Υμνολογική εκλογή.

Απολυτικιον. Ήχος α’.
Εν τη Γεννήσει, την παρθενίαν εφύλαξας. Εν τη Κοιμήσει, τον κόσμον ου κατέλιπες Θεοτόκε. Μετέστης προς την ζωήν, Μήτηρ υπάρχουσα της ζωής, και ταις πρεσβείαις ταις σαίς λυτρουμένη, εκ θανάτου τας ψυχάς ημών.

Απόδοση.
Κατά την γέννηση του Υιού σου, Θεοτόκε, εφύλαξες την παρθενία σου, και με την κοίμησή σου δεν εγκατέλειψες τον κόσμο. Αναχώρησες και πορεύθηκες προς τη Ζωή, τον Υιό σου, καθώς είσαι η μητέρα της Ζωής. Και με τις πρεσβείες σου λυτρώνεις από τον θάνατο τις ψυχές μας.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝΜετά την α’ Στιχολογίαν,

Κάθισμα. Ήχος δ’. Κατεπλάγη Ιωσήφ.

Αναβόησον Δαυίδ, τίς η παρούσα Εορτή? Ην ανύμνησα φησίν, εν τω βιβλίω των Ψαλμών, ως θυγατέρα θεόπαιδα και Παρθένον, μετέστησεν αυτήν, προς τας εκείθεν μονάς, Χριστός ο εξ αυτής, άνευ σποράς γεννηθείς’ και δια τούτο χαίρουσι, μητέρες και θυγατέρες, και νύμφαι Χριστού, βοώσαι’ Χαίρε, η μεταστάσα, προς τα άνω βασίλεια.

Απόδοση.
ρώτησε παρακαλώ, με απορία, Δαυβίδ: Ποια είναι τούτη η εορτή? Είναι Αυτή που ανύμνησα, λέγει, στο βιβλίο των ψαλμών. Και το έκανα αυτό, θεωρόντας την ως θυγατέρα, θεόπαιδα και παρθένο. Την μετέφερε από τη γη προς τον ουρανό, για να κατοικήσει εκεί, ο Χριστός, που γεννήθηκε από αυτήν χωρίς σπορά ανθρώπινη. Και γι’ αυτό χαίρονται οι μητέρες και οι θυγατέρες και οι νύμφες του Χριστού λέγοντας: Χαίρε Εσύ που αναχώρησες και κατοικείς στα άνω βασίλεια του Θεού.

Μετά την β’ Στιχολογίαν, Κάθισμα. Ήχος α’. Τον τάφον σου Σωτήρ.

Ο πάντιμος χορός, των σοφών Αποστόλων, ηθροίσθη θαυμαστώς,του κηδεύσαι ενδόξως, το σώμα σου το άχραντον, Θεοτόκε Πανύμνητε’ οις συνύμνησαν, και των Αγγέλων τα πλήθη, την Μετάστασιν, την σήν σεπτώς ευφημούντες’ ην πίστει εορτάζομεν.

Απόδοση.
Ο χορός των σοφών αποστόλων, που τιμάται παντού και από όλους, συγκεντρώθηκε με θαυμαστό τρόπο, για να κηδεύσει με δόξα το σώμα σου το άχραντο, Θεοτόκε πανύμνητε. Μαζί με τους αποστόλους, σε ύμνησαν και τα πλήθη των αγγέλων. Και εμείς οι πιστοί δοξολογώντας την μετάστασή σου, με σεβασμό εορτάζουμε.

Μετά τον Πολυέλεον, Κάθισμα. Ήχος γ’. Την ωραιότητα.

Εν τη Γεννήσει σου, σύλληψις άσπορος’ εν τη Κοιμήσει σου, νέκρωσις άφθορος’ θαύμα εν θαύματι διπλούν, συνέδραμε Θεοτόκε’ πώς γαρ η απείρανδρος, βρεφοτρόφος αγνεύουσα? πώς δε η Μητρόθεος, νεκροφόρος μυρίζουσα? Διό συν τω Αγγέλω βοώμέν σοι’ Χαί¬ρε η κεχαριτομένη.

Απόδοση.
Κατά τη γέννηση του Υιού σου Θεοτόκε, συνέβη σύλληψη, χωρίς ανθρώπινη σπορά. Κατά δε την κοίμησή σου, υπήρξε νέκρωση χωρίς φθορά. Συνυπήρξε δηλαδή, ένα θαύμα διπλό μέσα στο θαύμα. Πώς δηλαδή αυτή που δεν εγνώρισε άνδρα τρέφει βρέφος και παραμένει αγνή, και πώς η μητέρα του Θεού φέρεται νεκρή, περιποιημένη με μύρα? Γι’ αυτό μαζί με τον άγγελο σου λέγουμε: Χαίρε η Κεχαριτωμένη.

Κοντάκιον. Ήχος πλ. β’. Αυτόμελον.
Την εν πρεσβείαις ακοίμητον θεοτόκον, και προστασίαις αμετάθετον ελπίδα, τάφος και νέκρωσις ουκ εκράτησεν’ ως γαρ ζωής Μητέ¬ρα, προς την ζωήν μετέστησεν, ο μήτραν οικήσας αειπάρθενον.

Απόδοση.
Ας υμνήσουμε την Θεοτόκο, που είναι ακοίμητη, για να πρεσβεύει για τους ανθρώπους, και είναι η ελπίδα των ανθρώπων, που δεν μετακινείται, για να μας προστατεύει. Αυτήν μάλιστα, δεν μπόρεσαν να την κρατήσουν ο τάφος και η νέκρωση, γιατί ο Υιός της την μετέφερε στη ζωή των ουρανών, αφού είναι η μητέρα της Ζωής, αφού άλωστε, Αυτός είναι που κατοίκησε σε μήτρα που έμεινε για πάντα παρθενική.

Ο Οίκος
Τείχισόν μου τας φρένας Σωτήρ μου’ το γαρ τείχος του κόσμου ανυμνήσαι τολμώ, την άχραντον Μητέρα σου’ εν πύργω ρημάτων ενίσχυσόν με, και εν βάρεσιν εννοιών οχύρωσόν με’ συ γαρ βοάς, των αιτούντων πιστώς τας αιτήσεις πληρούν. Συ ούν μοι δώρησαι γλώτταν, προφοράν, λογισμόν ακαταίσχυντον” πάσα γαρ δόσις ελλάμψεως, παρα σου καταπέμπεται φοταγωγέ, ο μήτραν οικήσας αειπάρθενον.

Απόδοση.
Φρούρησε σαν τείχος το νου μου, Σωτήρ, γιατί τολμώ να ανυμνήσω το τείχος του κόσμου, την άχραντη Μητέρα Σου. Ενίσχυσέ με τώρα που βρίσκομαι πάνω στον πυργο, δηλαδή στο ύψος των λόγων, που θα χρησιμοποιήσω, για να την υμνήσω, καιοχύρωσέ με με έννοιες ανάλογες με το βάρος του μεγαλείου της, γιατί Εσύ υποσχέθηκες πως θα εκπληρώνεις τις αιτήσεις όσων με πίστη Σου ζητούν. Συ, λοιπόν, δώρισε μου γλώσσα, σωστό τρόπο εκφράσεως, σκέψη καθαρή, γιατί κάθε δόση που λάμπει και φωτίζει τον νου, από Σένα αποστέλλεται, από Σένα που κατοίκησες σε μήτρα αειπάρθενον.

Συναξάριον
Τη Ι Ε’ του αυτού μηνός μνήμη της σεβασμίας Μεταστάσεως της υπερενδόξου Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μα¬ρίας.
Στίχοι.
Ου θαύμα θνήσκειν κοσμοσώτειραν Κόρην,Του κοσμοπλάστου σαρκικώς τεθνηκότος.Ζή αεί θεομήτωρ, καν δεκάτη Θάνε πέμπτη.

Είναι θαύμα να πεθαίνει η Κόρη, που έσωσε τον κόσμο, η μητέρα Αυτού που έπλασε τον κόσμο και πέθανε κατά την σάρκα για χάρη του ανθρώπου. Ζη πάντοτε η Θεομήτωρ, και ας πέθανε κατά την δεκάτη πέμπτη ημέρα του μηνός.
Ής ταις αγίαις πρεσβείαις, ο θεός, ελέησον και σώσον ημάς, ως αγαθός και φιλάνθρωπος.

Εξαποστειλάριον, Ήχος γ.
Απόστολοι εκ περάτων, συναθροισθέντες ενθάδε, Γεθσημανή τω χωρίω, κηδεύσατέ μου το σώμα” και σύ Υιέ και θεέ μου, παράλαβε μου το πνεύμα.

Απόδοση.
Απόστολοι του Κυρίου και Θεού μου, συγκεντρωθείτε από όλα τα μέρη και τα πιο ακραία του κόσμου,κηδεύσετέ μου το σώμα στον χώρο της Γεθσημανή. Και Συ Υιέ και Θεέ μου, παράλαβε το πνευμα μου.

Εις τους αίνους. Δόξα. Και νυν. Ήχος πλ. β’.

Τη αθανάτω σου Κοιμήσει, Θεοτόκε Μήτερ της ζωής, νεφέλαι τους Αποστόλους, αιθερίους διήρπαζον’ και κοσμικώς διεσπαρμένους, ομοχώρους παρέστησαν, τω αχράντω σου σώματι’ οι και κηδεύσαντες σεπτώς, την φωνήν του Γαβριήλ, μελωδούντες ανεβόον’ Χαίρε κεχαριτωμένη, Παρθένε Μήτερ ανύμφευτε, ο Κύριος μετα σου. Μεθ’ ων ως Υιόν σου και θεόν ημών, ικέτευε, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Απόδοση.
Κατά την κοίμησή σου, που δενέφερε το θάνατο, Θεοτόκε, η μητέρα της ζωής, οι νεφέλες άρπαξαν στον αέρα τους αποστόλους, και ενώ ήσαν διασκορπισμένοι σε όλο τον κόσμο, τους οδήγησαν στον ίδιο χώρο, κοντά στο άχραντο σου σώμα. Και αφού σε εκήδευσαν με σεβασμό, ψάλλοντας με τη φωνή του Γαβριήλ, σου έλεγαν: Χαίρε, Κεχαριτωμένη παρθένε, μητέρα ανύμφευτη, ο ΚΎΡΙΟς ας είναι Μαζί ΣΟΥ. Μ’ αυτούς λοιπόν τους αποστόλους ικέτευε τον Υιό σου και Θεό μας, να σώσει τις ψυχές μας.

Απόδοση, Ιωάννης Τρίτος.