Κεφάλαια περί προσευχής ( α΄-ι΄ ).

α΄. Η προσευχή λόγω της ωφέλειάς της ονομάζεται βασίλισσα και κυρία όλων των αρετών. Για καμιά αρετή δεν έχουν ειπωθεί τόσα, όσα για την προσευχή. Αυτή είναι εξύψωση του νου και της καρδιάς προς τον Θεό. Μ’ αυτήν εισέρχεται ό άνθρωπος στο χορό των Αγγέλων και γίνεται συμμέτοχος της μακαριότητας τους. Καταλάμπεται δια της σοφίας τους.

β΄. Η προσευχή είναι θυμίαμα ευπρόσδεκτο στον θεό , γέφυρα για τη διάβαση των πειρασμών, ακαταμάχητο τείχος των πιστών, ασφαλές καταφύγιο, θείο ένδυμα που περιβάλλει την ψυχή˙ μεγάλη ευπρέπεια και ομορφιά. Η προσευχή είναι αναπνοή της ψυχής, τροφή και ποτό της.

γ΄ . Η προσευχή είναι μητέρα όλων των αρετών, φύλακας της σωφροσύνης, τύπος της παρθενίας, αξιόπιστη άμυνα εναντίον όλων των πανουργιών του αρχαίου μας εχθρού, του διαβόλου.

δ΄. Μαστίγωνε τους πολεμίους με το όνομα του Χριστού, δηλαδή με την προσευχή, διότι ισχυρότερο όπλο απ’ αυτή δεν υπάρχει ούτε στον ουρανό ούτε στη γη.

ε΄. Η προσευχή είναι κραταίωμα του κόσμου, εξιλέωση του Θεού για τις αμαρτίες μας , αχείμαστο και ακύμαντο λιμάνι, φωτισμός του νου, πέλεκυς της απελπισίας, αφανισμός της λύπης, γέννηση της ελπίδας, κατάπαυση του θυμού, υπερασπιστής των καταδικασμένων, σωτηρία των απολλυμένων. Αυτή και το κήτος το έκαμε σπίτι για τον Ιωνά. Τον Εζεκία από τις πύλες του θανάτου τον επανέφερε στη ζωή, την εν Βαβυλώνι φλόγα μεταποίησε σε δρόσο. Δια της προσευχής ο προφήτης Ηλίας έκλεισε τον ουρανό: «και ουκ έβρεξε επί της γης ενιαυτούς τρεις και μήνας έξ» ( Ιακ. 5, 17 ). Όταν ακόμη και οι άγιοι Απόστολοι δεν μπορούσαν να εκδιώξουν τα ακάθαρτα πνεύματα, τότε ο Κύριος τους είπε: «τούτο δε το γένος ουκ εκπορεύεται ει μην εν προσευχή και νηστεία» ( Ματθ. 17, 21 ) .

στ΄. Στη ζωή του ανθρώπου δεν υπάρχει τίποτε πολυτιμότερο από την προσευχή. Αυτή και τα αδύνατα τα κάνει δυνατά, τα δύσκολα εύκολα, τα στενόχωρα αναπαυτικά. Η προσευχή είναι τόσο απαραίτητη στην ανθρώπινη ψυχή, όσο ο αέρας για την αναπνοή ή το νερό για τα φυτά. Η προσευχή είναι το φως της ψυχής.

ζ΄. Όποιος δεν προσεύχεται , εκείνος στερείται την κοινωνία με τον Θεό και μοιάζει με το ξερό και άκαρπο δένδρο, το ποίο «εκκόπτεται και εις πυρ βάλλεται» ( Ματθ. 7, 19 ) . Όποιος δεν προσεύχεται , εκείνος δεν λαμβάνει την ευλογία του Θεού για τα έργα του, όπως λέγει ο Ψαλμωδός: « Εάν μη Κύριος οικοδομήση οίκον, εις μάτην εκοπίασαν οι οικοδομούντες» ( Ψαλμ. 126, 1 ).

η΄. Για να περάσει κάποιος «την ημέραν πάσαν αγίαν, τελείαν, ειρηνικήν και αναμάρτητον», μοναδικό μέσο είναι η ειλικρινής, θερμή προσευχή το πρωί, μόλις εγερθείς από τον ύπνο. Η προσευχή αυτή εισάγει στην καρδιά τον Χριστό συν τω Πατρί και τω Αγίω Πνεύματι και με τον τρόπο αυτό δίνει τη δύναμη και την ισχύ στην ψυχή εναντίον της μανίας του κακού».

θ΄. Δυστυχία είναι για τον τυφλό να μη βλέπη το φως, αλλά πολύ μεγαλύτερη δυστυχία είναι για τον Χριστιανό να χάσει τη διάθεσή του για προσευχή, να στερήσει την ψυχή του από το θείο φως. Σε τέτοια ψυχή βασιλεύει το σκοτάδι και κατά την έξοδό της από το σώμα μερίδιό της θα είναι το αιώνιο σκότος.

ι΄. Κάποιοι λένε: «Αν δεν έχεις όρεξη ,τότε μην προσεύχεσαι». Αυτό είναι πονηρή , σαρκική σοφιστεία .Αν δεν σταθείς να προσευχηθείς , τότε τελείως ξεσυνηθίζεις την προσευχή. Η σάρκα αυτό ζητάει. Η Βασιλεία του θεού βιάζεται. Χωρίς να αναγκάσεις τον εαυτό σου στο αγαθό, δεν σώζεσαι.

Πηγή: Από το βιβλίο: «ΣΤΑΡΕΤΣ ΣΑΒΒΑΣ Ο ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΗΣ» ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ .