1. ΠΕΡΙ ΙΕΡΕΩΝ (Α΄)

«Εγώ ειμί η θύρα»

(Ιω.10:9)

   Στα χρόνια του Χριστού η αυλή των μεγάλων σπιτιών στην Παλαιστίνη ήταν περικυκλωμένη με μια πανύψηλη μάνδρα, έχοντας μια πόρτα με έναν θυρωρό.

   Στην περιφραγμένη αυτή αυλή έβαζαν τα πρόβατα τους, που μπαινοέβγαιναν με τον τσοπάνη τους. Ο θυρωρός γνώριζε τον τσοπάνη και του άνοιγε την πόρτα.

   Μόνο οι κλέφτες και οι ληστές «παρέκαμπταν» τον θυρωρό. Πηδούσαν την μάνδρα και έκλεβαν τα πρόβατα.

   Κάποια μέρα ο Χριστός περνούσε με τους μαθητές Του απ’ έξω από μια τέτοια αυλή. Και βλέποντας τον τσοπάνη να περνά την πόρτα, είπε στους μαθητές Του: «Εγώ ειμί η θύρα των προβάτων» (Ιω. 10:7), εννοώντας: όποιος θέλει να γίνει ποιμένας των λογικών προβάτων θα πρέπει να περάσει μέσα απ’ Αυτόν. Πώς;

·        Μέσω της ιεροσύνης Του.

·        Γνωρίζοντας καλά και αγαπώντας τον «ιδιοκτήτη», ποιμένα των προβάτων, τον Ιησού Χριστό (Ιω.21:15-17).

   Δεν αρκεί, δηλαδή, μόνο η ιεροσύνη, αλλ’ απαιτείται και γνώση, εμπειρία του Χριστού. Και δεν απαιτείται μόνο η γνωριμία μας με το Χριστό, αλλά απαιτείται και η ιεροσύνη.

   Χωρίς αυτά τα δύο δεν είσαι ποιμένας, αλλά κλέφτης και ληστής (Ιω.10:1). Ο δε ναός «σπηλιά» που μαζεύονται οι κλέφτες κι οι ληστές! (βλ. Μτ.21:13).

Η εξουσία των ιερέων

   Ο Χριστός είπε στον απόστολο Πέτρο:

   * «Ό,τι δέσεις συ στη γη, θα είναι δεμένο και στον ουρανό» (Μτ.16:19). Προσέξτε: Δεν του είπε «αν δέσεις κάτι σωστά θα είναι δεμένο στον ουρανό, γιατί το έδεσες σωστά», αλλά ό,τι (οτιδήποτε, καλώς ή κακώς!) δέσεις συ στη γη, θα είναι δεμένο στον ουρανό, γιατί το έδεσες εσύ, η αρχιεροσύνη σου!

   * «Και ό,τι λύσεις στην γη θα είναι λυμένο στον ουρανό» (Μτ.16:19).

   Και πάλι δεν του είπε «αν λύσεις κάτι σωστά θα είναι λυμένο στον ουρανό, γιατί το έλυσες σωστά», αλλά ό,τι (οτιδήποτε, καλώς ή κακώς!) λύσεις στη γη θα είναι λυμένο στον ουρανό, γιατί το έλυσε η αρχιεροσύνη σου!

    Οι αρχιερείς είναι διάδοχοι του αποστόλου Πέτρου. Ό,τι ίσχυε τότε για τον Πέτρο, ισχύει και γι’ αυτούς. Ο Κύριος, δηλαδή, τους έδωσε την χάρη να λύνουν και να δένουν «εν λευκώ» και επί γης και εν ουρανοίς(!).

   «Η ιεροσύνη (γράφει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος) είναι μια αρχή (εξουσία) που ο τόπος δράσης είναι εδώ στη γη, αλλά οι αποφάσεις της ισχύουν για πάντα, και εδώ στη γη και εκεί στον ουρανό. Ο ιερωμένος έδρα του έχει τη γη. Και προηγείται. Ο Χριστός, παρ’ ότι είναι Κύριος και Δεσπότης χρονικά έρχεται στις αποφάσεις δεύτερος, ακολουθεί δηλαδή και επικυρώνει τις αποφάσεις των επί γης αντιπροσώπων του» (εις Ησαΐαν, ομιλ.5:1).

Ο Κύριος επί γης σεβάσθηκε τους ιερείς.

Δεν τους κατέκρινε.

Ο Κύριος έβλεπε τις «αταξίες» των ιερέων και των αρχιερέων. Έβλεπε και άλλα, που δεν έβλεπαν άλλοι. Παρόλο αυτό δεν στράφηκε ποτέ, και προπαντός δημοσίως, εναντίον τους. Παραδείγματα:

* Για την τάξη και την ευπρέπεια του ναού υπεύθυνοι ήσαν οι ιερείς και οι αρχιερείς.

Και με την άδεια τους οι έμποροι στις ημέρες του Πάσχα πωλούσαν τα προϊόντα τους στο προαύλιο του ναού. Ο ναός θύμιζε σταύλο! Και όμως! Όταν ο Κύριος έδιωξε τους εμπόρους από το ναό δεν είπε «λέξη

 για τους ιερείς και αρχιερείς, υπεύθυνους του ναού! Από σεβασμό στο αξίωμα τους!

* Ενώ του φαρισαίους τους ήλεγξε δριμύτατα και δημοσίως μ’ εκείνα τα φοβερά και απανωτά «ουαί», τους αρχιερείς Άννα και Καϊάφα δεν τους «άγγιξε» καθόλου!

Και ενώ ήλεγξε τον δούλο (που Τον ράπισε), δεν ήλεγξε τους Άννα και Καϊάφα, που Τον σταύρωσαν !

Ο Κύριος τήρησε εδώ τον λόγο της Γραφής: «Ου μη επάξω την χείρα μου επί χριστόν Κυρίου» (Α’ Βασιλ. 24:7). Δεν θα σηκώσω τα χέρια μου επάνω τους (όσο διεστραμμένοι και αν είναι) γιατί είναι «Χριστοί Κυρίου». Έχουν «χρισθεί» με την Αρχιεροσύνη.

Ο Χριστός μας δίδαξε μ ‘ αυτό πως άπαξ και ο άλλος είναι ιερέας ή αρχιερέας, όσο διεστραμμένος κι αν είναι, είναι αμαρτία να στρεφόμαστε εναντίον του!

Γιατί, δεν μπορείς να ξεχωρίσεις την ιεροσύνη από το πρόσωπο, φορέα της ιεροσύνης. Ταυτίζονται.

Ύβριζε κάποιος κατά πρόσωπο έναν ιερέα.

-       Δεν υβρίζω (έλεγε στον ιερέα) την ιεροσύνη σου, αλλά το πρόσωπο σου. Σέβομαι την ιεροσύνη σου !

-       Για πές μου (του απάντησε ο ιερέας), πότε είμαι με την ιεροσύνη και πότε χωρίς αυτήν; Πότε, δηλαδή, είμαι σκέτος Πέτρος και πότε π. Πέτρος; Για να ξέρω τι μου γίνεται!

-       Όχι (επέμενε). Τώρα μιλώ στον Πέτρο και όχι στον π. Πέτρο. Δεν υβρίζω την ιεροσύνη σου! Αλλοίμονο!

-       Τότε, λοιπόν, θα ενεργήσω κι εγώ σαν Πέτρος και όχι σαν π. Πέτρος.

Και τον «στόλισε»... [σημ: Πως ο πρωτομάρτυρας Στέφανος ήλεγξε δριμύτατα τους αρχιερείς που τον δίκαζαν; (Πρ.7:51).

Με τη σταύρωση του Χριστού η Αρχιεροσύνη της Π. Δ. «μετετέθη» (Εβρ.7:12), πήγε δηλαδή στους αποστόλους. Επί πλέον: Οι αρχιερείς που δίκαζαν τον Στέφανο, δεν πίστευαν στο Χριστό ως υιό Θεού, γι’ αυτό και τον δίκαζαν. Άρα δεν ήταν καν χριστιανοί, αλλ’ αντίχριστοι (Α΄Ιω,2:22).

Και πως ο απόστολος Παύλος ελέγχοντας, κάποια άλλη φορά, στο δικαστήριο έναν τέτοιο αρχιερέα, τον Ανανία, δήλωσε μετάνοια; «Δεν ήξερα (απολογήθηκε) πως ήταν Δεσπότης!» (Πρ.23:4).

Ήταν δυνατόν να μην ήξερε πως ο κατήγορος του, και πρώην ομόφρονας του, ο Ανανίας, ήταν αρχιερέας; (άλλωστε και τότε οι αρχιερείς φορούσαν τα «διακριτικά» του αξιώματος τους).

Και βέβαια ήξερε! Απλά τον ειρωνεύθηκε....].

Διδάσκαλοι του λαού

   Ο Κύριος τους φαρισαίους τους ήξερε πολύ καλά. «Φίδια γεννήματα εχιδνών» τους αποκάλεσε (Μτ.23:33). Παρόλο αυτό δεν τους «γκρέμισε» από την υψηλή και τιμητική θέση του διδασκάλου. Τους άφησε εκεί στα «ψηλά» που δίδασκαν. Ευθύς μετά τα φοβερά και απανωτά «ουαί» που εκτόξευσε εναντίον τους, εστράφη στο λαό και είπε: «Οι γραμματείς και οι φαρισαίοι έχουν καθήσει στη καθέδρα του Μωυσέως. Αυτά που σας λένε να τηρείτε, να τα τηρείτε και να τα κάνετε όλα! Αυτά όμως που εκείνοι κάνουν, σεις να μην τα κάνετε. Γιατί διδάσκουν σωστά, αλλά δεν ενεργούν σωστά» (Μτ.23:1-2).

   «Αν και ήσαν διεφθαρμένοι (σχολιάζει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος) ο Κύριος δεν τους αφαιρεί την τιμή! Όσα σας λένε (είπε στο λαό) να τα τηρείτε και να τα κάνετε, γιατί κάθησαν στην έδρα του Μωυσέως, γενόμενοι διάδοχοι του. Αν αυτό ισχύει για τους φαρισαίους (που ήταν διάδοχοι του Μωυσέως) πόσο μάλλον για τους ιερείς, διαδόχους του Χριστού. Μ’ άλλα λόγια: όσο διεφθαρμένοι κι αν είναι, όσα «ουαί» κι αν τους αξίζουν, εφόσον αυτά που διδάσκουν είναι σύμφωνα με τη Γραφή, οφείλεις να τους ακούσεις, άσχετα κι αν οι ίδιοι δεν τα εφαρμόζουν, γιατί ακριβώς κάθονται επί της καθέδρας του Χριστού.

   Ο Κύριος στον διδασκόμενο δεν δίδει ελαφρυντικά παρακοής! Δεν μπορεί πια να πει, πως επειδή ο δάσκαλος (ιερέας) είναι διεστραμμένος, εγώ δεν τον ακούω!» (Ομιλ. ΟΒ, 1 εις Μτ).

Του Αρχιμανδρίτη Βασιλείου Μπακογιάννη απο το βιβλίο του << Είπεν ο Κύριος >>.