20 Ιουλίου ...

1974 – 2008 34 χρόνια !
Και η πατρίδα μας ακόμα πονά ...
Και μεις ...
Βολευόμαστε στην καλοπέρασή μας . Υπογράφουμε και περνούμε στα κατεχόμενα . Ψωνίζουμε και τρώμε από τον τούρκο κατακτητή . Επισκεπτόμαστε σαν τουρίστες τα κατεχόμενα χωριά και τα μέρη μας , και επιστρέφουμε με ήσυχη τη συνείδησή μας το βραδάκι στα σπίτια μας .

Ποιά λύση ποθούμε και θέλουμε τώρα πια;
Είμαστε όλοι βολεμένοι στην ησυχία μας και στην ανεμελιά μας . Δεν έχουμε παιδί , άνδρα , πατέρα , αγνοούμενο . Καλά είμαστε όπως είμαστε . Μια λύση θα μας αναστατώσει και πάλιν . Πάψαμε να πονάμε για τις εκκλησίες και τα μοναστήρια μας που βεβηλώθηκαν . Τώρα πια τι να θέλουμε ; Ξεθώριασαν οι μνήμες με τον καιρό . 34 χρόνια ... Κι΄ όμως , κάποτε δίναμε υποσχέσεις και όρκους , πως δεν θα ξεχάσουμε ποτέ . Πως η ψυχή μας θα παλεύει μέχρι τη δικαίωση . Εκείνο το « Δεν Ξεχνω » αντηχεί ακόμη μες το μυαλό μου .
Βοήθα Θεέ μου να μην συμβεί αυτό . Να μην επέλθει αυτή η λήθη στις ψυχές μας .
Οι εκκλησιές μας καρτερούν , και οι καμπάνες , βουβές , για να ξανακτυπήσουν ! ...
20 Ιουλίου ...
Θυμάμαι εκείνη τη μέρα με πόνο .
20 Ιουλίου ...
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ! ....
Όσο οι άλλοι κι΄ αν ξεχάσουν , δεν μπορώ ! ...

Α.Γ. 20/7/2008

( ήμουν τότε έξι χρονών και θυμάμαι αυτά που δεν μπορώ να ξεχάσω ποτέ).