Είπε Γέρων...

Ο Αββάς Ησαΐας ο αναχωρητής δίνει την ακόλουθη ορθή συμβουλή: “Μη συνηθίζεις να κουβεντιάζεις για πράγματα, που δεν είδες με τα ίδια σου τα μάτια, σαν να τα έχεις δει. Μη βεβαιώνεις με πεποίθηση εκείνα, που έχεις μόνο ακούσει. Συνήθιζε τη γλώσσα σου να λέει πάντα αλήθεια. Το ψέμα γεννιέται συχνά από τη επιθυμία να αρέσουμε στους ανθρώπους κι απομακρύνει από την ψυχή το φόβο του Θεού”.

“Το στόμα του ταπεινόφρονος λέγει πάντοτε αλήθεια”, γράφει κι ο Αββάς Μάρκος ο ασκητής. “’Οποιος αντιλέγει στην αλήθεια, παίρνει τη θέση του δούλου, που ράπισε τον Κύριο”.
“’Οποιος μπαίνει σε μυροπωλείο, έλεγε κάποιος γέροντας, κι αν ακόμη δεν αγοράσει κανένα άρωμα, βγαίνει έξω γεμάτος ευωδία. Το ίδιο συμβαίνει σ’ εκείνους που συναναστρέφονται Αγίους ανθρώπους. Παίρνει επάνω του το πνευματικό άρωμα της αρετής τους”.

Ο Αββάς Παφνούτιος ασκήτευε σ’ ένα απόμερο σπήλαιο δώδεκα μίλια μακριά από τη σκήτη των πατέρων. Είχε όμως τη συνήθεια να επισκέπτεται τη σκήτη δυο φορές το μήνα, για να ωφελείται από τη διδασκαλία τους. Τύπωσε μάλιστα βαθιά στη μνήμη του κι έλεγε αργότερα στους μαθητές του τον λόγο που του έλεγαν συχνότερα οι Γέροντες : “’’Οπου κι αν βρεθείς τέκνον, μη συγκρίνεις τον εαυτό σου με άλλο πρόσωπο, για να έχεις ανάπαυση στην ψυχή. Διαφορετικά, ο διάβολος μπορεί να σε ξεγελάσει και να νομίζεις ότι είσαι καλύτερος από τους άλλους”.


Γεροντικό:

«Αν με καλή μετάνοια σηκωθής από την πτώσι σου, λέει κάποιος πατήρ στο γεροντικό, μη παύσης να λυπάσαι γι’ αυτή και να στενάζης ως το τέλος της ζωής σου. Αλλιώς κινδυνεύεις να ξαναπέσης στην ίδια αμαρτία. Η κατά Θεόν λύπη είναι χαλινάρι της ψυχής. Την συγκρατεί από πολλά παραστρατήματα».

«’Οταν πρόκειται ν’ αρχίσης ένα οποιοδήποτε έργο, συμβουλεύει κάποιος γέροντας, κάνε ευσυνείδητα αυτή την ερώτηση στον ευατό σου:
’Αν αυτή τη στιγμή μ’ επισκεφθή ο Κύριός μου, τι γίνεται;
Πρόσεχε ν’ ακούσης καλά τι θα σου αποκριθή η συνείδησίς σου. Αν σε αποδοκιμάζη, παράτησε ευθύς εκείνο που είχες αποφασίσει να κάνης, και άρχισε κάποιο άλλο, που θα το επιδοκιμάζη, για να τελειώσης θαρρετά.
Ο εργάτης της αρετής πρέπει να είναι κάθε στιγμή έτοιμος να αντικρύση ήρεμα τον θάνατο».
’Αλλος σοφός Πατήρ συμβουλεύει:
Μη συνηθίζης να ελέγχης τον αδελφό σου για τις πράξεις του, αλλά μόνον τον εαυτό σου για τις δικές του και να θυμάσαι κάθε στιγμή πως είσαι υπόλογος γι’ αυτές. Τότε θα γεννηθή στην ψυχή σου ο θείος φόβος.
Αν δε νοιώθης ποτέ να κατανύγεται η ψυχή σου, όταν προσεύχεσαι ή όταν μελετάς τον λόγο του Θεού, έλεγε σ’ ένα νέο κάποιος Γέροντας, πρέπει να γνωρίζης πως πάσχεις ή από κενοδοξία ή από φιληδονία. Αυτά τα δύο θηρία διώχνουν από τον άνθρωπο την κατάνυξι.
Ο χριστιανός, που θυμάται να συνομιλήση με τον Θεόν μόνον όταν φθάση η ορισμένη ώρα της προσευχής, δεν έχει ακόμη μάθει να προσεύχεται, λέει ένας από τους Πατέρας.
Ακοή αντί ακοής λαμβάνομε, λέγει κάποιος Πατήρ. Και εξηγεί: Ακούει ο Θεός την προσευχή εκείνου που υπακούει στο θέλημά Του.

