ΠΩΣ ΖΩΓΡΑΦΙΖΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ;

Για τους [φθονερούς] ανθρώπους, δεν υπάρχει καλή πράξη που να αξίζει τον έπαινο, δεν υπάρχει ικανότητα λόγου που να συνδυάζεται με σεμνότητα και χάρη, δεν υπάρχει και τίποτα άλλο που να αξίζει τη μίμηση ή το θαυμασμό. Όπως οι γύπες που ψάχνουν να βρουν ό,τι είναι δύσοσμο, ενώ πετάνε πάνω από πολλά λιβάδια, από πολλούς όμορφους και ευωδιαστούς τόπους, κι όπως οι μύγες που αφήνουν το υγιές μέρος και πάνε πάνω στην πληγή και κολλάνε, έτσι και οι φθονεροί άνθρωποι παραβλέπουν ό,τι είναι αξιόλογο και σπουδαίο στη ζωή των ανθρώπων και κολλάνε στο στραβό. Κι αν υπάρχει κάτι που δεν πάει καλά, πράγμα συνηθισμένο κι ανθρώπινο, αυτό λένε σε όλους και με αυτό θέλουν να παρουσιάζουν έναν άνθρωπο. Ακριβώς όπως οι πονηροί ζωγράφοι, που αποκαλύπτουν την ταυτότητα του μοντέλου τους από τη στραβή του μύτη ή από κάποια ουλή ή από μια αναπηρία, εκ φύσεως ή επίκτητη.
Έχουν μάλιστα [οι φθονεροί] την τρομερή ικανότητα να κατηγορούν κάτι που είναι αξιέπαινο, παραποιώντας το για να φαίνεται κακό, και να συκοφαντούν μια αρετή μεταβάλλοντάς την στην αντίστοιχη κακία. Λένε θρασύ τον θαρραλέο και αναίσθητο τον προσεκτικό, λένε τον δίκαιο σκληρό και ένοχο τον αθώο. Αυτόν που είναι σπουδαίος τον κατηγορούν για ασήμαντο και αυτόν που ζει ελεύθερα τον κατηγορούν για άσωτο. Λένε τσιγκούνη τον οικονόμο. Γενικά δε δυσκολεύονται να βρουν ονόματα για όλα τα είδη της αρετής, ονόματα που τα ξεσηκώνουν από την αντίθετη κακία.

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΑΣ ΚΟΙΤΑΖΕΙ ΜΕΣΑ ΑΠ’ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΟΛΩΝ ΕΚΕΙΝΩΝ ΠΟΥ ΣΥΝΑΝΤΑΜΕ

Οι Χριστιανοί οφείλουν να αγωνίζονται σε κάθε περίπτωση και να μην κρίνουν κανένα, για κανένα λόγο. Ούτε την πόρνη που θα δουν μπροστά τους, ούτε τους αμαρτωλούς και τους άσωτους. Να τους βλέπουν όλους με την ίδια καλή διάθεση και με καθαρά μάτια. Για να γίνει φυσική και πάγια κατάστασή τους αυτό: κανένα να μην εξευτελίζουν, ούτε να ανακρίνουν, ούτε να αποστρέφονται ούτε να κάνουν διακρίσεις στους ανθρώπους.
Αν δεις κάποιον που έχει ένα μάτι, να μην τον στιγματίσεις μέσα σου, αλλά να τον προσέξεις σαν να είχε την υγεία του. Αυτόν που του λείπει το χέρι σα να ’χε και τα δυο του χέρια. Να δεις όρθιο τον κουτσό και τον παράλυτο υγιή. Αυτή είναι η καθαρότητα της καρδιάς: να δεις τους αμαρτωλούς και τους άρρωστους και να τους συμπαθήσεις και να τους συμπονέσεις.

Μακάριος ο Αιγύπτιος, Ομιλίες Πνευματικές, Ομιλία ΙΕ΄, 15,8, Φιλοκαλία Νηπτικών και Ασκητικών, Πατερικαί εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς, Θεσ/νίκη 1985, τ. 7, σελ. 240.