Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΠΑΙΔΙΟΥ:

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα παιδί. Αγόρι κορίτσι δεν έχει σημασία. Για κακή του τύχη ζούσε στη γη, σε έναν αλλόκοτο κόσμο όπου ελάχιστοι σε αγαπούν και οι υπόλοιποι σε μισούν γιατί είσαι κάτι που αυτοί δεν είναι. Το παιδί αυτό αγαπούσε πολύ τους ανθρώπους κι ακόμη όσους το μισούσαν και το περιφρονούσαν. Το παιδί έκρυβε ένα άστρο μέσα στο μυαλό και το παραμελούσε όπως τα όνειρα του για να φανερώσει μια «άλλη μέρα». Μια μέρα όμως κάποιος μετέτρεψε τη χαρά του Παιδιού σε πόνο. Εξαφάνισε τα σώματα των μισών ατόμων που αγαπούσαν το Παιδί και το ανάγκασε να βλέπει τον κόσμο μέσα από ένα παράθυρο. Έπειτα, ήρθαν κάποιοι κύριοι με γραβάτες που διψούσαν για κάτι χαρτάκια με αριθμούς για να τιμωρήσουν τον ένοχο αλλά τελικά μάτωσαν τον Ήλιο της Δικαιοσύνης και σκότωσαν τη κόρη του την Αξιοπρέπεια. Το Παιδί σιχάθηκε τους ανθρώπους αυτούς, αλλά έκανε υπομονή και βρήκε δύναμη. Είδε την αλήθεια. Ότι δηλαδή η ζωή ήταν δύσκολη και αυτό ήταν που την έκανε γλυκιά και πολύτιμη. Ξαφνικά κατάλαβε πως το σώμα είναι μόνο η αφορμή να γνωρίσεις την ψυχή και να επικοινωνήσεις με αυτήν. Κατάλαβε πως οι άνθρωποι περιφρονούν και αδυνατούν να δουν ότι δεν αποτελεί ύλη, κι έτσι χάνουν τα θαύματα της ζωής. Το Παιδί κατάφερε με αυτό τον τρόπο να αποσπά κάθε μέρα ένα κομμάτι ευτυχίας γιατί άφησε το άστρο του να στέλνει το φως του παντού, προσπάθησε να κάνει τα όνειρα του πραγματικότητα όπως μπορούσε χωρίς να προσμένει μια «άλλη μέρα» αφού ίσως αυτή Δε φτάσει ποτέ. Ακόμη χαιρόταν επειδή γνώριζε πως μπορούσε να μιλήσει παντού και πάντα στις ψυχές ακόμη κι αν δεν ήταν εγκλωβισμένες σε σώματα. Το Παιδί δέχτηκε ένα δώρο: διαλύθηκαν οι φόβοι του και τη θέση του την πήρε η ΕΛΠΙΔΑ, πως κάποια μέρα θα έρθει η Ανάσταση της Αξιοπρέπειας, του πατέρα της του ¨ήλιου της Δικαιοσύνης και όλων των άλλων. Γι΄αυτό κάθε βράδυ κάνει 21 φορές το σταυρό του που ήταν η απόδειξη της ύπαρξης της ΕΛΠΙΔΑΣ αφού κάποτε ένας Θεός σταυρώθηκε γι΄αυτήν και την αγάπη. Έτσι, εκείνο το Πάσχα που άρχισε νωρίς και τελείωσε αργά, το Παιδί έμαθε πώς να ζει. Και έζησε αυτό καλά κι εμείς καλύτερα…