ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΠΟΙΑ ΑΠΑΡΑΓΡΑΠΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΑΣ ΤΣΑΜΠΟΥΝΑ ΤΟ ΑΔΙΟΡΘΩΤΟ ΦΑΝΑΡΙ;

Η ιστορία, δυστυχώς, επαναλαμβάνεται με το Νομο/Κανονικά άδικο, αδιόρθωτο, και αιρετίζον Φανάρι. Έξω από τη κάθε έννοια Νομο/Κανονικής τάξεως και Εκκλησιαστικών δικαίων Αυτοκέφαλης Εκκλησίας, αλλά και Εθνικών Δικαίων, και παρότι όλως υπούλως δηλώνει, η πέτρα αυτή του σκανδάλου, Πατριαρχική Συνοδική Πράξη της 4-9-1928, ότι:

“Ακλόνητον την βάσιν της κανονικής τάξεως έχουσα και διαφυλάττουσα… ευθετίζειν και διέπειν τα επί μέρους κατά τας ανάγκας και τους καιρούς, εναρμόνιον πάντοτε στοχαζομένη αποφαίνειν πανταχού, κατά την ιεράν τάξιν...”, εν τούτοις καταπατεί, βάναυσα, κάθε έννοια δικαίου του Εκκλησιαστικού Αυτοκεφάλου της αδελφής Εκκλησίας της Ελλάδος, αλλά και των Κανονικών και Εθνικών εισέτι Δικαίων ενός οργανωμένου Κράτους.

Δυστυχώς, με την όλως απαράδεκτη και εντελώς ασήμαντη και ανυπόληπτη, από Κανονικής και Εθνικής επόψεως, ως άνω Πατριαρχική Συνοδική Πράξη του 1928, το Φανάρι συνεχίζει να μας τσαμπουνά, αλλά και να προκαλεί συνάμα τους Ορθόδοξους πιστούς της ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΥ Εκκλησίας της Ελλάδος κάνοντας λόγο, μεταξύ των πολλών άλλων, και εδώ είναι το ακαταλόγιστον, για “ποιμενάρχες Μητροπόλεων της Αυτοκεφάλου αδελφής Εκκλησίας της Ελλάδος, που ανήκουν στο Οικουμενικό Πατριαρχείον, και που τούτο αποτελεί υψίστην τιμήν και προνόμιον το οποίον πολλοί θα εζήλευον”.

Αν αυτό δεν είναι σκαστή πρόκληση και ωμή επέμβαση στα εσωτερικά άλλης αδελφής Αυτοκεφάλου Εκκλησίας, τότε τι είναι η παραχάραξη των Οικουμενικών Θείων και Ιερών Κανόνων, η ποδοπάτηση της Κανονικής Τάξεως και της Ορθοδόξου Εκκλησιολογίας σε βάρος μιας άλλης αδελφής Εκκλησίας, όπως της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Ελλάδος και του οργανωμένου ένδοξου Ελληνικού Κράτους;

Και, δυστυχώς, μας τα τσαμπουνά όλα αυτά, το φανερώς πλέον αιρετίζον Φανάρι, αγνοώντας με το έτσι θέλω, το τι ακριβώς είναι, και τι δικαιούται ένα Εκκλησιαστικό ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟ, και το τι ακριβώς ορίζουν περί αυτού, οι Οικουμενικοί Θείοι και Ιεροί Κανόνες, και οι Οικουμενικοί Θεοφόροι Άγιοι Πατέρες της κατά Ανατολίας Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας.

Αυτούς τους Θείους και  Ιερούς Κανόνες και τους Θεοφόρους Πατέρες, που όλως αναιδώς υβρίζει, ως λέγεται “γυμνή τη κεφαλή”, ο εμπράκτως πλέον αιρετίζων ένοικος του άτυχου Φαναρίου, αποκαλώντας τους μεν Οικουμενικούς Θείους και Ιερούς Κανόνες, ως “τοίχους του αίσχους”, και τους Οικουμενικούς αγίους και Θείους Πατέρες της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, ως ατυχή θύματα του Σατνά, και αίτιους του Εκκλησιαστικού Σχίσματος, “… οι κληροδοτήσαντες εις ημάς την διάσπασιν, προπάτορες ημών υπήρξαν ατυχή θύματα του αρχεκάκου όφεως…”.

Έτσι λοιπόν αρέσκεται να υβρίζει «γυμνή τη κεφαλή» τους Θείους και Οικουμενικούς Ιερούς Κανόνες και τους «πολύφωτους αστέρας της οικουμένης, και τα πάνχρυσα  αυτά στόματα του Λόγου», τους Θεοφόρους Πατέρες, ο αιρετίζων ένοικος του ένδοξου Φαναρίου. Και ερωτάται: Με ποιο δικαίωμα πράττει τούτο, και παραμένει εισέτι στον ένδοξο Θρόνο του Ιστορικο/Ορθόδοξου Φαναρίου, και χαρακτηρίζει, χωρίς ίχνος εντροπής, ως «ενδοχώρα του Φαναρίου» τις Μητροπόλεις μιας Αυτοκέφαλης Εκκλησίας του Οργανωμένου Ελληνικού Κράτους;

Για ποια λοιπόν ενδοχώρα και απαράγραπτα δικαιώματα, μας τσαμπουνά το αιρετίζον Φανάρι; Δεν γνωρίζετε εσείς εκεί στο Φανάρι, όπως το έχετε καταντήσει, τι ακριβώς αναφέρεται σχετικά με τα Εκκλησιαστικά δικαιώματα που έχει ένα Εκκλησιαστικό ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΝ; Αν δεν το γνωρίζετε, σας παραπέμπω στο ΟΡΘΟΔΟΞΟΤΑΤΟ κείμενο της Καταστατικής Νομοθεσίας του Πατριαρχικού Συνοδικού Τόμου του 1850, και για να μη κουραστείτε να το βρείτε, γιατί δεν θα το ψάξετε, σας μεταφέρω, «επί λέξει», τι ακριβώς ορίζει, ρητά και κατηγορηματικά ο ως άνω Συνοδικός ΤΟΜΟΣ του 1850, όπου διαπιστώνοντας το Εκκλησιαστικό του λάθος, αναγκάζεται πλέον να χορηγήσει τελικά, στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος, το ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΝ:

«…και συσκεψάμενοι, όπως η αγία ημών πίστη διατηρηθή εσαεί αλώβητος και οι Κανόνες των θείων Πατέρων απαραβίαστοι και απαρασάλευτοι… ορίσαμεν τη δυνάμει του Παναγίου και Τελεταρχικού Πνεύματος δια του παρόντος Συνοδικού Τόμου, ίνα η εν τω Βασιλείω της Ελλάδος Ορθόδοξος Εκκλησία υπάρχει του λοιπού κανονικώς αυτοκέφαλος, υπερτάτην εκκλησιαστικήν αρχήν γνωρίζουσα σύνοδον διαρκή… πρόεδρον έχουσα τον κατά καιρόν ιερώτατον Μητροπολίτην Αθηνών και διοικούσαν τα της εκκλησίας κατά τους θείους και ιερούς κανόνας, ελευθέρως και ακωλύτως…

Επισυνιστώμεν ως τοιαύτην του λοιπού αναγνωρίζεσθαι και μνημονεύεσθαι τω ονόματι «Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος», διαψιλεύομεν δε αυτή και πάσας τας προνομίας και πάντα τα κυριαρχικά δικαιώματα τα τη ανωτάτη εκκλησιαστική αρχή παρομαρτούντα, ίνα του λοιπού μνημονεύηται υπο των εν Ελλάδι αρχιερέων εν ταις ιδίαις επαρχίαις ιερουργούντων του προέδρου αυτής μνημονεύονος πάσης Επισκοπής Ορθοδόξων, και χορηγή τας προς χειροτονίαν αρχιερέων απαιτουμένας κανονικάς εκδόσεις…

Επι ταύτη τη βάσει ανέκαθεν η του Χριστού Εκκλησία, ήτοι, αι σεπταί Οικουμενικαί Σύνοδοι, ως γε προς την του βιωτικού πολιτεύματος καιρικήν χρείαν αφορώσαι ή εχώρισαν, ή συνήψαν επαρχίας εκκλησιαστικάς, και ή άλλως υπέταξαν, ή αυτοκεφάλους ανέδειξαν αυτάς, τη εν τη πίστει και τη εκκλησιαστική κανονική τάξη ενότητος αλωβήτου διαμενούσης…

Επί τούτοις ουν τοις όροις… αυτή η αρχήθεν καλλίγονος Μήτηρ, εν Κωνσταντινουπόλει μεγάλη του Χριστού Εκκλησία… αναγορεύει και κηρύττει την εν Ελλάδι Εκκλησίαν αυτοκέφαλον και την εν αυτή Σύνοδον αδελφή εν πνεύματι εαυτής και πάσης άλλης ανά μέρος Ορθοδόξου Εκκλησίας…

Έτι αναγνωρίζει πλήρη και κυρίαν και αποστολικήν τη ψήφω και δοκιμασία, των εν Ελλάδι ιερωτάτων μητροπολιτών… Ταύτα ώρισεν εν αγίω Πνεύματι η εν Κωνσταντινουπόλει Ορθόδοξος Ιερά Σύνοδος…».

Εν έτει σωτηρίω 1850 Ιουνίου 29^η

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Αυτά όρισε, ρητά και κατηγορηματικά ως μπούσουλα, και αεί απαραχάρακτα, το τότε Ορθόδοξο ένδοξο Φανάρι, επόμενο της Αγίας Γραφής, των Αγίων Οικουμενικών Πατέρων της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, των Οικουμενικών Θείων και Ιερών Κανόνων, των δικαίων του Εκκλησιαστικού ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΥ, και των Κρατικών Εκκλησιαστικών Δικαίων και συνεπώς παρόντος και ισχύοντος του ως άνω Συνοδικού ΤΟΜΟΥ, περαιτέρω «πάσα αρχή… παυσάτω».

Αυτήν ακριβώς την Γραφο/Συνοδικο/Πατερικο/Κανονικο/Εθνική απαραχάρακτη ΤΑΞΗ όρισε η εν Κωνσταντινουπόλει Ορθόδοξος Ιερά Σύνοδος, και αυτή η ΤΑΞΗ απαρασάλευτα και απαραχάρακτα επιβάλλεται να τηρείται έκτοτε, σε παρόμοιες περιπτώσεις. Και πράγματι, τούτο ακριβώς συνέβη, με την περίπτωση της υπαγωγής των επαρχιών του Ιονίου Κράτους, της Επτανήσου, στην Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδος, με την Πατριαρχική Συνοδική Πράξη της 9^ης Ιουλίου 1866, η οποία αναφέρει τα εξής αξιοσημείωτα, βασιζόμενη επακριβώς, στα ήδη απαραβίαστα ορισθέντα υπό του Πατριαρχικού Συνοδικού Τόμου του 1850, και για την αλήθεια, αναφέρω «επί λέξει» τα όσα σχετικά και αξιοσημείωτα αναφέρει η ως άνω Πατριαρχική Συνοδική Πράξη, γιατί θα μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε τις Γραφο/Κανονικές ποδοπατήσεις που έχει διαπράξει η πέτρα του σκανδάλου, Πατριαρχική Πράξη του 1928, στις σχέσεις Φαναρίου και Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Ελλάδος.

«… Επί δε ήδη του Ιονίου Κράτους ενωθέντος τω Ελληνικώ Βασιλείω και πάντων των εκείνου πολιτικών πραγμάτων προς τούτο συναρμοσθέντων και αφομοιωθέντων, ο τα πνευματικά του θεοσώστου τούτου Βασιλείου διέπουσα αγιωτάτη Ιερά Σύνοδος της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος, η προ τινών χρόνων δια Πατριαρχικού και Συνοδικού Τόμου εις αυτοκέφαλην Εκκλησία αναδείχθη υπό της καθ’ ημάς του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας, αναγκαίαν κατιδούσα την των ειρημένων της Επτανήσου επαρχιών μετ’ αυτής ένωσιν και συνάφειαν…

Ταύτα φαμέν… Επειδή κατίδομεν την περί ης ο λόγος ένωσιν της Εκκλησίας της Επτανήσου προς την της Ελλάδος εύλογον μεν άλλως και, ως ειπείν, φυσικήν ούσα συνέπειαν της εν τοις πολιτικοίς πράγμασιν αφομοιώσεως, ομολογουμένως εναπαιτούσης και την των εκκλησιαστικών… δια ταύτα απεδεξάμεθα κοινή συνοδική γνώμη την αίτησιν και αξίωσιν της εν Χριστώ αγαπητής ημών αδελφής αγιωτάτης Συνόδου…

Ευχαριστώ συνεπινεύσει συναποφηνάμενος την χειραφέτησιν, των ειρημένων Επαρχιών από πάσης εξαρτήσεως αυτών προς τον καθ’ ημάς Αγιώτατον Οικουμενικόν Θρόνον, απενείμαμεν και μετεβιβάσαμεν αυτάς τη κανονική προστασία της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος, αφοσιώσαντες και αναθέμενοι ολοσχερώς τη πνευματική και εκκλησιαστική αυτής δικαιοδοσία…

Υπάρχωσιν από τούδε και εις τον εξής άπαντα χρόνον και λέγοντα και παρά πάντων γιγνώσκονται, συνηνωμέναι και συνημμέναι τη Ορθοδόξω αυτοκεφάλω Εκκλησία της Ελλάδος και μέρος αυτής αποτελούσαι αναπόσπαστον, υπαγόμεναι υπο την δικαιοδοσίαν και προστασίαν της αγιωτάτης Συνόδου της Εκκλησίας ταύτης και προς αυτήν αναφερόμεναι και άμεσον έχουσαι την σχέσιν και αναφοράν εν πάσαις ταις εμπιπτούσαις πνευματικαίς και εκκλησιαστικαίς υποθέσεσι, συν τω μνημοσύνω και του ονόματος αυτής…».

Εν έτει 1866 κατά μήναν Ιούλιον 9^η

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η Πατριαρχική αυτή Συνοδική Πράξη, 9-7-1866, έχει ως μπούσουλα των όσων αποφασίζει, τα απαράβατα και απαραχάρακτα οριζόμενα και εντελλόμενα από τον Πατριαρχικό Συνοδικό Τόμο του 1850, σχετικά με την προσάρτηση στην Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδος των Εκκλησιαστικών Επαρχιών του Ιονίου Κράτους, της Επτανήσου, χωρίς να δεσμεύονται σε κάτι από τον Οικουμενικό Θρόνο-Φανάρι…

Επίσης και η Πατριαρχική Συνοδική Πράξη, Μάιος 1882, σχετικά με την παραχώρηση, στην Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδος, των Εκκλησιαστικών Επαρχιών Ηπείρου και Θεσσαλίας, ακολουθεί την ίδια ακριβώς οριοθετημένη γραμμή από τον Πατριαρχικό Συνοδικό Τόμο του 1850, και τη γραμμή που τήρησε και η Πατριαρχική Συνοδική Πράξη του 1866, με την παραχώρηση των Επαρχιών Επτανήσου. Για του λόγου το αληθές θα παραθέτω, «επί λέξει», τα ουσιαστικά και ενδιαφέροντα εκείνα σημεία από την ως άνω Πατριαρχική αυτή Συνοδική Απόφαση του 1882 (οι υπογραμμίσεις είναι δικές μου).

«Της των πολιτειών καταστάσεως ως επί τω πολύ μεταβαλλομένης ταις του χρόνου φοραίς και άλλοτε άλλως μεταπιπτούσης, ανάγκη και τα περί την διοίκησιν των επί μέρους Εκκλησιών ταύτη συμμεταβάλλεσθαι και συμμεθαρμόζεσθαι…

Ένθεν τοι και νυν, επεί τινες των εν ταις χώραις Ηπείρου και Θεσσαλίας παροικιών του καθ’ ημάς αγιωτάτου αποστολικού πατριαρχικού Οικουμενικού Θρόνου, ήτοι η αγιωτάτη Μητρόπολης Λαρίσης μετά των υπ’ εαυτήν αγιωτάτων Επισκοπών Τρίκκης, Σταγών, Θαυμακού και Γαρδικίου, και αι αγιώταται Μητροπόλεις Άρτης, Δημητριάδος και Φαναριοφερσάλων και η αγιωτάτη Επισκοπή Πλαταμώνος, η τη αγιωτάτη Μητροπόλει Θεσσαλονίκης υποκειμένη, έτι δε είκοσι χωρία της αγιωτάτης Μητροπόλεως Ιωαννίνων εκ του τμήματος Τσουμέρκων και τρία έτερα της αυτής Μητροπόλεως εκ του τμήματος Μαλακασίου, νεύσει κρείττονι προσηρτήθησαν έναγχος και ηνώθησαν πολιτικώς τω θεοσώστω Βασιλείω της Ελλάδος…

Η μετριότης ημών μετά της περί ημάς αγίας Συνόδου των Ιερωτάτων Μητροπολιτών, των εν αγίω Πνεύματι αγαπητών ημίν αδελφών και συλλειτουργών, άτει δει οφείλοντες αξιοχρέως μεριμνάν υπέρ της ευσταθείας των αγίων του Θεού Εκκλησιών, τα κατά την ιεράν ταύτην υπόθεσιν ως εικώς μελετήσαντες και συνδιασκεψάμενοι, επειδή κατείδομεν ότι η από του αγιωτάτου Οικουμενικού Πατριαρχικού Θρόνου απόλυσις των ειρημένων εκκλησιαστικών παροικιών και η τούτων εκχώρησις τη αγιωτάτη αυτοκεφάλω Εκκλησία της Ελλάδος αναγκαίως εναπαιτείται, ένεκα των επ’ εσχάτων επελθούσης πολιτικής αυτών ενώσεως μετά του θεοφρουρήτου Βασιλείου της Ελλάδος, και πρέπουσα άμα και λυσιτελής καθόλου αποβαίνει εις τα πνευματικά αυτών συμφέροντα, προθύμως απεδεξάμεθα την αίτησιν κοινή και ομοφώνω γνώμη συνευδοκήσαντες.

Και δη γράφοντες αποφαινόμεθα αγίω Πνεύματι, τας εν ταις πολιτικώς τω Βασιλείω της Ελλάδος άρτι εκχωρισθείσαις χώρας κειμένας, τη καθ’ ημάς δε αγία του Χριστού Εκκλησία μέχρι του νυν υπαγομένας Μητροπολιτικάς και επισκοπικάς παροικίας…

Ως και τας εν αυταίς υπαρχούσας ιεράς Πατριαρχικάς και σταυροπηγιακάς Μονάς είναι δια παντός του λοιπού και λέγεσθαι και παρά πάντων γιγνώσκεσθαι και εκκλησιαστικώς ηνωμένας και συνημμένας αναποσπάστως τη αγιωτάτη αυτοκεφάλω Εκκλησία της Ελλάδος και υπο της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας ταύτης διακυβερνάσαι, προς αυτήν τε έχειν την κανονικήν και άμεσον υποταγήν και αναφοράν, και του ονόματος αυτής μνημονεύειν…».

Εν έτει σωτηρίω 1882 κατά μήνα Μάιον.

Σημείωση: Και η Πατριαρχική αυτή Συνοδική Πράξη ακριβώς τα ίδια φρονεί και αποφασίζει. Εφαρμόζει δηλαδή απόλυτα τις διατάξεις του Πατριαρχικού Συνοδικού Τόμου του 1850 και συμφωνεί απόλυτα με την προηγηθείσα Πατριαρχική Συνοδική Πράξη του 1866. Μάλιστα η Πατριαρχική Συνοδική Πράξη του 1882 προχωρεί και στα δίκαια του Αυτοκεφάλου και επί των Σταυροπηγιακών Ιερών Μονών, οι οποίες υπάγονται του λοιπού ολοσχερώς, και εις τον άπαντα χρόνο, στην Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδος

Με την Πατριαρχική Συνοδική Πράξη της 4-9-1928 υπάγονται στην Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδος οι Βορειο/Δυτικές Επαρχίες της Ελληνικής Χερσονήσου, ήτοι: Οι Επαρχίες Μακεδονίας και Δυτικής Θράκης. Στην ως άνω απόφασή του το Φανάρι, παρ’ ό,τι δηλώνει, ότι «Ακλόνητον την βάσιν της κανονικής τάξεως έχουσα και διαφυλάττουσα η αγία του Χριστού Εκκλησία… ευθετίζειν και διέπειν τα επί μέρους κατά τας ανάγκας και τους καιρούς, εναρμόνιον πάντοτε σχολαζομένη αποφαίνειν πανταχού κατά την χρείαν των καιρών και των πραγμάτων την ιεράν τάξιν, ήπερ η εκκλησιαστική κατάστασις καθωραΐζεται…».

Εν τούτοις, αγνοεί εντελώς, με το έτσι θέλω, η ως άνω Πατριαρχική Συνοδική Πράξη και ποδοπατεί βάναυσα, την ισχύουσα απαραχάρακτη Ορθόδοξη Εκκλησιαστική ΤΑΞΗ, και προβαίνει, με ασύστολα ψευδή και εμμέσως εμφανή βαρβαρισμό, όταν εντέλλεται, ότι η Εκκλησιαστική διοίκηση στις υπαγόμενες Επαρχίες, Μακεδονίας, Δυτικής Θράκης, θα διεξάγεται του λοιπού «Επιτροπικώς». Και είναι τούτο προσβολή και ύβρις για το Ελληνικό Κράτος, και τον Ελληνισμό γενικότερα, γιατί «η επιτροπική διοίκηση», δίνεται μόνον σε ανοργάνωτα πλήθη ανθρώπων που δεν έχουν Νόμους και Δικαιοσύνη. «Όταν ουν ταύτα τα δύο εκ του πλήθους εκλίπη, ο τε νόμος και η δίκη, τότε ήδη εις ένα αποχωρεί την επιτροπείαν τούτων και φυλακήν» (Ιάμβλιχος, Προτρεπτικός, στ. 104, 4)

Δηλαδή, ούτε λίγο ούτε πολύ, εδώ στο Ελληνικό Κράτος που έδωσε τα φώτα του πολιτισμού στον κόσμο βαρβαρίζουμε; Στερούμεθα Νόμων και Δικαιοσύνης, και απαιτείται η «Επιτροπεία»; Αυτή τη βλασφημία κατά των ενδόξων Ελλήνων μόνον κεφαλές λιποβαρούς ιστορικού και Ορθόδοξου Χριστιανικού περιεχομένου μπορούν  να την ισχυρίζονται…

ΚΑΙ ΨΕΥΔΕΤΑΙ η Πατριαρχική Συνοδική Πράξη της 4-9-1928, διότι:

α) Ισχυρίζεται ψευδώς, ότι διατηρεί ακλόνητη πίστη στους ιερούς Κανόνες και στην Ιερή Ορθόδοξη Εκκλησιαστική Τάξη, ενώ όλα αυτά τα ποδοπατεί όλως ασυστόλως και βαναύσως.

β) Ισχυρίζεται ψευδώς, ότι στις αντικανονικές και αντεθνικές αυτές Αποφάσεις της Πατριαρχικής Πράξης, συμφωνούν τόσον η Αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος, όσον και η Ελληνική Πολιτεία. Συγκεκριμένα  ισχυρίζεται ψευδώς: «… η διοίκησις εν τοις επί μέρους των επαρχιών τούτων διεξάγηται εφεξής επιτροπικώς υπό της πεφιλημένης αγιωτάτης αδελφής Εκκλησίας της Ελλάδος προφρόνως αποδεξαμένης, συναινούσης και κυρούσης και της εντίμου Ελληνικής Πολιτείας…» Ουδέν αναληθέστατον τούτου!!!

Η Ελληνική Πολιτεία ζήτησε από τον Οικουμενικό Θρόνο την υπαγωγή των Εκκλησιαστικών Επαρχιών στην διοίκηση της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας του. Δεν μίλησε για όρους. Άλλωστε το αίτημα έγινε τον Ιούλιο του 1928, και η Πατριαρχική Συνοδική απόφαση ελήφθη δύο μήνες μετά, Σεπτέμβριο του 1928 με τους όλως απαράδεκτους Όρους.

Δεν έχονται λοιπόν αληθείας τα λεγόμενα αυτά της Πατριαρχικής Συνοδικής Πράξεως της 4-9-1928 διότι, όταν έλαβε γνώση της Πατριαρχικής αυτής Απόφασης η Εκκλησία της Ελλάδος, επί Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, η Ιερά Σύνοδος της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Ελλάδος, σε έκτακτη Συνεδρίασή της, αποφάσισε όπως, «οι Μητροπολίτες της Βορείου Ελλάδος, Μακεδονίας Θράκης, να μην έχουν ουδεμίαν σχέση με το Φανάρι», αλλά λόγω προβλημάτων τότε του Φαναρίου δεν δόθηκε έκταση στην Απόφαση αυτή της Εκκλησίας της Ελλάδος, χωρίς βεβαίως τούτο να σημαίνει, ποσώς, ότι έγινε και αποδεκτή. Υπάρχει λοιπόν Απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Ελλάδος, ότι η πράξη αυτή του Φαναρίου  δεν γίνεται αποδεκτή ως έχει.

Το Ελληνικό Κράτος ζήτησε από τον Οικουμενικό Θρόνο να εφαρμόσει, άνευ όρων, την ισχύουσα Εκκλησιαστική Κανονική Τάξη  ανάλογα με την καθ’ οιονδήποτε τρόπο επέκταση του Κράτους και η Εκκλησιαστική διοίκηση, όπως ακριβώς τούτου απαιτεί, το Εκκλησιαστικό ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΝ, οι Θείοι και Ιεροί Κανόνες, και ήδη έπραξαν τούτο, τόσον ο Πατριαρχικός Συνοδικός Τόμος του 1860, όσον και οι Πατριαρχικές Συνοδικές Πράξεις του 1866 και 1882.

Ύστερα από τα όσα Κανονικο/Εθνικά ντοκουμέντα που έχουν καταγραφεί, δικαίως ΕΡΩΤΑΤΑΙ:

Για ποιον ακριβώς  λόγο το Φανάρι συμπεριφέρθηκε και συμπεριφέρεται έτσι εισέτι, στην αδελφή Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδος; Μου είναι αδύνατον να πιστέψω αυτό που φαντάζομαι, αν και τα γεγονότα που συμβαίνουν προς τα εκεί οδηγούν…

ΓΙΑΤΙ το Φανάρι, με τη Συνοδική Πράξη του 1928, δεν εφάρμοσε πιστά την απαράβατη και απαραχάρακτη ΤΑΞΗ των Θείων και Ιερών Κανόνων και γενικά την πάντοτε ισχύουσα Εκκλησιαστική Νομο/Κανονική ΤΑΞΗ, που ορίζει ότι η Καταστατική/Νομοθεσία του Πατριαρχικού Συνοδικού τόμου του 1850 και οι μετέπειτα Πατριαρχικές Συνοδικές Πράξεις του 1866 και του 1882;

Γιατί το Φανάρι ποδοπάτησε και συνεχίσει εισέτι να ποδοπατεί, με το “έτσι θέλω”, κάθε έννοια Ορθοδόξου Κανονικής Τάξεως; Δεν γνωρίζει, ότι καταπάτηση και παραχάραξη Θείου και Ιερού Κανόνα, οδηγεί σε κεφαλική ποινή; “… και μηδενί εξείναι του προδηλωθέντας παραχαράττειν κανόνας, ή αθετείν, ή εταίρους παρά τους προκειμένους παραδέχεσθαι κανόνας… Ει δε τις αλώ κανόνα τινά των ειρημένων καινοτομών, ει αναρέπειν επιχειρών, υπεύθυνος έσται κατά τον τοιούτον κανόνα, ως αυτός διαγορεύει, την επιτιμίαν δεχόμενος, και  δι’ αυτού εν ω περ πταίει θεραπευόμενος” (Καν. 2^ος ΣΤ’ Οικ. Συνόδου).

ΓΙΑΤΙ, εν αγνοία της Εκκλησίας της Ελλάδος  και του Ελληνικού Κράτους το Φανάρι προσθέτει απαράδεκτους Όρους στην υπαγωγή των Επαρχιών Μακεδονίας και Δυτικής Θράκης στην Ορθόδοξη Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδος, και μάλιστα ευδόμενο ασύστολα, ότι προς τούτο συναινεί τόσον η Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδος, όσον και το Ελληνικό Κράτος;

Γιατί επιμένει το Φανάρι  στην ύβρη της “Επιτροπικής” διοίκησης των επαρχιών του Ελληνικού Κράτους της Ηπείρου,  της Μακεδονίας και της Δυτικής Θράκης; Οφείλει να μας το ειπεί χωρίς περιστροφές, γιατί ενδεχόμενη σιωπή θα δείξει βαριά ενοχή… “Οδηγοί τυφλοί… νοήτε ά λέγω…”.

ΓΙΑΤΙ, χωρίς κανένα Εκκλησιαστικό Κανονικό δικαίωμα, επεμβαίνει στα εσωτερικά θέματα μιας άλλης αδελφής και μάλιστα Αυτοκέφαλης Εκκλησίας, και δημιουργεί σοβαρά Εκκλησιαστικά  και Εθνικά προβλήματα;;;

Συνελόντι ειπείν, το ΦΑΝΑΡΙ δυστυχώς αυθαιρέτησε και εισέτι αυθαιρετεί, όλως ασυστόλως, σε βάρος της αδελφής Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Ελλάδος και του Οργανωμένου ένδοξου Ελληνικού Κράτους, ποδοπατώντας, με το έτσι θέλω, κάθε έννοια Νομο/Κανονικής Ορθοδόξου Εκκλησιολογίας και Εκκλησιαστικής και Εθνικής ΤΑΞΕΩΣ, διο και δέον να αγνοηθεί εντελώς, η πέτρα αυτή του σκανδάλου, η Πατριαρχική Συνοδική Πράξη του 1928, ως εντελώς ασήμαντης και ανυπόληπτης, και μάλιστα με το στίγμα του ακαταλόγιστου…

ΠΑΠΑΦΛΕΣΣΑΣ

Και.. “ο έχων ώτα ακούει ακουέτω…”,

πριν είναι αργά… 

Η σωτηρία δεν είναι τίποτε άλλο από τη ζωή με το Σωτήρα

Πραγματικά είμαστε «σεσωσμένοι διά της Χάριτος».

Μόνο η παμμεγίστη αγάπη του Θεού είναι η αιτία της «διαβιώσεως» μας με τον Χριστό, της αναστάσεώς μας «εκ των νεκρών» με τον Χριστό, της αναλήψεώς μας στον ουρανό με τον Χριστό, της βιώσεώς μας «εν Χριστώ», της υψώσεώς μας με τον Χριστό υπεράνω όλων των Χερουβείμ και των Σεραφείμ. Εδώ καθαρά φαίνεται ότι δεν υπάρχει καμιά δική μας αξία. Πραγματικά είμαστε «σεσωσμένοι διά της Χάριτος».

Νεκροί εμείς στις αμαρτίες (και από τις αμαρτίες), ποτέ δεν θα μπορούσαμε μόνοι μας ούτε να αναζωογονηθούμε, ούτε να αναστηθούμε, ούτε να υψωθούμε στον ουρανό, ούτε να γίνουμε αιώνιοι και να ζήσουμε αιώνια στην παν-χερουβική Θεϊκή δόξα. Όλο αυτό είναι έργο της απεριόριστης, της χωρίς σύνορα αγάπης του Θεού, απέναντι σε μας «εν Χριστώ Ιησού», είναι έργο της άπειρης, της χωρίς όρια φιλανθρωπίας του Θεού. Ο Θεοφόρος Απόστολος «καταδεικνύει» ότι η σωτηρία μας βρίσκεται στην Χριστοποίησή μας και την εν-Χριστοποίησή μας δηλαδή στην ανάστασή μας από τους αμαρτωλούς θανάτους, με τη δύναμη του «αναστάντος» και «αναληφθέντος» Κυρίου Ιησού Χριστού. Η σωτηρία δεν είναι τίποτε άλλο από τη ζωή στον Σωτήρα, δεν είναι τίποτε άλλο από τη ζωή με το Σωτήρα.

Αυτό είναι το επίτευγμα, στο οποίο ο άνθρωπος, όλη τη ζωή του Σωτήρα «εν Αγίω πνεύματι» τη βιώνει σαν δική του ζωή, διαμέσου των ιερών μυστηρίων και των αγίων αρετών, όλη του τη ζωή τη ζει «εν Χριστώ» από την ψυχική γέννηση μέχρι την ανάληψή του στον ουρανό (με τον Χριστό). Εδώ ο άνθρωπος «μονίμως και διαρκώς» ζει στον και με τον αναστημένο και αναληφθέντα Σωτήρα, γιατί η πατρίδα μας, η πολιτεία μας, το πολίτευμά μας είναι στους ουρανούς (Φιλ. 3,20) και αν ακόμη ζούμε μεταξύ των ανθρώπων η ζωή μας είναι κρυμμένη μαζί με τον Χριστό «εν τω Θεώ» (Κολ. 3,3) και εμείς σκεπτόμαστε αυτά που είναι ψηλά στον ουρανό και όχι αυτά που είναι χαμηλά δηλαδή στην γη (Κολ. 3,2). Εμείς είμαστε χριστιανοί, επειδή είμαστε του Χριστού. Γιατί εμείς, είμαστε ένα με τον Χριστό «ως προς» το θάνατο, την ανάσταση και τη ζωή Του (Ρωμ. 6, 4-14). Έτσι, κάθε Χριστιανός βιώνει σε μικρογραφία το Θεανθρώπινο πλήρωμα, την Θεανθρώπινη παν-ενότητα, που ο Κύριος Ιησούς Χριστός πραγματοποίησε στο σώμα Του, δηλαδή στην εκκλησία Του. Και αυτός (ο χριστιανός) γίνεται εκκλησία «εν σμικρώ». Γιατί η σωτηρία δεν είναι τίποτε άλλο από την εκκλησιοποίηση και εν-εκκλησιοποίηση και αυτό σημαίνει αδιάκοπη εν-διαβίωση στο Θεανθρώπινο σώμα της εκκλησίας, διαμέσου των Θείων μυστηρίων και των αγίων αρετών.

