Η ΑΓΝΟΙΑ.

Το στήθος μου βαρύγεμάτο φαντασία και πεταλούδες κόκκινες, γαλάζιες και κουτές, πιστεύουνε πως τα φτερά τους έχουν τόση αξία που πάνω τους στηρίζονται, ως το διηνεκές, αιμόφυρτες ψυχές.Η άγνοια τα χαράματα γίνεται ιός το απόγευμα και έμφραγμα τη νύχτα.Είχα και φίλους κάποτε ωραίους,τόσο ωραίοι ήτανε που έμοιαζαν από χαρτί φτιαγμένοι.Αρνήθηκα πως ήταν χάρτινοι,ύστερα από χιλιάδες χρόνια όταν είδα πως δεν παίρναν φωτιά, δεν τσαλακώνονταν,μόνο βάζαν φωτιά και με λύσσα τσαλάκωναν αυτοί.Δυο κουταλάκια επάργυρα μου δώσαν σημασία.Μία πετσέτα χνουδωτή με τύλιξε με αγάπη.Κι ένα μικρό-μικρό φυτό με χάιδεψε στην πλάτη. Μόνον αυτοί.