ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ (22 ΙΟΥΝΙΟΥ)


Η ΑΥΤΑΠΑΡΝΗΣΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ

«Ός ού λαμβάνει τόν σταυρόν αυτού και ακολουθεί όπίσω μου, ούκ έστι μου άξιος»

Τά λόγια αυτά του Κυρίου μας είναι πολύ σημαντικά. Τά απευθύνει στους αγαπημένους του μαθητές, άλλα και στους μαθητές όλων των αιώνων. Ζητάει ο Κύριος Ιησούς νά τον ομολογούμε με αγάπη και αυτα­πάρνηση. Και στη συνέχεια μάς τονί­ζει ότι «όποιος δεν παίρνει σταθερή απόφαση νά υποστεί κάθε ταλαιπω­ρία και σταυρικό ακόμη θάνατο για την πίστη ατό άγιο Πρόσωπο του και δεν τον ακολουθεί ως αρχηγό και υπό­δειγμα του, δεν είναι άξιος γι' Αυτόν».

Αυτήν την μεγάλη αυταπάρνηση έδειξαν οι Άγιοι Πάντες με θαρρετή ομολογία, με ταλαιπωρίες αφάντα­στες και με βασανιστήρια και μαρτύ­ρια φοβερά, ακόμη και με σταυρικό θάνατο, χάριν του Χρίστου.

Όλοι οι άγιοι μάρτυρες και ομολογητές πού τιμά ιδιαιτέρως σήμερα ή Εκκλησία μας είχαν ηρωισμό και αυτοθυσία. Παρουσίασαν γενναιότη­τα και αυταπάρνηση.

Απαρνήθηκαν ελεύθερα πρώτα-πρώτα τον εαυτό τους. Απαρνήθη­καν τις αδυναμίες τους.

Απαρνήθηκαν τά εγκόσμια και την προσκόλληση σε πρόσωπα και πράγματα. Είχαν χρήματα πολλά και τά έδωσαν όλα, για τούς φτωχούς, για νά ζήσουν άγια ζωή και αγγελική πολιτεία. Άλλοι όμως, σαν τον Μέγα Βασίλειο Αρχιεπίσκοπο Καισαρείας εργάστηκαν μέσα στον κόσμο και με την περιουσία τους έφτιαξαν Βασιλειάδες, ιδρύματα πρότυπα της αγά­πης και του ελέους για τούς φτωχούς, τούς λεπρούς, τά ορφανά, τους γέρον­τες.

Πήραν στα σοβαρά την εντολή τοϋ Χριστού, πού αναφέρεται στη σημε­ρινή Ευαγγελική περικοπή, «Εκείνος πού αγαπά τον πατέρα ή την μητέρα του παραπάνω από μένα, δεν είναι άξιος νά λέγεται μαθητής μου. Και εκείνος πού αγαπά τον γιο του ή την κόρη του παραπάνω από μένα δεν εί­ναι άξιος νά λέγεται μαθητής μου».

Αγάπησαν τον Κύριο Ιησού πα­ραπάνω άπό τούς γονείς και από τά παιδιά τους οι Άγιοι Πάντες, όπως ή Φαβιόλα, ή αγία Βαρβάρα, ή άγια Ειρήνη, ο άγιος Ιωάννης ο Καλυβίτης και τόσοι άλλοι ανώνυμοι και επώνυμοι μάρτυρες. Γιατί δεν είχαν καμία προσκόλληση στα γήινα και πρόσκαιρα και ποθούσαν τά επουρά­νια.

Γιατί ο Χριστός είχε γίνει ή πρώ­τη και μεγάλη τους αγάπη. Κι αύτη ή αγάπη τοϋ Χριστού ξεπερνούσε κάθε άλλη αγάπη και του πατέρα και τής μητέρας και του παιδιού.

Και μείς λοιπόν οι σημερινοί μαθητές του Ιησού καλούμεθα νά ζή­σουμε τη χριστιανική μας ζωή με αυ­ταπάρνηση, όπως οι Άγιοι Πάντες. Απαρνήθηκαν εκείνοι τον εαυτό τους, νά απαρνηθούμε και μείς τον εαυτό μας.

Γιατί τι είναι αυτός ο εαυτός μας; Είναι το είδωλο μας, το εγώ μας. Μακριά άπό τη χάρη του Χριστού ο άνθρωπος είναι εγωκεντρικός. Άξονας όλου του κόσμου γίνεται ο εαυ­τός του. Παντού και πάντοτε, ανα­ζητά ο άνθρωπος τον εαυτό του.

Κριτήριο δεν είναι ή αλήθεια τοϋ Χριστού ούτε ή πίστη ούτε το Ευαγ­γέλιο ούτε το συμφέρον του συνόλου, αλλά το στενό προσωπικό συμφέρον και ή ικανοποίηση των εγωιστικών θελημάτων.

'Αλλά αυτός πού ανήκει στον Χρι­στό και θέλει νά ζει με αυταπάρνηση, δεν έχει δικό του θέλημα. Το θέλημα του προσπαθεί νά ταυτίζεται με το θέλημα του Χρίστου.

Ό καθένας μας είναι ελεύθερος νά διάλεξη τον Χριστό ή τον κόσμο πού αντιστρατεύεται στο θέλημα του Χρι­στού. Άπό τη στιγμή όμως πού θα διάλεξη τον Χριστό για Κύριο της ψυ­χής του και της ζωής του. απαρνιέ­ται θεληματικά τά θελήματα του κό­σμου και του κακού εαυτού του και προσφέρει άνευ όρων τη θέληση του στον Χριστό.

Πράγματι είναι πολύ δύσκολο και χρειάζεται ηρωισμός στην φίλαυτη εποχή μας, ν απαρνηθεί κανείς το θέλημα του και νά εφαρμόζει κάθε μέρα το θέλημα του θεού.

Αυτό το διαπιστώνουμε πολύ εύ­κολα, όταν καλούμεθα νά απαρνη­θούμε την αυταρέσκεια μας. Ό,τι μάς αρέσει θέλουμε νά το κάνουμε οπωσ­δήποτε. Δεν κοιτάμε όμως αν αυτό που μάς αρέσει, είναι αρεστό στον θεό.

Ό αυτάρεσκος άνθρωπος διασκε­δάζει, όπως του αρέσει, έστω κι αν βλάπτει την ψυχή του. Φοράει όποιο ρούχο κολακεύει τη φιλαρέσκεια του, έστω κι αν αυτό προκαλεί και σκανδαλίζει τούς άλλους. Διαβάζει ό,τι του αρέσει, έστω κι αν αυτό μολύνει το νου του και την καθαρότητα της καρδιάς του.

Αυταπάρνηση σημαίνει ή αυταρέ­σκεια, ή φιλαρέσκεια και ή άνθρωπαρέσκεια νά γίνουν θεαρέσκεια.

Αυτό δηλαδή πού πρέπει νά απασχολεί το νου και την καρδιά μας εί­ναι, πώς θα αρέσουμε στον Κύριο μας