«Είδες, λέει ο Ιερός Χρυσόστομος, το άπειρο μέγεθος της δυνάμεώς Του σε μας που πιστεύουμε; Τους νεκρούς, τους υιούς της οργής, τους ζωοποίησε. Είδες πόσο μεγάλη είναι η ελπίδα της κλήσεως (προσκλήσεως); «και μας ανέστησε μαζί και μας εκάθισε μαζί» (Εφ. 2,6). Είδες τον πλούτο της ένδοξης κληρονομιάς του; Το ότι μας «ανέστησε μαζί», είναι γνωστό· αλλά το «μας εκάθισε μαζί εις τα επουράνια εν Χριστώ Ιησού», πώς είναι βέβαιο; Όπως και το «μας ανέστησε μαζί». Διότι κανείς δεν αναστήθηκε ποτέ, παρά μόνον αφού αναστήθηκε η κεφαλή, αναστηθήκαμε και εμείς… Λοιπόν, έτσι και εκάθισε μαζί. Όταν κάθεται η κεφαλή, κάθεται και το σώμα. Γι’ αυτό, λοιπόν, πρόσθεσε «μαζί με τον Χριστό». Ή, εάν όχι γι’ αυτό, τότε μας ανέστησε μαζί του με το λουτρό (του βαπτίσματος). Πώς λοιπόν μας εκάθισε μαζί Του; «Εάν υπομένουμε», λέγει, «θα βασιλεύσουμε επίσης μαζί του· εάν έχουμε αποθάνει μαζί του, θα ζήσουμε επίσης μαζί Του» (Β’ Τιμ. 2,12). (Ιερού Χρυσοστόμου Λόγος Δ΄ προς Εφεσίους).

Γράφει: Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς

Πηγή: «Προς Εφεσίους Επιστολή Απ. Παύλου >>.

«ΕΧΟΜΕΝ ΘΥΣΙΑΣΤΗΡΙΟΝ»

(Εβρ. ιγ’ 10)

ΠΕΡΙ ΙΕΡΩΣΥΝΗΣ.

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού πατρός Δανιήλ Γούβαλη.

ΟΙερεμίας στο 33κεφάλαιο στο ΛΓ σύμφωνα με το Εβραϊκό κείμενο δηλώνει καθαρά και ξάστερα ότι στις ημέρες του Μεσσία δηλαδή της Καινής Διαθήκης θα υπάρχει ιερατική τάξις και καθώς θα κυλούν οι αιώνες ο αριθμός των ιερέων θα γίνει αμέτρητος. Στίχοι 15-22.

Εν ταις ημέραις εκείναις και εν τω καιρώ εκείνω θέλω αναβλαστήσει εις τον Δαβίδ βλαστόν δικαιοσύνης, και θέλει εκτελέσει κρίσιν και δικαιοσύνην εν τη γη. Ιερ. 23:5; 16 Εν εκείναις ταις ημέραις ο Ιούδας θέλει σωθή και η Ιερουσαλήμ θέλει κατοικήσει εν ασφαλεία· και τούτο είναι το όνομα, με το οποίον θέλει ονομασθή, Ο Κύριος η δικαιοσύνη ημών.  17 Διότι ούτω λέγει Κύριος· Δεν θέλει λείψει από του Δαβίδ άνθρωπος καθήμενος επί τον θρόνον του οίκου Ισραήλ· 18 ούτε από των ιερέων των Λευϊτών θέλει λείψει άνθρωπος ενώπιόν μου, διά να προσφέρη ολοκαυτώματα και να καίη προσφοράς εξ αλφίτων και να κάμνη θυσίας πάσας τας ημέρας.  19 Και έγεινε λόγος Κυρίου προς τον Ιερεμίαν λέγων, 20 Ούτω λέγει Κύριος· Εάν ήναι δυνατόν να καταλύσητε την διαθήκην μου της ημέρας και την διαθήκην μου της νυκτός, ώστε να μη ήναι πλέον ημέρα και νυξ εν τω καιρώ αυτών, 21 τότε θέλει δυνηθή να καταλυθή και η διαθήκη μου η προς τον Δαβίδ τον δούλον μου, ώστε να μη έχη υιόν διά να βασιλεύη επί του θρόνου αυτού, και η προς τους Λευΐτας τους ιερείς, τους λειτουργούς μου. 22 Καθώς η στρατιά του ουρανού δεν δύναται να αριθμηθή ουδέ η άμμος της θαλάσσης να μετρηθή, ούτω θέλω πληθύνει το σπέρμα Δαβίδ του δούλου μου και τους Λευΐτας τους λειτουργούντας εις εμέ.

Ο Ησαΐας στο 66^οκεφάλαιο στο ξστ’ προφητεύει, ότι τα έθνη θα γνωρίσουν τον Κύριο και ο Κύριος θα διαλέξει από αυτά πρώτον μεν κήρυκες και ιεραποστόλους, δεύτερον ιερείς και Λευίτες.«Καὶἀπ᾿αὐτῶν λήψομαιἐμοὶἱερεῖς καὶΛευίτας, εἶπε Κύριος», στίχος 21. Ο στίχος 21, δίνει εικοσιένα μαχαιριές στην αίρεση. Θα πει αργότερα οΆγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας, μια κορυφή θεολογική, «κέκλινται προς ιεροσύνην πολλοί των εξ’ αγέλης όντες Ελληνικής», Ελληνικής δηλαδή ειδωλολατρικής.
Στα κείμενα της Καινής Διαθήκης οι έχοντες ιερατική εξουσία και περικυκλούντες το θυσιαστήριον, ονομάζονταιΑπόστολοι, Επίσκοποι, Πρεσβύτεροι, Διάκονοι. Βασικά η λέξιςΠρεσβύτερος δηλώνει τον φορέα ιερατικής χάριτος. Γι’ αυτό και το ιερατείο της Καινής Διαθήκης ονομάζετε Πρεσβυτέριο˙ «μὴ ἀμέλει τοῦ ἐν σοὶ χαρίσματος ὃ ἐδόθη σοι διὰ προφητείας μετὰ ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν τοῦπρεσβυτερίου» Α’ Τιμ. δ’14.
Εμμέσως υποδηλώνεται η λέξις ιερεύς όταν ο Χριστός αποκαλείτε αρχιερεύς δηλαδή αρχηγός των ιερέων«Ὅθεν ἀδελφοὶ ἅγιοι κλήσεως ἐπουρανίου μέτοχοι κατανοήσατε τὸν ἀπόστολον καὶ ἀρχιερέα τῆς ὁμολογίας ἡμῶν Χριστὸν Ἰησοῦν» Εβρ. γ’1.
Επειδή η λέξιςπρεσβύτερος ισοδυναμεί με την λέξη ιερεύς, γι’ αυτό στις διάφορες πρωτοχριστιανικές μαρτυρίες άλλοτε χρησιμοποιείτε η μια λέξις και άλλοτε η άλλη. Έτσι στα κείμενα τουΤερτυλλιανού(ο Τερτυλλιανός γεννήθηκε το 160 μ.Χ) συναντώνται οι λέξειςsacerdos(σακέρντος ίσον ιερεύς),sacerdotes(σαρκεντότες ίσον ιερείς),Sacerdotium(σακερντότιουμ ίσον ιερωσύνη). Επίσης γνωρίζουμε ότι οΠολυκράτης Εφέσου, 2^οςαιών, χαρακτήριζε τον Ευαγγελιστή Ιωάννηιερέα που φόρεσε το πέταλο, δηλαδή αρχιερέα. 
ΟΙππόλυτος Ρώμης, γεννήθηκε γύρω στο 170 μΧ, στο βιβλίο του «Κατά πασών αιρέσεων έλεγχος», χαρακτηρίζειτους Αποστόλους ως έχοντες αρχιερατείακαι τουςΕπισκόπους ως διαδόχους των στην Αρχιερατεία: «Της αυτής χάριτος μετέχοντες αρχιερατείας τε και διδασκαλίας». Και στο βιβλίο του «Αποστολική Παράδοση»ο Επίσκοπος χαρακτηρίζετε αρχιερεύς«ο ασθενής πολύ ανακουφίζετε όταν ο αρχιερεύς τον ενθυμείτε».Επίσης γίνεται λόγος για αρχιερατικό πνεύμα που λαμβάνει ο Επίσκοπος, γίνεται λόγος για ιερωσύνη και διασώζεται η ευχή της χειροτονίας επισκόπου καθώς και πρεσβυτέρου.
Αλλά και στα κείμενα του ιερούΚυπριανού Καρχηδόνος, που υπήρξε ο γνησιότερος φορεύς της Εκκλησιαστικής Παραδόσεως το 250 μ.Χ, συναντάται πλείστες φορές η λέξις ιερεύς,sacerdos, καθώς καιαρχιερεύςκαισυνιερουργόςκαι λοιπά.
Καθώς λήγει οΑ’ Χριστιανικός αιώνας, το Χριστιανικό ιερατείο φέρει το σχήμαΕπίσκοποι, Πρεσβύτεροι, Διάκονοι.  Η ιερατική εξουσία συγκεντρώνεται σε πληρότητα στον Επίσκοπο. 

Αυτά φαίνονται ολοκάθαρα στις Επιστολές του Ιγνατίου Αντιοχείας (γράφτηκαν γύρω στο 110 μ.Χ). Ο Επίσκοπος έχει μοναρχικό αξίωμα μέσα στην Εκκλησία, ήδη στην Καινή Διαθήκη αυτή η κατάστασις είναι διαμορφωμένη στονΤίτο Επίσκοπο Κρήτης, Τιμόθεο Επίσκοπο Εφέσου, Ιάκωβο Επίσκοπο Ιεροσολύμων, καθώς και στους χαρακτηριζόμενους ωςεπτά αγγέλους ισάριθμων Μικρασιατικών εκκλησιών για τους οποίους ομιλεί η Αποκάλυψις.
Ηλέξιςιδιώτηςστο Α’ Κορινθ. ιδ’16, «ὁἀναπληρῶν τὸν τόπον τοῦἰδιώτου» «Διότι εάν δοξολογήσης με το πνεύμα, εκείνος όστις έχει τάξιν ιδιώτου πως θέλει ειπεί το αμήν εις την ευχαριστίαν σου, μη εξεύρων τι λέγεις;» (μετ.Βάμβα), όπως απέδειξε η σύγχρονη Θεολογική έρευνα σημαίνειλαϊκός, βλέπε Ιωάννου Ζηζιούλα, «Η Ενότης της Εκκλησίας εν τη Θεία Ευχαριστία και τω Επισκόπω κατά τους τρεις πρώτους αιώνας» στην σελίδα 53 στο κεφάλαιο «Η ανάδειξις του προεστώτος της Ευχαριστίας εις Επίσκοπον της Εκκλησίας».
Μέσα στην Εκκλησία υπάρχουν κληρικοί και λαϊκοί, αυτό διαφαίνεται σε πολλά πρωτοχριστιανικά κείμενα. ΣτηνΑ’ Επιστολή τουΚλήμεντος Ρώμης προς Κορινθίους, που γράφτηκε γύρω στο96 μ.Χοι κληρικοί ονομάζονταικαθεστάμενοι πρεσβύτεροικαι οι λαϊκοί ονομάζονταιλαϊκοί, «ο λαϊκός άνθρωπος τοις λαϊκοίς προστάγμασιν δέδεται», αλλά και οΩριγένηςο οποίος γεννήθηκε το185 μ.Χομιλεί για κληρικούς και λαϊκούς. Ένα παράδειγμα από την ενδεκάτη του ομιλία στονΙερεμία,«πολλοί γαρ και πρεσβύτεροι απόλουνται πολλοί και λαϊκοί μακάριοι αποδειχθήσονται». Τα ίδια συναντούμε και στονΚλήμεντα τον Αλεξανδρέα, γεννήθηκε γύρω στο150 μ.Χ. 
ΣτονΤρίτο Στρωματέατου σημειώνει: «τον της μιας γυναικός άνδρα πάνυ,(πάνυ θα πει πολύ), πάνυ αποδέχεται ο Απόστολος καν πρεσβύτερος ει, καν διάκονος, καν λαϊκός». Σε άλλα κείμενα η λέξιςλαϊκόςαντιπαρατίθεται στις λέξειςπρεσβύτεροςκαιεπίσκοπος ή Διάκονος, Πρεσβύτερος, Επίσκοπος ή μόνο στην λέξη Πρεσβύτερος, που όπως είπαμε είναι ο κατεξοχήν ιερατικός όρος στην Χριστιανική Εκκλησία.
Αλλά έχουμε και περιπτώσεις που αντιπαρατίθεται στην λέξη κλήρος, παράδειγμα «μετά δακρύων προσπεσείν Ζεφυρίνω τω Επισκόπω κυλιόμενον υπό τους πόδας ου μόνον τον ενκλήρωαλλά και τωνλαϊκών».  Πρόκειται για κείμενο που πολεμούσε την αίρεση των Θεοδοτιανών. «Σπούδασμα κατά της του Αρτέμωνος αιρέσεως».  Ο Αρτέμων, οπαδός των Θεοδοτιανών, άκμασε στα μέσα του 3^ουαιώνος.
ΟΩριγένηςστην ομιλία που αναφέραμε προηγουμένως, ενδεκάτη στον Ιερεμία, σημειώνει ότι πολλοί βρίσκονται στις τάξεις του κλήρου αλλά δεν συμπεριφέρονται όπως πρέπει ώστε να ωφεληθούν από αυτό και να στολίσουν με την συμπεριφορά τους τον κλήρο.
Σύμφωνα με μαρτυρίες τουΚλήμεντος του Αλεξανδρέως, αντί της φράσεωςχειροτόνησανπρεσβυτέρους ή χειροτόνησαν Επισκόπους μπορούσε να χρησιμοποιηθεί η φράσις «κλήρωσαν κλήρους»βλέπε: «Τις ο σωζόμενος πλούσιος;» στο τέλος του βιβλίου.
Στην Λατινική γλώσσα υπάρχει η λέξιςordoστην γενικήordinis. 

Όρντο σημαίνει τάξις, αλλά η λέξις αυτή σε Εκκλησιαστική χρήση σημαίνει κλήρος και μόνη της σημαίνει κλήρος αλλά και με σχετικά επίθετα όπως πχ Ordo Ecclesiasticus ίσον η εκκλησιαστική τάξις των κληρικών. 
Για τον μελετητή της Εκκλησιαστικής παραδόσεως των 3 πρώτων αιώνων, δεν αρκεί η Ελληνική γλώσσα, χρειάζεται και η Λατινική.
Τότε ανατολή και Δύσις αποτελούσαν ηνωμένη Εκκλησία, χρειάζονται τα Ελληνικά για να μελετήσουμε τονΙγνάτιοή τονΚλήμεντα Ρώμηςκαι τονΑλεξανδρέα, αλλά, χρειάζονται και τα Λατινικά για να μελετήσουμε τονΤερτυλλιανόή τονΚυπριανό.
Όρντολοιπόν σημαίνει κλήρος, στα έργα του Τερτυλλιανού, ο Τερτυλλιανός γεννήθηκε το160 μ.Χ, συναντάται πολλές φορές η λέξις αυτή και υποδηλώνει την ιερατική τάξη μέσα στην Εκκλησία.
Ένα παράδειγμα από το έργο του «De Exhortatione Castitatis» δηλαδή περί προτροπής εις αγνότητα, «Differentiam inter ordinem et plebem constituit  ecclesiae auctoritas», κεφάλαιο έβδομο, δηλαδήτηνδιαφορά μεταξύ κλήρου και λαού την καθιστά η αυθεντία της Εκκλησίας. Ας κρατήσουμε την φράση «inter ordinem et plebem»,(ανάμεσα στον κλήρο και στον λαό). 

Εδώ το ordo βρίσκεται σε πτώση αιτιατική inter ordinem, ανάμεσα στον κλήρο, inter plebem, ανάμεσα στον λαό, plembs στην ονομαστική ίσον λαός, εξ' ου και η πλέμπα, ο λαός, ο όχλος. Ας αποστηθίσουμε τρεις λέξεις,inter ordinem et plebem, ανάμεσα στον κλήρο και στον λαό. 

Όποιος έχει δυνατότητα να ξεφυλλίσει τα έργα του Τερτυλλιανού και να βρίσκει τοordinemας κοιτάξει το έργοπερί μονογαμίαςκεφάλαιον ενδέκατο, περίειδωλολατρίαςκεφάλαιο έβδομον.
Και στα έργα τουΑγίου Κυπριανούσυναντούμε τις λέξειςκλήροςκαικληρικός,clericus, όπως στην β’ επιστολή στην 16^η.
Αν φυσικά δεν υπήρχε ιερατείο μέσα στην Χριστιανική Εκκλησία, θα απουσίαζαν στα κείμενα των πρώτων αιώνων οι λέξεις: κλήρος, κληρικός, λαϊκός, ordo, ordo ecclesiasticus, clericus, όλα αυτά θα απουσίαζαν. 
Αυτά ας τα προσέξουν όσοι νομίζουν ότι στην αίρεση που ξέπεσαν βρήκαν την αλήθεια, αλήθεια χωρίς ακριβή γνώση της πρωτοχριστιανικής Εκκλησιαστικής παραδόσεως, της γνησίας βέβαια παραδόσεως, δεν υπάρχει˙ άλλωστε η εντολή του Αποστόλου δεν αφορά μόνο τα γραπτά της Καινής Διαθήκης αλλά και κάποια άλλα, «στήκετε, καὶ κρατεῖτε τὰς παραδόσεις ἃς ἐδιδάχθητε εἴτε διὰ λόγου εἴτε δι᾿ ἐπιστολῆς ἡμῶν» (Β’ Θεσσ. Β’ 15).
Σύμφωνα με την νοοτροπία των αιρετικών το είτε δια λόγου, πάει περίπατο, κρατάνε μόνο το είτε δια επιστολής υμών. Οι προφορικές διδασκαλίες και παραδόσεις μεταδίδονται από την μια γενεά στην άλλη και ανάμεσα στους πρώτους Χριστιανούς υπήρξαν πρόσωπα με μόρφωση, με συγγραφικό ταλέντο και έγραψαν επιστολές, απολογίες, συγγράμματα και μέσα σε αυτά κατεγράφησαν πλείστα όσα από την προφορική παράδοση των Αποστόλων. 

Εκτός και εάν οι αιρετικοί θέλουν να μας παρουσιάσουν τους Χριστιανούς των πρώτων αιώνων σαν κούτσουρα, σαν πέτρες αναίσθητες, σαν άτομα που δεν καταλάβαιναν τι πήραν από την προηγούμενη γενεά. 

• Δεν έγραψαν κάποια επιστολή για ζητήματα Εκκλησιαστικά; 
• Δεν συνέταξαν κάποια απολογία προς τους ειδωλολάτρες κατήγορους και συκοφάντες; 
• Δεν έγραψαν κάποιο ερμηνευτικό έργο στα κείμενα της Αγίας Γραφής; 

Έτσι θέλουν να μας τους παρουσιάσουν τους Χριστιανούς των πρώτων αιώνων οι αιρετικοί.

Όπως και να τους δεις τους αιρετικούς είναι αξιολύπητοι, απορρίπτουν όλη την ζωή και την παράδοση της Εκκλησίας και κρατούν μόνο κάποια γραπτά κείμενα των Αποστόλων.
Τα άλλα με ποιο δικαίωμα τα απορρίπτουν;  

Χωρίς τα άλλα δεν μπορείς να ερμηνεύσεις και αυτά που κρατάς, γιατί αυτά που κρατάς είναι οργανικά συνδεδεμένα με τα άλλα. Θα πουν οι αιρετικοί κρατούμε τα μεν και απορρίπτουμε τα δε, γιατί έχουν μπει μέσα στην Εκκλησία και ανθρώπινες παραδόσεις που δεν αποτελούν γνήσιες εκκλησιαστικές παραδόσεις. 

