ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β΄ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΖΗΤΟΥΝ ΒΟΗΘΕΙΑ

(Πως μπορούμε να τους την προσφέρωμεν κατά την διδασκαλίαν της Εκκλησίας)

Κάθομαι κατάντικρυ από το Νεκροταφείον , συντροφιά με έναν σοφόν θεολόγον ,
που είναι όλος αρετή και πίστι και μιλούμε τα πνευματικά. Κατ’ ακρίβειαν, μιλούμε για τους αποθαμένους.
Πιο πολύ όμως μιλά εκείνος κι εγώ τα γράφω.
Έχω ένα μικρό μαγνητόφωνο , που γράφει πιο πιστά και πιο γρήγορα από το δικό μου χέρι.- Φαντάζεσαι, αγαπητέ, μου λέγει ο θεολόγος, αν ξαφνικά οι τάφοι ανοίξουν και οι νεκροί μπορέσουν να μιλήσουν σε μας τους ζωντανούς, τι θα φώναζαν;-
Που να ξέρω; Απάντησα.- Θα φώναζαν: «Βοήθεια! Βοήθεια! Βοηθήστε μας!».
Ναι, ναι ,μην αμφιβάλης. Δεν είναι δική μου η γνώμη αυτή. Το Ευαγγέλιο μας την δίνει. Θυμάσαι την παραβολήν του πλουσίου και του φτωχού Λαζάρου;-
Την θυμάμαι και μου έκανε εντύπωσι, που ο φτωχός Λάζαρος έχει όνομα, ενώ ο πλούσιος είναι ανώνυμος…- Η αμαρτία και η ηδονιστική καλοπέραση ,που είναι χειραγκαλιά με την αμαρτία, του αφάνισε το πρόσωπό του και του έσβησε το όνομά του από το βιβλίον της Ζωής. Γι’ αυτό θα πούμε πιο πολλά μιαν άλλη ώρα.
Εδώ θα σταθούμε για να δούμε και ν’ ακούσουμε την κραυγή των νεκρών , που ανέφερα. Είναι λοιπόν ο πλούσιος σε αμαρτίες κι όχι μόνο σε χρήματα, που βρίσκεται στην κόλασι και φωνάζει στον Αβραάμ: «Πάτερ Αβραάμ, ελέησόν με».
Δηλαδή, βοήθησέ με. Ο Αβραάμ που εδώ συμβολίζει τον Παράδεισον, αντιστοιχεί και με μας τους ζωντανούς ,τους ελεύθερους να διαλέξουμε την Πίστι ή την Απιστία, την Ζωή ή τον Θάνατον. Κι όχι μόνον να διαλέξουμε , αλλά και να βοηθήσουμε.
Πως; Κάνοντας την Πίστι μας πράξι Αγάπης, με το έλεος και την θυσία και την προσφορά.- Και πώς γίνεται αυτό;- Πάλι το Ευαγγέλιο μας το φανερώνει. Λέγει στην σπαρακτική έκκλησί του ο πλούσιος της παραβολής: «Πέμψον Λάζαρον ίνα βάψη το άκρον του δακτύλου αυτού ύδατος και καταψύξη την γλώσσαν μου, ότι οδυνώμαι εν τη φλογί ταύτη». Ακούς τι λέγει, αγαπητέ μου;
«Το άκρον του δακτύλου αυτού». Έστω, δηλαδή και αυτό το λίγο, αλλά γιατί αναφέρεται στην απόσβεσι και συγχώρησι των μικρών αμαρτημάτων και όχι των θανασίμων.- Πολύ σημαντική αυτή η παραβολή…- Σημαντικώτατη ,φίλε μου, γιατί περιέχει πολλά.
Εγώ όμως σταματώ στην κραυγή βοηθείας, που σου είπα στην αρχή. Γιατί αυτήν την ικεσία την φωνάζουν όλοι οι τάφοι, αλλά εμείς δεν την ακούμε.
Δεν στήνουμε αυτί να την ακούσουμε. Βάζουμε στους τάφους λουλούδια και φωτογραφίες και επιγραφές για να ικανοποιήσουμε τον συναισθηματικόν εγωισμό μας και δεν βάφουμε το μικρό μας δαχτυλάκι για να δροσίσουμε τα χείλη των νεκρών μας ,που περιμένουν και μέρα- νύχτα ζητούν την βοήθειά μας…

Από το βιβλίο: «Π .Μ. ΣΩΤΗΡΧΟΥ

ΟΔΟΣ ΑΝΑΠΑΥΣΕΩΣ»ΤΡΙΤΗ ΕΚΔΟΣΗΕΚΔΟΣΕΙΣ
«ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ»ΑΘΗΝΑΙ