2. ΠΕΡΙ ΙΕΡΕΩΝ (Β΄)

«Σίμων Ιωνά αγαπάς με;»

(Ιω. 21:17)

   Ο Κύριος μετά την Ανάσταση Του εμφανίσθηκε στους μαθητές Του στη λίμνη της Τιβεριάδος. Κι εκεί ρώτησε τον Πέτρο:

   - Σίμων του Ιωνά; Με αγαπάς;

   - Ναι, Κύριε, Συ το ξέρεις ότι σε αγαπώ.

   - Ποίμαινε τα πρόβατα μου (Ιω.21:16).

   «Ο Κύριος (σχολιάζει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος) δεν είπε στον Πέτρο αν δε με αγαπάς πέταξε τα χρήματα σου, νήστεψε, σκληραγωγήσου, ανάστησε νεκρούς, βγάλε δαιμόνια. Όλα αυτά και άλλα τα παράβλεψε. Αλλά του είπε ευθέως: Εφόσον με αγαπάς ποίμαινε τα πρόβατα μου» (περί Ακαταλήπτου, λόγος ΣΤ).

   Γιατί πόθος (καϋμός!) του Χριστού είναι η σωτηρία του κόσμου! Και όποιος Τον αγαπά «εκπληρώνει» αυτόν τον πόθο, τον «καϋμό» Του! Και τι δεν κάνει για να σωθεί ο κόσμος (αρχίζοντας πρώτα από τον εαυτό του...) για να μη βρωμίσει (ο κόσμος) και για να μην πέσει στο σκοτάδι!

«Υμείς εστέ το άλας της γης»

(Μτ. 5:13)

   «Σεις είσθε το αλάτι της γης. Αν το αλάτι χαλάσει με τι θα το αλατίσομε; Δεν κάνει πια για τίποτε. Και τότε το πετάμε στο δρόμο. Και το πατούν οι άνθρωποι» (Μτ. 5:13)

   Ο Κύριος δεν είπε για τους ιερείς: Φροντίστε να γίνετε το αλάτι της γης. Αλλά: «Είσθε το αλάτι της γης». Δηλαδή: Άπαξ και είσαι ιερέας για τον κόσμο είσαι ήδη το αλάτι του!

   Και το αλάτι είναι για να αλατίζει το φαγητό. Διαφορετικά, τι χρειάζεται; Είναι άχρηστο. «Το πετάμε στο δρόμο και το πατούν οι άνθρωποι» (Μτ.5:13). Με άλλα λόγια όταν ο ιερέας δεν αλατίζει με την ζωή του τη ζωή του κόσμου, όταν δηλαδή δεν κοσμείται με αρετές, τότε οι άνθρωποι τον περιφρονούν! Μπορεί να του λένε με το στόμα τους «σε πάμε», αλλά στη συνείδηση τους έχει καταπέσει.

   «Ο ταβερνιάρης αγαπά τον μπεκρή, αλλά γαμπρό δεν θέλει να τον κάνει» (Λ. Παροιμία).

«Υμείς εστέ το φως του κόσμου»

(Μτ.5:14)

   Σεις είστε το φως του κόσμου, είπε πάλι ο Κύριος για τους ιερείς.

   Δεν είπε: Προσέξτε, φροντίστε να γίνετε το φως του κόσμου, αλλ’ «είσθε το φως του κόσμου!»

   Άπαξ και είσαι ιερέας, για τον κόσμο (που είναι σκότος) είσαι ήδη φως! Πρότυπο! Ελπίδα!

   Κι αν το φως γίνει σκοτάδι, το σκοτάδι τι θα γίνει; Και τι χρειάζεται το φως όταν δεν φέγγει στο σκοτάδι;

   Είπεν ο Κύριος:

   «Κανείς δεν ανάβει το λυχνάρι για να το βάλει κάτω από ένα κιβώτιο. Αντίθετα, το βάζουν στο λυχνοστάτη και το φως του φέγγει σε όλους εκείνους που είναι στο σπίτι. Έτσι πρέπει να λάμπει και το δικό σας φως (των ιερέων) μπροστά στους ανθρώπους, να βλέπουν τα καλά σας έργα και να δοξάζουν τον ουράνιο πατέρας σας» (Μτ.5:14-16). [σημ: Ο Κύριος δεν είπε (εξηγεί ο Νικηφόρος Ξανθόπουλος  + 1330) δείξτε τα έργα σας στον κόσμο, αλλά «λαμψάτω το φως υμών». Να λάμψει το φως σας! Να είναι, δηλαδή, τόσο μεγάλη η αρετή σας, ώστε ν’ αστράφτει από μόνη της! Μ’ άλλα λόγια, όταν το φως της αρετής είναι μεγάλο, όσο και να το «κρύψεις», θα αστράφτει (Εξήγησις σύντομος εις την Κλίμακα του Ιωάννου. Έκδοση Ι. Μ. Νικοπόλεως σελ.403, διασκευή)].

