Εις Μνήμην Θεοκλήτου Αρχιερέως.

<< Για μας τους αφελείς περί την εκκλησιαστική δογματική και εσχατολογία, πιστεύοντας ότι όποιος κλείνει τα μάτια φεύγει και ξεχνιέται , για Σένα Κύριε που είσαι η Ανάσταση και η Ζωή, σε παρακαλούμε τοποθέτησε κοντά σου την ψυχή του δούλου σου Θεοκλήτου Αρχιερέως που για εμάς υπήρξε Πατέρας και όχι Πατριός >>. ( αυτοσχέδια προσευχή του γράφοντος ).

Τι είπω και τι λαλήσω περί την ώρα ταύτην; Η Ψυχή μου τετάρακται. Εάν ο Μέγας Αβραάμ συναισθανόμενος την μηδαμινότητά του απέναντι στο Θεό έλεγε << εγώ ειμί γή και σποδός >>, τι είπω και τη λαλήσω περί την ώρα ταύτην;  Πατέρα, εκ μεταθέσεως ήρθα στην Μητρόπολη σου αλλά και να ενταχτώ στο Ωμοφόριό σου και στην  πνευματική σου προστασία. Σε δέχτηκα Μωυσή στη ζωή μου και, καθημερινά είχες θέση στο φτωχό μου κομποσχοίνι αλλά και στα χείλη μου ψελλίζοντας με τόλμη στον Κύριο να σε κρατήσει κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο στη ζωή. Τούτες οι ώρες είναι δύσκολες Πατέρα να σκεφθώ, να γράψω και να συλλάβω το μέγεθος της απώλειάς σου. Δεν ξέρω να μιλάω θεολογικά, ούτε να στοχάζομαι φιλολογικούς όρους να εντυπωσιάσω το κοινό και δημιουργεί το κενό αλλά και το καινό. Στο άκουσμα της είδησης ότι μας άφησες την Κυριακή των Βαϊων ο νούς μου θόλωσε, η αδύναμη καρδιά μου ράγισε, η σκέψη μου επέτρεψε στο στόμα μου να φωνάξει δυνατά και, να ψάλει την φήμη σου σε ήχο βαρύ, που οι ελάχιστες γνώσεις που κατέχω στην βυζαντινή μουσική μου επέτρεψαν να μελοποιήσω. Τώρα όμως, είναι η στιγμή των Παθών του Χριστού, αλλά και των παθών του δικού σου ποιμνίου που άφησες, αλλά δεν το εγκατέλειψες.  Ένα είναι βέβαιο ότι θα μας λείψεις. Και εμείς θα σου λείψουμε. Και θα μας λείψει η στεντόρεια φωνή σου γιατί δεν θα ακούμε πλέον την γνωστή σου φράση βλέποντας κάθε φορά έναν από εμάς αναφωνούσες με χαρά και διάκριση << ΕΥΛΟΓΗΣΟΝ ΠΑΤΕΡ>> και, εμείς με χαρά και τόλμη καθόμασταν και μιλούσαμε μαζί σου για το τώρα, το μετά και το πάντα. Και είναι βέβαιο ότι η γνώμη σου, η ευχή σου, πάντα μας συνοδεύουν τώρα που νιώθουμε μόνοι και, προσπαθούμε να ξεγελάσουμε την στενοχώρια μας ενθυμούμενοι τον δικό μας << Σετάκη >> με το χαμόγελό του, την αγάπη του για τα Γιάννινα που τόσο αγάπησε και πρόσφερε τα μέγιστα. Πατέρα, θα σε θυμάμαι για πάντα. Θα προσεύχομαι για σένα παραπάνω γιατί πίστεψες σε μένα και δεν με αδίκησες. Στο λόγο σου ήσουν σαφής και ξεκάθαρος. Άλλωστε ήσουν άντρας και τα παντελόνια που φορούσες τα τιμούσες συγχρόνως. Αιωνία σου η μνήμη Επίσκοπε και Μητροπολίτα Θεόκλητε, καλή Ανάσταση Δεσπότη μου.

Ο γράφων Πρεσβύτερος Δημήτριος Λάμπρου Ιερεύς και αμόναχος, μελανείμων και τάλας τάχα και, ρακενδύτης.