Αλλά το νόθο δεν μπορεί να αχρηστεύσει το γνήσιο.Ένας Ορθόδοξος κληρικός θα πει σε ένα Χριστιανό να σταματήσει να φτιάχνειΦανουρόπιταγιατί αυτή δεν έχει καμία σχέση με την Εκκλησιαστική παράδοση, θα του πει όμως να κάνειαρτοκλασίακαι να φέρει 5 άρτους στην Εκκλησία να ευλογηθούν.Στην Παράδοση της Εκκλησίας έχουμε προσφορές άρτου, οίνου, ελαίου, όχι προσφορά πιτών και γλυκισμάτων.Αυτά σχετίζονταν με ειδωλολατρικές λατρείες. ΟΙερέας φορεί επιτραχήλι, αυτό δεν είναι ξένο προς το πνεύμα της Αγίας Γραφής, ο Ιερεύς με την χειροτονία του έλαβε το χρίσμα της ιεροσύνης και το πετραχήλι αποτελεί ένασύμβολοτης ιερατικής ιδιότητος.
Ήδη από τα πρώτα χρόνια η εκκλησία υιοθέτησε τηνγλώσσα των συμβόλωνσε πολλούς τομείς της ζωής της.
Για να καταλάβουμε πως το πετραχήλι συμβολίζει την ιερατική χάρη πρέπει να θυμηθούμε την πρώτη χειροτονία στην Παλαιά Διαθήκη,ο Μωυσής σήκωσε το χέρι του και έχυσε το άγιο μύρο στο κεφάλι του Ααρώνκαι το μύρο είχε κατεύθυνση από πάνω προς τα κάτω προχώρησε στο πηγούνι του Ααρών και κατέβηκε μέχρι την άκρη του ιερατικού ενδύματος.Και το πετραχήλι ο ιερεύς το φορεί από πάνω από το κεφάλι του και απλώνεται και κατευθύνεται προς τα κάτω,παρόμοια με την κατεύθυνση του μύρου του Ααρών, η ιερατική δηλαδή χάρις κατεβαίνει άνωθεν.
Μάλιστα ο ιερεύς της Εκκλησίας μας την ώρα που φορεί το πετραχήλι λέει σιγανά και κάποιες φράσεις από τον 132 Ψαλμό όπου γίνεται λόγος για την ευωδία που σκόρπισε το μύρο που έχρισε τον Ααρών: «ὡς μύρονἐπὶκεφαλῆς τὸκαταβαῖνονἐπὶπώγωνα, τὸν πώγωνα τὸν Ααρων, τὸκαταβαῖνονἐπὶτὴνᾤαν», δηλαδή την άκρη, «τοῦἐνδύματος αὐτοῦὡς δρόσος Αέρμωνἡκαταβαίνουσαἐπὶτὰὄρη Σιωνὅτιἐκεῖἐνετείλατο κύριος τὴν εὐλογίαν καὶζωὴνἕως τοῦαἰῶνος».
Δεν είναι δηλαδή άσχετο το πετραχήλι προς την ιερατική ιδιότητα και προς το πνεύμα της Αγίας Γραφής.
Πριν φτάσουμε στο τέλος θα εμφανίσουμε μια ένσταση των αιρετικών. Στηρίζονται σε κάποιες περικοπές της προς Εβραίους Επιστολής πουμιλούν για ένα αρχιερέα, τον Χριστό και για μια θυσία, σε αντίθεση με την Παλαιά Διαθήκη που υπήρχαν πολλοί ιερείς (Εβρ. ζ’23 έως 27).
Σου λένε οι αιρετικοί στην Παλαιά Διαθήκη είχαμε πολλούς ιερείς, στην Καινή Διαθήκη ένα, τον Χριστό, έτσι γράφει η προς Εβραίους Επιστολή.
Εδώ χρειάζεται μια διασάφησις, εμείς πιστεύουμε ότι όλοιοι κληρικοί δεν έχουν δική τους ιεροσύνη αλλά μετέχουν στην ιεροσύνη του Χριστού. 
Πιστεύουμε ότιόλα τα μυστήρια τα τελεί μυστικώς και αοράτως ο Χριστός δια των ιερέων,οι ιερείς απλώς του δανείζουν τα χέρια τους και το στόμα τους. Οι ιερείς είναι όργανα του Χριστού,τελεσιουργός των μυστηρίων είναι ο ίδιος ο Χριστός, ο μοναδικός ιερεύς της Καινής Διαθήκης. Ένα απόσπασμα από το αριστουργηματικό έργο του καθηγητού Ιωάννου Καρμίρη, «Ορθόδοξος Εκκλησιολογία», ένα σύγγραμμα γλυκύτατο, άγιο, αλλά δυστυχώς εξαντληθέν και λόγω του όγκου του, πάνω από 800 σελίδες, δύσκολο να επανεκδοθεί.
Ένα απόσπασμά του: «Διάμεσου των ποιμένων ενεργεί εν Πνεύματι ο ίδιος ο καλός ποιμήν, ο οποίος είναι ο αόρατος τελετάρχης και τελειωτής πάντων των μυστηρίων και πάσης χάριτος χορηγός. (Επαναλαμβάνουμε την φράση, ο αόρατος τελετάρχης και τελειωτής πάντων των μυστηρίων και πάσης χάριτος χορηγός).  Οι ποιμένες ενεργούν ως πληρεξούσιοι Αυτού, του Χριστού, με την δέουσα πνευματική εξουσία και ευθύνη, παράβαλε παραδείγματος χάριν όσα θα δέσετε στην Γη θα είναι δεμένα στον ουρανό και όσα θα λύσετε στην Γη θα είναι λυμένα στον ουρανό(Ματθ. ιη’ 18)» (σελίς 376). 

Άλλο απόσπασμα από το ίδιο βιβλίο: «Ο θείος δομήτορας της Εκκλησίας κατέστησε σαν συστατικό στοιχείο της το ιερατικό λειτούργημα την Εκκλησιαστική Ιεραρχία η διακονία που αποτελείτε από τους Επισκόπους τους Πρεσβυτέρους και τους Διακόνους και εφοδίασε την Εκκλησιαστική ιεραρχία με την απαραίτητη πνευματική εξουσία και με όλα τα απαραίτητα μέσα για να συνεχίσει αυτή σαν εντολοδόχος και εκπρόσωπός Του τις σωτηριώδεις ενέργειές του και όλο το λυτρωτικό του έργο στον κόσμο.  Επομένωςτο ιερατικό λειτούργημα και ολόκληρη η ενέργεια του προέρχεται από τον ίδιο τον Χριστό,ο οποίος ενεργεί διαμέσου του ιερατικού λειτουργήματος στην Εκκλησία του». (σελίς 373). 

Υπογραμμίζουμε τις βασικές θέσεις:Ο Χριστός ενεργεί δια της Εκκλησιαστικής ιεραρχίας, ο Χριστός είναι ο αόρατος τελετάρχης και τελειωτής πάντων των μυστηρίων, δηλαδή πίσω από τους πολλούς ορατούς ιερείς δρα ο αόρατος ένας ιερεύς της Καινής Διαθήκης ο Χριστός ή αλλιώς δια μέσου των πολλών ορατών ιερέων ενεργεί ο ένας αόρατος ιερεύς ο Χριστός.

Γι’ αυτό και σε κάθε Θεία Λειτουργία ο λειτουργός λέει στον Χριστό τα εξής λόγια: «Συ είσαι και ο θυσιάζων και ο θυσιαζόμενος», επί λέξει, «συ ει ο προσφέρων και προσφερόμενος», εσύ δηλαδή προσφέρεις την θυσία, εσύ επιτελής την θυσία, με άλλα λόγιαεσύ είσαι ο ιερεύς που ιερουργεί. 

 Αγαπητοί μου ακροατές, αν βρίσκεστε σε ώρα λατρείας στον ναό εκεί που υπάρχει το θυσιαστήριό μας, η Αγία Τράπεζα και αν βλέπετε τον ιερέα να επιτελεί κάποιο μυστήριο ή να δίνει στον λαό την ευλογία της ειρήνης,μη σταματήσει το βλέμμα σας στον βλεπόμενο ιερέα, να πιστεύετε ότι δια μέσου αυτού ενεργεί ο μη βλεπόμενος Χριστός, ο ένας και μοναδικός ιερεύς της Καινής Διαθήκης. 

Όταν ανυψώνει ο Ιερεύς τα χέρια του και σε ευλογεί, μην νομίζεις ότι εκείνη την ώρα σε ευλογεί ο φαινόμενος ιερεύς, διαμέσου του χεριού που φαίνεται ευλογεί το χέρι του αφανούς ιερέως, του Χριστού, το χέρι που δεν φαίνεται. Μια εικόνα. Στην πλατεία μια μεγάλης πόλεως υπάρχει ένας ομιλητής και ένα μικρόφωνο και σε πενήντα σημεία της πόλεως έχουμε πενήντα μεγάφωνα.  Και από τα πενήντα μεγάφωνα η ομιλία του ιδίου εξέρχεται.  Δεν οφείλετε η ομιλία στα μεγάφωνα, αλλάδια μέσου αυτών ενεργεί ο ομιλητήςπου βρίσκεται στην κεντρική πλατεία της μεγάλης πόλεως.  Ωστόσο χρειάζονται και τα μεγάφωνα, ο ομιλητής στην πλατεία είναι ο Χριστός και τα πενήντα μεγάφωνα είναι οι ιερείς της Χριστιανικής εκκλησίας το παράδειγμα βοηθεί να καταλάβουμε αυτό που πιστεύουμε.

Με αυτά που είπαμε αντιλαμβανόμαστε ότι αυτά που λέει η Ορθοδοξία είναι σύμφωνα με τη Γραφή και την Εκκλησία των πρώτων αιώνων.

Read more:http://www.egolpion.com/ierosini_pdaniil.el.aspx#ixzz3JdNWixSp

Προσκύνημα στην Ιερά Μονή Παναγίας Ροβέλιστας στην  Άρτα.

Την Τρίτη το απόγευμα στις 18 του Νοέμβρη, ο Μουσικολογιώτατος Ιερεύς Πατήρ Δημήτριος Λάμπρου ο Πρωτοψάλτης Χρυσόστομος Τσάκαλος, ο Εκκλησιαστικός Επίτροπος Λάμπρος Φλιτούρης και ο Ελεύθερος Επιχειρηματίας Νικόλαος Δούβας ( ανιψιός της μακαριστής Μοναχής Πολυχρονίας Δούβα ), πραγματοποίησαν προσκύνημα στην Παναγία την Ροβέλιστα.  Η Ηγουμένη Μοναχή Θεοκλήτη και οι Αδελφές της Μονής μας υποδέχτηκαν με πολύ αγάπη και χαρά. Αφού προσκυνήσαμε στο Καθολικό του Μοναστηριού η Γερόντισσα Θεοκλήτη μας οδήγησε στο Αρχονταρίκι για το καθιερωμένο κέρασμα. Εκεί είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε επι Θεολογικών και κοινωνικών θεμάτων με την Σεβαστή Γερόντισσα. Πρίν αναχωρήσουμε απο  την Μονή προσκυνήσαμε τον τάφο του Μακαριστού Γέροντα Μητροφάνη.  

Το μοναστήρι της Παναγίας της Ροβέλιστας. ( τα στοιχεία αυτά είναι από την επίσημη ιστοσελίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Άρτης ).

Η Ροβέλιστα είναι η "Κυρά" της ορεινής Άρτας και το ενεργό γυναικείο μοναστήρι της είναι το κατ' εξοχήν μοναστικό προσκύνημα του νομού και όχι μόνο. Τιμάται στη Γέννηση της Θεοτόκου. Βρίσκεται 30 χιλιόμετρα ανατολικά της Άρτας "φυτεμένο" στη μέση δασώδους ερημικής βουνοπλαγιάς στην περιοχή του Βελετζικού, όπου φτάνει κανείς από παράκαμψη του δρόμου Άρτας - Καρδίτσας, λίγο πριν την Άνω Καλεντίνη. Κατά πώς το θέλει η παράδοση η ίδια η Παναγία διάλεξε αυτό το ξάγναντο, λες και το Όελε να το 'χει υποπόδιο της για να κατοπτεύει τις ατέλειωτες λοφοσειρές που απλώνονται μπροστά της-ξεθυμάσματα των βουνών του Ραδοβυζίου- σκεπάζοντας με τη μπόλια της τα χωριά του Δήμου Ηράκλειας, τους ανθρώπους τους και το βιός τους. Η προσωνυμία της προήλθε απ' το λαϊκό ρήμα ροβολάω που σημαίνει κατηφορίζω και έχει σχέση -πάντα σύμφωνα με την παραπάνω προφορική παράδοση - με την ίδρυση της μονής. Σύμφωνα λοιπόν μ' αυτή την παράδοση, η εικόνα της Παναγίας "ροβόλαγε" απ' το σημείο που υπόδειξε ο επίσκοπος Βελεντζικού να γίνει ναός της, σε άλλο σημείο μακρινού δάσους, όπου τη βρήκε -κατά θαυματουργό πάλι τρόπο- ένας βοσκός, οδηγημένος απ' το φως της που έλαμπε στην ίδια θέση κάθε νύχτα. Το θαύμα ερμηνεύτηκε ως επιθυμία της Παναγίας να κτισθεί ναός της στο σημείο όπου συνεχώς μετατοπιζόταν η εικόνα της, κι έτσι ιδρύθηκε το μοναστήρι. Επειδή πιστεύεται ότι την εικόνα την έφερε απ' τη Ρωσία κάποιος μοναχός, οι ντόπιοι την ονόμαζαν και "Παναγία Μοσχοβίτισσα".

