Περί των προορατικών Πνευματικών Πατέρων.

Τρέχοντας σε προορατικούς.

   Ακούς, λοιπόν, πως ο δείνα έχει προορατικό. Και τρέχεις. Είσαι σίγουρος πως το προορατικό του είναι εκ Θεού; Αν είναι εκ του πονηρού; Θα πεις: μα λέει τόσα ωραία πράγματα! Τι λες; Ο παμπόνηρος διάβολος είναι «κουτός», και δεν ξέρει πως να σε πλανέψει; Σκέφθηκες ποτέ, πως αν αυτός ο προορατικός, δεν έλεγε τόσο ωραία λόγια αλλά έλεγε λόγια ψυχοφθόρα, ποιός θα τον πλησίαζε;

   «Μη παντί πνεύματι πιστεύετε» (Α’ Ιωαν. 4,1), αλλά «δοκιμάζετε τα πνεύματα ει εκ του Θεού εστίν» (Α’ Ιωαν. 4,1).

   Η φήμη του Χριστού είχε εξαπλωθεί σ’ όλη την Ιουδαία και την Γαλιλαία. Είχε επικρατήσει ότι ο Χριστός κάνει θαύματα, είναι προφήτης, έχει και προορατικό. Όλα αυτά κίνησαν την περιέργεια και τον θαυμασμό των κοσμικών ανθρώπων. Μάλιστα κι αυτός ο ίδιος ο Ηρώδης (ο μοιχός και σφάκτης του Προδρόμου) είχε ακούσει για τον Χριστό και ανυπομονούσε να τον δει (Λουκ. 23, 3-9).

   Παρόμοια περιέργεια (ανωριμότητα) έχουν και οι κοσμικοί που τρέχουν σε προφήτη.

   Οι στρατιώτες που έδερναν τον κύριο, ήξεραν πως ο Κύριος είχε χάρισμα προορατικό. Του έκλειναν τα μάτια (Μαρκ. 14, 65) και Του έλεγαν: «Για βρες το, ποιός σ’ έδειρε;» (Λουκ. 22, 64-65).

   Και οι κοσμικοί, όταν ακούσουν πως κάπου υπάρχει Γέροντας με προορατικό, τρέχουν και τον προκαλούν να τους πει το όνομα τους, τη «μοίρα» τους, το μέλλον τους, «αν θα, αν θα, αν θα...».

   Οι άπιστοι πάνε στις «χαρτορίχτρες», στους «μάγους» και τις καφετζούδες, ενώ οι κοσμικοί χριστιανοί πάνε στους Γέροντες με προορατικό.

   Μα δεν πρέπει να καταφεύγουμε σε αγίους Γέροντες; Όμως: «πώς;» και «γιατί;».

·   Γιατί να πας; Μήπως για να ικανοποιήσεις την κενοδοξία σου; Για να λες καυχώμενος: «μίλησα με τον Γέροντα, πήρα την ευχή του»;

·   Και τι θέμα θα θίξεις στον χαρισματούχο Γέροντα; Πνευματικό ή βιοτικό;

   Η Σαμαρείτιδα (λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος) παρόλο που είχε πέντε άνδρες, μόλις κατάλαβε ότι ο Χριστός είναι προφήτης, το πρώτο που τον ρώτησε δεν ήταν θέμα βιοτικό αλλά πνευματικό: «Που πρέπει να λατρεύεται ο Θεός;» (Ιωαν. 4, 20).

   Δεν είναι ντροπή για σένα τον χριστιανό να τρέχεις και να ρωτάς τους «προφήτες» για θέματα βιοτικά και κοσμικά;

   Έστω, λοιπόν, ότι πας σε Γέροντα προορατικό για θέμα πνευματικό. Και το «πώς» θα πας, έχει τη σημασία του.

   Θα πρέπει να συμβουλευθείς τον Πνευματικό σου, να του θέσεις το θέμα, να πάρεις την «ευχή» του. Αν δεν το εγκρίνει, δεν μπορείς να πας.

   Αν τον αγνοήσεις ή τον παρακούσεις, μην περιμένεις να ενεργήσει ο Θεός μέσα από αυτή την παρανομία σου. Θα «μπλέξεις». Επί παραδείγματι: τι θα κάνεις, όταν η συμβουλή που θα σου δώσει ο προορατικός Γέροντας είναι αντίθετη από την συμβουλή του Πνευματικού σου; Ποιόν θα ακούσεις; Τον Πνευματικό σου ή τον χαρισματούχο; Αν ακούσεις τον χαρισματούχο, περιφρονείς την υπόδειξη του Πνευματικού σου. Οπότε δεν είσαι καθαρός ενώπιον του Θεού. Αν δεν ακούσεις τον χαρισματούχο, ποιός ο λόγος να τον συναντήσεις;

   Αν πας με καρδιά μικρού παιδιού, τότε ο Θεός θα μιλήσει μέσω του εκλεκτού Του δούλου. Αν πας με την περιέργεια του Ηρώδη και των στρατιωτών που έδερναν τον Κύριο, ο Φιλάνθρωπος Θεός, προκειμένου να σε συμμορφώσει, θα σε πλανέψει μέσω του εκλεκτού Του δούλου, κατά τον λόγο της Γραφής: «εγώ Κύριος πεπλάνηκα τον προφήτην εκείνον» (Ιεζ. 14, 9).