ΚΥΡΙΑΚΗ 5 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ: Β' ΛΟΥΚΑ

ΣΠΛΑΓΧΝΙΚΟΙ ΚΑΙ ΣΥΜΠΟΝΕΤΙΚΟΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ

«Γίνεσθε ούν οίκτίρμονες, καθώς και ό πατήρ υμών οίκτίρμων έστί».

Ή σπλαχνικότητα και ή συμπά­θεια σε όλους τους ανθρώπους μας κάνει νά μοιάζουμε με τον Ουράνιο Πατέρα μας τον Θεό. Δεν μπορούμε βέβαια νά γίνουμε όμοιοι στην ουσία με τον Θεό, σημειώνει ο μέγας Αθα­νάσιος. Όμως, όταν γινόμαστε σπλα­χνικοί και προοδεύουμε στην αρετή μιμούμεθα τον Θεό.Και ο Κύριος μας στην σημερινή περικοπή δεν μας διατάζει νά γίνου­με σοφοί, όπως ο Θεός πού είναι πάνσοφος. Ούτε πάλι μας λέει νά γίνου­με δυνατοί σαν τον Θεό, πού είναι παντοδύναμος.
'Αλλά μάς προτρέπει νά γίνουμε «οικτίρμονες», δηλαδή νά έχουμε καλοσύνη και συμπάθεια ακόμα και στους κακούς και πονηρούς ανθρώ­πους, όπως ο Ουράνιος Πατέρας μας.Το ζήτημα είναι νά συνειδητο­ποιήσουμε πότε είμαστε «οικτίρμονες» στην πράξη και στην καθημερι­νή ζωή και πότε είμαστε «ανοικτίρμονες».Δεν είμαστε «οικτίρμονες», όταν κατακρίνουμε τούς αδελφούς μας. Όταν είμαστε σκληροί και αυστηροί στους άλλους, όπως ο δούλος εκείνος τής Παραβολής πού του χάρισε ο Κύριος του μύρια τάλαντα. Ενώ εκεί­νος έβαλε στη φυλακή τον σύνδουλό του για 100 δηνάρια.
Οι άγιοι Πατέρες τής Εκκλησίας μας ήταν αυστηροί στον εαυτό τους και επιεικείς στους άλλους. Εμείς δυστυχώς είμαστε επιεικείς στον εαυ­τό μας και αυστηροί ατούς άλλους. Γι' αυτό και παρουσιάζεται το φαινόμε­νο νά μη συγχωρούμε εύκολα και γρή­γορα τα σφάλματα των άλλων, ενώ στον εαυτό μας όλα τα συγχωρούμε.Αυτή ή νοοτροπία έχει σαν απο­τέλεσμα νά μην έχουμε «σπλάγχνα οικτιρμών προς πάντας». Σε μερικούς φίλους και συγγενείς, δείχνουμε συ­μπάθεια και τούς ελεούμε. 'Αλλά όμως σε άλλους, πού δεν τούς συμπα­θούμε, δεν κάνουμε έλεος.
Ό Μέγας Βασίλειος γράφει χαρακτηριστικά: «Ελέησες τον αδελφό σον: Τότε θα σε ελεήσει και σένα ο Θεός. Δεν τον ελέησες; Ούτε και σένα θα ελεήσει τότε ο Θεός».Εκείνος πού κατακρίνει δεν κά­νει έλεος στον αδελφό του πού φταίει. Γι' αυτό και τελικά θα κατακριθεί από τον Θεό.Δεν είμαστε «οικτίρμονες», όταν δεν έχουμε κατανόηση για τούς αδελ­φούς μας.
Όταν είμαστε γεμάτοι απαιτήσεις από τούς ανθρώπους του σπιτιού μας και μες δεν είμαστε εντά­ξει στις υποχρεώσεις μας. Όταν δυ­σανασχετούμε και νευριάζουμε μπρο­στά στα σφάλματα των άλλων, ενώ δικαιολογούμε όλα τα δικά μας.
Όταν κατηγορούμε τούς πάντες και τα πάντα για ατέλειες με λόγια σκλη­ρά. Όταν την κακοδαιμονία και την έλλειψη συνεννοήσεως στο σύγχρονο κόσμο την ρίχνουμε στην κακότητα όλων των άλλων, βγάζοντας έξω τον εαυτό μας. Δεν είμαστε ακόμη «οικτίρμονες», όταν κάνουμε μία καλοσύνη, άλλά την κάνουμε με σκληρότητα και με ελε­γκτική διάθεση.
Μετά από όλες αυτές τις αρνητι­κές καταστάσεις, ας δούμε θετικά πότε είμαστε πράγματι «οικτίρμονες» στους αδελφούς μας.Είμαστε οικτίρμονες όταν μοιά­ζουμε στον Κύριο μας, πού είναι «οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος και πολυέλεος».Όταν συμπονούμε εκείνους πού αδικούνται και καταδυναστεύονται.Όταν είμαστε μακρόθυμοι και δεν παραδίδουμε τους αδελφούς μας πού αμαρτάνουν σε σκληρές τιμωρίες.
Όταν αγαπάμε με τον τρόπο πού θέλει ο Θεός. Ό Θεοδώρητος θαυμά­ζει, την άβυσσο τής θείας άγαθότη-τος, το αμέτρητο έλεος του Θεού και το πέλαγος τής φιλανθρωπίας Του.Αν είμαστε λοιπόν παιδιά του αληθινού Θεού, πού έχει αυτά τα χα­ρακτηριστικά, ας φροντίσουμε και μείς νά τα αποκτήσουμε σε κάποιο βαθμό.
Είμαστε «οικτίρμονες», όταν έχουμε φιλανθρωπία, έλεος, αγαθό­τητα και χρηστότητα. Γιατί ή αγάπη ή θεϊκή «χρηστεύεται». Δηλαδή είναι ευεργετική στους άλλους. Όποιος αληθινά αγαπάει είναι εξυπηρετικός και ωφέλιμος στους άλλους, σε όλους ανεξαιρέτως τούς ανθρώπους.
Είμαστε «οικτίρμονες», όταν έχουμε μία αγάπη ταπεινή. «Ή αγά­πη ού περπερεύεται, ού φυσιούται», τονίζει ο απόστολος Παύλος στον ύμνο τής αγάπης. Δηλαδή ο άνθρω­πος τής αληθινής αγάπης είναι σε­μνός, ταπεινός, δεν αυθαδιάζει. Όταν π.χ. οδηγεί αυτοκίνητο δεν βρίζει τον άλλο οδηγό πού έκανε λά­θος στην όδήγησή του. Τον αντιμε­τωπίζει με καλοσύνη, με συγκατάβα­ση με δύο λόγια προσευχής.Τέλος είμαστε «οικτίρμονες», όταν ή αγάπη μας «πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει». Ανέχεται τις αδυναμίες των άλλων. Και όταν βλέπει παρε­κτροπές ελπίζει ότι το πρόσωπο αυτό θα διορθωθεί. Πιστεύει ότι με τη χάρη τού Χριστού μπορεί νά μεταμορφωθεί και ο πιο δύσκολος άνθρωπος. Γι' αυτό και όλα τα υπομένει με την βοή­θεια του Εσταυρωμένου.