Δε μας είναι γνωστός ο χρόνος ίδρυσης του αρχικού μοναστηριού. Ο Σεραφείμ Ξενόπουλος αναφέρει το 10ο αιώνα. Δυστυχώς ούτε για τη ζωή του μοναστηριού στα παλιά χρόνια έχουμε στοιχεία, αφού τα χειρόγραφα και τα βιβλία που φυλάσσονταν στη μονή καταστράφηκαν κατά τον ταραχώδη 19ο αιώνα. Γνωρίζουμε μόνο ότι στα χρόνια της Τουρκοκρατίας λειτούργησε εκεί Ιερατική σχολή για καταρτισμό των ιερέων της επισκοπής Ραδοβυζίων. Επίσης ότι το μοναστήρι χρησιμοποιήθηκε ως καταφύγιο αλλά και ορμητήριο των αγωνιστών κατά τους εθνικούς αγώνες. Οι Τούρκοι επειδή ενοχλήθηκαν απ' αυτό εγκατάστησαν στη μονή μόνιμο απόσπασμα από 30 άνδρες, τους οποίους κατέσφαξαν οι Ραδοβυζινοί επαναστάτες το 1854. Ο τούρκικος στρατός για εκδίκηση κατέστρεψε ολοκληρωτικά το μοναστήρι. Χάρη στην αυτοθυσία των μοναχών σώθηκε η ασημοστόλιστη πολύ παλιά εικόνα της Παναγίας, ένας χρυσοκέντητος μεγάλος επιτάφιος και δισκοπότηρα του 16ου αιώνα - όλα ρώσικης προέλευσης.

Το 1856 ξαναχτίστηκαν τα κελιά καθώς και ο μικρός ναός -μονόκλιτη σταυρεπίστεγη θολωτή βασιλική με τρούλο και χορούς. Αυτός ο ναός επειδή είχε υποστεί ρωγμές απ' τους σεισμούς, κατεδαφίστηκε το 1976 και στη θέση του ανεγέρθηκε με τη φροντίδα του μακαριστού γέροντα πατρός Μητροφάνη, νέος μεγάλος σταυροειδής με τρούλο. Πρόκειται για επιβλητικότατο κτίσμα του οποίου η τέχνη και η εξωτερική ποικιλομορφία δίνουν στο σύνολο λαμπρότητα και χάρη. Μπορεί βέβαια - σα νέο κτίσμα που είναι - να μην έχει την υποβλητικότητα του προηγούμενου ναού, όμως "δένει" τόσο αρμονικά με τα λοιπά κτίσματα και το τοπίο, ώστε να μη χάνει ο χώρος καθόλου απ' την παλιά μυσταγωγική του ατμόσφαιρα. Η παρακολούθηση του όρθρου κάτω απ' τους θόλους του με συντροφιά τους μελωδικούς ήχους των γυναικείων φωνών μεσ' στη νυχτερινή σιγαλιά, προσφέρει στον επισκέπτη - προσκυνητή μια ανεπανάληπτη εμπειρία.

ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΩΝ ΕΙΣΟΔΙΩΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

                                            ΛΑΜΠΡΟΥ ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου - Καθηγητού

Η Θεοτόκος είναι η αγιότερη ανθρώπινη ύπαρξη, η Οποία επιλέχτηκε από το Θεό ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλα κορίτσια, για να παίξει ρόλο πρωταγωνιστικό στη διαδικασία της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους και ολοκλήρου της δημιουργίας. Η θεία πανσοφία διείδε στο ιερότατο πρόσωπό Της την άκρα καθαρότητα και αγιότητα, η οποία ήταν απαραίτητη για να καταστεί μητέρα του απόλυτα αγίου Θεού.

Η εορτή των Εισοδίων έχει ως στόχο να μας διδάξει πολύ υψηλές έννοιες γύρω από την προσωπικότητα της Θεοτόκου. Να μας μυήσει στην ασύλληπτα βαθιά θεολογία γύρω από την ανεπανάληπτη συμβολή Της στην υλοποίηση του θείου σχεδίου της σωτηρίας του κόσμου.

Ο ιστορικός πυρήνας του γεγονότος των Εισοδίων ελάχιστα απασχολεί την Εκκλησία, όσο η θεολογική του σημασία. Κάποιοι υποστηρίζουν, πως, επειδή η πρώτη γραπτή μαρτυρία του γεγονότος αναφέρεται στο απόκρυφο«Πρωτοευαγγέλιο του Ιακώβου», δεν θα πρέπει να θεωρείται αξιόπιστη. Για την ορθόδοξη θεολογία μας όμως αυτό καθ’ εαυτό το ιστορικό γεγονός έχει ελάχιστη σημασία σε σχέση με τη θεολογική και ηθική του σημασία.

Ο Ναός της Ιερουσαλήμ είναι εικόνα της Θεομήτορος. Είναι γνωστή η πίστη στην ιερότητα του Ναού από τους Ιουδαίους. Πίστευαν ότι μέσα σ’ αυτόν κατοικεί ο Θεός, γι’ αυτό ανέβαιναν στο λόφο Σιών, που ήταν κτισμένος με σεβασμό και τρόμο, σαν να προσεγγίζουν τον Ίδιο το Θεό. Η Κιβωτός της Διαθήκης θεωρείτο ο θρόνος του Θεού και η ορατή παρουσία Του στη γη. Ουδείς τολμούσε να προσεγγίσει στο διαμέρισμα του Ναού, που ονομαζόταν ’για των Αγίων, παρά μόνο ο αρχιερέας του έτους, μια φορά το χρόνο, κατά την πένθιμη ημέρα του Εξιλασμού. Εισερχόταν  ανυπόδητος στο φοβερό εκείνο χώρο, ντυμένος ένα λινό ποδήρη χιτώνα, για να θυμιάσει. Έκτοτε κανένας δεν τολμούσε να πλησιάσει εκεί.

Ο απλός λαός δεν επιτρεπόταν να εισέρχεται σε κανένα διαμέρισμα του Ναού, αλλά μόνο το ιερατείο στον πρόναο και τα ’για. Οι προσκυνητές λαϊκοί στέκονταν στο τεράστιο προαύλιο και τις διάφορες παρακείμενες στοές, από όπου προσεύχονταν και παρακολουθούσαν τις τελετουργίες των ιερέων.

Η Παναγία μας είναι ο νοητός ναός του Θεού. Το ιερότατο νοητό τέμενος, μέσα στο οποίο καταδέχτηκε να οικήσει ο αιώνιος και άπειρος Θεός. Ο ιερός υμνογράφος της εορτής, θέλοντας να τονίσει αυτήν την καταπληκτική παρομοίωση, έγραψε πως η Θεοτόκος είναι, «Ο καθαρότατος ναός του Σωτήρος, η πολυτίμητος παστάς και παρθένος, το ιερόν θησαύρισμα της δόξης του Θεού». Αν θεωρείτο ιερός ο Ναός της Ιερουσαλήμ, στον οποίο υποτίθεται ότι κατοικούσε, σύμφωνα με την πίστη των Ιουδαίων, ο Θεός, ας σκεφτούμε πόσο πιο άγια και ιερή θα μπορούσε να θεωρείται η Θεοτόκος, η Οποία κράτησε πραγματικά στα πάναγνα σπλάχνα Της το σαρκωμένο Λόγο και τον έθρεψε από τα τίμια αίματά Της! Ο Ναός της Ιερουσαλήμ καταστράφηκε και αφανίστηκε από τους Ρωμαίους κατακτητές. Αντίθετα ο νοητός ναός του Θεού, η Παρθένος Μαρία, μένει στους αιώνες και απολαμβάνει ύψιστες τιμές από τους μυριάδες πιστούς όλων των εποχών.

Η είσοδος της Θεοτόκου στο Ναό της Ιερουσαλήμ θέλει να φανερώσει το ακατανόητο ύψος της αγνότητας και αγιότητάς Της. Μέσα στα απρόσιτα ’για των Αγίων διαφυλάχτηκε η αγνότητά της και καλλιεργήθηκε η αγιότητά Της. Μόνο μέσα σε ένα τέτοιο ιερό χώρο μπορούσε να προφυλαχτεί η απαιτούμενη αγνότητά Της από την αφάνταστη αμαρτωλότητα του κόσμου. Μόνο η συνοίκηση με τους αγίους αγγέλους θα μπορούσε να καλλιεργήσει την αγιότητά Της. Η ανθρώπινη ανομία είχε τέτοια δύναμη και ορμή ώστε αν η Παρθένος Μαρία βρισκόταν στον κόσμο δε γνωρίζουμε αν θα μπορούσε να διατηρήσει το ύψος της αγιότητας που χρειαζόταν να δεχτεί τον απόλυτα άγιο Θεό στα σπλάχνα Της.

Στο πρόσωπο της Θεοτόκου έχουμε υπέρβαση της πεπτωκυίας ανθρωπίνης φύσεως και αποκατάσταση της πρότερης προπτωτικής. Αυτή γεννήθηκε βεβαίως με την πτωτική φύση, ως κληρονόμος της αμαρτίας των πρωτοπλάστων γεναρχών μας. Όμως η θεία χάρις σταδιακά την εξύψωνε από τη νηπιακή Της ηλικία μέχρι τον Ευαγγελισμό Της, οπότε με την επισκίαση του Αγίου Πνεύματος, καθαρίστηκε απόλυτα από το προπατορικό αμάρτημα και πήρε την προπτωτική αδιάφθορη φύση. Μόνο έτσι απαλλαγμένη από το άχθος της πτωτικής φύσεως και τη φθορά της αμαρτωλότητας, μπορούσε να επιτελέσει την υπέρτατη αποστολή Της. Οι ευσεβείς διηγήσεις περί της θαυμαστής διαμονής Της στο Ναό εκφράζουν ακριβώς αυτή την πίστη της προοδευτικής καθάρσεώς Της.

Η ευλογημένη είσοδος της Παρθένου Μαρίας στο Ναό αποτελεί την απαρχή της πραγματοποιήσεως της προαιώνιας βουλής του Τριαδικού Θεού για τη σωτηρία του κόσμου. Στην υμνολογία της μεγάλης εορτής ψάλλουμε πως «Σήμερον της ευδοκίας Θεού το προοίμιον και της των ανθρώπων σωτηρίας η προκήρυξις». Αποτελεί τη χαραυγή της λυτρώσεως του ανθρωπίνου γένους από τη δουλεία της αμαρτίας   Γι’ αυτό η Εκκλησία μας εορτάζει λαμπρά το γεγονός. Ως συνειδητοί πιστοί του Χριστού, είμαστε θερμοί και αέναοι τιμητές του ιερού προσώπου της Θεομήτορος, διότι η συμβολή Της στο έργο της σωτηρίας μας υπήρξε καθοριστικός. Με άκρατο ενθουσιασμό υμνούμε τη μεγάλη εορτή και γεραίρουμε τη Θεοτόκο, ψάλλοντας «εν ενί στόματι» μαζί με τον ιερό υμνογράφο της ημέρας «Χαίρε, της οικονομίας του Κτίστου η εκπλήρωσις»             

Ἡ νηστεία τῶν Χριστουγέννων.

