Ανηφορίζοντας στην όμορφη Δωρίδα και στα λοίσθια σχεδόν του Νομού Φωκίδος, σε μια όμορφη πλαγιά λίγο πριν το χωριό Τρίκορφο, χτίζουμε το Μοναστήρι μας που τιμάται επ’ ονόματι των Αγίων Νεκταρίου και Φανουρίου.

Πρωτοεγκατασταθήκαμε εδώ στο Τρίκορφο, το Σεπτέμβριο του 1991, ξεκινώντας τον πνευματικό μας αγώνα για την σωτηρία των ψυχών μας αλλά και τον παράλληλο αγώνα να φτιάξουμε ένα μοναστήρι, έναν ακόμα πρόμαχο της Ορθοδοξίας μία ακόμα πνευματική έπαλξη.

Η ανέγερση της Μονής άρχισε από το μηδέν, όταν οι πρώτες μοναχές ξεκινήσαμε εδώ στο άγριο αρχικά και αφιλόξενο τόπο, ο οποίος όμως με την βοήθεια του Θεού και των Αγίων μας, μεταμορφώνεται σ’ ένα μικρό παράδεισο.

Καθημερινά η ζωή μας είναι ένας αγώνας, τόσο πνευματικός, όσο και σωματικός, διότι εκ του μηδενός, με πολλούς κόπους και μόχθους ανεγείρουμε το Μοναστηράκι μας. Οι ανάγκες είναι πολλές και επιτακτικές. Ήδη μέχρι σήμερα για την 16μελή μας οικογένεια, γιατί κάθε μοναστήρι είναι συγκροτημένο με την αγάπη και την θαλπωρή που έχει και η οικογένεια, μπορεί κανείς να φανταστεί τι ανάγκες υπάρχουν όχι μόνον για την συντήρησή μας, αλλά κυρίως για την συνέχιση του κτιριακού μας έργου, το οποίον έχει μεν αρχίσει, πλην όμως χρειάζεται πολύ δρόμο ακόμα για να ολοκληρωθεί.

Για να ξεκινήσουμε από την αρχή, ο πρώτος καιρός ήταν αρκτετά δύσκολος, δεδομένου ότι φτιάξαμε ένα μικρό προκατασκευασμένο σπίτι με τρία κελλάκια κι ένα μικρό εσωτερικό εκκλησάκι ενώ γύρω μας δεν υπήρχαν παρά τα βουνά της όμορφης Δωρίδας και στο βάθος αγναντεύαμε την θάλασσα του Πατραϊκού κόλπου. Επιπλέον δεν είχαμε ηλεκτρικό, ούτε νερό, ούτε φυσικά τηλέφωνο… Μετά την πρωϊνή ακολουθία, ξεκινούσαμε άλλη να φέρει νερό από μια κοντινή πηγή, άλλη να κόψει ξύλα για το τζάκι, άλλη να φτιάξει λιβάνι που ήταν το πρώτο μας διακόνημα, από το οποίο ουσιαστικά συντηρηθήκαμε τον πρώτο καιρό. Μέρες δύσκολες, που όμως με την βοήθεια του Θεού περνούσαν μέσα στην αγάπη Του, που μας παρηγορούσε και μας δυνάμωνε. Και το σούρουπο, όταν πιά τελείωνε η μέρα του Θεού, μαζευόμασταν και αρχίζαμε τον εσπερινό, κάτω από το φως των καντηλιών και των κεριών. Κατόπιν πιάναμε τα κομποσχοίνια μας και την ανάγνωση της Αγίας Γραφής και των βιβλίων με τούς βίους των Αγίων μας και άλλα ψυχοφελή.

Και σιγά σιγά, με την ευλογία του Αγίου μας, γινόμασταν όλο και περισσότερες και μέχρι σήμερα είμαστε 16 μοναχές.

Στο λιβανάκι λοιπόν με το οποίο ξεκινήσαμε, προστέθηκε το κηροπλαστείο, το ραφείο μας, η μελισσοκομία, η αγιογραφία, η κατασκευή εκκλησιαστικών ειδών, η κατασκευή πασχαλινών λαμπάδων, κομποσχοινιών και συντήρηση ζώων (κότες-πρόβατα και αγελάδες). Σε αυτά να προσθέσουμε την έκδοση του Ημερολογίου μας και κάθε δίμηνο του περιοδικού μας ¨Μοναχική Έκφραση¨ καί άλλων εκδόσεων, βιβλίων καί περιοδικών.

Εκτός από αυτά τα διακονήματα καλλιεργούμε διάφορα λαχανικά, φυτέψαμε δέντρα παντού για να έχουμε την δική μας συγκομιδή και με τα υλικά από τα ζώα μας φτιάχνουμε διάφορα ζυμαρικά και τυροκομικά προϊόντα όπως γιαούρτι, γκούντα τυρί, έμενταλ, παρμεζάνα, κεφαλογραβιέρα, κβάρκ κ.α. Παράλληλα με τα εσωτερικά διακονήματα, αναγκαστήκαμε να πηγαίνουμε σε διάφορες θρησκευτικές πανηγύρεις, κυρίως στην Αθήνα αλλά και στην επαρχία πουλώντας τα εργόχειρά μας από το πρωί μέχρι αργά τη νύχτα, κάτω από την σκέπη του Θεού και των Αγίων μας, γιατί για το Μοναστήρι τους τρέχουμε…

Δοξάζουμε τον Θεό γιατί μας έκανε το μεγαλύτερο δώρο, μας αξίωσε δηλαδή να ζούμε την όμορφη μοναστηριακή ζωή που ξεκινά το πρωί με την ακολουθία και την προσευχή και τελειώνει αργά τη νύχτα, πάλι με την προσευχή, γιατί στόχος και σκοπός μας που βρισκόμαστε εδώ είναι να συναντήσουμε τον Θεό, να συνομιλήσουμε μαζί Του, να γνωρίσουμε το θέλημά Του όσο γίνεται καλύτερα, να ενωθούμε μαζί Του, αλλά και να ενώσουμε και άλλους που έχουν ανάγκη, που ζητούν τις προσευχές μας και μεις ταπεινά, είτε με το κομποσχοίνι μας, είτε με τις παρακλήσεις μας, μεταφέρουμε στο Θεό τα αιτήματα τόσων ανθρώπων που προστρέχουν στούς θαυματουργούς Αγίους μας για να τους ζητήσουν βοήθεια και τις πρεσβείες τους στον θρόνο του Θεού.

Δοξάζουμε τον Θεό και τους Αγίους μας που μας ενισχύουν και σταδιακά τα όνειρά μας παίρνουν σάρκα και οστά, καθώς αγωνιζόμαστε για την κατάκτηση της αγιότητας…