Εαυτέ μου…πονηρέ και σκάρτε…!

Μου απλώνεις εφησυχασμούς να τροφοδοτούν αδιάφορες μέρες...

Μου δίνεις ορισμούς του εφιάλτη σου, απροστάτευτη απόγνωση σε λέξεις...

Αναγνωρίσιμο το σκοτάδι, μετρήσιμο μέγεθος ο φόβος σου...

Σε σκάρτες ζαριές μ' αφήνεις να κερδίσω ψευδαισθήσεις...

Σκέψεις παγίδες, γρίφοι με απαντήσεις γεννημένες στις σκιές...

Κάλεσμα επιστροφής στις άγονες διαδρομές τις αταξίδευτες...

Και μου λες να πάψω να ζω στον κόσμο μου...

Κι όμως...

συνειδητή απόφαση είναι...

ΕΠΙΛΟΓΗ ΜΟΥ...

Ο Κόσμος Ο Δικός Μου ...

Με υλικά της Ψυχή Μου

χτισμένος...

Με τ' "ακριβά" μου όνειρα

με το δικό μου τίμημα πληρωμένα ...

Πλεύσεις στη δική μου θάλασσα

με το  καράβι μου

που στ' αμπάρια του φόρτωσα

μέρες της σκουριάς

κι οξειδωμένες μνήμες...

ν' ακουμπώ τα πάθη μου

να γαληνεύει η ψυχή ...

Οι φόβοι μου έχουν άρωμα

κρυμμένων ελπίδων ...

κρυφών ευχών ...

Ο Κόσμος Ο Δικός Μου...

Η χαμένη σου Ατλαντίδα

που δεν θα ξαναβρείς ποτέ

Δι΄ ευχών του  Αγίου Θεού. Του Γνήσιου και Αληθινού. Εκείνου που δεν έχει σχέση με το φύραμα το δικό μας για να μην καταντήσει όπως εμείς...

...ακαταστασίας το ανάγνωσμα...