Ευχή σε κεκοιμημένο ιερέα σε μετάφραση.

Η ευχή διαβάζεται απο τον Επίσκοπο. 

 

Του Κυρίου δεηθώμεν.

 Σε ευχαριστούμε, Κύριε και Θεέ μας· μόνο Σού η ζωή είναι αθάνατη· η δόξα ακατάληπτη· το έλεός αμέτρητο· η φιλανθρωπία απέραντη· και η βασιλεία Σου, αδιάδοχη· και, πάνω απ ὅλα, δεν έχεις προσωποληψία· και δεν κάνεις διακρίσεις στα παιδιά Σου· αφού ορισμός δικός Σου είναι όλοι οι άνθρωποι, όταν έρχεται η ώρα τους, να έχουν το ίδιο κοινό τέλος. Γι’ αυτό, Σε ικετεύομε, Κύριε και Θεέ μας, Τον δούλο Σου ............. ιερέα, αδελφό και συλλειτουργό μας, που έκλεισε τα μάτια του και κοιμήθηκε, με την ελπίδα να αναστηθεί κοντά Σου στην αιώνια ζωή, ανάπαυσέ τον στην αγκαλιά του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ. Και όπως, εδώ στην γη, τον είχες στην Εκκλησία Σου λειτουργό Σου, έτσι και εκεί, στο ουράνιο θυσιαστήριό Σου, κάνε τον, Κύριε, συλλειτουργό Σου. Σ’ αυτήν εδώ την ζωή, ανάμεσα στους ανθρώπους, τον κατακόσμησας με ένα χάρισμα του Αγίου Σου Πνεύματος· εκεί, στην δόξα της Βασιλείας Σου, ανάμεσα σε αγγέλους, δέξου τον στοργικά κοντά Σου· χωρίς να του απευθύνεις καμμία μομφή. Εδώ στην γη, γέμισες την ζωή του με δόξα και με τιμή· κάνε, Κύριε, και η έξοδός του από την ζωή αυτή, να είναι γι αὐτόν είσοδος πανηγυρική, στα Άγια Σου τα επουράνια· συναρίθμησέ τον, και κατάταξε το πνεύμα του, μαζί με τους αγίους Σου· μαζί με όλους εκείνους, που απ ἀρχῆς κόσμου, και μέχρι τώρα, αγωνίσθηκαν και έγιναν ευάρεστοι ενώπιον Σου. Ὅτι Σύ εἶ ἡ ἀνάστασις, ἡ ζωή καί ἡ ἀνάπαυσις τοῦ κεκοιμημένου δούλου Σου ......... ἱερέως, ἀδελφοῦ καί συλλειτουργοῦ ἡμῶν γενομένου, Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, καί Σοί τήν δόξαν ἀναπέμπομεν, σύν τῷ ἀνάρχῳ Σου Πατρί καί τῷ παναγίῳ καί ἀγαθῷ καί ζωοποιῷ Σου Πνεύματι· νῦν καί ἀεί· καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Η ΝΗΣΤΕΙΑ

Με την χάρη του Κυρίου μας πλη­σιάσαμε και φέτος την νηστεία των Χριστουγέννων. Και ή περίοδος αύτη, εί­ναι μία ιερή περίοδος πνευματικών αγώνων, μετανοίας και νηστείας.

Γιατί νά νηστεύουμε;

Ασφαλώς όχι για νά φανούμε στους ανθρώπους, ότι νηστεύουμε. Ό Κύριος μας. πριν αρχίσει τη δη­μόσια δράση του. νήστεψε σαράντα μέρες και σαράντα νύχτες. Ή νηστεία αύτη πού έκανε, έδωσε αφορμή στον Σατανά για νά τον πειράξει. Παρόμοια και μες. ας έτοιμαζώμαστε και ας προγυμναζόμαστε στους αγώνες εναντίον των πνευμα­τικών αντιπάλων. Σε μία αμφίβολη πολεμική συμ­πλοκή, τονίζει ο Μ. Βασίλειος, ή πα­ρουσία συμμάχου στο πλευρό ενός εμπολέμου, προκαλεί την ήττα του άλλου. Το πνεύμα και ή σάρκα βρί­σκονται σε εμπόλεμη κατάσταση. Με ποιόν θα συμμαχήσεις; "Αν συμμαχήσεις με τη σάρκα θα εξασθένηση το πνεύμα. Ενώ αν συμμαχήσεις με το πνεύμα θα υποδούλωσης τη σάρκα. Εφ' όσον λοιπόν θέλεις νά ισχυρο­ποίησης το πνεύμα σου, δάμασε τη σάρκα με τη νηστεία.

Με τη νηστεία δείχνουμε τον σε­βασμό και την υπακοή στον Δημιουρ­γό και Κύριο μας. Γιατί ή πρώτη εντολή πού έδωσε στους πρωτοπλά­στους, τον "Αδάμ και την Εύα. ήταν εντολή νηστείας.

Μέσα στον αληθινό σκοπό της νηστείας υπάρχει ή αγάπη. Ή αγάπη μας πρώτα-πρώτα για τον Χριστό. Γιατί τηρούμε το λόγο πού μας είπε: «"Όταν άπαρθή ό νυμφίος, τότε (οί μαθηταί μου) νηστεύσουσι» (Ματθ. θ' 15). Ό άγιος Μάξιμος ο ομολογητής σημειώνει: «Όποιος αγαπά τον Θεό, ζει αγγελικό βίο στη γη. Γι αυτό νηστεύει και αγρυπνεί, ψάλλει και προσεύχεται και πάντοτε σκέπτεται καλά για όλους τους ανθρώπους». Αλλά νηστεύουμε από αγάπη για τούς φτωχούς, τούς ελαχίστους αδελ­φούς του Χριστού μας. Δεν τρώμε κρέας σαράντα μέρες π.χ. άλλά απλούστερα φαγητά και τα χρήματα πού εξοικονομούμε τα δίνουμε σε μία φτωχή οικογένεια.

Ακόμα νηστεύουμε γιατί διδαχθή­καμε από τον Κύριο μας ότι: «Τούτο το γένος (των δαιμονίων) ούκ εκπο­ρεύεται εί μή έν προσευχή και νηστεία» (Ματθ. ιζ' 21). Ή νηστεία λοιπόν διώ­χνει τα δαιμόνια των παθών πού κυ­ριεύουν και πολεμούν τη σάρκα μας και μολύνουν την ψυχή μας. Είναι για μας ή νηστεία όπλο και φάρμακο.Είναι πράγματι και πολύτιμο φάρ­μακο ή νηστεία, γιατί προφυλάσσει και θεραπεύει την αρρώστια τής ψυ­χής και του σώματος. Ή γαστριμαργία, ή καταστρεπτική αυτή πολυφα­γία, αποχαυνώνει τον άνθρωπο και βλάπτει ανεπανόρθωτα την υγεία του.

Ή νηστεία, λοιπόν, είναι ένα από τα μέσα. για να κατασιγάσουν τα πάθη. Επειδή υποβάλλει σε εκούσιες στερήσεις δοκιμάζει την ηθική δύνα­μη και δαμάζει τα άτακτα σκιρτήμα­τα τής σάρκας. Ό απόστολος Παύλος κάνει λόγο για τη χαλιναγώγηση του σώματος και των επιθυμιών. «Ύποπιάζω μου τό σώμα και δουλαγωγώ μήπως άλ­λοις κηρύξας, αυτός αδόκιμος γένο­μαι» (Α' Κορινθ. θ' 27).Γυμνάζω, λέει, το σώμα μου και το υποβάλλω σε στερήσεις, μήπως και άλλοι, στους οποίους έκήρυξα, βρα­βευθούν και εγώ αποδοκιμασθώ.

Πόσο ρεαλιστική και βαθιά ψυχο­λογημένη και ή παρατήρηση ενός ασκητού, πού έζησε τον πέμπτο αιώ­να: «Θα ρωτήσει κανείς από αυτούς, πού βαριούνται τη νηστεία: Είναι αμαρτία ή χρησιμοποίηση τής τρο­φής: Ασφαλώς όχι. Ή τροφή δεν εί­ναι αμαρτία. Ή αμαρτία μπορεί να έλθει σαν επακόλουθο τής τροφής».

Ή νηστεία άλλωστε έχει ένα πλατύ περιεχόμενο. Ή Εκκλησία μας δεν την στενεύει μονάχα στην τροφή. Την βλέπει με ευρύτητα θαυμαστή.

Σ' αυτό το σημείο ιδιαίτερα επι­μένει ο λόγος τού Θεού και ή πατερική σοφία και φρόνηση. Ή νηστεία δεν πρέπει νά είναι ένας ξηρός τύπος. Είναι προπάντων διάθεση ψυχής. Συνδυάζεται πάντα με τις άλλες αρε­τές, την εγκράτεια, την προσευχή, την μετάνοια. «Τιμή γάρ νηστείας ουχί σιτίων αποχή, άλλά αμαρτημάτων άναχώρησις», τονίζει ο ιερός Χρυσό­στομος.

Σε τίποτα, λοιπόν, δεν μάς ωφε­λεί αν δεν είναι έκφραση ειλικρινούς μετανοίας. Ίσα-ίσα μπορεί νά μάς παραπλανά και νά μάς δημιουργεί την ψευδαίσθηση τής πνευματικής αυτάρ­κειας. Μάς το υπογραμμίζει τόσο καθαρά ο Θεός με το στόμα τού προ­φήτη Ησαΐα: «Τη νηστεία και την αργία και τις γιορτές σας τις μισεί ή ψυχή μου... εφ' όσον δεν συνοδεύονται με μετάνοια, ειλικρίνεια, αγάπη και δικαιοσύνη...»

Επομένως ή νηστεία, ως πνευμα­τικός αγώνας, ως αυτοκυριαρχία, ως εγκράτεια, ως άσκηση, πρέπει νά εί­ναι καθημερινό μας μέλημα. "Όχι μόνο υπόθεση Σαρακοστής, άλλά ρυθ­μιστής ζωής.