Δεύτερη μακρά περίοδος νηστείας μετά τή Μεγάλη Τεσσαρακοστή εἶναι ἡ νηστεία τῶν Χριστουγέννων, γνωστή στή γλῶσσα τοῦ ὀρθοδόξου λαοῦ μας καί ὡς σαραντα(ή)μερο. Περιλαμβάνει καί αὐτή σαράντα ἡμέρες, ὅμως δέν ἔχει τήν αὐστηρότητα τῆς νηστείας τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Ἀρχίζει τήν 15η Νοεμβρίου καί λήγει τήν 24η Δεκεμβρίου.

Ἡ ἑορτή τῆς κατά σάρκα γεννήσεως τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ τή δεύτερη μεγάλη Δεσποτική ἑορτή τοῦ χριστιανικοῦ ἑορτολογίου. Μέχρι τά μέσα τοῦ Δ΄ αἰῶνα ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἀνατολῆς συνεόρταζε τή γέννηση καί τή βάπτιση τοῦ Χριστοῦ ὑπό τό ὄνομα τά Ἐπιφάνεια τήν ἵδια ἡμέρα, στίς 6 Ἰανουαρίου. Τά Χριστούγεννα ὡς ξεχωριστή ἑορτή, ἑορταζομένη στίς 25 Δεκεμβρίου εἰσήχθη στήν Ἀνατολή ἀπό τή Δύση περί τά τέλη τοῦ Δ΄ αἰῶνα.

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, πού πρῶτος ὀμιλεῖ γιά τήν ἑορτή τῶν Χριστουγέννων, τήν ὀνομάζει «μητρόπολιν πασῶν τῶν ἑορτῶν» καί μᾶς πληροφορεῖ περί τό 386 ὅτι «οὕπω δέκατον ἔστιν ἔτος, ἐξ οὗ δήλη καί γνώριμος ἡμῖν αὕτη ἡ ἡμέρα (τῆς ἑορτῆς) γεγένηται».

Μέ τή διαίρεση τῆς ἄλλοτε ἑνιαίας ἑορτῆς καί τήν καθιέρωση τῶν τριῶν ξεχωριστῶν ἑορτῶν, τῆς Γεννήσεως τήν 25η Δεκεμβρίου, τῆς Περιτομῆς τήν 1η καί τῆς Βαπτίσεως τήν 6η Ἰανουαρίου, διαμορφώθηκε καί τό λεγόμενο Δωδεκαήμερον, δηλαδή τό ἑόρτιο χρονικό διάστημα ἀπό τίς 25 Δεκεμβρίου ὡς τίς 6 Ἰανουαρίου. Ἔτσι διασώθηκε κατά κάποιο τρόπο ἡ ἀρχαία ἑνότητα ταῶν δύο μεγάλων ἑορτῶν τῆς Γεννήσεως καί τῆς Βαπτίσεως τοῦ Κυρίου.

Ἡ μεγάλη σημασία πού ἀπέκτησε μέ τήν πάροδο τοῦ χρόνου στή συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας ἡ νέα ἑορτή τῶν Χριστουγέννων καί ἡ εὐλάβεια τῶν πιστῶν καί ἰδιαίτερα τῶν μοναχῶν, ἀπετέλεσαν τίς προϋποθέσεις γιά τήν καθιέρωση καί τῆς πρό τῶν Χριστουγέννων νηστείας. Σ' αὐτό ἀσφαλῶς ἐπέδρασε καί ἡ διαμορφωμένη ἥδη τεσσαρακονθήμερη νηστεία τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς πού προηγεῖτο τοῦ Πάσχα.

Ὅπως ἡ ἑορτή ἔτσι καί ἡ νηστεία, ὡς προετοιμασία γιά τήν ὑποδοχή τῶν γενεθλίων τοῦ Σωτῆρος, ἐμφανίστηκε ἀρχικά στή Δύση, ὅπου ἡ νηστεία αὐτή ὀνομαζόταν Τεσσαρακοστή τοῦ ἁγίου Μαρτίνου ἐπειδή ἄρχιζε ἀπό τήν ἑορτή τοῦ ἁγίου τούτου τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας. Τό ἵδιο ἐπανελήφθη καί σ' ἐμᾶς, ὅπου πολλοί τή νηστεία τῶν Χριστουγέννων ὀνομάζουν τοῦ ἁγιου Φιλίππου ἐπειδή προφανῶς ἀρχίζει τήν ἑπομένη τῆς μνήμης τοῦ Ἀποστόλου. Οἱ πρῶτες ἱστορικές μαρτυρίες, πού ἔχουμε γιά τή νηστεία πρό τῶν Χριστουγέννων, ἀνάγονται στόν ΣΤ΄ αἰῶνα. Σ' αὐτήν ἀναφέρονται ὁ Ἀναστάσιος Σιναΐτης, ὁ πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Νικηφόρος ὁ Ὁμολογητής, Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, καθώς ἐπίσης καί ὁ πατριάρχης Ἀντιοχείας Θεόδωρος Βάλσαμων.

Πῶς νηστεύουμε: Καθ' ὅλη τή διάρκεια τοῦ σαρανταημέρου δέν καταλύουμε κρέας, γαλακτερά καί αὐγά. Ἀντίθετα, ἐπιτρέπεται νά καταλύουμε ψάρι ὅλες τίς ἡμέρες - πλήν, φυσικά, τῆς Τετάρτης καί τῆς Παρασκευῆς- ἀπό τήν ἀρχή μέχρι καί τήν 17η Δεκεμβρίου. Ψάρι καταλύουμε ἐπίσης καί κατά τήν ἑορτή ταῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου, ὁποιαδήποτε ἡμέρα κι ἄν πέσει.

'Από τήν 18η μέχρι καί τήν 24η Δεκεμβρίου, παραμονή τῆς ἑορτῆς, ἐπιτρέπεται ἡ κατάλυση οἴνου καί ἐλαίου μόνο - ἐκτός, βέβαια, τῶν ἡμερῶν Τετάρτης καί Παρασκευῆς πού θά παρεμβληθοῦν καί κατά τίς ὁποῖες τηροῦμε ἀνέλαιη νηστεία. Ἐπίσης μέ ξηροφαγία νηστεύουμε τήν πρώτη ἡμερα τῆς νηστείας, 15η Νοεμβρίου, καθώς κα τήν παραμονή τῆς ἑορτῆς, ἐκτός βέβαια κι ἄν πέσουν Σάββατο ἤ Κυριακή.

Ἀπό τό βιβλίο: "Ἡ νηστεία τῆς Ἐκκλησίας", (Ἀρχιμ. Συμεών Κούτσα Ἐκδ. Ἀποστολική Διακονία, σελ. 88-92)

Λόγια Οσίων Πατέρων - Περί νηστείας

Πρέπει και ημείς, αδελφοί μου, οι ευσεβείς χριστιανοί, να νηστεύωμεν πάντοτε, μα περισσότερον την Τετράδη, διατί επουλήθηκε ο Κύριος και την Παρασκευή διατί εσταυρώθη. Ομοίως έχομε χρέος να νηστεύωμεν και τες άλλες Τεσσαρακοστές, καθώς εφώτισε το Άγιον Πνεύμα τους αγίους Πατέρας της Εκκλησίας μας και μας έγραψαν δια να νηστεύωμεν, να νεκρώνωμεν τα πάθη, να ταπεινώνωμεν τη σάρκα, το σώμα. Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

Η νηστεία γεννά τους προφήτες, δυναμώνει τους δυνατούς. Η νηστεία κάνει σοφούς τους νομοθέτες· είναι το καλό φυλαχτό της ψυχής, ο πιστός σύντροφος του σώματος, το όπλο γι᾿ αυτούς που αριστεύουν, το γυμναστήριο για τους αθλητές. Αυτή αποκρούει πειρασμούς, αυτή προετοιμάζει για την απόκτηση ευσέβειας· είναι σύντροφος της νήψεως και δημιουργός της σωφροσύνης. Η νηστεία ανεβάζει την προσευχή στον ουρανό, με το να γίνεται τρόπον τινά η φτερούγα στην πορεία προς τα άνω. Η νηστεία κάνει τα σπίτια να προκόβουν, είναι η μητέρα της υγείας, η παιδαγωγός της νεότητας, το στολίδι των γερόντων, η καλή σύντροφος των οδοιπόρων, ο πιστός συγκάτοικος αυτών που συνοικούν.Μέγας Βασίλειος.

Νηστεύεις; Ἀπόδειξε μου το διαμέσου τῶν ἴδιων τῶν ἔργων. Ποιά ἔργα ἐννοεῖ; Ἄν δεῖς φτωχό, νά τόν ἐλεήσεις. Αν δεις εχθρό, να συμφιλιωθείς μαζί του. Ἄν δεῖς μιά ὅμορφη γυναῖκα, νά τήν ἀντιπαρέλθεις.

Ἄς μή νηστεύει λοιπόν μόνο τό στόμα, ἀλλά καί τό μάτι καί ἡ ἀκοή, καί τά πόδια καί τά χέρια καί ὅλα τά μέλη τοῦ σώματος μας. Νά νηστεύουν τά μάτια, ἐξασκούμενα νά μήν πέφτουν ποτέ λάγνα πάνω σέ ὅμορφα πρόσωπα, οὔτε νά περιεργάζονται τά κάλλη τῶν ἄλλων... Νά νηστεύουν τά χέρια παραμένοντας καθαρά ἀπό τήν ἀρπαγή καί τήν πλεονεξία. Νά νηστεύουν τά πόδια ξεκόβοντας ἀπό τούς δρόμους πού ὁδηγοῦν σέ ἁμαρτωλά θεάματα. Δέν τρῶς κρέας; Νά μή φᾶς καί τήν ἀκολασία διά μέσου τῶν ματιῶν. Ἄς νηστεύει καί ἡ ἀκοή. Καί νηστεία τῆς ἀκοής εἶναι νά μή δέχεται κακολογίες καί διαβολές... Ἄς νηστεύει καί τό στόμα ἀπό αἰσχρά λόγια καί λοιδορίες. Διότι τί ὤφελος ἔχουμε, ὅταν ἀπέχουμε ἀπό πουλερικά καί ψάρια, δαγκώνουμε ὅμως καί κατατρῶμε τούς ἀδελφούς μας; 

Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος

Ας έρθει, λοιπόν, ανάμεσά μας ο μαθητής του Χριστού. Ας μας διδάξει τον τρόπο της νηστείας. Ας τον ακούσουμε που λέει: «Νηστεία καθαρή και αμόλυντη ενώπιον του Θεού και Πατέρα είναι αυτή: να επισκέπτεται κανείς ορφανά και χήρες στη θλίψη τους και να τηρεί τον εαυτό του αμόλυντο από τον κόσμο». Πώς όμως και με ποιο τρόπο θα επιτύχουμε αυτά που ελέχθησαν, είναι εύκολο να ανεύρουμε. Διότι αρκεί, νομίζω, γι᾿ αυτούς που σκέπτονται σωστά και αυτός ο φυσικός νόμος, που αφ᾿ ενός μας διδάσκει να μισούμε όσα φαίνεται να είναι αντίθετα στις θείες εντολές και αφ᾿ ετέρου μας παρακινεί να κρατούμε μέσα μας το θέλημα του Νομοθέτου Χριστού.

Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας.