"Ο ΘΕΟΣ ΣΩΖΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ"

Βροντούν της Πίνδου oi κορφές κι αντιλαλούν τα καταρράχια...», τραγουδούσαμε ενθουσιαστικά πριν λίγα χρόνια γιορτάζοντας την επέτειο του ΟΧΙ.
Το ΟΧΙ των πατέρων μας στο ιταμό τελεσίγραφο της φασιστικής Ιταλίας, πού απαιτούσε νά της παραδώσουμε αμαχητί τη γη μας, ήταν το καμάρι και ή δόξα μας.
Μιά δόξα ολόφωτη, πού την έπλεξαν σαν με άλλα αμάραντα άνθη οι έπαινοι και τα εγκώμια όλου του τότε πολιτισμέ­νου κόσμου για την ηρωική απάντηση και στάση τής μικρής Ελλάδος στην υβριστική πρόκληση τής βίας και τής υλικής δυνάμεως.
Τα δημοσιογραφικά σχόλια πολλών εφημερίδων τής Ευρώπης τη δεύτερη μέρα του πολέμου, την 29η Οκτωβρί­ου 1940, για την απόφαση τής Ελλά­δος νά πολεμήσει και νά αντισταθεί στον πανίσχυρο τότε Άξονα (Γερμανί­ας - Ιταλίας) είναι ανεξίτηλες μαρτυρί­ες για το ελληνικό θαύμα πού λέγεται ΟΧΙ.
Αδιάψευστο δείγμα του ενθουσια­σμού με τον όποιο ριχτήκαμε στην περι­πέτεια του πολέμου του '40 αποτελούν τα κείμενα των Διαγγελμάτων και των Ημερησίων Διαταγών των τότε ηγετών του Έθνους μας. Στο τέλος της πρώτης μέρας του πολέμου ο πρωθυπουργός της Ελλάδος στο Διάγγελμα του προς τον «κατά ξηράν, θάλασσαν και αέρα έλληνικόν στρατόν» έ­λεγε και τα έξης: «Όλόκληρον τό έθνος, άπό του ανωτάτου άρχον­τος μέχρι του τελευ­ταίου πολίτου, άνδρες, γυναίκες, παιδιά, σας σκέπτονται με στοργήν και ύπερηφάνειαν, και αί εύχαί των, μαζί μέ τήν εύλογίαν του Θεού, σας παρακολουθούν...Εμπρός, στρατιώται τής Ελλάδος, μέ τό ίδιον πάντοτε θάρρος, μέ τήν ιδίαν και άδάμαστον θέλησιν. Συντρίψατε τόν έχθρόν, ό όποι­ος έτόλμησε νά θίξη τήν τιμήν της χώ­ρας μας. Ή νίκη είναι μαζί σας, ή δόξα σάς περιμένει».

Το ίδιο ενθουσιαστικό πνεύμα δια­κρίνει και την Ημερήσια Διαταγή πού απηύθυνε προς τον στρατό την ίδια μέ­ρα ο αρχιστράτηγος Αλέξανδρος Πα­πάγος: Ιδού ένα μικρό απόσπασμα της: «Θά πολεμήσουμε μέ πείσμα, μέ άδάμαστον έγκαρτέρησιν, μέ άμείωτον μέχρι τελευταίας πνοής ενεργητικότη­τα. Έχω άκράδαντον τήν πεποίθησιν ότι ό Ελληνικός Στρατός θά γράψη νέ­ας λαμπράς σελίδας εις τήν ένδοξον ίστορίαν του Έθνους. Μή αμφιβάλλετε ότι τελικώς θά έπικρατήσωμεν. Μέ τήν εύλογίαν του Θεού και τάς εύχάς του Έθνους, Έλληνες αξιωματικοί και όπλίται, φανήτε ήρωες».
Αξίζει νά αναφέρουμε και πώς τελεί­ωνε ή Ημερήσια Διαταγή του υφυ­πουργού των Ναυτικών: «Πέποιθα ότι πάντες οί ανήκοντες εις τό Έλληνικόν Βασιλικόν Ναυτικόν, άπό του ναυάρχου μέχρι του τελευταίου ναύτου, θέλουσιν εκτελέσει πιστώς τό καθήκον των μετά θάρρους και αυτοθυσί­ας ακολουθούντες πι­στώς τάς παραδόσεις του ένδοξου ναυτικού μας, τό όποιον δέν ήττήθη ποτέ. Έμβλημα μας έστω ή περιφρόνησις του θανάτου. Νικά μόνον εκείνος πού δέν φοβείται τόν θάνατον. Ό Θεός μαζί μας».
Είναι χαρακτηριστικό ότι σε όλα τα Διαγγέλ­ματα και τις Ημερήσιες Διαταγές των τότε η­γετών τού Έθνους γι­νόταν αναφορά στη βοήθεια του Θε­ού. Και ή πίστη και βεβαιότητα στην ευλογία του για τον δίκαιο αγώνα μας ήταν ή πηγή τού ενθουσιασμού τους.
Από τα χαράματα της 28ης Οκτωβρί­ου του 1940, όταν ο πρωθυπουργός Ιωάννης Μεταξάς υπογράφοντας το πρώτο Διάταγμα Γενικής Έπιστρατεύσεως έκανε το σημείο του σταυρού λέ­γοντας «Ό Θεός σώζοι τήν Ελλάδα», δηλαδή «είθε νά σώσει τήν Ελλάδα ό Θεός», και σ' όλη τη διάρκεια τού τιτά­νιου εκείνου αγώνα μας, ή πίστη στο Θεό ήταν ή ελπίδα και το στήριγμα μας. Άρχοντες και λαός, στρατιώτες στο μέτωπο και άμαχος πληθυσμός στα μετόπισθεν δείχναμε με πολλούς τρόπους την πίστη μας στον Παντο­δύναμο. Είχε εξαφανιστεί ή βλασφη­μία από τούς στρατιωτικούς καταυ­λισμούς στα βορειοηπειρωτικά βουνά. Και οι Ναοί μας σε πόλεις και χωριά γέ­μιζαν από τούς γέροντες, τις γυναίκες και τα παιδιά πού έψαλλαν με πίστη την Παράκληση στην Ύπεραγία Θε­οτόκο, την Υπέρμαχο Στρατηγό του Γένους μας, ικετεύοντας την νά μάς προστατεύσει με την «άκαταίσχυντον προστασίαν» της.
Και έγινε το απίστευτο θαύμα. Ό μι­κρός Δαβίδ νίκησε και πάλι τον γίγαν­τα Γολιάθ. Ό νεαρός Νέστωρ συνέτριψε και εξευτέλισε και πάλι τον αγέρω­χο Λυαίο. Οι σχεδόν άοπλοι και λίγοι στρατιώτες μας απέκρουσαν τις ανα­ρίθμητες μηχανοκίνητες στρατιές των Ιταλών και παρά λίγο νά τις ρίξουν πίσω στη θάλασσα, στην Αδριατική. Ή νίκη μας, το ομολογούσαν όλοι, ήταν νίκη και θαύμα τής Πίστεως.
Πέρασαν όμως από τότε εξήντα ο­κτώ χρόνια και φαίνεται νά ξεθώρια­σε το θαύμα. Άλλος άνεμος έπνευσε στη χώρα μας. Άνεμος ύλοφροσύνης, ευδαιμονισμού, φιληδονίας, σαρκολα-τρίας και αμφισβητήσεως των παρα­δοσιακών άξιων και ιδανικών· και άνε­μος αθεΐας σαν άλλος «λίβας πού καίει τά σπαρτά» πνέει απ’ άκρη σ' άκρη τής Πατρίδος μας. Κάποια Μέσα Μαζικής Ενημερώσεως δεν εκφράζονται τιμη­τικά για τη σημασία τής φιλοπατρίας και των ηθικών άξιων.
Ορισμένοι πολιτικοί ηγέτες αποφεύ­γουν νά αναφέρουν στις δηλώσεις και στα μηνύματα τους για τις εθνικές ε­πετείους τη συμβολή τής πίστεως στο Θεό κατά τούς αγώνες του Έθνους μας.
Αρκετοί Νεοέλληνες δεν υψώνουν την ένδοξη ελληνική σημαία στα σπίτια τους. Και στα σχολεία μας οι εθνικές εορτές γίνονται υποτονικά. Πολλοί νέοι μας μιμούνται ξενόφερτες συμπεριφο­ρές και βυθίζονται στη νάρκη τής δια­φθοράς. Και ή οικογένεια, το κύτταρο αυτό τής κοινωνίας μας, διέρχεται σήμερα μεγάλη κρίση και μάλιστα με επίσημα βουλεύματα. Οι άνθρωποι των εθνικών και θρησκευτικών παρα­δόσεων μας θεωρούνται «παλαιών άρ­χων».
Βεβαίως δεν χάθηκε το πάν. Υπάρ­χουν οι θύλακες τής αντιστάσεως του Έθνους. Μπορεί νά υπάρχει εθνική ασθένεια, υπάρχει όμως και ή εθνική υγεία. Υπάρχει κακότης, υπάρχει ό­μως και αρετή και τιμή προς τις ηθικές άξιες και αρετές πού δόξασαν το Γέ­νος μας. Στα βάθη τής ελληνικής ψυ­χής σιγοκαίει το ηρωικό φρόνημα, πού εκδηλώνεται στις κρίσιμες εθνικές στι­γμές. Αυτά τα θετικά αποτελούν την ελπίδα μας για το μέλλον.
Χρειάζεται λοιπόν προσπάθεια για νά μην κυριαρχήσει το κακό. Χρειάζε­ται αναβαπτισμός στα εθνικά ιδανικά των πατέρων μας. Γιατί, αν κυριαρχή­σει το κακό, θα ισχύει από άλλη άπο­ψη ή ευχή εκείνη του Μεταξά «ό Θεός σώζοι τήν Ελλάδα», ο Θεός νά σώσει την Ελλάδα.
Μη λησμονούμε τα θεόπνευστα και αιώνια λόγια «έλασσονούσι φυλάς ά-μαρτίαι» (Παρ. ιδ' 34). Αδυνατίζουν τις φυλές οι αμαρτίες τους. Και όσοι απο­μακρύνονται από τον Θεό, «άπολούν-ται»· θα χαθούν (Ψαλ. οβ' [72] 27).
Μετάνοια λοιπόν και αναβαπτισμός στις άξιες πού δόξασαν στο παρελθόν την Πατρίδα μας, για νά μάς σώσει ο Θεός ως άτομα και ως Έθνος.

(Από τον "ΣΩΤΗΡΑ")