Δευτέρα 27 Μαρτίου 2017



Το Ευαγγέλιο της Κυριακή 2 Απριλίου 2017.

Ευαγγελιστής Μάρκος ι΄32, 45 Ε΄Νηστειών.

Κείμενο:

32 Ἦσαν δὲ ἐν τῇ ὁδῷ ἀναβαίνοντες εἰς Ἱεροσόλυμα· καὶ ἦν προάγων αὐτοὺς ὁ Ἰησοῦς, καὶ ἐθαμβοῦντο, καὶ ἀκολουθοῦντες ἐφοβοῦντο. καὶ παραλαβὼν πάλιν τοὺς δώδεκα ἤρξατο αὐτοῖς λέγειν τὰ μέλλοντα αὐτῷ συμβαίνειν, 33 ὅτι Ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδοθήσεται τοῖς ἀρχιερεῦσι καὶ γραμματεῦσι, καὶ κατακρινοῦσιν αὐτὸν θανάτῳ καὶ παραδώσουσιν αὐτὸν τοῖς ἔθνεσι, 34 καὶ ἐμπαίξουσιν αὐτῷ καὶ μαστιγώσουσιν αὐτὸν καὶ ἐμπτύσουσιν αὐτῷ καὶ ἀποκτενοῦσιν αὐτὸν, καὶ τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἀναστήσεται. 35 Καὶ προσπορεύονται αὐτῷ Ἰάκωβος καὶ Ἰωάννης υἱοὶ Ζεβεδαίου λέγοντες· Διδάσκαλε, θέλομεν ἵνα ὃ ἐὰν αἰτήσωμεν ποιήσῃς ἡμῖν. 36 ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· Τί θέλετε ποιῆσαί με ὑμῖν; 37 οἱ δὲ εἶπον αὐτῷ· Δὸς ἡμῖν ἵνα εἷς ἐκ δεξιῶν καὶ εἷς ἐξ εὐωνύμων σου καθίσωμεν ἐν τῇ δόξῃ σου. 38 ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· Οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε. δύνασθε πιεῖν τὸ ποτήριον ὃ ἐγὼ πίνω, καὶ τὸ βάπτισμα ὃ ἐγὼ βαπτίζομαι βαπτισθῆναι; 39 οἱ δὲ εἶπον αὐτῷ· Δυνάμεθα. ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· Τὸ μὲν ποτήριον ὃ ἐγὼ πίνω πίεσθε, καὶ τὸ βάπτισμα ὃ ἐγὼ βαπτίζομαι βαπτισθήσεσθε· 40 τὸ δὲ καθίσαι ἐκ δεξιῶν μου καὶ ἐξ εὐωνύμων οὐκ ἔστιν ἐμὸν δοῦναι, ἀλλ' οἷς ἡτοίμασται. 41 καὶ ἀκούσαντες οἱ δέκα ἤρξαντο ἀγανακτεῖν περὶ Ἰακώβου καὶ Ἰωάννου. 42 ὁ δὲ Ἰησοῦς προσκαλεσάμενος αὐτοὺς λέγει αὐτοῖς· Οἴδατε ὅτι οἱ δοκοῦντες ἄρχειν τῶν ἐθνῶν κατακυριεύουσιν αὐτῶν καὶ οἱ μεγάλοι αὐτῶν κατεξουσιάζουσιν αὐτῶν. 43 οὐχ οὕτω δὲ ἔσται ἐν ὑμῖν, ἀλλ' ὃς ἐὰν θέλῃ γενέσθαι μέγας ἐν ὑμῖν, ἔσται ὑμῶν διάκονος, 44 καὶ ὃς ἐὰν θέλῃ ὑμῶν γενέσθαι πρῶτος, ἔσται πάντων δοῦλος.

