι κακοί, στο βάθος θέλουμε τον Θεό, θέλουμε την Αγάπη Του, την ελευθερία Του, την καλοσύνη Του. Θέλουμε την Άνοιξη Του. Ο Χριστός μας περιμένει. Η ψυχή μας ας Του απαντήσει έμπρακτα.

Π. Ανανίας Κουστένης.

Αρχιμανδρίτης.