(Από την "ΖΩΗ")

 

Η συκοφαντία.

 

Είναι χειρότερη από την κατάκριση. Γιατί με την κατάκριση διαδίδεις ένα κακό που έκανε ο συνάνθρωπός σου. Ενώ με τη συκοφαντία διαδίδεις κάτι (κακό) που δεν έκανε ο συνάνθρωπός σου, αλλά το «επινόησαν» τα πάθη σου και οι κακίες σου![1] «Αδικίαν ελογίσατο η γλώσσα σου» (Ψαλμ. 51:4) «Γι’ αυτό ο Θεός θα σε καταστρέψει εντελώς!» (Ψαλμός 51:7).

 

Άνθρωποι που συκοφάντησαν, και μάλιστα πρόσωπα ιερά, άνοιξαν δρόμο στο διάβολο, και δαιμονίσθηκαν! Ντοκουμέντα:

1^ον, Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θαυματουργός (+275) επίσκοπος Νεοκαισαρείας (μνήμη του 17 Νοεμβρίου), όταν ήταν νεαρός, σπούδαζε στην περίφημη τότε Αλεξάνδρεια. Σαν φοιτητής ήταν παράδειγμα προς μίμηση. Οι φίλοι του και συμφοιτητές του, τον φθόνησαν. Και είπαν να κάνουν κάτι για να τον ξευτελίσουν. «Έπιασαν» λοιπόν μια πόρνη, και της είπαν: «Θέλουμε να λες στον κόσμο, πως ο Γρηγόριος πόρνευσε μαζί σου. Θα σε πληρώσουμε!».  Και καθώς ο Γρηγόριος συζητούσε με τους συμφοιτητές του, παρουσιάστηκε μπροστά του η πόρνη, φωνάζοντας, όσο δυνατά μπορούσε: «Ήρθες στο πορνείο μου, και δεν με πλήρωσες! Θέλω τα χρήματά μου!». Ο Γρηγόριος ατάραχος! Η πόρνη επέμεινε να φωνάζει. Και ο Γρηγόριος για να λήξει το θέμα, την πλήρωσε! Και αυτή μόλις έλαβε τα χρήματα, δαιμονίσθηκε· έπεσε καταγής, γούρλωσε τα μάτια της, τραβούσε τα μαλλιά της, έτρωγε τη σάρκα της, σοκαρίζοντας τους πάντες! Ο Γρηγόριος προσευχήθηκε, και η πόρνη λυτρώθηκε από το δαιμόνιο! Στη συνέχεια η πόρνη ομολόγησε δημόσια την όλη αλήθεια! (Ευεργετινός τ. Β’ Υπόθεση ΜΣΤ’ Κεφάλαιο Β, 1 Βλέπε & Δ, 4).

& 2 Σε μια Σκήτη ζούσε ένας μεγάλος Γέροντας. Ένας άλλος Γέροντας συνασκητής του, τον φθόνησε. Και είπε να του κάνει κακό. Πήρε λοιπόν το βιβλίο, και πήγε στο κελί του μεγάλου Γέροντα, και το έκρυψε. Στη συνέχεια πήγε στον Ισίδωρο, Γέροντα της Σκήτης, και του είπε: «Κάποιος μου έκλεψε το βιβλίο!». «Αποκλείεται!» του είπε ο Γέροντας. Ο φθονερός Γέροντας επέμεινε!

Ο Ισίδωρος, έστειλε τους Πατέρες να κάνουν έρευνα σε όλα τα κελιά των μοναχών. Και έκπληκτοι βρήκαν το βιβλίο στο κελί του φημισμένου Γέροντα! Το έφεραν στη σύναξη. Ο «κλέφτης» μπροστά σε όλο το εκκλησίασμα, έβαλε μετάνοια στο Γέροντα Ισίδωρο, λέγοντάς του: «Αμάρτησα, βάλτε μου επιτίμιο». Και ο Ισίδωρος του έβαλε σαν επιτίμιο, να μείνει τρεις εβδομάδες «ακοινώνητος». Και ο μεγάλος Γέροντας επί τρεις εβδομάδες στεκόταν απέξω από τον Ναό, κάνοντας μετάνοια σε όλους τους εισερχομένους, και εξερχομένους, παρακαλώντας τους: «Συγχωρήσατέ με! Αμάρτησα!». Όταν τέλειωσε ο «κανόνας» του, εισήλθε στο Ναό, παρακολούθησε τη Λειτουργία, και κοινώνησε.

Και ευθύς ο Γέροντας που τον συκοφάντησε, δαιμονίσθηκε…! Παράλληλα φώναζε, όσο δυνατά μπορούσε, το μεγάλο κακό που έκανε! Το εκκλησίασμα σοκαρίσθηκε! Γονάτισε (το εκκλησίασμα) και έκανε προσευχή για να φύγει το δαιμόνιο, αλλά δεν έφευγε! «Μόνο αν προσευχηθείς εσύ που συκοφαντήθηκες, θα φύγει το δαιμόνιο», είπε ο Ισίδωρος στον μεγάλο Γέροντα. Και πραγματικά. Μόλις ο Γέροντας προσευχήθηκε,  το δαιμόνιο έφυγε! (Ευεργετινός τ. Β’ Υπόθεση ΜΣΤ’ Κεφάλαιο Δ’, 3).

 

Είναι λοιπόν πιθανό, όταν συκοφαντείς, ιδιαίτερα πρόσωπα «ιερά», να ανοίξεις την πόρτα της ψυχής σου, και να έλθει μέσα σου ο διάβολος, (που ψάχνει για τέτοιες ευκαιρίες!) και να δαιμονισθείς…!

---

[1] Φαντάσου να είσαι ιερέας και να σε συκοφαντούν και να σε διασύρουν παντού, πως κλέβεις χρήματα από την εκκλησία! Να είσαι δηλ. αθώος, και να μην μπορείς να σταθείς πουθενά! Γι’ αυτό ο προφήτης Δαβίδ ζητούσε από τον Θεό: «Λυτρωσαί με από συκοφαντίας ανθρώπων, και φυλάξω τας εντολάς σου!» (Ψλμ. 118:134), «Φεύγω, γιατί, όταν όλοι με συκοφαντούσαν και εγώ υπέφερα, κανένας από σας δεν μου συμπαραστάθηκε». Είπε ο Αββάς Νίκων που ασκήτευσε στο Σινά, και συκοφαντήθηκε ως πόρνος από τους χωρικούς! (Ευεργ. τ. Β’ Υπόθεση ΜΣΤ, Κεφ. Δ, 4).

  ΑΡΧΙΜ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ Ph.D.

Η ΓΛΩΣΣΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΧΑΙΡΙ…!

Έκδοση Α’ Δεκέμβριος 2013

ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΘΑΒΩΡ»

 Ιεροκατάκριση.

Ο Μωυσής, ήταν πνευματικός ηγέτης του ιουδαϊκού λαού, (όπως είναι στην Εκκλησία μας οι ιερείς και οι αρχιερείς). Και πήρε ως γυναίκα μια αιθιόπισσα. Κάτι, που δεν άρεσε στα αδέρφια του Άαρων και Μαριάμ. «Και ελάλησε Μαριάμ και Άαρων κατά του Μωυσή» (Αριθμ.12: 1). Όχι, βέβαια, πως τον ύβρισαν, απλά σαν αδέρφια θα του είπαν: «βρε αδερφέ, τι έκανες εκεί; Τέτοια γυναίκα πήρες;».

Και όμως ο Κύριος, γι’ αυτό το «ασήμαντο» που είπαν εις βάρος του εκλεκτού Του δούλου, οργίσθηκε! (Αριθμ. 12:9). Και τους επέπληξε: «Πως λοιπόν δεν φοβηθήκατε, και κατακρίνατε έναν τέτοιο υπηρέτη Μου;» (Αριθμ.12: 8). Και έστειλε σαν «τιμωρία» στην Μαριάμ, (επειδή πιθανόν αυτή «κίνησε» το θέμα), την φοβερωτάτη λέπρα (Αριθμ. 12: 10).

Γιατί λοιπόν τέτοια «αντίδραση» από τον φιλάνθρωπο Κύριο; Επειδή ακριβώς σπίλωσαν τον υπηρέτη Του. Τον «μείωσαν» στα μάτια του λαού. Και προκειμένου ο Θεός να τον «αποκαταστήσει» να τον κρατήσει ψηλά στη συνείδηση του λαού τιμώρησε με λέπρα την Μαριάμ.

Κάτι ανάλογο ισχύει και με την κατάκριση που κάνουμε εις βάρος των πνευματικών μας πατέρων, ιερέων και αρχιερέων. Τους μειώνουμε στη συνείδηση του λαού, τους υποβιβάζουμε, με αποτέλεσμα ο λαός να απομακρύνεται από την Εκκλησία, που είναι η σωτηρία! Σκεφθείτε το μέγεθος της αμαρτίας μας!

Άγιο Ποτήριο

Το Άγιο Ποτήριο είναι Άγιο, γιατί «υποδέχεται» το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Γι’ αυτό και το προσκυνάμε, το διατηρούμε καθαρό, και δεν τολμούμε να το μουντζουρώσουμε, αλλά και αν ιδούμε πάνω του κάποια μουντζούρα, σπεύδουμε να το καθαρίσουμε, να το κάνουμε να αστράφτει, άσχετα αν είναι κατασκευασμένο από ψεύτικο υλικό. Και έτσι πρέπει!

Και ο ιερέας, που φέρει την ιερωσύνη του Χριστού, είναι ένα Άγιο Ποτήριο, και μάλιστα ζωντανό! Με άλλα λόγια, όση ιερότητα έχει το άψυχο Άγιο Ποτήριο, που υποδέχεται το Σώμα του Χριστού, τόση ιερότητα έχει και ο ιερέας, που σαν Άγιο Ποτήριο φέρει την ιερωσύνη του Χριστού. Όπως δεν πρέπει να μουντζουρώνουμε το άψυχο Άγιο Ποτήριο, έτσι δεν πρέπει να μουντζουρώνουμε (κατακρίνουμε, συκοφαντούμε) και το έμψυχο Άγιο Ποτήριο (τον ιερέα).

Αν στο άψυχο Άγιο Ποτήριο ιδούμε καμιά μουντζούρα, την εξαφανίζουμε. Το ίδιο θα πρέπει να κάνουμε και στο έμψυχο Άγιο Ποτήριο, (τον ιερέα): Αν ακούσουμε κάτι κακό εις βάρος του, οφείλουμε σαν χριστιανοί να το θάβουμε, να το εξαφανίζουμε, και να μην το διαδίδουμε, κατηγορώντας τον ιερέα! Αν δεν το κάνουμε, τότε σαν χριστιανοί, σε τι διαφέρουμε από έναν μη χριστιανό; «Και αν έχεις τέτοιους φίλους, τι τους θέλεις τους εχθρούς;».

 Γράμμα στο Θεό. 

Έγραψα γράμμα στο Θεό και μου 'στειλε δικό Του, μου γράφει πως οι άνθρωποι θολώσαν το μυαλό Του. Μου απαντάει πως στη γη τα λάθη Τον κουράζουν, και πάνω στο λευκό χαρτί τα δάκρυά Του στάζουν. Τι θέλουνε οι άνθρωποι στ' άστρα ν'ανεβαίνουν, ακόμα δεν εμάθανε σε Μένα να πιστεύουν; Πες τους δεν είναι δυνατοί πως τίποτα δεν κάνουν όσο κι αν έρχονται ψηλά, Εμένα δε με φτάνουν. Για να Με φτάσουν να τους πεις, θα πρέπει να λυγίσουν, χιλιάδες κόσμο νηστικό πως πρέπει να ταϊσουν. Μου Γράφει πως οι άνθρωποι πρέπει να γίνουν φίλοι, γιατί τον Γιο Του άλλη φορά δεν θα Τον ξαναστείλει. Μου Τον σταυρώσαν μια φορά, δεν θα Τον ξανασταυρώσουν, τα λάθη τους στους ώμους Του δεν τα ξαναφορτώνουν. Μου Τον χτυπήσαν άγρια και ξύδι Τον ποτίσαν τον Γιο Μου Τον μονάκριβο, μου Τον ποδοπατήσαν. Και σήκωνε τα μάτια Του και Με παρακαλούσε, να λυπηθώ την Μάνα Του με πίκρα Με ρωτούσε. Τον έβλεπα να σέρνεται στην γη να Τον χτυπάνε, τον θάνατό Του οι άγριοι με μίσος να ζητάνε. Με αγάπη εγώ σας έστειλα το όμορφο Παιδί Μου, κανείς όμως δεν σκέφτηκε την πίκρα τη δική Μου. Κρίνο λευκό Τον έστειλα κλαδί αμυγδαλιάς, κόκκινο τριαντάφυλλο κλωνάρι της ελιάς. Τα Θαύματα που έκανε λίγοι Του τα πιστέψαν, για αντάλλαγμα στην κεφαλή αγκάθια Του φορέσαν. Θαύματα έκανε πολλά, γιάτρεψε τις πληγές σας, κι ένα ζητούσε από εσάς να μπει μεσ' τις καρδιές σας. Απ' το σκοτάδι θέλησε όλους να σας γλιτώσει, και τα μεγάλα λάθη πάνω Του να φορτώσει. Παράλυτος περπάτησε, τυφλός το φως του είδε, σε ποιά χαρά δε Βρέθηκε, σε ποιόν καημό δεν πήγε. Την πόρνη όταν χτυπάγατε δεν πόνεσε η καρδιά σας; Τι κρίμα που δεν βλέπατε τα λάθη τα δικά σας. Και τον ληστή συγχώρησε που ήταν στο πλευρό Του, γιατί αυτός επίστεψε πως ήταν ο Θεός του. Για όλους η καρδούλα Του λυπόταν και πονούσε, κι αυτούς που Τον σταυρώσανε μ'αγάπη τους Κοιτούσε. Και να τα χρόνια πέρασαν 2000 έτη, μα πως να σας λυπηθώ,χωρίς μετάνοια .. δεν γίνεται, δεν πρέπει .......!!

Υμνολογική εκλογή 26ης Οκτωβρίου.

μεταφραστικό βοήθημα. 

Απολυτίκιον του Μάρτυρος. Ήχος γ’.

Μέγαν εύρατο εν τοις κινδύνοις, σε υπέρμαχον η οικουμένη, Αθλοφόρε τα έθνη τροπούμενον. Ως ουν Λυαίου καθείλες την έπαρσιν, εν τω σταδίω θαρρύνας τον Νέστορα, ούτως Άγιε, Μεγαλομάρτυς Δημήτριε, Χριστόν τον θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Μεγάλον προστάτη και συμπολεμιστή στους κινδύνους σε βρήκε η οικουμένη Αθλοφόρε Δημήτριε, γιατί νικάς και κατατροπώνεις τα βάρβαρα έθνη. Όπως λοιπόν κατανίκησες τότε την αλαζονεία του Λιαίου ενθαρρύνοντας μέσα στο στάδιο τον Νέστορα, έτσι και τώρα άγιε μεγαλομάρτυς Δημήτριε, ικέτευε τον Χριστό και Θεό μας να μας δωρίζει το μέγα Του έλεος.

Έτερον, του Σεισμού. Ήχος πλ. δ’.

Ο επιβλέπων επί την γήν, και ποιών αυτήν τρέμειν, ρϋσαι ημάς της φοβεράς του σεισμού απειλής, Χριστέ ο θεός ημών’ και κατάπεμψον ημίν, πλούσια τα ελέη σου, πρεσβείαις της Θεοτόκου, μόνε φιλάνθρωπε.

Συ Κύριε που ρίχνεις το βλέμμα Σου πάνω στη γη και την κάνεις να τρέμει, λύτρωσέ μας από τη φοβερή απειλή του σεισμού, και στείλε από τον ουρανό στη γή πλούσια τα ελέη Σου, με τις πρεσβείες της Θεοτόκου, μόνε φιλάνθρωπε.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Κάθισμα. Του Αγίου. “Ήχος πλ. δ’. Την Σοφίαν και Λόγον.

Ευσεβείας τοιζ τρόποις καταπλουτών, ασεβείας την πλάνην καταβαλών, Μάρτυς κατεπάτησας, των τυράννων τα θράση” και τω θείω πόθω, τον νούν πυρπολούμενος, των ειδώλων την πλάνην, εις χάος εβύθισας’ όθεν επαξίως, αμοιβήν των αγώνων, εδέξω τα θαύματα, και πηγάζεις ιάματα, Αθλοφόρε Δημήτριε. Πρέσβευε Χριστώ τω θεώ, των πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοις εορτάζουσι πόθω, την αγίαν μνήμην σου.

Πλούτησες κυριολεκτικά με τους τρόπους της ευσεβείας, και κατανίκησες την πλάνη της ασεβείας, μάρτυς, και κατεπάτησες σαν ένα τίποτε την αλαζονεία των τυράννων. Έτσι βύθισες στο χάος των ειδώλων την πλάνη, επειδή μέσα στο νου σου έκαιγε σαν άλλη φωτιά ο ζήλος της αγάπης στον Θεό. Γι’ αυτό και σαν αμοιβή των αγώνων σου έλαβες τη χάρη των θαυμάτων, και σαν πηγή χαρίζεις τα ιάματα. Σε παρακαλούμε να πρεσβεύεις στον Θεό, ώστε να χαρίσει άφεση των αμαρτιών, σε όσους με πόθο εορτάζουν την αγία σου μνήμη.

Δόξα. Έτερον του αγίου όμοιον.

Βασιλεί των αιώνων ευαρεστών, βασιλέως ανόμου πάσαν βουλήν, εξέκλινας ένδοξε, και γλυπτοίς ούκ επέθυσας’ δια τούτο θύμα, σαυτόν προσενήνοχας, τω τυθέντι Λόγω, αθλήσας στερρότατα’ όθεν και τη λόγχη, την πλευράν εξωρύχθης, τα πάθη ιώμενος, των πιστώς προσιόντων σοι, Αθλοφόρε Δημήτριε. Πρέσβευε Χριστώ τω θεώ, των πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοις εορτάζουσι πόθω, την αγίαν μνήμην σου.

Θέλοντας να ευαρεστήσεις στον Βασιλέα των αιώνων, δεν υπάκουσες στον άνομο βασιλέα, απομακρύνθηκες από τη βουλή του και δεν θυσίασες στα γλυπτά είδωλα. Γι’αυτό και με σταθερότητα προσέφερες τον εαυτό σου κατά τους μαρτυρικούς αγώνες, θύμα στον Λόγο Χριστό, που θυσιάσθηκε για τους ανθρώπους. Ετσι και τρυπήθηκες στην πλευρά με τη λόγχη, και θεραπεύεις τα πάθη όσων με πίστη σε πλησιάζουν, αθλοφόρε Δημήτριε. Τώρα λοιπόν, πρέσβευε στον Χριστό και Θεό μας, να χαρίζει άφεση των αμαρτιών σε όσους με πόθο από τα βάθη της ψυχής τους εορτάζουν την αγία μνήμη σου.

Και νυν. Του Σεισμού. Ήχος δ’. ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.

Της επελθούσης σου οργής αφορήτου, ότι ηλέησας ημάς και ερρύσω, φιλανθρωπίας πέλαγος δεικνύων Χριστέ, νυν ευχαριστούμέν σοι, παιδευθέντες εκκλίναι, από των κακών ημών, των ημάς θανατούντων. Αλλ’ επιβλέψας οίκτειρον ημάς, ταις ικεσίαις Σωτήρ της τεκούσης σε.

Επειδή μας ελέησες και μας ελύτρωσες από την αφόρητη οργή Σου, που ήλθε εναντίον μας και κατεπάνω μας, δείχνοντας το πέλαγος της φιλανθρωπίας Σου προς εμάς, Χριστέ, τώρα γι’ αυτό Σε ευχαριστούμε, αφού μάθαμε από τα γεγονότα να απομακρυνόμαστε από τα κακά που μας οδηγούν στον θάνατο. Αλλά αφού ρίξεις πάνω μας το βλέμμα Σου, λυπήσου μας, Σωτήρ, και ελέησέ μας με τις πρεσβείες της τεκούσης Σε Θεοτόκου.

Κοντάκιον. Αυτόμελον. Ήχος β’.

Τοις των αιμάτων σου ρείθροις Δημήτριε, την εκκλησίαν θεός επορφύρωσεν, ο δούς σοι το κράτος αήττητον, και περιέπων την πόλιν σου άτρωτον’ αυτής γαρ υπάρχεις το στήριγμα.

Με τα ρείθρα των αιμάτων σου, Δημήτριε, πορφύρωσε την Εκκλησία Του ο Θεός. Αυτός που σου έδωσε ανίκητη δύναμη, και περιβάλλει την πόλη σου ώστε να είναι και να παραμένει αβλαβής, γιατί εσύ είσαι το στήριγμά της.

Ο Οίκος

Τούτον τον μέγαν, πάντες συμφώνως οι πιστοί συνελθόντες, ως οπλίτην Χριστού και Μάρτυρα τιμήσωμεν, εν ωδαίς και ύμνοις αναβοώντες τω Δεσπότη και Κτίστη της οικουμένης” Ρύσαι ημάς του σεισμού της ανάγκης Φιλάνθρωπε, πρεσβείαις της Θεοτόκου και πάντων των αγίων Μαρτύρων’ εις σέ γαρ ελπίζομεν, του ρυσθήναι κινδύνων και θλίψεων, ότι συ υπάρχεις ημών το στήριγμα.

Αυτόν τον μεγάλο άγιο, όλοι οι πιστοί αφού συγκεντρωθούμε, με μια φωνή και γνώμη ας τον τιμήσουμε ως οπλίτη του Χριστού και μάρτυρα, με ωδές και ύμνους ψάλλοντας στον Δεσπότη και Κτίστη της οικουμένης: απάλλαξέ μας από την ανάγκη του σεισμού, Φιλάνθρωπε, με τις πρεσβείες της Θεοτόκου και πάντων των αγίων μαρτύρων, γιατί σε Σένα ελπίζουμε ώστε να λυτρωθούμε από κινδύνους και θλίψεις, αφού Εσύ είσαι το στήριγμά μας.

Συναξάριον.

Τη Κστ” του αυτού μηνός (Οκτωβρίου), μνήμη του αγίου και ενδόξου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίουτου Μυροβλύτου και θαυματουργού.Στίχοι. Δημήτριον νύττουσι λόγχαι, Χριστέ μου,Ζηλούντα πλευράς λογχονύκτου σης πάθος.Εικοστή μελίαι Δημήτριον έκτη ανείλον.Τον Δημήτριο «κεντούν» οι λόγχες, αυτόν που «ζήλευε» το πάθος της «κεντημένης» Σου πλευράς, Χριστέ μου. Κατά την εικοστή έκτη ημέρα μέλησαν και θανάτωσαν τον Δημήτριο.

Τη αυτή ημέρα οι άγιοι Μάρτυρες Αρτεμίδωρος και Βασίλειος, ξίφει τελειούνται.

Στίχοι. Αρτεμίδωρος, ω τέλους ψήφος ξίφος,Σύναθλον είχε Βασίλειον προς ξίφος.Ο Αρτεμίδωρος είχε σύναθλο του στο μαρτύριο τον Βασίλειο, οι οποίοι και τελειώθηκαν με το ξίφος.

Τη αυτή ημέρα η αγία Μάρτυς Λεπτίνα, κατα γης συρομένη, τελειούται.Στίχοι. Εν γή συρθεϊσα χερσί δυσσεβοφρόνων,αφήκεν εις γήν Λεπτίνα σαρκός πάχος.Αφού σύρθηκε στη γη η Λεπτίνα από χέρια ασεβών, άφησε στη γη της σαρκός το πάχος.

Τη αυτή ημερα ο άγιος Μάρτυς Γλύκων, ξίφει τελειούται.Στίχοι. Ξίφει προτείνας Μάρτυς αυχένα Γλυκών,Σπονδήν γλυκείαν αίμα σου Χριστώ χέεις.Εχυσες γληκειά σπονδή για το Χριστό το γλυκό σου αίμα, μάρτυς προτέινοντας στο ξίφος τον αυχένα σου.

Τη αυτή ημέρα μνήμη του μεγάλου και φρικώδους σεισμού.Στίχοι. Έσεισας, άλλ’ έσωσας αύθις γήν, Λόγε’Της σης γαρ οργής οίκτος εστί το πλέον.Έσεισες με τον σεισμό αλλά και έσωσες αμέσως την γη, Λόγε του Θεού, γιατί περισσότερη από την οργή Σου είναι η ευσπλαχνία Σου.

Μνήμη και του αγίου νέου οσιομάρτυρος Ιωάσαφ, ξίφει τελειωθέντος εν Κωνσταντινουπόλει, εν έτει ,αφλς’ (1536).Στίχοι. Μίξας ασκήσει την άθλησιν, παμμάκαρ,Διπλούς στεφάνους λαμβάνεις, Ιωάσαφ.Συνδιάζοντας την άσκηση και το μαρτύριο, έλαβες διπλούς στεφάνους, μακάριε Ιωάσαφ.

Ταις αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο θεός, ελέησον ημάς.Αμήν.

Εξαποστειλάριον. Τοις Μαθηταίς.

Μάρτυς Χριστού Δημήτριε, ως ποτέ του Λυαίου, την οφρύν και την έπαρσιν, και το ϊππειον θράσος, καθείλες χάριτι θεία, τον γενναίον κρατύνας, εν τω σταδίω Νέστορα, του Σταυρού τη δυνάμει” ούτω καμέ, ταις ευχαίς σου κράτυνον Αθλοφόρε, κατα δαιμόνων πάντοτε, και παθών ψυχοφθόρων.

Μάρτυς του Χριστού Δημήτριε, όπως κάποτε κατέστρεψες την αλαζονεία, μα και το αλογήσιο, παράλογο και αφηνιασμένο φρόνημα όπως επίσης και το θράσος του Λιαίου, δίνοντας δύναμη στον Νέστορα μέσα στο στάδιο με τη δύναμη του σταυρού, έτσι και εμένα τώρα, με τις ευχές σου, ενδυνάμωσέ με εναντίον των δαιμόνων και των παθών που καταστρέφουν την ψυχή.

Θεοτοκίον όμοιον.

Τον σαρκωθέντα Κύριον, εξ αγνών σου αιμάτων, Παρθενομήτορ άχραντε, δυσωπούσαμή παύση, υπέρ ημών των σων δούλων, όπως εύρωμεν χάριν, και εύκαιρον βοήθειαν, εν ημέρα ανάγκης, γένος βροτών’ απειλής σεισμού τε του βαρυτάτου, κινδύνων τε εξαίρούσα, μητρικαίς σου πρεσβείαις.

Σε παρακαλούμε, Αχραντε παρθενομήτωρ, μη παύσεις να παρακαλείς ικετευτικά για ‘μας τον Κύριο που σαρκώθηκε από τα αγνά σου αίματα, ώστε να βρούμε χάρη σε κάθε καιρό και περίσταση, αλά και βοήθεια σε ώρα ανάγκης όλο το γένος των ανθρώπων. Ακόμη απάλλαξέ μας με τις μητρικές πρεσβείες σου, από τον βαρύτατο κίνδυνο του σεισμού.

Δόξα. Ήχος δ’. Ανδρέου Ιεροσολυμίτου.

Τον λόγχαις κληρωσάμενον, της σωτηρίου πλευράς την χάριν, της νυγείσης τη λόγχη, εξ ής ημίν πηγάζει ο Σωτήρ, ζωής και αφθαρσίας νάματα, Δημήτριον τιμήσωμεν, τον σοφώτατον εν διδαχαίς, και στεφανίτην εν Μάρτυσι’ τον δι’ αίματος τελέσαντα, τον της αθλή¬σεως δρομον, και θαύμασιν εκλάμψαντα πάση τη οικουμένη” τον ζηλωτήν του Δεσπότου, και συμπαθή φιλόπτωχον’ τον εν πολλοίς και πολλάκις κινδύνοις χαλεποίς, των θεσσαλονικέων προιστάμενον’ ου και την ετήσιον μνήμην γεραίροντες, δοξάζομεν Χριστόν τον θεόν, τον ενεργούντα δι’ αυτού πάσι τα ιάματα.

Ελάτε να τιμήσουμε τον Δημήτριο, που σαν με κλήρο, πέτυχε τη χάρη να μαρτυρήσει με το τρύπημα της πλευράς του, όπως και ο Δεσπότης Χριστός, ο Σωτήρας μας, που από την πλευρά Του πηγάζει για μας τα νάματα της αιωνίου ζωής και της αφθαρσίας. Είναι ο Δημήτριος ο πιο σοφός μεταξύ των διδασκάλων, και ένδοξα στεφανωμένος ανάμεσα στους μάρτυρες, αφού με το αίμα του τελείωσε μαρτυρικά τον δρόμο του «αθλητικού» του αγώνος, και έλαμψε σε όλο τον κόσμο με τα θαύματα που έκανε. Αυτός λοιπόν ο Δημήτριος, και με ζήλο για την πίστη του Χριστού αγωνίσθηκε, και με συμπάθεια συμπαραστάθηκε στους πτωχούς, μα και σε πολλές περιστάσεις συχνά ήταν ο αρχηγός των Θεσσαλονικέων στους κινδύνους. Και τώρα τιμώντας την ετήσια μνήμη του, δοξάζουμε τον Χριστό και Θεό μας, που δι’ αυτού πλούσια μας χαρίζει τα ιάματα.

 

Αγαπητοί αδελφοί θα τα πούμε ξανά μετά τις 20 Σεπτεμβρίου, πρώτα ο Θεός. Μέχρι τότε ο Θεός μαζί μας.