Μετάφραση:

Ανέβαιναν προς τα Ιεροσόλυμα. Ο Ιησούς προχωρούσε μπροστά από τους μαθητές του, που ήταν κυριευμένοι από δέος. Ο κόσμος που ακολουθούσε αισθανόταν φόβο. Ο Ιησούς πήρε πάλι τους δώδεκα χωριστά κι άρχισε να τους λέει τα όσα ήταν να του συμβούν. «Ακούστε», τους έλεγε· «τώρα που ανεβαίνουμε στα Ιεροσόλυμα, ο Υιός του Ανθρώπου θα παραδοθεί στους αρχιερείς και στους γραμματείς, οι οποίοι θα τον καταδικάσουν σε θάνατο και θα τον παραδώσουν στους εθνικούς. Θα τον περιγελάσουν, θα τον μαστιγώσουν, θα τον φτύσουν και θα τον θανατώσουν. Ύστερα από τρεις μέρες όμως αυτός θα αναστηθεί». Πλησιάζουν τότε τον Ιησού ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, οι γιοι του Ζεβεδαίου, και του λένε: «Διδάσκαλε, θέλουμε να μας κάνεις τη χάρη που θα σου ζητήσουμε». «Τι θέλετε να κάνω για σας;» τους ρώτησε εκείνος. «Όταν θα εγκαταστήσεις την ένδοξη βασιλεία σου», του αποκρίθηκαν, «βάλε μας να καθίσουμε ο ένας στα δεξιά σου κι ο άλλος στα αριστερά σου». Ο Ιησούς τότε τους είπε: «Δεν ξέρετε τι ζητάτε. Μπορείτε να πιείτε το ποτήρι του πάθους που θα πιω εγώ ή να βαφτιστείτε με το βάπτισμα με το οποίο θα βαπτιστώ εγώ;» «Μπορούμε», του λένε. Κι ο Ιησούς τους απάντησε: «Το ποτήρι που θα πιω εγώ θα το πιείτε, και με το βάπτισμα των παθημάτων μου θα βαφτιστείτε· το να καθίσετε όμως στα δεξιά μου και στα αριστερά μου δεν μπορώ να σας το δώσω εγώ, αλλά θα δοθεί σ΄ αυτούς για τους οποίους έχει ετοιμαστεί». Όταν τ΄ άκουσαν αυτά οι υπόλοιποι δέκα μαθητές, άρχισαν ν΄ αγανακτούν με τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη. Τους κάλεσε τότε ο Ιησούς και τους λέει: «Ξέρετε ότι αυτοί που θεωρούνται ηγέτες των εθνών ασκούν απόλυτη εξουσία πάνω τους, και οι άρχοντές τους τα καταδυναστεύουν. Σ΄ εσάς όμως δεν πρέπει να συμβαίνει αυτό, αλλά όποιος θέλει να γίνει μεγάλος ανάμεσά σας πρέπει να γίνει υπηρέτης σας· και όποιος από σας θέλει να είναι πρώτος πρέπει να γίνει δούλος όλων. Γιατί και ο Υιός του Ανθρώπου δεν ήρθε για να τον υπηρετήσουν, αλλά για να υπηρετήσει και να προσφέρει τη ζωή του λύτρο για όλους».

Σχόλια:

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΑΛΗΘΙΝΟΥ ΜΕΓΑΛΕΙΟΥ.

«Ός εάν θέλη γενέσθαι μέγας εν υμίν, έσται υμών διάκονος».

ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ επιθυμίες που γεννιούνται συχνά στην καρδιά πολλών ανθρώπων είναι να διακριθούν. Να ξεχωρίσουν από τους άλλους. Ν’ ανέβουν ψηλά. Να πρωτεύσουν στην άμιλλα και το συναγωνισμό που δημιουργείται μέσα στον κοινωνικό στίβο. Και όσο η επιθυμία αυτή παραμένει μια ευγενής φιλοδοξία – ευγενής ως προς τα κίνητρα και έντιμη ως προς τα μέσα που χρησιμοποιούμε -, θα μπορούσαμε να τη δούμε σα μια θεμιτή επιδίωξη. Όταν όμως μεταβάλλεται σε αρχομανία και μεγαλομανία, που τη υποδαυλίζει ένας άκρατος εγωισμός, και χρησιμοποιεί μέσα πονηρά και ανέντιμα, τότε είναι απαράδεκτη και κατακριτέα. Η σημερινή ευαγγελική περικοπή, τα όσα ο Κύριος μας διδάσκει στους μαθητές Του, έρχονται να φωτίσουν άπλετα το θέμα στο οποίο αναφερόμαστε. Μας υποδεικνύουν το δρόμο που οδηγεί στην πραγματική διάκριση και το αληθινό μεγαλείο.