    Γιατί «ο πατέρας Μου από σας (τους ιερείς) δοξάζεται μόνον όταν σεις κάνετε καρπό πολύ» (Ιω.15:8).

   Δηλαδή:

·        Ο Κύριος δεν απαιτεί από τους ιερείς να φέρουν καρπό (= αρετές), αλλά πολύ καρπό.

·        Δεν απαιτεί απλά να είναι ελεήμονες, αλλά πολύ ελεήμονες.

·        Δεν απαιτεί απλά να νηστεύουν, προσεύχονται κ.α., αλλά να νηστεύουν και να προσεύχονται όσο πιο πολύ μπορούν!

·        Δεν απαιτεί απλά να έχουν ταπείνωση, αλλά πολύ ταπείνωση, κ.α.

«Πατάξω τον ποιμένα»

(Μτ.26:31)

   Ο Κύριος, Μ. Πέμπτη βράδυ, ανεβαίνοντας για το όρος των Ελαιών, έλεγε στους μαθητές Του:

   «Αυτή τη νύκτα θα σκανδαλισθήτε όλοι με μένα. Το λέει άλλωστε και η Γραφή: Θα πατάξω τον ποιμένα και θα διασκορπισθούν τα πρόβατα της ποίμνης» (Μτ.26:31, Ζαχ.13:7).

   Η Γραφή εδώ δεν εννοεί μόνο τον σωματικό θάνατο του ποιμένα, αλλά και τον πνευματικό.

   Δηλαδή:

·        Όταν ο ιερέας δεν είναι «άγγελος Κυρίου Παντοκράτορος» (Μαλαχ.2:7), όταν δηλαδή δεν κηρύττει μετάνοια και Βασιλεία του Θεού, αλλά ενασχολείται συνεχώς με θέματα κοσμικά, κοινωνικά, ακόμα και εθνικά,

·        Όταν ο βίος του δεν διαφέρει σε τίποτε (!) από τον βίο ενός κοσμικού ανθρώπου,

·        Όταν δηλαδή δεν είναι ούτε αλάτι της γης, ούτε φως του κόσμου, τότε ήδη έχει θανατωθεί πνευματικά, θανατώνοντας ταυτόχρονα και τα πρόβατα που του εμπιστεύθηκε ο Κύριος! (Πρβλ. Μτ. 15:14).

   Κάποτε ένα λεωφορείο περνώντας τις γραμμές του τραίνου έπεσε πάνω σε διερχόμενη αμαξοστοιχία και ήρθε το μοιραίο. Το λεωφορείο πετάχθηκε μακρυά, έπιασε φωτιά, κι όλοι οι επιβάτες του έγιναν κάρβουνο.

   Έγινε δικαστήριο. Κατηγορούμενος ήταν και ο φύλακας «διαβάσεως» των γραμμών του τραίνου. Ο εισαγγελέας τον ανέκρινε. Τελευταία του έκανε την πιο κρίσιμη ερώτηση:

-      Την στιγμή που ερχόταν το τραίνο, κρατούσες στα χέρια του το ειδικό «φανάρι»;

-      Το κρατούσα.

-      Με τέτοιο τρόπο ώστε να το βλέπουν οι οδηγοί και να κάνουν στοπ;

-      Και βέβαια!

-      Αθώος ο κατηγορούμενος, απεφάνθη ο εισαγγελέας.

   Την δίκη παρακολουθούσε κι ένας άλλος φύλακας, συνάδελφος. Ακούγοντας την αθώωση του, τον πλησίασε και του ψιθύρισε στ’ αυτί:

-      Θα σε ρωτήσω κάτι που ο εισαγγελέας δεν σε ρώτησε: Το φανάρι, που κρατούσες, είχε αναμμένο το κόκκινο φωτάκι;

-      Όχι!...

   Και ο κληρικός, όταν είναι φανάρι χωρίς φως, είναι αίτιος απωλείας πολλών ψυχών!!!

   Ο Παντοκράτωρ Κύριος φωνάζει, διαμαρτύρεται: «Ιερείς! Ακούστε και προσέξτε αυτά που θα σας πω: Με τον τρόπο σας στήσατε παγίδα στο λαό! Και πού; Επί τη σκοπιά!, στην Εκκλησία μου! Μέσα εδώ γίνατε δίκτυο απλωμένο που ψαρεύει ψυχές για τον διάβολο! Γέμισαν, τσακίσθηκαν τα δίχτυα από το βαρύ φορτίο!» (Ωσηέ 5:1-2).