- Τρία πράγματα είναι απαραίτητα για την καλλιέργεια της ψυχής: Πρώτον, η ησυχία, δεύτερον, η προσευχή και τρίτον η αυτογνωσία. Αυτή η τελευταία επιτυγχάνεται, όταν μάθη ο άνθρωπος να μη προσέχη τα σφάλματα του άλλου, παρά μόνο τα δικά του. ’Αν επιμείνη σ’ αυτά, δε θ’ αργήση να καρποφορήση η ψυχή σ’ όλες τις άλλες αρετές.

Αββάς Σαρματίας:

- Προτιμώ άνθρωπο αμαρτωλό, που αναγνωρίζει το σφάλμα του και ταπεινώνεται, παρά ενάρετο με αυταρέσκεια.

Αββάς Ιωάννης ο Κολοβός:

Τι ανόητοι που είμεθα εμείς οι άνθρωποι! Πετάμε μακριά το ελαφρότερο φορτίο, την παραδοχή του λάθους μας και το “συγχώρεσέ με”, και φορτωνόμαστε το πιο βαρύ, τη δικαιολογία.
Αββάς Νείλος:
«Πραγματική Βυζαντινή μουσική είναι εκείνη που τα πάθη κατευνάζει και την ακρασίαν του σώματος ηρεμείν απεργάζεται».

Αββάς Ησαίας ο Αναχωρητής:

«’Οποιος κατορθώνει να λέγη κάθε μέρα στον εαυτό του: σήμερα είναι η τελευταία ημέρα της ζωής μου, ουδέποτε θ’ αμαρτήση θεληματικά προς τον θεό».

Aββάς Ποιμήν

«Για να διδάξει κανείς τον άλλον, πρέπει ο ίδιος να είναι υγιής ψυχικά και απαθής»
«Η μετάνοια είναι η μη επανάληψις της ιδίας αμαρτίας».
«’Οταν αποφεύγη ο άνθρωπος τις πολλές κουβέντες, τις διαμάχες, την ταραχή και την σύγχυση, το ’Αγιον Πνεύμα επισκιάζει την ψυχή του και τότε, όσο στείρα κι’ άν είναι, θα βλαστήση καρπούς πνευματικούς».

Aββάς Παύλος:

Νοιώθω τον εαυτό μου διαρκώς βυθισμένο μέσα στη λάσπη της αμαρτίας ως το λαιμό, έλεγε με ταπεινοφροσύνη ο Αββάς Παύλος, και κλαίω, φωνάζοντας στον Ιησού μ’ όλη τη δύναμη της καρδιάς μου: Κύριε, ελέησόν με.

Αββάς Υπερέχιος:

’Οποιος δεν κατορθώνει να συγκρατή τη γλώσσα του, όταν θυμώνη, είναι ανίκανος να συγκρατήση και όλα τα άλλα πάθη.

Αββά Σισώη:

«Εάν έπεσες, Σήκω… Εώς ότου σε βρη ο θάνατος ή στην πτώσι ή στην έγερσι. Δεν είναι γραμμένο «όπου ευρώ σε εκεί και κρινώ σε»; Μόνο εύχου στον Θεό να βρεθής την τελευταία σου στιγμή σηκωμένος με την αγία μετάνοια».