Δευτέρα 14 Απριλίου 2014



Μεγάλη Δευτέρα - Υμνολογική εκλογή.
Κοντάκιον Ήχος β’.
Την ώραν ψυχή, του τέλους εννοήσασα, καί τήν εκκοπήν, τής συκής δειλιάσασα, τό δοθέν σοι τάλαντον, φιλοπόνως έργασαι ταλαίπωρε, γρηγορούσα καί κράζουσα. Μή μείνωμεν έξω τού νυμφώνος Χριστού.
Αφού καταλάβεις, ψυχή μου πως πλησιάζει η ώρα του τέλους σου και φοβηθείς το κόψιμο της συκιάς, να εργάζεσαι φιλότιμα και πρόθυμα το χάρισμα, που σαν πολύτιμο τάλαντο σου χάρισε ο Θεός,κρατώντας άγρυπνο το νου και την ψυχή σου. Μέσα δε από τα βάθη σου να κράζεις: Πρόσεξε να μην μείνουμε έξω από τον Νυμφώνα του Χριστού.
Ο Οίκος
Τί ραθυμείς αθλία ψυχή μου; τί φαντάζη ακαίρως μερίμνας αφελείς; τί ασχολείς πρός τα ρέοντα; εσχάτη ώρα εστίν απάρτι, και χωρίζεσθαι μέλλομεν των ενταύθα. Έως καιρόν κεκτημένη, ανάνηψον κράζουσα: Ημάρτηκά σοι Σωτήρ μου, μή εκκόψης με, ώσπερ την άκαρπον συκήν, αλλ’ ως εύσπλαγχνος Χριστέ, κατοικτείρησον, φόβω κραυγάζουσαν. Μή μείνωμεν έξω του νυμφώνος Χριστού.
Γιατί τεμπελιάζεις, άθλια ψυχή μου? Γιατί αφήνεις τη φαντασία σου να χάνει τον καιρό της με φροντίδες τιποτένιες? Γιατί απασχολείσαι με πράγματα που τρέχουν και χάνονται σαν το νερό? Από εδώ και πέρα βρισκόμαστε πια στην τελευταία ώρα, και πρόκειται να χωρισθούμε από τα πράγματα αυτού του κόσμου. Οσο λοιπόν έχεις καιρό, ξύπνα και φώναξε στον Κύριο: Μη με κόψεις σαν την άκαρπη συκιά, γιατί αμάρτησα σε Σένα, αλλά σαν εύσπλαχνος λυπήσου με και σώσε εμένα, που σου φωνάζω με φόβο: Μη μείνουμε έξω από τον Νυμφώνα του Χριστού.
Συναξάριον
Τη αγία και μεγάλη Τρίτη, της των δέκα Παρθένων παραβολής, της εκ του ιερού Ευαγγελίου, μνείαν ποιούμεθα.
Στίχοι
• Τρίτη μεγίστη Παρθένους δέκα φέρει,
• Νίκην φερούσας αδεκάστου Δεσπότου.
Αλλ’ ώ Νυμφίε Χριστέ, μετά των φρονίμων ημάς συναρίθμησον Παρθένων, και τη εκλεκτή σου σύνταξον ποίμνη, και ελέησον ημάς. Αμήν.
Κατά την Μεγάλη και Αγία Τρίτη ενθυμούμεθα την παραβολή των δεκα παρθένων, όπως παρουσιάζεται στο Αγιο Ευαγγέλιο.
ΣΤΙΧΟΙ
Η Μεγάλη  Τρίτη φέρνει μπροστά μας τις δέκα παρθένους
Που παρουσιάζουν την νίκη του Δεσπότου και Κυρίου, ο οποίος δεν δωροδοκείται από κανέναν.
Αλλά, Συ Κυριε, ο Νυμφίος της Εκκλησίας, συναρίθμησε και εμάς μαζί με τις φρόνιμες παρθένες και σώσε μας ως φιλάνθρωπος, που είσαι.
Εις τους Αίνους
Ιδιόμελον Ήχος α’
Εν ταις λαμπρότησι των Αγίων σου, πώς εισελεύσομαι ο ανάξιος; εάν γάρ τολμήσω συνεισελθείν εις τον νυμφώνα, ο χιτών με ελέγχει, ότι ουκ έστι του γάμου, και δέσμιος εκβαλούμαι υπό των Αγγέλων. Καθάρισον Κύριε, τον ρύπον της ψυχής μου, και σώσόν με ως φιλάνθρωπος.
Στη λαμπρή ωραιότητα της αγίας βασιλείας Σου πώς να εισέλθω εγώ ο ανάξιος, εξ αιτίας των αμαρτιών μου? Γιατί κι άν τολμήσω να μπω μαζί με τους αγίους καλεσμένους Σου, τα ενδύματά μου με ελέγχουν, γιατί δεν είναι άξια του γάμου, όπως είπες στην παραβολή. Γι’ αυτό το λόγο και θα εξορισθώ της Βασιλεία Σου από τους αγγέλους, που είναι οι δούλοι της παραβολής. Σε παρακαλώ λοιπόν, Κύριε, καθάρισε όλη την ακαθαρσία της ψυχής μου, και σώσε με ως φιλάνθρωπος που είσαι.
Εις τον στίχον των αίνων.
Δόξα… Καί νύν… Ήχος βαρύς
Ιδού σοι το τάλαντον, ο Δεσπότης εμπιστεύει ω ψυχή μου. Φόβω δέξαι το χάρισμα. Δάνεισαι τω δεδωκότι, διάδος πτωχοίς, και κτήσαι φίλον τον Κύριον, ίνα στής εκ δεξιών Αυτού, όταν έλθη εν δόξη, και ακούσης μακαρίας φωνής: «Είσελθε δούλε, εις την χαράν του Κυρίου σου.” Αυτής αξίωσόν με, Σωτήρ τον πλανηθέντα, διά το μέγα σου έλεος.
Ορίστε, ο Δεσπότης Χριστός, ψυχή μου, σου εμπιστεύεται ένα μοναδικό χάρισμα. Είναι αμύθητη η αξία του, όπως στην αρχαία εποχή ήταν μεγάλος θησαυρός το α΄ρχαίο τάλαντο. Σε κάνει αδελφό Του, μέλος της Εκκλησίας Του και πολίτη της Βασιλείας Του. Δέξου με φόβο το χάρισμα. Ο Κύριος σε κάνει διαχειριστή αυτού του θησαυρου. Δάνεισε αυτόν τον πλούτο σε Αυτόν που σου το χάρισε διαδίδοντάς το σε όσους το έχουν ανάγκη. Ετσι θα αποκτήσεις σαν φίλο σου τον Κύριο. Στο τέλος θα μπορέσεις να σταθείς σταδεξιά του Κυρίου, όταν θα έλθει ένδοξος στη Δευτέρα Παρουσία Του Κι θα ακούσεις την μακαρία Του φωνή να σου λέγει: Μπορίς, δούλε, να εισέλθεις στη χαρά του Κυρίου σου. Αξίωσέ με, Σωτήρ, κι εμένα τον πλανεμένο δούλο Σου, να μπω σε αυτή την Βασιλεία Σου, αφού πάντα δείχνεις το μεγάλο Σου και πλούσιο έλεος.
Απόδοση, Ιωάννης Παπαχρήστος.


Δεν υπάρχουν σχόλια: