Το δικαίωμα του παιδιού.

Το ποτάμι του χρόνου κυλά ακάθεκτο και στη δική μας εποχή. Στην αρχή κάθε νέου έτους, στις ροές του, στραφταλίζουν κάτω από τον ήλιο της ελπίδας ακόμα και τα δάκρυά μας και το αίμα μας · και ξεχνιόμαστε να φανταζόμαστε το αύριο, έναν κόσμο όμορφο και χαμογελαστό για μας και όποιους αγαπάμε. Όλοι, μικροί και μεγάλοι, ποθούμε να ζήσουν και να ευτυχήσουν για χρόνια πολλά, για πάντα.
Μέσα σ’ αυτή την αβρή ατμόσφαιρα, που τη συνθέτει η χαρά που ζούμε – κι ο φόβος πως μπορεί να μη ζήσουμε · ο θρίαμβος για ό,τι κατακτήσαμε – και η αθλιότητα, που κάθε πρώτη του έτους θέλουμε να κλείσουμε έξω από την πόρτα μας, αισθανόμαστε να μας εγγίζει η καθιερωμένη διάθεση απολογισμού. Είναι αλήθεια ότι κι εμείς, όπως οι άνθρωποι κάθε γενιάς, έχουμε τα συν και τα πλην μας. Εμείς ειδικά έχουμε πράξει πολλά και λαμπρά, αλλά έχουμε και σε πολλά αστοχήσει. Ας γινόταν φέτος να ρίχναμε τον προβολέα της καρδιάς μας στην ύπαρξη, που πιο πολύ απ’ όλα αδικήσαμε: στο παιδί.
Και πρώτα στο τρυφερό παιδί, το μάρτυρα της αλήθειας και της αθωότητας, που καθένας κλείνει μέσα του. Με την υλοφροσύνη του καταναλωτισμού μας το παραμορφώσαμε. Του γεμίσαμε τα εκστατικά μάτια ίλιγγο και καπνό · του σβήσαμε το φωτεινό χαμόγελο και του φορέσαμε τη μάσκα μιας έξαλλης διαχύσεως. Και τώρα ζούμε ερήμην του παιδικού, του αιωνίου εαυτού μας. Γι’ αυτό γερνάνε οι καρδιές μας πρόωρα και οι ψυχές μας «μαραγκιάζουν μέσα σε ιδιωτικές και δημόσιες αμαρτίες».
Έπειτα είναι και το άλλο παιδί: το παιδί μας, το παιδί του διπλανού μας, το παιδί της πατρίδας μας, το παιδί του κόσμου, το παιδί του ανθρώπου, το παιδί του Θεού. Αυτό το παιδί σήμερα το εφοδιάσαμε με μια ταυτότητα, που απεικάζει τη δική μας αντιφατικότητα. Το υψώσαμε είδωλο με τον παιδοκεντρικό πολιτισμό μας, αλλά ταυτόχρονα το υποβιβάσαμε σε ον ασυνάρτητο, που δεν ξέρει τι είναι και τι κάνει.
Το μυήσαμε στην αντιαυθεντική ιδεολογία μας. Το πείσαμε –γονείς και δάσκαλοι– να μας φωνάζει με το μικρό μας όνομα. Αντί να μας έχει φίλους, το κάναμε εμείς φίλο, και του φορτώσαμε στους ντελικάτους ώμους τα προβλήματά μας, τις διαλυτικές εμπειρίες μας, τα αδιέξοδά μας. Κι όμως το σημερινό παιδί έχει κατ’ εξοχήν ανάγκη από πατέρα και δάσκαλο, ενώ εμείς είμαστε μόνο γονείς – γεννήτορες, και μάλιστα υπό όρους – και στεκόμαστε δίπλα του απλοί παρουσιαστές και ενημερωτές και όχι καθηγητές και πνευματικοί του οδοδείκτες. Του παρέχουμε πολλά, τα πάντα · του στερούμε όμως τη βοήθειά μας για το ένα και το καλύτερο.
Το παιδί του ανθρώπου σήμερα σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης υψώνει το μικρό του ανάστημα και ζητάει το δικαίωμά του: να γίνει αυτό που είναι: παιδί του Θεού.
Για να περιφρουρήσουμε το δικαίωμα του από τον αδύνατο εαυτό μας, ανάγκη να γυρίσουμε εν μετανοία προς τον Πατέρα. Και Εκείνος, που «μεγάλην ημίν παρακαταθήκην έδωκε τα παιδία» (Χρυσόστομος), θα μας δώσει μια σοφή στοργική καρδιά, που θα σταθεί άξια να τ’ αναστήσει.