«Να κάνουμε μια επανάσταση τόσο δυνατή και τόσο μεγάλη, που να μη φαίνεται!»

 Ο Βίκτωρ Ουγκώ συμπύκνωσε την κατάντια του 19ου αι. μέσα σε δύο σειρές ως εξής: « 6 Απριλίου 1848. Ένας μικρός τριών ετών τραγουδούσε το : « Πεθαίνοντας για την πατρίδα». Τον ρώτησε η μητέρα του: ξέρεις τι είναι να πεθαίνεις για την πατρίδα; Ναι είπε το παιδί. Είναι να κάνεις περίπατο στο δρόμο με μια σημαία»!!
            Αν θέλουμε να σταθούμε σε μια σημερινή ατάκα «επαναστατική», ποια θα ήταν η πιο χαρακτηριστική; Μήπως οι «κραυγές αγωνίας» από συνθήματα των τοίχων όπως :
« Ξέρεις, που ζεις;»
Ή : « Που θα πλήξεις απόψε;» !
            Ή προτείνουν με κυνικότητα: « Επανάσταση για ελαφρύτερο κινητό»!
            Γιατί ρωτάμε;
            Για να δούμε αν στοχεύουν στη σωστή κατεύθυνση οι επαναστατικές μας διαθέσεις. Αν μπορεί να αντέξει η « επαναστατική μας ορμή» μέσα στη δοκιμασμένη ορθόδοξη παράδοση, που είναι γεμάτη από ηρωικές επαναστάσεις και αντιστάσεις αγίων μορφών ενάντια στην εξαχρείωση και την αμαρτία. Να καταλάβουμε επιτέλους, ότι οι σημερινές συνταγές προτεινόμενης ευμάρειας και ευζωίας δεν μπορούν να σταματήσουν καλπάζουσες επιδημίες και θανατικά που έρχονται.
            Να πούμε σ’ έναν κόσμο που αγωνιά και φοβάται, τι προτείνει ο Χριστός και η Εκκλησία, όχι για να κάνουμε «επανάσταση για την επανάσταση», αλλά για να σωθούμε. Τώρα που οι άνθρωποι βρίσκονται εγκλωβισμένοι στα πλασματικά αδιέξοδα του σήμερα, πρέπει να απαντήσουμε στο ξεχείλισμα αυτών των επαναστάσεων με αίσθημα αυθεντικής επανάστασης.
            Θα πει ίσως κάποιος: υπάρχουν ακόμη περιθώρια;
            Σίγουρα υπάρχουν! Η πνευματική ζωή, η ζωή κοντά στο Χριστό δεν είναι μια χύμα υπόθεση. Έχει κανόνες, προτεραιότητες, σαφή ιεράρχηση, σαφή μέθοδο.
            Πιο συγκεκριμένα:
            Προσπαθούμε να συνειδητοποιήσουμε το προσωπικό μας εσωτερικό χάος.
            Προσπαθούμε να επουλώσουμε και να γεφυρώσουμε τις αντιφατικές πλευρές του.
            Να το θεραπεύσουμε ριζικά με τη μετάνοια και την εξομολόγηση, και
            Να ακούμε διαρκώς τα μηνύματα της συνείδησης μας, κάνοντας την όσο γίνεται πιο ευαίσθητη, ειλικρινή και ανυπόκριτη.
            Και αφού περάσουμε επιτυχώς τα πρώτα αυτά τεστ της προσωπικής μας αντίστασης και μπει τάξη, προσπαθούμε:
            Να αξιοποιήσουμε  αυτή την πολύτιμη « πείρα» μας στο περιβάλλον μας.
            Να δείχνουμε με πολλή αγάπη κάποια « κακώς κείμενα» των διπλανών μας.
            Αφού σκύψουμε πάνω τους και τους αγκαλιάσουμε με ενδιαφέρον, την προσευχή μας και την πρόθυμη διάθεση μας να κάνουμε κόπους και θυσίες γι’ αυτούς.
            Έτσι βαδίζουμε σωστά. Οι « άλλες» συνταγές είναι ασπιρίνες, παχιά λόγια και αέρας κοπανιστός! Θα το καταλάβουμε αυτό αν κατανοήσουμε το παρακάτω περιστατικό: Πριν χρόνια ένας φοιτητής φουσκωμένος από ιδέες του συρμού, ρώτησε τον αγιορείτη μοναχό Παίσιο:
            -Πάτερ Παίσιε, βλέπω και ανθρώπους  μακριά από τον Χριστό να ριψοκινδυνεύουν, να βάζουν τα στήθια τους άφοβα μπροστά στα τανκς  και να θυσιάζουν τη ζωή τους γι’ αυτό που πιστεύουν, και υποκλίνομαι. Τους θαυμάζω.
            Τότε ο αγιασμένος Γέροντας του απάντησε με σοβαρότητα:
            -Όλες αυτές οι θυσίες και επαναστάσεις, παιδί μου, είναι εύκολες, γιατί δεν χρειάζονται μετάνοια!

 Αρχιμ. Γρηγ. Λίχα, " ΧΑΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΕΡΑΣΜΑΤΑ".