ΟΠΩΣ ΜΙΑ ΧΟΥΦΤΑ ΑΜΜΟΥ ΣΤΟΝ ΩΚΕΑΝΟ

Το να συμπονάς και το να δικάζεις είναι αντίθετα πράγματα. Η δίκη είναι ισορροπία της ζυγαριάς, που δίνει στον καθένα ό,τι του αξίζει και δεν κλίνει σε καμιά πλευρά, δεν ευνοεί κανένα. Η συμπόνια είναι λύπηση που κινείται από τη Χάρη του Θεού, και που τους ευνοεί όλους: στους κακούς δεν ανταποδίδει το κακό, και στους καλούς ανταποδίδει το καλό με το παραπάνω. Κι ενώ η συμπόνια είναι απ’ τη μεριά της καλοσύνης, η ανταπόδοση είναι απ’ τη μεριά της κακίας. Όπως σε ένα σπίτι δε μπορούν να γίνουν συγκάτοικοι το χορτάρι με τη φωτιά, έτσι και σε μια ψυχή δε συγκατοικούν η δίκη και η συμπόνια. Κι όπως ένας κόκκος άμμου δε ζυγίζει όσο η πλάκα του χρυσού, έτσι κι η ανάγκη της δίκαιης κρίσης του Θεού δε ζυγίζει όσο η συμπόνια Του.
Όπως μια χούφτα άμμου που πέφτει στον ωκεανό είναι τα σφάλματα των ανθρώπων μπροστά στην πρόνοια και το έλεος του Θεού. Κι όπως δε γίνεται να φράξεις μια πηγή με μια χούφτα χώμα, έτσι κι η κακία των ανθρώπων δε μπορεί να νικήσει το έλεος του Θεού.
Ισαάκ Σύρος, Λόγοι Ασκητικοί, Λόγος ΝΗ΄ 5-6, Φιλοκαλία των Νηπτικών και Ασκητικών, Πατερικαί εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς», Θεσ/νίκη 1991, τ. 8Β, σελ.372.