Το αίτημα των δυο μαθητών.

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΜΕ τους μαθητές Του ανεβαίνει για τελευταία φορά στα Ιεροσόλυμα. Και καθώς πλησιάζει ο χρόνος της σταυρικής Του θυσίας, ο Κύριος τους προετοιμάζει. Τους προλέγει όλα όσα έμελλε να ακολουθήσουν: τη σύλληψη και τη παράδοση Του στους αρχιερείς και τους γραμματείς, τη καταδίκη Του εις θάνατον, τα πάθη που θα υφίστατο, την τριήμερη Ανάσταση Του. Τι κρίμα όμως! Οι μαθητές, αφώτιστοι ακόμη από το Άγιο Πνεύμα, αδυνατούν να κατανοήσουν τα λόγια Του. Και όχι μόνον αυτό. Δυο απ’ αυτούς, ο Ιωάννης και ο Ιάκωβος, του ζητούν να καθήσουν δεξιά και αριστερά Του, όταν θα ανέβαινε, όπως λανθασμένα φρονούσαν, στον επίγειο βασιλικό θρόνο του Δαβίδ. Και οι άλλοι απόστολοι, ακούοντας το αίτημα τους, αρχίζουν να αγανακτούν εναντίον τους επειδή, αν ετιμώντο περισσότερο ο Ιωάννης και ο Ιάκωβος, οι ίδιοι θα παραγκωνίζονταν. Το περιστατικό δίνει την ευκαιρία στον Χριστό να διδάξει στους μαθητές Του μια καινούργια αντίληψη, αληθινά επαναστατική, για το πραγματικό μεγαλείο και την επιθυμία για διάκριση και ανάδειξη.

Ο ανέντιμος τρόπος ανάδειξης.

Ο ΚΥΡΙΟΣ, εν πρώτοις, απορρίπτει την επιβολή και την καταπίεση σαν μέσα αναδείξεως. Οι άρχοντες του κόσμου τούτου διακρίνονται και καταλαμβάνουν διάφορα αξιώματα με τη δύναμη ή την καταπίεση, με την τυραννία ή την ραδιουργία, με τη δημαγωγία και την κολακεία.

«Οίδατε ότι οι δοκούντες άρχειν των εθνών κατεξουσιάζουσιν αυτών». Ανάλογες πρακτικές ακολουθούμε δυστυχώς και σήμερα. Και όχι μόνο για την κατάληψη μεγάλων αξιωμάτων αλλά και για μια απλή διάκριση ή μια συνηθισμένη προαγωγή. Τα μέσα που μετερχόμαστε πολλοί είναι εγωιστικά, σκοτεινά και ανέντιμα. Μπροστά στη δική μας εξέλιξη παραβλέπουμε κάθε αξιοκρατικό κανόνα. Υποσκάπτουμε το καλό όνομα των άλλων. Καταπατούμε το δίκαιο. Παρανομούμε. Ο Κύριος αρνείται αυτές τις μεθόδους. Καταδικάζει αυτόν τον τρόπο αναδείξεως. Απορρίπτει αξιώματα, πρωτεία και τιμές που αποκτώνται με ανέντιμα μέσα, με την καταπίεση και την εκμετάλλευση. Ταυτόχρονα κατακρίνει και την εγωπαθή και τυραννική άσκηση αξιωμάτων που τυχόν αναλαμβάνουμε.

Ο ευαγγελικός δρόμος της ταπεινώσεως και της προσφοράς.


ΚΑΙ ΤΙ ΜΑΣ προτείνει, λοιπόν; Ποιό δρόμο μας συνιστά;

Ο Κύριος μας υποδεικνύει την εν αγάπη υπηρεσία των άλλων. Τη διακονία και την προσφορά χάριν των συνανθρώπων μας. «Εκείνος που θέλει να γίνει μεγάλος μεταξύ σας, πρέπει να γίνει υπηρέτης σας. Και όποιος από σας θέλει να είναι πρώτος, πρέπει να γίνει δούλος όλων». Στα λόγια αυτά του Χριστού μας συνοψίζεται η βαθιά αλλαγή που επέφερε στην αντίληψη των ανθρώπων για τα αξιώματα, τις τιμές και τα πρωτεία. Αληθινά μεγάλος δεν είναι αυτός που καταδυναστεύει κι εξουσιάζει, αλλά αυτός που αγαπά, και η αγάπη του αυτή τον κάνει να ταπεινώνεται και να γίνεται υπηρέτης των άλλων. Και πρώτος δεν γίνεται αυτός που κυριαρχείται από έναν άκρατο εγωισμό και τη μανία της φιλοδοξίας, αλλά αυτός που εν ονόματι της αγάπης καταδέχεται να γίνει δούλος των άλλων. Να θυσιάζεται για τους άλλους. Να προσφέρει τα πάντα για χάρη των άλλων. Για να γίνει αυτό όμως χρειάζεται να υπάρχει στην καρδιά μας η αγάπη και η ταπείνωση του Χριστού. Όποιος αγαπά πραγματικά, θυσιάζεται για τους άλλους. Και όποιος ταπεινώνεται χάριν των άλλων, αυτός πράγματι εξυψώνεται. «Ο ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται» (Λουκ. 18, 14).

Ο Χριστός ζωντανό υπόδειγμα όλων μας.

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΔΕΝ περιορίζεται σε μια θεωρητική τοποθέτηση. Δεν μας δίνει απλώς κάποιες συμβουλές. Μας υποδεικνύει προπάντων τον ίδιο τον εαυτό Του ως ζωντανό υπόδειγμα και σε αυτό το σημείο, υπόδειγμα που όλοι εμείς οι μαθητές Του οφείλουμε να ακολουθήσουμε. «Και γαρ ο υιός του ανθρώπου ουκ ήλθε διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι και δούναι την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών». Ο Χριστός για χάρη μας έλαβε μορφή δούλου: «εαυτόν εκένωσε μορφήν δούλου λαβών» (Φιλ. 2, 7). Έγινε άνθρωπος για να μας υπηρετήσει. Να υπηρετήσει την αδυναμία και την πτωχεία μας. «Εγώ δε ειμί εν μέσω υμών ως ο διακονών» (Λουκ. 22, 27). Έδωσε τη ζωή Του, θυσιάστηκε για τη δική μας σωτηρία. Έχουμε χρέος, λοιπόν, να βαδίσουμε στα ίχνη του Κυρίου μας. «Ο Χριστός έπαθε για χάρη σας», γράφει ο απόστολος Πέτρος, «και σας άφησε παράδειγμα, για να ακολουθήσετε τα ίχνη Του» (Α’ Πετρ. 2, 21).

Αδελφοί μου, Ο δρόμος του αληθινού μεγαλείου είναι ο δρόμος της θυσίας. Υψώνεται κανείς όταν ταπεινώνεται. Διακρίνεται όχι όταν διεκδικεί εν ονόματι της φιλαυτίας και της φιλοδοξίας του, αλλά όταν προσφέρει στο όνομα της εν Χριστώ αγάπης. Πρωτεύει όταν μάθει να υπηρετεί με αυταπάρνηση και ανιδιοτέλεια τους άλλους.

Δεν υπάρχουν σχόλια: