Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2024

 





ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΗ.
Η ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΗ ΤΩΝ ΜΑΓΩΝ:


Πότε και πού οι Μάγοι βρήκαν τον γεννηθέντα Χριστό;

«Πού εστίν ο βασιλεύς των Ιουδαί­ων; Είδομεν γαρ αυτού τον αστέρα εν τη ανατολή και ήλθομεν προσκυνήσαι αυτώ». (Ματθ. Κεφ. 2, 2).

Ο ερχομός του «ουράνιου αν­θρώπου», του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού στον κόσμο και η Γέννησή Του μέσα σε ένα στάβλο αλόγων ζώων είναι ένα γεγονός ιστορικά ε­ξακριβωμένο. Και μόνον η συνάντη­ση και συζήτηση του βασιλιά Η­ρώδη με το Εβραϊκόν ιερατείο, σε θρησκευτικο-ιστορική βάση, απο­δεικνύουν του λόγου του αληθές. «Και συναγαγών (ο Ηρώδης) πάντας τους αρχιερείς και γραμματείς του λαού επυνθάνετο, που ο Χριστός γεννάται. Οι δε είπον αυτώ· εν Βηθλεέμ της Ιουδαίας· ούτω γαρ γέγραπται…» (Ματθ. Κεφ. 2, 5-6).
Εκεί λοιπόν γεννήθηκε ο Χριστός, στην Βηθλεέμ της Ιουδαίας, και οι πρώτοι που τον επισκέφτηκαν «εν τη φάτνη των αλόγων» ήσαν οι ποιμένες, όπως ακριβώς τους είχε πληροφορήσει ο άγγελος Κυρίου· «και ποιμένες ήσαν εν τη χώρα τη αυτή… φυλάσσοντες την ποίμνην αυτών. Και ιδού άγγελος Κυρίου επέστη αυτοίς… και είπεν… ιδού ευαγγελίζομαι υμίν χαράν μεγάλην… ότι ετέχθη υμίν σήμε­ρον σωτήρ, ος εστί Χριστός Κύριος… και τούτο το σημείον· ευρήσετε βρέφος εσπαργανωμένον κείμενον εν φάτνη… (και) οι ποιμένες είπον προς αλλήλους· διέλθωμεν δη έως Βηθλεέμ και ίδωμεν το ρήμα τούτο… και ήλθον σπεύσαντες και ανεύρον την τε Μαριάμ και τον Ιωσήφ και το βρέφος κείμενον εν τη φάτνη» (Λου­κά, κεφ. 2, 8-18).
Οι ποιμένες λοιπόν αυθημερόν, τις πρώτες ώρες της γέννησης, πήγαν και είδαν πρώτοι τον σπαργανωμένο Χριστό στην φάτνη των αλόγων ζώων, όπως τους ενημέρωσε ο άγγελος Κυρίου και το ερώτημα που γεννάται είναι τούτο:
Πότε και που οι «εξ ανατολών Μάγοι (= αστρονόμοι, ειδωλολάτρες)» βρήκαν και προσκύνησαν τον Χριστό; Κατά τα λεγόμενα της Γραφής, μάλλον, θα πρέπει να τον βρήκαν με τη βοήθεια του «φαινομένου αστέρος» πάνω από έξι μήνες και ολιγότερον του ενός έτους μετά την γέννησή Του σε κάποιο σπίτι της Βηθλεέμ.
Για να δούμε πώς ακριβώς έχουν τα ιστορικά γεγονότα και κατά πόσον τα λεγό­μενά μας αυτά ανταποκρίνονται στην αλήθεια.
1. Η απόσταση μεταξύ Βαβυλώνας και Ιερουσαλήμ είναι 900 μίλια συν την απόσταση Ιερουσαλήμ – Βηθλεέμ. Την απόσταση αυτή ο διακεκριμένος Ιουδαίος ιε­ρέας και μεγάλης υπόληψης γραμματέας βασιλικής Περσικής αυλής Έσδρας, οοποίος οδήγησε τους Ισραηλίτες από τη Βαβυλώνα στην Ιερουσαλήμ, την κάλυψεσε χρόνο πέραν των πέντε μηνών (Μάρτιος – Αύγουστος)· «Εν μία του μηνός τουπρώτου (Μάρτιος), αυτός εθεμελίωσε την ανάβασιν την από Βαβυλώνος, εν δε τηπρώτη του μηνός του πέμπτου ήλθοσαν εις Ιερουσαλήμ»· (Β΄ Έσδρας κεφ. 7, 9).
2. Οι Μάγοι, οι οποίοι ξεκίνησαν μετά τον «φανέντα αστέρα» και ύστερα απόκάποια οπωσδήποτε καθυστέρηση λόγω συνεννόησης και προετοιμασίας για τοταξίδι, κάλυψαν την ίδια απόσταση σε χρονικό διάστημα πέραν των έξι μηνών. Τούτο εξάγεται και από τα εξής λεγόμενα της Γραφής σχετικά με την προσκύνηση των Μάγων:
α) Όταν ερώτησαν οι Μάγοι, που έφτασαν στην Ιερουσαλήμ, πού εγεννήθη «ο βασιλεύς των Ιουδαίων», ο βασιλιάς Ηρώδης, πέραν από την ταραχή του και την ακριβή πληροφόρηση περί του τόπου της γέννησης του Χριστού, σε όλως τυπική και ίσως σκηνοθετημένη όπως φαίνεται πράξη, κάλεσε κρυφά τους Μάγους σε τιμητική δήθεν δεξίωση, όπου και εξακρίβωσε τον χρόνο που φάνηκε το αστέρι· «Τότε ο Ηρώδης λάθρα καλέσας τους μάγους ηκρίβωσε παρ’ αυτών τον χρόνο του φαινομένου αστέρος, και πέμψας αυτούς εις Βηθλεέμ είπε· πορευθέντες ακρι­βώς εξετάσετε περί του παιδιού, επάν δε εύρητε, απαγγείλατέ μοι, όπως κ’ αγώ ελθών προσκυνήσω αυτώ» (Ματθ. Κεφ. 2, 7-9) και ο χρόνος αυτός, σύμφωνα με τα ως άνω δεδομένα, δεν πρέπει να υπολογίστηκε από τον Ηρώδη πέραν του έτους.
β) Ο Ηρώδης όταν διαπίστωσε πως εξαπατήθηκε από τους Μάγους, οι οποίοι «χρηματισθέντες κατ’ όναρ μη ανακάμψαι προς Ηρώδην δι’ άλλης οδού ανεχώρησαν», πήρε την απόφαση να φονεύσει όλα τα παιδιά και πέραν ακόμη από τα όρια της Βηθλεέμ· «Τότε Ηρώδης ιδών ότι ενεπαίχθη υπό των μάγων εθυμώθη λίαν, και αποστείλας ανείλε πάντας τους παίδας τους εν Βηθλεέμ και εν πάσι τοις ορίοις αυτής από διετούς και κατωτέρω κατά τον χρόνον ον ηκρίβωσε παρά των μάγων» (Ματθ. Κεφ. 2, 16).
Δηλαδή, συνοψίζοντας τα ως άνω αναφερόμενα χρονικά διαστήματα, καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως οι Μάγοι βρήκαν και προσκύνησαν το Χριστό σε λιγό­τερο από ένα χρόνο και τούτο είναι αληθές από τον ακριβή χρόνο που ορίζει ο βασιλιάς Ηρώδης για την θανάτωση των νηπίων «από διετούς και κατωτέρω» γνωστού όντως, ότι ο αιμοβόρος Ηρώδης συγχρόνως με τον διπλασιασμό των τοπι­κών ορίων της Βηθλεέμ όπου γεννήθηκε ο Χριστός, διπλασίασε και τον χρόνο της γέννησής Του, ώστε να είναι βέβαιος, ότι και σε χώρο, αλλά και σε χρόνο θα εξασφάλιζε, οπωσδήποτε, τον βέβαιο θάνατο του γεννηθέντος Χριστού.
Ύστερα από τα όσα αναφέρθηκαν παραπάνω η απάντηση στην ερώτησή μας, «πότε και πού οι Μάγοι βρήκαν και προσκύνησαν τον Ιησού Χριστό», είναι προφανής. Τον βρήκαν προς το τέλος του έτους από τη γέννησή Του και βεβαίως όχι στη «φάτνη των αλόγων ζώων», αλλά σε κάποιο σπίτι της Βηθλεέμ, γιατί μετά την ευλογία του Ιησού Χριστού από τον Συμεών την όγδοη ημέρα στον ναό του Σολομώντος, επέστρεψαν πάλι στη Βηθλεέμ και είτε ο Ιωσήφ βρήκε σπίτι, είτε εφιλοξενούντο σε κάποιο σπίτι. Η Γραφή στο σημείον αυτό είναι λίαν σαφής· «Και ιδού ο αστήρ, ον είδον εν τη ανατολή, προήγεν αυτούς, (τους Μάγους), έως ελθών έστη επάνω ου ην το παιδίον… Και ελθόντες (οι Μάγοι) εις την οικίαν είδον το παιδίον μετά Μαρίας της μητρός αυτού». Ο Ιωσήφ ίσως, για την κάλυψη κάποιας οικογε­νειακής ανάγκης, να απουσίαζε εκείνες τις ώρες (Ματθ. Κεφ. 2, 9-10).
Επομένως, Ορθόδοξες εικόνες με επιλόχεια αντικείμενα και τους Μάγους να παρουσιάζονται στη φάτνη της γέννησης, αλλά και εορταστικές ακόμη παραστά­σεις που παρουσιάζουν την προσκύνηση των Μάγων στη φάτνη αλόγων ζώων, ουδόλως ανταποκρίνονται στην αγιογραφική ιστορική αλήθεια. Εκεί, στην φάτνη των αλόγων ζώων μόνον οι τσοπάνηδες πήγαν και από Ορθοδόξου πλευράς μόνον αυτοί πρέπει να παρουσιάζονται, και μάλιστα χωρίς κανένα απολύτως δώρον.

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2004
Πρεσβ. ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ ΚΟΛΛΑΣ
Θεολόγος – Εκκλ/κός Συνήγορος
Εκπρόσωπος του Δ.Σ. του Ι.Σ.Κ.Ε.
επί Νομο-Κανονικών θεμάτων
Περιοδικό Ενορία 20/12/04
Αριθμός φύλλου 983


Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2024

 





Ησυχία.


Ρώτησαν μιά φορά οι Αδελφοί τόν μεγάλο εραστή της ησυχίας, τόν Όσιο Αρσένιο, γιατί τους απόφευγε τόσο πολύ.

Φοβάσαι μή ζημιωθείς άπό μας, Άββά;
Ό Θεός γνωρίζει, τέκνα, καί ότι σας αγαπώ πολύ καί ότι δεν σας αποφεύγω άπό φόβο.
Μα είναι αδύνατο νά μοιράσω στά δύο τήν καρδιά μου, ανάμεσα σε ανθρώπους καί στό Θεό δηλαδή.
Τότε νά βρίσκομαι πότε με σάς και πότε μ' Έκείνον. Δέν είναι λογικότερο νά βρίσκομαι διαρκώς μ' Έκείνον; Κι' οί Άγγελοι ένα σκοπό κι' ενα θέλημα έχουν, πώς νά υμνούν ακατάπαυστα τόν Θεό καί νά υπηρετούν τίς βουλές Του.
Τών ανθρώπων όμως οί βουλές καί οί σκοποί διαφέρουν μεταξύ τους. Συμφέρον λοιπόν της ψυχής είναι ν' άρέσει στό Θεό πιό πολύ παρά στους ανθρώπους.
Λέγουν πώς άπό θεία προτροπή αγάπησε τόσο πολύ τήν ησυχία τούτος ό Όσιος.
Ένώ προσηύχετο μιά μέρα καί παρακαλούσε τόν Θεό νά του υποδείξει μέ ποιο τρόπο βέβαιο θά εύρισκε τή σωτηρία του, άκουσε φωνή νά του λέγει:
- Αρσένιε, φεύγε, σιώπα, ησύχαζε. Αυτές είναι οι ρίζες τής αναμαρτησίας.

Στούς πατέρας, πού τόν ερωτούσαν γιατί οί ησυχασταί αποφεύγουν τόσο πολύ τή συναναστροφή τών ανθρώ­πων, ό Όσιος Αρσένιος είπε τό παρακάτω χαριτωμένο παράδειγμα:
'Οσο ή κόρη βρίσκεται κλεισμένη στό σπίτι του πατέ­ρα της, πολλοί τή γυρεύουν σέ γάμο.

Όταν όμως παντρευτεί  πιά, αρχίζει νά μήν αρέσει σ' όλους. Άλλοι τήν επαινούν κι' άλλοι τής βρίσκουν πολλά ψεγάδια. Παύει έτσι νά έχη τήν υπόληψη, πού είχε, όταν ήταν αθέατη. Τό ίδιο συμβαίνει καί μέ τήν ψυχή. Όταν πολυπαρουσιάζεται, χάνει τό υψηλόν πού έχει καί δέν αρέσει σέ πολ­λούς.

■ Περιόρισε τίς σχέσεις σου μέ τους ανθρώπους, συμ­βουλεύει ό Αββάς Δούλας, γιά νά μή θολωθεί ό νους σου άπό περισπασμούς καί μέριμνες καί χάσεις έτσι τόν ελεύ­θερο αέρα τής ησυχίας.

■ Ή ψυχή, πού έχει γευθεί τή γλύκα τής ησυχίας, τή γυρεύει παντού καί πάντοτε. Όχι άπο μίσος και περιφρόνηση  προς τους ανθρώπους, αλλά από έρωτα γι' αυτή, λέγει ό Αββάς Θεόδωρος της Φέρμης.

Λένε πώς ό Άββάς Ισίδωρος, όταν καταλάβαινε ότι τού πήγαιναν επισκέπτες , έτρεχε νά κρυφτεί σ' ένα από­μερο κελί, πού μόνο αυτός ήξερε, γιά να μη τόν βρουν. Στους αδελφούς, πού τον ρωτούσαν γιατί το έκανε, απα­ντούσε:
Και τα θηρία, παιδιά μου, πού προλαβαίνουν και κρύβονται στίς φωλιές τους, γλιτώνουν τόν κίνδυνο.

Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2024



 Ευχή σε κεκοιμημένο ιερέα σε μετάφραση.

Η ευχή διαβάζεται απο τον Επίσκοπο. 
 

Του Κυρίου δεηθώμεν.

 Σε ευχαριστούμε, Κύριε και Θεέ μας· μόνο Σού η ζωή είναι αθάνατη· η δόξα ακατάληπτη· το έλεός αμέτρητο· η φιλανθρωπία απέραντη· και η βασιλεία Σου, αδιάδοχη· και, πάνω απ ὅλα, δεν έχεις προσωποληψία· και δεν κάνεις διακρίσεις στα παιδιά Σου· αφού ορισμός δικός Σου είναι όλοι οι άνθρωποι, όταν έρχεται η ώρα τους, να έχουν το ίδιο κοινό τέλος. Γι’ αυτό, Σε ικετεύομε, Κύριε και Θεέ μας, Τον δούλο Σου ............. ιερέα, αδελφό και συλλειτουργό μας, που έκλεισε τα μάτια του και κοιμήθηκε, με την ελπίδα να αναστηθεί κοντά Σου στην αιώνια ζωή, ανάπαυσέ τον στην αγκαλιά του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ. Και όπως, εδώ στην γη, τον είχες στην Εκκλησία Σου λειτουργό Σου, έτσι και εκεί, στο ουράνιο θυσιαστήριό Σου, κάνε τον, Κύριε, συλλειτουργό Σου. Σ’ αυτήν εδώ την ζωή, ανάμεσα στους ανθρώπους, τον κατακόσμησας με ένα χάρισμα του Αγίου Σου Πνεύματος· εκεί, στην δόξα της Βασιλείας Σου, ανάμεσα σε αγγέλους, δέξου τον στοργικά κοντά Σου· χωρίς να του απευθύνεις καμμία μομφή. Εδώ στην γη, γέμισες την ζωή του με δόξα και με τιμή· κάνε, Κύριε, και η έξοδός του από την ζωή αυτή, να είναι γι αὐτόν είσοδος πανηγυρική, στα Άγια Σου τα επουράνια· συναρίθμησέ τον, και κατάταξε το πνεύμα του, μαζί με τους αγίους Σου· μαζί με όλους εκείνους, που απ ἀρχῆς κόσμου, και μέχρι τώρα, αγωνίσθηκαν και έγιναν ευάρεστοι ενώπιον Σου. Ὅτι Σύ εἶ ἡ ἀνάστασις, ἡ ζωή καί ἡ ἀνάπαυσις τοῦ κεκοιμημένου δούλου Σου ......... ἱερέως, ἀδελφοῦ καί συλλειτουργοῦ ἡμῶν γενομένου, Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, καί Σοί τήν δόξαν ἀναπέμπομεν, σύν τῷ ἀνάρχῳ Σου Πατρί καί τῷ παναγίῳ καί ἀγαθῷ καί ζωοποιῷ Σου Πνεύματι· νῦν καί ἀεί· καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Τρίτη 12 Νοεμβρίου 2024





Η ΝΗΣΤΕΙΑ



Με την χάρη του Κυρίου μας πλη­σιάσαμε και φέτος την νηστεία των Χριστουγέννων. Και ή περίοδος αύτη, εί­ναι μία ιερή περίοδος πνευματικών αγώνων, μετανοίας και νηστείας.
Γιατί νά νηστεύουμε;
Ασφαλώς όχι για νά φανούμε στους ανθρώπους, ότι νηστεύουμε. Ό Κύριος μας. πριν αρχίσει τη δη­μόσια δράση του. νήστεψε σαράντα μέρες και σαράντα νύχτες. Ή νηστεία αύτη πού έκανε, έδωσε αφορμή στον Σατανά για νά τον πειράξει. Παρόμοια και μες. ας έτοιμαζώμαστε και ας προγυμναζόμαστε στους αγώνες εναντίον των πνευμα­τικών αντιπάλων. Σε μία αμφίβολη πολεμική συμ­πλοκή, τονίζει ο Μ. Βασίλειος, ή πα­ρουσία συμμάχου στο πλευρό ενός εμπολέμου, προκαλεί την ήττα του άλλου. Το πνεύμα και ή σάρκα βρί­σκονται σε εμπόλεμη κατάσταση. Με ποιόν θα συμμαχήσεις; "Αν συμμαχήσεις με τη σάρκα θα εξασθένηση το πνεύμα. Ενώ αν συμμαχήσεις με το πνεύμα θα υποδούλωσης τη σάρκα. Εφ' όσον λοιπόν θέλεις νά ισχυρο­ποίησης το πνεύμα σου, δάμασε τη σάρκα με τη νηστεία.
Με τη νηστεία δείχνουμε τον σε­βασμό και την υπακοή στον Δημιουρ­γό και Κύριο μας. Γιατί ή πρώτη εντολή πού έδωσε στους πρωτοπλά­στους, τον "Αδάμ και την Εύα. ήταν εντολή νηστείας.
Μέσα στον αληθινό σκοπό της νηστείας υπάρχει ή αγάπη. Ή αγάπη μας πρώτα-πρώτα για τον Χριστό. Γιατί τηρούμε το λόγο πού μας είπε: «"Όταν άπαρθή ό νυμφίος, τότε (οί μαθηταί μου) νηστεύσουσι» (Ματθ. θ' 15). Ό άγιος Μάξιμος ο ομολογητής σημειώνει: «Όποιος αγαπά τον Θεό, ζει αγγελικό βίο στη γη. Γι αυτό νηστεύει και αγρυπνεί, ψάλλει και προσεύχεται και πάντοτε σκέπτεται καλά για όλους τους ανθρώπους». Αλλά νηστεύουμε από αγάπη για τούς φτωχούς, τούς ελαχίστους αδελ­φούς του Χριστού μας. Δεν τρώμε κρέας σαράντα μέρες π.χ. άλλά απλούστερα φαγητά και τα χρήματα πού εξοικονομούμε τα δίνουμε σε μία φτωχή οικογένεια.
Ακόμα νηστεύουμε γιατί διδαχθή­καμε από τον Κύριο μας ότι: «Τούτο το γένος (των δαιμονίων) ούκ εκπο­ρεύεται εί μή έν προσευχή και νηστεία» (Ματθ. ιζ' 21). Ή νηστεία λοιπόν διώ­χνει τα δαιμόνια των παθών πού κυ­ριεύουν και πολεμούν τη σάρκα μας και μολύνουν την ψυχή μας. Είναι για μας ή νηστεία όπλο και φάρμακο.Είναι πράγματι και πολύτιμο φάρ­μακο ή νηστεία, γιατί προφυλάσσει και θεραπεύει την αρρώστια τής ψυ­χής και του σώματος. Ή γαστριμαργία, ή καταστρεπτική αυτή πολυφα­γία, αποχαυνώνει τον άνθρωπο και βλάπτει ανεπανόρθωτα την υγεία του.
Ή νηστεία, λοιπόν, είναι ένα από τα μέσα. για να κατασιγάσουν τα πάθη. Επειδή υποβάλλει σε εκούσιες στερήσεις δοκιμάζει την ηθική δύνα­μη και δαμάζει τα άτακτα σκιρτήμα­τα τής σάρκας. Ό απόστολος Παύλος κάνει λόγο για τη χαλιναγώγηση του σώματος και των επιθυμιών. «Ύποπιάζω μου τό σώμα και δουλαγωγώ μήπως άλ­λοις κηρύξας, αυτός αδόκιμος γένο­μαι» (Α' Κορινθ. θ' 27).Γυμνάζω, λέει, το σώμα μου και το υποβάλλω σε στερήσεις, μήπως και άλλοι, στους οποίους έκήρυξα, βρα­βευθούν και εγώ αποδοκιμασθώ.
Πόσο ρεαλιστική και βαθιά ψυχο­λογημένη και ή παρατήρηση ενός ασκητού, πού έζησε τον πέμπτο αιώ­να: «Θα ρωτήσει κανείς από αυτούς, πού βαριούνται τη νηστεία: Είναι αμαρτία ή χρησιμοποίηση τής τρο­φής: Ασφαλώς όχι. Ή τροφή δεν εί­ναι αμαρτία. Ή αμαρτία μπορεί να έλθει σαν επακόλουθο τής τροφής».
Ή νηστεία άλλωστε έχει ένα πλατύ περιεχόμενο. Ή Εκκλησία μας δεν την στενεύει μονάχα στην τροφή. Την βλέπει με ευρύτητα θαυμαστή.
Σ' αυτό το σημείο ιδιαίτερα επι­μένει ο λόγος τού Θεού και ή πατερική σοφία και φρόνηση. Ή νηστεία δεν πρέπει νά είναι ένας ξηρός τύπος. Είναι προπάντων διάθεση ψυχής. Συνδυάζεται πάντα με τις άλλες αρε­τές, την εγκράτεια, την προσευχή, την μετάνοια. «Τιμή γάρ νηστείας ουχί σιτίων αποχή, άλλά αμαρτημάτων άναχώρησις», τονίζει ο ιερός Χρυσό­στομος.
Σε τίποτα, λοιπόν, δεν μάς ωφε­λεί αν δεν είναι έκφραση ειλικρινούς μετανοίας. Ίσα-ίσα μπορεί νά μάς παραπλανά και νά μάς δημιουργεί την ψευδαίσθηση τής πνευματικής αυτάρ­κειας. Μάς το υπογραμμίζει τόσο καθαρά ο Θεός με το στόμα τού προ­φήτη Ησαΐα: «Τη νηστεία και την αργία και τις γιορτές σας τις μισεί ή ψυχή μου... εφ' όσον δεν συνοδεύονται με μετάνοια, ειλικρίνεια, αγάπη και δικαιοσύνη...»
Επομένως ή νηστεία, ως πνευμα­τικός αγώνας, ως αυτοκυριαρχία, ως εγκράτεια, ως άσκηση, πρέπει νά εί­ναι καθημερινό μας μέλημα. "Όχι μόνο υπόθεση Σαρακοστής, άλλά ρυθ­μιστής ζωής.

(Από την "ΖΩΗ")

Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2024

 





Η συκοφαντία.

 

Είναι χειρότερη από την κατάκριση. Γιατί με την κατάκριση διαδίδεις ένα κακό που έκανε ο συνάνθρωπός σου. Ενώ με τη συκοφαντία διαδίδεις κάτι (κακό) που δεν έκανε ο συνάνθρωπός σου, αλλά το «επινόησαν» τα πάθη σου και οι κακίες σου![1] «Αδικίαν ελογίσατο η γλώσσα σου» (Ψαλμ. 51:4) «Γι’ αυτό ο Θεός θα σε καταστρέψει εντελώς!» (Ψαλμός 51:7).

 

Άνθρωποι που συκοφάντησαν, και μάλιστα πρόσωπα ιερά, άνοιξαν δρόμο στο διάβολο, και δαιμονίσθηκαν! Ντοκουμέντα:

1ον, Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θαυματουργός (+275) επίσκοπος Νεοκαισαρείας (μνήμη του 17 Νοεμβρίου), όταν ήταν νεαρός, σπούδαζε στην περίφημη τότε Αλεξάνδρεια. Σαν φοιτητής ήταν παράδειγμα προς μίμηση. Οι φίλοι του και συμφοιτητές του, τον φθόνησαν. Και είπαν να κάνουν κάτι για να τον ξευτελίσουν. «Έπιασαν» λοιπόν μια πόρνη, και της είπαν: «Θέλουμε να λες στον κόσμο, πως ο Γρηγόριος πόρνευσε μαζί σου. Θα σε πληρώσουμε!».  Και καθώς ο Γρηγόριος συζητούσε με τους συμφοιτητές του, παρουσιάστηκε μπροστά του η πόρνη, φωνάζοντας, όσο δυνατά μπορούσε: «Ήρθες στο πορνείο μου, και δεν με πλήρωσες! Θέλω τα χρήματά μου!». Ο Γρηγόριος ατάραχος! Η πόρνη επέμεινε να φωνάζει. Και ο Γρηγόριος για να λήξει το θέμα, την πλήρωσε! Και αυτή μόλις έλαβε τα χρήματα, δαιμονίσθηκε· έπεσε καταγής, γούρλωσε τα μάτια της, τραβούσε τα μαλλιά της, έτρωγε τη σάρκα της, σοκαρίζοντας τους πάντες! Ο Γρηγόριος προσευχήθηκε, και η πόρνη λυτρώθηκε από το δαιμόνιο! Στη συνέχεια η πόρνη ομολόγησε δημόσια την όλη αλήθεια! (Ευεργετινός τ. Β’ Υπόθεση ΜΣΤ’ Κεφάλαιο Β, 1 Βλέπε & Δ, 4).

& 2 Σε μια Σκήτη ζούσε ένας μεγάλος Γέροντας. Ένας άλλος Γέροντας συνασκητής του, τον φθόνησε. Και είπε να του κάνει κακό. Πήρε λοιπόν το βιβλίο, και πήγε στο κελί του μεγάλου Γέροντα, και το έκρυψε. Στη συνέχεια πήγε στον Ισίδωρο, Γέροντα της Σκήτης, και του είπε: «Κάποιος μου έκλεψε το βιβλίο!». «Αποκλείεται!» του είπε ο Γέροντας. Ο φθονερός Γέροντας επέμεινε!

Ο Ισίδωρος, έστειλε τους Πατέρες να κάνουν έρευνα σε όλα τα κελιά των μοναχών. Και έκπληκτοι βρήκαν το βιβλίο στο κελί του φημισμένου Γέροντα! Το έφεραν στη σύναξη. Ο «κλέφτης» μπροστά σε όλο το εκκλησίασμα, έβαλε μετάνοια στο Γέροντα Ισίδωρο, λέγοντάς του: «Αμάρτησα, βάλτε μου επιτίμιο». Και ο Ισίδωρος του έβαλε σαν επιτίμιο, να μείνει τρεις εβδομάδες «ακοινώνητος». Και ο μεγάλος Γέροντας επί τρεις εβδομάδες στεκόταν απέξω από τον Ναό, κάνοντας μετάνοια σε όλους τους εισερχομένους, και εξερχομένους, παρακαλώντας τους: «Συγχωρήσατέ με! Αμάρτησα!». Όταν τέλειωσε ο «κανόνας» του, εισήλθε στο Ναό, παρακολούθησε τη Λειτουργία, και κοινώνησε.

Και ευθύς ο Γέροντας που τον συκοφάντησε, δαιμονίσθηκε…! Παράλληλα φώναζε, όσο δυνατά μπορούσε, το μεγάλο κακό που έκανε! Το εκκλησίασμα σοκαρίσθηκε! Γονάτισε (το εκκλησίασμα) και έκανε προσευχή για να φύγει το δαιμόνιο, αλλά δεν έφευγε! «Μόνο αν προσευχηθείς εσύ που συκοφαντήθηκες, θα φύγει το δαιμόνιο», είπε ο Ισίδωρος στον μεγάλο Γέροντα. Και πραγματικά. Μόλις ο Γέροντας προσευχήθηκε,  το δαιμόνιο έφυγε! (Ευεργετινός τ. Β’ Υπόθεση ΜΣΤ’ Κεφάλαιο Δ’, 3).

 

Είναι λοιπόν πιθανό, όταν συκοφαντείς, ιδιαίτερα πρόσωπα «ιερά», να ανοίξεις την πόρτα της ψυχής σου, και να έλθει μέσα σου ο διάβολος, (που ψάχνει για τέτοιες ευκαιρίες!) και να δαιμονισθείς…!




[1] Φαντάσου να είσαι ιερέας και να σε συκοφαντούν και να σε διασύρουν παντού, πως κλέβεις χρήματα από την εκκλησία! Να είσαι δηλ. αθώος, και να μην μπορείς να σταθείς πουθενά! Γι’ αυτό ο προφήτης Δαβίδ ζητούσε από τον Θεό: «Λυτρωσαί με από συκοφαντίας ανθρώπων, και φυλάξω τας εντολάς σου!» (Ψλμ. 118:134), «Φεύγω, γιατί, όταν όλοι με συκοφαντούσαν και εγώ υπέφερα, κανένας από σας δεν μου συμπαραστάθηκε». Είπε ο Αββάς Νίκων που ασκήτευσε στο Σινά, και συκοφαντήθηκε ως πόρνος από τους χωρικούς! (Ευεργ. τ. Β’ Υπόθεση ΜΣΤ, Κεφ. Δ, 4).