Η ΝΗΣΤΕΙΑ

Με την χάρη του Κυρίου μας πλη­σιάσαμε και φέτος την νηστεία των Χριστουγέννων. Και ή περίοδος αύτη, εί­ναι μία ιερή περίοδος πνευματικών αγώνων, μετανοίας και νηστείας.

Γιατί νά νηστεύουμε;

Ασφαλώς όχι για νά φανούμε στους ανθρώπους, ότι νηστεύουμε. Ό Κύριος μας. πριν αρχίσει τη δη­μόσια δράση του. νήστεψε σαράντα μέρες και σαράντα νύχτες. Ή νηστεία αύτη πού έκανε, έδωσε αφορμή στον Σατανά για νά τον πειράξει. Παρόμοια και μες. ας έτοιμαζώμαστε και ας προγυμναζόμαστε στους αγώνες εναντίον των πνευμα­τικών αντιπάλων. Σε μία αμφίβολη πολεμική συμ­πλοκή, τονίζει ο Μ. Βασίλειος, ή πα­ρουσία συμμάχου στο πλευρό ενός εμπολέμου, προκαλεί την ήττα του άλλου. Το πνεύμα και ή σάρκα βρί­σκονται σε εμπόλεμη κατάσταση. Με ποιόν θα συμμαχήσεις; "Αν συμμαχήσεις με τη σάρκα θα εξασθένηση το πνεύμα. Ενώ αν συμμαχήσεις με το πνεύμα θα υποδούλωσης τη σάρκα. Εφ' όσον λοιπόν θέλεις νά ισχυρο­ποίησης το πνεύμα σου, δάμασε τη σάρκα με τη νηστεία.

Με τη νηστεία δείχνουμε τον σε­βασμό και την υπακοή στον Δημιουρ­γό και Κύριο μας. Γιατί ή πρώτη εντολή πού έδωσε στους πρωτοπλά­στους, τον "Αδάμ και την Εύα. ήταν εντολή νηστείας.

Μέσα στον αληθινό σκοπό της νηστείας υπάρχει ή αγάπη. Ή αγάπη μας πρώτα-πρώτα για τον Χριστό. Γιατί τηρούμε το λόγο πού μας είπε: «"Όταν άπαρθή ό νυμφίος, τότε (οί μαθηταί μου) νηστεύσουσι» (Ματθ. θ' 15). Ό άγιος Μάξιμος ο ομολογητής σημειώνει: «Όποιος αγαπά τον Θεό, ζει αγγελικό βίο στη γη. Γι αυτό νηστεύει και αγρυπνεί, ψάλλει και προσεύχεται και πάντοτε σκέπτεται καλά για όλους τους ανθρώπους». Αλλά νηστεύουμε από αγάπη για τούς φτωχούς, τούς ελαχίστους αδελ­φούς του Χριστού μας. Δεν τρώμε κρέας σαράντα μέρες π.χ. άλλά απλούστερα φαγητά και τα χρήματα πού εξοικονομούμε τα δίνουμε σε μία φτωχή οικογένεια.

Ακόμα νηστεύουμε γιατί διδαχθή­καμε από τον Κύριο μας ότι: «Τούτο το γένος (των δαιμονίων) ούκ εκπο­ρεύεται εί μή έν προσευχή και νηστεία» (Ματθ. ιζ' 21). Ή νηστεία λοιπόν διώ­χνει τα δαιμόνια των παθών πού κυ­ριεύουν και πολεμούν τη σάρκα μας και μολύνουν την ψυχή μας. Είναι για μας ή νηστεία όπλο και φάρμακο.Είναι πράγματι και πολύτιμο φάρ­μακο ή νηστεία, γιατί προφυλάσσει και θεραπεύει την αρρώστια τής ψυ­χής και του σώματος. Ή γαστριμαργία, ή καταστρεπτική αυτή πολυφα­γία, αποχαυνώνει τον άνθρωπο και βλάπτει ανεπανόρθωτα την υγεία του.

Ή νηστεία, λοιπόν, είναι ένα από τα μέσα. για να κατασιγάσουν τα πάθη. Επειδή υποβάλλει σε εκούσιες στερήσεις δοκιμάζει την ηθική δύνα­μη και δαμάζει τα άτακτα σκιρτήμα­τα τής σάρκας. Ό απόστολος Παύλος κάνει λόγο για τη χαλιναγώγηση του σώματος και των επιθυμιών. «Ύποπιάζω μου τό σώμα και δουλαγωγώ μήπως άλ­λοις κηρύξας, αυτός αδόκιμος γένο­μαι» (Α' Κορινθ. θ' 27).Γυμνάζω, λέει, το σώμα μου και το υποβάλλω σε στερήσεις, μήπως και άλλοι, στους οποίους έκήρυξα, βρα­βευθούν και εγώ αποδοκιμασθώ.

Πόσο ρεαλιστική και βαθιά ψυχο­λογημένη και ή παρατήρηση ενός ασκητού, πού έζησε τον πέμπτο αιώ­να: «Θα ρωτήσει κανείς από αυτούς, πού βαριούνται τη νηστεία: Είναι αμαρτία ή χρησιμοποίηση τής τρο­φής: Ασφαλώς όχι. Ή τροφή δεν εί­ναι αμαρτία. Ή αμαρτία μπορεί να έλθει σαν επακόλουθο τής τροφής».

Ή νηστεία άλλωστε έχει ένα πλατύ περιεχόμενο. Ή Εκκλησία μας δεν την στενεύει μονάχα στην τροφή. Την βλέπει με ευρύτητα θαυμαστή.

Σ' αυτό το σημείο ιδιαίτερα επι­μένει ο λόγος τού Θεού και ή πατερική σοφία και φρόνηση. Ή νηστεία δεν πρέπει νά είναι ένας ξηρός τύπος. Είναι προπάντων διάθεση ψυχής. Συνδυάζεται πάντα με τις άλλες αρε­τές, την εγκράτεια, την προσευχή, την μετάνοια. «Τιμή γάρ νηστείας ουχί σιτίων αποχή, άλλά αμαρτημάτων άναχώρησις», τονίζει ο ιερός Χρυσό­στομος.

Σε τίποτα, λοιπόν, δεν μάς ωφε­λεί αν δεν είναι έκφραση ειλικρινούς μετανοίας. Ίσα-ίσα μπορεί νά μάς παραπλανά και νά μάς δημιουργεί την ψευδαίσθηση τής πνευματικής αυτάρ­κειας. Μάς το υπογραμμίζει τόσο καθαρά ο Θεός με το στόμα τού προ­φήτη Ησαΐα: «Τη νηστεία και την αργία και τις γιορτές σας τις μισεί ή ψυχή μου... εφ' όσον δεν συνοδεύονται με μετάνοια, ειλικρίνεια, αγάπη και δικαιοσύνη...»

Επομένως ή νηστεία, ως πνευμα­τικός αγώνας, ως αυτοκυριαρχία, ως εγκράτεια, ως άσκηση, πρέπει νά εί­ναι καθημερινό μας μέλημα. "Όχι μόνο υπόθεση Σαρακοστής, άλλά ρυθ­μιστής ζωής.

(Από την "ΖΩΗ")

 

Η συκοφαντία.

 

Είναι χειρότερη από την κατάκριση. Γιατί με την κατάκριση διαδίδεις ένα κακό που έκανε ο συνάνθρωπός σου. Ενώ με τη συκοφαντία διαδίδεις κάτι (κακό) που δεν έκανε ο συνάνθρωπός σου, αλλά το «επινόησαν» τα πάθη σου και οι κακίες σου![1] «Αδικίαν ελογίσατο η γλώσσα σου» (Ψαλμ. 51:4) «Γι’ αυτό ο Θεός θα σε καταστρέψει εντελώς!» (Ψαλμός 51:7).

 

Άνθρωποι που συκοφάντησαν, και μάλιστα πρόσωπα ιερά, άνοιξαν δρόμο στο διάβολο, και δαιμονίσθηκαν! Ντοκουμέντα:

1^ον, Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θαυματουργός (+275) επίσκοπος Νεοκαισαρείας (μνήμη του 17 Νοεμβρίου), όταν ήταν νεαρός, σπούδαζε στην περίφημη τότε Αλεξάνδρεια. Σαν φοιτητής ήταν παράδειγμα προς μίμηση. Οι φίλοι του και συμφοιτητές του, τον φθόνησαν. Και είπαν να κάνουν κάτι για να τον ξευτελίσουν. «Έπιασαν» λοιπόν μια πόρνη, και της είπαν: «Θέλουμε να λες στον κόσμο, πως ο Γρηγόριος πόρνευσε μαζί σου. Θα σε πληρώσουμε!».  Και καθώς ο Γρηγόριος συζητούσε με τους συμφοιτητές του, παρουσιάστηκε μπροστά του η πόρνη, φωνάζοντας, όσο δυνατά μπορούσε: «Ήρθες στο πορνείο μου, και δεν με πλήρωσες! Θέλω τα χρήματά μου!». Ο Γρηγόριος ατάραχος! Η πόρνη επέμεινε να φωνάζει. Και ο Γρηγόριος για να λήξει το θέμα, την πλήρωσε! Και αυτή μόλις έλαβε τα χρήματα, δαιμονίσθηκε· έπεσε καταγής, γούρλωσε τα μάτια της, τραβούσε τα μαλλιά της, έτρωγε τη σάρκα της, σοκαρίζοντας τους πάντες! Ο Γρηγόριος προσευχήθηκε, και η πόρνη λυτρώθηκε από το δαιμόνιο! Στη συνέχεια η πόρνη ομολόγησε δημόσια την όλη αλήθεια! (Ευεργετινός τ. Β’ Υπόθεση ΜΣΤ’ Κεφάλαιο Β, 1 Βλέπε & Δ, 4).

& 2 Σε μια Σκήτη ζούσε ένας μεγάλος Γέροντας. Ένας άλλος Γέροντας συνασκητής του, τον φθόνησε. Και είπε να του κάνει κακό. Πήρε λοιπόν το βιβλίο, και πήγε στο κελί του μεγάλου Γέροντα, και το έκρυψε. Στη συνέχεια πήγε στον Ισίδωρο, Γέροντα της Σκήτης, και του είπε: «Κάποιος μου έκλεψε το βιβλίο!». «Αποκλείεται!» του είπε ο Γέροντας. Ο φθονερός Γέροντας επέμεινε!

Ο Ισίδωρος, έστειλε τους Πατέρες να κάνουν έρευνα σε όλα τα κελιά των μοναχών. Και έκπληκτοι βρήκαν το βιβλίο στο κελί του φημισμένου Γέροντα! Το έφεραν στη σύναξη. Ο «κλέφτης» μπροστά σε όλο το εκκλησίασμα, έβαλε μετάνοια στο Γέροντα Ισίδωρο, λέγοντάς του: «Αμάρτησα, βάλτε μου επιτίμιο». Και ο Ισίδωρος του έβαλε σαν επιτίμιο, να μείνει τρεις εβδομάδες «ακοινώνητος». Και ο μεγάλος Γέροντας επί τρεις εβδομάδες στεκόταν απέξω από τον Ναό, κάνοντας μετάνοια σε όλους τους εισερχομένους, και εξερχομένους, παρακαλώντας τους: «Συγχωρήσατέ με! Αμάρτησα!». Όταν τέλειωσε ο «κανόνας» του, εισήλθε στο Ναό, παρακολούθησε τη Λειτουργία, και κοινώνησε.

Και ευθύς ο Γέροντας που τον συκοφάντησε, δαιμονίσθηκε…! Παράλληλα φώναζε, όσο δυνατά μπορούσε, το μεγάλο κακό που έκανε! Το εκκλησίασμα σοκαρίσθηκε! Γονάτισε (το εκκλησίασμα) και έκανε προσευχή για να φύγει το δαιμόνιο, αλλά δεν έφευγε! «Μόνο αν προσευχηθείς εσύ που συκοφαντήθηκες, θα φύγει το δαιμόνιο», είπε ο Ισίδωρος στον μεγάλο Γέροντα. Και πραγματικά. Μόλις ο Γέροντας προσευχήθηκε,  το δαιμόνιο έφυγε! (Ευεργετινός τ. Β’ Υπόθεση ΜΣΤ’ Κεφάλαιο Δ’, 3).

 

Είναι λοιπόν πιθανό, όταν συκοφαντείς, ιδιαίτερα πρόσωπα «ιερά», να ανοίξεις την πόρτα της ψυχής σου, και να έλθει μέσα σου ο διάβολος, (που ψάχνει για τέτοιες ευκαιρίες!) και να δαιμονισθείς…!

---

[1] Φαντάσου να είσαι ιερέας και να σε συκοφαντούν και να σε διασύρουν παντού, πως κλέβεις χρήματα από την εκκλησία! Να είσαι δηλ. αθώος, και να μην μπορείς να σταθείς πουθενά! Γι’ αυτό ο προφήτης Δαβίδ ζητούσε από τον Θεό: «Λυτρωσαί με από συκοφαντίας ανθρώπων, και φυλάξω τας εντολάς σου!» (Ψλμ. 118:134), «Φεύγω, γιατί, όταν όλοι με συκοφαντούσαν και εγώ υπέφερα, κανένας από σας δεν μου συμπαραστάθηκε». Είπε ο Αββάς Νίκων που ασκήτευσε στο Σινά, και συκοφαντήθηκε ως πόρνος από τους χωρικούς! (Ευεργ. τ. Β’ Υπόθεση ΜΣΤ, Κεφ. Δ, 4).