Του Ακούραστου Συνοδοιπόρου.

Παιδί μου, Στη ζωή σου θα γνωρίσεις και την μόνωση. Θα έχεις την εντύπωση πως κανείς δεν σε καταλαβαίνει. Ίσως να σκέπτεσαι ακόμη ,πως κανείς δε σε αγαπά, και πως και οι πιο δικοί σου, οι γονείς σου και οι δάσκαλοί σου, αδιαφορούν εντελώς για σένα, ή δεν ασχολούνται παρά με το να σε δυσαρεστούν, πως αγνοούν, σ’ όλες τις περιπτώσεις, τον κόσμο των σκέψεων και επιθυμιών, που σκιρτούν μέσα στην καρδιά σου κι αναστατώνουν την ζωή σου.Δεν κάνεις, εξ άλλου , μεγάλα πράγματα για να τους βοηθήσεις να διεισδύσουν στον εσωτερικό σου κόσμο. Πολλοί από τους νέους είναι τρομερά κλειστά άτομα. Συστολή; Ντροπή; Φόβος μήπως δεν τους καταλάβουν; Φόβος μήπως χάσουν την εκτίμηση των άλλων, δείχνοντας τους αγώνες τους και τις ήττες τους, ή μήπως τους δουν να χλευάζουν τους ενθουσιασμούς και τις πιο ευγενικές εξάρσεις τους;Όλα αυτά ενεργούν ανάμικτα για να σ’ απομονώσουν στον μυστικό τους κήπο. Όμως πολύ το θέλουν κιόλας, να λευτερωθούν, αν ανοιχτούν και να εμπιστευτούν . Και τι ανακούφιση, τι χαρά όταν μια μέρα τόλμησαν να μιλήσουν πέρα για πέρα ειλικρινά, ν’ ανοίξουν την καρδιά τους , να πουν όσο πιο καλά μπορούσαν τα πιο κρυμμένα μυστικά τους, είτε οδυνηρά είτε περίλαμπρα…Παιδί μου, μη μένεις μόνος. Ψάξε να βρεις ένα καλό φίλο, ένα σοφό σύμβουλο, έναν έμπειρο καθοδηγητή. Όταν το ζητήσεις με προσοχή και προσευχή αυτό το πρόσωπο, θα το βρεις: Στον έμπιστο φίλο, στον ομαδάρχη, στον καθηγητή, στον αξιωματικό, στον πολύπειρο πνευματικό, άνοιξε την καρδιά σου. Θα πάρεις κουράγιο και βοήθεια. Ανακούφιση και χαρά. Αυτόν δεν θέλεις να τον χάσεις ποτέ.