Η τιμωρία

   Ο Κύριος δια του προφήτου Μαλαχίου απειλεί και φοβερίζει τους ιερείς, που κοιτάνε πως να «βολευθούν» και όχι πως να δοξάσουν το όνομα Του:

   «Αν δεν με ακούτε, αν δεν το χωνέψετε καλά, ώστε να έχετε ως στόχο να δοξάζεται το όνομα Μου, θα σας καταρασθώ!

   Το γεμάτο από τα περιττώματα στομάχι των ζώων, που προσφέρετε ως θυσία, θα το πετάξω στα μούτρα σας! Και μαζί με αυτό θα σας πετάξω εκεί που καίνε τα απορρίμματα (= γέννα του πυρός!)». (Μαλαχ.2:1-3).

   Και η ιεροσύνη του ιερέα; Θα πεταχτεί κι αυτή στον «κάδο απορριμμάτων»; Όχι!

   Όταν «θα έλθει ο Κύριος θα τον διχοτομήσει. Και το ένα τμήμα του θα το βάλει εκεί που θα βάλει τους υποκριτές. Εκεί θα είναι ο κλαυθμός! Εκεί θα είναι ο βρυγμός των οδόντων» (Μτ.24:45-51). Με άλλα λόγια, όταν θα έλθει ο Κύριος θα τον «διχοτομήσει», θα τον κόψει στη μέση, θα τον καθαιρέσει! Η μεν ιεροσύνη του θα πάει στον παράδεισο, ο ίδιος δε ως καθηρημένος θα πάει στην κόλαση! Και μάλιστα πολύ βαθειά...

1. «ΟΥ ΔΥΝΑΣΑΙ ΔΥΣΙ ΚΥΡΙΟΙΣ ΔΟΥΛΕΥΕΙΝ»

      Είμαστε ιερείς του Χριστού. Υπηρετούμε (λέμε) τον χριστό και την Εκκλησία Του. Σκεφθήκατε ποτέ, μήπως τελικά δεν υπηρετούμε ούτε τον Χριστό, ούτε την Εκκλησία, αλλά το θέλημα μας, τα πάθη μας, με ένα λόγο το «καταραμένο» εγώ μας; Μήπως δεν είμαστε ιερείς του Χριστού και της Εκκλησίας Του, αλλά του «εγωισμού» μας;

   Είπεν ο Κύριος: «Κανείς δεν μπορεί να είναι δούλος σε δυό κυρίους γιατί ή θα μισήσει τον έναν ή θα αγαπήσει τον άλλον, ή θα στηριχθεί στον έναν και θα περιφρονήσει τον άλλο» (Μτ.6:24, Λκ.16:13).

   Κύριος είναι ο Χριστός, κύριος είναι και το θέλημα μας, το «εγώ» μας. Λοιπόν; Ποιόν κύριο υπηρετούμε στη ζωή μας; Και ποιόν μισούμε και καταφρονούμε; Αποκλείεται να υπηρετούμε και τους δυο....

   Ο Κύριος είναι ξεκάθαρος: Δεν μπορούμε να υπηρετούμε δυο κυρίους. Ή θα υπηρετούμε το δικό Του θέλημα και θα καταφρονούμε το δικό μας, ή θα υπηρετούμε το δικό μας και θα καταφρονούμε το δικό Του.

   Το «μίσος», η «καταφρόνηση» του θελήματος μας γεννά την αγάπη προς τον Ιησού Χριστό. Αντίστροφα, η αγάπη προς το θέλημα μας (φιλαυτία) γεννά την...καταφρόνηση (!) του Χριστού!

Οι ψυχασθενείς φαρισαίοι

   Οι φαρισαίοι «ψοφούσαν» για ν’ ακούσουν «μπράβο» από τον κόσμο. Το παν γι’ αυτούς ήταν πως ν’ αρέσουν σ’ αυτόν. Είναι «ψύχωση» επ’ αυτού, αγιάτρευτη ψυχασθένεια. Παράλληλα όμως δεν έπαυαν να μιλούν στο λαό για το Θεό! Έκαναν απ’ άμβωνος στομφώδη κηρύγματα. Διεκήρυττον δημοσίως την αφοσίωση τους και την πίστη τους στο Θεό!

   Ο δε «κοσμάκης» τους εθαύμαζε! Όμως για τον καρδιογνώστη Κύριο οι φαρισαίοι ήταν ....λάθος! «Είναι ποτέ δυνατόν (τους είπε) να αποκτήσετε εσείς σωστή πίστη, αφού την υπόληψη των άλλων ανθρώπων την θεωρείτε τόσο σπουδαία, ώστε να μην σας απασχολεί ποιά είναι η γνώμη του Θεού για σας;» (Ιω.5:44).

   Σκέψου: Είναι δυνατόν να είσαι αφοσιωμένος στον Κύριο, όταν έχεις δώσει όλη σου την καρδιά στον κόσμο; Είναι δυνατό να «ψοφάς» για τα «εύγε» του κόσμου, και να πιστεύεις σωστά και καθαρά στον Κύριο; Το «εγώ» σου λατρεύεις ή τον Θεό;

   Είσαι κληρικός. Το μόνο που σε «καίει» είναι ν’ αποσπάσεις εγκώμια και επαίνους από το ποίμνιο σου, καθώς και από τον επίσκοπο σου. Προβάλεις, διαφημίζεις, διαλαλείς το κατ’ εσέ θεάρεστο έργο σου, αποσπώντας τα εγκώμια του κόσμου. «Μπράβο! Άγιος παπάς!». Κι εσύ ακούγοντας τα απογειώνεσαι! Ενώ ο Κύριος εξ ουρανού ...αηδιάζει! (Λκ.16:15). Και όσο εσύ καμαρώνεις και φουσκώνεις, τόσο Αυτός αηδιάζει! Αλλ’ αυτό καθόλου δεν σε...νοιάζει!!!

   Μα ο Θεός θα σε κρίνει, και όχι ο Επίσκοπος σου, ούτε και το ποίμνιο σου. [σημ: Κανείς δεν δίνει εξετάσεις σε άνθρωπο! Ούτε ο εξομολογούμενος στον εξομολόγο, ούτε ο παπάς στο δεσπότη, ούτε ο δεσπότης στη Σύνοδο! Κανείς! Και ο εξομολογούμενος και ο παπάς και ο δεσπότης και η Σύνοδος θα καθήσουν όλοι στο ίδιο εδώλιο και θα εξετασθούν από τον Ίδιο Δικαστή! «Εκεί γαρ ουδείς ο βοηθών, ου πλούτος, ου δύναμις, ου φίλοι, ουκ άρχοντες» (Παρακλητική, ήχος βαρύς, Δευτέρα πρωί)

   Ω, ποία ώρα τότε, και ημέρα φοβερά!

   Όταν καθήσει ο Κριτής επί θρόνου φοβερού!

   Βίβλοι ανοίγονται και πράξεις ελέγχονται,

   Και τα κρυπτά του σκότους δημοσιεύονται» (Τριώδιον, Αίνοι Κυριακής Απόκρεω)].

   Απλούστατα: Δεν σε νοιάζουν τα «σχόλια»του Θεού, γιατί δεν είναι ο Κύριος σου!

   Γιατί, αν πράγματι πίστευες στον Κύριο (που λες πως Τον υπηρετείς), αν Τον διακονούσες εκ καρδίας, και ξέροντας πως ο Κύριος σου αηδιάζει τις «διαφημίσεις» και τις «προβολές», τότε δεν θα διανοείσο να διαφημίσεις το κατ’ εσέ θεάρεστο έργο σου.

   Γι’ αυτό, η αυτοπροβολή ήταν για τον Παύλο – γνήσιο δούλο του Κυρίου – «αφροσύνη» (= ηλιθιότητα!). (Β’ Κορ.12:11).

Στο Επουράνιο Δικαστήριο

   Έλεγε ο αείμνηστος αρχιμ. Ιωήλ Γιαννακόπουλος:

   Κατά την φοβερά ημέρα της Κρίσεως ο Κριτής θα μας καλέσει σε απολογία και θα μας ρωτήσει:

   - Τέκνον μου, κάτω στη γη που ήσουν, για την δόξα την δική Μου εργαζόσουν ή για την δική σου;

   Τι θα απολογηθούμε; Σίγουρα θα Του ομολογήσουμε συντετριμμένοι:

-      Όχι, Κύριε, όχι. Δεν τα δίναμε όλα για την δική Σου δόξα, αλλά θέλαμε και την δική μας δόξα.

-      Και ποιά δόξα σε «έκαιγε» πιο πολύ; Η δική σου ή η δική Μου; Θα μας ξαναρωτήσει.

   Θα του «ξεστομίσομε» πως «σκοτωνόμασταν» για τη δική Του δόξα; Και πάλι με ντροπή και συντριβή θα του ομολογήσομε:

-      Όχι, Κύριε. Πιο πολύ νοιαζόμασταν για τη δική μας δόξα.

-      Και γιατί δεν θα προσπαθήσατε να «θάψτε» τη δική σας δόξα; Γιατί συντηρούσατε το θέμα;

   Άρα δεν πιστεύαμε στο Χριστό, αλλά στο ανήθικο «εγώ» μας, και αυτό υπηρετούσαμε στον κόσμο, με σημαία το Χριστό!

Πρόσχωμεν! Στώμεν καλώς!

Του Αρχιμανδρίτη Βασιλείου Μπακογιάννη απο το βιβλίο του << Είπεν ο Κύριος >>.