ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ
ΟΤΑΝ ο Κύριος επάνω στον σταυρό έλεγε στη μητέρα του. δείχνοντας τον μαθητή «όν ήγάπα», «ίδε ό υιός σου» και στον Ιωάννη «ιδού ή μήτηρ σου», καθιέρωνε ένα δεσμό άγιο παγκοσμίου σημασίας. Ό Ιωάννης, ώς εκπρόσωπος των πιστών μαθητών τού Κυρίου όλων των αιώνων, γινόταν εκείνη τη στιγμή υιός της Μητέρας του Θεανθρώπου. Και ή Μητέρα του Κυρίου μας, Μητέρα όλων μας. Πόσο υπέροχη στιγμή! Ό ετοιμοθάνατος Ιησούς μας φεύγοντας μας παρέδιδε στη στοργή της και εκείνη άνοιγε τήν μητρική αγκαλιά της, γιά νά μας αναλάβει κάτω από τή στοργική προστασία της. Στους αιώνες πού κύλησαν από τότε τό αισθάνθηκε αυτό ο λαός μας. Και κάθε στιγμή αισθάνεται τήν Παναγία μας νά τόν παρακολουθεί μέ τό γλυκό της βλέμμα, νά δακρύζει στον πόνο του, νά δέεται γι αυτόν στον Υιό της και Θεό, νά τόν παρηγορεί στις θλίψεις του, νά τόν επισκέπτεται στήν αρρώστια του, νά τόν καθοδηγεί στο δρόμο του. Έτσι τή βλέπει και έτσι τή ζωγραφίζει από τούς πρώτους αιώνες. Γλυκοφιλούσα! Μέ τά δυό της χέρια νά αγκαλιάζει απαλά, μέ άφθαστη τρυφερότητα τό θείο παιδί της. Στα φωτεινά της μάτια έχει συγκεντρωθεί όλη ή στοργή και ή αφοσίωση μιας μάνας, πού αγαπά αληθινά. Σ' αυτή τήν εικόνα ο πιστός βλέπει τήν Παναγία με τήν ίδια τρυφερότητα νά περιβάλλει και κάθε παιδί της. Σε μιάν άλλη έκφραση τήν παρουσιάζει Δακρυρροούσα. Από τά γεμάτα δάκρυα μάτια της, κατεβαίνουν στο θλιμμένο πρόσωπο της χοντρές σταγόνες. Είναι ή θλιμμένη Μητέρα. Νιώθει κάθε πονεμένο παιδί της και πάσχει και κλαίει μαζί του. Μα πιο πολύ κλαίει γιά τά παραστρατημένα παιδιά της και ζητά μέ τά δάκρυα της νά τά ξαναφέρει στήν πατρική αγκάλη τού Θεού. Πώς όμως νά τολμήσουμε εμείς οι ταπεινοί και αμαρτωλοί νά ατενίσουμε τόν ουρανό; Αισθανόμαστε τήν ανάγκη της πρεσβείας της. «Τάχυνον εις πρεσβείαν και σπεύσον εις ίκεσίαν». της κραυγάζουμε. Και ή Παναγία μας υψώνει τά δυό της χέρια, προσβλέπει τόν Υιό της και Θεό και δέεται γιά κείνους πού τήν επικαλούνται. Σ' αυτή τήν στάση είναι ή Δεομένη Παναγία. Μπροστά της έχει τή βεβαιότητα ο πιστός, ότι «πολλά ισχύει, δέησις μητρός πρός εύμένειαν δεσπότου». Ή Παναγία δεν δέεται μόνο γιά τά παιδιά της, άλλά και τά επισκέπτεται σε κάθε ανάγκη τους. Γι αυτό σε μιάν άλλη εικόνα φέρει τό όνομα Επίσκεψις. Στους βυζαντινούς χρόνους τήν Οδηγήτρια έπαιρναν μαζί τους οι αυτοκράτορες, γιά νά οδηγεί τά στρατεύματα τους στη νίκη, κατά τούς αγώνες τους εναντίον τών βαρβάρων και άπιστων. Σήμερα τήν επικαλούμεθα, νά μάς οδηγεί στους πνευματικούς μας αγώνες και στήν πορεία γιά μιά αληθινά πετυχημένη ζωή. Κι εμείς πού ζούμε στον αιώνα τού φόβου, όπως χαρακτηρίσθηκε ο αιώνας μας, θαλασσοδαρμένοι από τά κύματα τών ποικίλων καθημερινών δυσκολιών, όπου και αν βρεθούμε τις ήμερες αυτές, είτε στον μόχθο της σκληρής βιοπάλης είτε χαιρόμαστε τή γαλήνη στις παραλίες τών νησιών μας ή απολαμβάνουμε τό δροσερό αεράκι τού βουνού, ας κατευθύνουμε τά βήματα μας στα λιμάνια της ψυχικής γαλήνης, στους Ιερούς ναούς. Και εκεί κάτω από τά απλωμένα προστατευτικά χέρια της Πλατυτέρας, θα νιώσουμε τήν ασφαλή παρουσία, τή γαλήνη, τήν άκαταίσχυντη προστασία και βοήθεια της Ύπεραγίας και στοργικής Μητέρας μας.Και καθώς θα αισθανόμαστε τό γλυκό στοργικό της βλέμμα πάνω μας, μέ τήν αφοσίωση και τήν εμπιστοσύνη παιδιού προς μητέρα, ας τής ανοίξουμε τήν καρδιά μας, νά τής εμπιστευθούμε τούς φόβους μας και τά προβλήματα μας. «Προστασία τών Χριστιανών ακαταίσχυντε... πρόφθασον ώς αγαθή εις τήν βοήθειαν ημών τών πιστώς κραυγαζόντων σοι». Ή απάντηση δεν θα βραδύνει νά έλθει. Και τότε μαζί μέ όλο τό πλήρωμα τής Εκκλησίας, βεβαιωμένοι και άπό τή δική μας πείρα πια, θα μπορούσε νά τής ψάλλουμε: «Ουδείς προστρέχων επί σοι κατησχημένος άπό σου εκπορεύεται, αγνή Παρθένε Θεοτόκε, αλλ' αιτείται τήν χάριν και λαμβάνει τό δώρημα πρός τό συμφέρον τής αιτήσεως». (Από την "ΖΩΗ")
ΟΤΑΝ ο Κύριος επάνω στον σταυρό έλεγε στη μητέρα του. δείχνοντας τον μαθητή «όν ήγάπα», «ίδε ό υιός σου» και στον Ιωάννη «ιδού ή μήτηρ σου», καθιέρωνε ένα δεσμό άγιο παγκοσμίου σημασίας. Ό Ιωάννης, ώς εκπρόσωπος των πιστών μαθητών τού Κυρίου όλων των αιώνων, γινόταν εκείνη τη στιγμή υιός της Μητέρας του Θεανθρώπου. Και ή Μητέρα του Κυρίου μας, Μητέρα όλων μας. Πόσο υπέροχη στιγμή! Ό ετοιμοθάνατος Ιησούς μας φεύγοντας μας παρέδιδε στη στοργή της και εκείνη άνοιγε τήν μητρική αγκαλιά της, γιά νά μας αναλάβει κάτω από τή στοργική προστασία της. Στους αιώνες πού κύλησαν από τότε τό αισθάνθηκε αυτό ο λαός μας. Και κάθε στιγμή αισθάνεται τήν Παναγία μας νά τόν παρακολουθεί μέ τό γλυκό της βλέμμα, νά δακρύζει στον πόνο του, νά δέεται γι αυτόν στον Υιό της και Θεό, νά τόν παρηγορεί στις θλίψεις του, νά τόν επισκέπτεται στήν αρρώστια του, νά τόν καθοδηγεί στο δρόμο του. Έτσι τή βλέπει και έτσι τή ζωγραφίζει από τούς πρώτους αιώνες. Γλυκοφιλούσα! Μέ τά δυό της χέρια νά αγκαλιάζει απαλά, μέ άφθαστη τρυφερότητα τό θείο παιδί της. Στα φωτεινά της μάτια έχει συγκεντρωθεί όλη ή στοργή και ή αφοσίωση μιας μάνας, πού αγαπά αληθινά. Σ' αυτή τήν εικόνα ο πιστός βλέπει τήν Παναγία με τήν ίδια τρυφερότητα νά περιβάλλει και κάθε παιδί της. Σε μιάν άλλη έκφραση τήν παρουσιάζει Δακρυρροούσα. Από τά γεμάτα δάκρυα μάτια της, κατεβαίνουν στο θλιμμένο πρόσωπο της χοντρές σταγόνες. Είναι ή θλιμμένη Μητέρα. Νιώθει κάθε πονεμένο παιδί της και πάσχει και κλαίει μαζί του. Μα πιο πολύ κλαίει γιά τά παραστρατημένα παιδιά της και ζητά μέ τά δάκρυα της νά τά ξαναφέρει στήν πατρική αγκάλη τού Θεού. Πώς όμως νά τολμήσουμε εμείς οι ταπεινοί και αμαρτωλοί νά ατενίσουμε τόν ουρανό; Αισθανόμαστε τήν ανάγκη της πρεσβείας της. «Τάχυνον εις πρεσβείαν και σπεύσον εις ίκεσίαν». της κραυγάζουμε. Και ή Παναγία μας υψώνει τά δυό της χέρια, προσβλέπει τόν Υιό της και Θεό και δέεται γιά κείνους πού τήν επικαλούνται. Σ' αυτή τήν στάση είναι ή Δεομένη Παναγία. Μπροστά της έχει τή βεβαιότητα ο πιστός, ότι «πολλά ισχύει, δέησις μητρός πρός εύμένειαν δεσπότου». Ή Παναγία δεν δέεται μόνο γιά τά παιδιά της, άλλά και τά επισκέπτεται σε κάθε ανάγκη τους. Γι αυτό σε μιάν άλλη εικόνα φέρει τό όνομα Επίσκεψις. Στους βυζαντινούς χρόνους τήν Οδηγήτρια έπαιρναν μαζί τους οι αυτοκράτορες, γιά νά οδηγεί τά στρατεύματα τους στη νίκη, κατά τούς αγώνες τους εναντίον τών βαρβάρων και άπιστων. Σήμερα τήν επικαλούμεθα, νά μάς οδηγεί στους πνευματικούς μας αγώνες και στήν πορεία γιά μιά αληθινά πετυχημένη ζωή. Κι εμείς πού ζούμε στον αιώνα τού φόβου, όπως χαρακτηρίσθηκε ο αιώνας μας, θαλασσοδαρμένοι από τά κύματα τών ποικίλων καθημερινών δυσκολιών, όπου και αν βρεθούμε τις ήμερες αυτές, είτε στον μόχθο της σκληρής βιοπάλης είτε χαιρόμαστε τή γαλήνη στις παραλίες τών νησιών μας ή απολαμβάνουμε τό δροσερό αεράκι τού βουνού, ας κατευθύνουμε τά βήματα μας στα λιμάνια της ψυχικής γαλήνης, στους Ιερούς ναούς. Και εκεί κάτω από τά απλωμένα προστατευτικά χέρια της Πλατυτέρας, θα νιώσουμε τήν ασφαλή παρουσία, τή γαλήνη, τήν άκαταίσχυντη προστασία και βοήθεια της Ύπεραγίας και στοργικής Μητέρας μας.Και καθώς θα αισθανόμαστε τό γλυκό στοργικό της βλέμμα πάνω μας, μέ τήν αφοσίωση και τήν εμπιστοσύνη παιδιού προς μητέρα, ας τής ανοίξουμε τήν καρδιά μας, νά τής εμπιστευθούμε τούς φόβους μας και τά προβλήματα μας. «Προστασία τών Χριστιανών ακαταίσχυντε... πρόφθασον ώς αγαθή εις τήν βοήθειαν ημών τών πιστώς κραυγαζόντων σοι». Ή απάντηση δεν θα βραδύνει νά έλθει. Και τότε μαζί μέ όλο τό πλήρωμα τής Εκκλησίας, βεβαιωμένοι και άπό τή δική μας πείρα πια, θα μπορούσε νά τής ψάλλουμε: «Ουδείς προστρέχων επί σοι κατησχημένος άπό σου εκπορεύεται, αγνή Παρθένε Θεοτόκε, αλλ' αιτείται τήν χάριν και λαμβάνει τό δώρημα πρός τό συμφέρον τής αιτήσεως». (Από την "ΖΩΗ")
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου